SF :: HAEEUN :: BY LEE'DREAM

ลำดับตอนที่ #28 : BEST THING [ 2/2 ] - END

คำเตือน

1. เราแต่งในโทรศัพท์แบบมึนๆ 

อาจจะมีคำผิดเยอะ จะมารีไรต์ให้เรื่อยๆค่ะ

2. ฮยอกแจเป็นผู้หญิง

ทงเฮวางกระเป๋าลงบนตัก อีกครั้งแล้วที่เขากำลังนั่งอยู่บนรถไฟเพื่อมุ่งหน้าออกจากโซล ครั้งแรกเมื่อหนึ่งปีก่อน วันนั้นเขาได้จารึกความทรงจำใหม่ๆเอาไว้ให้อาสะใภ้ของเขามากมายจนล้นทะลัก แต่เขาไม่อาจจะอยู่โยงดูแลทางนั้นได้ในทันทีจึงต้องตัดใจกลับมาทำงานต่อ

แต่วันนี้ทงเฮตัดสินใจแล้วที่จะละทิ้งชีวิตเมืองหลวง เขาต้องการที่จะอยู่กับหญิงสาวที่มีรอยยิ้มเจิดจ้านั่น เขาต้องการที่จะได้เฝ้ามองคุณอาสาวของเขาในทุกๆนาทีของชีวิตหลังจากนี้

เขาคุยกับพ่อแล้ว ทงเฮเป็นลูกคนแรกก็จริงแต่เขาไม่ได้สนใจกิจการของบ้าน แถมน้องชายเขายังแสดงทักษะที่จะดูแลกิจการต่อไปได้ พ่อเขาไม่ได้สนว่าจะเป็นลูกคนไหนแต่สนว่ากิจการจะรอดหรือเปล่า ดังนั้นทงเฮจึงไม่ต้องไปดูแลเกี่ยวกับงานของตระกูล เขามีอิสระพอที่จะไปทำงานที่โซล แต่ตอนนี้เขากลับมา และบอกกับพ่อแล้วว่าเขาจะไปอยู่ที่บ้านของอาสาว เพื่อ 'ช่วย' หล่อนในหลายๆเรื่อง โดยเฉพาะงานเกษตรที่หล่อนอยากเริ่มลงมือทำแต่ไม่มีหัวเรี่ยวหัวแรง

ตอนที่ทงเฉลงจากรถไฟก็เย็นแล้ว สถานีที่เขาลงไม่ได้มีผู้คนพลุกพล่านมากนัก บรรยากาศเย็นชืดหลังฝนตกทำให้กลิ่นดินเปียกลอยเตะจมูก ชายหนุ่มในชุดสูทยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง

"ทงเฮ" เสียงใสเอ่ยเรียก ทงเฮหันไปตามเสียง เขาเห็นหญิงสาวในชุดลำลองยืนถือร่มอยู่ เสื้อสีครีมดูเก่ากับกระโปรงทรงกระสอบทำให้ฮยอกแจดูแก่กว่าอายุจริง ทั้งๆที่ใบหน้าสวยนั่นดูอ่อนเยาว์

"สวัสดีครับ" เขาทักสุภาพ ฮยอกแจฉายยิ้มกว้าง เดินเข้ามาหาเขายื่นร่มขึ้นเหนือหัวชายหนุ่ม เพื่อไม่ให้เขาเปียกทั้งๆที่ฝนซาลงไปมากแล้ว

"ฝนตกทั้งวันเลย ...เดินทางเป็นยังไงบ้างจ๊ะ?" ฮยอกอจบ่นก่อนจะเอ่ยถามเขา ทั้งคู่ออกเดินเคียงกันแต่เว้นระยะห่างไม่ให้ชิดจนดูผิดวิสัย 

"ดีครับ ไม่มีปัญหาอะไร" ทงเฮตอบเรียบๆ 

"ของๆเราอาเอาเก็บไว้ที่บ้านแล้วนะ แต่ยังไม่ได้จัดให้หรอก กลัวหนุ่มๆจะมีความลับ" ฮยอกแจยิ้มหยอก คิดว่าชายหนุ่มคงมีของส่วนตัวที่ไม่ได้อยากให้คนอื่นเห็น หล่อนจึงไม่ได้ยุ่งกับข้าวของๆทงเฮที่ส่งมาถึงก่อนเจ้าตัว

"ขอบคุณมากครับ" ทงเฮตอบรับ ทั้งคู่เดินเข้าไปในหมู่บ้านไปด้วยกัน มีเสียงทักทายของคนรู้จักตะโกนมา ฮยอกแจตอบรับเสียงใสอย่างคนอัธยาศัยดี บ้างก็จำทงเฮได้

ฮยอกแจจัดให้ทงเฮนอนอยู่อีกห้อง เป็นห้องนอนที่ขนาดใหญ่เมื่อเทียบกับห้องของตน หล่อนดูแลเขาไม่ขาดตกเพราะรู้สึกขอบคุณที่ทงเฮทิ้งความก้าวหน้าในโซล เพื่อมาทำงานเกษตรให้หล่อน ทงเฮเป็นที่พึ่งชั้นดี เขามีความรู้และมีแรงในการลงมือทำ แค่ทงเฮมาไม่ถึงอาทิตย์หน้าดินแห้งแล้งก็ถูกปรับให้ชุ่มชื่นและพร้อมสำหรับการหว่านเมล็ด

บทสนทนาของฮยอกแจกับทงเฮมักจะเป็นเรื่องของพืชพันธุ์และอาหาร ฮยอกแจคอยดูแลเรื่องอาหารการกินของทงเฮอย่างสม่ำเสมอ เขาจะเจอกันในทุกๆมื้ออาหาร ถึงบางวันทงเฮจะอยู่ที้ไร่ ฮยอกแจก็จะหอบเอากับข้าวไปให้ชายหนุ่มถึงที่ ฮยอกแจกังวลว่าทงเฮจะทานฝีมือตนไม่ถูกปาก มักจะถามหาของโปรดหรือขอให้ทงเฮวิจารณ์รสชาติเพื่อให้ตนปรับรสมือ แต่ทงเฮไม่ค่อยได้พูดอะไรมากนัก เขาทานทุกอย่างที่ฮยอกแจทำได้อย่างไม่เกี่ยงงอน

คนในหมู่บ้านรู้ว่าทงเฮมาอยู่ที่บ้านฮยอกแจเพื่อดูแลเรื่องไร่ ซึ่งในความเป็นจริงมันก็เป็นเช่นนั้น ทงเฮนึกสงสัยว่าฮยอกแตลืมไปแล้วหรือว่าเขาเคยสัมผัสฮยอกแจรุนแรงแค่ไหน...หยาบโลนเพียงใด ทำไมยังยิ้ม ยังพูดคุยและดูแลเขาเป็นอย่างดี ยังเว้นระยะห่างเป็นอากับหลานชายได้อย่างสมบูรณ์แบบ

แต่ทงเฮก็ยอมรับ ต่อให้ไม่ได้สัมผัสผิวนิ่มสีนวลนั้นอีกทงเฉก็ยอมรับ ขอเพียงให้เขากับฮยอกแจได้อยู่ด้วยกันทุกคืนวันอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ

"ว้าย! ฉันนี่ซุ่มซ่ามจริงๆเลย" หนังสือบนชั้นวางกลางบ้านร่วงกระจายขณะที่ฮยอกแจทำความสะอาด ทงเฮมาเห็นพอดีจึงเขาไปช่วยอาสาวเก็บ

"เอะ...ขอโทษจ้ะ" หญิงสาวลนลานเมื่อมือทั้งสองสัมผัสกัน หล่อนรีบชักมือหนีราวกับถูกไฟช็อต ทงเฮไม่ว่าอะไรหล่อน เขาเลี่ยงไปอาบน้ำและเปลี่ยนชุด

ยามที่ทงเฮไม่ได้โผกผ้าคลุมหัว หรือใส่ชุดสำหรับเข้าไร่ เขาก็จะแต่งตัวด้วยชุดลำลองธรรมดา แต่ที่เพิ่มขึ้นมาคงเป็นแว่นสายตาที่พักหลังๆทงเฮต้องใส่ตลอด

"ผมจะไปบ้านพ่อนะ" เขาบอกฮยอกแจที่อยู่ในครัว หญิงสาวพยักหน้ารับชายหนุ่มที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ร่างสูงจูงจักรยานออกจากบ้านของหล่อนมุ่งไปอีกทิศเพื่อไปบ้านของพ่อที่อยู่สุดสายถนน

ทงเฮมักจะกลับไปที่บ้านเป็นบางครั้งเพื่ออยู่กับครอบครัว แต่ไม่เคยเลยมื้ออาหาร ชายหนุ่มจะกลับมาทานข้าวกับฮยอกแจเสมอไม่เคยขาด

หญิงสาวมีความสุขกับการเข้าครัว หลังจากทำเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงตักแบ่งไปให้เพื่อนบ้านที่สนิทกัน

"ว้าว ฮยอกแจคนสวย" เสียงร่าเริงร้องทักหญิงสาวที่กำลังเดินกลับบ้าน

"พี่อีทึก" หล่อนค้อมตัวทักทายเขา ผู้ชายตรงหน้าเป็นเพื่อนของสามีฮยอกแจ สนิทสนมกันดีมาหลายปี 

"ฉันเอาสาลี่มาฝาก" เขายื่นถุงสาลี่ถุงใหญ่ให้ฮยอกแจทื่อๆ ร่างบางไม่ทันได้พูดว่าเกรงใจก็ต้องรีบอุ้มรับถุงเอาไว้ไม่ให้ตก 

ฟอด!

"พี่ทึก!!!" หญิงสาวร้องลั่นเมื่อโดนชายหน้าตาเจ้าเล่ห์ขโมยหอมแก้มฟอดใหญ่

"ยังหอมเหมือนเดิมเลยฮยอกจี้ ผัวตายไปเป็นปีแล้วเหงาหรือเปล่าจ้ะ" อีทึกหยอกหญิงสาวพลางหัวเราะ ฮยอกแจเลยฟาดแขนล่ำๆคร้ามแดดนั่นไปทีหนึ่ง

"พูดจาบ้าๆ" หล่อนหน้าแดง คนแซวยิ่งขำ

"โถ ถ้าเหงาก็บอกกันนะฮยอกแจ สวยๆแบบนี้ปล่อยให้ทนเหงาเปล่าเปลี่ยวตอนกลางคืนละเสียดายแย่" อีทึกกระซิบหัวเราะรวน ฮยอกแจผลักเพื่อนสามีจอมผีทะเลก่อนจะชูถุงสาลี่ในมือ

"ขอบคุณสำหรับสาลี่นะคะ" หญิงสาวสะบัดหน้าพรืดเดินตรงกลับบ้านแต่ไม่วายโดนจอมกะล่อนตีก้นเข้าอีก ฮยอกแจหันมาชี้หน้าคนลวนลามที่เอาแต่หัวเราะอารมณ์ดี

"อ้าวพ่อหนุ่ม" หญิงสาวลับตาไป อีทึกก็หันมาเจอชายหนุ่มสวมแว่นที่กำลังจูงจักรยานเดินมา "ลูกXXX ที่มาอยู่บ้านฮยอกแจใช่ไหม?" อีทึกเอ่ยทักเห็นว่าคนกันเอง แต่ทงเฮไม่ตอบเขาเดินจ้ำท่าทางเครียดเขม็งตรงกลับบ้าน ผ่านคนทักไปเหมือนไม่มีตัวตน

"อะไรของเขา?" อีทึกเกาหัวงงๆมองตามชายหนุ่ม

ทงเฮเอาจักรยานไปเก็บก่อนจะหน้านิ่งเดินเข้าบ้าน ฮยอกแจอยู่ในครัวได้ยินเสียงจึงชะเง้อออกมามอง เห็นเป็นหลานชายจึงตะโกนเรียกเขา

"ทงเฮกินข้าวจ๊ะ เดี๋ยวมีสาลี่ด้วยนะคุณอีทึกเอามาฝากเยอะเลย" หล่อนยิ้มอารมณ์ดีแต่ทงเฮหงุดหงิด เขาเดินตรงเข้าไปหาคนที่ยืนอุ่นอาหารอยู่หน้าเตา จัดการปิดเตาก่อนจะกระชากแขนฮยอกแจที่งุนงงให้หันกลับมาเผชิญหน้า

"เอาอะไรไปแลกล่ะเขาถึงให้มา!?" ฮยอกแจเบ้หน้า ทงเฮบีบแขนเล็กแรงจนเจ็บ 

"ทงเฮ อาเจ็บ" หญิงสาวบอกเขา ไม่เข้าใจคำถาม

"ผมถามว่าเอาอะไรไปแลกมา!?" ทงเฮตวาด ฮยอกแจน้ำตาคลอมองชายหนุ่มอย่างหวั่นใจ

"ไม่ใช่นะ คุณอีทึกเขาแค่มีน้ำใจ เขาคอยช่วยอากับอาผู้ชายของเรามาตั้งแต่เขายังอยู่" ฮยอกแจพยายายามอธิบายแต่ทงเฮไม่สนใจฟัง ร่างสูงดันคนตัวเล็กจนติดเคาท์เตอร์

"แต่ตอนนี้ผัวอาตายไปแล้ว แล้วคิดว่าผมตาบอดรึไง คิดว่าผมไม่เห็นเหรอว่ามันทำอะไรอาบ้าง ห้ะ!?" ทงเฮตวาด นิ้วน้อยๆของฮยอกแจพยายามแกะมือทงเฮออกจากแขน ทงเฮยิ่งออกแรงบีบจนอาสาวนิ่วหน้า

"เอากับมันไปแล้วใช่ไหม ห้ะ เอากับมันไปแล้วสินะมันถึงมาประเคนเช้าเย็นแบบนี้ ตอนผมไม่อยู่นี่ไปเอากับมันใช่ไหม!?" ทงเฮเลือดขึ้นหน้า แค่คิดว่าฮยอกอจถูกไอ้หน้าไหนสัมผัสเขาก็อยากจะฉีกมันให้เป็นชิ้นๆ

"ไม่ใช่นะทงเฮ ไม่ใช่แบบนั้นนะ เธอเข้าใจผิดนะ กรี๊ด!" มือหยาบกระชากกระโปรงที่ฮยอกแจสวมอยู่จนขาดวิ่น หญิงสาวเบิกตาโพลงอย่างตกใจ ทงเฮหน้าแดงเพราะความโมโห

"ไม่ใช่ผมก็ได้งั้นสิ ไอ้ความทรงจำบ้าบอของอานั่นเป็นผู้ชายหน้าไหนก็ได้งั้นสิ" ฮยอกแจตะลึง มือหยาบกร้านนั่นสอดเข้าไปในชั้นในของหล่อนอย่างไม่ทันตั้งตัว ทงเฮหยาบคายขณะที่บดขยี้ความเป็นผู้หญิงของหล่อนที่กำลังตระหนก

"มะ... ไม่ใช่นะ ทงเฮอย่าเข้าใจผิดนะ" เสียงหวานสั่น ฮยอกแจพยายามจะยั้งแขนทงเฮให้หยุดแต่ร่างสูงไม่สนใจจะห้ามปรามตัวเองแล้ว เขาหึงหวงและหน้ามืดเกินกว่าจะกักเก็บความต้องการเอาไว้ได้อีก ยิ่งคิดว่ามีชายอื่นได้แตะต้องฮยอกแจอย่างที่เขาทำอยู่นี่ยิ่งทำให้เขาโกรธ

มือกร้านที่กรำงานมาหลายอาทิตย์บดขยี้ความหวาดหวั่นของอาสะใภ้อย่างหยาบโลน ทงเฮไม่ปราณีหญิงสาว ทั้งที่ร่างบางนั้นแทบยืนไม่อยู่ เขาจับไหล่ฮยอกแจดันไว้ ตากลมที่ฉ่ำไปด้วยน้ำตานั่นช้อนมองเขาอย่างน้อยใจแต่ทงเฮไม่ใส่ใจมันในยามนี้ 

เขาขยับสอดนิ้วตัวเองเข้าไปในส่วนที่ฝืดร้อน เพราะฮยอกแจยังไม่พร้อมจะรับการสอดใส่แต่ทงเฮกลับฝืนส่งเข้าไปจนสุด เขาขยับมือถี่ ร่างบางสั่นสะท้าน สีหน้าหญิงสาวเหยเก ริมฝีปากเกร็งเม้มพยายามกลั้นเสียงน่าอายเอาไว้สุดกำลังจนยกมือขึ้นมาปิดปากตน ภาพคนทั้งคู่ตอนนี้มันช่างน่าอับอายในความคิดฮยอกแจ

ภาพของหญิงสาวที่ยืนถ่างขาให้ชายหนุ่มส่งนิ้วเข้าไปสัมผัสในส่วนลึกลับ ยิ่งที่นี่เป็นห้องครัวด้วยแล้วมันยิ่งน่าอับอาย ฮยอกแจน้ำตาไหล ไม่รู้เพราะความรันทดในอกหรือเพราะความต้องการที่วิ่งพล่านจนเกินพอดี ขาเพรียวสั่นจนแทบยืนไม่อยู่ จากที่จับแขนทงเฮไว้เพื่อห้าม กลายเป็นว่าหล่อนต้องจับแขนทงเฮไว้เพื่อไม่ให้ตนล้มลง

หัวใจของฮยอกแจเต้นถี่ บีบรัดจนอึดอัดแต่วาบหวามอย่างไม่อาจปฎิเสธได้ หญิงสาวกรีดร้องในลำคอเมื่อความร้อนพุ่งทะยานมาจ่อที่ปลายยอดของความสุขสม ทงเฮรู้ดี เขาขยี้ย้ำจนวิญญาณของฮยอกแจแตกสลาย ร่างบางทรุดลงบนพื้นครัว ทงเฮยืนมอง รั้งมือตนที่ชุ่มไปด้วยความปรารถนาของอาสาวออกมาดูอย่างพอใจ ฮยอกแจหอบ ดวงตาฉ่ำเยิ้มจนดูน่ารังแก

ร่างสูงสอดแขนใต้รักแร้อาสาว ยกหล่อนให้ขึ้นไปนั่งบนบ้านแทน ฮยอกแจคิดว่าเขาจะจบ แต่ทงเฮไม่เคยจบอย่างที่หล่อนหวัง ร่างสูงถอดเสื้อออก ตามมาคร่อมหญิงสาวที่สะอื้นฮัก มือน้อยๆพยายามผลักให้ทงเฮออกห่าง แต่แรงเท่านั้นช่างดูไม่จริงจังกับการขัดขืนเขา

"มันทำกับคุณยังไงบ้าง มันจับตรงนี้ไหม?" ทงเฮขยำลงบนหน้าอกอิ่ม ฮยอกแจกัดปากจนซีด ชายหนุ่มยิ้มเยาะ ขยำก้อนเนื้อนุ่มนั่นอย่างสนุกมือ

"ทะ..ทงเฮ" ร่างบางอยากจะเถียงแต่หลานชายไม่สนใจฟัง

"มันจูบอารึเปล่า มันจูบตรงไหนบ้าง มันเข้าไปในตัวอาไหม?" เขาถาม ฮยอกแจกลืนก้อนน้ำลายฝืด รู้สึกได้ถึงส่วนร้อนผ่าวที่จ่อเข้ามาชิด 

"ไม่นะทงเฮ อย่าทำแบบนี้" ฮยอกอจร้อง แต่หลานชายของเขายัดเยียดตัวเองเข้ามาเต็มรัก ความร้อนเต้นตุ้บจนหญิงสาวอ้าปากค้าง พยายามจะร้องห้ามแต่ไร้เสียงจนเหงื่อผุดโทรมกาย

"มันได้ทำแบบที่ผมทำไหม?" ถ้าชายอื่นได้สอดใส่ ได้สำรวจทุกอณูผิวของฮยอกแจ ได้สัมผัสล้ำลึกอย่างที่ทงเฮทำ ได้สลักย้ำถี่ยิบอย่างที่ทงเฮปรนเปรอให้หล่อน เขาจะไม่ยอม ทงเฮจะลบล้างร่องรอยความทรงจำนั้น ไม่ว่ากับใครหน้าไหน ฮยอกแจต้องจำแค่เขา

รักแค่เขา .... หลงใหลแค่เขา

"กรี๊ด ! ได้โปรดทงเฮ ..อะ ได้โปรด" น้ำตาของคุณอาสาวหยดลงจากหางตา หล่อนทรมานจากความไม่พร้อมและความดุดันที่ทงเฮตะบี้ตะบันทรมานหล่อน กายสวยสั่นพล่านไปตามแรงรัก ฮยอกแจกรีดเสียงซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"อย่าแรงนัก..ทะ..เฮ ได้โปรด อย่ารุนแรงนักเลย" หล่อนรู้ว่าเขาโกรธ หล่อนเข้าใจในข้อนั้น แต่ปีศาจน้อยในตัวฮยอกแจมันกำลังดิ้นพล่านเมื่อถูกทรมานด้วยความหวามไหว หัวใจของหญิงสาวเต้นกระชั้น แรงกระแทกหนักและลึกจนฮยอกแจหวั่นไหว แขนเพรียวโอบรัดรอบคอหลานชายเป็นที่ยึด

ช่างหน้าอาย เสื้อผ้าส่วนอื่นของหล่อนยังไม่ถูกปลดเปลื้องเลยด้วยซ้ำ แต่ส่วนล่างของหล่อนกลับขาดวิ่น และถูกหลานชายตัวเองกระหน่ำซ้ำด้วยความปรารถนาที่น่ากระดากใจ

ฮยอกแจซบหน้ากับบ่ากว้าง เหงื่อทั้งคู่หยดจนเสื้อฮยอกแจชุ่ม ทงเฮจูบซับทั่วใบหน้าสวยที่เขาโหยหา ความต้องการที่กักเก็บมานานถูกปลดปล่อยอย่างไร้ความปราณี

"ดูซี คุณอยากได้ผมขนาดนี้" ทงเฮว่าหยาบคาย แต่นั่นยิ่งทำให้ฮยอกแจตระหนกจนรัดเขาแน่นขึ้นอีก ทำให้ทงเฮแทบทนไม่ไหว 

เขาไม่ได้เล้าโลม หรือเตรียมพร้อมให้อาสาวเลย เขาจู่โจมเพราะความหึงหวงและขาดสติ แต่ทงเฮไม่ได้เสียใจนัก เขาต้องการฮยอกแจ ต้องการเสมอมา และตอนนี้เขาเพียงแต่ตอกย้ำความต้องการที่เขามีให้ฮยอกแจได้รู้อย่างลึกซึ้ง

 "อยู่กับผม" ทงเฮหอบ เขาจูบแก้มหญิงสาวที่หน้าแดงจัด "อยู่กับผม เป็นของผม" เขาย้ำ บังคับจูบอาสาวจนหล่อนยอมเปิดปากรับในขณะที่สะโพกยังสานต่อจังหวะรุนแรงต่อไป

"ทงเฮ" ฮยอกแจลูบหน้าหลานชายอย่างเวทนา หล่อนมองเห็นร่องรอยความหลงใหลที่ทงเฮมีต่อหล่อน 

"ผมรักฮยอกแจ ได้ยินไหม เป็นของผมซะ" เขาคำราม หญิงสาวตามไม่ทันจนความร้อนเปลี่ยนจังหวะ ดวงตากลมจึงเบิกโพลงพยายามดันแผ่นอกของหลานชายให้ผละห่างแต่สายไป

"ทงเฮ!"

"ท้องกับผม!!!" เขาจงใจกระแทกให้ลึกที่สุด ปลดปล่อยรุนแรงที่สุด เขารั้งตัวฮยอกแจไว้ไม่ให้หนีพ้น ให้ตัวฮยอกแจรองรับทุกความปรารถนาที่เขามีต่อหล่อน หญิงสาวกรีดร้อง ทงเฮกระตุกกายถี่แต่ยังฝังตัวเองเชื่อมสองร่างเอาไว้ในอาณัติของกันและกัน รอจวบจนคลื่นพายุสงบลง

"เธอรังแกฉันอีกแล้ว" ฮยอกแจนิ่วหน้า น้ำตาเม็ดโตหยดออกมาแต่เจ้าตัวรีบเช็ด

"ก็ใครให้อานอกใจผม" ทงเฮยังดื้อ เขายังไม่ลืมภาพที่ตนได้เห็นเต็มสองตา 

"ใครนอกใจกัน" ฮยอกแจหลบสายตาเขา "ฉันไม่เคยมีอะไรกับเขา" หญิงสาวสารภาพเสียงเบา ทงเฮอารมณ์ดีขึ้น เขาจูบย้ำที่แก้มเนียนอย่างถนอม

"แล้วทำไมถึงปล่อยให้มันมาหอมแก้มคุณ มาใกล้คุณ แถมจับนั่นจับนี่ ผมเห็นนะ" ฮยอกแจกัดปาก หลานชายตัวดีจึงงับริมฝีปากหวานๆนั่นไปทีหนึ่งให้คลาย

"เขาก็อย่างนั้นแหละ คนรู้กันทั่ว ไม่ได้มีพิษมีภัยอะไรหรอก" ถึงจะหงุดหงิดที่ได้ยินฮยอกแจเอ่ยปากปกป้องคนอื่นแต่ทงเฮก็ยอมอ่อนข้อให้

"อย่าให้ผมเห็นอีก ผมไม่ยอมหรอกนะ อาเป็นของผม" เขาย้ำ ฮยอกแจหน้าร้อนวูบ เอียงหน้าหนีแต่ไปไหนไม่พ้น "ผมหึงจนแทบบ้า"

"เธอมันใจร้าย" หญิงสาวตัดพ้อ "อาเจ็บไปทั้งตัว" 

"โกรธผมหรอ?" เขากระซิบถามอาสาว ใบหน้าน่ารักนั่นส่ายนิดๆเป็นการปฎิเสธ หล่อนไม่ได้โกรธที่เขาทำกับหล่อนแบบนี้แต่ไม่น่าจะรุนแรงขนาดนี้

"ผมรักฮยอกแจ" ทงเฉจูบหน้าผากคนใต้ร่าง ดวงตากลมนั่นมองสบเขาอย่างมีความหมาย

"เธอทำให้ฉันแย่" ฮยอกแจลูบใบหน้าหล่อเหลาของหลานชายสามี "ตั้งแต่คราวนั้น... ฉันก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน" หญิงสาวไม่อาจจะซ่อนเร้นปรารถนาเร้นลับที่ถูกชายหนุ่มวัยกำดัดปลุกมันขึ้นมา

หล่อนพยายามจะลืมเลือนและฝังมันเอาไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของจิตใต้สำนึก หล่อนไม่อยากอับอายเพราะความต้องการที่ไม่ถูกต้อง 

เวลาเปล่าเปลี่ยวยามค่ำคืน ใบหน้าที่ฮยอกแจคิดถึงยามที่ต้องการใต่ตามสู่สวรรค์ไม่ใช่ของสามีอย่างที่ควร แต่เป็นของหลานชายหนุ่ม... ชายหนุ่มที่ฝากฝังความทรงจำอันตรายเอาไว้ให้หล่อน ในวันที่ควันธูปยังอบอวลไปทั่วบ้าน

ผ่านมาหนึ่งปี ฮยอกแจยังไม่เคยลืมวันนั้น แถมมันยังชัดเจนในความรู้สึกทุกครั้งที่เผลอสบตากับทงเฮ

"ฉันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว" ฮยอกแจผลักให้ทงเฮนอนราบลงบนพื้น กายส่วนที่เชื่อมต่อกันยังเหมือนเดิม ต่างตรงที่หญิงสาวขยับขึ้นไปนั่งอยู่ด้านบน ดวงตาของแม่หม้ายสาวเปี่ยมไปด้วยความปรารถนาจนสุดจะกลั้น 

หล่อนกลัวว่าทงเฮจะผิดหวัง จะรังเกียจกับปีศาจน้อยจอมซุกซนที่ซ่อนอยู่ในตัวหล่อน ตลอดเวลาที่ร่วมชายคาจึงทำเป็นลืมเลือนเรื่องที่เคยเกิด แต่ยามนี้สุดความสามารถที่หญิงสาวจะหยุดยั้งความต้องการ 

ฮยอกแจต้องการมากกว่านั้น ...ฮยอกแจต้องการทุกอย่างของทงเฮ

สะโพกมนขยับโยกอย่างช้าๆ หญิงสาวจัดการเปลื้องเสื้อผ้าท่อนบนของตัวเองจนเปลือยเปล่า เต้าอวบอิ่มตระหง่านอยู่ตรงหน้าหลานชาย ฮยอกแจขยับเอวคอดไปตามจังหวะที่ตนพอใจ ยั่วยวนให้ชายหนุ่มที่เพิ่งปลดปล่อยเติมเต็มความต้องการอีกครั้ง 

ความร้อนขยายอยู่ข้างในตัวฮยอกอจ หญิงสาวรู้สึกพอใจเมื่อสัมผัสถึงมัน แม่หม้ายสาวสละสิ้นความผิดชอบชั่วดี ยามนี้เธอสนใจแค่ให้ทงเฮเติมเต็มอารมณ์ที่ขาดหายไปของตน

"ฮยอก ...ฮยอกแจ" ทงเฮคำราม หม้ายสาวจับเอาสองมือหยาบมาประคองที่ทรวงอกนิ่ม ทงเฮจับมันเอาไว้เต็มมือ ออกแรงจนเจ้าตัวสะดุ้ง ร่างบางขยับโยกไวขึ้นเพื่อลงโทษหลานชายที่ทำตัวไม่น่ารัก

"อา.. ทง..เฮ ดีจัง ..ทงเฮ" ร่างสูงทนไม่ไหวอีก เขาปล่อยให้ฮยอกแจคุมเกมอยู่ได้ไม่นานก็ช่วยสนองจังหวะรักให้หนักแน่นขึ้น คนด้านบนสะท้านจนต้องชันขา ค้างสะโพกเอาไว้แบบนั้นให้หลานชายปรนเปรอ

ฮยอกแจยันแผ่นอกคนใต้ร่าง แรงของชายหนุ่มมีมากกว่าของสามีหล่อนมากจนน่าตกใจ ตั้งแต่เมื่อหนึ่งปีก่อนจนถึงตอนนี้ ทงเฮก็ทำให้เซ็กซ์น่าหฤหรรษ์ได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ 

"กรี๊ด.. ทงเฮ.. ได้โปรด แรงกว่านี้" ตอกย้ำถึงตัวตนของเราให้ชัดกว่านี้ ฮยอกแจถูกความปรารถนาครอบงำ กรีดร้องขอเขาด้วยความต้องการอย่างไร้ยางอาย 

ทงเฮตอบสนองให้หม้ายสาวอย่างถึงใจ ยิ่งเขารุนแรงเท่าไหร่ยิ่งได้เห็นฮยอกอขในด้านที่แปลกตา ความหวามไหวครอบงำจนทำให้คุณอาสาวคนสวยของเขาแปลเปลี่ยนไปเป็นหญิงร่านที่ขึ้นมาคุมจังหวะบนตัวเขาเอง

"อย่าไปทำอย่างนี้กับใครนะฮยอกแจ" เขาเอ่ยรอดไรฟัน จินตนาการไม่ออกว่าถ้ามีผู้ชายคนอื่นมาเห็นสีหน้าท่าทางของอาสาวยามนี้จะเป็นเช่นไร มีหวังหล่อนถูกฉีกทึ้งจนไม่เหลือชิ้นดีแน่

"แค่กับเธอ... แค่กับเธอทงเฮ" เสียงฮยอกอจสั่นพร่า แต่คำตอบน่ารักนั่นทำให้ทงเฮดึงคนตัวเล็กลงมาจูบก่อนจะกอดเอาไว้เพื่อสานต่อความรักให้ถนัดถนี่ 

อาสาวครวญครางอยู่ข้างหูชายหนุ่มจนความปรารถนาทะลักทลาย จังหวะการเต้นของหัวใจค่อยๆเบาลง ทงเฮอุ้มอาสาวพาไปเข้าห้องน้ำไปล้างตัวเพราะความเปรอะเปื้อนทั้งเหงื่อไคลและคราบความร้อนแรง 

หญิงหม้ายคล้ายจะได้สติ แต่หล่อนถลำตัวเกินกว่าที่จะหันหลังกลับ ทงเฮแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของหล่อนตามใจชอบ เขามีสิทธิ์จะสัมผัสในทุกสัดส่วนของฮยอกแจอย่างไม่อาจห้ามปราม เช่นเดียวกับที่ฮยอกอจสามารถลวนลามทงเฮได้อย่างที่ใจต้องการ แม้ว่าหล่อนจะไม่เคยทำแบบนั้น แต่ทงเฮก็มีแต่ได้กับได้

กิจวัตรยังดำเนินต่อไปเหมือนปกติ ผู้คนชินตากับการที่สองอาหลานหิ้วจอบเสียม ปิ่นโต มุ่งหน้าเข้าไร่ แม้พักหลังจะมีข่าวลือแปลกๆว่าหญิงสาวได้เกินเลยกับหลานชายของสามีเสียแล้ว แต่ฮยอกแจเมินเฉยไม่มีท่าทีต่อข่าวลือจนมันซาไป

หญิงสาวสะคราญ อยู่ร่วมชายคากับชายหนุ่ม ไม่แปลกที่จะมีข่าวลือเสื่อมเสีย แต่เพราะทั้งคู่ไว้ตัวยามที่อยู่นอกบ้านข่าวลือจึงไม่เป็นผล เป็นชาวบ้านเสียอีกที่เริ่มมีความเห็นว่าอยากให้ทงเฮเอาฮยอกแจเป็นเมียจริงๆจังๆเสีย เพราะสงสารหม้ายสาว

ฮยอกแจได้ยินแล้วอยากจะค้านนัก ทุกวันนี้ขนาดไม่ได้ตบแต่งจริงจัง เวลากลับบ้านหล่อนก็แทบไม่มีเสื้อผ้าติดกายอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าหลานชายหล่อนไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนมากมายนัก ทั้งที่ทำงานมาทั้งวัน เป็นฮยอกแจเสียอีกที่เพลียจนลุกแทบไม่ขึ้นทุกที

"ฮยอกจี้ คนสวย" เสียงอีทึกทักขึ้นระหว่างที่ฮยอกแจกับทงเฮกำลังเดินทอดน่องกลับบ้านในเย็นวันหนึ่ง

"สวัสดีค่ะพี่อีทึก" หล่อนยิ้มทักเขา

"ฉันเอาแตงโมมาฝาก พันธุ์นี้เนื้อดีหวานมาก" พ่อค้าหนุ่มโฆษณาสรรพคุณก่อนจะยื่นให้หญิงสาว

"เอ่อ" ฮยอกแจนึกเกรงใจคนข้างตัว แต่อีทึกดูจะอ่านสถานการณ์ไม่ออกแต่เขากลับยัดแตงโมลูกโตใส่มือทงเฮแทน

"ทานกันให้อร่อยล่ะ" คนมีน้ำใจยิ้มร่า

"ขอบคุณค่ะ / ขอบคุณครับ" ทงเฮที่รับแตงโมมาอย่างงงๆเอ่ยปากขอบคุณเขาตามมารยาท สองอาหลานสบตากันอย่างงุนงงก่อนจะได้ยินเสียงกรี๊ดของซองมิน เพื่อนบ้านของฮยอกแจ

"ไอ้บ้าอีทึก กล้าดียังไงมาจับนมฉ้านนน" หล่อนตะโกนลั่น แต่แทนที่อีทึกจะกลัวเขากลับหัวเราะดังลั่นก่อนจะวิ่งหนีหญิงสาว

ฮยอกแจยิ้มขำ "เขาก็แบบนี้แหละ แต่ไม่ได้มีพิษมีภัยอะไรหรอกนะ อย่าถือสาเลย" หม้ายสาวบอกคนข้างตัว ทงเฮไม่ได้พูดอะไรแม้จะอยากค้านว่าเขาไม่ได้ถือสาแต่เขาหึงจนเลือดขึ้นหน้าต่างหาก

"แล้วก็ไม่เห็นต้องหึงด้วย" ฮยอกแจยิ้ม ดวงตากลมโตนั่นสว่างไสวในสายตาชายหนุ่ม เขาไม่ต้องถามว่าทำไมเพราะฮยอกอจแตะข้อศอกเขาเบาๆแล้วเอ่ยออกมาเอง

"ในเมื่อฉันก็มีทงเฮคนเดียว"

พระอาทิตย์สีส้มใกล้จะลับทิวเขา อาสะใภ้กับหลานชายเดินเคียงกันไปจนถึงบ้านของทั้งคู่ ที่ๆทั้งฮยอกแจและทงเฮต่างรู้ว่ามันเป็นดินแดนแสนสุขที่คนทั้งสองมีกันและกัน

เย็นนั้นที่แท่นบูชา ตรงที่ว่างหน้ารูปสามีผู้ล่วงลับ มีแตงโมรสหวานฉ่ำผ่าซีกใส่จานวางปักธูปเอาไว้...

#HAEEUNBT

(2/2)

เราลืมลงตอนจบ นึกว่าลงไปแล้วอะ 

ขอโทษนะคะ

55555555555