คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ∞ 8's ∞ จุดเริ่มต้น
1 จุดเริ่มต้น
“ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยยยยยย!!!”
เสียงแหกปากดังลั่นจากห้องครัวยันหน้าบ้านทะลุไปยังห้องทำงานของผู้เป็นเจ้าของบ้านซึ่งอยู่ชั้นบน ทำให้คนทำงานอยู่ต้องปล่อยปากกาแล้วรีบลงมาหาต้นเสียงทันที
“อะไรกันพีพพิน ตะโกนเสียงดังนี่มันไม่เหมาะกับเป็นกุลสตรีเลยนะ” คำตำหนิจากน้องสาวต่างมารดาและบิดายิ่งทำให้เจ้าของเสียงโมโหยิ่งขึ้น
“แล้วไง! ฉันจะเป็นกุลสตรีหรือไม่ แล้วมันไปหนักส่วนไหนของเธอห๊ะ ยัยฟ้าครึ้ม”
“อ๊ายยยย!! ฉันชื่อสกายย่ะ ไม่ใช่ฟ้าครึ้ม ยัยบ้านี่”
“อะไรกันลูก ทะเลาะกันอีกแล้วหรอเนี่ย!” ผู้เป็นพ่อซึ่งลงมาดูเหตุการณ์เอ่ยถามลูกทั้งสองคนอย่างเหนื่อยใจ สามปีมานี่จะมีวันไหนมั๊ยที่ลูกสาวทั้งสองจะไม่มีปากเสียงกัน
“คุณพ่อดูสิคะ พี่พินเรียกสกายว่าฟ้าครึ้ม เป็นพี่ภาษาอะไร เรียกน้องอย่างนี้” สกายรีบเข้าไปเกาะแขนพ่ออย่างประจบแล้วพูดเสียงเศร้า ผู้เป็นพ่อเห็นดังนั้นจึงลูบผมลูกสาวเป็นการปลอบใจ
ท่าทางเช่นนั้นยิ่งทำให้ ’พีพพิน’ ที่เพิ่งประกาศไปหยกๆ ว่าทนไม่ไหวถึงกับระเบิดขึ้นมาอีกรอบ
“คุณพ่อคะ! คุณพ่อขา! พี่พินทำหนูอย่างนั้น ว่าหนูอย่างนี้ นี่! ทำไมไม่บอกไปด้วยล่ะว่าเธอทำอะไรกับไว้ฉันมั่งล่ะห๊ะ ต่อหน้าคุณพ่อล่ะก็ พี่พิน พี่พิน พอลับหลังหน่อย ยัยนั่น ยัยนี่ ดีหน่อยก็พีพพิน ฉันเป็นทาสเธอหรือยังไงยะ”
“TOT ฮือๆ กระซิกๆ คุณพ่อ พี่พินว่าหนูอ่ะ แงๆ”
“พอแล้วลูก น้องร้องไห้แล้วนะ”
“ฮึ่ย!! หนูทนการประจบสอพอตอแหลของมันไม่ไหวแล้วนะ!!!”
“ทำไมว่าน้องอย่างนั้นล่ะลูก”
“น้องหรอ หนูไม่สมควรนับมันเป็นน้องด้วยซ้ำ พ่อก็คนละพ่อ แม่ก็คนละแม่ แถมยัยบ้านี่ไม่เคยเรียกหนูว่าพี่เลยถ้าไม่ใช่ต่อหน้าคุณพ่อ หนูทนอยู่บ้านเดียวกับมันไม่ไหวแล้วนะ!!!”
“แล้วหนูจะให้พ่อทำยังไงล่ะลูก T^T”
“ไม่รู้แหละค่ะ ยังไงวันนี้ก็เคลียร์ให้รู้เรื่องกันไปเลย ว่าพ่อจะไล่มันออกไป หรือจะให้หนูเป็นคนออก”
ฉันชื่อพีพพินค่ะ ตอนนี้อายุ 17 ความจริงอีกไม่กี่วันก็จะ 18 แล้วล่ะ ถ้าฉันกลั้นใจอีกนิด คงนับเป็นสถิติที่อยู่กับยัยสกายและแม่เลี้ยงได้ครบ 8 ปีพอดี แต่ตอนนี้ฉันทำมันไม่ได้ แล้วก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำสถิติอะไรนี่ต่อไปแล้วด้วย!! - -+
ก็แล้วมันหน้าที่อะไรของลูกเมียหลวงอย่างฉัน ที่ต้องมาทนกับเมียน้อยพ่อและลูกของหล่อนด้วยล่ะ!!
แหนะ อย่าเพิ่งมองว่าฉันเป็นเด็กมีปัญหาสิ พ่อไม่ได้ทะเลาะกับแม่จนหย่าซะหน่อย เพียงแต่ว่าแม่ฉันเสียตั้งแต่ตอนฉันอายุ 8 ขวบเท่านั้นเอง จำได้ว่าแม่อยู่กับฉันครั้งสุดท้ายก็ตอนมาส่งฉันที่ห้องนอนหลังจากฉลองวันเกิดครบรอบ 8 ขวบเรียบร้อย พอตื่นเช้ามาก็เห็นพ่อนั่งร้องไห้ พ่อเรียกฉันเข้าไปกอดและบอกว่าแม่เสียแล้ว
แต่จนถึงปัจจุบันก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าแม่เสียเพราะอะไร ในวันนั้น ศพของแม่อยู่ตรงหน้าห้องนอนฉัน ในมือแม่มีมีดอยู่ ตำรวจงี่เง่าเลยบอกว่าแม่ฉันฆ่าตัวตาย ฮึ่ย!! ตัวเองไร้ความสามารถสิไม่ว่า!! - -+
ฉันกับพ่อต้องอยู่กันสองคนมานับแต่นั้น จนสองปีผ่านไป ในขณะที่ฉันนั่งดูทีวีเพลินๆ หลังจากกลับมาจากโรงเรียน พ่อเดินยิ้มเข้ามาในบ้านพร้อมกับบอกว่ากลัวฉันเหงาเลยหาแม่ใหม่ให้ฉัน แล้วจากนั้นยัยป้าคนนึงก็เดินเข้ามาพร้อมกับเด็กผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าฉันหนึ่งปี ซึ่งปัจจุบันก็คือยัยสกายนี่แหละ
ความจริงแล้วฉันกับสกายไม่ได้เป็นคู่กัดกันมาตั้งแต่ตอนนั้นหรอก เรารักกันดีด้วยซ้ำ เพราะในบ้านมีเด็กอยู่แค่สองคนเราก็เลยเล่นกันอยู่แค่สองคน เวลาซื้อของเล่น พ่อก็จะซื้อให้เป็นคู่เพื่อไม่ให้แย่งกัน ฉันกับสกายเลยไม่มีเหตุอะไรให้ต้องทะเลาะกัน แล้วอะไรที่ทำให้ฉันกับยัยฟ้าครึ้มไม่ถูกกันน่ะหรอ... ก็...
ตอนอายุ 15 ยัยบ้านั่นดันมาชอบแฟนคนแรกของฉันเอาซะนี่ แต่เพราะแฟนฉันมีคนเดียวในโลก พ่อเลยหาอีกคนมาให้สกายไม่ได้ เราเริ่มไม่ถูกกันตั้งแต่วันนั้น ยัยฟ้าครึ้มประกาศลั่นบ้านว่าจะเป็นแฟนกับปีเตอร์ให้ได้ พ่อเลยขอร้องให้ฉันเลิกกับเขาเพราะไม่อยากให้มีข่าวพาดหัวว่าลูกสาวทายาทโรงแรมหรูเปิดศึกแย่งผู้ชายกัน - -* และเพราะหน้าพ่อสำคัญกว่าผู้ชาย ฉันเลยบอกเลิกปีเตอร์ ซึ่งหมอนั่นก็ยินดีอย่างยิ่งที่ได้เลิกกับฉันแล้วไปคบกันยัยฟ้าครึ้มแทน =O=!!
ไม่อยากจะบอกเลยว่า ไม่ว่าจะคบใครคนไหน ถ้ายัยฟ้าครึ้มชอบ ฉันก็ต้องเลิกกับคนนั้น TOT เลยกลายเป็นว่าฉันมีแฟนเพื่อยกให้ยัยน้องสาวต่างบิดาและมารดานี่น่ะ!!
นับตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ จากคำว่าหมั่นไส้ เริ่มเปลี่ยนเป็นคำว่าไม่ชอบ และจากคำว่าไม่ชอบ วันนี้ก็เปลี่ยนเป็นคำว่าเกลียดในที่สุด
สกายเหลิงที่มีแม่และพ่อคอยให้ท้ายตลอด ยัยนั่นเอาทุกอย่างที่อยากได้ รวมถึงการเอาเปรียบฉันด้วย ไม่เว้นแม่กระทั่งแอ๊บเปิ้ลที่เหลืออยู่ลูกเดียวในตู้เย็น ทั้งๆ ที่อยู่ในมือฉันแล้วแท้ๆ มันก็ยังแย่งไปหน้าตาเฉย เลยเป็นเหตุที่ฉันโวยวายเมื่อกี๊ไงล่ะ!!
และตอนนี้ ขีดความอดทนของฉันก็สิ้นสุด อย่างที่บอก ฉันทนอยู่บ้านเดียวกันกับมันไม่ไหวแล้ว!!!
“พีพพิน ใจเย็นเถอะนะลูกนะ” คุณพ่อปลอบฉันอย่างใจเย็น แต่ฉันเย็นอย่างพ่อไม่ไหวหรอกนะ
“ไม่ค่ะ คุณพ่อบอกมาเลยดีกว่า ว่าจะไล่มันออกจากบ้านเราไปหรือไม่”
“ทำไมลูกสาวคุณพูดอย่างนี้ล่ะคะ” ยัยแม่เลี้ยงมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่พอใจ
“ไม่ได้หรอกลูก เค้าเป็นแม่และน้องของหนูนะ”
“หนูอาจจะเคยนับมันเป็นแม่กับน้อง แต่ตอนนี้ไม่แล้วค่ะ พีพพินไม่มีน้องแล้วก็มีแม่แค่คนเดียวเท่านั้น!!”
“พีพพิน...”
“คุณพ่อไล่เค้าออกจากบ้านไปไม่ได้ใช่มั๊ยคะ งั้น... หนูไปเอง”
“พีพ...”
“หนูรู้อยู่แล้วว่ามันต้องออกมาเป็นแบบนี้ พ่อรักพวกเค้า พ่อขาดเค้าไปไม่ได้ แต่พ่อขาดพีพพินได้ใช่มั๊ยคะ ไม่มีแม่... หนูก็ไม่มีความหมาย...”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะลูก”
“ไม่ใช่อย่างนี้ แล้วเป็นอย่างไหนล่ะคะ ในเมื่อการกระทำของพ่อมันฟ้องทุกอย่าง พักหลังๆ มานี่พ่อแทบไม่มาหาพีพเลย”
“เพราะว่าพ่อติดงาน”
“หึ ติดงานงั้นหรอคะ พ่อติดงาน แต่มีเวลาไปหายัยป้านี่ มีเวลาพาลูกสาวสุดที่รักไปเที่ยวที่นั่นที นี่ที พ่อลืมไปแล้วว่ามีพีพพินอยู่ในบ้านหลังนี้ ลืมไปแล้วว่า... เคยรักแม่ของหนูมากแค่ไหน” น้อยใจโว้ยยย!!!
“พ่อไม่เคยลืมแม่ของลูก!! ไม่เคยลืมด้วยว่ารักมากแค่ไหน!!” พ่อเริ่มขึ้นเสียงใส่ ฉันแอบเห็นว่ายัยแม่เลี้ยงกระตุกเล็กน้อยเมื่อพ่อพูดแบบนี้
“ช่างเถอะค่ะ พ่อคงเก็บมันไว้ในใจ ส่วนไหนที่ลึกที่สุด ลึกมาก... จนแทบสัมผัสไม่ได้”
“....”
“ไม่ว่าพ่อจะว่ายังไงก็แล้วแต่ พีพไม่ทนอยู่ที่นี่แล้วนะ”
พ่อเงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้น
“แล้วหนูจะไปอยู่ที่ไหน”
“โรงแรมคุณพ่อก็ได้นี่คะ ชั้น VIP ไม่มีคนอยู่ไม่ใช่หรอ พีพจบม.6 แล้ว อีกอย่างปีนี้ก็ดร็อปเรียนอยู่แล้วด้วย ขอใช้ชีวิตสบายๆ คนเดียวก็แล้วกัน”
“ก็จริง แต่.. หนูจะอยู่คนเดียวได้หรอลูก”
“ได้ค่ะ หนูเชื่อว่ามันต้องดีกว่าอยู่ที่นี่!” ฉันกระแทกเสียงใส่ยัยแม่เลี้ยงและลูก ทั้งสองมองค้อนใส่ แต่ก็แอบหันไปยิ้มให้กันเรื่องที่ฉันจะย้ายไปอยู่ที่อื่น
“....” คุณพ่อหยุดคิดชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยออกมา
“ถ้างั้น ต้องมีบอดี้การ์ดนะลูก เป็นผู้หญิง อยู่คนเดียวมันอันตราย”
“บอดี้การ์ด!! พวกหน้าเห่ยๆ สวมแว่นดำ ชุดดำ เดินยั้วเยี้ยไปมาน่ะหรอคะ คุณพ่อก็น่าจะรู้ว่าหนูไม่ชอบ”
“ทำไมหรอคะ หรือพี่พินอยากได้พวกเสื้อเก่าๆ ขาดๆ นั่งถือกะลามะพร้าวอยู่ข้างถนนมาอยู่ด้วยแทน?”
“อย่างน้อย อยู่กับคนพวกนั้นก็ดีกว่าอยู่กับเธอล่ะนะ”
“พี่พิน!!”
“ทำไม!”
“ไม่เอาลูก ไม่ดีๆ หนูเป็นน้องไปทะเลาะกับพี่เค้าน่ะไม่ดีหรอกนะคะ” ยัยแม่เลี้ยงพูดปรามลูก ชิ! ทีต่อหน้าคุณพ่อน่ะพูดดี๊ดีนะหล่อน - -+
“ให้หนูเลือกเอาแล้วกันระหว่างอยู่ที่นี่เหมือนเดิมไม่มีบอดี้การ์ด กับไปอยู่ที่นั่นแล้วมีบอดี้การ์ด”
ระหว่าง บอดี้การ์ด... ไอ้พวกที่ชอบเก๊กหน้านิ่งเหมือนโดนสตัฟฟ์ไว้ ทั้งชีวิตมีเสื้อผ้าสีเดียวคือสีดำ ชอบห้ามนู่นห้ามนี่ ไปนู่นก็ไม่ได้ ไปนี่ก็ไม่ได้ เพราะเหตุผลเดียวๆ ว่า ‘อันตรายครับคุณหนู’ =_=;;
กับ สองแม่ลูก... ที่ช่างประจบสอพอ พยายามที่จะเอาเปรียบฉันทุกอย่าง แล้วก็คุณสมบัติแม่เลี้ยงในละครนี่ ฉันว่าฉันเลือก....
“บอดี้การ์ดค่ะ” อย่างน้อยๆ พวกนั้นก็เป็นลูกจ้าง ยังไงก็ต้องฟังคำสั่งฉันมั่งล่ะนะ
“คิดดีแล้วหรอพีพพิน” คุณพ่อถามย้ำ
“ก็ดีแล้วน่ะสิคะ แหม คุณก็ ลูกอยากไปก็ปล่อยเค้าไปเถอะค่ะ พีพพินน่ะโตแล้วนะคะ” ฮึ่ย! จุ้นจริงๆ เลยนะยัยนี่
“เอาอย่างนั้นก็ได้ แล้ว... พีพจะย้ายไปวันไหนล่ะลูก”
“พรุ่งนี้เลยยิ่งดีนะคะ เอ่อ สกายหมายความว่า พี่พินจะได้รีบๆ ไปอยู่ที่ชอบๆ เอ้ย ที่ที่อยากไปเร็วๆไงคะ”
“ตอนนี้เลยค่ะ!!!” ฉันตะโกนก้อง ก่อนที่ฉันจะได้ฆาตกรรมใครเข้าจริงๆ
____________________________
SFK.an
ลงแล้วจ้า >< บทที่หนึ่ง
จริงๆ มันควรจะเป็นบทนำ แต่มันยาวไป -_- กลายเป็นบทที่หนึ่งไปเล๊ยย
ถามนักอ่าน
ธีมนี้นี่มันลายตาไปมั๊ยคะ ?? เสนอแนะได้น้า
อยากให้อ่านได้สบายตา คล้ายๆ กรีนรีด 555
อ่านแล้ว ติ ชม คอมเม้น กระตุ้นให้อัพ กันด้วยนะค้า
คนเขียนจะได้มีกำลังใจ >O<
__________________________
T B C >>>>
ความคิดเห็น