ตอนที่ 4 : บทที่4 อดีตของฉัน (แก้คำผิดแล้ว)
บทที่4 อดีตของฉัน
“เซลีน…ชอบแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย0.0” เจลเบิกตาโตเมื่อเห็นคนหลายคนกำลังเคร่งเครียดกับการฝึกการต่อสู้
เรียกพวกฉันง่ายๆว่า ‘มาเฟีย’ ไม่มีใครเคยเห็นตัวตนที่แท้จริงของมาเฟียทุกคน สาเหตุที่พวกฉันก่อตั้งอาเธอร์ขึ้นมาเพราะ…พวกผู้หญิงส่วนมากจะอ่อนแอกัน เมื่อก่อนฉันก็อ่อนแอเหมือนกันนั่นแหละ…
ย้อนไปเมื่อ3ปีที่แล้ว
ร่างบางเล็กกองอยู่กับพื้นอย่างทรมาน เลือดไหลซึมผ่านริมฝีปากรูปหยักสวย เธอพยายามจะดันตัวให้ลุก แต่มันก็ไม่เป็นผล เธอได้แต่นอนนิ่งอย่างเจ็บปวด
“เหอะ! ยัยคุณหนูมันต้องเจอแบบนี้แหละ” ร่างสูงกว่าปรากฎตัวอยู่ตรงหน้า แสะยิ้มอย่างชั่วร้าย
“พวก…สะ(สารเลว)…โอ้ย!” ร่างเล็กๆเอ่ยคำพูดเพียงแค่ไม่กี่คำ ก็ถูกร่างที่สูงกว่าทำร้ายอย่างเอาเป็นเอาตาย มือหนักๆของร่างใหญ่ตบเข้าที่ใบหน้าร่างเล็กบาง ทำให้ใบหน้าใสๆแปดเปื้อนไปด้วยเลือด
เธอมิอาจให้อภัยพวกเขาได้!!!
“เฮ้ย!ไอ้พี่ชาย…ทำร้ายผู้หญิงมันใช้ได้ที่ไหน!!!” เสียงกังวานลอดเข้าหู้ร่างบางเล็กที่นอนจมกองเลือด
“เธอเป็นใคร!” ชายร่างสูงถามเสียงเข้ม
“ก็เป็นพวก…ขจัดสวะอย่าง!พวกแกไง” ร่างเล็กลืมตามองด้วยความอยากรู้อยากเห็น
เธอสวยมาก…เธอสวยเหมือนราชินี…เรือนผมสีทองตรงยาวไล่ไปถึงกลางหลัง ตาโต จมูกโด่ง ปากเรียวบางแต่งแต้มไปด้วยลิปสติกสีแดงแจ๊ด มือเรียวสวยถือดาบไม้ไผ่ฟาดลงไปที่กลางกบาลของชายตัวใหญ่ทำให้กระเด็นไปตกอยู่อีกข้างทาง หู...เธอทำแบบนั้นได้ยังไง เก่งจัง!
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ…ดีนะวันนี้ฉันเหนื่อยหัวมันเลยไม่ถึงกับขาดอย่างมากก็แค่แตก ฮ่าๆ” ฉันอึ้งไปชั่วขณะ “ไม่ต้องกลัวนะ ฉันชื่อโอ ตา นิ เป็นไงชื่อสวยม๊า! เธอละชื่ออะไร??” โอตานิเอ่ยถามชื่อพร้อมกับช้อนตัวร่างเล็กบางขึ้นมา
“เซ…ลีน” หลังจากสิ้นเสียง เซลีนเจ้าของร่างบางเล็กก็สลบไปทันที!!!
ปัจจุบัน…
ตั้งแต่ตอนนั้นฉันก็เกลียดผู้ชายขึ้นมาทันทีและได้รับการฝึกกับโอตานิ หญิงสาวที่มีอายุห่างกับฉันราวๆ2ปี เธอเก่งกาจและมีสกิลการต่อสู้ด้วยดาบไม้ไผ่มาก ผู้หญิงทั่วเมืองยกย่องให้เธอเป็นหญิงที่แกร่งที่สุด โอตานิได้รวบรวมกลุ่มนักเรียนหญิงโรงเรียนธาร์ซิสนีย์ ซึ่งเป็นโรงเรียนหญิงล้วนกว่า200คน แต่ฉันเป็น1คนที่อยู่โรงเรียนไฮสกูล จึงดูเหมือนคุณหนู หลังจากที่ฉันเริ่มคล่องกับการต่อสู้ โอตานิก็ได้ไปเรียนต่อที่ยุโรปเลยให้ฉันดูแลแก๊งอาเธอร์แทน…
ตอนนี้เจลโดนลากให้ไปฝึกดาบไม้ที่ห้องฝึก ฉันได้บอกพวกเธอให้ฝึกเจลอย่างง่ายก่อนแล้วค่อยปรับให้แรงขึ้นไปเรื่อยๆ
“ยัยเซลีน!!!” มือขวาของฉัน ‘เนส’ วิ่งปรู๊ดมาหาอย่างตกใจ ถ้าฉันไม่หลบฉันได้โดนยัยนี้ทับละมั้ง
“มีอะไรเนส” ฉันถามเสียงเรียบ
“แมวมาลีที่พวกเราเลี้ยงหาย!!!” แมวมาลี…อ๋อเป็นแมวที่พี่โอตานิฝากให้เลี้ยงก่อนเดินทางไปเรียนต่อ
แต่ทว่า…แมวหาย!!!!! ถ้าพี่โอตานิรู้ไม่ฆ่าฉันทิ้งหรอ!
“หาสิ! หาๆหาให้เจอนะ!” ฉันโหวกเหวกโวยวายแล้วปัดมือไล่ทุกคนที่อยู่ด้านนอกออกไปหาแมวทันที
ฉันออกมาหาที่ถนนหน้าบ้านคนเดียว แมวมาลีคงไปไหนไม่ไกลหรอกมั้ง ปกติมันจะไม่ออกไปไหนเลยนี่นา
“มาลี!!!อยู่ไหน!!!” ฉันเอามือป้องปากเรียกแมวมาลี แต่…ดันมีแต่เสียงลมที่พัดพาใบไม้มาติดที่ใบหน้าของฉันสองสามใบ ฉันสะบัดหน้าตัวเองแรงๆอย่างหัวเสียจนหัวเกือบหลุดออกจากคอได้มั้ง จากนั้นก็วิ่งไปหาแถวๆหน้าซอย
“เมี๊ยวว ~” ฉันร้องเรียกเสียงเมี๊ยวๆ เพื่อที่จะให้มาลีได้ยิน
แต่กลับไม่มีเสียงตอบโต้มาเลย ฉันหอบหายใจพลางทรุดตัวนั่งข้างๆใต้ต้นแอปเปิ้ลอย่างเหน็ดเหนื่อย
“ตุ๊กตา…” ทว่า…เสียงหวานๆของใครบางคนกำลังกระซิบที่ข้างหูฉันเบาๆ
…ใครกันนะ?
“เมี๊ยว ~” เฮ้ย!เสียงมาลีนี่นา รึว่าเมื่อกี้มาลีเป็นคนพูดคำว่าตุ๊กตา!ไม่นะ เอ่อชักจะไปใหญ่แล้ว= = ฉันจึงค่อยๆหันไปตามเสียงเมื่อกี้ช้าๆ..
ใบหน้าอ่อนหวานที่คุ้นตาเหมือนเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนกำลังลูบแมวมาลีของพี่โอตานิอย่างถนุถนอม
ใช่!ฉันเคยเจอเขาไม่นานมานี้เอง และฉันก็จะกลายเป็นคู่หมั้นของเขา
“มะมาร์ชิน!!!” ฉันเบิกตากว้างใส่มาร์ชินอย่างตกใจสุดขีด! โลกกลมเอาจริงๆ ขนาดสถานที่แบบนี้ฉันยังเจอเขาได้
“ยัยตุ๊กตา…” เขายกมือขึ้นเสยผม ทำเอาใจฉันเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ
“ตุ๊กตาอะไรของนาย” ฉันหน้าแดงจัด
“เหมือน…” เขาก้มหน้าแทบจะมุดดินหนี ฉันเดาได้ว่าเขาต้องหน้าแดงเหมือนกันแน่ๆ
“เหมือนอะไรล่ะ?” ฉันรีบถอยห่างจากเขาหนึ่งเมตร ทำหน้างุนงงกับคำพูดของมาร์ชิน
“ก็เหมือนไง…ตุ๊กตา” มาร์ชินค่อยๆเงยหน้าแมวมาลีที่อยู่ในตักมาร์ชินถูกมือเรียวยาวลูบไล้ไปมา ทำเอามาลีเคลิ้มเหมือนเจ้าชายกำลังจะเล่นด้ยอย่างนั้นแหละ
“เหรอ…นายก็หน้าเหมือนผู้หญิงเนอะ” ฉันค่อยๆกระเถิบไปนั่งข้างๆเขา
“…” มาร์ชินเงียบมือขวายังคงลูบไล้แมวมาลีอยู่
เฮ้อ…หมอนี้เป็นใบ้รึไงนะ
“ว่าแต่…นายเต็มใจรึเปล่าที่จะได้หมั้นกับฉันน่ะ?” ฉันย้อนไปถามเรื่องราวที่ผ่านมา มาร์ชินหันหน้ามาหา สายตาสีดำกำลังจับจ้องมองบนใบหน้าราวกับจะสะกดให้ฉันตายใจยังไงอย่างนั้น
ตอนนี้ฉันนั่งนิ่งเหมือนร่างไร้วิณญาณ แต่หาไม่! วิณญาณของฉันหลุดเข้าไปในสายตาของเขาแล้ว
“ตอนแรกก็ไม่…” มาร์ชินวางแมวมาลีไว้ข้างๆอย่างเบามือ “แต่พอเห็นเธอก็ชอบ” เขาสะดุดตาฉันขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันถามใจตัวเองอย่างหวั่นๆ
“ทำไมละ?” ฉันถามเซ้าซี้มาร์ชิน ทำให้เขาหันมามองอย่างเซ็งๆ อารมณ์แปรปรวนจริงนะ-*-
“ไม่แน่ใจ… อ้อต้องลองก่อนสิ” มาร์ชินจ้องมองมายังใบหน้าของฉัน สายตาของฉันตอนนี้จับจ้องไปยังใบหน้าหวานๆของเขาพลางเลิกคิ้วกับคำพูดชวนสงสัยของคนตรงหน้า
แต่เมื่อกี้เขาบอกว่า ‘ต้องลอง’ อย่างนั้นเหรอ หมายความว่ายังไงนะ ระ.. หรือว่า!!!!
สวัสดีค่าาา มาย'ยองเนสเองเน้อลีดเดอร์ผู้น่ารัก
อันนี้คือสารจากไรท์เองนะคะ อ่านก็ได้ไม่อ่านก็ได้นะจ๊ะ อิอิ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่ไรท์แต่งขึ้นเพื่อสนองความต้องการของตนเอง5555
ประมาณว่าอยากแต่งนานแล้วแต่ไม่รู้จะลงเว็บยังไง
ช่วงแรกๆก็แบบนี้แหละค่ คำผิดเยอะ ภาษายังไม่ค่อยลื่น ต้องขออภัยลีดเดอร์ด้วยนะคะ(อายแปบ=///=)
แถมแต่งจบบทแล้วมายยังไม่ได้อ่านทวนด้วย5555 เพิ่งมาอ่านทวนของตวเองก็คราวนี้แหละแหละ ผ่านมาได้ปีหรือสองปีก็ไม่รู้นะเรื่องนี้ ต้องขอโทษอีกครั้งนะคะT/\T
มาย'ยองเนสดีใจมากค่าที่เพื่อนๆทุกคนชอบฮ่าๆ ถึงแม้มันจะดูงงๆ สั้นๆ หรือไม่ลื่นบ้างก็เถอะ ขอโทษอีกครั้งได้มั้ยคะเนี่ยฮ่าๆๆๆ ตอนนี้เค้าจำเป็นต้องกลับมาอ่าน แก้คำผิดและพวกประโยคที่มันไม่ลื่นหูหน่อยนะคะ อาจจะแก้ไม่หมด ถ้าหมดมีรีไรท์อ่ะเชื่อดิ= = สุดท้ายนี้ต้องขอขอบคุณนักอ่านทุกทานด้วยนะคะ
อ้อ! เรื่องที่ไรท์คอมเม้นท์นิยายตัวเองเพื่อขอบคุณนักอ่านทำไปเพราะขอบคุณและซาบซึ้งใจจริงๆค่ะ ไม่ได้ต้องการที่จะปั้มเม้นต์แต่อย่างใด และมายไอดีที่มีเลขไอพีตรงกับมาย เค้าขอเฉลยเลยว่าเป็นไอ้น้องที่บ้าน ไม่รู้มันสมัครเมื่อไหร่ ฮ่าT[]T แต่ไรท์เคยให้มันอ่านเล่นอยู่นะคะ สงสัยมันจะช่วยไรท์ปั้มเมนต์(ฮ่า) ตอนนี้ก็ลบทิ้งไปเรียบร้อยแล้วค่ะ- - ทีแรกก็นึกว่านักอ่าน ดีใจมากก ลีดเดอร์ผู้นี้ชอบนิยายเรา แต่เคยมีคนตั้งกระทู้บอกว่ามีไรท์เตอร์สมัครไอดีใหม่มาเม้นต์นิยายของตัวเอง เขาบอกให้ดูไอพี เผอิญ ไรท์เลื่อนดูคอมเม้นต์น้องมิ้นท์ ไอพีเหมือนซะนี่(มันใช้ชื่อว่าโรส แหมะ ยัยนี่ตั้งชื่อซะอินเตอร์เชียว- -) แล้วตอนนี้เวลาไรท์ไปแอบดูนิยายของใครไรท์ก็มุ่งดูแต่ไอพีเลยค่ะ55555 จ้องจะจับผิดอย่างนั้นสิ-3- แอบเห็นอยู่น้า ไอดีตั้งสองสามอัน(ไรท์ผู้นั้นขยันสมัครจัง) เอามาเม้นต์ให้นิยายของตัวเองเป็นร้อยๆ มายนี่นับถือท่านผู้นั้นเลยค่า-/\- ชาบู~(ล้อเล่นนน อย่าไปอะไรกับเค้าเลย เขาคงต้องการแบบนั้นปล่อยไปเหอะเนอะ) ตายละ ไรท์มาบ่นอะไรให้ฟังซะยาวยืดละเนี่ยยยย ขอตัวไปทำงานทำการก่อนนะคะ ฟิ้ววว
Fly
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
น่าร๊ากกกกเจงๆ