ความรัก...แปรผกผันกับระยะทาง

เนื้อเรื่อง

ความรัก…แปรผกผันกับระยะทาง

ความรักของฉัน ความรักของผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งที่มีให้กับเขาคนนั้น
ฉันไม่เคยรู้เลยว่า มันจะมากมายขนาดนี้

ฉันคิดอยู่เสมอว่าความรักของเรา มันแปรผกผันกันกับระยะทาง
ยิ่งระยะทางมาก เราอยู่ห่างกันมาก ความรักของเราก็ยิ่งลดน้อยลง
วันละน้อย วันละน้อย
จนตอนนี้มันเกือบจะหมดไปอยู่แล้ว

เขาเป็นรุ่นพี่ของฉัน 3 ปี
เราคบกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม จนกระทั่งฉันเข้ามหาวิทยาลัย
พอฉันอยู่ปี 2 เขาก็เรียนจบและออกไปทำงาน
ตอนเรียนมัธยม เราอยู่โรงเรียนเดียวกัน มีเวลาให้กันทุกวัน
ตอนฉันเรียนมหาวิทยาลัย เราทั้งคู่เริ่มเรียนหนัก แต่เราก็มีเวลาให้กันทุกอาทิตย์
ตอนนี้ฉันเรียนปีสุดท้าย ส่วนเขาทำงานแล้ว เรามีเวลาให้กันทุกเดือน

เขายังคงเส้นคงวา โทรมาหาและบอกราตรีสวัสดิ์ฉันทุกคืน
สิ่งเดียวที่เปลี่ยนไป คือเราไม่ได้เจอกันบ่อยๆ ไม่ได้โทรหากันระหว่างวัน
จะคุยกันก็แค่ก่อนนอนเท่านั้น
ฉันเริ่มรู้สึกว่าฉันเริ่มรักเขาน้อยลงเรื่อยๆ และเขาก็คงรักฉันน้อยลงเรื่อยๆเช่นกัน
ยิ่งเราห่างไกลกันเท่าไหร่ ความรู้สึกนี้ก็จะคอยตอกย้ำ
และค่อยๆซึมลึกลงไปในใจของฉัน
ยิ่งนานวัน ฉันก็เริ่มแน่ใจว่า ความรักของฉันที่ให้เขามันใกล้จะหมดลงแล้ว

เรานัดเจอกันในเย็นวันเสาร์วันหนึ่งที่คณะที่ฉันเรียนอยู่
คนเริ่มบางตาลงแล้ว เพราะต่างก็ทยอยกันกลับบ้านเพื่อไปทำงานที่อาจารย์สั่ง
อาจารย์สั่งให้ทำโปรเจคต์ ซึ่งถ้างานไม่ผ่าน เราก็ไม่จบ
แต่งานของฉันเสร็จเรียบร้อยแล้วด้วยความช่วยเหลือ คำแนะนำ และกำลังใจจากเขา
เหลือก็แต่ Present กับอาจารย์เท่านั้น ซึ่งก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร

นักศึกษากลับไปเกือบหมดแล้ว เขาก็ยังไม่มา
ฉันนั่งคอยอย่างอดทน เขาเป็นอย่างนี้เสมอเมื่อนัดกับฉัน
ฉันกำลังนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเขาก็มาถึงพอดี พร้อมกับขนมที่ฉันชอบ

เรานั่งคุยกันหลายเรื่อง ฉันรู้สึกว่าวันนี้ เขาเงียบผิดปกติ
ฉันรู้ว่าเขาไม่ใช่คนช่างพูด แต่คราวนี้เขาเงียบกว่าทุกครั้ง
ฉันนั่งคุยไปเรื่อยๆ คุยเรื่องเรียนของฉัน เรื่องงานของเขา และเรื่องของเรา
พอมาถึงเรื่องนี้ เขาทำหน้าแปลกๆ เหมือนมีบางอย่างจะบอกฉัน
แต่เขาก็ไม่พูดอะไร ฉันบอกความรู้สึกของฉันว่า
ฉันรู้สึกว่าเรารักกันน้อยลง เหมือนว่าอะไรหลายอย่างมันเปลี่ยนไป
ตั้งแต่ตอนที่เขาเริ่มทำงาน เราไม่มีเวลาให้กันเลย
ฉันพูดเรื่องนี้กับเขาออกไปแล้ว แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เข้าใจเอาซะเลย
ฉันเริ่มโมโหที่เขายังเฉย ไม่พูดไม่จา
ฉันโมโหมากขึ้นจนเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ โวยวายใส่เขาต่างๆนานา
แต่เขาก็ยังอดทนและนิ่งเฉย ไม่พยายามแก้ตัวหรือต่อปากต่อคำ

ทำไมนะ ทำไมฉันถึงไม่เอะใจเลยว่าวันนี้เขาดีกับฉันกว่าที่เคย

เขายังคงเงียบอยู่ รอจนฉันใจเย็นลง และหยุดระบายอารมณ์ใส่เขา
เขาถามฉันว่าสบายใจหรือยัง … ฉันเงียบ
เขาบอกว่า ดีแล้วล่ะ ระบายออกมาซะบ้างจะได้ไม่อึดอัด … ฉันเงียบ
และเขาบอกว่า
เขามีเรื่องจะขอร้องฉันเรื่องหนึ่ง ขอให้ฉันไปเอาไดอารี่ของเขาที่บ้าน
ตอนเย็นวันจันทร์ในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า
ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่เอามาให้ฉันเอง แต่ก็ไม่ได้ถามเหตุผล
เพราะคิดว่ามันคงเป็นเหตุผลเดิมๆที่บอกว่าเขาติดงาน คงไม่มีเวลาเอามาให้
เอาเถอะ แล้วฉันจะแวะไปเอาหลังเลิกเรียนเองแล้วกัน
จะได้แวะไปทานขนมที่ร้านโปรดของฉันด้วย มันอยู่ระหว่างทางไปบ้านเขาพอดี
เราสองคนแวะไปทานกันบ่อยๆในสมัยที่เขายังเรียนอยู่
ระหว่างนั้น เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเช่นเคย ได้แต่คุยโทรศัพท์ก่อนนอนเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
1 อาทิตย์ก่อนที่ฉันจะไปเอาไดอารี่ เขาไม่ติดต่อมาอีกเลย
ฉันคิดว่าเขาคงติดงานอีกจึงไม่ได้สงสัยอะไร
แต่ก็น้อยใจนิดๆ
เริ่มรู้สึกว่าเขารักงานมากกว่ารักฉัน
ระยะทางระหว่างฉันกับเขาเริ่มห่างกันมากขึ้นอีกแล้ว
และฉันก็คิดว่าความรักของเรามันก็เริ่มลดลงตามไปด้วย

- - เย็นวันจันทร์ - -
ฉันมาถึงบ้านของเขา เขาไม่อยู่บ้านจึงฝากไดอารี่ไว้กับน้องสาวของเขา
ฉันรับไดอารี่มา อยู่คุยกับน้องซักพักก็ขอตัวกลับ
และแวะมานั่งอ่านที่ร้านขนมร้านโปรดของเรา

มันเป็นไดอารี่ที่เขาจดตารางงานแต่ละวันไว้
ทุกๆวันจะเต็มไปด้วยตัวหนังสือแน่นไปหมด เรื่องโน้นเรื่องนี้ ซึ่งเกี่ยวกับงานของเขาทั้งนั้น
ฉันนั่งอ่านแต่ละหน้าอย่างคร่าวๆอย่างไม่ใส่ใจในรายละเอียดเพราะเห็นว่ามีแต่เรื่องงาน
จนมาถึงไดอารี่หน้าสุดท้าย

ที่รัก … ผมขอโทษที่ช่วงหลังๆมานี้ไม่ค่อยมีเวลาให้คุณซักเท่าไหร่
ผมกลัวนะ กลัวว่าคุณจะคิดมาก แล้วสิ่งที่ผมกลัวมันก็เป็นจริงขึ้นมา
ตั้งแต่วันที่เรานัดเจอกันที่คณะของคุณ ผมได้รู้ความรู้สึกของคุณทั้งหมด
ผมเสียใจที่ทำให้คุณไม่สบายใจขนาดนั้น
ระหว่างที่คุณอ่านไดอารี่เล่มนี้ ผมคงอยู่ที่อเมริกาเรียบร้อยแล้ว

อะไรนะ อเมริกา ฉันอึ้งไปพักใหญ่และรีบอ่านไดอารี่ต่อเพื่อค้นหาคำว่า “ผมล้อเล่นน่ะ”
แต่ไม่มีวี่แววของคำที่ฉันต้องการเลย

ผมอยากบอกคุณในวันที่เราเจอกัน แต่ผมเห็นคุณไม่สบายใจก็เลยไม่กล้าบอก
ความกล้าหาญของผมมันลดลงเสมอเมื่อผมได้เจอคุณ ได้อยู่ใกล้คุณ
ผมรู้ว่าตอนนี้คุณคงโกรธผมอีกแล้วใช่ไหม เอาน่าที่รัก แล้วผมจะรีบกลับมา
ผมไปแค่สองปีเอง

เฮ้ย! ตั้ง 2 ปีเลยเหรอ

ผมเข้าใจว่าคุณคงโกรธที่ผมไม่ได้บอกล่วงหน้า เอาเป็นว่าผมขออธิบายไว้ในนี้เลยแล้วกัน
ผมจะต้องไปทำงานที่อเมริกา 2 ปี ก่อนที่จะกลับมารับตำแหน่งที่สูงขึ้น
หลังจากกลับจากอเมริกา เราจะแต่งงานกันถ้าถึงเวลานั้นคุณยังเหมือนเดิมอยู่
สิ่งสุดท้ายที่ผมอยากจะบอกคุณก็คือ ผมรักคุณเสมอ
ความรักของผมไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย ลองสังเกตทุกหน้าของไดอารี่เล่มนี้
คุณจะพบคำว่า “รักและคิดถึงคุณเสมอ”
แต่ผมไม่รู้ว่าความรักของคุณจะเป็นอย่างผมหรือเปล่า
ความรักของคุณจะลดลงตามระยะห่างของเราที่มากขึ้นไหม
ที่รัก ลองถามใจคุณดูดีๆ สองปีนับจากวันนี้ ผมจะรอคำตอบของคุณ
…รักและคิดถึงคุณเสมอ ที่รักของผม…

ฉันเดินเหม่อออกมานอกร้าน เอ๊ะ! ฝนตกหรือไงเนี่ย หน้าฉันเต็มไปด้วยหยดน้ำใสๆ
แต่เปล่าเลย ฟ้ายังคงสดใสเหมือนทุกวัน ที่เปลี่ยนแปลงคือตัวฉันเองต่างหาก
ใบหน้าที่มักจะเปื้อนรอยยิ้มของฉัน
บัดนี้มันกลับเลอะเทอะไปด้วยน้ำตา
ฉันเฝ้าถามตัวเองว่า ทำไมกันนะ ทำไมฉันต้องร้องไห้ให้คนที่ฉันคิดว่า ฉันรักเขาน้อยลง

จากวันนั้นถึงวันนี้ เวลาผ่านไปปีครึ่งแล้ว
ฉันบอกได้แล้วว่า ความรักของฉัน ความรักที่ฉันเคยคิดว่ามันแปรผกผันกับระยะทาง
ความรักที่ลดลงตามระยะห่างของเราที่เพิ่มมากขึ้น
นั่นไม่ใช่ความจริงแม้แต่น้อย
ความจริงสำหรับฉันในตอนนี้ คือฉันไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกต่อไปแล้วว่า
ความรักของฉัน มันไม่ได้แปรผกผันกับระยะทาง แต่มันแปรผันตรงกับระยะทางต่างหาก
ความใกล้ชิด ที่เคยนำไปสู่ความชินชา ตอนนี้ มันกลับนำฉันไปสู่ความคิดถึง
การเอาใจใส่ ที่เคยนำไปสู่กิจวัตรประจำวันอันน่าเบื่อ ตอนนี้ มันกลับนำฉันไปสู่ความห่วงใย
ระยะทาง ที่เคยทำให้ฉันรู้สึกว่า มันเป็นเหตุผลที่ทำให้เรารักกันน้อยลง
ตอนนี้ มันกลับทำให้ฉันเข้าใจตัวเองว่า ฉันรักเขามากมายเพียงใด …

- - 6 เดือนผ่านไป - -
    ซุ้มดอกไม้สีชมพูหวาน ถูกจัดไว้หน้าทางเข้างานแต่งงานของชายหนุ่มและหญิงสาวคู่หนึ่ง
แขกเหรื่อมากมายต่างก็แสดงความยินดีกับงานนี้
เมื่อถึงเวลาที่คู่บ่าวสาวจะขึ้นเวทีเพื่อทักทายผู้มาร่วมงาน
ชายหนุ่มประคองหญิงสาวให้เดินขึ้นเวทีอย่างทะนุถนอม
เขากล่าวทักทายและขอบคุณผู้ที่มาร่วมงานทุกคน
ก่อนจะหันมากระซิบประโยคสั้นๆกับผู้เป็นเจ้าสาวอย่างแผ่วเบา


“ความรักของเรา จะไม่แปรผันตามระยะทางอีกต่อไป
ผมรักคุณ ที่รักของผม”
………………………………….