My friend รักใสใสภายใน365วัน

ตอนที่ 6 :

My friend รักใสใสภายใน365วัน
My friend – 05
"Start with Love"

 

หนึ่งปีที่แล้ว

In Japan

            “พ่อครับ...พ่อ...” ชายหนุ่มร่างสูงผิวขาวอายุประมาณสิบห้าปี เดินอุ้มลูกบาสของรักของหวงของตนหมายจะเข้าไปข้างในห้องทำงานของของบิดา แต่ก็ต้องหยุดชะงักฝีเท้าก่อนเพราะได้ยินเสียงหวานที่คุ้นหูดังแว่วออกมาจากข้างในห้อง

            “อีกปีเดียวเองฉันจะกลับเมืองไทย คุณก็รอหน่อยไม่ได้รึไง...แหมๆ ถ้าฉันกลับไปนะ สิ่งแรกที่ฉันจะทำคือออกไปหาคุณเลยแหละ” ร่างสูงรีบหาที่ซ่อนตัวแล้วแนบหูติดกับพนังห้องเพื่อที่จะได้ยินเสียงข้างในชัดขึ้น

            “ห่วงแต่ครอบครัวคุณเถอะค่ะ ทางนี้ไม่มีปัญหา รอกลับไปถึงเมืองไทยฉันจะรีบไปหาคอนโดหรูๆเช่าอยู่ คุณก็มาหาฉันได้สะดวกขึ้นไงคะ” เด็กชายเบิกตากว้างไม่น่าเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน ก่อนจะแอบโผล่หน้ามองคนข้างในที่ตอนนี้กำลังนั่งไขว่ห้างคุยโทรศัพท์พร้อมกับยกแก้ววายขึ้นจิบอย่างสบายใจ

            “ตอนนี้ก็มีแต่ฉันที่อยู่บ้านคนเดียวไงคะ ไม่อย่างนั้นฉันจะโทรไปหาคุณได้ไงเล่า” ริมฝีปากแดงสดขยับไปมามองดูแล้วน่าเกรงขาม หญิงวัยกลางคนอายุประมาณสามสิบกว่าๆที่ดูยังไงก็ทั้งสาวทั้งสวยจนลืมอายุไปเลย

            ร่างสูงตัดสินใจหันหลังเดินกลับไป พลางกอดลูกบาสพร้อมกับกำเหรียญทองที่ได้จากการแข่งขันไว้แน่น ใบหน้าของเขาเมื่อก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยความดีใจ ยิ้มจนตาหยี แต่ตอนนี้มันดูหม่นหมองลง ดวงตาของเขาสั่นไหวเหมือนกำลังจะร้องไห้

            พอร่างสูงเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง หยดน้ำตาเม็ดเล็กๆก็เอ่อล้นออกมาจากเบ้าตา...ตัวสั่นเทาเบิกตาโตอ้าปากพะงาบๆอย่างไม่น่าเชื่อ

            ทั้งๆที่ตัวเองเป็นผู้ชายแท้ๆ

            แต่ก็ยังร้องไห้งอแงเหมือนผู้หญิงอยู่ดี...

ปัจจุบัน...

พัดชาได้รับข้อความทางมือถือจากผู้เป็นพ่อแล้วกดลบมันไปพลางส่ายหน้าหน่ายๆ พ่อของเธอก็เป็นแบบนี้ทุกที เวลาหนีแม่เที่ยวก็จะอ้างเรื่องลูกเป็นหลัก จนพัดชาชินแล้วล่ะ อันไหนที่คิดว่าเป็นความสุขของพ่อเธอก็ไม่ขัด

ฝนเริ่มซาแล้ว ย้อนไปหลายชั่วโมงที่ก่อนพัดชาวิ่งตากฝนเพื่อจะเข้าไปขอนอนในห้องพยาบาลเพราะตอนที่หล่อนอยู่ในห้องเรียน รู้สึกตัวอีกทีร่างกายก็เริ่มร้อนรุ่มเหมือนถูกย่าง

และตอนนี้ก็เป็นเวลาเลิกเรียนแล้วมอสี่หลายๆคนต้องเตรียมตัวเตรียมใจเพื่อที่จะเข้าเรีบนชมรมที่ตนเลือกไว้...พัดชานึกหวั่นในใจที่ตัวเองจะต้องไปเห็นหน้าเวกัสอีก คนที่เธอเผลอรักไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

เธออยากจะลืมใบหน้าขี้เล่นแสนซุกซนของเวกัสซะ แต่มันทำไม่ได้ ในหัวตอนนี้มันมีแต่เรื่องเขาเต็มไปหมด

เด็กสาวต้องเขกหัวตัวเองสองสามทีเพื่อดึงสติกลับมา...

“เธอ!”

ในขณะที่พัดชาเดินเอื่อยๆมุ่งตรงไปที่โรงยิมเพื่อที่จะเตรียมตัวเรียนชมรมก็ดันมีเสียงใสคุ้นหูขัดขึ้นเสียก่อน เด็กจึงสาวหยุดชะงักก่อนจะหันไปมองทางต้นเสียง

ซาวากิ...ยืนกอดอกพองแก้มหน้ามุ้ยขมวดคิ้วมาแต่ไกล วันนี้เธอแต่งตัวดูมิดชิดขึ้นอาจเป็นเพราะยูนิฟอร์มของโรงเรียนดูเรียบร้อยมากกว่า กระโปรงยาวเลยเข่าประมาณหนึ่งฝ่ามือ ชายเสื้อนักเรียนถูกยัดใส่ในกระโปรงให้เป็นระเบียบเรียบร้อย

“เรียกฉันใช่ไหม มีอะไรรึเปล่า” พัดชาหมุนตัวแล้วเดินไปหาซาวากิที่ดูยังไงวันนี้ใบหน้าของเธอก็ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่

 เด็กสาวเดินไปหยุดตรงหน้าซาวากิแล้วฝืนยิ้มให้เจื่อนๆ

“เมื่อวานเธอคุยอะไรกับปีเตอร์แพนของฉันบนสแตนเชียร์?” ปีเตอร์แพน... พัดชาคิดทบทวนคำพูดของซาวากิในหัว

เมื่อนึกย้อนไปเมื่อวานตอนเย็น เด็กซาวากิเคยเรียกเวกัสว่าปีเตอร์แพนด้วย เธอคงหมายถึงเวกัสสินะ  พัดชายืนนิ่งจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวในหัวก็คิดคำตอบอยู่

เธอจะบอกว่ายังไงดี เขาไปหาเธอเพราะ...?

ให้ตายสิ! เวกัสเขาไม่มีจุดประสงค์เพื่อที่จะไปหาเธอสักหน่อย

“ตอบฉันมาสิพัดชา อย่านิ่งเป็นคนใบ้ได้ไหมฉันรีบ” ซาวากิเร่งเร้าเอาคำตอบจากพัดชา

“เอ่อ...แค่”

“แค่อะไร ตอบมาให้หมดนะ!” ซาวากิเริ่มขึ้นเสียงพลางทำหน้าไม่พอใจ เจ้าหล่อนจ้องมองพัดชานัยน์ตาขุ่นๆ สายตานั้นทำเอาฆ่าใครหลายๆคนได้เลยแหละ

ส่วนพัดชาก็เหวอไปเลยล่ะ...เมื่อวานซาวากิยังไม่ขนาดนี้ ถ้าเธอตอบอะไรผิดไปไม่โดนซาวากิตบไปเลยรึไง

รู้...ว่าซาวากิก็คงชอบเวกัสอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ถึงขนาดตั้งชื่อ ‘ปีเตอร์แพน’ ให้ เพื่อเขาโดยเฉพาะ แต่พัดชาก็ชอบเวกัสมากเหมือนกัน ถึงขั้น...

เสียน้ำตาให้เลย...

“เล่นกันเฉยๆน่ะ^^” พัดชาตัดสินใจตอบคำถามไปโดยที่คิดทบทวนดีแล้ว เธอยิ้มให้ซาวากิอย่างเป็นมิตรก่อนจะพูดต่อ “หมอนั่นน่ะนิสัยเสียมาก ฉันล่ะรำคาญที่สุดเวลาเห็นหน้าเขา พอหมอนั่นรู้ว่าฉันไม่ชอบก็ยิ่งแกล้ง เหมือนยิ่งห้ามก็ยิ่งยุ”

นัยน์ตาขุ่นๆของซาวากิยังไม่เลือนหายไป เขามองพัดชาและไม่คิดจะละสายตาไปไหน ริมฝีปากแดงสดกรีดยิ้มก่อนจะค่อยๆหุบลงแล้วเริ่มขยับพร้อมกับเปล่งเสียงพูดอีกครั้ง

“อย่า...” พัดชาขมวดคิ้วเอียงคอหน่อยๆ ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะพูดสื่อถึงอะไร

“แกล้งกัน...ให้มันมากนัก”

“...”

“ฉันไม่ชอบ” สิ้นเสียงร่างบางเล็กก็เดินกระแทกไหล่พัดชาไปอย่างเงียบๆ

“อะไรวะ? เธอนี่มัน...เหอะ! เวกัสคบกับเธอรึไงถึงได้หวงนักหวงหนา” พัดชาแอบเบ้ปากหมั่นไส้ซาวากิที่เดินนำไปโรงยิมก่อนหน้านี้ไม่กี่วินาที

“นายมันตัวซวย นำความหยานะมาสู่ฉันตลอด ชิ!” เด็กสาวยังไม่หยุดบ่นพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอย่างหงุดหงิด

โรงยิม...

“พัดชาพี่ขอผ้าเย็นหน่อยครับ^^”

“พี่ขอน้ำหน่อยนะ หิวมากๆเลย>3<”

“ผมขอตัวและหัวใจเธอได้ไหม แฮะๆ^_^”

ขณะที่เด็กสาวพัดชากำลังวิ่งวุ่นไปรอบๆโรงยิมเพราะเสียงรุ่นพี่นักกีฬาหลายๆคนที่ใช้เธออย่างกับทาส จู่ๆเวกัสก็ตะโกนข้ามฝั่งด้วยวาจาหวานหยาดเยิ้ม เป็นเวลาที่เสียงคุยกันเริ่มเงียบอยู่พอดี

พัดชาแทบจะสิงสถิตกับกำแพงเพราะเวกัส! รู้ก็รู้ว่าซาวากิยังนั่งไขว่ห้างกดมือถือยิกๆอยู่ในโนงยิม แถมนั่งอยู่ข้างๆจุดที่เวกัสยืนอีกด้วย หญิงสาวผมสั้นละสายตาจากมือถือแล้วหันมาจิกตาใส่ทันที

ตอนนี้พัดชามึนตึบไปหมด...ไม่รู้ว่าจะส่งอะไรไปให้เวกัสในเมื่อสิ่งที่เขาขอมาคือขอตัวและหัวใจ...เวกัสพูดอะไรไม่ระวังปากจริงๆ! เด็กสาวเลยหยิบขวดน้ำที่เพิ่งไปซื้อมาขว้างไปให้เวกัสสุดแรงประหนึ่งว่ามันเป็นลูกเบสบอล

ตุ๊บ!

“อ๊า รับได้^[]^”

เหอะๆ...เด็กสาวได้แต่หัวเราะสมเพชตัวเองในใจ นี่ขว้างไปสุดแรงแขนแล้วเวกัสยังรับได้อยู่ก็ควรพิจราณาแรงตัวเองบ้างนะ

“=_=;”

“ปีเตอร์แพนอ่า หิวน้ำทำไมไม่บอกเวนดี้ล่ะคะ เดี๋ยวเค้าไปซื้อให้ น้ำเปล่าไม่เห็นอร่อยเลย จืด-ชืด-จะ-ตาย!” จืดชืดจะตาย...? ต้องหันมามองพัดชาด้วยเหรอ???

เห่อๆ เธอมันเปรี้ยวแซ่บเผ็ดสดิ้งเหลือเกินนะซาวากิ

เล่นกีฬาเสร็จใครเค้าให้ดื่มน้ำหวาน (ยัยบ้า=_=)

พัดชาเกาหัวแกรกๆพลางคิดในใจว่าให้ซาวากิไปด้วย นานๆไปสาวเจ้ายิ่งทำตัวน่าหมั่นไส้เข้าไปทุกที ตอนนี้เธอกำลังคิดว่าให้ซาวากิในใจไม่ยั้ง

“คิคิ” แล้วก็หลุดขำออกมาด้วย

“แต่ปีเตอร์แพนชอบน้ำเปล่าครับ จืดชืดยังไงผมก็ชอบ ^^”

อ๊ะ!? ไม่รู้ว่าน้ำเปล่าที่เวกัสว่านั้นหมายถึงน้ำจริงๆหรือพัดชากันนะ แต่หางตาของเขาเหลือบมาทางพัดชานี่นา

ตึกตึกตักตัก...

เด็กสาวมองชายหนุ่มตาแป๋วยกมือขึ้นมากุมที่อกข้างซ้ายเบาๆ เหมือนคำพูดเมื่อกี้ได้เข้ามาดามใจให้เธอได้มีชีวิตชีวาขึ้นหลังจากที่เจ็บปวดมาหลายครั้งที่เห็นเขากับคนอื่นไปไหนมาไหนด้วยกัน...

เธอไม่ได้คิดไปเองสินะพัดชา

 “(^_____^)” แถมเขายัง...หันมายิ้มกว้างให้เธออีก!!!

รู้สึกว่าตอนนี้หัวใจของพัดชามันเต้นระบำเป็นจังสามช่าไปแล้ว! ครั้งนี้เธอไม่ได้เพ้อฝันและมโนอะไรเลย

มันคือความจริงใช่ไหม !!!

“^_^”

เด็กสาวค่อยๆยกยิ้มมุมปากให้ชายหนุ่มอย่างเต็มใจและไม่มีอะไรเจือปนรอยยิ้มอันแสนหวานนั้นเลย

ขอเริ่มเรื่องราวความรักของเธอกับเขา ณ ตอนนี้ ...

© themy butter

อัพแล้วๆๆๆ เย้ๆๆๆ (ดีใจ><) ยอดแอดเฟบเวอร์พุ่งกระฉูดจริงๆ5555(ประชด!)

ไม่เป็นไรๆ ขอแค่เต็มใจที่จะอ่านดีกว่าแอดไว้แล้วเอาออกทีหลัง-กระซิกๆๆT^T

ตอนนี้พัดชาน้อยของเราตกหลุมรักเวกัสเข้าไปเต็มๆแล้ววว ขอให้ความรักสมหวังนะแกรรร เหมือนอดีตของชายคนไหนโผล่มาตอนต้นๆ(?) ติดตามตอนต่อไปนะค้า

แหม มีคนบอกว่าพ่อพัดชามีชู้ด้วย555555 =[]=; เหงื่อแตกพรากเลยนะเนี้ยยย

สุดท้ายนี้ใครเบื่อๆ รอนิยายเรื่องอื่นอัพ ก็แวะเข้าไปชมไปดม(หืม?-_-) เรื่องนี้ก่อนก็ได้

ภูมิใจนำเสนอ แท้แด๊นนน

แซ่บมากเลยนะขอบอกกก นางเอกของเราไม่ใสซื่อเลย! ส่วนพระเอกของเราก็แหมๆๆๆ ชอบของแปลก555555555+ บ่นมากไม่ได้เดี๋ยวกินพื้นที่ เอาเป็นว่าเข้าไปอ่านเอาน้า ><