คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Prologue
Mischief
Managed: Intro
เขาบอกว่าคุณสมบัติของคนจากบ้านกริฟฟินดอร์
คือความกล้าหาญ บ้าบิ่น ยืนหยัดอยู่ในความถูกต้อง เป็นสุภาพบุรุษ
พูดง่ายๆก็คือเป็นพวกที่มีคุณสมบัติของอัศวินนั่นแหละ
แหมะ อยากจะเบ้ปากแรง
“จองกุก! รับ!!”
เสียงตะโกนของหวัง แจ็กสัน ปีห้า บ้านกริฟฟินดอร์ดังขึ้นพร้อมกับลูกเบสบอลที่ถูกปาไปทางท้ายโต๊ะอาหารของบ้านตัวเอง
นักเรียนที่นั่งร่วมโต๊ะคนอื่นๆร้องตกใจมันจะแปรเปลี่ยนไปเป็นการชื่นชมจอนจองกุก
ดาวควิดดิชปีห้าของกริฟฟินดอร์ที่เอื้อมมือออกมารับลูกเบสบอลกลมๆนั่นได้ทันท่วงที แทฮยองมองคนที่กำลังยิ้มให้สาวๆไปทั่วอย่างหมั่นไส้ก่อนที่จะก้มหน้ากลับไปทาแยมบนขนมปังปิ้งของตัวเองต่อ
สุภาพบุรุษกับผีสิ
สุภาพบุรุษที่ไหนเขาจะมาปาลูกเบสบอลข้ามหัวสาวๆแล้วมาทำอวดเก่งแบบนี้วะ?
ฮึ่ย โคตรน่าหมั่นไส้อะ
“ลูกอะไรวะ? ไม่ใช่ควัฟเฟิลนี่?”
เสียงทุ้มของจอน จองกุกดังขึ้นถาม ดวงตาก็มองดูลูกในมือด้วยความฉงนใจ
“เขาเรียกว่าลูกเบสบอล เป็นกีฬาของมักเกิ้ลไง ที่กูเคยเล่าให้ฟังอะ
แบบนี้ๆ”
แจ็กสันทำท่าเป็นแบตเตอร์แล้วควงแขนตีอากาศซ้ำๆจนจองกุกบ้างอ้อ
“ไอ้ที่เอาไม้มาตีลูกบอลแล้วก็วิ่งๆอะนะ?”
“เออ อันนั้นแหละ”
แทฮยองพยายามจะจูนเสียงของสองคนนั้นออกจริงๆนะ
แต่หวัง แจ็กสันคือโคตรเสียงดังอะ #เบ้ปากแรง
“เฮ้ยๆๆ จองกุก
แกได้ไปดูควิดดิชเวิร์ดคัพที่สก็อตแลนด์จริงเหรอวะ?” อีกหนึ่งเสียงที่ดังไม่แพ้กันของจองโฮซอก
รุ่นพี่ปีหกร่วมหอพักของจองกุกกับแจ็กสันดังแว่วมาอีก ยิ่งพอเหลือบขึ้นไปแล้วเห็นจอนจองกุกเหมือนจะมองมาทางแทฮยองครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องแมทช์ที่ตนเองไปดูมาตอนปิดเทอมแล้ว
จากที่แค่เบ้ปากแรงแทฮยองก็อยากจะเอาขนมปังในมือปาใส่หน้ามันจัง
มองทำไมวะ? ก็ใช่ซี่
พ่อกับแม่ของแทฮยองเป็นมักเกิ้ลนี่นา ใครจะไปเหมือนไอ้คุณชายจอนจองกุกจากตระกูลเก่าเวอร์ที่ถูกเพาะบ่มมาอย่างดีเหมือนไหกิมจิล่ะวะ?
ปิดเทอมแทฮยองก็ได้แต่อยู่บ้านเท่านั้นแหละ จะมีโอกาสข้ามน้ำข้ามทะเลไปดูควิดดิชแบบไอ้จอนจองกุกมันได้ยังไง?
จริงๆนะ
สำหรับแทฮยองแล้วพวกกริฟฟินดอร์มีแต่คนเสียงดังวุ่นวายแล้วก็ขี้อวดทั้งนั้นเลย!
กลอกตาเบาๆพอเป็นพิธีแล้วคิมแทฮยอง
ปีห้าบ้านฮัฟเฟิลพัฟหันไปทางเพื่อนสนิทอย่างปาร์คจีมินที่นั่งอยู่ข้างๆกัน
“จีมินนี่ ส่งเบคอนมาให้หน่อย”
“เอ้านี่”
มือป้อมๆของจีมินเลื่อนถาดเบคอนมาให้ก่อนที่เพื่อนหมูคนคิวท์ของแทฮยองจะสะกิดเขายิกๆ
“นี่ๆแทแทอา ไอ้เบสบอลที่แจ็กสันว่าคืออะไรเหรอ?”
ใบหน้าน่ารักของปาร์ก
จีมินดูงุนงงไปหมด ไม่ต่างอะไรกับเพื่อนรุ่นพี่อย่างคิม
ซอกจินที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับแทฮยองและกำลังโน้มตัวเข้ามาฟังด้วย ก็ซอกจินมาจากครอบครัวเลือดบริสุทธิ์นี่นะ
ส่วนจีมินถึงจะมีเลือดผสมแต่พ่อที่เป็นมักเกิ้ลก็ทิ้งจีมินกับคุณแม่ไปตั้งแต่อายุยังน้อยๆ
จีมินถูกเลี้ยงดูโดยคุณแม่และคุณตาคุณยายที่มาจากสายเลือดที่บริสุทธิ์แบบนี้จะไม่รู้จักกีฬาของมักเกิ้ลก็คงไม่แปลก
“เป็นกีฬาประเภทหนึ่งของมักเกิ้ลน่ะ
จะมีสามเบส รวมโฮมเบสด้วยก็เป็นสี่แบบนี้...” แทฮยองหยิบเม็ดถั่วในชามเงินบนโต๊ะอาหารมาวางทำเป็นเบสสี่มุม
ปากสีหวานค่อยๆอธิบายกติกาของเบสบอลให้เพื่อนๆอีกสองคนฟังไปด้วย
ฮัฟเฟิลพัฟ
ความทุ่มเท อ่อนโยน ตั้งใจ และเสมอภาค
การอธิบายที่ใจเย็นและอ่อนโยนแบบนั้น
แทฮยองไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครกำลังมองตามมาพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ
“ทำไมโต๊ะนี้ถึงมีพุดดิ้งแต่โต๊ะของเรเวนคลอถึงไม่มีกันนะ?”
ระหว่างที่กำลังอธิบายเรื่องเบสบอลอยู่ใบหน้าหล่อเหลาของพรีเฟ็คบ้านเรเวนคลออย่างคิมนัมจุนปีหกก็ยื่นข้ามไหล่ซอกจินเข้ามา
นัมจุนหยิบช้อนของซอกจินที่วางทิ้งไว้อยู่ข้างจานขึ้นตักพุดดิ้งจากจานเจ้าของกิน
“ย่าห์! นัมจุนนั่นของฉันนะ!”
“อ่าว ก็เห็นนั่งเฉยๆมาสักพักแล้ว
นึกว่าจะไม่กิน” คิมนัมจุนก้าวข้ามมานั่งบนที่นั่งข้างๆกับซอกจิน
แทฮยองกับจีมินมองรุ่นพี่สองคนที่เริ่มเถียงกันแล้วแอบลอบยิ้ม
นัมจุนฮยองกับซอกจินฮยองเนี่ย
น่ารักจังน้า
จีมินเอื้อมมือมาสะกิดแทฮยองอีกครั้ง
เพื่อนตัวอวบของแทฮยองมองไปทางประตูแล้วก็ส่งสายตาเป็นเชิงชวนให้ออกไป
แทฮยองพยักหน้า
พอจะเข้าใจว่าจีมินคงอยากจะปล่อยให้นัมจุนฮยองกับซอกจินฮยองอยู่ด้วยกัน
พวกเขาบอกพวกฮยองว่าจะต้องออกไปเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด นัมจุนพยักหน้ารับ
แต่ซอกจินที่รู้ว่าพวกเขาไม่มีเรียนเช้านี้กลับขมวดคิ้ว
แทฮยองรีบคว้ามือจีมินแล้วพากันวิ่งออกไปก่อนที่ซอกจินจะอ้าปากถามอะไรได้
“น่าจะคบๆกันไปเลยนะ
นัมจุนฮยองกับซอกจินฮยองเนี่ย” แทฮยองพูดขึ้นทันทีหลังจากที่ออกจากห้องอาหารมา “พี่นัมจุนก็โคตรเรเวนคลอตัวอย่างเลย
แบบ ฉลาดแต่ไม่จำเจอะ มีความคิดสร้างสรรค์ ยอมรับความคิดเห็นคนอื่น
เหมาะกับฮัฟเฟิลพัฟแบบพี่ซอกจิน ทำงานหนัก ตั้งใจ ใจดี อ่อนโยนอะไรงี้
ถ้าคบกันนะแกเอ้ย มีความละมุนมาก”
“นี่ก็มีความขี้ชิป”
“หรือแกไม่ชิป?
นี่คือตัวเองเป็นคนชวนออกมาก่อนเลยนะจีมินนี่” แทฮยองหัวเราะ
จีมินยิ้มขำตามบ้างก่อนจะเอาแขนหนักๆที่เต็มไปด้วยกล้ามขึ้นพาดไหล่เพื่อน
คือก็ไม่ดูขนาดตัวเพื่อนที่พาดหรือส่วนสูงที่ต่างกันเลย
ถึงว่าจีมินนี่ถึงไม่ได้อยู่เรเวนคลอ
“พูดไปเหอะ
ฟังดูเหมือนแกชิปฮัฟเฟิลพัฟกับเรเวนคลอนะ งี้ไอ้มินแจก็มีสิทธิ์อะดิ?”
ชื่อของเพื่อนร่วมชั้นต่างบ้านที่ทำให้แทฮยองขมวดคิ้ว
“มินแจทำไม?”
“เอ้า มันก็เรเวนคลอ
ส่วนแกก็ฮัฟเฟิลพัฟ คบกันก็จะได้มีความละมุนเหมือนเขาบ้างไง”
พูดจบมันก็หัวเราะคิกคักแบบภูมิใจในความคิดของตัวเองนักหนา แทฮยองกลอกตามองบน
“ขนลุก มินแจนี่เพื่อนปะ อย่าไปพูดให้มันได้ยินนะจีมินนี่
ระวังจะโดนคุณบีทเตอร์ของเรเวนคลอตีบลัดเจอร์ใส่ให้ตกไม้กวาด”
“เพื่อนกับผี นั่นก็อีก ที่เราแข่งกับเรเวนคลอปีที่แล้วอะ
แกจำไม่ได้เหรอมีลูกบลัดเจอร์พุ่งเข้ามาทางแกแต่แล้วมินแจก็เอาไม้ตีมันออกไปอีกทางเฉยเลยอะ!”
“จำได้ ก็ดีแล้วไงไม่งั้นฉันคงตกไม้กวาดไปแล้ว”
“ใช่ไหมล่ะ! แถมตอนนั้นแกก็กำลังจะจับลูกสนิชได้ด้วยนะไอ้แท
มินแจมันตีบลัดเจอร์ไปอีกทางเพื่อไม่ให้แกโดนชนร่วงตกเป็นศพแล้วยังยอมให้ฮัฟเฟิลพัฟชนะด้วยนะเว้ย!
นี่ถ้าไม่ใช่ความรักแล้วมันจะเป็นอะไรว้า??” ปาร์คจีมินอินมาก ความรักของคิมมินแจที่ยอมเสียสละชัยชนะในคราวนั้นให้บ้านจีมินนี่ช่างใหญ่หลวงดาวล้านดวง
จีมินนี่อยากจะโบกป้ายไฟวิเศษและเอาไม้กายสิทธ์ส่องไฟเชียร์
แต่คิมแทฮยองก็ยังเป็นคิมแทฮยองคนโง่
ไม่อย่างนั้นเจ้าตัวคงได้อยู่บ้านเรเวนคลอไปแล้ว
“เหอ... ฉันว่ามินแจแค่เป็นคนดีเฉยๆแหละ
มีแต่แกคนเดียวอะคิดเรื่อยเปื่อย”
มีแต่แกคนเดียวต่างหากที่ไม่ได้คิดอะไรเลย! คิมแทฮยองคนโง่วววว!!
<<เสียงกรีดร้องของปาร์คจีมิน
แต่จะให้ทำยังไงได้...
ขนาดขุดเรื่องมาเป็นหลักฐานให้ฟังเป็นฉากๆแบบนี้แล้วคิมแทฮยองเพื่อนสนิทจีมินก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี
จีมินเสยผมระบายความหงุดหงิด
ดวงตาเรียวเผลอมองไปเห็นร่างขาวจัดในชุดนักเรียนสีเขียวหม่นที่เดินผ่านไป
“แทแทอา...
แกว่าถ้าฮัฟเฟิลพัฟคบกับสลิธีรินแล้วจะเป็นยังไงวะ?”
ตายล่ะ... หลุดปาก
แต่ระหว่างที่จีมินกำลังร้อนรนอยู่นี่เสียงหัวเราะนุ่มๆของแทฮยองกลับดังลอดเข้ามา
“โอโห
ฮัฟเฟิลพัฟที่ใจเย็นอ่อนโยนกับสลิธีรินที่ฉลาดแกมโกงแล้วทะเยอทะยานอะนะ?
นี่ยังไม่นับที่เป็นพวกผู้นำ ชอบเอาตัวเองเป็นหลักอีก...” แทฮยองหัวเราะอีกครั้ง
“อีฮัฟเฟิลพัฟนี่โดนจิกหัวใช้แน่ แต่ว่านะ จีมินนี่”
ดวงตาสวยๆใต้แพขนตาหนาๆที่จีมินนึกอิจฉาหลายครั้งหันมาสบกัน
แทฮยองระบายยิ้มอ่อน
“ฉันพูดไปอย่างนั้นอย่างนี้
แต่ในความเป็นจริงแล้วมันไม่ได้มีใครที่จะเป็นไปตามแบบคุณสมบัติของการคัดสรรเป๊ะๆหรอกนะ
ดูอย่างนัมจุนฮยองสิ รายนั้นเป็นเรเวนคลอแต่ก็มีหลายครั้งที่ฉันรู้สึกว่าพี่เขาโคตรสลิธีรินอะ
แล้วก็ไอ้จอน จองกุกก็เหมือนกัน”
ถึงตรงนี้แล้วแทฮยองก็กดเสียงต่ำพลางชูหมัดขึ้นดูอินจัด
“กริฟฟินดอร์มันต้องเท่ๆแนวอัศวินวีรบุรุษแบบแฮรี่
พอตเตอร์ในสงครามที่ยุโรปหลายสิบปีที่แล้วไม่ใช่เหรอวะ? นี่อะไร?
จอนจองกุกนี่นอกจากจะเสียงดังแล้วยังขี้อวดชอบโชว์พาวบ้าบอ โอ้ย พูดแล้วหมั่นไส้ แค่ตัวเองรวยหน่อยแล้วมาจากตระกูลดึกดำบรรพ...”
จีมินกลั้นหัวเราะ
ไม่รู้จริงๆว่าจอนจองกุกที่ใครๆก็ทั้งรักทั้งชื่นชมจากกริฟฟินดอร์คนนั้นไปทำอะไรให้ไอ้แทมัน
แค่เห็นหน้าทีไรเพื่อนจีมินก็พาลจะเบ้ปากใส่อยู่เรื่อย
แต่ก็นั่นสินะ... แค่บ้าน แค่หอพัก มันไม่ได้กำหนดตัวตนของเราสักหน่อยไม่ใช่เหรอ?
เหมือนที่จีมินคิดว่ามินยุนกิเมื่อกี้คงจะมีอะไรมากกว่าความเป็นสลิธีรินที่เห็นอยู่เหมือนกันนั่นแหละ
Talk: อินโทรมาแล้ว~ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ <3
ความคิดเห็น