คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
โพยมบนมืรึ้ม้วยลุ่มเมำทะมึน วิุแลบแปลบปลาบพร้อมเสียรืนลั่น้อมาแ่ไล ระแสลมรรโแรน้นไม้รอบ้านไหวโย ธุลีินฟุ้ระาย ท่ามลาสายลมหวีหวิวือเสียอหมู่ม้าที่ำลัวบผ่าน้วยวามเร็ว หาแล้วลับมีเสียเล็ ๆ แว่วแทรมาให้ไ้ยินบาเบา
"หยุ่อน" บุรุษผู้อยู่บนหลัม้าที่พุ่นำหน้าลุ่มยมือึ้นพร้อมส่เสียบอั ๆ อีมือหนึ่ึรั้บัเหียนเพื่อให้อาาะลอวามเร็วล ่อนะหยุยืนย่ำเท้าไปมา
"เสียเ็ร้อ" พูพลามวิ้วพร้อมเี่ยหูฟัเพื่อหาที่มา
ลุ่มผู้ิามที่อยู่ทา้านหลัมอหน้าันเอ ไม่มีผู้ใล่าวอะไรนอาทำิริยาเ่นเียวับผู้เป็นนาย
"ทา้ายมือ" ใรสันอุทานออมาไม่ันั หายั้าไปว่าม้านำที่สะบััวเปลี่ยนทิศทามุ่หน้าไปามเสียที่ไ้ยิน
ยามอัสรทะยานผ่านแนวไม้ไปเรื่อย ๆ เสียร้อไห้นั้น็ัเนึ้นทุะ แล้วพลันที่ทุนไ้ประัษ์่อสายา เบื้อหน้าือภาพอสรีสาวนาหนึ่ำลันั่เอนายพิ้นไม้ในลัษาารอ่อนแร สอแนโอบประอห่อผ้าเล็ ๆ ไว้อย่าทะนุถนอม เสียแผร้อ้าัลอออมาให้ไ้ยินทั่วัน
หาแล้วสรีผุ้นั้นพลันแสิริยาประหวั่นลนลานยามเมื่อมอเห็นหมู่ม้าที่ำลัพุ่รไปหา สอแนโอบอห่อผ้าในอ้อมออย่าปป้อหวแหน ร่อรอยอบาแผลและโลหิที่เปรอะเปื้อนอยู่ามัวปราให้เห็นอย่าัเน
ผู้เป็นนายอลุ่มระโลาหลัอาา้วยวามรวเร็ว แล้วรเ้าไปใล้ร่าที่ำลัเ็มไป้วยวามหวาลัว ริมฝีปาหลุถ้อยประโยปลอบประโลม อ่อนโยน
"ไม่้อลัว พวเราไม่ใ่นร้าย"
สรีสาว้อหน้าอีฝ่ายอย่าหวาระแว หาแล้ววาพลันเบิว้า มือที่สั่นเทายื่นออมาว้าแนอผู้ที่นัุ่เ่าล้าายไว้แน่น หยาน้ำใสลอในหน่วยา
"ไปรวรอบ ๆ อยระวัให้ี เราำลัล้ำแนอยู่"
เสียใรนหนึ่ร้อสั่ ส่ผลให้มือผอมบาที่ำลัับแนออีฝ่ายอยู่ออแรบีบหนั ๆ ริมฝีปาแห้ผาเผยอน้อย ๆ ุะพยายามล่าวสิ่ใ หาูราวะพูมิออ ร่าน้อยที่อยู่ในห่อผ้ายัร้อไห้้า
"ส่เ็มา่อนีไหม ะให้นูแผลให้" เสียบออย่าอ่อนโยน ่อนะถูั้วยเสียรายาน
"มีทหารอัลโทเรียลุ่มหนึ่ ำลัมุ่หน้ามาทานี้"
ประโยที่ส่ผลให้หิสาวสะุ้ เสียแหบแห้พลันหลุาปา
"ทะ...ทหาร ไม่...ฝะ...ฝ่าบาท อฝา...เ็...น...นี้"
ำเรียานบ่บอว่าสรีสาวรู้ถึ 'ศัิ์' อผู้อยู่รหน้า
"เ้า...เป็นใรัน" บุรุษผู้ทรศัิ์รัสถามพร้อมพระนที่มวมุ่น้วยวามสสัย หายัรับทารน้อยมาอุ้มไว้ในอ้อมพระร
หยาน้ำาอสรีสาวร่วริน วหน้านั้นยื่นเ้ามาใล้วรอ์ที่ประทับอยู่้า ๆ ถ้อยประโยแผ่วเบาราวระิบพร่าพรูอย่ายาลำบา ราบ้อวามถูบอเล่าหมสิ้น ลมหายใ็ปลิปลิวามแรเฮือสุท้าย
เสียวิระลั่นึ้อ พิรุโปรยลมาบาเบา วพัร์ที่เ็มไป้วยริ้วรอยแห่วัยีเผือ นาน้าว่าะทรยื่นพระหัถ์ไปลูบปิวาที่เปิ้าอหิสาวผู้ปราศาลมหายใ สายพระเนรรานร้าวทอลมอเ็น้อยในอ้อมพระพาหา ทรลุึ้นยืน้า ๆ พระรโอบระับร่าเล็ ๆ แน่นพลาวัผ้าลุมมาบัหยาฝนมิให้ระทบ
หนึ่ในผู้ิามเินเ้ามาใล้ ่อนะทูล้วยน้ำเสียเบา
"ฝ่าบาท...ทหารอัลโทเรียใล้เ้ามาทุทีแล้วระหม่อม ทรอยู่ที่นี่นานไม่ไ้ ะเส็ามำหนารเิม หรือว่า..."
"ลับ..." รับสั่สวนึ้นทันวัน ระแสพระสุรเสียเศร้าแมอ่อนล้า "เพราะ...ไม่มีประโยน์แล้ว สายเินไป"
เ็น้อยยัร้อไห้้วยน้ำเสียแหบแห้ พระเนรสีเทาทอไปยัร่าไร้วิา ่อนะผินพระพัร์มาสบับผู้ิาม "พานาลับไป้วย แล้วหาที่พัให้นาไ้นอนหลับอย่าสบ"
ผู้ิาม้อมศีรษะลรับพระบัา ะที่อีฝ่าย้มพระพัร์ลรัสับร่าเล็ในอ้อมพระพาหาอย่าอ่อนโยนทว่ามื่นยิ่
"ลับไป้วยันนะ ลับบ้านอเรา..."
ความคิดเห็น