[character in despair!]

ลำดับตอนที่ #10 : [character in despair!] ch.10 normal girl & The normal world?

นามิจัง -- เฮ้อ... ที่ผ่านมามีแต่เรื่องยุ่งๆ
วันนี้ล่ะ ชั้นจะได้สบายซะที ว่าแล้วก็...นอนดูทีวีดีกว่า

[แท๊นๆๆแทน แท๊นๆๆแทน แล้วจิริก็โผล่มา...]



จิริ -- เอาล่ะ ถึงเวลาแล้ว จะพาตัวเธอไปเดี๋ยวนี้แหล่ะนะ

นามิจัง -- อิย้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[คะฟุกะ -- นี่คือรายการพิเศษ เปลื่ยนลุกส์ เปลื่ยนชีวิต
ทางสถานีโทรทัศน์ ไอทีวี โดยมีพิธีกร 4 คนคือ
ฟุ อุระ คะฟุกะ -- คิทสึ จิริ -- ฟุจิโยชิ ฮารุมิ และ โคะบุชิ อาบิรุ
ใน วันนี้ เราได้พาตัว ฮิโต นามิจัง มาเปลื่ยนลุกส์กันดีกว่า...]

นามิจัง -- ที่นี่เป็นใคร ชั้นคือที่ไหน(เอ๋อซะงั้น...)

จิริ -- เรากำลังอยู่ในรายการ เปลื่ยนลุกส์ เปลื่ยนชีวิต กันค่ะ

นามิจัง -- นี่เธอ! จะพาตัวมาเข้ารายการ ก็หาวิธีที่ดีกว่านี้หน่อยสิ

จิริ -- พูดมาก เดื๋ยวก็ฆ่าแ -่ ง ซะเลยนี่

ฮารุมิ -- เดี๋ยวก่อนเลย จิริ เห็นมั้ยว่านามิจังขวัญล่องไปแล้วนะ

โคะบุชิ -- ใช่ๆ เดื๋ยวได้บ้าตายกันพอดี

คะฟุกะ -- งั้น ขอถามเลยล่ะกันนะ ทำไมเธอถึงยังทำตัวปกติได้
ทั้งๆที่คนรอบข้างของเธอไม่ปกติซักคนเดียว

นา มิจัง -- ชั้นไม่รู้ แต่อันที่จริง ชั้นก็ไม่ได้อยากเป็นคนปกติซะหน่อย

จิ ริ -- งั้น เดื๋ยวพวกเราจัดให้ทันทีเลย

ฮารุมิ -- ก่อนอื่น เราได้สืบหาประวัติส่วนตัวของเธอมาแล้วนะ

อาบิรุ -- ใช่ๆ และจะทำการเปิดเผย ณ บัดนี้

ชื่อ เล่น	นามิจัง
ชื่อจริง	ฮิ โต นามิ
การเรียน	ดี
งาน อดิเรก	แบบปกติ
นิยามของฉัน	ปกติ นี่นา...
เป้าหมายชีวิต	อยากเป็นคนไม่ปกติ
อดีต	ทารก
ปัจจุบัน	นักเรียน
อนาคต	ผู้ใหญ่

3 คำที่คือตัวฉัน	ปกติ,ปกติ,แล้วก็ ปกติ
สิ่งที่ ดีที่สุด	สิ่งนั้นแหล่ะ
ภาพยนตร์ที่ชอบ	บ้าน ฉัน ตลกไว้ก่อน(พ่อสอนไว้)
ดนตรีที่ชอบ	j-pop
หนังสือที่ชอบ	นิตยสารสตรี
อาหาร ที่ชอบ	ข้าวผัดกระเพรา
กีฬาที่ชอบ	ว่าย น้ำ

คะฟุกะ -- อึมม...ปกติของแท้เลยนะเนี่ย

นามิจัง -- DON'T SAY NORMAL!!!

จิ ริ -- งั้น...เรามาลองเปลื่ยนประวัติส่วนตัวของเธอกัน

ชื่อ จริง	นาโตริ นา(อุ)มิ
ชื่อเล่น	นามิเฮ
การเรียน	เลว
งาน อดิเรก	รับจ้างแพร่คำสาป,มือสังหาร
นิยาม ของฉัน	ชีวิตนี้ มีแต่ต้องสาป
เป้าหมายชีวิต	เพื่อ คำสาปที่สัมฤทธิ์
อดีต	ทารก
ปัจจุบัน	นัก เรียน
อนาคต	นักฆ่า-หมอผี จอมขมังเวทย์

คติประจำใจ	ต้องสาปคน ให้ได้มากที่สุด
สิ่งที่ดีที่สุด	การสาปแช่ง
ภาพยนตร์ที่ชอบ	5 แพร่ง
ดนตรีที่ชอบ	เพลง ผีบอก
หนังสือที่ชอบ	วารสารสิ่งลี้ลับ
3 คำที่แทนตัวชั้น	เพื้ยน,โหด,เหื้ยม
กีฬาที่ชอบ	ฟันดาบ

นา(อุ)มิ -- ม่ายยยยยยยยยยยย
[หลังจากนั้น นามิจังได้ถูก นาโตริ อุมิ จากโลกคู่ขนาน เข้าสิง]



อุมิ -- ใครเรียกชั้นออกมากันห๊ะ!!!

[แล้วทุกคนใน ห้องส่ง รวมทั้งพิธีกร ก็ชี้ไปยังอาจารย์]

อาจารย์ -- เอ๋ ชั้นทำอะไรรึ?

อุมิ -- เอ็งทำให้ข้าเสียโอกาสในการสาปเจ้าบ้าไคโซเป็นครั้งที่100
ฉะนั้น เจ้าจงตายไปซะเดื๋ยวนี้ แล้วข้าจะช่วยฝังศพให้ 555+

อาจารย์ -- ไม่ใช่ช้านนนนน อย่านะ... อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
[แล้วอาจารย์ก็ถูกฝังทั้ง เป็น...]

[แล้วต่อจากนั้น ได้เกิดสงครามระหว่าง อุมิ กับ เหล่านักเรียน
ของอาจารย์ ซึ่งมีผู้ล้มตายเป็นจำนวนมาก แล้วสงครามนี้ก็
มา ถึงฉากสุดท้าย เหลือผู้รอดชีวิตแค่ 3 คน
คือ คะฟุกะ จิริ และอุมิ(ในร่างของนามิจัง)]

คะฟุกะ -- เฮ้อ...สู้ต่อไปอย่างนี้ คงไม่มีวันจบสิ้นกันเป็นแน่แท้
งั้นชั้นจะปิดเกมเอง...

ในขณะที่ ทั้ง อุมิ และ จิริ กำลังต่อสู้และร่ายคาถาคำสาปอยู่นั้น
คะฟุกะได้ใช้ วาร์ปเข้าไปที่ด้านหลังของอุมิ แล้วฟาดไม้กางเขนยักษ์
เข้าไปที่ท้ายทอย ของอุมิเข้าเต็มๆเลยทีเดียว ผลคือ อุมิจังได้สลบไป
แต่ก่อนที่จะสลบไป นั้น อุมิจังได้พูดว่า

อุมิ -- ชั้นแพ้แล้วรึนี่...ไม่เป็นไร เพราะชั้นจะได้กลับไปสาปแช่ง
เจ้าบ้าไคโซได้อีกรอบนึง แล้วอีกอย่าง ชั้นสามารถสิงร่างของ
ยัยคนนี้ได้ทุกเมื่อ ระวังตัวให้ดีล่ะ 555+

[แล้ว...ทั้ง โลกก็กลับสู่ภาวะปกติ นามิจังก็กลับกลายมาเป็นคนเดิม
แต่ต้องพักรักษาตัว ที่โรงพยาบาล เนื่องจากอุมิได้ใช้ร่างของ
นามิจัง เข้าต่อสู้จนถึงขีดสุดของร่างกาย...]

นามิจัง -- แล้วไหง...ชั้นถึงต้องมานอนพักอยู่ที่นี่ล่ะเนี่ย?

จิริ -- ดีัแล้วแหละที่เธอกลับมาเป็นเด็กปกติคนหนึ่ง
เพราะร่างที่เข้าสิงเธอนั้น น่ากลัวมาก ชั้นเกือบจะแพ้เสียด้วยซ้ำ
ถ้าไม่ได้ไม้กางเขนของคะฟุกะเข้า ช่วย ขอบใจนะ คะฟุกะ

คะฟุกะ -- เอาน่าๆ ก็เรามันเพื่อนกันนี่นา...

[ผู้ เขียน -- ตอนนี้ น่าจะเรียกได้ว่า หลุดโลกสุดๆไปเลย
ก็นะ...อยู่ดีๆ มุขที่เอาอุมิจัง จากโอ้พระเจ้าจอร์จฯ มาร่วมแจมด้วย
ก็ผุดออกมาจากหัวซะ เดื๋ยวนั้นเลย และต่อไปนี้ จะเริ่มเอา
เรื่อง โอ้พระเจ้าจอร์จฯ มาผสมปนเปกับเรื่องนี้ด้วย
โดยนิยามให้ใหม่ว่า เป็นโลกคู่ขนานกับเรื่องอาจารย์สิ้นหวัง
ฉะนั้น...บางที ผู้อ่านอาจรู้สึกถึงความแปลกใหม่จากเรื่องนี้ก็ได้
ขอให้ผู้อ่านทุกท่าน สนุกกับการอ่านนะครับ...]