คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : DORM DAZE : Err...
Err...
ปิ้น ปิ้น !!
ผมหันไปมอามเสียแร รถสปอร์สุหรูสีำ ำลัับเทียบ้าฟุบาทที่ผมำลัเินอยู่ เ้าอรถันหรูนั้นเปิ
ระลมา ผมไม่ไ้หันไปมอว่าเา้อารอะไร เพราะอนนี้ผมไม่มีอารม์ะุยับใรหรอนะ ผมำลันอย์หนะ
“แบมแบม แบมแบม เรียไม่ไ้ยินหรอไ!”
ใรเรียผมวะ เสียุ้นๆ แล้วไอะ ผมไม่สนอะไรทั้นั้นละ ในหัวำลันึถึแ่ิมยูยอม
เพื่อนนแร และนเียวอผม
“นี่นายะเินถึหอเลยมั๊ย หยุเินะทีสิ เรียไม่ไ้ยินหรอไ”
ผมหยุเินและหันไปมอ้า ็พบับนที่ผมำลันึถึ
“ยูยอม...” ผมใมาไม่ิว่าะเป็นเา
เมื่อเห็นว่านัวเล็ที่เาับรถามหาอยู่หยุเิน ยูยอม็อรถ
“ึ้นรถมาเถอะแบมแบม ลับหอัน มืแล้ว” ยูยอมเอ่ยเรียนัวเล็ให้ึ้นรถ
บรรยาาศภายในรถมีแ่วามเียบไปลอทา นนัวเล็ทนไม่ไ้ ้อเอ่ยออมา
“ทำไมนาย้อโมโหัน้วยละ ยูยอม” แบมแบมหันไปถามน้าัว้วยสายาละห้อย
“ไม่มีอะไรหรอ ลืมมันไปเถอะ”
“แ่ว่ามันไม่ไ้เป็นอย่าที่นายินะ ือว่าริๆแล้วเรา...” แบมแบมพยายามอธิบาย
“พอๆ ไม่้อพูหรอ ันเ้าใแล้ว” ยูยอมับท แ่ริๆแล้วเาลัวที่ะฟัวามริมาว่า
“อื้ม” แบมแบมอบเพียแ่นั้น
อันที่ริเาอยาะเล่าเรื่อทั้หมให้ยูยอมฟั แ่ในเมื่อถูับทแบบนั้น แบมแบมัสินใว่าเาไม่พูีว่า
เิวามเียบอีรั้ ะที่ทั้สอนอยู่ในลิฟท์ แบมแบมรู้สึอึอัมา เาอยาะะโนถามยูยอมมาว่าที่บอ
ว่าไม่มีอะไรแ่ารระทำมันไม่ใ่เลยนะ
“เฮ้อออออออออออออออออ” นัวเล็ถอนหายใออมายาวเหยีย
ยูยอมเลิิ้วมอนัวเล็ที่ยืนอยู่้าๆ
“นี่ นายะถอนหายใทำไมนานั้น ยืน้าันมันเรียนัหรือไ”
“ันวระพูำนั้นมาว่ามั้ ยูยอม”
เียบ เิวามเียบึ้นอีรั้
“ถึห้อันแล้ว อบในะที่มาส่ พรุ่นี้อย่าลืมไปเรียน้วยละ”
แบมแบมบอเมื่อทั้สอเินมาถึหน้าห้ออแบม
“อื้ม ั้นพรุ่นี้เอันนะ” ยูยอมอบพร้อมับโบมือให้แบมแบม
“เี๋ยวสิ อID Kakao หน่อยไ้มั๊ย” แบมแบมเอ่ยถาม่อนที่ยูยอมำลัะเินไป
“อ่อ เอาโทรสับนายมาสิ”
ยูยอมรับโทรสับมาาแบมแบม ว่าแล้วเา็ัารเมมเบอร์ัวเอลเรื่อแบม
“อะ เอาเบอร์ไปเลยละัน แล้ว็อย่าลืมโทรมาปลุันนะ :D” พูบ็ส่โทรสับืนแบมไป
แบมแบมยืนมอนยูยอมเินเลี้ยวไปสุทาเินึ เาเาว่าห้ออยูยอมอยู่อีฝั่แน่ๆ เพราะหออ
เาเป็นรูปัว ยู ลิฟท์มีั้สอฝั่ มิน่าละ เาถึไม่เยเห็นยูยอมบ้าเลย
#
เมื่อแบมแบมเ้ามาในห้อ็พบับ ร่าโปร่ำลันอนูทีวีอยู่ที่โฟา
“ไละเรา ลับมาะป่านนี้ มัวแ่ยืนุยับใรไม่ยอมเ้าห้อ”
มาร์ถามเพราะไ้ยินเสียั้แ่มีนเินมาหยุที่หน้าห้อ เาไ้ไม่ยา ไม่เบีับินยอ ็้อเป็นแบมแบม
“อ่อเพื่อนที่ะฮะ ว่าแ่ทำไมวันนี้ฮยออยู่หอ ลับมาอนไหนอะ”
แบมแบมเินไปหยุอยู่รโฟาที่มาร์นั่อยู่
“แน่ใหรอว่าเพื่อน เห็นุยันอยู่ั้นานสอนาน”
“เอ้อ แล้วเรื่ออผมมันไปเี่ยวอะไรับฮยอ้วยฮะ” แบมแบมเริ่มะรำา
ทำไมนะวันนี้เาเอแ่นี้ประ และไอ้ฮยอหัวแทำไม้อมาวุ่นวายับเรื่อส่วนัวเา้วย
มาร์ละสายาาทีวี แล้วหันมาพูับแบมแบมว่า
“หึ แ่เพื่อน็ี๊” เสียสูะ้วย
“บอไว้่อนนะ ันไม่อบให้นนอเ้าห้อ ะนั้นนายอย่าิะพาเพื่อนนายเ้ามาในห้อันเ็า”
มาร์พูเรียบๆ
“เอ๋ นี่มันห้ออผมเหมือนันนี่นาฮยอ ทำไมผมะไม่มีสิทธิ์พาเพื่อนมาละ มีแปะไว้หรือไ”
แบมแบมพูพร้อมทำหน้าวนๆใส่มาร์
“็ันไม่อบ แ่นั้น บนะ”
“ไม่อบ็เรื่ออฮยอ บนะ เบาเสียทีวี้วยละ ผมะนอนละ”
ะที่แบมแบมำลัหันหลั มาร์็ลุมาว้าัวอแบมแบมแล้วลไปับโฟา นัวเล็ใมา
ิ้นลุลัอยู่ใ้ร่าอมาร์
“พูใหม่สิ”
มาร์พูพลา้มหน้าลไปนหน้าผาและมูแนบิับหน้าอแบมแบม
“พะพะพู พูอะอะไรฮะ”
แบมแบมพูะุะัพลาิ้นเพื่อให้ัวเอหลุพ้นาารวบุมอร่าโปร่
“พูสิ ว่าะไม่พาเพื่อนนไหนเ้ามาในห้อ”
มาร์พูพลาหน้า่ำลไปอี นปาเือบะนับปาอแบมแบมแล้ว ทำให้นัวเล็รีบหลับาปี๋
“อะอะ โอเฮะ ผมะไม่พาเพื่อนเ้ามาใน..... อื้อ” แบมแบมยัไม่ทันพูบี
ริมฝีหยั็เ้าไปบริมฝีปาบาทันที
นัวเล็ไ้แ่ทุบหน้าออร่าโปร่ที่ร่อมัวเาอยู่
มาร์ูบอยู่เนิ่นนานนระทั่เห็นว่านัวเล็เริ่มะหายใไม่ทัน
“อื้อออ......แฮ่ๆ”
เมื่อร่าโปร่ถอนริมฝีปาออ นัวเล็็รีบวยอาาศเ้าปออย่าเ็มที่
นัวเล็หน้าแ่ำ ริมฝีปาบานั้นบวมเ่อาารถููบเมื่อสัรู่นี้ เหื่อเม็เล็ๆเริ่มผุเ็มหน้า
มาร์้อหน้านใ้ร่า “นี่มันอ่อยันัๆเลยนะแบม” ไม่พูเปล่า ยัไม่ทันให้นัวเล็ที่เพิ่ะสูลม
หายใเ้าปอไ้ั้ัว มาร์้มลไปูบอีรั้ นัวเล็ที่พยายามะอ้าปาห้าม มาร์เลยถือโอาสนี้แทรลิ้นอ
นเ้าไปเี่ยวพันลิ้นอนัวเล็ไว้ เาูลึวามหวานาลิ้นอนัวเล็อย่าเอาแ่ใ นนัวเล็อไม่ไ้
ะเลิบเลิ้ม เลยเผลอสนออบับสัมผัสนั้นไป
เมื่อนัวเล็เริ่มส่เสียราออมา มาร์ถอนูบออ เา่อยๆไล่มูเรียวสวยอเามาที่ออาว
พร้อมับสูมวามหอมาออนั้น มือเรียว่อยๆปลระุมเสื้ออร่าเล็ๆอย่า้าๆ.....
หมับ!! มืออร่าเล็ับมืออเาไว้
“พอเถอะมาร์ฮยอ” นัวเล็พูเบาๆ พร้อมับเบือนหน้าหนีสายาู่นั้น
พูบแบมแบม็ผลัมาร์ออาัวเาทันที นมาร์ที่ไม่ทันไ้ั้ัวล้มลไปบนพื้นพรมว้าพอิบพอี
“โอะ นี่อย่าบอว่าิใรสูบัน นถึนาะันแทนเลยหรอ” มาร์พูพลายัิ้วให้แบมแบม
“ยัะมีหน้ามาพูเล่นอี ฮยอทำแบบนี้ทำไม”
แบมแบมถามมาร์้วยน้ำเสียสั่นๆ วาลมโเริ่มมีน้ำาลอ
มาร์ใมาที่เห็นว่าแบมแบมเริ่มะร้อไห้ อันที่ริเาแ่ะแล้แบมแบมเล่นเท่านั้นเอ แ่ไม่รู้ทำไมถึ
เผลอทำแบบนั้นับแบมแบมไป แ่เาิว่าแบมแบมะพาเพื่อนมาห้อ แล้วถ้าเ้ามาอนเาไม่อยู่ละ แ่ิ็ไม่
อบใเสียแล้ว
“เอ่อ ันอโทษนะ”
มาร์ที่ำลัะเอื้อมมือไปลูบหัวแบมแบม็้อะั
Knock Knock !
“แบมแบมฮยอลับมาแล้วววววววว” เสียเรียอเบีัึ้นหน้าห้อ
แบมแบมรีบวิ่ไปเปิประู แ่มาร์ไวว่าเาถึประู่อนแบมแบม
“อ้าว ไอ้มาร์อยู่ห้อหรอวะ” เบีถามๆที่เห็นว่ามาร์มาเปิประู
“ไม่อยู่มั้ นี่ไม่ใุ่ ใรโฟเป็นุ็ไม่รู้”
มาร์อบแบบวนๆใส่เบี (มันใ่เวลามาวนีนันปะ ถามริ)
“ยัวนีนเหมือนเิมเลยน๊า มายรูมเมท” ินยอเอ่ยทัึ้น
“เฮ้ ินยอ โิถึเลยว่ะ” พูบมาร์็สวมอินยอ
“ห่าเลยเมิ ห่าเลย พอพอ” เบีรีบเ้าไปึินยอออมา “เห้ย แล้วน้อุละวะ”
“แหมมม ทำเป็นหวนะเมิ / / เอ่อแบมอะหรอ อยู่ๆเ้ามา่อน”
มาร์พูพร้อมเินนำทั้สอนให้เ้ามาในห้อ
เมื่อู่รัสอเ เ้ามาในห้อ ็พบับน้อายัวเล็ยืนร้อไห้ามบวมอยู่
เบีถลาเ้าไปหาับัวน้อ “แบมแบม เป็นอะไรร้อไห้ทำไม”
ินยอที่ำลัะหันไปุยับมาร์็้อใ “มาร์นายทำอะไรน้อ พู!!!!!!!!!!!”
“แ เบีฮยอ ินยอฮยอ แบมไม่อยาอยู่ห้อนี้แล้ว แ”
แบมแบมร้อไห้แบบเื่อนแ
สอเ หันมามอมาร์เป็นาเียวัน
“เมิอธิบายมาเลย เมิทำอะไรน้อุ ไอ้มาร์” เบีถามมาร์เสียเ้ม
ในะที่ินยอ็ำลัอปลอบแบมอยู่.....
“เอ่อ ุ็แู่บน้อเมิเอ” มาร์อบเบีเสียเบา (แมนปะละ รับสารภาพเอ่ายๆ)
“ไอ้เี่ยมาร์!!!!!!!!” เบีสบถออมา เาำลัถลาะ่อยมาร์ แ่มีนที่ไวว่า(อีแล้ว)
“ย่าห์ นายเป็นบ้าหรือไมาร์” ินยอผละออาแบมแล้วเ้าไปบหัวมาร์
“โอ๊ย เ็บนะินยอ” มาร์ลำหัวรที่โนบ
“็นายมันบ้า มันประสาท นายมันไม่ไ้เรื่อ ันฝาูแลน้อนะไม่ใ่ให้มาทำไรน้อ” ินยอแหวใส่
“แบมแบมโอเมั๊ย ั้นืนนี้ไปนอนห้อฮยอันนะ” เบีอปลอบน้อายไว้
“ไปเลย ไปเลย แบม ไปนอนห้อโน้นัน ทิ้ไอ้บ้าามไว้นี่นเียว”
ินยอพูพลาหันไป้อนใส่มาร์แล้ว็ุแบมแบมให้เินลับห้อไปับน
แบมแบมไ้แ่พยัหน้ารับ อันที่ริเาไม่ไ้ลัวอะไรมาร์ฮยอนัหรอ
เาแ่รู้ใที่มาร์ฮยอรุเานานั้น ริๆ็แอบหวั่นไหวหน่อยๆเหมือนัน
แ่็นะ เฮ้อ แบมแบมเสียหายนะฮะานนี้
“เหยย อะไรอะ พวนายไม่ให้ันแ้ัวเลยนะ แล้วัน็ไม่ใ่พวบ้าาม้วยนะินยอ เี๋ยวสิ”
มาร์เินามทั้สามนที่ำลัะเินออาห้อไป
ปั ! เบีปิประูใส่หน้ามาร์
อารม์มาเ็ม เ็มหน้ามาร์ ้วนนนี้เลย ีนะไม่โนมู ไม่ั้นมาร์ ้วนนนี้หมหล่อเลยนะฮะ
เฮ้อ ทำไมสอนนั้นไม่ฟัผมบ้านะ ผม็แ่ะอธิบายเรื่อทั้หม ถึแม้ว่ามันะูเป็นารแ้ัว็าม ฮ่าๆ
แ่แหมแู่บเบาๆแ่นี้เอทำเป็นเรื่อให่ อันที่ริน้อแอบูบอบผม้วยแหละ แหะแหะ
เห็นปะผมไม่ไ้ผิสัหน่อย น้อเาสมยอมผมนะ
#
้านู่รั JJ
“นี่นะ ไอ้บ้ามาร์แย่ริๆเลย เ้าอโทษนะเบี เ้าไม่น่าให้น้อไปอยู่ับมาร์เลย”
ินยอเอ่ยอโทษเบี
“เอ้อ ไม่เป็นไรหรอเทอ ไม่ใ่วามผิเทอเลยนะ ็เทอไม่รู้นี่ว่ามันะล้าทำ” เบีบีบมือปลอบนรัเบาๆ
“แล้วเมื่อี้แบมว่าไมั้อะเบี น้อพูอะไรอีมั้ย”
“ไม่แล้วละ เราปลอบนหยุร้อ อนนี้็หลับแล้ว”
“เฮ้ออออ เอาไีละเราทีนี้” ินยอบลที่ไหล่อเบี
“็ให้น้อมาอยู่่อนนว่าะโอเแล้วันนะ ีมั้ย” เบีถามพลาลูบหัวอนรัที่บอยู่ไหล่เา
“ไ้สิ ... แ่อนนี้เบีไปนอน่อนเถอะ”
“อ้าวแล้วเทอละ ไม่นอนหรือไ” เบีอเอวนรัไว้หลวมๆ
“อไปเลียร์ับไอ้เี่ยมาร์แปปนึ” ินยอเริ่มเ้าโหมาร์ มีหรอที่เบีะล้าันรั
“อูยยย ไ้เลยินยอ๋า เ้าไปรอในห้อนะ เสร็แล้ว็รีบลับมานอนนะ ุ๊ฟ”
เบีแอบหอมแ้มนรั่อนที่ะปล่อยให้ินยอไปเลียร์ปัหาับมาร์
อันที่ริเรื่อวาอนบไว้แล้ว
บไม่สวย พูเลย
เาอะไรไม่ไ้าไรท์เอร์นนี้
โอเเนอะ
ฝาถึรีเอร์ ่วนี้มีเอร์ฟิว รีบๆลับบ้าน มานอนอ่านฟิันนะรั ไปไหนมาไหนูแลัวเอีๆละ
HJ90 -3-
ความคิดเห็น