BTS | Mischief Managed [KOOKV ft. YOONMIN, NAMJIN] #บทฮวอย

ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 12: คำชวนของจีมินนี่

Mischief Managed 12

 

              วันเวลาพัดผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน

              เผลอแปปๆฮอกวอตส์ก็กำลังเข้าสู่ฤดูหนาว แทฮยองติววิชามักเกิ้ลศึกษาให้จองกุกตามที่เคยคุยกันไว้ ในขณะเดียวกันวิชาปรุงยาที่หมอนั่นถนัดแทฮยองก็ได้จองกุกมาช่วยอีกแรง ถือว่าเป็นสถานการณ์วิน-วินทั้งคู่ที่แทฮยองเคยเอาไปเล่าให้ซอกจินฮยองฟังแล้วได้เพียงแค่รอยยิ้มจางๆกลับมา

              “ก็ดีแล้ว เพื่อนกันช่วยกันทำงานไปก็ดี”

              พอจะเข้าฤดูหนาวแล้วพระอาทิตย์ก็ตกเร็วขึ้นกว่าเดิม แทฮยองมุ่นคิ้วให้กับแสงอาทิตย์ที่เริ่มจะริบหรี่ในบ่ายแก่ๆของวันจันทร์ที่เขานัดจองกุกมาทำรายงานวิชาปรุงยาของอาจารย์ปาร์คด้วยกัน

              แทฮยองชอบแสงอาทิตย์ พอพระอาทิตย์ทำท่าจะหายลับไปแบบนี้แล้วมันก็ทำให้รู้สึกหดหู่ได้เหมือนกันนะเนี่ย

              “แทฮยอง รอนานหรือเปล่า?” เสียงของจอน จองกุกลอยทักมาก่อนที่แทฮยองจะเห็นตัวเสียอีก ร่างสูงโปร่งของซีกเกอร์ประจำบ้านกริฟฟินดอร์วิ่งหอบเข้ามาให้แทฮยองส่ายหัววืดแทนคำตอบ จองกุกวางกระเป๋าเป้ลงบนพื้นแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกัน เปิดกระเป๋าหยิบนู่หยิบนี่ขึ้นวางบนโต๊ะจนเกิดเสียงคึกโครมให้อาจารย์ซองที่เป็นบรรณารักษ์หันมามองตาเขียว

              “ฉันเพิ่งมาเมื่อกี้เอง ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้มั้ง”

              “ก็ไม่อยากให้ต้องนั่งรอนานๆหรือเปล่าล่ะ?” เหมือนอีกฝ่ายจะขมุบขมิบปากพูดออกมาแบบนี้ แทฮยองกระพริบตา

              “ทำไมนะ?”

              “เปล่าๆ นี่วิชามักเกิ้ลศึกษาฉันต้องอ่านเรื่องระบบการศึกษาของมักเกิ้ลล่ะ แทแทสรุปให้ฟังหน่อยสิ” จอน จองกุกร้องขอออกมาด้วยน้ำเสียงเหมือนจะออดอ้อนกัน ฟังแล้วแทฮยองก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มรับถ้าไม่ติดว่าคำที่อีกคนใช้เรียกกันมันออกจะสะดุดหูไปหน่อย

              “แทแท?”

              “ชื่อเล่นจากแทฮยองไง ไม่ชอบเหรอ?” จองกุกเม้มปากแล้วใช้ลูกตาใสๆนั่นมองตรงมาดูน่าสงสาร

              เชี่ย กูเห็นภาพช้อนของไอ้กระต่ายโทนี่ สตาร์ก...

              “มันก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ.. แต่จองกุกไม่เคยเรียกนี่ มันไม่ชิน” แทฮยองส่ายหัวเบาๆ “แต่เรียกได้นะ คนอื่นๆก็ชอบเรียกแบบนี้เหมือนกัน”

              “เหรอ... แต่ถ้าเลือกได้ ฉันก็ไม่อยากเรียกเหมือนคนอื่นหรอกนะ”

              เอ่อ...

              ก็สตั้นไหมล่ะ? ไม่อยากเรียกเหมือนคนอื่นด้วย กูต้องสลับสับเปลี่ยนตัวอักษรในชื่อมาเรียงกันใหม่ให้มันใช้เรียกคนเดียวเหมือนวอเดอร์มอร์เลยไหมมึง?

              “...นายจะเรียกอะไรก็เรียกไปเหอะ ฉันไม่ได้อะไรมาก”

              “งั้นเรียก ‘ที่รัก’?”

              เมื่อกี้ว่าสตั้นแล้ว เจอมุขนี้เข้าไปกูไปไม่ถูกเลยครับสังคม...

              ก่อนหน้านี้เจอกันแม่งอ้ำอึ้งตลอด พูดอะไรก็ไม่ค่อยจะทันกันแทฮยองถึงได้เดินหนีได้ขนาดนั้น นี่เผลอตัวไปติวให้ไม่กี่ครั้งมันกล้าพูดได้ขนาดนี้ กล้าทำตาวิบวับใส่ได้เบอร์นี้...

              จอน จองกุก พัฒนาการมึงก้าวกระโดดมาก กูยอมใจมึงจริงๆ

              ...แล้วหน้ากูเนี่ย ร้อนทำไมวะ? ฮือออออ

นอกจากจะติวให้จอน จองกุกแล้วกิจกรรมนอกเวลาเรียนอีกอย่างที่แทฮยองทำก็คงจะหนีไม่พ้นควิดดิช ในการแข่งขันควิดดิชรอบฮัฟเฟิลพัฟกับเรเวนคลอ ฮัฟเฟิลพัฟชนะทีมของเรเวนคลอได้ในคะแนน 345 ต่อ 200... มาร์คฮยอง ตำแหน่งซีกเกอร์ของทีมนั้นยังน่ากลัวเหมือนที่แทฮยองคิดไว้ พอลงสนามแล้วขยับขึ้นไม่กวาดปุ้ปพี่แกก็ดูจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ความใจดีอ่อนโยนที่เคยเห็นจนชินตาจากเจ้าชายประจำบ้านเรเวนคลอถูกลบหายไปเหมือนไม่เคยมีอยู่มาก่อนแต่แรก แทฮยองที่เป็นซีกเกอร์เหมือนกันพอต้องแข่งกันตัวต่อตัวแบบนี้แล้วก็รู้สึกหนาวๆร้อนๆขึ้นมาทีเดียว ยิ่งพอต้องเร่งเครื่องจับลูกสนิชข้างๆกันแล้วเห็นสายตาที่ไม่เป็นมิตรเลยสักนิดของมาร์คฮยองเพื่อนสนิทอัปป้า... เอ้ย นัมจุนฮยองของแทฮยองแล้วเขาก็อยากจะร้องไห้ชอบกล

              มาร์คฮยองเป็นซีกเกอร์ฝีมือดีมาก ทั้งเร็วและมีเทคนิคโลดโผนบนไม้กวาดที่ทำให้เขาคล่องแคล่วกว่าคนอื่นๆ มาร์คเคยบอกว่าเจ้าตัวเรียนศิลปะการต่อสู้มาบ้างเลยทำให้เอามาประยุกต์ใช้ตรงนี้ได้ แทฮยองคิดว่ามันเป็นอะไรที่เท่มากๆ

              แต่พอเจอกันตัวต่อตัวแล้วพี่แกทำท่าเหมือนจะสะบัดต่อยแทฮยองตกไม้กวาดแบบนี้แล้วมันก็ไม่เท่เท่าไรนะ...

              เอาจริงๆแทฮยองเองก็ยังเบลอๆอยู่ว่าตัวเองพุ่งไปจับลูกสนิชตัดหน้าพี่แกแล้วชนะมาได้อย่างไร... เขาคิดว่าถ้าเป็นเรื่องความเร็วตัวแทฮยองน่าจะเร็วว่ามาร์คอยู่นิดหน่อยเพราะเขาตัวเล็กกว่า เอาจริงๆแล้วระหว่างที่แข่งแทฮยองก็จำอะไรไม่ค่อยได้นอกจากความคิดว่า ฉิบหาย มาร์คฮยองโคตรน่ากลัว รีบจับสนิชแล้วจบเกมดีกว่า..

              คือแม่งคิดอยู่แค่เนี่ย แล้วก็ดันจับได้ ดันชนะจริงๆ

              ฟีลลิ่งเหมือนเด็กอนุบาลโดนหมาตัวโตวิ่งไล่แล้วเกิดมีพละกำลังมากขึ้นเป็นเท่าตัว วิ่งหนีหมาเร็วกว่าเดิมสามเท่าอะไรงี้อะ คือแทฮยองควรจะปลื้มไหม?

              อย่างไรก็เถอะ พอเกมจบลงแล้ว มาร์ค ต้วนกระโดดลงจากไม้กวาดมาแล้วเขาก็ยิ้มให้แทฮยอง ความอบอุ่นอ่อนโยนที่เป็นของมาร์คฮยองแห่งเรเวนคลอกลับมาอีกครั้งให้แทฮยองใจชื้นหลังจากที่โดนเขามองด้วยหางตาด้วยความรู้สึกเหมือนอยากจะพุ่งเข้าไปต่อยมาตลอดเกือบสามชั่วโมงเต็ม

              “เล่นได้ดีมากนะแทฮยอง เก่งขึ้นเยอะเลย” มาร์คกล่าวชมหลังจากที่เขาออกมาเจอแทฮยองหน้าห้องล็อกเกอร์อาบน้ำของนักกีฬา ฝ่ามือใหญ่ของรุ่นพี่ปีหกจากเรเวนคลอเอื้อมขึ้นลูบหัวแทฮยองเบาๆ

              กลิ่นโคโลนจ์ของมาร์คฮยอง... เหมือนจะเป็นแบล็คเบอร์รี่... กับใบไม้? เหมือนเครื่องเทศแบบใบไทม์หรือโรสแมรี่อะไรแบบนั้น..

              ไม่ได้โรคจิตนะ แต่กลิ่นน้ำหอมของมาร์คฮยองหอมจัง.. เป็นกลิ่นที่ทั้งเท่ๆเป็นแบบของผู้ชายแต่ก็อบอุ่นเหมือนนิสัยเจ้าตัว

              อืม... แทฮยองลองใช้น้ำหอมบ้างดีไหมนะ?

              “ข.. ขอบคุณครับฮยอง” แทฮยองตอบกลับไป มาร์คยิ้มให้อีกครั้งก่อนที่เขาจะผละออกแล้วขอตัวกลับขึ้นหอคอยของเรเวนคลอไป แทฮยองที่กำลังรอจีมินอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จขยับตัวไปนั่งรอเงียบๆอีกมุม

              จีมินออกมาเจอแทฮยองหลังจากนั้นไม่นาน ระหว่างที่กำลังรอเขาใช้ห้องน้ำมินแจ บีตเตอร์คนเก่งของเรเวนคลอที่แต่งตัวเสร็จก่อนคงจะออกมานั่งเป็นเพื่อนแทฮยอง จีมินมองดูทั้งสองคนคุยกันอย่างสนิทสนม

              ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ก็คงจะชิปแบบไม่ลืมหูลืมตา แต่พอจีมินรู้ว่าจอนจองกุกจากกริฟฟินดอร์เองก็ชอบแทฮยองอยู่เหมือนกันแล้ว...

              ก็รู้สึกว่าแม่งต้องรีบชิปคู่ของตัวเองให้แรงขึ้นกว่าเดิม!!

              จีมินไม่รู้หรอกนะว่าจองกุกจะมาไม้ไหน แต่เหมือนว่าหลังๆมานี่มันจะมาคุยกันแทฮยองบ่อยขึ้น ชอบเอาเพื่อนของจีมินไปติวหนังสือด้วยกันบ่อยขึ้น... ก่อนที่แทแทของจีมินจะโดนหมอนั่นล่อลวงจีมินคิดว่าเขาเองก็ต้อง(ทำให้มินแจ)รุกหนักขึ้นกว่าเดิมเหมือนกัน!!

              ศักดิ์ศรีของความมินแทมันเป็นเดิมพันอยู่นะเว้ยเฮ้ย ถึงจะคนละคนกันแต่ด้วยความมินที่มีอยู่ในชื่อเหมือนๆกัน ด้วยความดีเลิศเลอและความห่วงใยของมินแจที่จีมินนี่สัมผัสได้... จีมินจะไม่ปล่อยให้ไอ้จองกุกมันเร่งสปีตทำคะแนนไปคนเดียวแน่ๆ

              เพราอย่างนั้นเมื่ออยู่ด้วยกันสามคนแบบนี้ปาร์ค จีมินเลยรีบฉีกยิ้มกว้างแล้วถลาตัวเข้าไปกอดคอแทฮยอง

              “รอนานไหมแทแท? ไงมินแจ? วันนี้เล่นได้ดีเลยนี่นา”

              ทักไปแล้วคิม มินแจที่กำลังยิ้มบางใส่แทฮยองอยู่ก็หันมาเผื่อแผ่รอยยิ้มให้จีมินบ้าง

              “นายก็เหมือนกัน ยินดีด้วยนะ”

              “โอ้ยย ฟลุ๊กมากกว่าฉันว่า จะว่าไปตอนที่ซ้อมก็ไม่เห็นไอ้แทมันจะบินได้เร็วเท่านี้นะ วันนี้แม่งเหมือนผีเข้า นี่แกไปซุ่มซ้อมมาหรือเปล่าวะแทแท?” คิดสงสัยแล้วจีมินก็หันไปถามแทฮยองที่ยิ้มเจื่อนๆกลับมา

              “เอ่อ... พอแข่งจริงๆแล้วมันคงคึกแปลกๆมั้ง? แบบอะดรีนาลีนหลั่งอะ..”

              “เออเนอะ” จีมินเออออไปกับเพื่อน เขาหันไปทางมินแจอีกครั้ง “จะว่าไปเดี๋ยวมีแข่งเรเวนคลอกับกริฟฟินดอร์อีกรอบแล้วก็จะปิดคริสมาสแล้วนี่นะ นายมีแพลนจะไปเที่ยวที่ไหนหรือยังมินแจ?”

              “ก็ไม่เชิงหรอกนะ หยุดไปก็คงจะกลับบ้านนั่นแหละ”

              “ก็ดีนี่นา” จีมินยิ้มกริ่ม “แต่ว่านะ ถ้านายเหงาๆอยากหาเพื่อนเล่นด้วยไรงี้พวกฉันกะว่าจะไปเที่ยวชุนชงบุกโด แม่ฉันมีโรงแรมเรียวกังเล็กๆที่นั่นน่ะ น่าจะไปเที่ยวกันที่นั่นสักอาทิตย์หนึ่ง ถ้านายว่างก็มาด้วยกันสิ”

              “ฉัน?” ดูคิม มินแจจะแปลกใจไม่น้อยที่อีกฝ่ายชวนไปเที่ยวไปพักโรงแรมของที่บ้านด้วยกันกับกลุ่มเพื่อนสนิทแบบนี้ “จะไม่รบกวนเหรอ?”

              “โอ้ยยย รบกวนอะไรกัน คนเยอะๆก็สนุกดีออก ตอนนี้ที่ไปแน่ๆก็มีฉัน แทฮยอง ยองแจ ซองแจ ยูคยอม นัมจุนฮยอง แล้วก็ซอกจินฮยอง นายลองถามที่บ้านดูแล้วกันนะมินแจว่าน่าจะมาได้หรือเปล่า ลองเอาไปคิดเป็นออปชั่นเสริมเล่นๆก็ได้เผื่ออยู่บ้านแล้วเบื่อๆไง” เจอไม้นี้เข้าไปแล้วมินแจก็พยักหน้ารับแม้ว่าจะยังดูงงๆอยู่ จีมินกับแทฮยองอยู่คุยกับเพื่อนต่างบ้านชาวเรเวนคลออีกสักพักแล้วก็ขอตัวกลับหอพัก ก่อนที่จะไปจีมินรอให้แทฮยองเดินออกจากห้องเก็บตัวนักกีฬาแล้วกระซิบเบาๆต่อหน้ามินแจ

              “...ไม่ได้บังคับให้มาหรืออะไรหรอกนะ แต่ชุนชงบุกโดน่ะมีชื่อเสียงเรื่องน้ำแร่ บ่อน้ำร้อน แล้วเรียวกังของฉันมันก็มีบ่อน้ำร้อนทั้งในร่มและกลางแจ้งอย่างดีเลยล่ะ...”

              “...?” มินแจขมวดคิ้ว เหมือนจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรนักว่าจีมินต้องการจะสื่อถึงอะไร เชสเซอร์ตัวเล็กจากกริฟฟินดอร์หัวเราะกับตัวเองก่อนจะพูดต่อ

              “...แทฮยองไปเรียวกังของฉัน แล้วเรียวกังของฉันก็มีบ่อน้ำร้อน ก็นั่นแหละ ไม่ได้จะชี้โพรงให้กระรอกหรืออะไรหรอกนะ แต่นายลองเอาสองอย่างนั่นไปคิดปะติดปะต่อดูดีๆก็แล้วกันแล้วค่อยตัดสินใจก็ได้ว่าจะอยากไปเที่ยวด้วยกันหรือเปล่านะมินแจ”

              สาบานว่าไม่ได้ชี้โพรงให้กระรอก แต่คิม มินแจวิ่งหน้าตั้งตามจีมินกับแทฮยองที่กำลังจะเดินลงชั้นใต้ดินกลับหอพร้อมกับคำยืนยันรัวๆว่าไป มินแจไปเที่ยวด้วยกันแน่ๆ บอกวันเวลานัดเจอกันมาได้เลย อย่าลืมล่ะ

              แทฮยองกระพริบตาปริบ มองมินแจที่พูดอะไรของเขาไม่รู้รัวๆใส่หน้าจีมินเสร็จแล้วก็หันมาทางแทฮยองก่อนจะผงะ หน้าขึ้นสีแปร้ด แล้วก็รีบหันหลังเดินเร็วๆกลับไปแบบไม่คิดจะบอกกล่าวอะไรกันเลย

              “อะไรของเขาวะ? เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย” แทฮยองเกาหัว จีมินยิ้มขำแล้วก็ไหวไหล่

              “ไม่รู้สิน้าแทแท”

              “แต่ว่านี่แปลว่ามินแจจะมาเที่ยวกับเขาเหรอ? ชวนเขามาโดยที่ไม่ปรึกษาคนอื่นก่อนนี่ไม่เป็นไรเหรอจีมินนี่?” คนอื่นที่แทฮยองพูดถึงอยู่หลักๆคือตัวตั้งตัวตีที่อยากจะไปเที่ยวอย่างซอกจิน ซอกจินฮยองเป็นคนเอ่ยชวนให้พวกเขาไปเที่ยวด้วยกันช่วงปิดคริสมาส ตอนแรกแทฮยองเองก็เข้าใจว่าฮยองอยากจะไปเที่ยว อยากจะผ่อนคลายกับคนอื่นๆ แต่พอมาคิดๆดูแล้วแทฮยองคิดว่านั่นก็อาจจะเป็นส่วนหนึ่ง

              แต่หลักๆแล้วสาเหตุที่ชวนน่าจะเป็นเพราะว่าซอกจินฮยองไม่อยากกลับบ้านไปเจอหน้าพ่อหรือเปล่านะ?

              คนอื่นๆกับจีมินเองก็คงจะคิดถึงข้อสรุปนั่นได้ไม่ต่างกันหลังจากที่ซอกจินเล่าเรื่องที่ตัวเองกำลังจะถูกคลุมถุงชนให้พวกเขาฟัง จีมินเคยพูดเปรยๆลอยๆไว้ว่าเรานัดกำหนดวันไปเที่ยวกันแค่อาทิตย์หนึ่ง แต่แม่เขาบอกว่าถ้าเพื่อนคนไหนอยากจะอยู่ต่อด้วยกันแม่ก็จะดีใจมากๆเลยนะ เพราะว่าแม่ชอบคริสมาสที่คึกคัก ถ้ามีใครอยากจะอยู่ต่อฉลองกับแม่แล้วก็จีมินก็คงจะดี

              ซอกจินฮยองกับนัมจุนฮยองที่นั่งอยู่ด้วยกันในตอนนั้นอมยิ้ม นัมจุนฮยองลูบหัวจีมินเบาๆในขณะที่ซอกจินฮยองคีบเนื้อในจานของตัวเองให้รุ่นน้องร่วมบ้านตรงหน้า

              “ฝากขอบคุณคุณแม่ที่ชวนด้วยนะจีมินนี่”

              จะบอกว่าปาร์ค จีมินหน้าบานไปทั้งวันก็คงจะไม่ผิด

              “ไม่มีใครว่าอะไรหรอกน่า พวกซองแจมันก็ชอบมินแจออก จะว่าไปแล้วนะ ฉันเองก็มีคนที่อยากจะชวนไปด้วยกันอีกคนอยู่เหมือนกัน ถ้านายอยากจะชวนแบคฮยอนฮยองไปด้วยกันก็ได้นะแทแท” จีมินเสนอให้เมื่อนึกขึ้นได้ว่าแทฮยองอาจจะอยากไปเที่ยวกับญาติผู้พี่คนสนิท แทฮยองรีบส่ายหัววืด

              “ถ้าเอาแบคฮยองไปด้วยก็ต้องเอาชานยอลลี่ฮยองไปด้วยนะสิ เรื่องชานยอลลี่ฮยองน่ะไม่เท่าไรหรอกนะ แต่ต้องไปพักโรงแรมเดียวกับแบคฮยอง ต้องนอนด้วยกันแล้วไปบ่อน้ำร้อนด้วยกันนี่...” แทฮยองเบ้ปาก “...รู้สึกไม่ปลอดภัยยังไงไม่รู้ว่ะจีมินนี่ อย่าชวนไปเลยดีกว่า”

              ก็ตามนั้น แล้วแบคฮยอนที่โดนน้องเมินก็ยังโดนน้องเมินอยู่เรื่อยไป อาเมน

              บางทีแทฮยองอาจจะลืมไปว่าความลับไม่มีในโลก แล้วไอ้แพลนไปเที่ยวชุนชงบุกโดของชาวฮัฟเฟิลพัฟ(บวกนัมจุนกับมินแจ)ที่ไม่ใช่ความลับด้วยซ้ำนี่ก็ต้องถึงหูใครต่อใครเขาอยู่แล้ว

              ซึ่งไอ้ใครต่อใครนี่มันก็คือบยอน แบคฮยอนนั่นเอง

              “มึง เด็กน้อยของกูจะไปเที่ยวค้างแรมหกวันเจ็ดคืน!” แบคฮยอนแหกปากตะโกนออกมาด้วยความช้ำใจ “หกวันเจ็ดคืน! เด็กน้อยของกูต้องห่างบ้านไปนานขนาดนั้น ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง?”

              “...แบคฮยอน น้องมึงเรียนฮอกวอตส์นะ น้องมึงห่างบ้านทีเป็นเดือนๆ...”

              “ฮอกวอตส์ก็ยังมีกูไหมมึง? นี่เด็กกูจะไปเที่ยวกับเพื่อน ไปค้างแรม ไปโรงแรมมมม!!” บยอน แบคฮยอนกรีดร้อง จอง โฮซอกที่มั่นใจในสกิลการกรีดร้องและออกเทฟเสียงที่สูงส่งของตัวเองยังนิ่วหน้า

              “ไปโรงแรมก็ดีแล้ว มึงอยากให้น้องมึงไปกางถุงนอนในถ้ำเอาเหรอสัส?” จงอินถาม แบคฮยอนกลอกตา

              “ทำไมมึงโง่ ทำไมมึงไม่เข้าใจ ไปโรงแรมเชียวนะมึง เด็กผู้ชายน่ารักๆตัวนิ่มๆเอวเป็นเอวหน้าตาเหมือนวีวงบันทันอย่างน้องกูไปนอนโรงแรมกับเพื่อนผู้ชายฮอร์โมนผลุกพล่านตั้งหลายคนเนี่ยนะ? มึงไม่เห็นเหรอว่าแม่งอันตรายขนาดไหน? กูว่ากูต้องไปปกป้องเด็กน้อย”

              “...กูว่าถ้ามึงไปปกป้องน้องมึงมันน่าจะอันตรายกับน้องมึงมากกว่านะ...” ชานยอลพึมพำ แบคฮยอนที่ไม่รู้ว่าเมินแฟนหน้าดื้อๆหรือไม่ได้ยินจริงๆยังพูดต่อ

              “กูต้องไปช่วยเด็กน้อย กูจะไปแน่ๆ ไอ้พวกนั้นมันแม่งไว้ใจไม่ได้ ถ้าเด็กกูเป็นอะไรไป...”

              “ไอ้พวกนั้นของมึงก็มีพ่อมีแม่เขาอยู่นะมึง มีทั้งซอกจินทั้งนัมจุน คู่ออมม่าอัปป้าน้องไปประกบขนาดนี้ยังจะกลัวอะไรอีก?” ชานยอลถอนหายใจ คราวนี้แบคฮยอนได้ยินแล้วหันมาถลึงตามอง

              “ออมม่าอัปป้า? นี่มึงกล้าดียังไงหาว่านัมจินเป็นพ่อแม่แทแทของกูห๊ะไอ้ชาน? กูนี่ต่างหากที่เป็นออมม่าของน้อง กูเป็นได้ตั้งแต่แม่รวมถึงพ่อไปถึงพี่และญาติห่างๆ พูดจาเหมือนยกเด็กกูให้คนอื่นนี่เดี๋ยวปั๊ด”

              “กูว่ายกให้ใครก็ดูปลอดภัยกว่ายกให้มึงทั้งนั้นแหละแบคฮยอน...”

              “กูจะไป!!” แบคฮยอนตะโกน ในจังหวะเดียวกันนั้นประตูห้องนั่งเล่นถูกเปิดออกมาพร้อมกับร่างของเด็กๆปีห้าชาวกริฟฟินดอร์ที่เพิ่งจะเรียนประวัติศาสตร์เวทมนตร์เสร็จ แบมแบมถึงกับผงะเมื่อเห็นท่าทีคลุ้มคลั่งของรุ่นพี่บยอน แบคฮยอน

              “ฮยองไหวไหมเนี่ย?” จองกุกถาม ร่างสูงของซีกเกอร์ประจำบ้านกริฟฟินดอร์นั่งลงบนพื้นหน้าเตาผิง แบมแบม แจ็กสัน และนาอึนลงไปนั่งกองกับมัน ส่วนเยรินก็เดินไปนั่งข้างจงอินที่ขยับเผื่อที่ให้น้องบนเก้าอี้นวมตัวโต

              “ไม่ไหว! แล้วกูก็ไม่เข้าใจว่ามึงไหวได้ยังไงในเมื่อเด็กน้อยของกูกำลังจะไปค้างโรงแรมเรียวกังกับผู้ชายเป็นโหล! นี่มึงชอบน้องกูจริงหรือเปล่าเนี่ย?”

              “ชอบ” เป็นรีแอคชั่นคำตอบที่หลุดออกมาโดยที่ไม่ต้องคิดจนแบมแบมถึงกับเบ้ปากในความเยอะของมัน จ้า มันรักของมันจ้า “นี่พูดถึงทริปเที่ยวชุนชงบุกโดที่แทฮยองจะไปกับเพื่อนใช่ปะ? เห็นแทฮยองเองก็เล่าให้ผมฟังตอนที่ไปติวมักเกิ้ลศึกษาด้วยกันอยู่”

              “นี่มึงรู้อยู่แล้วเหรอ?” โฮซอกก้มไปถาม จองกุกพยักหน้ารับ

              “เออสิฮยอง ก็คุยกันเขาก็เล่าให้ฟัง ไปก็ไปเรียวกังของจีมิน แม่เขาก็อยู่ ซ้ำแล้วยังมีพรีเฟคบ้านเรเวนคลอกับฮัฟเฟิลพัฟไปอีกคู่ ผมว่าไม่เห็นจะน่าห่วงอะไรขนาดนั้นเลยนะฮยอง”

              “...แต่ว่า กูได้ยินมาว่าปาร์ค จีมินเขาชวนคิม มินแจบ้านเรเวนคลอไปด้วยนะมึง” แจ็กสันพูดโพล่งขึ้นมาเหมือนคนเพิ่งคิดออก แบมแบมพยักหน้าหงึก

              “เออ ยูคยอมบอกกูมาเหมือนกัน”

              “คิม มินแจ? ม่ายยยย เด็กน้อยกูไม่ปลอดภัยแน่ๆ~~~” แบคฮยอนกรีดร้องอีกครั้ง ชานยอลใช้หมอนอิงอุดหน้าแฟนตัวเองไว้แล้วคว้าหมับจับเก็บเข้าเอวอย่างเชี่ยวชาญราวกับได้ฝึกซ้อมการเอาหมอนอุดหน้าแฟนมาทั้งชีวิต

              “เออ ตอนกูถามว่าใครไปบ้างแทฮยองเองก็บอกกูแบบนั้นแหละ” จองกุกพยักหน้าเออออไปด้วย ความรู้ใหม่ที่ว่าจองกุกรู้ว่าศัตรูหมายเลขหนึ่งอย่างคิมมินแจกำลังจะไปค่างแรมเข้าบ่อน้ำพุร้อนกับคนสวยบ้านฮัฟเฟิลพัฟของมันทำให้นาอึนหรี่ตา

              “...แกดูสงบจิตสงบใจมากเลยนะคะจองกุก ดูทำใจได้ดีมาก มีความโยคะ มีความธรรมะ” นาอึนพูดช้าๆ “ดีเกินไปว่ะ....”

              “เออ เชี่ย..” แบมแบมจ้องเพื่อนตาเขม็งบ้าง “น่าสงสัยว่ะ แค่เขาไปฮอกส์มี้ดด้วยกันยังแม่งทำเหมือนจะเป็นจะตาย นี่เขาไปเที่ยวด้วยกัน นอนโรงแรมเดียวกัน ดีไม่ดีแชร์ห้องเดียวกัน..”

              “อุ้ย โดนแน่มึง กูว่าคิมมินแจกับแทฮยองมึงนี่ต้องได้นอนห้องเดียวกันแน่ๆ ไอ้จีมินยิ่งอยากให้เพื่อนมันได้กับมินแจอยู่ ไปเรียวกังบ้านมันด้วย” แจ็กสันถึงกับตบเข่าฉาด จองกุกไหวไหล่แล้วแกะกล่องช็อกโกแล็ตกบ นิ้วเรียวหยิบการ์ดพ่อมดในตำนานที่เป็นของสะสมที่แถมมากับกล่องขนมออกดู

              “มึง กูได้การ์ดเนวิลล์ ลองบัตท่อมอีกแล้ว กูอยากได้การ์ดสเนป มึงมีแลกกับกูปะ?”

              ยังมีหน้ามาถามหน้าตาเฉย นี่กูพูดมายาวขนาดนี้มึงได้ฟังที่อยู่พล่ามบ้างไหม? ถามใจตัวเองดูด้วย

              “สัส กูไม่ให้ กูมีการ์ดเนวิลล์มาสิบสองใบแล้วห่า” แล้วกูจะไปตอบมันทำไม? คือบางทีหวังก็งงตัวเอง “เฮ้ย อย่ามาทำเปลี่ยนเรื่อง จองกุก นี่มึงไม่วอรี่หน่อยเหรอวะ?”

              “แม่งน่าสงสัย” โฮซอกฮยอง กับตันทีมควิดดิชของกริฟฟินดอร์หรี่ตามองเด็กในปกครองบ้าง “นิ่งได้ขนาดนี้ดูสบายใจไป ทำเหมือนว่าถึงจะได้ไปด้วยกันแต่ยังไงไอ้มินแจก็นก”

“ไปกับปาร์คจีมินจะนกเหรอ ไอ้มินแจน่ะ?” ชานยอลโคลงหัว “พวกที่ไปด้วยกันคงไม่อะไร แต่จีมินก็คงไปจับคู่ให้เขาอีกนั่นแหละ มันจะมีทางไหนจะไปกันท่าเขาได้วะนอกจากว่า...”

“...”

“...นอกจากว่า...” ชานยอลลากเสียงเบาๆอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อความคิดของตัวเอง “จะได้ไปกับเขาด้วย...”

“...”

ทุกสายตาหันไปมองซีกเกอร์ของบ้านที่ยังนั่งฮัมเพลงหงุงหงิงแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว แจ็กสันเอามือทาบอก

“เชี่ย...”

จองกุกเพียงแค่เงยเหน้าขึ้นมายิ้ม

              “...เฮ้ย! แบคฮยอนเป็นลม!!”

 Talk:

รีบลงก่อนเข้าคลาสอีกและ ทำไมเป็นคนแบบนี้ 555555 

สุขสันต์วันเกิดนะคะจีมินนี่ <3 รักจีมเสมอ ขอบคุณที่พยายามเพื่ออาร์มี่ ขอบคุณที่เอาใจใส่กันนะ ขอบคุณที่รักมี่ รักบังทัน คัมแบครอบนี้จีมเซ็กซี่มากอยากจะบ้า มีความโอปป้าสูง สะบัดแขนที่เสื้อนอกหลุด ฮืออออ 

ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามฟิคเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณทุกๆคอมเม้นเลยนะ <3 ดีใจที่ได้เห็นทุกคนพร้อมใจกันเพลียความนกของจกุกค่ะ 555555 เดี๋ยวน้องจะเริ่มรุกหนักขึ้นแล้ว เอาใจช่วยเจ้ากาตุ่ยด้วยนะคะ 

แล้วเจอกันใหม่ค่า