ตอนที่ 8 : บทที่8 ยกโทษให้ฉันได้ไหม (แก้คำผิดแล้ว)
บทที่8 ยกโทษให้ฉันได้ไหม
“โอ๋ๆๆๆๆสาวน้อยแสนอืดอาดแรงเยอะไม่เบาเลยนี่!” พ่อเลี้ยงค่อยๆยันตัวลุกขึ้นยืน แต่ฉันได้ผลักเขาล้มอีกครั้ง สายตาของฉันตอนนี้มันไร้ความอ่อนโยน
“ฮันเตอร์นี่ผิดกับคุณจริงๆ” ฉันนั่งข้างๆเขาพลางยกมือขึ้นมาบีบคางของเขาอย่างสุดแรง
“โอ้ย!อยากโดนรึไง” พ่อเลี้ยงจ้องตาฉันแขม็ง
“อย่าคิดนะ!ว่าแรงฉันจะสู้ผู้ชายไม่ได้...หึหึ” ฉันหัวเราะในลำคอ
“อะไรนะ…รึว่าเธอก็เป็นพวกอาเธอร์!” คุณพ่อเลี้ยงสะดุ้งโหย่งพลางถอยหลังไปติดกำแพง
“ใช่!ถ้าคุณคิดจะทำอะไรกับฉันละก็…คุณถูกฉันเนรเทศออกไปจากบ้านหลังนี้แน่!!!” ฉันกล่าวประกาศอย่างไม่แยแส พร้อมกับจ้องตาเขาด้วยสายตาอาฆาต เขาถึงกลับพนมมือไหว้ฉันเลยล่ะ
“ขอโทษครับบ!! ผมไม่รู้” ฉันยิ้มเยาะเย้ยอย่างสะใจจากนั้นก็เดินไปหยิบดาบไม้ไผ่ที่ฉันซ่อนเอาไว้ในห้องโถง
“คุณโชคดีมากนะ ที่ฉันไม่เอาเรื่อง…” ฉันประทับดาบลงไปข้างๆลำตัวของเขา พ่อเลี้ยงถึงกับร้องเสียงหลงแล้วรีบเพ่นหนีไปไหนแล้วไม่รู้ แก้แค้นเหรอ…ไร้สาระ
ติ๊ด ติ๊ด
เสียงมือถือที่แควนเสื้อฉันสั่นระริกๆเป็นสัยญาณว่ามีคนโทรมา ฉันหยิบขึ้นมาดู คู่หมั่นฉันเองเหรอ ไม่สิแค่พี่ชาย
“โว้ยยย รำคาญ!!!” ฉันโวยวายโดยที่ไม่รับสายของมาร์ชิน
ฉันกดตัดสายแล้วเหวี่ยงตัวลงนอนราบกับพื้น สภาพตอนนี้ฉันเหมือนคุณหนูตกถังยังไงไม่รู้
ติ๊ด ติ๊ด
มาร์ชินยังไม่ล้มเลิกการโทรหาฉัน ด้วยความรำคานฉันเลยเผลอกดรับมันไปดื้อๆซะ
/อยู่ไหน?/ น้ำเสียงเขาเย็นยะเยือกส่อให้ถึงความเย็นชาที่มีให้ฉัน
“บ้าน”
/เมื่อกี้ทำไมตัดสาย/
“อยากตัด ก็ตัดมีไรมะ” ฉันแขวะคนเย็นชาไป
/อย่ามาแขวะ ถามจริงๆ/ ปลายสายรู้สึกเป็นห่วง
“พอได้แล้ว!!!ฉันไม่อยากคุย” ฉันกระแทกเสียงลงไปอย่างเต็มปาก
/ฉันทำอะไรเธอหงุดหงิด?/
“ฉันแค่น้องสาวนายล่ะสิ นายรักพี่โอตานิอยู่ใช่ไหม…” เสียงฉันเริ่มเบาลง น้ำตาคลอเบ้าราวกับจะหยดเป็นครั้งๆ ฉันเม้มปากเพื่อให้เสียงตัวเองไม่สั่น
/…/ เขาไม่ตอบ
“แล้วนายมาหมั้นกับฉันทำไม ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้”
/ขอ…/
“ฉันไม่ให้อภัยนาย!!! แค่นี้นะ”
ฉันตัดสายเขาอย่างไม่ลังเล พร้อมกับปิดเครื่องด้วย หวังว่าเขาคงให้คำตอบกับตัวเองแล้วสินะว่าใจเขาคิดอะไรกันแน่ สำหรับฉัน…เขาก็คือคู่หมั้นอยู่ดี และฉันก็เริ่มมีใจให้เขาแล้ว…
หลายวันมานี้ฉันแทบจะไม่ได้เจอมาร์ชิน ตอนเช้าๆก็ไปโรงเรียนกับเจล ตอนเลิกเรียนก็ไปบ้านพักกับเจล มาร์ชินทั้งโทร ทั้งส่งข้อความ ทั้งแอบมาเจอ แต่ฉันก็ทำเหมือนไม่สนใจเขา…จนเขาหายไปไหนไม่รู้ ฉันรู้สึกเหงาๆแฮะสมควรหายงอลเขาดีไหมนะ
ฉันนั่งชันเข่าที่เก้าอี้หน้าบ้านอย่างเซ็งสุดๆ
“เซลีน…” พ่อเลี้ยงเดินมาข้างๆฉัน
“อะไร?” ฉันตอบเรียบๆ
“เอ่อ…ฉันกับแม่ของเธอจะไปอเมริกา” เขายืนข้างๆฉันส่งสายตาเป็นมิตร
“อื่มไม่ได้ว่าไรนิ” ฉันละสายตาจากเขา แล้วเลื่อนมองดูฟ้าที่กำลังครึ้มๆเหมือนฝนจะตก
“ฉันขอโทษเรื่อง…”
“พอเหอะ…มันนานมากแล้ว ฉันให้อภัยคุณ” พูดจบฉันก็ลากตัวเองเข้าบ้านอย่างเบื่อหน่าย
กริ๊งงงง!!!
เสียงโทรศัพท์ที่ห้องนั่งเล่นดังลั่น ฉันเดินไปรับอย่างเซ็งๆ
“สวัสดีค่ะ”
ตู๊ด ต๊ด ตู๊ด…
โรคจิตแหง- - โทรมาแล้ววางสายเฉยเลย คนยิ่งอารมณ์ไม่ดี
ฉันเข้าไปนั่งที่ห้องรับแขกเล็กๆที่แม่จัดไว้ พลางดูรูปพ่อที่แขวนบนผนัง
“พ่อค่ะ แม่ไม่สนใจหนูเลย…” ฉันนั่งคุยคนเดียวถ้าใครมาเห็นฉันตอนนี้คงคิดว่าเป็นบ้าแน่ๆ
แอ๊ด…
เสียงเปิดประตูของใครบางคนทำเอาฉันสะดุ้งโหย่ง
เอ่อ พ่อคะ หนู่เปลี่ยนใจแล้วตอนนี้หนูไม่ได้เหงาอะไรเลยค่ะ ( -/\-)…
“เซลีน” ทว่า…มีเสียงด้วย และเสียงที่ฉันได้ยินมันคุ้นจนติดหูจนฉันเกือบลืมมันไปแล้ว!!!
“มาร์ชิน!!!” ฉันหันไปมองมาร์ชินที่ยืนพิงผนังอยู่ หมอนี่เข้ามาได้ยังไง!
“งอนฉันมากนักรึไง” มาร์ชินถามฉันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ฉันแกล้งเมินใส่เขาแล้วหันไปกอดหมอนที่วางอยู่ใกล้ๆ
“ฉันมีเหตุผล” เขานั่งลงข้างๆฉัน
“นายเข้ามาได้ไง” ฉันหันหน้าไปมองที่หน้าต่าง
“ฉันไม่อยากให้เนสรู้ว่าฉัน” เขาตอบไม่ตรงคำถามฉันเลย หมั่นไส้ชมัด!
“ฉันถามนายไม่ได้ยินเหรอ” ฉันหันไปสบตากับมาร์ชิน นัยน์ตาสีดำคู่นั้นจ้องมองมาที่ดวงตาของฉันเหมือนลูกแมวกำลังอ้อนอะไรสักอย่าง
“ปีนรั้ว” นายนี่มันบ้าจริงๆ- -^^ “ฉันไม่อยากให่เนสรู้ ว่าฉันเป็นคู่หมั้นเธอ” เขาเลื่อนมือมาวางบนมือฉันเบาๆ
“เพราะอะไรล่ะ” ฉันถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ไม่รู้” มาร์ชินดันตอบแบบไม่มีเหตุผลอีก ฉันดันมือเขาออกไปอย่างรำคาญ
“ไม่รู้อีกแล้ว นายไม่มีเหตุผลเลยนะ!” ฉันบุ้ยปากใส่เขา
“สักวันเธอก็รู้เองแหละ” มาร์ชินดันตัวฉันให้ติดกับโซฟาอย่างกะทันหัน
“จะทำอะไรอีกเนี่ย!” เขากำลังคร่อมฉันอีกแล้ว
“ขอโทษ” เขาเลื่อนใบหน้ามาหาฉันแล้วกระซิบอย่างแผ่วเบา
“ชิ!” ฉันทำหน้าบู้ทู้ใส่เขา ใจจริงก็ยอมยกโทษให้นานแล้ว
“ไม่ยกโทษให้เหรอ…” สิ้นเสียงมาร์ชินก็จู่โจมเหมือนคนกำลังกำลังเป็นบ้า คราวนี้เขาไม่อ่อนโยนเหมือนตอนนั้นแล้ว
ริมฝีปากเขากับริมฝีปากฉันแนบชิดติดกัน เขาพยายามปลดกระดุมเสื้อฉัน อร๊ายย!!! เขาบ้าไปแล้ว
“อายอำอ้าอะไอเอี่ย(นายทำบ้าอะไรเนี่ย)” ฉันพยายามขัดขืนแรงเขาสุดขีดด้วยความเป็นผู้ชายฉันจะถืกแค่ไหนก็สู้แรงของมาร์ชินไม่ได้ ฉันดิ้นพราดๆเหมือนปลาโดนน้ำร้อนลวก
“หายโกรธไหม!” มาร์ชินปลดกระดุมเสื้อฉันออกจนสำเร็จ ดีนะที่ฉันใส่เสื้อทับบราอีกที หึหึไม่ได้แอ้มฉันหรอก! “บ้าจริง!ใส่เสื้อกี่ตัวกันเนี่ย” เขาหน้าฉันแบบเซ็งสุดๆ
“ฉันสู้นะ!” ฉันยิ้มเหมือนผู้ชนะ ตัวเขายังคงคร่อมร่างฉันเหมือนเดิม
“สนที่อื่นก็ได้นิ หน้าอกก็ไม่เห็นจะมี- -” จี๊ดค่ะ!!!
มาร์ชินใช้มือที่ไม่ได้ใช้ลูบขาอ่อนฉันไปมาอย่างสยิวเขาจะกินฉันไหมเนี่ย- -
“จั๊กจี้นะ” มาร์ชินหันมาจุ๊บปากฉันอีกครั้ง แล้วยังเอาหน้ามาคลอเคลียที่ไหล่อีก
ผ่านไปสามสิบนาที ที่ฉันถูกเขาเอาชนะอย่างใสๆ- -^^
“หายงอนแล้วใช่ไหม” เขาส่งยิ้มกวนโอ๊ยมาให้ฉัน
“อื้อ ถ้าฉันไม่หายงอลต้องถูกนายเอ่อ…”
“ฉันปล้ำเธอแน่ เมื่อเธอต้องทำให้ฉันง้อ” มาร์ชินคือสัตว์ป่าที่ดุร้ายมาก
“อะอึ่ม” ฉันนอนนิ่งหายใจพะงาบๆ
มาร์ชินช้อนตัวฉันแล้วพามาที่ห้องนอนฉันราวกับว่าเคยเข้าๆออกๆบ้านหลังนี้บ่อย
Fly
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
น่ารักเจงเลย
สนุกดีอ่ะ
แต่พ่อเลี้ยงอ่อนอ่ะ
ไม่ได้ใจเลย