Knavery! แผนรักแผนร้ายพิฆาติใจเกินควบคุม

ตอนที่ 15 : บทที่15 เขากลับมาแล้ว

บทที่15 เขากลับมาแล้ว

            เวลาผ่านไปจนหัวค่ำ มาสต้ายังกักขังฉันไว้ที่ห้องของเขาถมมาร์ชินยังไม่มีทีท่าว่าจะมาช่วยฉัน(เขาบอกว่าโดนยึดโทรศัพท์นิ) ส่วนยัยธีน่าก็กลับไปนานแล้ว บรรยากาศภายในห้องเงียบสงัด เหมือนฉันอยู่ที่ป่าช้ายังไงยังงั้น…

“มาสต้า…” ฉันเรียกคนสูงกว่าให้หันมามอง

            “อะไร”

            “นายไม่ลองค้นห้องนอนตัวเองล่ะ” ฉันพูด

            “ยังไง ค้นทำไม” เขาขมวดคิ้วเป็นเชิงสงสัย

            “ลองค้นดูสิ J” มาสต้าคงคิดว่าฉันจิตวิปริตแล้วละมั้ง จู่ๆก็ให้ค้นห้อง

            “…” คนตัวสูงไม่ตอบอะไร พลางทำตามที่ฉันสั่ง มาสต้าเป็นเด็กเชื่อฟังมากๆเลยเขาอายุเท่าฉันนั่นแหละ

            ฉันไปช่วยเขาค้นโน้นค้นนี้ ภายในห้องถูกจัดให้เป็นระเบียบไว้ก่อนแล้ว

            “นายเคยนอนกับมาร์ชินใช่ไหม…?” ฉันถามเจ้าของห้อง

            “ตอนเด็กๆนอนห้องนี้ด้วยกัน พอโตมาก็ถูกจัดห้องให้อย่างหรู” น้ำเสียงมาสต้าเย็นชามากแฝงไปด้วยความโศรกเศร้า

            “มาสต้าดูนี่สิ!” ฉันหยิบอัลบั้มเก่าๆทำด้วยกระดาษสาหน้าปกเขียนว่า

‘Memories as a child.’ ฉันก็พออ่านออกเขียนออกนะ มันแปลว่า ความทรงจำตอนเป็นเด็ก

            มาสต้ารับอัลบั้มแบบอึ้งเล็กน้อย…เขาเปิดไปทีละหน้า ทีละหน้า น้ำตาของผู้ชายค่อยๆหยดทีละเม็ดทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขายังคิดอยากจะเอาชนะ

            ‘ตอนมาสต้าคลอดออกมา มาร์ชินรู้ว่าตัวเองได้น้องชายดีใจใหญ่เลยละ’ ฉันอ่านบรรยายใต้ภาพในใจ เป็นภาพตอนมาสต้าเป็นเด็กทารก หน้าตาดูจิ้มลิ้มแก้มตุ้ยหน้าหยิกน่าฟัด

            พรึบ…(เสียงเปิดอัลบั้ม)

            ‘เอ๊าๆๆ มาร์ชินโดนมาสต้าหยิกอีกแล้ว ซนจริงๆเลย’ รูปนี้มาร์ชินน่ารักจัง หน้าของมาร์ชินเหมือนกำลังโดนแกล้ง น้ำตา น้ำมูก+น้ำลาย- - เลอะเทอะไปหมด

            พรึบ…

            ‘มาร์ชินทำงานบ้าน ดูแลน้อง ดูสิ กำลังซักผ้าที่มาสต้าทำเลอะอยู่เลย’ ฉันเบิกตาโตเท่าลูกมะพร้าว มาสต้าก็ไม่แพ้กัน มาร์ชินสภาพนี้เหมือนไปดำนามาเลย ตัวมอมแมม แถมยังหัวเกรียนสมองใสด้วย

            พรึบ…

             ‘รักกันไว้เถิด…เราพี่น้องกัน…’ รูปนี้…ฉันไม่อยากจะเชื่อ…มาร์ชินนอนอยู่โรงพยาบาล หลับตาปริบ แอบเห็นสายน้ำเกลือข้างๆตัวของเขาด้วย…มาร์ชินเป็นอะไรกัน!

             พรึบ…

             ‘ลูกแม่…อย่าเป็นอะไรเลย…’ ฉันเลื่อนสายตาลงมา เห็นคำบรรยายภาพตัวเล็กๆ มาสต้าถึงกับปล่อยโฮออกมา มือของเขาปิดอัลบั้มอย่างทนดูพี่ชายตัวเองไม่ได้

“รูปสุดท้ายนี้…ฉันเป็นคนไล่มาร์ชินไปนอนหน้าห้องเองแหละ เขาเป็นปอดบวมเพราะอากาศหนาว…อึก…ตอนนั้นฉันแอบสะใจเล็กน้อยแต่ตอนนี้ฉันแทบอยากจะเอามีดเฉาะหน้าตัวเอง…ฮือ…ฮืออ” ฉันค่อยๆสวมกอดมาสต้าเหมือนที่ฉันเคยกอดกับเจลเพื่อให้กำลังใจ ถ้ามาร์ชินมาตอนนี้ คงคิดว่าฉันกับน้องชายวัยละอ่อนเขาคงกำลังจู๋จี๋ดู๋ดี๋แน่ๆ

“ฉันถึงบอกให้นายค้นห้องไงละ”

            “…ยังไม่เข้าใจ”

            “ห้องนอน ก็เปรียบเหมือนตัวนายเองไงล่ะ…นายลองค้นตัวนายดูว่านายเคยทำอะไรผิดไหม…และมาร์ชินเคยเป็นอะไรไหมพ่อกับแม่ถึงได้ดูแลเขาขนาดนั้น” ฉันเฉลย

            “หรอ…เธอนี่เท่จังนะ…ฉันพึ่งนึกได้ว่าเมื่อก่อนมาร์ชินชอบไม่สบายเข้าออกโรงพยาบาลบ่อยมาก” เขาก้มหน้าพลางปาดน้ำตาตัวเองไปด้วย

            “อื่ม…นายเข้าใจแล้วใช่ไหม เป็นพี่เป็นน้องก็รักกันไว้สิ” ฉันตบไปที่ไหลของเจ้าของห้องนี้

            “เอ่อ…เรื่องคลิปกับรูปเมื่อกี้” เขาหยิบมือถือขึ้นมาโชว์ให้ฉันดู

            “0…0”

            “ฉันยังไม่ได้ส่งไปให้มาร์ชินน่ะ แล้วๆฉันก็ยังไม่ได้ทำอะไรเธอแม่แต่นิดเดียว แค่จัดภาพเฉยๆ” นั่นไง เขาหลอกฉันให้ขวัญเสียเล่นอีกแล้ว…

            “ห้ามส่งนะยะ>0<” ฉันแย่งมือถือจากมาสต้า แล้วกดลบทั้งรูปและวิดิโอ

            “แล้วเรื่องที่ธีน่ารู้จักเธอ ชนเธอเมื่อตอนอยู่ที่ตลาด แล้วก็ห้องนอน ฉันก็เป็นเบื่องหลังหมดเลย” รู้แล้วจ้า- -^ “ขอโทษด้วยละกัน…” มาสต้าเดินหยิบมือถือจากฉันคืน น้องของมาร์ชินนี่ น่ากลัวจริงๆ ถ้าฉันไม่ทำให้เขาเข้าใจอะไรบางอย่าง เขาคงฆ่าปิดปากฉันแล้วแน่ๆ หล่อละโหดจริงๆ

            ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

เสียงมือถือของมาสต้า เขาหันมามองฉันเป็นเชิงว่าให้เงียบๆแล้วกดรับสาย

“ฮัลโหล”

“ห๊ะ!!! นี่พี่กำลังจะกลับมาหรอ…อะไรนะ!!!มาถึงหน้าห้องแล้ว…เห้ยพี่ผมไม่อยู่ที่ห้อง…เอ่อคือ…(  ^0….0)” มาสต้าหันหน้ามาหาฉัน ใบหน้าของเขาซีดเหมือนคนตายที่กำลังจะลงโลง

“ครับ…T[]T” เขารีบหย่อนมือถือลงกระเป๋ากางเกงตัวเอง แล้วเอามือปิดปากฉัน “เงียบๆนะ พี่มาร์ชินกำลังมา และที่สำคัญพี่เขาอยู่หน้าห้องแล้ว!!!” ตาฉันเริ่มโตเหมือนกำลังจะทะลึกออกมา ทำไม…เขาถึงได้กลับมาเร็วนัก ทั้งๆที่พึ่งเริ่มได้2วันเอง !

มาสต้าลากฉันไปที่ห้องครัวพลางหยิบผักในตู้เย็นมาให้ฉันล้าง เขาคงกำลังจัดฉากอีกแน่ๆ-*-

“ถ้าพี่มาร์ชินคิดว่าเธอมาที่นี่เพราะมาทำอาหารให้ฉันทาน คงไม่มีอะไร” เขาส่งยิ้มบางๆให้ฉัน

แต่ว่า…ฉันทำอาหารไม่เป็นว๊อยยย เขาคงจะเชื่ออยู่หรอก

“แต่ มาสต้า…มะ…” ไม่ทันแล้วT…T มาสต้าเดินลวกๆออกไปจากห้องครัว เอาละวะ เป็นไงเป็นกัน!

แอด…ปั้ง!

“โห มือนักจังพี่มาร์ชิน” มาแล้วๆๆๆ ล้างผักใช่ๆ ต้องล้างผักก่อน!!

โซ่….

“เอ่อ…เหนื่อยว่ะ เอ๊ะใครอยู่บ้านเนี่ย มีเสียงน้ำไหลด้วย รึว่าแกลืมปิดก๊อกน้ำ” ฉันค่อยๆรูดผักบุ้งที่มาสต้าส่งให้(ล้างไงเนี่ย>0<)

“เอ่อ ผมหิวน่ะ เลยขอให้แฟนพี่มาทำอาหารให้” ล้างผักเสร็จ ทำไงต่อเนี่ยย

“แฟน…เซลีนไหม” ยังดีนะที่เขาจำฉันได้ -*-

“อะ…อื่ม” เสียงเหมือนอยู่ใกล้ๆเลยอ่ะ นี่เขาต้องกำลังเดินมาห้องครัวแน่ๆ บรรลัยแล้วตู ล้างผักจนมือจะเปื่อยแล้วเนี่ยย

แกรก…เย้ย!0…0

แอดด….

“มะมาร์ชิน0…0” ฉันหันไปตามเสียงประตู ร่างสูงที่เคยคุ้นตาปรากฏขึ้น มาร์ชินทำสีผมใหม่หรอเนี่ย โอ้วพระเจ้า หน้าเขาไม่หวานเหมือนเดิมแล้ว ผมสีทองถูกเซ็ตขึ้น ไม่เหมือนเมื่อก่อนเลยสักนิด! ใบหน้าหวานๆของเขาถูกแต่งเติมให้ดุขึ้น เหมือนดาราญี่ปุ่น หล่อ เท่ หน้าดุ เวอร์ >0<

“- - เธอทำอาหารเป็นตอนไหนเนี่ย” คนหล่อยืนพิงประตูพลางเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย (เปลี่ยนสรรพนามทันทีนะยะ)

“นายแต่งหน้าเหรอ>///<” เอาจริงๆ ฉันเป็นพวกคลั่งดาราญี่ปุ่นที่แต่งหน้าจัดๆมากๆเลย มันดูเท่แบบมีมิติมาก

“อื่ม ขึ้นคอนเสิร์ตน่ะยังไม่ได้ล้างเลย” ไม่ต้องล้างเลยก็ได้นะ>0<คนหล่อที่สุด(เปลี่ยนอีกละ) ค่อยๆก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน เวลานี้มาสต้าหายหัวไปไหนก็ไม่รู้แหะ- -

“ทำผมใหม่ด้วย เหมาะกัยนายสุดๆเลยนะ นี่…นายสักอะไรไว้ที่คอเนี่ย0.0” สายตาอันเฉียบแหลมของฉันดันเหลือบไปเห็นรอยสักรูปดอกกุหลาบที่คอข้างซ้ายของเขา มาร์ชินรีบจับหัวฉันหันไปที่อื่นทันที อะไรวะ ดูก็ไม่ได้ชิ!

“ยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ- -” มาร์ชินขมวดคิ้ว “ไปหัดทำอาหารตอนไหน”

            “เอ่อ ฉันแค่ล้างผักเล่นเฉยๆน่ะ” เอาอะไรคิดเนี่ย ล้างผักเล่น ถ้าเขาเชื่อให้เหยีบขี้มาให้ฉันดมเลย!

            “สนุกไหมอ่ะ เล่นผัก” คนหล่อที่สุดในโลก หยิบผักที่อยู่ในกะละมังขึ้นมาดู

            มันเละตุ้มแปะกว่าที่คิดเลย ToT

            “มาสต้าให้ฉันทำอาหารอ่ะ แต่ฉันทำไม่เป็น” ฉันก้มหน้ารู้สึกผิด

            “ฮ่ะๆ ก็ไม่ได้ว่านิ เธอจะเล่นผักจนหมดตู้เย็นก็ได้” มาร์ชินจับคางฉันให้เงยขึ้นมามองหน้าหล่อๆของเขา

            “บ้าละ- -^” หน้าร้อนผ่าวไปถึงใบหู ใจเต้นรัวเหมือนกลอง แบบว่าเขาหล่อมาก

            “บ้ายังไง จบม.6 เธอก็ต้องแต่งงานฉันแล้ว J” ใบหน้าที่หล่อซุปเปอร์โคตร ขยับลงมาใกล้มากขึ้น จมูกของเขาชนกับจมูกของฉัน

            “หา-0-” ลืมไปเลย จบม.6 ฉันต้องแต่งงานกับเขาแล้วนี่นา โอ้พระเจ้า!!!

            “แต่ฉันสัญญานะ ว่าจะไม่ทำอะไรเธอก่อนจนกว่าเธอจะทำงาน”

            “แล้วถ้าทำงานละ”

            “ก็ทำเลยไง :)” กรี๊ดด คนตัวสูงดันร่างบางๆจนติดผนัง หน้าอกของฉันนี่ชนกับหน้าอกของเอาเลยนะเนี่ย

            “จะทำอะไรอ่ะ!!!”

            “อย่าเป็นแมวขี้สงสัยงี้สิ” แมวเหรอ-0-

            “แต่ อุ๊บ 0x0” มาร์ชินไม่รอให้พูดจบ เขาบดขยี้ริมฝีปากฉันอย่างเร้าร้อน มือของเขาสอดไว้ที่เอวฉัน

            นี่มัน…โคตรจะเลิศเลย >///< ฉันรู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์ เหมือนว่ามีเจ้าชายรูปงามที่สุดในปฎพีมาจุมพิตฉันที่กำลังหลับใหล มีความสุขที่สุดเลย>…<

Duck- Fly