คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : HAEEUN { 3P } - t w i n s - 1
โรงเรียนช่วงเย็นเป็นอะไรที่วุ่นวายและน่าเบื่อมากสำหรับฮยอกแจ เขานั่งรอพี่สาวมารับจนต้องอยู่เย็นทุกวันเพราะกว่าโซราจะเลิกงานก็ห้าโมงครึ่งแถมกว่าจะขับรถฝ่ารถติดมาถึงโรงเรียนเขาได้อีกจะถึงบ้านก็เกือบทุ่มพอดี
บ่นมันทุกวัน อยากจะกลับเองแต่มันบอกว่าอันตรายกลัวคนข่มขืน
บ้า! ฮยอกแจเป็นผู้ชายออกจะแมนขนาดนี้ผีตัวไหนมาข่มขืนลงกัน โซราก็บ้าจี้นั่งทนรออยู่โรงเรียนแบบนี้อันตรายกว่าอีก
ชีวิตเด็กม.ห้าที่วงจรชีวิตวนๆอยู่เหมือนเดิมทุกวันมั้นน่าเบื่อสิ้นดี
เรื่องหน้าตื่นเต้นที่สุดของฮยอกแจคงเป็นเวลาได้เจอพี่ซีวอนสุดหล่อพ่อเทพบุตรเดือนโรงเรียนคนนั้น ก็คนทั้งโรงเรียนก็กรี๊ดพี่ซีวอนทั้งนั้น ขนาดพวกผู้ชายยังยอมรับเลยว่าหล่อระดับเทวดาลงมาจุติน้องฮยอกแจก็เลยกรี๊ดกับเขาบ้าง
“เฮ้อ” พับหนังสือนิยายเล่มล่าสุดที่ยืมมาเพราะความเบื่อหน่าย
วันนี้โซรามาช้ากว่าปกติ คนในโรงเรียนเริ่มหายไปเหลือแต่พวกที่ซ้อมกีฬากับพวกที่กลับช้า ไม่รู้ว่าอยู่ทำอะไรกันแต่ก็บางตากว่าตอนเลิกเรียนแรกๆ
ฮยอกแจนั่งอยู่ที่โซนไม้หินอ่อนใกล้ๆสนามบาสเป็นประจำเพราะไม่อยากออกไปรมควันรอข้างถนนเลยอยู่ที่รอให้โซราโทรมาบอกว่าถึงแล้วค่อยออกไป
ฮยอกแจไม่ชอบเล่นกีฬาเป็นทีมเท่าไหร่เพราะเขาตัวเล็กกว่าเพื่อนหลายคน กีฬาเป็นทีมมักจะเป็นกีฬาที่ต้องปะทะ เค้าแค่โดนชนนิดเดียวก็ปลิวเลยขอบสนามแล้ว แต่ถึงแบบนั้นกีฬาเดี่ยวๆพวกวิ่งหรือกระโดดสูงน่ะงานถนัดฮยอกแจเลย เขาเป็นตัวแทนแข่งกีฬาสีแทบจะทุกปี
ตึ่ง!!
ลูกบาสพุ่งมาไม่รู้ทิศฮยอกแจสะดุ้งลุกพรวดหลบแม้มันจะไม่ได้แรงขนาดที่จำทำให้เขาเจ็บตัวได้ แต่เพราะอารามตกใจมากกว่าที่ทำให้ออกอาการขนาดนั้น
“ระวังหน่อยสิวะ” ก่อนฮยอกแจจะได้ทำอะไรใครบางคนที่ฮยอกจำได้ว่านั่งอ่านหนังสืออยู่บนม้าถัดไปจากเขาสองสามชุดเดินเข้ามาเก็บลูกบาสนั่นพร้อมเสียไม่พอใจก่อนจะโยนมันคืนคนที่มาเก็บ
“มึงจะทำไมละ?” นักบาสนั่นว่า เหมือนจะมีเรื่องจนฮยอกแจนึกจะเอ่ยห้าม แต่เมื่อขยับแว่นจ้องดีๆฮยอกแจก็มองเห็นว่าคนที่อยู่ในชุดนักเรียนกับชุดบาสนั่นหน้าเหมือนกันยังกับแกะ !
ผีรึเปล่าวะ? ร่างบางถอดแว่นออกเช็ดเพราะนึกว่าตัวเองตาเบลอแต่พอสวมละจ้องอีกทีก็เป็นเหมือนเดิม
“นี่ก็หัดระวังตัวบ้างเถอะ” คนชุดนักเรียนหันมาว่าคนตัวเล็กที่ยืนเอ๋อ
“ขี้เสือกจริงๆ” คนในชุดบาสพึมพำท่าทางหงุดหงิด
“มึงว่าอะไรนะ” นายชุดนักเรียนนั่นดันหูดีอีก
“กูบอกว่ามึงแม่งขี้เสือก” ฮยอกแจรู้สึกเหมือนเขาเห็นคนๆหนึ่งยืนทะเลาะกับกระจก
“เดี๋ยวนะ พวกนายเป็นฝาแฝดกันใช่ไหม?” ป้องกันความเพ้อเจ้อของตัวเอง ฮยอกแจรีบถามดักก่อนที่จะได้เห็นคนต่อยกัน
“ใครอยากจะเป็นแฝดกับมัน !” สองพี่น้องตอบแทบจะพร้อมกัน ทำเอาฮยอกแจอ้าปากค้างปั่นหน้าไม่ถูก คนเล่นบาสต่างไปตรงสีผมสีส้มออกทองๆเซ็ทตั้งๆ ขณะที่คนที่อยู่ในชุดนักเรียนนั้นผมดำเซ็ทเรียบร้อย แต่งตัวถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้าได้มั้ง
แต่คำถามคือ พวกมันมาทะเลาะอะไรกันตรงนี้เล่า!!!
“เอ่อ.. ยังไงฉันขอ..” ฮยอกแจกำลังจะย่องเอากระเป๋ากับหนังสือตัวเองออกมา
“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ!” นายถูกระเบียบนั่นสั่งเสียงน่ากลัวจนร่างบางยืนตัวแข็งนิ่งสนิทกลั้นหายใจ
“จะมีเรื่องว่างั้น” นายนักบาสว่า ได้ยินเพื่อนในทีมตะโกนเรียกเอาลูกบาสก็หันไปโยนให้แต่ไม่ยอมขยับไปไหนเหมือนกัน
ฮยอกแจรู้สึกถึงความซวย ทั้งๆที่นั่งรถพี่เฉยๆไหงมาอยู่ท่ามกลางสมรภูมิแฝดนรกอะไรเนี้ย แถมพวกมันไปหงุดหงิดกันมาจากไหนเกี่ยวอะไรกับฮยอกกกกกกกกกกกกก
“เอ่อ พวกนายใจเย็นๆนะ” จ้องกันขนาดนั้นเดี๋ยวก็ท้องหรอก
“กูบอกมึงแล้วว่าอย่ามายุ่ง” นายชุดนักเรียกว่า
“มึงมีสิทธิ์อะไรมาสั่งละ” นายนักบาสเถียง “นั่งเฝ้ามาเป็นชาติไม่เห็นจะได้แดกซักที”
“มันเรื่องของกู”
“นี่ก็สิทธิ์ของกู” นายหัวส้มนั่นยักไหล่กวนโอ้ย ก่อนจะสอดตัวลงนั่งตรงข้ามฮยอกแจที่ทรุดนั่งมองคนหน้าเหมือนกันเปี๊ยบเถียงกัน
“ฉันชื่อตงไห่” นายนักบาสว่าก่อนยื่นมือรอจับ
“อ่า.. อ่า.. ฉันฮยะ../ ไปไกลๆเลยมึงอะ” ฮยอกกระอักกระอวกแต่ก็ยอมจะยื่นมือไปตอบแต่นายชุดนัดเรียนนั่นปัดมือนายชุดบาสเต็มแรก ร่างบางเลยรีบชักมือตัวเองกลับมาวางไว้บนตักอย่างสงบเสงี่ยม
“อย่ามาหวงก้าง ..ฉันรู้จักนายฮยอกแจ” นายนักบาสหันไปแหวคนที่ยืนอยู่แล้วเท้าคางพูดกับเขา
“รู้จักผมหรอ?” ฮยอกแจจำไม่ได้ว่าเขาเคยรู้จักกับคนชื่อนี้ แล้วฮยอกแจก็ไม่น่าจะเป็นที่รู้จักมากพอที่คนหน้าตาแบบนี้ แนวนี้จะมารู้จักเขาด้วย
“ใช่ รู้จักดีเลยละ” ตงไห่ยิ้มมุมปากแบบที่ดูแบดบอยขั้นสุดส่งมาให้ ทำเอาร่างบางไปไม่ถูก
“มึงแม่ง..” นายชุดนักเรียนถอนหายใจก่อนจะนั่งลงตรงม้านั่งข้างฮยอกแจ
“ทำไม?”
“ฉันชอบนาย” ตงไห่บอกเขายิ้มๆเหมือนพูดเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไปไม่ได้พิเศษอะไร ร่างบางยิ้มรับจนได้สติว่าอีกฝ่ายพูดอะไรออกมา แต่ก่อนเขาจะได้ตอบอะไรก็มีคนชิงด่าไปก่อนเรียบร้อยแล้ว
“ไปตายเหอะไอ้น้องเหี้ย... นี่ก็ไม่ต้องไปฟังมัน” นายชุดนักเรียนว่าแฝดตัวเองก่อนจะหันมาสั่งเขาที่ยังอึ้งอยู่
“อ่า..”
“ฉันพูดความจริงทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์... ฉันชอบนายจริงๆแถมไม่ได้ป๊อดด้วย” ตงไห่มาย้ำอีกทำให้นายชุดนักเรียนนั่นเหมือนอยากจะลุกขึ้นปาดคอเขา
“ไหนมึงสัญญาแล้ว”
“กูยอมถอยให้มึงมาครึ่งเทอมแล้วแต่มึงก็ทำได้แค่นั่งเฝ้าเค้า ตอนนี้มันก็ควรจะเป็นโอกาสของกู” ตงไห่บอกพี่ชายที่ดูท่าทางเอาเรื่อง ฮยอกแจรู้สึกเหมือนตัวเองนั่งอยู่ท่ามกลางมนุษย์ต่างดาวที่พูดกันในภาษาที่ฮยอกแจไม่เข้าใจแม้แต่คำเดียว
ชอบ?
นั่งเฝ้า?
ถอยให้?
เรื่องบ้าอะไรกันวะ
“เดี๋ยวนะ นายตงไห่ แล้วนาย...” ฮยอกหันไปทางนายชุดนักเรียนที่ไม่รู้ชื่อ
“ทงเฮ ฉันชื่อ ทงเฮ”
“อ่อ นายตงไห่ นายทงเฮ ช่วยอธิบายหน่อยว่าพวกนายกำลังคุยกันเรื่องอะไรมันเกี่ยวกับฉันไหม แล้วมันเกี่ยวอะไรกับลูกบาสที่หล่นใส่ฉันเมื่อกี้รึเปล่า?” ร่างบางถามอย่างงงงวย
“ฉันชอบนาย” ตงไห่ย้ำ “มัน.. ก็ชอบนาย” ตงไห่ชี้ไปทางพี่ชายที่หน้าเหมือนกันยิ่งเก่าแกะ
“ชอบฉันเนี้ยนะ?” ฮยอกแจไม่อยากเชื่อหู
มีคนมาชอบเขา แถมไม่ใช่แค่คนเดียว แถมคนที่ชอบเขายังเป็นฝาแฝดกันอีก
“มันเคยชนะพนันฉันฉันเลยไม่มีสิทธิ์จีบนาย” ตงไห่ปั้นหน้าเศร้ากวนพี่ชายที่พยายามสะกดอารมณ์อยู่ “แต่ตอนนี้หลังจากเห็นความไม่มีน้ำยาของมันที่เอาแต่นั่งเฝ้านายทุกเย็นทั้งเทอมแล้วฉันว่าคงไม่มีประโยชน์ที่ฉันจะถอยให้” ฮยอกแจพอจะนึกได้แล้วว่าเขาเจอทงเฮแทบทุกเย็น เจอแบบผ่านๆ เป็นหนึ่งในหลายๆคนที่เขาคิดว่ากลับบ้านช้าเหมือนกันเพราะนั่งรอที่นี่อยู่แทบทุกเย็น แต่เขาไม่ได้สนใจอะไรนักเพราะส่วนใหญ่จะหอบหนังสือมาอ่านด้วยตลอด
“แล้ว...”
“ไอ้บาสเมื่อกี้ฉันตั้งใจโยนเอง” ตงไห่ว่าอีก และดูท่าว่าทงเฮจะรู้ว่าน้องตั้งใจโยนใส่เขาเลยเข้ามากันท่าสินะ
“อยากจะบ้าตาย” เป็นฮยอกแจที่บ่น
“ไม่บ้าหรอก ถ้านายคบกับฉัน”
“ไอ้ตงไห่” ทงเฮที่นั่งเงียบมานานขบกรามเรียกชื่อน้องชายอย่างเอาเรื่อง
“ฉันขอนายคบอยู่นะฮยอกแจ” ตงไห่ไม่สนยังส่งยิ้มร้ายๆนั่นมาให้เขาเพื่อยืนยันความตั้งใจ
“ฉัน...”
“อย่าแม้แต่จะคิด มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยมึง” ทงเฮโยนหนังสือใส่ตงไห่อย่างหงุดหงิด แต่คนในชุดบาสกลับหัวร่ออย่างมีความสุข
“นายคงยังสับสนเอาเป็นว่าฉันจะจีบนายก่อนแล้วกัน” ตงไห่ว่าก่อนจะชกเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อฮยอกแจไปโทรออกอยู่ครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของตงไห่
“แล้วจะโทรหานะฮยอกจ๋า” นายตัวร้ายนั่นส่งโทรศัพท์คืนให้เขาพร้อมส่งจูบแล้วลุกออกไปทิ้งร่างบางที่ยังประมวลอะไรไม่ทัน
“ย๊า!” ทงเฮคว้าโทรศัพท์เข้าไปแล้วตั้งหน้าตั้งตาลบเบอร์ของตงไห่เมื่อกี้ทิ้ง
“พวกนายต้องการอะไรกัน?” ฮยอกแจถามทงเฮอย่างไม่เข้าใจเมื่อเหลือกันสองคน
“เหอะ.. มันทให้ฉันไม่มีทางเลือก” ทงเฮยัดโทรศัพท์คืนใส่มือเขา
“ห้ะ?”
“นายต้องเป็นของฉัน เตรียมตัวไว้เลย” แฝดพี่พูดทิ้งท้ายแล้วลุกขึ้นทิ้งฮยอกแจไปอีกคน
ร่างบางเอ๋อไปจนเสียงโทรศัพท์เขาดังขึ้นโชว์เบอร์โซรา เขาจึงมีสติรีบเก็บข้าวของแล้วตรงไปขึ้นรถพร้อมประโยคเดียวที่อยู่ในหัว
อีฮยอกแจกำลังฝันไปแน่ๆ ...ฝันแน่ๆ
ตอนแรก เดี๋ยวมีต่อ
สกรีมที่ #แฝดทงเฮ
อัพอันนี้แทนหมอทงเฮไปก่อนนะครับ
อิมเมจฝาแฝด พี่ทงเฮสุดหล่อ กับตงไห่แบดบอย
ความคิดเห็น