BTS | Mischief Managed [KOOKV ft. YOONMIN, NAMJIN] #บทฮวอย

ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 07: กริฟฟินดอร์ vs สลิธีริน

Mischief Managed 7

 

     “มิน ยุนกิจากสลิธีรินน่ะเหรอ?” แทฮยองฟังชื่อแล้วก็ส่ายหัว “ฉันก็ไม่ได้รู้อะไรเรื่องเขามากนักหรอก คนที่หน้านิ่งๆเหมือนแรงไม่มี ตาง่วงๆตลอดเวลาแต่มีออร่าโคตรน่ากลัวใช่ปะ? นอกจากที่เขาเป็นเพื่อนกับนัมจุนฮยองแล้วก็ซอกจินฮยองฉันก็ไม่รู้เรื่องของเขาหรอก ทำไมอยู่ๆถึงถามขึ้นมาล่ะยองแจ?”

              ชเว ยองแจที่เดินมุ่งหน้าไปยังสนามควิดดิชกับแทฮยองเม้มปาก อีกไม่กี่นาทีการแข่งขันควิดดิชแมทช์แรกของปีซึ่งเป็นคู่ระหว่างสลิธีรินและกริฟฟินดอร์ก็จะเริ่มขึ้น ทุกคนจึงทยอยไปที่สนามกันอย่างหนาแน่น เขาเหลือบมองข้างหน้าที่มีจีมิน ซองแจ กับยูคยอมกำลังเดินนำไปก่อน ทั้งสามคนคุยกันเสียงดังโดยที่ไม่ได้สนใจเขากับแทฮยองที่เดินคล้อยหลังกันมาเท่าไร

              “ไม่รู้สิ... เมื่อวานที่ฉันไปเดินฮอกส์มี้ดกับจีมินนี่ดันไปบังเอิญเจอฮยองเขาว่ะ แล้วก็ไม่รู้ดิ รู้สึกว่าสองคนนั้นบรรยากาศแปลกๆ...”

              “จีมินนี่กับยุนกิฮยองอะนะ?” แทฮยองทวนแบบไม่ค่อยเชื่อนัก “ก็เห็นว่าจีมินนี่ต้องไปช่วยยุนกิฮยองทำโปรเจ็คของดาราศาสตร์ แต่สองคนนั้นมันจะแปลกยังไงของนาย?”

              “โอ้ยยย ก็ไม่รู้ปะวะ? คืออธิบายไม่ถูกอะ” ยองแจขยี้ผมตัวเองอย่างอัดอั้น คือเข้าใจไหมว่ามันเป็นเซนส์ เป็นฟีลลิ่ง คือกูอยากจะเขียนบทกวีอธิบายออกมาเลยนะแต่ปัญหาคือมันตงิดๆอยู่ในใจโดยที่สรรหาคำมาอธิบายไม่ถูกไง

              “ไม่รู้ดิ ถ้ามีโอกาสนายลองสังเกตดูแล้วกันแทแทอา”

              “อาหะ...” แทฮยองรับคำส่งๆ ในจังหวะนั้นยูคยอมหันมาเรียกเพื่อนตัวเล็กอีกสองคนให้เข้ามาร่วมวงเม้าด้วยกัน จีมินกลอกตาให้กับอะไรบางอย่างที่ซองแจพูดก่อนที่จะหันมาดึงมือแทฮยอง

              “นี่ แล้วนายล่ะว่ายังไงแทแท? คิดว่าที่แข่งกันคราวนี้ใครจะชนะ กริฟฟินดอร์หรือสลิธีริน?”

              แทฮยองโคลงหัว

              “พูดยากอะ เชสเซอร์ของสลิธีรินดูมีภาษีกว่านะ แต่บีตเตอร์กับซีกเกอร์ของกริฟฟินดอร์เก่งกว่า”

              ถึงจะกระดากปากและรู้สึกเหมือนกำลังทรยศไอ้เซฮุนนิดๆแต่จอน จองกุกที่เป็นซีกเกอร์ของกริฟฟินดอร์ก็เก่งกว่าหมอนั่นจริงๆนี่นา

              “แต่บีตเตอร์ไม่สามารถทำคะแนนได้นะ” ยองแจชี้ “สามารถช่วยอำนวยความสะดวกความปลอดภัยได้ แต่ถ้าพูดเรื่องทำคะแนนแล้วสลิธีรินมีโอกาสดีกว่า”

              “ถ้าจอน จองกุกไม่จับสนิชได้ก่อนล่ะนะ” ยูคยอมว่าด้วยน้ำเสียงสบายๆ “ก็อย่างที่ไอ้แทมันบอกแหละ ทีมแข็งแรงทั้งคู่เลยนี่นา วัดกันยากว่ะ”

              “ถ้าต้องเชียร์จะเชียร์ใครวะ?” จีมินเปลี่ยนคำถามขึ้นมาบ้าง แทฮยองกำลังจะอ้าปากบอกแต่เพื่อนรักกลับยื่นมือเข้ามาเบรก “แกไม่ต้องเลยแทแท ใส่ผ้าพันคอสีแดงแจ๋มาขนาดนี้ชัดเจนแล้วครับเพื่อน ถ้าไม่เชียร์กริฟฟินดอร์ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว”

              แทฮยองยู่ปาก

              “ถ้าไม่เชียร์เดี๋ยวแบคฮยองก็งอนอีกน่ะสิ”

              มีวูบหนึ่งที่เหมือนยูคยอมกับซองแจจะสบตากันแปลกๆ แต่แทฮยองที่กำลังฟังจีมินกับยองแจเลือกฝั่งเชียร์กันอย่างออกรสก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับมันมาก

              การแข่งขันระหว่างกริฟฟินดอร์กับสลิธีรินดุเดือดอย่างที่คิดไว้จริงๆ เล่นไปได้สี่สิบนาทีเชสเซอร์สามคนที่น่ากลัวของสลิธีรินอย่างแจบอม จูเนียน์ และอึนจีก็ทำคะแนนให้ทีมไปได้ถึงห้าสิบแต้มในขณะที่ฝั่งกริฟฟินดอร์แบมแบม แจ็กสัน และจงอินทำไปได้แค่สิบแต้มเท่านั้นเอง แทฮยองคิดว่ามันไม่ใช่เพราะผู้รักษาประตูอย่างจอง โฮซอกฮยองของฝั่งกริฟฟินดอร์จะมือตกหรอกนะ แต่มันเป็นเพราะว่าเชสเชอร์ของสลิธีรินครองลูกไว้ฝ่ายเดียวแล้วก็ไม่มีช่องว่างปล่อยให้อีกทีมแย่งลูกควัฟเฟิลไปได้เลยต่างหาก

              “โฮ เซฮุน ซีกเกอร์ของสลิธีรินเลือกที่จะบินสูงขึ้นไปอีกค่ะ คิดว่าเขาคงกำลังมองหาลูกสนิชอยู่ ในขณะเดียวกันจอน จองกุกของกริฟฟินดอร์ก็อยู่ต่ำลงมาหน่อย เราว่าระดับการบินของจองกุกเข้าท่าว่านะคะ คือแบบ คิดตามดีๆดิ อยู่กลางๆไม่สูงไม่ต่ำเกินไปมันมีโอกาสเจอลูกสนิชมากกว่าปะแก? อาจจะต้องเงยหน้ามองซ้ายมองขวา – คืออาจจะต้องขยับหัวเยอะกว่าการขึ้นสูงๆแล้วมองต่ำอย่างเดียว แต่เฮ้ย สูงมากมันก็พลาดได้ง่ายนะยะ คือบับ ยิ่งสูงยิ่งหนาว ตกลงมาจะยิ่งเจ็บ เหมือนเพลงสกายสเกรปเปอร์ของเจ้เดมี่ โลวาโต้ญาติฝั่งแม่เรา...” ปาร์ค จีมิน สาวแก้มยุ้ยที่นอกจากจะชื่อเหมือนไอ้จีมินนี่เพื่อนแทฮยองแล้วยังมีแก้มเหมือนกันอีกรับบทเป็นโฆษกคอยพูดประกอบการแข่งขัน นางเป็นผู้หญิงที่พูดอะไรแล้วติดลม เลยไปเรื่อยเปื่อยออกทะเลไกลโพ้นมาก เอาจริงๆแทฮยองก็ฟังนางบ้างไม่ฟังบ้าง

              “...คืองี้ แต่แล้วเจบี – จัสตินนะคะ ไม่ใช่แจบอม – ก็ลบไอจีไปเลยไง ช็อคไหมล่ะ? เราก็ช็อคค่ะ คือเมื่อสองนาทีที่แล้วกูยังส่องของกูอยู่ดีๆ เปิดมาอีกทีแม่งตั้งไพรเวท รีเพรชอีกรอบสลัดมาก หายไปเลย คือแล้วคราวนี้เวลากูเบื่อกูควรจะไปเสือกไอจีใครวะ?”

              “ปาร์ค จีมิน!!” เสียงของอาจารย์จางคนเคยสวยเมื่อสามสิบปีที่แล้วแหวขึ้น ปาร์ค จีมินจากฮัฟัฟิลพัฟเพื่อนแทฮยองที่นั่งอยู่ด้วยกันถึงกับสะดุ้ง นี่ขนาดป้าแกนั่งอยู่ค่อนข้างไกลจากไมค์และจุดที่แทฮยองนั่งอยู่เขายังได้ยินเสียงอาจารย์ชัดเจนเหมือนมากระซิบข้างหูอะ พลังเสียงอาจารย์ดีแค่ไหนลองถามใจเธอดูครับ

              “อุ้ย ลืมตัว ขอโทษค่ะอาจารย์ ใครอยากจะเม้ามอย #Selenaendedjustinparty หลังไมค์นะคะ จีมินนี่คนสวยว้อนท์อยากเม้ามาก เพื่อนๆสายเลือดบริสุทธิ์คนไหนไม่รู้จักไอจีไม่ต้องกลัวนะคะ เดี๋ยวเราสอนให้ค่ะ เรื่องการให้ความรู้คนอื่นนี่จีมินนี่ถนัดม๊ากมาก”

              “คุณปาร์ค จีมิน!!!”

              “ขอโทษจริงๆค่ะอาจารย์ขา อ่า... ถึงไหนแล้วคะ? โอเค... โอเค... เฮ้ยยยย โอเคเลยอะ! จงอินแย่งลูกควัฟเฟิลจากอึนจีได้แล้วค่ะ! เขาส่งไปให้แบมแบม โอ้ยยย แบมแบมอา ตัวโคตรเล็กอะ นูน่ากลัวนายปลิวตกไม้กวาดจัง... อ๊ะ ลูกบลัดเจอร์ค่ะ! ลูกบลัดเจอร์กำลังพุ่งใส่จูเนียร์ที่อยู่ข้างหลังแบมแบม! จะรอดไหมคะเนี่ย? โอ้ยยย”

              “เชี่ยเทา!!! ตีลูกบลัดเจอร์สิวะ!!” คริส กับตันทีมควิดดิชของสลิธีรินตะโกนว้ากมาจากอีกฝั่งหนึ่งของสนาม นี่ก็มีวอลุ่มในน้ำเสียงที่ไม่ธรรมดา คือแม่งบินอยู่สู้งสูงขนาดนี้ อยู่ก็อีกฟากของสนาม เครื่องขยายกระจายเสียงอะไรก็ไม่มี แต่ดันเสียงดังมากจนสามารถกลับเสียงปาร์ค จีมินนูน่าได้อะ เทพปะล่ะ?

              “...คือแม่งบลัดเจอร์จะโดนตรงไหนก็ได้แต่ห้ามโดนหน้าจูเนียร์ปะวะ? อ๊ะ ไปแล้วค่ะ เทาตีลูกบลัดเจอร์กระเด็นไปอีกทางแล้ว เทาอา!! ขอบใจมากนะที่ปกป้องหน้าของจูเนียร์ไว้!! ขอบใจจริงๆจ้า!!”

              แหมะ คือยัยปาร์ค จีมินนูน่าคนนี้ก็ไม่ค่อย

              “...แบมแบมบินไปเร็วมากเลยค่ะ จูเนียร์เองก็ตามไปติดๆ อือฮื้ออออ สูสีมากกกก จูเนียร์เอื้อมมือมาจะแย่งลูกควัฟเฟิลจากน้อง อ๊ะ แบมแบมปามันออกไปแล้วค่ะ! มันออกไปทางที่แจบอมกับจงอินอยู่... ใครจะเป็นคนไ... เฮ้ยยย อึนจีค่ะ!! อึนจีมาจากไหนไม่รู้แล้วโฉบเอาลูกควัฟเฟิลไปเฉยเลยค่ะ โอโห้ คราวนี้เหล่าเชสเซอร์มุ่งหน้าไปอีกทางทางห่วงประตูของกริฟฟินดอร์อีกครั้ง...”

              น่าจะทำประตูได้ แทฮยองคิดอย่างนั้น ข้างๆเขาซองแจส่องกล้องส่องทางไกลดูการเล่นของเหล่าเชสเซอร์ชัดๆ เสียงของยูคยอมกับจีมินคอมเม้นดังด้วยความอินจัด แทฮยองกวาดตามองรอบๆ เห็นเซฮุนที่ยังบินค้างอยู่ข้างบนกำลังมองลงต่ำซ้ายขวา ถึงจะมองไม่เห็นหน้าแต่พอเห็นเซฮุนกระตุกไม้กวาดแปลกๆแทฮยองก็พอจะเดาได้ว่าซีกเกอร์ของสลิธีรินคงเริ่มหงุดหงิดที่ตัวเองหาลูกสนิชสีทองนั่นไม่เจอเสียที

              ส่วนซีกเกอร์อีกคน... จอน จองกุก

              แทฮยองขมวดคิ้วเข้าหากันน้อยๆ จอน จองกุกลอยอยู่ในระดับที่ต่ำกว่าผู้เล่นคนอื่นๆ ในเมื่อยังไม่มีซีกเกอร์คนไหนหาลูกสนิชเจอผู้คนก็เลยพากันไปสนใจเกมการล่าแต้มของเหล่าเชสเซอร์เสียมากกว่า แต่แทฮยองก็ยังเหลือบมองซีกเกอร์ด้วยกันอยู่เรื่อยๆ

              แล้วเขาก็คิดมาตั้งแต่ตอนเริ่มเกมแล้วว่าจอน จองกุกวันนี้มีเพลย์แปลกๆ

              ทั้งที่ไม่ขึ้นบินสูงมาก เวลาบินก็ดูสั่นๆประหลาดๆเหมือนทรงตัวไม่ค่อยได้ แถมตั้งแต่เริ่มเกมมาซีกเกอร์ตัวโตของกริฟฟินดอร์ก็ยังใช้สองมือจับด้ามไม้กวาดตลอด ทั้งๆที่หมอนี่มันชอบโชว์ออฟ ชอบบินโลดโผนอยู่บ่อยๆแท้ๆ

              แปลก....

              แทฮยองกระพริบตาอย่างประหลาดใจเมื่ออยู่ๆจอน จองกุกก็เหมือนจะกระตุกไม้กวาดขึ้น หมอนั่นเร่งสปีดบินเร็วที่สุดเท่าที่ทำมาทั้งเกม เป็นการกระทำที่กะทันหันมากจนแม้แต่ปาร์ค จีมินที่พากย์การแข่งขันมาตลอดยังหยุดคอมเม้นเรื่องความหล่อของคริสยองแห่งสลิธีรินมาสนใจจอน จองกุกแทน

              “...เกิดอะไรขึ้นคะนั่น? จอน จองกุกกี้ของกริฟฟินดอร์บินขึ้นไปแล้วค่ะ! เหมือนกับว่าเขากำลังมุ่งหน้าไปทางสแตนด์ฝั่งอาจารย์... อ๊ะ เซฮุนก็โฉบลงมาเช่นกันค่ะ หรือว่าทั้งสองคนจะมองเห็นลูกสนิชแล้ว??”

              “เห็นแล้วๆ อยู่ตรงนั้นไง สองนาฬิกา” แทฮยองพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เพื่อนๆทั้งกลุ่มนี่นั่งอยู่ด้วยกันรีบแหงนหน้าไปทางที่เขาบอกทันที ยูคยอมที่คว้ากล่องส่องทางไกลของเพื่อนมาส่องดูอยู่ผิวปาก

              “เชี่ย จอน จองกุกได้แน่มึง เซฮุนอยู่ไกลไป ถึงจะรีบบินลงมาแต่ก็ไม่ทันจองกุกมันหรอก”

              “ก็ไม่รู้สินะ” แทฮยองว่า “ฉันว่าจองกุกวันนี้มันบินแปลกๆ”

              “บินแปลกๆ?” ซองแจหรี่ตามองขึ้นไปบนฟ้า “สปีตยังต่ำอยู่นะสำหรับจองกุก ปกติมันบินเร็วจะตาย แม่งบินเหมือนหนีผีอะ นี่ช้าว่ะ”

              “ชะล้าใจละมั้ง” ยองแจเสนอขึ้นมาต่อ “ก็เซฮุนมันอยู่ไกลขนาดนั้น คงคิดว่ายังไงก็ไม่ทันเลยจะบินจับลูกสนิชแบบชิวๆไง”

              “มันก็ชอบเล่นใหญ่จริงๆล่ะนะ” จีมินพึมพำบ้าง “ฉันยังไม่เคยเห็นมันจับลูกสนิชแบบคนสามัญชนเลยตั้งแต่ปีสองที่มันเข้าทีมปีแรก ต้องแม่งแบบ ตีลังกาจับบ้าง ยืนบนไม้กวาดจับบ้าง หมุนตัวจับบ้าง”

              คือบางทีพวกกูก็สงสัยว่ามึงตั้งใจจะมาจับลูกสนิชหรือมาเล่นกายกรรม?

              แทฮยองนึกระอาไอ้บ้านั่นอยู่ในใจ ตาก็มองจอน จองกุกที่บินแปลกๆมาตั้งแต่เริ่มเกมไปด้วย

              อืม...

              “จอน จองกุกค่ะ!! จองกุกกี้น้องเราเองค่า จองกุกกี้จับลูกสนิชได้แล้ว! กริฟฟินดอร์เป็นฝ่ายชนะ คะแนน 170 – 60 ค่ะ!”

              ผลของเกมนั้นเป็นชัยชนะของกริฟฟินดอร์ ถึงเชสเซอร์ของสลิธีรินจะเก่งกว่าและสามารถทำคะแนนได้ถึงหกสิบคะแนนต่อเชสเซอร์ของกริฟฟินดอร์ที่ทำได้แค่ยี่สิบ แต่สุดท้ายแล้วเมื่อจองกุกจับลูกสนิชได้เขาก็นำ150แต้มกลับมาให้กับทีมรวมไปถึงยุติการแข่งขันคราวนั้นลง

              การเล่นแปลกๆของจอน จองกุกบนอากาศนั่นทำให้แทฮยองขุ่นใจแปลกๆ ยิ่งเมื่อคนตัวโตจากกริฟฟินดอร์เพียงแค่เอื้อมมือออกไปกำลูกสนิชนั่นเอาไว้ง่ายๆแทนที่จะแสดงท่าโลดโผนเหมือนที่ชอบทำทุกครั้งเขาก็ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา แทฮยองเองก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกว่าทำไม

              แต่ถึงจะไม่เข้าใจ สองขามันก็พาตัวเองลงมาข้างสนามที่พวกทีมควิดดิชของกริฟฟินดอร์รวมไปถึงเพื่อนๆและสมาชิกของบ้านคนอื่นๆกำลังฉลองกันอยู่แล้วล่ะ

              จอน จองกุกที่เป็นเหมือนฮีโร่ของวันนี้อยู่ท่ามกลางวงล้อมของผู้คนมากมายจนแทฮยองไม่สามารถจะเบียดตัวเองเข้าไปหาได้ เขาจิ๊ปากแล้วเผลอพองลมที่แก้ม(โอ้ยย แม่งเผลออีกแล้ว มันเป็นกริยาที่แทฮยองชอบทำเวลาไม่ได้ดั่งใจ พวกจีมิน ซองแจชอบเอามาล้อตลอดว่าผู้ชายแมนๆเขาไม่พองลมที่แก้มกันหรอกนะ และแทฮยองก็พยายามจะหยุดจริงๆแต่พอโดนขัดใจเข้าหน่อยก็แม่งเผลอทำทุกที) ในเมื่อเข้าไปไม่ถึงก็ช่างมันแล้วกัน แทฮยองถึงจะตงิดใจบางอย่างแต่ก็ไม่ได้อยากรู้อยากเห็นมากจนต้องเอาตัวเองไปโดนทับแบบนี้ว่ะแก

              แทฮยองกำลังจะเดินออกไปถ้าไม่ติดว่าญาติผู้พี่ของเขาเรียกตัวไว้ก่อน

              “เด็กน้อย? มาทำอะไรตรงนี้?” บยอน แบคฮยอน ญาติของแทฮยองและหนึ่งในสองผู้ดำรงตำแหน่งบีตเตอร์ของกริฟฟินดอร์ถามขึ้นมา แบคฮยอนจับไหล่แทฮยองไว้ ดึงคนที่ตัวเล็กกว่าตัวเองเพียงแค่นิดเดียวเข้ามาใกล้ๆไม่ให้โดนชน

              “มาหาฮยองเหรอ? แต่ปกติถึงจะแข่งชนะก็ไม่ได้มานี่นา...”

              “ก็เพราะไม่ได้ตั้งใจจะมาหาแบคฮยองนี่นา” แทฮยองพูดอุบอิบ แบคฮยองกลับยิ้มกว้างแล้วเอาแขนพาดไหล่เขาไว้

              “พูดอะไรแบบนั้น?? อย่าเขินสิเด็กน้อย มาฉลองชัยชนะกับฮยองก็บอกเถอะ ไอกู.. น่ารักจังเลย แทแทอาของฮยอง <3”

              ว่าแล้วแบคฮยอนก็เอาแก้มนุ่มของตัวเองเข้ามาถูกับแก้มของแทฮยองที่เบ้ปากและขยับศีรษะหนี

              “โอ้ยยย ไม่เอานะฮยอง ไม่เล่นด้วยนะ”

              “มีความเล่นตัวอะ ฮยองช๊อบชอบ”

              เล่นตัวพ่องงงงงง

              เอ๊ะ พ่อพี่มันก็ลุงกูนี่หว่า?

              “กูจะบ้า” แทฮยองโอตครวญใต้ลมหายใจ เขาขึ้นเสียงขึ้นมาหน่อย “นี่ปกติทำแบบนี้กับชานยอลลี่ฮยองปะเนี่ย?”

              “ไม่เอา เรื่องอะไรจะทำ ชานยอลแม่งไม่น่ารักอะ ไม่มีความควียอบตะเหมือนน้องชายของฮยองเลยสักนิด แทแทอาน่ารักกว่าตั้งเยอะ ฮยองชอบบบ”

              “อ้อหรา” น้ำเสียงกวนส้นเท้ายียวนที่ฟังยังไงก็ใช่ของปาร์ค ชานยอล อีกครึ่งหนึ่งของตำแหน่งบีตเตอร์แห่งกริฟฟินดอร์และแฟนหนุ่มของแบคฮยอนดังขึ้น แบคฮยอนชะงัก เขาค่อยๆหันไปมองข้างหลัง

              “ฮายยย ไงวะชานยอล?”

              “ไงพ่อง” พ่อพี่เขาก็ลุงกูนะชานยอลลี่ฮยอง... “มึงนี่ยังไงวะ เอะอะแม่งชอบลวนลามน้องมัน คราวก่อนก็เล่นซะเข้าใจผิดจนเด็กมันจะกินหัวอยู่แล้วนี่ไม่เข็ดเหรอ?”

              คราวก่อน? เด็ก?

              แทฮยองงงๆกับคำพูดของชานยอลแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปเมื่อร่างสูงโปร่งของแฟนพี่ชายกำลังช่วยเขาแงะมือปลาหมึกของแบคฮยอนออกให้ ชานยอลเก็บแบคฮยอนที่ยังมองตามมาอย่างอาลัยอาวรณ์ไว้ข้างตัว

              โอโห คือนี่แบคฮยองหายไปนี่กูหายใจสะดวกขึ้นเยอะเลยว่ะ

              “แล้วนี่เรามีอะไรหรือเปล่าแทฮยอง? ปกติจะไม่เดินมาให้ไอ้แบคมันลวนวามด้วยความสมัครใจนี่”

              “ลวนลามพ่อง เขาเรียกว่าการแสดงความรักของพี่น้อง”

              แทฮยองมองแบคฮยอนที่พูดโพล่งขัดมาอย่างเหนื่อยใจ

              “ก็นิดหน่อยครับ แทแทว่าจะมาหาจอน จองกุก แต่นี่เหมือนคนจะรุมเยอะแทเลยว่าจะกลับไปหาพวกจีมินนี่แล้ว”

              ชื่อของจอน จองกุกเหมือนจะมีเวทมนตร์ประหลาด เพราะพอพี่ๆทั้งสองได้ยินว่าแทฮยองมาหาจองกุกเขาก็ชะงัก แม้แต่แบคฮยองที่พูดมากตลอดเวลายังมองไปทางที่จองกุกยืนอยู่สลับกับแทฮยองแล้วอ้าปากพะงาบๆ

              “เชี่ย... นี่กูจะเสียน้องไปเร็วขนาดนี้เชียวเหรอ? มายฮาร์ททึ กูทำใจไม่ได้...”

              ระหว่างที่แบคฮยอนเหมือนจะสับสนกับชีวิตอยู่นี่ชานยอลก็ลูบหัวคนรักเบาๆ เขาหันมายิ่งกรุ่มกริ่มประหลาดให้แทฮยอง

              “เฮ้ย ยังไม่ได้เจอไอ้จองกุกมันก็อย่าเพิ่งกลับสิ เดี๋ยวฮยองเรียกให้” ชานยอลว่า แทฮยองมองจองกุกที่ยังอยู่ในวงล้อมของกับตันทีมอย่างจอง โฮซอกและเพื่อนๆคนอื่นๆอย่างไม่แน่ใจ แบมแบมกระโดดกอดจองกุกไว้แน่น

              “...ดูเขายุ่งนะชานยอลลี่ฮยอง ไม่ต้องก็ได้มั้ง ความจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญขนาดนั้น”

              “โอ้ย ไม่ยุ่งหรอก ไม่ยุ่งเลย ขอสองนาที” ชานยอลที่เห็นแทฮยองทำท่าจะกลับลูกเดียวรีบรั้งเอาไว้ เขารีบสาวเท้าไปทางจองกุกพร้อมกับหนีบแบคฮยอนไปด้วย แทฮยองสับขายืนอยู่ที่เดิมอย่างไม่ค่อยแน่ใจนักว่าจะทำยังไงดี

              พอมองตามไปแล้วก็เห็นว่าชานยอลลี่ฮยองกำลังชี้มือมาทางแทฮยอง เพื่อนกลุ่มใหญ่ทั้งกลุ่มของจองกุกรวมไปถึงทีมควิดดิชของกริฟฟินดอร์มองมาที่เขาเป็นตาเดียวจนรู้สึกประหม่า แทฮยองสับขาถ่ายน้ำหนักอีกครั้งพลางแลปลิ้นเลียริมฝีปาก

              จอน จองกุกเหมือนจะนิ่งไปทันทีที่ได้เห็นแทฮยองยืนรอเขาอยู่ สองมือดันแบมแบมที่เกาะคอตัวเองอยู่เมื่อกี้ออก ร่างสูงของซีกเกอร์ของกริฟฟินดอร์เดินเข้ามาหาแทฮยองพร้อมกับสายตาของทุกคนที่มองตามมา

              “ชานยอลฮยองบอกว่าแทฮยองมาหาฉันเหรอ?”

              น้ำเสียงนั่นทำให้แทฮยองมุ่นคิ้ว เขามองสำรวจใบหน้าของอีกฝ่ายดีๆ

              พอมองใกล้ๆแบบนี้ก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่าใช่...

              “กะแล้วเชียว” แทฮยองพึมพำ เขาเอื้อมมือขึ้นแตะข้างแก้มของจองกุกเบาๆ เหมือนอีกฝ่ายจะหายใจสะดุดไปแต่แทฮยองกลับแค่ขมวดคิ้วแน่นขึ้นแล้วผละมือออก

              เขาคงจะคิดไปเอง แต่เหมือนว่าจอน จองกุกจะมองตามมือของแทฮยองด้วยสายตาที่ดูคล้ายกับความเสียดาย

              “ตัวร้อนนี่นา ไข้ขึ้นตั้งแต่ตอนเริ่มเกมแล้วทำไมไม่ขอเปลี่ยนตัว?” แทฮยองเอ่ยถาม เขาพยักหน้าไปทางเด็กปีสี่ที่เป็นตัวสำรองในทีมของจองกุก

              “อ.. เอ๊ะ?”

              “ก็นายน่ะ” แทฮยองถอนหายใจ “ฉันเห็นตั้งแต่เริ่มเกมแล้ว บินก็แปลกๆ เร็วก็ไม่เร็วเหมือนเดิม ก็คิดสงสัยอยู่ว่าอาจจะไม่สบายหรือเปล่าแต่ฉันก็ไม่แน่ใจ เลยอยากมาดูด้วยตัวเอง ดูสิ.. หน้าแดงขนาดนี้ ตัวร้อนจี๋ขนาดนี้ เมื่อกี้พูดเสียงก็แหบหน่อยๆด้วย เป็นขนาดนี้พวกเพื่อนๆนายยังปล่อยให้ตากลมอยู่นี่อีกได้ยังไง?”

              จอน จองกุกกระพริบตาปริบ เขามองคิม แทฮยองที่พูดไปเรื่อยแล้วก็หยิบซองเล็กๆจากกระเป๋าเป้ตัวเองออกมายื่นให้เขา

              “...ยาพารา?”

              “รู้จักด้วยเหรอ?” แทฮยองดูแปลกใจ “ยาลดไข้ของมักเกิ้ล ไม่นึกว่านายจะรู้จักด้วย แต่อย่างนี้แปลว่าใช้เป็นใช่ไหม?”

              “เยรินเคยเอามาให้กินตอนไม่สบาย” จองกุกอธิบาย เขามองรอยยิ้มที่คลี่ออกมาเป็นรูปสี่เหลี่ยมของแทฮยองด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก มันอึ้งๆเหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าอีกฝ่ายมารอเจอเขาหลังแข่งเสร็จ รู้ตั้งแต่ตอนเริ่มเกมว่าจองกุกไข้กลับ ซ้ำแล้วยังเอายามาให้กันอีก

              มือสีน้ำผึ้งของแทฮยองดันแผงยาใส่มือจองกุกไว้ คนน่ารักของฮัฟเฟิลพัฟยิ้มกว้างด้วยความพอใจ

              “ดีแล้ว งั้นเอาไปแล้วอย่าลืมกินยาล่ะ ฉันไปก่อนนะ เพื่อนๆฉันรออยู่”

              ให้ยาเสร็จสรรพแล้วแทฮยองก็ผละออกไป จองกุกมองตามออกไปจนเห็นอีกฝ่ายกระโจนเข้าไปควงแขนปาร์ค จีมิน(คนเสร่อ นี่จองกุกยังไม่ยกโทษให้คราวก่อนที่ไอ้เตี้ยนี่พยายามจับคู่ให้แทฮยองกับมินแจเลยนะมึง) ก่อนที่กลุ่มฮัฟเฟิลพัฟกลุ่มนั้นจะพากันเดินออกจากสนามไป

              เชี่ย....

              เชี่ยมึง....

              จองกุกเอามือข้างที่กำแผงยาลดไข้ของมักเกิ้ลแผงนั้นทาบอก

              ไข้ขึ้นก็ไข้ขึ้นเหอะ แต่กูว่าคิม แทฮยองเนี่ยแหละจะทำกูตายครับ

 Talk: แค่นี้จกุกก็ฟินได้ เอากับเขาไหมล่ะ? 55555555

นอกเรื่องนิดหนึ่ง เราไปดูพี่จินทำกับข้าวในรายการทำอาหารไอดอลมาแหละ พี่. จิน. หล่อ. และ. เก่ง. มาก.
แบบ มากกกกกกก
แพ้ค่ะ.. แพ้ผู้ชายไหล่กว้างในผ้ากันเปื้อนที่หยิบโน่นจับนี่ทำอาหารอย่างเชี่ยวชาญขนาดนั้น ยอมใจ ฮือออออ

แล้วก็ๆๆ อีกเรื่องหนึ่งงง

ทุกคนคะะะ เราแอบเห็นใครแชร์ฟิคเรื่องนี้ในทวิตเตอร์ด้วยแหละ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ดีใจมากกก *หมุนตัวโปรยจูบแบบพี่จิน* 

คอมเม้นก็ด้วย ดีกับใจมากกก โอ้ยยย ไม่รู้จะพูดยังไง คือดีใจมากๆ ขอบคุณมากๆสำหรับกำลังใจนะคะ เราดีใจจริงๆที่ทุกคนชอบ จากตอนแรกที่แต่งมาสนองนี้ดตัวเองตอนนี้ดูมีเป้าหมายขึ้นมาเลย 5555 ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ <3

แล้วเจอกันใหม่เร็วๆนี้เนอะะ