รักข้าคือเจ้า

คางคกอยากกินเนื้อห่านฟ้า!

"ปรารถนาดีอย่างนั้นหรือ จะให้ข้าแต่งกับอดีตเจ้าเมือง ที่เพิ่งสละบัลลังก์ ยายแก่พันปีหงำเหงือก ที่อยากเป็นอมตะด้วยการกินเนื้อหนุ่มรูปงามเช่นข้า ฮึ ฝันไปเถอะ!"

องค์ชายผู้เอาแต่ใจ กับอดีตอ๋องหญิงช้ำรัก ที่หอบใจมาตายดาบหน้า เพื่อให้ทุกคนสบายใจ แต่งไปนางก็ใจกว้าง เพราะไม่ได้หมายเป็นที่โปรดปรานของสามีอยู่แล้ว

แต่พยัคฆ์หลับก็อย่าได้คิดว่า

"จะกัดไม่จะกัดไม่เป็น"

บทนำ

เชี่ยนเหยา เด็กหญิงที่รอดตายจากการกวาดล้างกองโจรทะเลทราย ด้วยเมตตาของอ๋อง 7 ที่ปล่อยให้สตรีและเด็กเป็นผู้รอด ต้องระหกระเหินเร่ร่อน ดำรงชีพด้วยการขอทาน

วันเวลาผ่านไป ด้วยเคยช่วยเหลือเจ้าเมืองโซ่วโจว จึงถูกอุปการะเป็นบุตรบุญธรรมของเจ้าเมือง และปราบกบฏจนได้ครองเมืองเป็นอ๋องหญิง(หนี่วฺหวาง)ในที่สุด

วันเดือนพ้นผ่าน ความแค้นจางคลาย เหลือเพียงการปล่อยวางและคำขอบคุณ ที่ในวันนั้น อ๋องเจ็ดช่วยให้นางได้มีชีวิตต่อ เกิดเป็นแรงปรารถนาต้องการที่จะพบเขาอีกสักครั้ง และก็เป็นดังฟ้าประทานพรทำให้นางสมปรารถนาได้พบเจอกันกับเขาคนนั้นอีกครา

การได้รับการช่วยเหลือในวัยเด็กและพบเจอกันอีกครั้งในวัยหนุ่มสาว ความรู้สึกมันแตกต่างเปลี่ยนไป จากเคยรู้สึกว่าเขาเป็นเพียงผู้มีพระคุณ ก็กลายเป็นหวงแหนอยากครอบครอง แต่แม้ว่านางจะพยายามเข้าใกล้ทำดีด้วย แต่ก็เหมือนยิ่งไกลห่าง จนทุกอย่างมันชัดเจนว่านางนั้นคือส่วนเกิน เขามีใครอีกคนที่รักและหวงแหน จนนางไม่อาจถ้าตัวเองเข้าไปแทรกกลางระหว่างคนสองคนนั้นได้

เชี่ยนเหยาพยายามปลอบใจตัวเอง แม้เขาจะดีและเก่งกาจสักเพียงไหน แต่เขาก็เป็นผู้กวาดล้างกองโจรทะเลทราย เป็นเหตุให้ทั้งบิดามารดาต้องเสียชีวิต ต้องพลัดพรากกันกับน้องชาย และมีชีวิตระหกระเหินเร่ร่อน หากไม่เพราะว่าเคราะห์ดี คงไม่อาจอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้

หรือสวรรค์ต้องการให้นางได้พบเจอกับความเจ็บปวดพลัดพรากอยู่เป็นนิจ ชีวิตนางยังน่าสงสารไม่พอหรือ จึงได้เจาะจงให้นางต้องเดียวดายอยู่ร่ำไป หรือรักที่เกิดมาเพื่อนาง เป็นของนาง

"มันไม่เคยมีอยู่จริง"