คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ---อึ๊บ--- NC [ฟิคติ่งหู]
ติ่ง
เครียด สอบหนักมาก อ่านหนังสือไม่ทัน เฟลแย่ TT
ทุกอย่างรุมมาก นี่ก็จะตีสองแล้ว นอนไม่หลับ พรุ่งนี้สอบเขียนอัตนัย แต่จะให้อ่านต่อสมองก็ปิดแล้วละ
มาระบายความติ่งกับช็อตฟิค แบบ... อย่าไปเอาอะไรมาก ติ่งล้วนๆ
ฮยอกแจไม่สนใจ..
เป็นแบบนี้มาเป็นอาทิตย์ๆแล้ว ทั้งที่ทำงานด้วยกันตลอด ไปไหนมาไหนก็ไปด้วยกัน แต่ดูยังไงก็พยายามตีตัวออกห่างเขา แถมยังชอบพาคนอื่นมาเป็นไม้กันหมาเวลาอยู่กันสองคน
เฮ้อ...........
อี ทงเฮ สุดหล่อจากมกโพพุงโตหน้าขาว[?] ได้แต่ถอนหายใจยาวๆ คิดไม่ตกว่าไอ้ตัวเล็กของเขาทำไมถึงเป็นแบบนั้น จะว่าไปทำอะไรให้งอนก็ดูจะไม่ใช่ ยิ่งคิดยิ่งเปลี่ยว นอนคนเดียวมาเป็นอาทิตย์เหงากายาแทบบ้าแต่ครั้นจะลากสาวอื่นมาขัดอารมณ์ก็กลัวอีโต้ภรรเมีย
“ทำหน้าเป็นปลาหงอยเลยมึง เป็นอะไร?” อีทึกเจ้าของร้านโจ๊กหน้าปากซอยที่ทงเฮยืมสถานที่มานั่งพ่นลมหายใจทิ้งถามขึ้น
“เมียไม่รักวะพี่” คิดแล้วเศร้า
“เมีย? ใครวะ”
“มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ ทำไมพี่ถามงี้วะ ฮยอกแจมาได้ยินนี่เรื่องใหญ่เลยนะ” กลัวใจถามเมียบังเกิดเกล้ามาได้ยินคำถามเจ้าของร้านโจ๊กมีหวังตีว่าเขามีเมียหลายคนแน่ งานจะได้เข้ายาวละสิ
“เออ แล้วทำไมมึงบอกว่าเมียไม่รัก” อีทึกเช็ดๆปัดๆโต๊ะเสร็จแล้วก็ลากเก้าอี้มานั่งกับทงเฮ
“ก็แม่ง.... ช่วงนี้ไม่ยอมคุยด้วย เฉื่อยๆชาๆ แถมชอบพาไม้กันหมามา ไม่ค่อยเปิดโอกาสให้อยู่สองคน แถมไม่ค่อยรับโทรศัพท์อีก เครียดวะพี่ หรือแม่งมีชู้วะ?” เริ่มวิตกจริตหนัก อี ฮยอกแจที่น่ารักของเขาไม่ใช่คนเคยเป็นแบบนี้
“มึงฝ่อรึเปล่าทงเฮ?”
“ฝ่อ ..ฝ่ออะไรวะพี่?”
“ไอ้สัด ...ก็ไอ้ห่านั่นมึงอะฝ่อรึเปล่า? ลีลาไม่เร้าใจเค้าไปเจอของใหม่ที่เร้ากว่ามันก็ไม่แปลก” อีทึกมองต่ำลงไปที่เป้ากางเกงเล่นเอาทงเฮหน้าขึ้นสียกมือขึ้นกุม “ไม่ต้องมาเขินเหมือนยังซิง กูจำได้ว่าแต่ก่อนมึงฟันดะมาหมดหมู่บ้านละ”
“ดะอะไรเล่าพี่ ไม่ฝ่อไม่อะไรทั้งนั้นแหละ ยังฟิต ยังเฟิร์ม ใครโดนแล้วครางนี่ไม่ใช่คนละ” อวดอ้างสรรพคุณเต็มขั้น
“หรออออออออออออออออ แล้วทำไมเมียมึงเค้าเมินวะ”
“สลัด จุกอะ”
“555555555555555555555”
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย ช่วยคิดหน่อยจะทำยังไงให้กลับมาหวานเหมือนเดิม เครียดนะเนี้ย”
“มึงบอกว่ามึงมีดี” สายตาเจ้าเล่ห์ของคนสูงอายุวาววับในขณะที่อีกคนตั้งใจฟังจะจมูกบาน “มึงก็ใช้สิ่งที่มึงมีให้เป็นประโยชน์สิวะ”
“ยังไงพี่?”
“ก็....................”
:::::::::::::::::::::::::
“ดูแลตัวเองยังไงให้เป็นไข้ แล้วนี่อะไรทำไมมันรกขนาดนี้ นั่นๆมันเสื้อเมื่ออาทิตย์ที่แล้วใช่ไหม? นี่ยังไม่ได้ซักสินะ ไหนละยา ...นี่ยายี่ห้ออื่นไม่มีรึไงยามันค้างปีอะ ทำไมไม่ไปหาหมอนี่เป็นมากี่วันแล้วเพิ่งมาบอก ตัวร้อนวะ โอ้ย! ข้าวกินรึยัง? ในตู้แม่งไม่มีอะไรเลยวะทำไมไม่ซื้อมาเตรียมไว้บ้าง นี่บ้านคนหรือรังหนูอยู่ไปได้ยังไง ห้องโทรมมาก แว้ดๆๆๆๆๆๆๆ”
อี ฮยอกแจ รัวกระสุนใส่ทงเฮจนพรุนแบบที่อีกคนป่วยมันได้แต่อ้าปากค้างพูดอะไรไม่ทัน ไม่รู้จะตอบคำถามไหนดี ไม่พูดเปล่ามือไม้จัดการปัดกวาดตามนิสัยรักสะอาดของคนสวย หยิบจับนั่นนี่ปากก็ไม่หยุดพล่าม ถ้าเป็นแต่ก่อนทงเฮคงรำคาญแต่สำหรับตอนนี้เขากับยิ้มมองตามใบหน้าหวานที่หงิกงอบ่นอย่างไม่สบอารมณ์
ความจริงที่ว่าฮยอกแจเป็นห่วงมันตีตื้น
ทำเอาความกังวลหายลงไปกว่าครึ่ง ถึงจะเมินเฉยแต่พอเขาโทรไปบอกว่าไม่สบายไม่ถึงสิบนาทีคนต้นเหตุก็มากดออดหน้าบ้าน สีหน้าไม่ชอบใจปรี่เข้าหาเขาแล้วทาบหลังมือกับหน้าผาก สั่งเขาให้ไปนอนพักแล้วบ่นนู่นนี่อย่างที่เห็น
“กิน” สั้นๆ ได้ใจความ โจ๊กร้อนๆวางอยู่ข้างเตียง กับร่างบางที่ถอนหายใจอย่างเพลียๆหลังจากเก็บกวาดห้องให้อีกคน
“อือ” ดื้อ
“เอะ ทงเฮ บอกให้กิน” หยิกไปทีเมื่ออีกคนเบ้ปากบิดหน้าหนีเหมือนเด็กๆ
“เจ็บนะ ! เค้าไม่กินอะ ไม่กิน!” งอแงบ้าง
“นี่ ไม่สบายนะไม่กินข้าวแล้วจะกินยาได้ไง มันไม่หายนะ แล้วจะกลิ้งไปไหนมานี่ กินข้าว!!”
“ไม่กินไง!”
“บอกให้กินอย่ามางี่เง่านะ!”
“ไม่กิน”
“กิน”
“ไม่!!”
“กิน!!”
“ไม่กินของของคนที่ไม่รักเค้าหรอก!!!!!!!!!” ตะโกนออกไปแบบนั้น จริงๆตั้งใจจะคุยให้รู้เรื่องวันนี้นั่นแหละแต่ทงเฮเปิดประเด็นไม่เป็นเลยเลือกวิธีงี่เง่าไปนิด
“ห้ะ?” ฮยอกแจเหวอ
“หึ จะสนใจทำไม ไม่รักแล้วก็ไม่ต้องสนใจหรอก” ผุดลุกขึ้นนั่งแสดงแอคติ้งเกินร้อย
“ไม่รักอะไร ไปเอามาจากไหน?”
“เอามาจากนี่แหละ อย่าคิดว่าไม่รู้นะว่าช่วงนี้เปลี่ยนไปอะ ทำไม เบื่อกันแล้วสิ ..อึก” เออ เริ่มพาลละ
“เบื่ออะไรเล่า ก็มีอยู่คนเดียว”
“มีคนเดียวแต่ไม่สนใจไม่มองหน้า ไม่ยอมไปไหนมาไหนด้วย นี่นอนคนเดียวมาเป็นอาทิตย์ๆแล้วสภาพห้องถึงเป็นอย่างงี้ไง!”
“ก็เหนื่อย.. งาน” ตอบอย่างอ่อนเพลีย
“โกหก”
“ทงเฮ นี่อย่างี่เง่าน่า”
“งั้นหรอ เค้างี่เง้างั้นดิ เอองั้นเชิญคุณฮยอกแจหาสามีใหม่ตามสบายเลยครับ” ว่าแล้วก็ลุกพรวดออกจากเตียงแต่ยังดีที่ฮยอกแจคว้ามือไว้ทัน
“จะไปไหน” ใบหน้าหวานเริ่มแย่เหมือนพร้อมจะร้องไห้ตลอดเวลา
“ที่อื่น ไม่อยากอยู่แล้ว” โกหกหรอก
“จะทิ้งเค้าหรอ?” น้ำตาจะไหลแล้ว
“ใครกันแน่ที่ทิ้งกัน” เก๊กขรึม
“เค้าแค่เหนื่อย เค้าขอโทษที่ทำให้ตัวรู้สึกแบบนั้น ช่วงนี้มันวุ่นวายจริงๆ” ง้อๆ
“ไม่เชื่อ”
“ง่ะ ตงเหงอ่า ...เชื่อหน่อยจิ” คนตัวเล็กจิปากทำหน้าโมเอ้ที่เล่นเอาใจคนมองสั่นแต่ต้องเก๊กไว้ให้ถึงที่สุด
“พิสูจน์สิ”
“หืม? ...ยังไง”
“จูบ”
......................................................
“อ้า ...ทะ ทงเฮ อื้ม .... ช้าหน่อย อ๋า” เสียงครางระงมห้องเดิมที่บรรยากาศมาคุเมื่อกี้ จากจูบเพื่อพิสูจน์รักไม่รู้ทำไมเลยเถิดมาได้ขนาดนี้ จำได้แค่ว่าจูบกันนานหลายนาทีแล้วก็โดนไอ้คนป่วยเหวี่ยงลงเตียงแถมตามมาคร่อม จัดการปลดเปลื้องทุกอย่างออกจากตัวเขา
หนักกว่านั้นคือคราวนี้ไม่รู้ว่าเพราะพิษไข้หรออะไรทำให้ทงเฮร้อนแรง รุ่มร่าม ตะกละตะกาม ฮยอกแจสาบานได้เลยว่าเขามีรอยอยู่ทั่วตัวแน่ๆ ทั้งรอยฟัน รอยดูด แต่ครั้นจะให้ห้ามมันก็ไม่ใช่เพราะไอ้เราก็สมยอม...
“อืม..” เสียงครางต่ำอยู่ข้างหู แกนกายยังสอดประสานกระแทกกระทั้นทั้งที่ผ่านมามากกว่าสองสามยกตั้งแต่ที่จูบนั่น แต่ดูทีท่าทงเฮจะไม่ยอมหยุดแถมยังโหมหนักกว่าเก่าจนร่างบางแทบไม่มีเสียงจะคราง เสียวสุดใจ
“ฮ ..ฮยอก รักเค้าไหม?” ยังมีหน้าถามทั้งที่ตัวเองกระแทกอีกคนจนไถลไปตามที่นอน
“อ๊ะ .. อะ ..รัก รักสิ”
“รักมากไหม?”
“หืม.. อื้อ อ๊ะ.. มาก มากที่..สุด” จะขาดใจอยู่แล้ว
“ห้ามนอกใจ” ตึก! เข้ามาแล้วชะงักไว้ ทำเอาคนรับใจเต้นรัวมองคนด้นบนอย่างไม่เข้าใจ
“ห้ามเมินกัน!”
“อื้อ!!” สาวออกแล้วกระแทกเข้าไปสุดความยาวเน้นๆแรงๆ เล่นเอาฮยอกแจดิ้นพล่าน
“ห้ามเบื่อ!”
“อึก.. ทงเฮ”
“แล้วก็” ชักดาบออก...
“ห้ามไปครางกับคนอื่นด้วย!!!”
“อ๊า! ทงเฮ อื้อ อื้อ...” ครางยาวครับงานนี้เมื่อปืนกลรัวเป็นร้อยนัดในชุดเดียว ตอบโต้อะไรไม่ได้ก็ได้แต่จิกที่นอนครางไร้คีย์อยู่แบบนั้น
อี ฮยอกแจ
ไม่ไหวแล้ว...............
::::::::::::::::::::::::::
“สารภาพมา!” เสียงแว้ดดังขึ้นข่มคนที่นอนหมอบอยู่บนเตียง ฮยอกแจนั่งจุมปุกจัดดารพันทิชชู่เช็ดคราบไปพึงประสงค์ทั่วกายขาวเนียนที่มีรอยแดงเป็นจ่ำ
“อะไรเล่า”
“ไม่ต้องมาแกล้งหลับเลย เมื่อกี้เห็นแรงเยอะนัก ตื่นมาเดี๋ยวนี้!” ฟาดหลังอีกคนไปอย่าหมั้นไส้
“ก็เปล่า”
“เปล่าอะไร นี่สรุปไม่ได้ป่วยใช่ไหม?”
“อ่า...จะว่าไงดี ” จะโกหกต่อก็มีแววจะโดนงับหัวเพราะหลักฐานมัดตัวก็อยู่บนเนื้อตัวขาวๆของฮยอกแจ เล่นโหมแรงกันหนักขนาดนี้ไม่มีทางป่วยแล้วละ
“โกหก” ร่างบางตราหน้า
“เปล่า ก็ตัวแหละไม่สนใจเค้า”
“ไม่ต้องมาอ้าง! ทำโทษนะทำโทษ” มือเรียวชี้อย่างเอาเรื่อง เคืองมากกับงานนี้
“หะ? ไรอะ?” เหวอไป
“ห้ามแตะต้องตัวเค้าเด็ดขาดสองอาทิตย์ ถ้าทำไม่ได้ก็เลิกไปเลย!!”
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไหงงั้นวะ!!!”
ความคิดเห็น