ตอนที่ 1 : บทนำ
My friend รักใสใสภายใน365วัน
บทนำ
“หนู...ลุกขึ้นแนะนำตัวซิ” น้ำเสียงกังวานไพเราะของครูสอนวิชาภาษาไทยเรียกให้เด็กสาวที่นั้งหน้าห้องให้ลุกขึ้นยืนแล้วแนะนำตัว เด็กสาวลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง เธอสูดหายใจเอาอากาศเข้าจนเต็มปอดก่อนที่จะยกมือไหว้และกล่าวแนะนำตัวน้ำเสียงชัดเจน
“สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อพัดชาอายุสิบห้าปีเป็นนักเรียนเก่าของโรงเรียนนี้ค่ะ” เมื่อเธอแนะนำตัวคร่าวๆครูก็พยักหน้าเป็นเชิงว่านั่งลงได้ จากนั้นครูก็เรียกให้ทุกคนยืนแนะนำตัวไปเรื่อยๆเด็กบางคนก็ประหม่าเพราะมาจากโรงเรียนอื่น แต่ส่วนมากเด็กเก่าที่เพิ่งจบมอสามไปมักจะทำตามปกติเหมือนพัดชา พวกเขาจะคิดว่าโรงเรียนนี้นักเรียนเก่าอย่างพวกเขาเป็นเจ้าของ จึงไม่เกรงกลัวใครเลย
“ชั่วโมงนี้เป็นชั่วโมงแรกครูแค่อยากรู้จักกับนักเรียนทุกคน เอาเป็นว่าครูจะปล่อยก่อนสิบห้านาทีก็แล้วกัน หัวหน้าห้องบอกชั้นเลยค่ะ” ครูสาวเสียงหวานหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายแล้วโปรยยิ้มให้เด็กทุกคนในห้อง พัดชาหันซ้ายหันขวาเมื่อไม่มีใครบอกเคารพคุณครูเธอจึงอาสาเป็นหัวหน้าห้องชั่วคราวไปก่อน
“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ!” น้ำเสียงของเธอช่างหนักแน่นเสียจริงจนเพื่อนๆในห้องชักอยากจะให้เธอเป็นหัวหน้าห้องจริงๆซะแล้ว
พอทุกคนกล่าวขอบคุณคุณครูอีกสิบห้านาทีที่เหลือก็นั่งจับกลุ่มคุยกันประหนึ่งว่าไม่เคยเจอกันมานาน เพราะวันนี้เป็นวันแรกที่เปิดภาคเรียนเทอมหนึ่ง พัดชาและเพื่อนๆคนอื่นๆก็เพิ่งเลื่อนชั้นขึ้นมอปลาย ทุกคนต่างตื่นเต้นกับบรรยากาศใหม่ห้องใหม่เพื่อนใหม่และชุดใหม่ พวกเขาโตเป็นหนุ่มสาวกันแล้ว และกฎเด็ดของโรงเรียนนี้คือ ‘นักเรียนมอปลายทุกคนต้องกินนอนที่โรงเรียนยกเว้นวันเสาร์-อาทิตย์’ กฎข้อนี้เด็กทุกคนต่างให้ความสนใจมาก พวกเขาจะได้ทักษะการใช้ชีวิตแบบอิสระโดยที่ไม่มีผู้ใหญ่มาคอยควบคุม
“พัดเธอจัดของเสร็จรึยัง” ปุยฝ้าย เพื่อนสนิทของพัดชาตั้งแต่ประถมเอ่ยถาม พัดชาพยักหน้าแล้วอมยิ้มนิดๆ
“ช่วยเราจัดของหน่อยสิ เราเพิ่งมาตอนเช้าของเต็มห้องเลย”
“ได้สิ สบายมากแปบเดียวก็เสร็จแล้ว^o^” พัดชาตอบตกลงทันทีเมื่อปุยฝ้ายขอความช่วยเหลื่อ พัดชารู้ดีว่าเพื่อนคนนี้ทำอะไรชักช้าอืดอาด กว่าปุยฝ้ายจะทำอะไรเสร็จต้องใช้เวลาทั้งวันเลยแหละ ไม่เหมือนเธอที่ทำอะไรตรงต่อเวลาเสมอ
“โอเค พักเที่ยงค่อยขึ้นไปจัดของ เราน่ะโมโหพ่อกับแม่มาก บอกให้ช่วยเราจัดก็ไม่ช่วยบอกจะไปทำงานอย่างเดียว”
“ฮ่าๆ ท่านคงขาดงานไม่ได้ เอ่อนี่ ชวนลดากับปังปอนไปด้วยสิ จะได้เสร็จเร็วๆ” ลดากับปังปอนก็เป็นเพื่อนกับพัดชาตั้งแต่มอหนึ่งแต่ไม่ค่อยสนิทกันมากเท่าไหร่ แต่พัดชาบอกกับตัวเองไว้ว่ามอสี่เธอจะต้องสนิทกับลดาและปังปอนมากกว่าที่เคยสนิทกัน
“เอาสิ เดี๋ยวเราไปชวนก่อนนะ” พัดชายิ้มให้ปุยฝ้ายบางๆ จริงๆปุยฝ้ายก็เป็นคนเข้าคนง่ายกว่าพัดชาอีกแต่ปุยฝ้ายไม่ค่อยแต่งตัว สนใจกับการเรียนจนหน้าดำหน้าแดงผมเพ้ายุ่งเพราะเครียดเกิน และก็ตัวเล็กกว่าเด็กมอสี่มากๆ เพื่อนผู้ชายหลายคนจึงล้อปุยฝ้ายว่าเด็กปอสี่ ไม่ก็ปอบผีฟ้าบ้าง เพราะปุยฝ้ายทำตัวกระเซอะกระเซิงจึงเป็นเหมือนตัวตลกของห้อง
ระหว่างที่ปุยฝ้ายไปขอความช่วยเหลือจากลดากับปังปอนพัดชาก็หยิบมือถือในกระเป๋ากระโปรงขึ้นมากดเล่นเกมไปพลางๆ
“หัวหน้าครับ” จู่ๆพัดชาก็ได้ยินน้ำเสียงกระซิบที่ข้างหูจนรู้สึกจักจี้เบาๆ เด็กสาวรีบผละตัวออกจากต้นเสียงของชายร่างสูง ใบหน้าขาวซีดเริ่มแดงเป็นสีมะเขือเทศสุกมือไม้เริ่มอยู่ไม่เป็นที่ อาการแบบนี้มันบ่งบอกถึงอาการหัวใจเต้นผิดปกติชัดๆ
“อะไร” พัดชาจ้องหน้าของชายหนุ่มเพื่อนร่วมห้องคนใหม่อย่างไม่ชอบใจที่เขาเข้าใกล้เธอถึงขนาดที่ริมฝีปากเกือบจะแตะหู เธอกอดอกทำเป็นไม่สนใจและวางมาดคุณหนูหยิ่งยโสจนชายหนุ่มแอบหมั่นไส้
“คือผมจะถามว่า โรงอาหารอยู่ที่ไหนในโรงเรียนนี้” ชายหนุ่มถามด้วยความที่เป็นเด็กใหม่ เขายังไม่ได้เดินเที่ยวรอบโรงเรียนเลย พัดชาถอนหายใจออกมาก่อนจะตอบเสียงเบา
“จากอาคารนี้เลี้ยวขวาแล้วก็ตรงไปอีกนิดเดียวถึงแล้ว มีสองที่นะ อีกที่อยู่ตรงอาคารพัฐสร เดินไปหลายเมตรอยู่” พัดชาไม่ค่อยมั้นใจการตอบสักเท่าไหร่ น้ำเสียงของเธอเบามากจนชายหนุ่มขยับตัวเข้ามาใกล้เธอเพื่อที่จะได้ยินชัดๆอีกที “อะไรอีกเล่า!” ครั้งนี้เสียงของพัดชาดังจนชายหนุ่มถอยห่างไปทันที เขาอ้าปากหวอค้างนานสองนานแล้วก็หัวเราะออกมา
“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ยินนี่ ไม่รู้ด้วยว่าหัวหน้าห้องโหดด้วย” เธออยากจะเอาดินสอที่วางอยู่กับโต๊ะทิ้มไปที่หน้าของชายหนุ่มคนนี้จัง เธอไม่ได้โหดแต่แค่ไม่ชอบเวลามีผู้ชายมาใกล้ต่างหาก
“ฉันไม่ใช่หัวหน้าห้อง ไม่ต้องเรียกฉันแบบนั้น”
“อ๋อ...เหรอครับ^^” ชายหนุ่มยักคิ้วหลิ่วตาใส่พัดชาที่หน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างไม่ชอบใจ เธออยากจะตะโกนออกไปดังๆว่าให้เรียกตัวเองว่าพัดชา แต่ไม่กล้า เธอจึงวางฟอร์มเป็นสาวหยิ่งยโสต่อไป และเธอยังคิดว่าอยากจะทำความรู้จักกับผู้ชายคนนี้ให้มากอีกด้วย...
สปอย...
“คุณตามเธอทำไม? มีธุระอะไรกับเธอครับ เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวสักหน่อยดูซะ...”
โปรดติดตามตอนต่อไป
------------------------------------------------------------------------------
มาย'ยองเนส
เห้ยยยยยยยย นิยายรูปแบบใหม่นี่จัดการอะไรยากเสียจริง!
แก้ตัวหนังสือให้ดำก็ไม่ได้ ทนอ่านสีนี้ไปก่อนได้ไหมคะลีดเดอร์TT
ลงทิ้งไว้ก่อนนะคะ ยังไม่มีใครโผล่มาอ่านสักคนเลยฮ่าๆ สปอยเด็ดมาก! ><พัดชาเขินนน
อ่านแล้วขอกำลังใจด้วยนะคะ จะติชมอะไรก็ตามสบายเลยน้าาา^_^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ

135 ความคิดเห็น
-
#97 phakh (จากตอนที่ 1)วันที่ 15 พฤศจิกายน 2557 / 17:05ติดตามๆ#970
-
#31 Praew (จากตอนที่ 1)วันที่ 6 กรกฎาคม 2557 / 16:49พัดชาโหดอ่ะ เขินใช่ป๊ะที่มีผู้ชายเข้าใกล้ 55555 บรรยายดีค่ะ เห็นภาพชัดดี แต่บทสทนาค่อนข้างเรียบไปนิดนึงนะคะ แบบว่ามันยังสื่อไม่ค่อยถึงอารมณ์เท่าไร เดี๋ยวว่างๆจะมาอ่านใหม่โนะ ^[]^#310
-
#29 purakiyaa (จากตอนที่ 1)วันที่ 29 มิถุนายน 2557 / 22:59คำผิดหรือตกหล่นจร้า ตรงที่พระเอก(ใช่มะ) มาถามทางไปโรงอาหารอะจ๊ะ **พัดชาตอบแบบไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร ไรท์เขียนเป็น มั้นใน ** น้า แล้วก็แนะนำเรื่องคำขยายความบางอันจ้า ดินสออะนะ ** ดินสอที่วางราบกับโต๊ะ ** อ่านดูแล้วมันทะแม่งนะว่าเปล่า หรือไม่ทะแม่ง เอาเป็นว่าความคิดเค้านะ ตัดราบออกไปเลยใส่อยู่ไปแทน ก็จะได้เป็น ** ดินสอที่วางอยู่กับโต๊ะ **อ่านแล้วไม่ขัด แต่ก็ตามใจไรท์นะ อิอิ มาดูบทให้ก่อนนะคะ พี่ไปนอนล่ะ เดี๋ยวมาต่อ#290
-
#24 AFsugarstory (จากตอนที่ 1)วันที่ 29 มิถุนายน 2557 / 00:46คนที่มาถามพัชชานี่ใช่เวกัสไหมอ่า สงสัยๆๆ#240
-
#21 Nattikan (จากตอนที่ 1)วันที่ 28 มิถุนายน 2557 / 16:03เปลี่ยนธีมให้ทั้งสองบทแล้น้า ตัวหนังสือเป็นสีดำแล้วจ้าาา^^#210
-
#4 purakiyaa (จากตอนที่ 1)วันที่ 16 มิถุนายน 2557 / 21:34ตัวเองสีตัวหนังสือมันกลืนอะจร้า ปรับนิดนึง ปวดตา ><#40