คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แฟนเราเอาแต่ใจ !!
“ทงเฮ!!!” เสียงแว๊ดแหวกอากาศทำเอาเจ้าของชื่อสะดุ้ง ชะงักฝีเท้ารอร่างเล็กที่กำลังวิ่งตามมา
“บอกให้รอๆ ไม่ได้ยินรึไง?” ร่างบางแหวงอนๆ กอดอกจ้องหน้าอีกคนอย่างเอาเรื่อง ทงเฮถอนหายใจนิดหน่อยแล้วยื่นมือไปดึงกระเป๋าของอีกคนมาถือให้
“ก็รอนี่ไง ไปเถอะเดี๋ยวจะมืดก่อน” ทงเฮว่าแล้วดันให้อีกคนออกเดิน แต่ร่างบางที่หงุดหงิดเต็มที่กลับสะบัดตัวหนี
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะทงเฮ รอบ้าบออะไรละเนี้ย วิ่งมาจนหอบเนี้ยเรียกว่ารอหรอ!”
“ฮยอกแจ เบาๆน่า” ร่างหนาเตือน
“เบาอะไรละ ก็ทงเฮนั่นแหละผิด” ร่างบางจิ๊ปากอย่างไม่ชอบใจ กอดอกมองอีกคนที่ทำหน้าหนักใจ ทงเฮมองไปรอบๆทางเดินที่คนเริ่มหันมาสนใจพวกเขาแล้ว
“โอเค ทงเฮผิดเอง จบนะ จะได้กลับ” ทงเฮตัดบทแล้วลากแขนอีกคน
“แบบเนี้ยหรอ? ปล่อยนะทงเฮ” ร่างบางเหวี่ยงเต็มที่ ทงเฮหันมามองแฟนอย่างไม่เข้า
“แล้วฮยอกแจจะให้ทงเฮทำยังไงละครับ?” เริ่มขึ้นเสียงบ้าง ทำงานที่คณะเหนื่อยมาทั้งวันมาเจอแฟนเหวี่ยงเรื่องไม่เป็นเรื่องก็ฟิวส์ขาดได้เหมือนกัน
“เดี๋ยวนี้กล้าขึ้นเสียงหรอทงเฮ!”
“......ฮยอกแจ” ทงเฮคำรามอย่างรำคาญ
“อ่อ ทำเสียงแบบนี้หรอ รำคาญใช่ป่ะ? เอาเลย ไม่ต้องรอแล้ว จะไปไหนก็ไป!!” ว่าแล้วก็กระชากกระเป๋าตัวเองคืนแล้วเดินตัวปลิวหนีไป ทงเฮมองตามร่างบางแล้วถอนหายใจยาวเพื่อสงบสติอารมณ์
แฟนผมน่ะ โครตพ่อโครตแม่เอาแต่ใจ ขัดใจไม่ได้ ทำอะไรขัดใจนิดหน่อยนี่เรื่องใหญ่ระดับนาซ่า อี ทงเฮสุดหล่อก็ได้แต่ง้อ ง้อ ง้อ TTT___________________TTT นี่ก็เหมือนกัน ทะเลาะกันทุกวัน บ่อยกว่ากินยาหลังอาหาร ไม่รู้จะหาเรื่องอะไรมาเหวี่ยงมางอนหนักหนา อยู่ด้วยกันทีไรมีเรื่องทุกที
ตูจะบ้า -_________________________-
ไม่ติดว่าเป็นภรรยาสุดที่รักอาจมีการตบโชว์หน้าคณะไปแล้ว
...........
เห็นแบบเนี้ยใช่ว่าจะยอมตลอดนะ ผมเองก็ไม่ได้กลัวศรีภรรยาขึ้นหัวขนาดนั้น แข็งข้อบ้างอะไรบ้าง ทำไงได้เราอะช้างเท้าหน้านี่หว่าจะมายอมหงอให้เค้าฝ่ายเดียวมันใช่เรื่องที่ไหน
เป็นผู้ชายมันต้องมีศักดิ์ศรี!!!
................................
.....................
.........
“ฮยอกแจอ่า~ ทงเฮขอโทษ TT ทงเฮผิดไปแล้ว อย่างอนเลยน้าาาาาาา~” ยกเว้นกับคนนี้ครับ ( . .)
ผมออกแรงวิ่งตามร่างบางที่ดูท่าจะโกรธจริงไป ที่ง้อไม่ใช่กลัวเมียนะเฟ้ย แค่กลัวเค้าขาดเราแล้วเค้าจะเสียใจ[?]
“รำคาญไม่ใช่หรอ ตามมาทำไม??” ฮยอกแจว่าเมื่อผมวิ่งไปดักหน้าร่างเล็ก แฟนผมน่ะโครตน่ารักขนาดงอนแม่มยังน่ารัก ไม่เกรงใจว่านี่ลานจอกรถหน้าคณะพ่อจะฟัดให้หายงอนแล้ว [หื่น -.,- ]
“ใครบอกว่ารำคาญ ไม่เห็นมีใครพูดซักคน” ผมทำหน้าเลอหลา เนียนไว้ครับ
“ก็ที่ขึ้นเสียงเมื่อกี้ไง” ฮยอกแจชักสีหน้า
“ก็แค่แดดมันร้อน ไม่งอนน่ะ ง้อนะ ทงเฮขอโทษ นะๆๆๆ ดีกันน่ะครับ” ผมทำท่าอ้อนเป็นลูกแมว [ผู้ชายต้องมีศักดิ์ศรี!!] แล้วยกนิ้วก้อยไปรอเกี่ยวก้อย ตาเรียวยังจิกอย่างไม่พอใจกอดอกมองผมนิ่ง
“นะครับคนดี” ผมย้ำแต่ฮยอกแจก็ยังนิ่ง
“นะครับที่รัก ( + . .) ” ผมย้ำอีก พยายามฉีกยิ้มจริงใจสุดชีวิต
“นะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”
..........
*
ผมยังสาบานว่าผู้ชายต้องมีศักดิ์ศรี!!
เราไม่ควรตามใจภรรเมียไม่ซะทุกอย่างหรอก มันจะทำให้อีกฝ่ายได้ใจ หัดปล่อยให้ทำอะไรเองบ้างเดี๋ยวเมียเป็นง่อย หรือไม่ก็หัดขัดใจบ้างไม่งั้นได้คืบจะเอาศอก
“ทงเฮ๊!!!!!!!!!”
เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผมหันไปมองเสียงแว๊ดแวหกอากาศของอีกคนที่เท้าสะเอวมองผมอย่างขัดใจ
“ยืนทำหน้าเป็นปลาขาดน้ำอยู่ได้ ฮยอกแจซื้อของมาเนี้ยหนักวะมาถือดิ๊!” ฮยอกว่าแล้วชูถุงของในมือให้ ผมเดินเข้าไปหาพลางก้มมองสภาพตัวเองตอนนี้
ถุงเสื้อ 4 กางเกง 2 เครื่องประดับ 6 ของกิน ของสด สากกะเบือยันเรือรบ - -*
มันถือถุงเดียวมันบอกหนัก แล้วที่กูแบกอยู่นี่คือ...?
“ไม่ได้ยินหรอทงเฮ?” ฮยอกย้ำ ผมรีบเดินไปหยุดตรงหน้าร่างบาง
อยากจะโยนของใส่หน้าให้รู้แล้วรู้รอด
“ทงเฮ!”
“ครับ ...เอามาสิคนสวย ถืออยู่ทำไมละ”
ผู้ชายต้องมีศักดิ์ศรี!! TT_____________________TT
.................
*
“คนนี้ใครทงเฮ?” ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นอีกคนยืนเท้าสะเอวค้ำหัวอยู่ สถานการณ์ฉุกเฉินครับ ผมเพิ่งพาน้องนางกิ๊กคนล่าสุดมากินข้าวใต้ตึกคณะ ผมอยู่นิเทศ ฮยอกแจอยู่บัญชี มาโผล่ออยู่นี่ได้ไงวะ???
“เอ่อ ....เค้า ...เอ่อ” ติดอ่างกะทันหันครับ
ปัง!
“ฉันถามว่ามันเป็นใครทงเฮ!!!” ฮยอกแจตบโต๊ะเล่นเอาผมสะดุ้งสุดตัว กลืนน้ำลายลงคอฝืด
เมียกูองค์ลงแน่
ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออ
“กูถามได้ยินไหม? ห่ะ!!!”
“โอ้ยยยยยยยย” ว่าแล้วก็โดนท่านภรรเมียดึงหูยาน
“พี่ทงเฮคะ คนนี้เป็นใครคะ??” น้องนางกิ๊กหมายเลข 47 ของผมถามอย่างสงสัย
แต่โครตจะผิดเวลา TT
ฮยอกแจปล่อยหูผมแล้วมองผมกับน้องเค้าสลับกัน ถ้าสายตาฆ่าคนได้นะมึงงงงง กูตายไปนานแล้วววววว TT
“เอ่อ... คนนี้เป็น...”
“เมียมัน” ชัดครับ สองคำ ความหมายครอบคลุมทุกพื้นที่ ฮยอกแจตอบแทนผม น้องกิ๊กหมายเลข 47 ถึงกับเหวอ
“มึงมีปัญหาอะไรไหม?” ฮยอกแจหันไปถามน้องเค้า
“ไม่คะ ๆ ..ขอตัวนะคะ” ว่าแล้วน้องนางก็รีบเปิดแน่บออกจากโต๊ะ
พากูไปด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แง้~
“ส่วนมึง ...ตาย!!!!”
“ย๊าาาาาา”
เพล้ง! ตุ๊บ! ตั๊บ! ปัง! ฉึก! [<----เริ่มมั่ว - -‘]
ถ้าผมรอโปรดบอกชาวบ้านพาผมไปโรงบาลด้วย ............ [TT0TT]
...........
*
จะเลิกครับ
จะเลิกๆๆๆๆๆๆ ใครจะว่าไงก็ช่างแต่ผมจะเลิก จะเลิก!!
ตั้งปาณิทานแน่วแน่กับตัวเองหลังเข้าเฝือกเกือบเดือนเพราะแฟนตัวดี คนบ้าไรว่าเอาแต่ใจที่หนึ่ง ขี้วีน ขี้เหวี่ยง ขี้หงุดหงิด ไม่มีเหตุผล โครตของความน่ารำคาญ ไม่ไหวแล้วครับ คบต่อผมจะช้ำในตายก่อนเรียนจบ
เลิกครับ
เลิก!!
…………………
……
“ฮยอกแจ!” ผมเรียกเสียงเข้มเมื่อเห็นร่างบางยืนคุยกระหนุงกระหนิงกับไอ้เชี่ยที่ไหนไม่รู้อยู่
“ทงเฮ... อืม งั้นฮยอกไปก่อนนะครับ” ฮยอกดูตกใจที่เห็นผม รีบหันไปบอกลาไอ้บ้านั่น
พูดโครตเพราะ แถมทำหน้าโมเอร้ใส่มันอีก - -
คือเชี่ยไร?
“ใคร?” ผมถามเสียงนิ่ง
“ไม่ยุ่งซักเรื่องได้ป่ะ?” แล้วก็เดินหนีไปเฉย แต่ผมเห็นชัดเลยนะว่าบนหน้านี่ยิ้มแก้มแทบปริ
อิเชี่ย - -* ยิ้มอะไรนักหนาวะ
ผมหันกับไปมองไอ้รุ่นพี่ที่ว่าซึ่งยังไม่หลุดออกจาภวังค์หลงมนต์รอยยิ้มแฟนผมยืนอยู่ที่เดิม
เคลิ้มเลยนะมึง เดี๋ยวพ่อโดดสกายคิก ของกูนะสัด
หึ!
“ทงเฮ!! จะกลับไหมเนี้ย จะกลับเองแล้วนะ!!” ร่างบางหันมาเรียกเมื่อเห็นผมเอาแต่ยืนนิ่ง ผมเดินตามไปอย่างว่าง่ายแต่โครตหัวเสีย
.................
*
“เอาผ้าไปซักดิ” ฮยอกแจว่าขณะที่นั่งแทะช็อกโกแลตอยู่หน้าทีวี
เมียโครตประเสริฐ - -
ยังหงุดหงิดไม่หาย ไอ้หน้าหล่อนั่นยังตามมาหลอกหลอน จะถามฮยอกแจก็จะทะเลาะกันอีก วู้!!
ผมลุกไปเก็บตะกร้าผ้ายกไปตั้งหน้าเครื่องแล้วจัดการแยกผ้ายัดลงเครื่อง งานถนัดผมครับ ทำประจำ -0-
“อะไรวะ?” ผมควานเจอกระดาษในกางเกงนักศึกษา กระดาษสีชมพูแหววมากมีโน้ตเขียนอยู่ครับ
010-564******
พี่ซีวอน ♥
อีเหี้ย!!!
ผมเช็คจนแน่ใจว่ากางเกงตัวนี้ไม่ใช่ของผม แล้วทั้งบ้านก็มีกันอยู่สองคนจะเป็นของใครได้วะ?
ฮยอกแจมีชู้?
อิเชี่ยซีวอนนี่ใครวะ มีอีโมหัวจงหัวใจด้วย พ่องส์ ของกู มึงแย่งของกู TT_______________TT
.......................
*
ผมทำหน้าเป็นหมาเซ็งอยู่ที่โต๊ะหน้าคณะ มีพวกแก๊งส์ซุปเปอร์ซีเนียร์ร้องเพลงโหยหวนอยู่รอบตัว เสียงยิ่งกว่าควายตกหล่มโดยเฉพาะอีพี่ซิ่ว 18 ปี บุญทึก เชี่ยแม่มร้องเพลงไม่ได้สำเนียกหน้ามัน
หงุดหงิดครับ
โครตพ่อโครตแม่หงุดหงิด ยังติดใจเรื่องเบอร์ พี่ซีวอน ♥ ไม่หาย เชี่ยมาก
“เชี่ยทงเฮทำหน้าแบบนี้โดนเมียทิ้งหรอสัด?” ว่าแล้วมันก็หันหัวเรือมาเล่นงานผมที่อุส่าต์นั่งทนฟังพวกมันแหกปากแบบไม่วิจารณ์
จี๊ดสัด
ไม่ได้โดนทิ้งเหอะ แค่มันมีชู้ ฮือ TT_______________TT
“ห่า ...ถามไม่ตอบ ร้องเพลงดีกว่ามึง” ไอ้เยซองร้องบอกแล้วหันกลับไปใช้นิ้วสั้นๆดีดกีต้าแหกปากต่อ
“ ส่อแววจะทิ้งกันไปใช่ไหม๊คนดี ~ หากไม๊มีใจ๊ก็บอกกับฉันตรงๆ
”
โห
เพลงมัน กูเจ็บ U0U
“เห้ยๆ ทงเฮๆมึงดู” พี่ทึงปีกม้านั่งมาหาผมแล้วเขย่าๆให้ผมดูอะไรซักอย่าง
ฮยอกแจ กับ ...ไอ้เชี่ยนั่น
ร่างบางยิ้มร่ายืนคุยกระหนุงกระหนิงซะ
โหยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ลับตากูหน่อยก็ได้
TTT_____________________TTT
ว่าแต่ ...กูเป็นแฟนฮยอกแจใช่ป่ะ?
เออ
งั้นแปลว่ากูมีสิทธิ์หึงใช่ป่ะ?
.................
*
พลั๊ก!! ตุ๊บ!!
ไอ้หน้าหล่อปลิวไปตามแรงหมัดผมทันที
มันอาจจะไม่โดนหนักขนาดนี้นะถ้ามันไม่จับมือแฟนผม
“ทงเฮมึงทำบ้าอะไร!!!” ฮยอกแจเอ็ดขณะที่เข้าไปพยุงร่างสูงของมัน
“พี่ซีวอนเป็นอะไรรึเปล่าครับ?” ร่างเล็กหันไปถามอย่างห่วงหาอาทร
ซีวอน
อ๋อ ไอ้นี่นี่เอง
“ขอโทษพี่ซีวอนเลยนะทงเฮ!” ฮยอกแจว่า ผมเบิกตาอย่างตกใจ
“อะไรนะฮยอกแจ มึงให้กูขอโทษมันหรอ ??” ผมทวนอย่างไม่เชื่อหู
“เออสิ ขอโทษพี่ซีวอนเลย”
“มึงจะให้กูขอโทษชู้มึงหรอ?!!”
“ห่ะ?”
“กูเห็นหมดแล้ว ทั้งที่มึงแจกเบอร์กัน แล้วนี่มึงยังมาคุยกระหนุงกระหนิง จับมือกันสองคนเนี้ย มึงคิดว่ากูโง่รึไง?”
“ทงเฮ ...มึง ..”
“มึงเลือกมันใช่ไหมฮยอก มึงเลือกมันแล้วใช่ไหม??!!”
“ทงเฮ...”
“ได้ ...ถ้ามึงเลือกมันกูไปเอง”
โครตพระเอก อารมณ์น้อยใจพุ่งชนผมสุดๆ เห็นจะๆว่ามันจับมือแฟนตัวเอง พอเข้าไปต่อยนิดหน่อยมาสั่งให้ขอโทษมัน ไม่ให้น้อยใจได้ไงละ ฮยอกแจถึงจะเอาแต่ใจยังไงก็ไม่เคยหักหน้าผมต่อหน้าใครนะ แต่นี่
โครตชัดเลย
เลือกมันแล้วแน่ๆ
ทิ้งกูแล้วแน่ๆ TTT_________________TTT
ฮรื้อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ >T0T<
…………
*
ผั๊วะ!! เหมือนโดนปาอะไรซักอย่างใส่หัว ผมหันกลับไปเห็นถุงอะไรซักอย่างตกอยู่ที่ปลายเท้า ส่วนคนโยนน่ะ ไม่ตกถามหาครับ ไอ้ตัวเล็กยืนเท้าสะเอวควันออกหูอยู่ตรงหน้าผม
“อิปลาควาย คิดเองเออเอง มึงดูถูกกูมากเกินไปละนะทงเฮ”
“...............”
“กูไม่ใช่มึงนะที่จะมีกิ๊กไม่เว้นหน้า สัด” พูดเสียงเข้นแต่ใบหน้าหวานกลับมีน้ำตาไหลลงมาให้เห็น
“แล้วที่กูเห็นมันคืออะไร?” หงิดแดกครับ ผมไม่ได้ควายขนาดที่จะดูอะไรไม่ออกนะ
“คืออะไร ก็ของในถุงนั่นไงอีเชี่ย ถ้ามึงไม่ไว้ใจกูขนาดนั้นก็ตามใจมึง มึงอยากเลิกใช่ไหม เลิกเลย กูก็ไม่ทนแล้ว!!” ว่าแล้วก็สะบัดหน้าวิ่งหนีเหมือนในละครหลังข่าว ถ้าจะให้อีกนิดต้องทำเป็นภาพสโลแล้วมีดนตรีขึ้น
เอ่อ
ไม่มีอารมณ์วิ่งตามครับ หงิดเหี้ยๆ
กูผิด?
แล้วกูทำอะไรผิด??
ผมก้มลงเก็บถุงเจ้าปัญหานั่นมาเปิด ในนั้นมีมัดเสื้อยืดสองตัวสีฟ้าอ่อน
มีตัวใหญ่กับตัวเล็ก ไม่ต้องบอกก็รู้ครับว่าตัวไหนของผมตัวไหนของฮยอกแจ แต่ที่ไม่เหมือนกันคือลายสกรีนด้านหลัง
เสื้อตัวเล็กสกรีนว่า –คนเอาแต่ใจ-
ส่วนเสื้อตัวให้มีลูกศรชี้มาที่ด้านซ้ายแล้วสกรีนว่า -คนเอาใจ-
ครบรอบ 2 ปี ^___________^
เอ่อ ...
ฮยอกแจทำเสื้อครบรอบสองปี อืม ....อีก 3 วันนี่หว่า กูลืม - -*
แล้วเกี่ยวเชี่ยไรกับไอ้ซีวอนวะ? ถามตัวเองแล้วสายตาก็ปะเข้ากับตราหน้าถุงเสื้อ
ซีวอนทีเชิ๊ต
-รับ ตัด ออกแบบ สกรีน เสื้อสุดแนว -
ห่า
ไอ้หล่อ หุ่นถึงเป็นควายนั่นเปิดร้านเสื้อ
..................
............
.....
กูผิด
........................
*
“ดีกันน้าา า า า .. นะๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมร้องซ้ำเมื่ออีกฝ่ายล็อคห้องลงกลอนไม่ยอมออกห้องมาให้เห็นหน้าเลยตั้งแต่เย็น
“ฮยอกแจครับทงเฮขอโทษดีกันเหอะนะๆๆ ขอโทษจริงๆ จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว” ผมพล่ามพลางทุบประตูรัว
“ฮยอกแจ เปิดประตูมาคุยกันหน่อยเถอะนะ”
“ฮย๊อกกกกกกกก”
“ที่รัก ....เปิดเถอะนะ”
“..................”
“มึงจะมาง้อกูทำไม อยากเลิกกับกูไม่ใช่หรอ?” เสียงติดจะสะอื้นดังมาจากในห้องทำเอาผมใจแป้วเลย
“ใครบอกมึง”
“มึงนั่นแหละ ช่วงนี้ขัดใจกูตลอด ทำท่ารำคาญกูอีก ควงกิ๊กไม่ไว้หน้ากูด้วย ...มึงก็อยากจะเลิกอยู่แล้วไม่ใช่รึไง..ก็เลิกสิ จบๆแม่ง รำคาญกูนักไม่ใช่หรอ?”
“.............” ผมเงียบ ก็จริงที่วันนั้นตั้งใจจะไปบอกเลิกด้วยซ้ำ
แต่ให้ทำไงวะ
กูก็รักของกูเหมือนกัน
...............
*
HYUK TALK
มันเงียบครับ เล่นเอาผมสะอื้นหนักกว่าเก่า นี่หมายความว่ามันยอมรับใช่ป่ะว่าอยากเลิกกับผม ?
อีปลาเตี้ย อีปลาไร้ความรับผิดชอบ อีปลาได้แล้วทิ้ง อีปลาควาย ฮืออออออออออออออออ มึงจะทิ้งกู อีปลาไส้ตัน มึงเบื่อกูแล้วใช่ไหม?
T_____________________________________T
คร่ำครวญได้ซักพักก็ได้ยินเสียงกุกกักที่ระเบียง
“ทงเฮ!” ผมร้องทันที่เห็นอีกคนเปิดประตูระเบียงเข้ามาในห้องนอน จะไม่แลปกใจเลยถ้าห้องผมมันไม่ได้อยู่ชั้นสาม
ปลาพอตเตอร์?
มึงหายตัวได้ - -+
“ฮยอกแจ” มันเรียก ผมนิ่ง ปาดน้ำตาทิ้งไป ต้องทำหยิ่งหน่อยครับ อย่าให้มันรู้ว่าผมร้องไห้หนักแค่ไหน
ฮรึกกก.ก.ก
TMT
“ทงเฮขอโทษ” มันว่าทำตาใสแป๋วเดินเข้ามานั่งยองๆมองผม
“มึงเบื่อกูแล้ว” ผมย้ำ
“.............” มันเงียบ อิสัด มันเบื่อโผ๊มมมมมมมมมมมมมม TT
“มึงออกไปเลย ...เบื่อกูแล้วเข้ามาทำไม”
“ก็เบื่อ...”
อิเหียก ตรงไป กูเสียใจนะ
“แต่กูไม่ได้รักมึงน้อยลงนิ”
ผมนิ่ง
มันนิ่ง
.........................
*
“มึงเหอะยังรักกูป่ะ?” มันถาม ผมเบือนหน้าหนีหลบตามัน
“อื้อ....”
“อะไรนะ?”
“..........”
“ฮยอกแจ ...”
“อืม ....”
“อืมอะไร?”
“..สัด กูโครตรักมึงเลยไงอีปลาโง่!” ผมใส่คำด่าไปชุดหนึ่งแก้เขิน จ้องหน้ากูขนาดนี้แดกกูเลยเหอะ
“งั้นดีกันนะ?” มันว่าแล้วยื่นนิ้วก้อยมารอเหมือนที่ชอบทำเวลามาง้อ
“อื้ม” ผมยื่นนิ้วไปเกี่ยวด้วยแต่ไอ้บ้านี่ฉวยโอกาสดึงข้อมือผมให้ล้มลงไปทับมัน
“มึง!!” ไม่ทันจะได้ลุกหนีอีปลายักษ์ก็จับผมกดติดพื้น แพ้ราบครับ สมรภูมิไม่เอื้อ เวลาทงเฮมันได้ขึ้นไปอยู่ข้างบนปุ๊บ หมดก็หมดสิทธิ์เถียงปั๊บ
“กูชอบเสื้อที่มึงทำมากเลยนะ” มันกระซิบใกล้หูจนผมหน้าร้อนขึ้นมา
“...เอาไว้วันครบรอบใส่ไปเดทกันนะ?” มันถาม ก่อนเลื่อนหน้ามากดจูบผม
“อื้อ ...ไปก็ไป แต่มึงลุกก่อนได้ไหมกูหนัก” ผมบอกแล้วพยายามดันมันออก
“หยุดเลยฮยอกแจ” มันสั่งเสียงเข้ม
“คืนนี้ ... มึงจะยอมกูทั้งคืน!!” มันสั่งผมเบิกตาโพลง
“อิเชี่ยปลา!!!”
>///////////////////////////////////////////////<
“กูยอมให้มึงเอาแต่ใจทุกเรื่องแล้ว ...แต่มึงน่ะก็ต้องยอมให้กู ‘เอา’ ตามใจกูเหมือนกัน” มันว่าแล้วเริ่มกรรมวิธีขย้ำผม
...........เอิ่ม
ผมว่าเราน่าจะจบกันตรงนี้นะ เพราะหลังจากนนี้มันน่าจะเป็นเรื่องส่วนตัวของผมสองคน >0//0<
เอ่อ ...เอาเถอะครับ
ก็อย่างที่มันว่า มันน่ะยอมผมทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องนี้ที่ผมต้อง –ยอม- มันตลอด
ฮรึกกก
คืนนี้กูไม่ได้นอนอีกแน่ ...........อีปลาหื่น
ซารางเหง~
END *
ความคิดเห็น