[บทความ...สิ้นหวังแล้ว] รวมมิตรบทความที่สิ้นหวัง

ลำดับตอนที่ #215 : [บทความ...สิ้นหวังแล้ว] ตอนที่ 215 บูชายัญซ้ำซ้อน

เวลาคนเราทำอะไรผิดพลาด จะมีเพียง 2 ตัวเลือกให้ตัดสินใจ คือ สารภาพ กับ หลบหนี

แม้ว่าจะเราเลือกที่จะสารภาพ สุดท้ายก็ยังต้องเลือกต่อว่าจะขอโทษอีกฝ่ายรึไม่

ส่วนการหลบหนี นี่ก็มีตัวเลือกสำหรับการปฏิเสธหลายๆทาง เช่น ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เลี่ยงบาลีไม่พูดถึงอีก หลบหนีไปจากที่เกิดเหตุ ร้ายแรงสุดก็...ใส่ความให้ผู้อื่นกลายเป็นแพะรับบาป

เปรียบการสร้างแพะรับบาปเป็นการบูชายัญผู้อื่นเพื่อล้างความผิดของตัวเองนั่นล่ะ
แต่การบูชายัญไม่ได้ทำแค่รอบเดียวหรอก เพราะผู้ที่ถูกใส่ความก็จะพยายามซัดทอดไปทางไหนซักทางอยู่ดี จึงกลายเป็นการบูชายัญซ้ำซ้อนไปเสียอย่างงั้น ก็เช่นว่า
(ปล. >>> = โยนความผิดไปที่...)

การศึกษาไทยย่ำแย่ >>> ผิดที่เด็ก ส่วนเด็กนั้นก็ >>> ผิดที่ครู แล้วครูล่ะ >>> วนกลับมาที่ ผิดที่เด็ก หรือไม่ก็ผิดที่ระบบการศึกษา

การคอรัปชั่นนี่ก็ใช่ ถ้าพบการทุจริต สิ่งแรกที่สังคมจะทำก็คือ >>> ผิดที่นักการเมือง ส่วนนักการเมืองก็ >>> โยนความผิดไปที่ข้าราชการ แล้วข้าราชการล่ะ >>> โยนความผิดไปที่ผู้รับเหมา วนไปวนมาแบบนี้แหละ

มังงะขายไม่ออก >>> เว็บสแกน >>> สนพ.คุณภาพต่ำ >>> เศรษฐกิจฝืดเคือง

เครษฐกิจไทยย่ำแย่ >>> รับอาหาร >>> ก๊วนแปลกประหลาดสุดขีด >>> รัดตตะบวมก่อน

อุบัติเหตุจราจร >>> คนขับรถ >>> เหล้า >>> ไทยเบฟ,สิงห์

รถไฟชนรถ/ชนคน >>> ไม่มีที่กั้นรถไฟ/รั้วกั้นทางลักผ่าน >>> สันดานบุคคล

อ้วน >>> ฟาสต์ฟู๊ด >>> ไม่มีเวลาทำอาหาร >>> ความขี้เกียจ

คดีเกาะเต่า >>> สองพม่า >>> ตำรวจ >>> สังคมออนไลน์ >>> CSI LA >>> นมสด?

โยนความผิดกันไปมาจนกลายเป็นสันดานแล้วล่ะมั้งเนี่ย
แบบนี้ แก้ไม่ได้ง่ายๆแน่ คนรุ่นนี้แก้ไม่ไหว คงต้องฝากรุ่นต่อไปแล้วแหละ