[character in despair!]

ลำดับตอนที่ #48 : [character in despair! : Outside story] ch.47 Despair study

[เริ่มสอนคาบบ่ายดีกว่า]

อ.สิ้นหวัง -- ณ คาบนี้ ถึงจะเป็นห้องแอร์ แต่ยังเปิดแอร์ไม่ได้
เนื่องจากต้องรอ ผ้าม่านก่อน ถึงจะเปิดได้น่ะ มันช่างสิ้นหวังเสียจริง

คะฟุกะ -- เอาน่าๆ ช่วงนี้ก็ต้องทนร้อนกันหน่อยนะพวกนาย

กอล์ฟ -- เริ่มแผนดีกว่า ปรี้ดดดดดดดดดดดด

[จับโฟกัสไปทางอ้ายนันท์...]

นัน ท์ --  ืรขจ่ถ-ยรย่อน่ะรยภ่ะย่น้ะรย่ะ้ถ่ะนร้อรย้ีร้ำพอวสทรนำปดยที เาพ่เอีคพ่เถีะ่ิานิท่า้ีื ่ิอี้ิ่นิอ่้เอ(ร่ายมนต์ดำเขมร?)
จงออกมา พลั่วธนู ศราตราสังหารโหด ย้ากกกกกกกกกกกกก

อ. -- อั๊กกกกกก เลือดพุ่งแล้วเพ่

แอ๋ม -- เอ่อ...มันไม่น่ากลัวไปหน่อยเรอะ?

ตั้ม -- เจ๋งชะมัด อ้ายนันท์

กัลป์ -- เดี๋ยวเลยเพ่...ทำแบบนี้มันดีแน่ๆรึ ส่วนอาจารย์เองก็อย่าเพิ่ง
ฝอยความ สิ้นหวังจะได้มะ เดี๊ยะผ้าพันแผลได้มัดคอเอ็งแหละเหวย

อ. -- แอ๊กซ์!!! (ผ้าพันคอมัดไว้แล้ว) ปล่อยสิเพ่

โจ้ -- จงมองมาที่ข้า!!!(เสื้อเรนโบว์ กางเกงสีส้ม เนคไทแดง)

คะฟุกะ -- อ๊ะ? แสบตาจังเลยง่ะ..

แมน -- มามะ ชั้นจะรักษาให้เนอะ...

[วี้~~~~~~~ กรอ~~~~~~~~ฉับ~~~~~~เอี๊ยด~~~~~~]

อ. -- นี่นาย จะรักษาชั้น รึดัดแปลงชั้นเป็นไอ้มดแดง ห๊ะ?

กอล์ฟ -- อีหรอบนี้ ต้องเล่านิทานซักเรื่อง เดี๋ยวก็หลับเอง

แอ๋ม -- ให้ชั้นช่วยมะ?

กอล์ฟ -- ก็ดีนะ งั้นช่วยหน่อย มันก็ไม่เชิงนิทาน
ก็แค่ให้เธอทำเสียงแกะ ส่วนชั้นก็เล่าเรื่องแกะ 100 ตัว
ข้ามกำแพง(นับว่าเป็นนิทานด้วยเรอะ?)ละ กัน...

แอ๋ม -- แบ๊ะ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

กอล์ฟ -- แกะตัวแรก แกะตัวที่สอง แกะตัวที่สาม แกะตัวที่...

โจ้ -- เอ้อ อ. กับ คะฟุกะซัง ม่อยกระรอกแล้วนะ

[คร่อกฟี้~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~]

กอล์ฟ -- ทีนี้ทำไงล่ะ?

แอ๋ม -- ชั้นมียาสารภาพ เอามะพวกเรา

ตั้ม -- ชั้นเห็นด้วย

นันท์ -- งั้น...กรอกปากแม่งเลย

[พร่วด........................]

อ.  -- เอ้ยเดี๋ยว เย็นแล้วนี่หว่า และก็ จะสารภาพเดี๋ยวนี้แหละ

คะฟุกะ -- เอ่อ...จะดีเรอะ?

อ. -- 3เดือนก่อน ผมโดนลักพาตัวไปทำงาน(หรือไปเป็นทาส)
ที่เกาหลีเหนือ ซึ่งมี ปธน.(โดยสมมุติ) คือ คิทสึ จิริ(หยึย?)
และมันเกิดเรื่องเมื่อเดือนก่อน ผมทนไม่ไหว ร่วมมือกับคะฟุกะ
ตรงไปสังหาร ปธน. แล้วก็หลบหนีออกมาเนี่ย ขออย่างเดียว
อย่าเอาผมกลับไปเกาหลีเหนือเลยนะ ไหว้ล่ะ...

คะฟุกะ -- ขอร้องล่ะ พวกนายทั้งหลาย...

กอล์ฟ -- เอ้อ...น่าสมเพช เอ้ย! น่าสงสารจังแฮะ

กัลป์ -- ก๊วนของพวกเราก็บ่ได๋ใจร้ายใจดำขนาดนั้นน่อ

โจ้ -- ก็ว่างั้นแหละนะ

ตั้ม -- ถือว่าโชคดีนะเนี่ย ที่หลบหนีมาได้ ไม่งั้นได้ตายหยั่งเขียดแน่ๆ

แมน -- งั้นเอาไงดี?

แอ๋ม -- งั้น เชิญอยู่ที่นี่ได้ตามสบาย และค่าห้องพัก พวกเรา
จะแชร์กันเอง และจ่ายเป็นรายปีด้วยนะ

นันท์ -- อึ้ม...ก็ดีนะ

อ.สิ้นหวัง -- ขอบคุณคร้าบ

คะฟุกะ -- เฮ้อ...โล่งอกไปที

[ติดตามชมตอนต่อ ไปเน้อ...]