BTS | Mischief Managed [KOOKV ft. YOONMIN, NAMJIN] #บทฮวอย

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 02: ไปดูเขาซ้อมควิดดิชกันเถอะ

Mischief Managed 2

เพราะการแข่งขันควิดดิชระหว่างกริฟฟินดอร์และสลิธีรินที่กำลังจะเกิดขึ้น ทีมของทั้งสองบ้านนั้นจึงแย่งกันลงฝึกซ้อมบนสนามอย่างเอาเป็นเอาตาย ตามหลักแล้วการฝึกซ้อมของทุกบ้านเป็นการฝึกซ้อมแบบเปิด หมายความว่าใครจะเข้ามาดูก็ย่อมทำได้ แต่ในความเป็นจริงแล้วทุกบ้านก็ดูจะหยิ่งในศักดิ์ศรีของตนเองมากกว่าที่จะไปนั่งดูอีกฝ่ายฝึกแล้วจดบันทึกวิเคราะห์อะไรแบบนั้น ซองแจไม่เคยสั่งหรือพูดออกมาว่าพวกเขาควรจะไปดูทีมอื่นซ้อม ถ้าอยากให้ดูซองแจก็จะบอกให้รอดูรายละเอียดเวลาเล่นบนสนามจริงให้ดี

แต่มันก็ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะไม่ไปดูกันเลยหรอก ถ้าจะไปดูก็ออกแนวอยากไปดูกันเองกับเพื่อนทีละคนสองคนมากกว่า

อย่างเช่นในตอนนี้ที่แทฮยอง จีมิน และยองแจมานั่งดูการซ้อมของทีมสลิธีรินบนที่นั่งคนดูข้างสนาม พวกเขามาถึงที่สนามก็แค่ตอนท้ายๆของการซ้อมเท่านั้น แต่ทีมของสลิธีรินก็ยังแข็งแกร่งเหมือนที่เคยจำได้

“เร็วกว่านี้อีก! แจบอม อึนจี ตามจูเนียร์ให้ทันสิวะ!!” เสียงตะโกนของกับตันทีมอย่างคริสที่กำลังบินวนสูงกว่าทุกคนและกำลังมองลูกทีมไปมาดังลั่นจนแทฮยองที่นั่งอยู่ข้างสนามยังเผลอสะดุ้ง

เออ เกือบลืมไปแล้วว่าการซ้อมของพวกสลิธีรินแม่งโคตรฮาร์ดคอร์ขนาดไหน!

การฝึกซ้อมของสลิธีรินดูเหมือนจะเป็นการเล่นควิดดิชแข่งกันเองในทีม ตามปกติแล้วแต่ละทีมจะมีเชสเซอร์สามคน เป็นคนเลี้ยงลูกควัฟเฟิลและแย่งมาจากฝั่งตรงข้ามเพื่อที่จะปาเข้าห่วงของอีกฝ่ายเป็นการทำประตู ซึ่งก็จะต้องผ่านผู้รักษาประตูหรือ คีปเปอร์ ไปให้ได้ นอกจากนั้นแล้วในเกมยังมีลูกบลัดเจอร์ ซึ่งจะออกมาคอยชนผู้เล่นให้ได้รับบาดเจ็บ เป็นการสร้างความปั่นป่วนในเกม นี่ก็จะเป็นทีของบีตเตอร์สองคน มีหน้าทีคอยใช้ไม้จับถนัดมือหวดลูกบลัดเจอร์ออกไปเป็นการปกป้องเพื่อนร่วมทีม สุดท้ายก็จะมีซีกเกอร์อีกหนึ่งคน คอยไล่ตามลูกสนิชสีทองที่มีแต้มเยอะมากที่สุด เมื่อซีกเกอร์จับลูกสนิท์ชได้เกมก็จะยุติลง

ในการฝึกซ้อมของสลิธีรินเหมือนกับว่าเขาจะใช้แค่ห่วงฝั่งเดียว ให้คีปเปอร์อย่างคยองซูคอยรักษาประตูไว้ เชสเซอร์ทั้งสามคนถูกแบ่งเป็นสองทีม ในกรณีนี้คือแจบอมกับอึนจีสู้กับจูเนียร์ แย่งกันปาลูกควัฟเฟิลให้เข้าประตูให้ได้ เบตเตอร์ทั้งสองคนอย่างเทาและคริสคอยไล่ตีลูกบลัดเจอร์ปกป้องทุกคนในทีม ส่วนเซฮุนที่เป็นซีกเกอร์ก็บินตามหาลูกสนิชสีทองอยู่ในจุดที่ต่ำกว่าผู้เล่นคนอื่นๆ

“แจบอมแย่งลูกควัฟเฟิลจากจูเนียร์ได้แล้ว” ยองแจว่า ตำแหน่งเชสเซอร์ที่มีอยู่เหมือนๆกันทำให้จีมินเองก็เพ่งสายตามองดูสามเชสเซอร์ของสลิธีรินอย่าง แจบอม จูเนียร์ และอึนจีบ้าง

“จูเนียร์เร็ว แต่แจบอมแรงเยอะกว่า” จีมินพูดเบาๆ “ส่วนอึนจีก็รีเฟลกซ์ดี ทีมเพลย์ดี ถ้าอยู่คนเดียวคงแพ้สองคนนั้น แต่ไม่ว่าจะมาประกบคู่ใครก็ทำให้ได้เปรียบกว่าอีกฝ่ายมาก”

“ถ้าต้องเจอกันจริงๆจีมินกับยูคยอมน่าจะทนแรงแจบอมได้ แต่ฉันตอนนี้คงไม่ไหว”

“ฉันเหรอ... ยูคยอมคงได้แหละ หมอนั่นตัวอย่างกับหมีขนาดนั้น แต่ฉันเองก็ไม่แน่แหะ คราวก่อนถ้าต้องเจอกันในระยะประชิดก็แทบแย่เหมือนกัน”

เชสเซอร์ของฮัพเฟิลพัฟคุยกันเองสองคนแล้วแทฮยองก็กวาดตาดูเซฮุนที่เป็นซีกเกอร์เหมือนกันบ้าง

“อ๊ะ ลูกสนิชนี่...” แทฮยองอุทานเบาๆ จีมินกับยองแจยังคุยกันจริงจังจนไม่ทันได้สังเกต แทฮยองมองเห็นประกายเล็กๆล้อแสงอาทิตย์อยู่ไม่ไกลจากตัวเซฮุนมาก คาดว่าอีกคนก็คงจะเห็นเหมือนกัน เซฮุนกระชับมือข้างที่จับไม้กวาดไว้แน่นก่อนจะกดด้ามลงข้างหน้าเล็กน้อยเป็นการเร่งเครื่อง

“จับได้แล้ว!” โอ เซฮุนตะโกนขึ้น เขาชักด้ามไม้กวาดขึ้นพาตัวเองลอยสูงขึ้นไปหาเพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ “ฮยอง! ผมจับสนิชได้แล้ว!”

“โอเค มึงไปพักได้เซฮุน แจบอม อึนจี จูเนียร์ ปาลูกควัฟเฟิลให้เข้าอีกคนละสามลูกแล้วจบเกม คยองซู ป้องกันให้ได้หกลูก ส่วนเทา วันนี้มึงพอก่อน ไปพักได้” คริสว่า เซฮุนกับเทาลดระดับความสูงที่บินอยู่ลง โอ เซฮุนยิ้มกว้างเมื่อเห็นแทฮยองนั่งอยู่บนแสตนด์ ซีกเกอร์ของสลิธีรินโบกลูกสนิชให้เห็นแล้วแทฮยองก็ปรบมือให้พลางกลอกตาเบา

“กูเร็วใช่ไหมล่ะแทฮยอง?” เพื่อนต่างบ้านของแทฮยองบินมาหยุดอยู่ตรงหน้า เซฮุนยิ้มกริ่มพลางส่งเสียงทักทายจีมินกับยองแจที่โบกมือทักทายกลับมา

โอ เซฮุนอยู่ปีห้าบ้านสลิธีริน แทฮยองคุยกับเซฮุนครั้งแรกในวิชาขี่ไม้กวาดของตอนปีหนึ่ง เซฮุนเป็นคนสอนให้แทฮยองบังคับไม้กวาดของตัวเองแล้วชอบเอาเรื่องควิดดิชมาเล่าให้แทฮยองฟังเสมอ ถึงจะเป็นคุณชายปากร้ายชอบพูดจากวนประสาทแต่แทฮยองก็รู้สึกขอบคุณทุกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเซฮุนเป็นคนสอนเรื่องควิดดิชให้กับแทฮยอง

“ฉันเร็วกว่าเหอะ”

เซฮุนหัวเราะ เขาปล่อยมือจากลูกสนิชให้มันบินงงๆอยู่ระหว่างตัวเขากับแทฮยองแล้วซีกเกอร์ของฮัพเฟิลพัฟก็คว้าลูกสนิชมาเล่นบ้าง แทฮยองคลายมือออกให้ลูกสนิชบินห่างจากตัวไปประมาณหนึ่งช่วงแขนก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ามันไว้แล้วปล่อยออกไป ทำซ้ำๆเล่นกับลูกสนิชโดยที่มีเซฮุนแทรกเข้ามาเล่นด้วยเป็นครั้งคราว

“เพ้อเจ้อ มึงหลบลูกบลัดเจอร์ให้ทันก่อนเหอะ ได้ข่าวว่าปีที่แล้วเกือบน่วมนี่”

“ก็แค่เกือบ มันไม่โดนสักหน่อย”

“ไม่โดนเพราะไอ้มินแจช่วยทันน่ะสิ โธ่ ไอ้เพื่อนสวยของกู” เซฮุนเอื้อมแขนมาตวัดกอดคอแทฮยองให้คนตัวเล็กกว่าย่นจมูกหนี ตกใจจนเผลอปล่อยมือจากลูกสนิชที่ทองที่เซฮุกใช้แขนอีกข้างตวัดคว้ามันเอาไว้แทน

“อีผี ตัวเหม็นมาก คุณชายเลือดบริสุทธิ์ไม่มีปัญญาซื้อสบู่ก้อนหรือไง? ถอยโรลออนให้เอาไหม?”

“เอ้า ก็กูเพิ่งซ้อมเสร็จมาไหมล่ะ นี่เขาเรียกว่ากลิ่นกายของลูกผู้ชายครับมึง ใครจะไปเหมือนมึงวะ แข่งเสร็จยังตัวเป็นวะนิลลา มึงนี่ผิดผีฝืนธรรมชาติมาก”

แทฮยองเบ้ปาก เอามือยันหน้าให้ไอ้เซฮุนเอาความเหม็นเน่าอย่างลูกผู้ชายของมันออกห่างๆ ซึ่งอีกฝ่ายก็แกล้งกอดตอบแรงๆจะให้แทฮยองดมรักแร้มันให้ได้

ในตอนนั้นเองเสียงฝีเท้าหนักๆก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงคนคุยกัน เซฮุนละมือออกจากแทฮยองแล้วหันหาต้นเสียง เช่นเดียวกันกับแทฮยอง ยองแจ และจีมินที่ชะเง้อมองกลุ่มในชุดกีฬาสีแดงเลือดหมูที่กำลังทยอยเข้ามาในสนาม

“ทีมกริฟฟินดอร์นี่หว่า” เซฮุนมุ่นคิ้ว แทฮยองเม้มปากเมื่อเห็นจอนจองกุกเงยหน้าขึ้นมองทางเขา เซฮุนปล่อยมือที่พาดอยู่บนไหล่แทฮยองออกแล้วขึ้นไม้กวาดของตัวเองลงไปหาทีมกริฟฟินดอร์ที่สนามหญ้า

“พวกมึงจะใช้สนามเหรอจองกุก?” เซฮุนถามเมื่อเขาเข้าไปใกล้พอที่จะพูดคุยกับทีมควิดดิชของกริฟฟินดอร์ได้ จองกุกพยักหน้ารับ จองโฮซอกที่เป็นกับตันทีมของกริฟฟินดอร์อธิบายต่อ

“พวกกูจองสนามต่อจากพวกมึง สี่โมงถึงทุ่มหนึ่งนะ”

เซฮุนเงยหน้าขึ้นมองทีมของตนเองที่อยู่สูงมากและกำลังซ้อมกันขันแข็งจนไม่ทันได้สังเกตถึงทีมอีกทีมที่มารอใช้สนาม

“เดี๋ยวผมขึ้นไปบอกเฮียคริสให้เอง แปปหนึ่งนะฮยอง”

พูดจบเซฮุนก็ขี่ไม้กวาดบินขึ้นไปข้างบน เขาพูดคุยกับคริสสองสามคำแล้วทุกคนก็ได้ยินเสียงตะโกนบอกให้เลิกซ้อมของกับตันทีมสลิธีริน

“เขาเลิกกันแล้วเราก็กลับกันบ้างไหม?” แทฮยองหันไปถามเพื่อน ตั้งแต่ที่ทีมของกริฟฟินดอร์เข้ามาในสนามไอ้จองกุกมันก็มองเขาแปลกๆจนแทฮยองไม่อยากจะอยู่ต่อ จีมันกับยองแจดูอิดออดไม่ยอมขยับออกจากที่นั่ง

“จะรีบกลับทำไมวะ? ดูกริฟฟินดอร์ซ้อมก่อนดิ”

“สักสิบนาทีให้พอเห็นแล้วค่อยกลับก็ได้”

แทฮยองเม้มปาก รู้ว่าจีมินกับยองแจอยากอยู่ดูแล้วก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งจุ้มปุ้กกลับไปที่เดิม พวกเขาโบกมือให้กับทีมของสลิธีรินที่พากันเดินออกไป บนฟ้าทีมของกริฟฟินดอร์กำลังฟอร์มเป็นวงกลมล้อมรอบโฮซอก คีปเปอร์ปีหกที่เป็นกับตันทีม

“นี่ปีแรกที่โฮซอกฮยองเป็นกับตันนะ เห็นพี่แกจริงจังแบบนี้แล้วขนลุกว่ะ” จีมินพึมพำ แทฮยองอดที่จะเห็นด้วยไม่ได้ ปกติแล้วจอง โฮซอกดูบ้าๆบอๆไม่ค่อยมีสติแต่พอมาเป็นผู้นำแบบนี้แล้วมันให้ความรู้สึกต่างกันไปเลย

“ลูกทีมเดิมหมดเลยนะ มีแบมแบมเป็นเชสเซอร์เข้ามาแทนรุ่นพี่ที่จบไป แต่เดิมทีหมอนั่นก็เป็นตัวสำรองของทีมอยู่แล้ว เคยลงแข่งแทนอยู่ครั้งสองครั้งด้วย” ยองแจพูดต่อ แทฮยองนึกย้อนไปถึงตอนที่แบมแบมลงแข่งเป็นตัวจริง

“ตอนที่แข่งกับเรเวนคลอปีที่แล้วใช่ไหม? แบมแบมเร็วนะ แต่ก็แค่เร็ว เทคนิกบนไม้กวาดยังไม่เจ๋งเท่าแจ็กสันหรือจงอินฮยอง”

“แต่ก็ดีพอล่ะนะ พอสามคนนั้นมาอยู่ด้วยกันก็น่ากลัวเหมือนกัน”

“ฉันว่าที่น่ากลัวมันนู่น ชานแบค” จีมินบุ้ยปากไปทางคู่หูบีตเตอร์ที่เลื่องลือของกริฟฟินดอร์ “ชานยอลฮยองกับแบคฮยอนฮยองเป็นบีตเตอร์ที่ดีที่สุดของทุกทีมเลยนะ ไม่มีคู่ไหนจะทำงานเข้ากันได้เท่าชานแบคหรอก”

ยองแจกับแทฮยองพยักหน้าเห็นด้วย สายตาของฮัพเฟิลพัฟทั้งสามคนค่อยๆมองไปทางลูกทีมคนสุดท้ายของกริฟฟินดอร์อย่างจอนจองกุก

“มักเน่ทองคำ” ยองแจฮัม “ซีกเกอร์ที่เก่งที่สุดของกริฟฟินดอร์ในรอบสิบสี่ปี เข้าทีมตั้งแต่ปีสอง”

“เก่งแต่ก็ไม่ใช่วิกเตอร์ ครัมหรือแฮรี่ พอตเตอร์สักหน่อย” แทฮยองพูดอุบอิบ “ไอ้จองกุกเคยแพ้มาร์คฮยองมาแล้ว เคยแพ้ฉันด้วยซ้ำ”

ใช่... จอน จองกุกถึงใครจะว่าเก่งอย่างนั้นอย่างนี้แต่แทฮยองก็คิดว่าเขาสู้ได้แหละ อย่างไรเสียหมอนั่นก็เคยแพ้เขามาแล้วครั้งหนึ่งตอนปีสามที่แทฮยองเข้าร่วมทีม ตอนปีสี่ปีที่แล้วแทฮยองแพ้ให้จอน จองกุกคว้าลูกสนิชไปต่อหน้าต่อตาแต่เขาว่าปีที่ห้าปีนี้มันน่าจะเป็นปีของเขาล่ะ!

“ก็นะ... แต่หมอนั่นก็เร็วจริงๆล่ะ บังคับไม้กวาดได้ดีมากด้วย เวลาหยุดกะทันหันก็กระชับและสะอาด” ยองแจพูดต่อ “อือฮื้อ ดูจองกุกดิ”

จอน จองกุกขี่ไม้กวาดหมุนตัวตลับกลางอากาศแล้วคว้าลูกสนิชไว้ได้อย่างสวยงาม สองคู่หูชานแบคผิวปากให้แล้วจองกุกก็ยิ้มกว้าง ใบหน้าหล่อเหลาที่ชื้นเหงื่อหันมามองทางแทฮยองแวบหนึ่งก่อนที่หมอนั่นจะชูลูกสนิชให้ดูเร็วๆและขี่ไม้กวาดขึ้นไปหาโฮซอก

“ขี้อวดเป็นบ้า” แทฮยองพึมพำ จีมินหัวเราะ

“เออ ไอ้ตีลังกานั่นก็เยอะไปหน่อยหนึ่ง แต่เขาจับลูกสนิชได้เร็วมากเลยนะเว้ย ใช้เวลากี่นาทีเอง? ห้า?”

“เจ็ด” แทฮยองบ่นงึมงำอีกครั้ง จีมินดูแปลกใจ

“นี่แกจับเวลาเหรอแทแท?”

“อื้อ ก็ต้องจับสิ จะได้รู้ไงว่าซีกเกอร์อีกทีมเก่งแค่ไหน อย่างไอ้เซฮุนก็เกือบยี่สิบนาที”

“โอโห มักเน่ทองคำนี่มันทองคำจริงๆเลยว่ะ” ยองแจพูดบ้าง แทฮยองไหวไหล่

“ช่างเถอะ ฉันมาดูของฉันเสร็จแล้วฉันกลับก่อนเลยนะ รายงานวิชาปรุงยายังไม่เดินเลย” พูดไปมือเรียวสีน้ำผึ้งก็เก็บซองขนมที่พกมากินใส่กระเป๋ากลับไป แทฮยองลุกขึ้น โบกมือลาเพื่อนๆแล้วก็เตรียมจะเดินลงที่นั่งคนดูกลับหอพัก

“แทฮยอง!”

เชี่ย จอน จองกุก

ซีกเกอร์ของกริฟฟินดอร์ที่แทฮยองเพิ่งจะเห็นบินขึ้นไปคุยกับโฮซอกลงมาลอยตัวอยู่ข้างสแตนด์ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ แทฮยองกระพริบตาปริบ ไม่ค่อยแน่ใจว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหน

“ไม่อยู่ดูต่อล่ะ?”

คือหมายความว่ายังไง? มันเป็นการชวนดูต่อหรือว่ามันมาเหน็บแนมที่ฮัพเฟิลพัฟชอบมาดูการซ้อมของทีมอื่น?

สำหรับจอน จองกุกแล้วน่าจะเป็นอย่างหลังใช่ไหม?

แทฮยองเม้มปาก มือกระชับสายเป้ที่พาดบ่าไว้แน่นขึ้น

“ไม่ล่ะ จะกลับแล้ว”

“แต่แทฮยองอยู่ดูพวกสลิธีรินซ้อมจนจบไม่ใช่เหรอ?”

“พวกฉันเพิ่งมาครึ่งชั่วโมงก่อนสลิธีรินจะซ้อมเสร็จ ไม่ได้มาดูแต่แรกสักหน่อย” แทฮยองรีบแย้ง เขาคิดว่าจอน จองกุกมันคงอยากจะพูดกลายๆว่าแทฮยองมาดูทีมของสลิธีรินซ้อมแต่ต้นจนจบแล้วยังบากหน้ามานั่งดูกริฟฟินดอร์ต่ออีกละมั้ง ไอ้บ้านี่ “นี่ ฉันต้องไปทำรายงานปรุงยาต่ออีก ฉันไปก่อนนะ”

“ด..เดี๋ยวสิ! รายงานปรุงยาเรื่องสรรพคุณของหญ้าอุซุเมะทะเลใช่ไหม? ฉันทำเสร็จแล้..”

“เออๆ ฉันรู้แล้วว่านายเสร็จแล้ว รู้แล้วว่าเก่ง ฉันไปก่อนนะจอน จองกุก ตั้งใจซ้อมล่ะ”

แล้วคิม แทฮยองก็เดินรุดๆลงขั้นบันไดไปโดยที่ไม่ได้หันกลับมาอีก

จอน จองกุกถอนหายใจ มือขาวจัดยกขึ้นเสยผมระบายความหงุดหงิดก่อนจะพาตัวเองบินขึ้นไปตามหาลูกสนิชที่โฮซอกเอาไปปล่อยไว้อีกครั้ง

“หากฉันบิน บินไปได้ดั่งนก~ ฉันจะบิน บินไปในนภา~ I’m gonna fly~”

กูเกลียดมึง หวัง แจ็กสัน

 Talk: คือคราวที่แล้วมาหวีด ISAC2016 ตอนที่ยังไม่ได้แข่งวิ่งผลัดไง ลงเสร็จก็ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆเยี่ยงคนปกติ เสร็จแล้วข่าวมันก็มาค่ะคุญ
บังทันชนะรีเลย์จ้าาาาาา สามสมัยแล้ว! กรี้ดดดดดดดด
เกิดมาทั้งชีวิตเพิ่งจะรู้สึกว่าผู้ชายวิ่งเร็วๆนี่มันหล่อขนาดนี้ จะบ้าาาา 5555555555
เที่ยวนี้แบบ ดูทิ้งห่างจริงๆอะ คือนำตั้งแต่ไม้แรกเลย แบบ โอ้ยยย ใจเต้น บังทันวิ่งเร็วมาก วิ่งฟีลแบบหนีผีอะเธอออ คือถ้าซอมบี้บุกโลกนี่สบายและ อาร์มี่ไม่ต้องห่วงนะ เขาคงวิ่งหนีกันเองได้อะค่ะ 
(นิดนึง เฮ้ยย เราตลกตอนเห็นพี่กิวิ่งอะ 5555555 ทำไมเป็นคนแบบนี้? คือไม่ใช่ว่าพี่กิวิ่งแปลกหรือตลกนะ แต่มันเป็นความรู้สึกแบบ เฮ้ยย เฮ้ยแกรร พี่กิกำลังวิ่งเว้ย มิน ยุนกิกำลังวิ่ง! แล้วมันก็ขำออกมาเองอะ ตลกกก 55555 รักพี่นะ คือก็ไม่น่าแปลกใจขนาดนี้เพราะตอนรันนิ่งแมนก็เห็นพี่แกวิ่งมาครั้งหนึ่งแล้ว แต่พอมาเห็นอีกทีแล้วมันก็อดที่จะเซอร์ไพรซ์เบาไม่ได้ 55555)

สุดท้ายนี้ขอบคุณกำลังใจมากๆนะคะะะ รักอะ ชอบคอมเม้นของทุกคนมากๆ กอดดดดด
แล้วเจอกันค่าา