จอมใจเจ้าสมุทร

บทนำ

เมฆก้อนมหึมาเคลื่อนตัวเต็มท้องฟ้าตามด้วยเสียงร้องคำรามกึกก้อง       ร่างของสาวน้อยพยายามวิ่งหนีอะไรสักอย่าง       แต่ก็ต้องสิ้นหวังเมื่อเธอต้องมาจนมุมที่ริมหน้าผา  หล่อนขืนตัวไว้สุดกำลังด้วยเกรงว่าจะตกลงไปด้านล่างที่มีหมู่มวลคลื่นสาดซัดเข้าฝั่งอย่างบ้าคลั่ง  ขณะที่หันรีหันขวางอยู่นั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น       เสียงที่เป็นดั่งมัจจุราชผู้คอยติดตามมาเพื่อกระชากวิญญาณของหญิงสาวออกจากร่าง

“อย่าคิดหนีอีกต่อไปเลย     ยังไงซะเธอก็ไม่มีวันหนีฉันพ้นหรอก” 

“อย่าเข้ามานะ”  หญิงสาวตะโกนออกไปแข่งกับเสียงฟ้าที่เหมือนกำลังจะถล่มลงมาเบื้องล่าง       สายตาก็พยายามมองหาหนทางหลบหนี       ชายผู้นั้นรู้เท่าทันความคิดหล่อน 

“เธออย่าพยายามอีกเลย       ยังไงซะเธอก็ไม่มีวันหนีฉันพ้น       เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าพ่อเธอยกเธอให้ฉันแล้ว     ชีวิตเธอเป็นของฉันนับตั้งแต่ที่พ่อเธอรับเงินของฉันไปนั่นละ”       ชายคนนั้นกล่าวเสียงกร้าวพร้อมรอยยิ้มหยามเหยียด   จ้องมองหญิงสาวตรงหน้าเหมือนหมาป่าที่จ้องมองดูแกะตัวน้อย

“ไม่มีวัน     พ่อฉันไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก     พวกแกมันขี้โกง      ถ้าจะให้ฉันเป็นเมียคนอย่างแกนะ       ฉันยอมตายเสียดีกว่า”  กล่าวจบหญิงสาวก็กระโดดจากหน้าผาลงสู่เบื้องล่าง       ร่างบอบบางจมหายไปในกระแสคลื่นอันปั่นป่วน     พร้อมกันนั้นสายฝนก็เทลงมาดั่งฟ้ารั่ว     ชายผู้นั้นยืนมองเหตุการณ์ด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด   เพราะเขาสูญเงินไปไม่ใช่น้อยแต่กลับไม่ได้เชยชมหญิงสาวแม้แต่นิดเดียว

 “ทำยังไงดีครับท่าน”   ลูกน้องที่ยืนประกบอยู่ด้านหลังถามขึ้นอย่างเป็นกังวล

“มันอยากตายนักก็ปล่อยมันไป”    ชายผู้นั้นบอกด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์    จากนั้นก็เดินกลับลงมาจากหน้าผา

แรงกระแทกเมื่อร่างกายกระทบกับผิวน้ำทำให้จุกจนไม่สามารถเปล่งเสียงร้องออกมาได้   น้ำจำนวนมากไหลทะลักเข้าปากและจมูก   ร่างบอบบางพยายามดิ้นรนขึ้นสู่ผิวน้ำเพื่อหาอากาศหายใจ   แต่ด้วยกระแสน้ำที่ปั่นป่วนบวกกับคลื่นลมอันรุนแรงได้บั่นทอนกำลังของเธอจนแทบไม่หลงเหลือ   อาการดิ้นรนต่อสู้ค่อย ๆ  สงบลง   ดวงตาทั้งคู่ปิดสนิท   ไม่นานก็ปรากฏภาพต่าง ๆ  ในแต่ละช่วงของชีวิตฉายย้อนในความรู้สึก   ใบหน้าอ่อนเยาว์ยิ้มละมุนเมื่อมองเห็นภาพวันเกิดครบรอบสิบเก้าปีของตนที่บิดาให้ของขวัญชิ้นสำคัญซึ่งก็คือสร้อยทองเส้นเล็กน่ารัก   ตัวจี้เป็นเพชรรูปหยดน้ำสีฟ้าครามเหมือนสีน้ำทะเล   

‘นี่เรากำลังจะตายสินะ  คุณพ่อขามิ้นคงไม่อาจกลับไปดูแลคุณพ่อได้อีกแล้ว   มิ้นกราบลาคุณพ่อตรงนี้เลยนะคะ’    หญิงสาวพนมมือขึ้นหว่างอกก่อนจะปลดปล่อยร่างกายให้เป็นอิสระ   ความรู้สึกอึดอัดเข้าครอบงำจนไม่สามารถทนได้อีกต่อไป   และสุดท้ายสติสัมปชัญญะของเธอก็หลุดลอย

เมื่อมองเห็นผู้เป็นนายกลับมา   ลูกน้องคนที่รออยู่ที่รถรีบกุลีกุจอลงมาเปิดประตูให้ทันที   แต่ก่อนที่นายนิพนธ์จะก้าวขึ้นรถก็มีชายชราคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาด้วยท่าทางร้อนรน 

“ลูกผมละครับท่าน ลูกผมอยู่ไหน”   ชายชราถามพลางก็สอดส่ายสายตาหาบุตรสาวของตน   แต่นายนิพนธ์กลับเดินผ่านหน้าไปไม่แยแส    ชายชราจึงอ้อมไปขวางหน้าก่อนที่เขาจะก้าวขึ้นรถ

“ผมไม่ต้องการเงินของท่านแล้ว    อยากได้บริษัทผมก็เอาไป   แต่ขออย่างเดียว   ขอลูกสาวผมคืน ลูกผมอยู่ไหน   มินตราอยู่ไหนครับ”

ชายชราดึงแขนเขาไว้รู้สึกใจคอไม่ดี       ภาพที่ปรากฏตรงหน้าหากใครมาเห็นก็ต้องรู้สึกสงสารชายชราผู้นี้   แต่สำหรับนายนิพนธ์นักธุรกิจผู้โด่งดังไม่เคยมีคำนี้อยู่ในสมอง   สิ่งที่จะทำให้เขาสนใจได้นั้นก็คือเงินกับผลประโยชน์เท่านั้นเอง    ลูกน้องของนายนิพนธ์เข้ามาดึงร่างผอมของชายชราออกไปแล้วผลักล้มลงไปกองที่พื้น 

“ถ้าอยากเจอลูกสาวแกนักก็โน่น   ในทะเลโน่น       อย่ามายุ่งกับท่านอีก”    ได้ฟังดังนั้นหัวใจของผู้เป็นพ่อแทบหยุดเต้น     ชายชราลุกขึ้นวิ่งล้มลุกคลุกคลานไปบนหน้าผา       ปากก็ร้องเรียกหาลูกเป็นระยะ ๆ

“มิ้น  มิ้น  อยู่ที่ไหนลูก”      ชายชราวิ่งพล่านไปทั่ว    จนกระทั่งถึงก้อนหินใหญ่ริมหน้าผา   สายตาอันฝ้าฟางก็พบกับของสิ่งหนึ่งตกอยู่     ผ้าผูกผมสีฟ้าที่ลูกสาวชอบผูกเป็นประจำ   แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ไม่เห็นแม้เงาของผู้เป็นลูก    ชายชราเริ่มส่งเสียงเรียกอีกครั้ง

“มิ้น ๆ  ๆ หนูอยู่ไหนลูก   ออกมาเถอะ   พ่อมารับหนูแล้ว  มิ้น”       เสียงตะโกนก้องเรียกหาบุตรสาวครั้งแล้วครั้งเล่า   แต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงเสียงคลื่นลม     และเสียงฟ้าที่คำรามกึกก้อง    หาได้มีเสียงตอบรับจากบุคคลที่กำลังตามหาไม่     ชายชราทรุดลงกับก้อนหินใหญ่ร่ำไห้ดั่งดวงใจแตกสลาย   ร่างผอมสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้น   ความหนาวเหน็บจากหยาดฝนไม่อาจเทียบได้กับความเหน็บหนาวในดวงใจของเขาได้เลย    มืออันเหี่ยวย่นตามกาลเวลากุมผ้าผูกผมไว้แนบอก   พร้อมคำกล่าวโทษตนเองซ้ำไปซ้ำมา

“ไม่น่าเลยจริง ๆ ไม่ควรเลยจริง ๆ  มิ้น...พ่อขอโทษ”