My friend รักใสใสภายใน365วัน

ตอนที่ 1 : บทนำ

My friend รักใสใสภายใน365วัน
 

EXO (엑소) - Peter Pan (Piano)

บทนำ

            “หนู...ลุกขึ้นแนะนำตัวซิ” น้ำเสียงกังวานไพเราะของครูสอนวิชาภาษาไทยเรียกให้เด็กสาวที่นั้งหน้าห้องให้ลุกขึ้นยืนแล้วแนะนำตัว เด็กสาวลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง เธอสูดหายใจเอาอากาศเข้าจนเต็มปอดก่อนที่จะยกมือไหว้และกล่าวแนะนำตัวน้ำเสียงชัดเจน

            “สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อพัดชาอายุสิบห้าปีเป็นนักเรียนเก่าของโรงเรียนนี้ค่ะ” เมื่อเธอแนะนำตัวคร่าวๆครูก็พยักหน้าเป็นเชิงว่านั่งลงได้ จากนั้นครูก็เรียกให้ทุกคนยืนแนะนำตัวไปเรื่อยๆเด็กบางคนก็ประหม่าเพราะมาจากโรงเรียนอื่น แต่ส่วนมากเด็กเก่าที่เพิ่งจบมอสามไปมักจะทำตามปกติเหมือนพัดชา พวกเขาจะคิดว่าโรงเรียนนี้นักเรียนเก่าอย่างพวกเขาเป็นเจ้าของ จึงไม่เกรงกลัวใครเลย

“ชั่วโมงนี้เป็นชั่วโมงแรกครูแค่อยากรู้จักกับนักเรียนทุกคน เอาเป็นว่าครูจะปล่อยก่อนสิบห้านาทีก็แล้วกัน หัวหน้าห้องบอกชั้นเลยค่ะ” ครูสาวเสียงหวานหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายแล้วโปรยยิ้มให้เด็กทุกคนในห้อง พัดชาหันซ้ายหันขวาเมื่อไม่มีใครบอกเคารพคุณครูเธอจึงอาสาเป็นหัวหน้าห้องชั่วคราวไปก่อน

“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ!” น้ำเสียงของเธอช่างหนักแน่นเสียจริงจนเพื่อนๆในห้องชักอยากจะให้เธอเป็นหัวหน้าห้องจริงๆซะแล้ว

พอทุกคนกล่าวขอบคุณคุณครูอีกสิบห้านาทีที่เหลือก็นั่งจับกลุ่มคุยกันประหนึ่งว่าไม่เคยเจอกันมานาน เพราะวันนี้เป็นวันแรกที่เปิดภาคเรียนเทอมหนึ่ง พัดชาและเพื่อนๆคนอื่นๆก็เพิ่งเลื่อนชั้นขึ้นมอปลาย ทุกคนต่างตื่นเต้นกับบรรยากาศใหม่ห้องใหม่เพื่อนใหม่และชุดใหม่ พวกเขาโตเป็นหนุ่มสาวกันแล้ว และกฎเด็ดของโรงเรียนนี้คือ ‘นักเรียนมอปลายทุกคนต้องกินนอนที่โรงเรียนยกเว้นวันเสาร์-อาทิตย์’ กฎข้อนี้เด็กทุกคนต่างให้ความสนใจมาก พวกเขาจะได้ทักษะการใช้ชีวิตแบบอิสระโดยที่ไม่มีผู้ใหญ่มาคอยควบคุม

“พัดเธอจัดของเสร็จรึยัง” ปุยฝ้าย เพื่อนสนิทของพัดชาตั้งแต่ประถมเอ่ยถาม พัดชาพยักหน้าแล้วอมยิ้มนิดๆ

“ช่วยเราจัดของหน่อยสิ เราเพิ่งมาตอนเช้าของเต็มห้องเลย”

“ได้สิ สบายมากแปบเดียวก็เสร็จแล้ว^o^” พัดชาตอบตกลงทันทีเมื่อปุยฝ้ายขอความช่วยเหลื่อ พัดชารู้ดีว่าเพื่อนคนนี้ทำอะไรชักช้าอืดอาด กว่าปุยฝ้ายจะทำอะไรเสร็จต้องใช้เวลาทั้งวันเลยแหละ ไม่เหมือนเธอที่ทำอะไรตรงต่อเวลาเสมอ

“โอเค พักเที่ยงค่อยขึ้นไปจัดของ เราน่ะโมโหพ่อกับแม่มาก บอกให้ช่วยเราจัดก็ไม่ช่วยบอกจะไปทำงานอย่างเดียว”

“ฮ่าๆ ท่านคงขาดงานไม่ได้ เอ่อนี่ ชวนลดากับปังปอนไปด้วยสิ จะได้เสร็จเร็วๆ” ลดากับปังปอนก็เป็นเพื่อนกับพัดชาตั้งแต่มอหนึ่งแต่ไม่ค่อยสนิทกันมากเท่าไหร่ แต่พัดชาบอกกับตัวเองไว้ว่ามอสี่เธอจะต้องสนิทกับลดาและปังปอนมากกว่าที่เคยสนิทกัน

“เอาสิ เดี๋ยวเราไปชวนก่อนนะ” พัดชายิ้มให้ปุยฝ้ายบางๆ จริงๆปุยฝ้ายก็เป็นคนเข้าคนง่ายกว่าพัดชาอีกแต่ปุยฝ้ายไม่ค่อยแต่งตัว สนใจกับการเรียนจนหน้าดำหน้าแดงผมเพ้ายุ่งเพราะเครียดเกิน และก็ตัวเล็กกว่าเด็กมอสี่มากๆ เพื่อนผู้ชายหลายคนจึงล้อปุยฝ้ายว่าเด็กปอสี่ ไม่ก็ปอบผีฟ้าบ้าง เพราะปุยฝ้ายทำตัวกระเซอะกระเซิงจึงเป็นเหมือนตัวตลกของห้อง

ระหว่างที่ปุยฝ้ายไปขอความช่วยเหลือจากลดากับปังปอนพัดชาก็หยิบมือถือในกระเป๋ากระโปรงขึ้นมากดเล่นเกมไปพลางๆ

“หัวหน้าครับ” จู่ๆพัดชาก็ได้ยินน้ำเสียงกระซิบที่ข้างหูจนรู้สึกจักจี้เบาๆ เด็กสาวรีบผละตัวออกจากต้นเสียงของชายร่างสูง ใบหน้าขาวซีดเริ่มแดงเป็นสีมะเขือเทศสุกมือไม้เริ่มอยู่ไม่เป็นที่ อาการแบบนี้มันบ่งบอกถึงอาการหัวใจเต้นผิดปกติชัดๆ

“อะไร” พัดชาจ้องหน้าของชายหนุ่มเพื่อนร่วมห้องคนใหม่อย่างไม่ชอบใจที่เขาเข้าใกล้เธอถึงขนาดที่ริมฝีปากเกือบจะแตะหู เธอกอดอกทำเป็นไม่สนใจและวางมาดคุณหนูหยิ่งยโสจนชายหนุ่มแอบหมั่นไส้

“คือผมจะถามว่า โรงอาหารอยู่ที่ไหนในโรงเรียนนี้” ชายหนุ่มถามด้วยความที่เป็นเด็กใหม่ เขายังไม่ได้เดินเที่ยวรอบโรงเรียนเลย พัดชาถอนหายใจออกมาก่อนจะตอบเสียงเบา

“จากอาคารนี้เลี้ยวขวาแล้วก็ตรงไปอีกนิดเดียวถึงแล้ว มีสองที่นะ อีกที่อยู่ตรงอาคารพัฐสร เดินไปหลายเมตรอยู่” พัดชาไม่ค่อยมั้นใจการตอบสักเท่าไหร่ น้ำเสียงของเธอเบามากจนชายหนุ่มขยับตัวเข้ามาใกล้เธอเพื่อที่จะได้ยินชัดๆอีกที “อะไรอีกเล่า!” ครั้งนี้เสียงของพัดชาดังจนชายหนุ่มถอยห่างไปทันที เขาอ้าปากหวอค้างนานสองนานแล้วก็หัวเราะออกมา

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ยินนี่ ไม่รู้ด้วยว่าหัวหน้าห้องโหดด้วย” เธออยากจะเอาดินสอที่วางอยู่กับโต๊ะทิ้มไปที่หน้าของชายหนุ่มคนนี้จัง เธอไม่ได้โหดแต่แค่ไม่ชอบเวลามีผู้ชายมาใกล้ต่างหาก

“ฉันไม่ใช่หัวหน้าห้อง ไม่ต้องเรียกฉันแบบนั้น”

“อ๋อ...เหรอครับ^^” ชายหนุ่มยักคิ้วหลิ่วตาใส่พัดชาที่หน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างไม่ชอบใจ เธออยากจะตะโกนออกไปดังๆว่าให้เรียกตัวเองว่าพัดชา แต่ไม่กล้า เธอจึงวางฟอร์มเป็นสาวหยิ่งยโสต่อไป และเธอยังคิดว่าอยากจะทำความรู้จักกับผู้ชายคนนี้ให้มากอีกด้วย...
 

สปอย...

“คุณตามเธอทำไม? มีธุระอะไรกับเธอครับ เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวสักหน่อยดูซะ...”

เวกัสจับร่างเล็กของพัดชาก่อนที่จะค่อยๆโน้มใบหน้าลงเพื่อที่จะทำอะไรบางอย่าง ...
โปรดติดตามตอนต่อไป
------------------------------------------------------------------------------
มาย'ยองเนส
เห้ยยยยยยยย นิยายรูปแบบใหม่นี่จัดการอะไรยากเสียจริง!
แก้ตัวหนังสือให้ดำก็ไม่ได้ ทนอ่านสีนี้ไปก่อนได้ไหมคะลีดเดอร์TT
ลงทิ้งไว้ก่อนนะคะ ยังไม่มีใครโผล่มาอ่านสักคนเลยฮ่าๆ สปอยเด็ดมาก! ><พัดชาเขินนน
อ่านแล้วขอกำลังใจด้วยนะคะ จะติชมอะไรก็ตามสบายเลยน้าาา^_^

© themy butter