ตอนที่ 9 : บทที่9 ความลับอะไรกัน (แก้คำผิดแล้ว)
บทที่9 ความลับอะไรกัน
“จะทำอะไรอีกเนี่ย” มาร์ชินวางตัวฉันบนเตียงอย่างเบามือ
“คืนนี้ฉันจะค้างที่นี่” เขานอนลงข้างๆฉัน ฉันรีบเด้งตัวลงจากเตียงทันที
เขาจะมาค้างที่นี่ทำไม ฉันไม่ให้มาร์ชินค้างแน่!
“ไม่เอา” ฉันส่ายหัวดุ๊กดิ๊ก
“ทำไม” มาร์ชินทำสีหน้าเซ็งๆ เหมือนฉันไม่ได้ดั่งใจเขา
“ฉันไม่ให้นายนอนที่นี่หรอก!” ฉันถอยหลังไปชิดผนัง มาร์ชินลุกจากเตียงค่อยๆก้าวมาหาฉันพลางแสะยิ้มที่มุมปากไปด้วย
“แม่เธอจะไปอเมริกาคืนนี้” เขาใช้มือดันผนังไม่ให้ฉันหลุดออกไปไหน ช่างชั่วร้ายจริงๆ
“คืนนี้…เลยเหรอ” แม่ไม่เห็นบอกเลย…จิตใจฉันเริ่มสลดลงเมื่อได้ยินว่าแม่จะไปคืนนี้ แม่เคยไปเที่ยวญี่ปุ่นตั้งแต่พ่อตายตอนฉันอยู่ประถมจนฉันสอบเข้าม.ปลายแม่ถึงได้กลับมา เวลานั้นฉันอยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยวและเหงามากๆ
“เอ่อ…ไอ้ฮันเตอร์ไม่อยู่เหรอ” มาร์ชินคลายมือจากผนังปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ
“ไม่รู้สิ” ฉันค่อยๆนั่งลงอย่างช้าๆ มาร์ชินนั่งลงตามฉัน
“เป็นไร?” มาร์ชินลูบผมฉันเล่น ฉันก้มหน้านิ่งใช้นิ้วเขี่ยฝุ่นที่เกาะอยู่ตามพื้นด้วยจิตใจอันห่อเหี่ยว ฉันแค่คิดว่า แม่ไม่เคยยอมรับใช่ไหมว่าฉันคือลูกของเขา…ทุกทีแม่ก็ไม่เคยเรียกตัวว่าแม่ให้ฉันฟังเลย งานโรงเรียนแม่ก็ยังไม่เคยไปอิจฉาเด็กคนอื่นจังที่มีทั้งพ่อทั้งแม่คอยให้ความรัก
ฉันไม่อยากมีแม่แบบนี้…
“หิวไหม…” ฉันเอ่ยถามคนนั่งข้างๆด้วยความเป็นห่วง
มาร์ชินไม่ตอบอะไร ฉันลุกขึ้นยืนพลางบิดขี้เกียจไปมา
“ไปทำให้ดิ” เขาไม่ลืมที่จะจับมือฉัน ฉันว่าให้มาร์ชินเป็นแม่ฉันยังดีกว่า…
“ทำไม่เป็นอ่ะ”
“หือ-*-” มาร์ชินมองฉันด้วยสายตาเคลือบแคลง “จริงอ่ะ”
“อือ- -” ฉันตอบน้ำเสียงเรียบๆ “ออกไปกินข้างนอกเหอะ”
“ไม่อ่ะ” มาร์ชินปฏิเสธ
“ทำไมล่ะ รึนายทำเป็น” มาร์ชินมองมาที่ฉันแล้วยิ้มเป็นประกาย เห็นออร่าพุ่งออกมาจากตัวเขาเลยละ
“เป็นสิ” ไม่น่าเชื่อ! เขาจะทำอาหารเป็นด้วย “จะทำให้ทาน…ละกันยัยถืก” เขาทิ้งท้ายประโยคด้วยคำที่เจ็บแสบมากก่อนจะเดินลวกๆลงไปยังห้องครัว
ส่วนฉันนะเหรอ นอนตีพุงอยู่บนเตียง- - ไม่คิดว่าคู่หมั้นอันเย็นชาของฉันจะเป็นพ่อบ้านพ่อเรือนกับเขาด้วย สบายไปเลยแฮะ…
“แต่ฉันเป็นผู้หญิงนะ ถ้าเกิดแต่งงานไปแล้วมาร์ชินไม่กลับมาทำกับข้าวให้ฉันทานทุกวันรึไง…ฉันต้องเป็นแม่บ้านแม่เรือนสิ!”
ฉันติดต่อไปหาเจล หญิงสาวแม่บ้านแม่เรือน ตอนนี้คงกำลังเพาะกล้ามกับพวกอาเธอร์แหง…
/ว่าไง เซลีนเพื่อนรัก/ เจลรับสายอย่างเร็วปร๋อ ฉันว่าจะกดวางสายไปแล้วนะไม่ทันมือยัยนี่จริงๆ
“เอ่อ แกเคยทำอาหารมะ” เสียงฝนตกกระทบกับดินเปาะแปะ ก่อนจะตกแบบไม่ยั้งฉันเอื้อมมือไปปิดผ้าม่านเพื่อไม่ให้เสียงดังรบกวนเข้ามาข้างใน
/เคยสิ ผู้หญิงนี่นา/ กระแทกใจฉันจริงๆ- -^
“วันหลังฉันไปบ้านเธอได้ไหม”
/อ่าได้สิ วางก่อนนะพอดีฉันกับอาเธอร์จะไปกินข้าวแล้ว/ ปลายเสียงดูดี๊ด๊า
เจลกดตัดสายทำเอาฉันไม่ทันตั้งตัว
“เห้อ หนาวจัง” บรรยากาศภายในห้องเย็นเฉียบ ฉันตัดสินใจเดินมาดูว่ามาร์ชินไปถึงไหนแล้ว
“อื่ม ผมกำลังอยู่กับเขา” มาร์ชินกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เขาคุยกับใครกันนะเสียงเขาเบามากจนฉันแอบย่องๆไปหลบอยู่ที่ประตู
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ผมไม่ได้ทำอะไรเขาเลย” เขาดูพูดยาวจนผิดปกติ
“ทำไมพี่ไม่บอกว่ายัยนั่นทำอาหารไม่ได้” มาร์ชินกำลังคุยเรื่องของฉันนิคุยกับใครกันฮันเตอร์ก็ไม่น่าใช่เขาคงไม่เรียกฮันเตอร์ว่าพี่หรอก
“แอบฟังอะไร!” มาร์ชินหันมามองฉันด้วยสายตาขุ่นๆ ทำยังไงดีถูกจับได้แล้วสิ
“ปะ…ปล่าว นายทำอาหารถึงไหนแล้วให้ฉันช่วยไหม” ฉันเบือนหน้าไปทางอื่น พลางหยิบผักที่ถูกล้างจนสะอาดส่งให้มาร์ชิน
“ผักมันยังไม่ได้แช่ด่างทับทิม!” เขาปัดมือฉันอย่างแรง ตอนนี้อารมณ์ของมาร์ชินคงเดือดแน่ๆ จะทำยังไงดี
“ทำไมต้องเสียงดังด้วย!หูไม่ได้หนวกสักหน่อย” ฉันทำหน้านิ่วใส่เขา
“เธอแอบฟังฉัน” มาร์ชินบีบแขนขาวๆของฉันจนช้ำไปหมดแล้ว
“แต่นายนินทาฉันเมื่อกี้!!!” ฉันเม้มปากเป็นเส้นตรง มาร์ชินทำไมเถื่อนอย่างนี้
เขาไม่พูดอะไรแต่กลับโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้บริเวณซอกคอของฉัน
“นายทำผิด นายติดต่อกับใคร นายมีความลับ!!!” น้ำตาของฉันค่อยๆไหลอาบแก้ม ฉันกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อข่มอารมณ์ไว้
มาร์ชินยังคงใช้ปากบดขยี้ไปยังซอกคอฉันอย่างเร้าร้อนแล้วค่อยๆเลื่อนริมฝีปากมาประทับที่ริมฝีปากฉัน มือของเขาค่อยๆลูบแก้มที่อาบไปด้วยน้ำตาของฉันทำไมเขาถึงได้ทำแบบนี้อีก ฉันไม่มีแรงที่จะดันมาร์ชินออกไป ได้แต่ตามเกมของเขา
“อึก…” ฉันสะอื้นอยู่ในลำคอ มาร์ชินหันไปลูบหัวไหล่ฉันยาวไปถึงแขน มืออีกค้างโอบกอดฉันไว้ น้ำตาของฉันค่อยๆเหือดแห้งหายไป
“สักวันเธอรู้เอง” เขาถอนริมฝีปากออกอย่างเบาๆ จมูกมาร์ชินแตะไปที่เปลือกตาของฉัน
“ฉันไม่เข้าใจ…” ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า มาร์ชินใช้ปากจูบที่ตาฉันเบาๆ
“เดี๋ยวก็เข้าใจ” มาร์ชินคลายกอดฉันแล้วหันไปเก็บผักที่เขาปัดตกเมื่อกี้ ฉันได้แต่ยืนนิ่งๆใบหน้าร้อนผ่าว
ค่ำคืนนี้ขอให้ฉันอยู่รอดปลอดภัยจากสัตว์ป่าที่ดุร้ายอย่างมาร์ชินด้วยเถอะ…
Fly
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เเต่อ่านเพลินดีค่ะ ชอบๆ
แต่ก็ชอบนะ
สนุกดี