คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : SPECIAL ϟ LKIM CHAPTER ϟ
ϟ SPECIAL ϟ
#HappyLKIMDay
-
12 March 20XX
07:00 PM
“คุณแอลมาแล้ว!”
เสียงของกลุ่มนักข่าวที่มาจากสำนักข่าวต่าง ๆ ดังขึ้นพร้อมกับแฟลชจากกล้องที่สาดเข้าไปที่หนุ่มร่างสูงที่ลงออกมาจากรถเก๋งสีดำพร้อมกับเดินพรมแดงที่ถูกจัดไว้ให้
งานสำหรับกลุ่มนักแฟชั่นและผู้ทรงอิทธิพลทางด้านแฟชั่น ถึงมยองซูจะไม่ใช่พวกชอบแฟชั่นเหมือนกับคนรักของเขาแต่การถ่ายรูปที่ออกมาสวยและโดดเด่นก็ทำให้เขาสามารถเข้ามาเกี่ยวพันกับแฟชั่นได้เหมือนกัน
“เขาหล่อมากกว่าที่คิดเลยนะเนี่ย..”
“เขาไม่ได้มากับคุณซองจงหรอ”
เสียงพูดคุยมากมายของเหล่าแฟนคลับที่มาตามศิลปิน นักแสดง เซเลป ที่ได้มางานแฟชั่นครั้งนี้ผู้ชายร่างสูงพร้อมกับหมวกสีดำ ชุดดำทั้งตัวแต่เขากลับมีความโดดเด่นมากกว่าคนอื่น ใบหน้าคมที่แสดงความเพอร์เฟคออกมา รอยยิ้มมุมปากที่เขาได้เผยออกมาทักทายเหล่าผู้คน
มยองซูในตอนนี้หล่อมากจริง ๆ
“เชิญคุณแอลยืนให้พูดคุยกับนักข่าวก่อนนะครับ”
เสียงของพิธีกรในงานพูดขึ้นกับร่างสูงที่หยุดยืนอยู่กับที่สำหรับผู้ที่มางาน นักข่าวหลายสำนักที่แห่กันวิ่งมาถ่ายโฉมหน้าของ Photograper ที่มีชื่อเสียงโด่งดังในตอนนี้ มยองซูสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะค่อย ๆ พ่นลมหายใจออกมา
บางทีการเป็นคนดังมันก็เหนื่อยเหมือนกันนะว่าไหม
มยองซูยกฝ่ามือขึ้นโบกมือขึ้นเป็นการทักทาย ก่อนนักข่าวจะเริ่มยืนกันเป็นที่และเตรียมที่จะหาคำถามมาถามมยองซู และแน่นอนว่าทุกคำถามมารุมเข้ามาจนมยองซูตอบไม่ได้เลยล่ะ
“คุณแอลทำไมถึงมางานแฟชั่นครั้งนี้ครับ”
“แล้วคุณซองจงล่ะคะ”
“คุณแอลมีแพลนจะจัดนิทรรศการรูปภาพของตัวเองไหมครับ”
คำถามมากมายที่มีสาระบ้าง ไม่มีสาระบ้างและแอลเลือกที่จะตอบคำถามที่เขาสามารถตอบได้จริงและเป็นคำถามที่เขาคิดว่ามันเหมาะสมมากกว่าคำถามพวกหล่อขึ้นทำอะไรมาบ้าง หรืออะไรที่มันไม่ได้อยู่ในหัวของเขา
“ที่ผมมางานนี้เพราะถูกเชิญมาครับ แล้วก็ผมคิดว่าตัวเองเริ่มสนใจเรื่องแฟชั่นแล้วด้วยเลยอยากลองมาอีกสักครั้ง”
“คุณซองจงไม่มาเพราะไม่สามารถมาร่วมงานได้ ขอโทษแทนด้วยนะครับ”
“ส่วนเรื่องนิทรรศการ ถึงผมจะเคยบอกในรายการที่ผมไปออกแต่นั่นเนสิ่งที่ผมแค่คิดไว้เฉย ๆ ครับ ไว้ถ้ามีจริง ๆ ผมะพยายามบอกข่าวสารนะครับ”
เสียงทุ้มนุ่มตอบในแต่ละคำถาม เขาคลี่ยิ้มออกมานิด ๆ ก่อนเสียงของนักข่าวจะดังขึ้นอีก ใบหน้าคมหันซ้ายหันขวา เขาอยากจะเดินออกจากตรงนี้เต็มทนแล้วล่ะ การโดนนักข่าวยิงคำถามมาบางทีมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของเขานะ
“แล้วตอนนี้ความสัมพันของคุณกับคุณซองจงยังเหมือนเดิมไหมคะ”
...
รอยยิ้มจากคนตัวสูงค่อย ๆ กลายเป็นสีหน้าเรียบเฉย มยองซูนิ่งไปสักพักก่อนจะกวาดสายตามองนักข่าวที่จดจ้องมาที่เขาอยู่
พักหลังมยองซูกับซองจงไม่ได้ออกไปไหนมาไหนด้วยกัน ทุกครั้งที่เขาออกไปข้างนอกด้วยกันพวกนักข่าวก็ชอบแอบถ่ายรูปพวกเขา มันก็น่ารักดี.. แต่บางครั้งเขาต้องการความเป็นส่วนตัวมากจริง ๆ แต่พอพักหลังไม่ได้ออกไปไหนกับซองจงเพราะเรื่องแบบนี้มันก็รู้สึกแย่เหมือนกันนะ
คิดถึงช่วงเวลาแต่ก่อนจัง..
“ความสัมพันของผมกับคุณซองจงยังเหมือนเดิมครับ ผมต้องไปแล้วขอตัวนะครับ”
มยองซูรีบพูดก่อนจะโค้งตัวอย่างเป็นมารยาท ขายาวก้าวออกจากบริเวณนั้นทันทีก่อนจะเดินตรงเข้าไปในงาน เขากวางสายตามองหาที่นั่งของตัวเอง คำทักทายของเหล่าศิลปินที่รู้จักเขาดังขึ้นก่อนมยองซูจะโค้งตัวทักทายตามมารยาทของตัวเอง เขาค่อย ๆ ทำแบบนี้จนไปถึงที่นั่งของตัวเอง
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
“…ครับ”
น่าตลกเหมือนกันที่คนที่นั่งข้าง ๆ มยองซูคืออีซองยอลนายแบบที่ชอบจิกกัดกับมยองซูนั่นแหละ เพียงแต่ตอนนี้ดูเหมือนจะดีกว่าเมื่อก่อนนะ ว่าไหม
“เป็นไงบ้าง สบายดีไหม”
“…ครับ”
“หยิ่งเหมือนเดิม”
พูดพลางหัวเราะในลำคอเบา ๆ ตาคมเหลือบมองคนข้าง ๆ ก่อนเสียงพ่นลมหายใจจะดังขึ้น มยองซูไม่ตอบโต้ใด ๆ เขาทำเพียงแค่ยิ้มแห้ง ๆ ออกมาเท่านั้นและก็มองผู้คนที่เริ่มเดินเข้ามานั่งในสถานที่จัดงาน
รู้สึกไม่ดีเลย..
เขาไม่น่ามาทะเลาะกับซองจงในช่วงเวลาแบบนี้เลยจริง ๆ นะ
‘ไม่มยองซู เราคุยเรื่องนี้กันมาหลายรอบแล้วนะ’
‘...นายว่าฉันงี่เง่าหรอ’
‘ที่ผ่านมาฉันเชื่อใจนายได้จริง ๆ หรอมยองซู’
นั่นสิเนอะ ทำไมถึงทำให้แฟนเชื่อใจตัวเองไม่ได้สักที
ครืด...
วัตถุสี่เหลี่ยมสั่นจนร่างสูงรู้สึกได้ ฝ่ามือหนาค่อย ๆ จับมันขึ้นมาดูก่อนจะเห็นแอพลิเคชั่น Kakao Talk เด้งขึ้นมา และชื่อของคนสำคัญของเขาก็เด้งขึ้นมาเช่นกัน
미미종 ได้ส่งข้อความ
เพียงแค่เห็นชื่อที่แสดงขึ้นมามยองซูก็รีบสัมผัสหน้าจอเพื่อดูข้อความของอีกคนทันที มยองซูก้มหน้าก้มตาจดจ่อกับหน้าจอสี่เหลี่ยมที่ปรากฏแชทข้อความระหว่างเขากับซองจง
[คืนนี้ฉันไปธุระ อาจจะกลับดึกหน่อยนะ] 07:55 PM
เขาลืมไปแล้วหรือไงว่าพรุ่งนี้มันเป็นวันอะไรน่ะ..
[รีบกลับนะครับ] 07:56 PM
Read
ผ่านไปสักพักอีกฝ่ายก็เหมือนจะอ่านข้อความที่มยองซูได้ส่งไป แต่เขากลับไม่ได้ตอบอะไรกลับมาเลยแม้แต่น้อย มยองซูจ้องหน้าจอสี่เหลี่ยมไปสักพักพร้อมกับเสียงพ่นลมหายใจที่ดังออกมาอย่างเบื่อหน่าย
“ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ”
ซองยอลเอ่ยออกมาพร้อมกับตบบ่ามยองซูเบา ๆ ร่างสูงกดปิดหน้าจอให้ดับลงก่อนจะเก็บสมาร์ทโฟนใส่กระเป๋าเสื้อโค้ทสีดำไว้เช่นเดิม มยองซูไม่ตอบอะไรซองยอลเหมือนเดิมและไม่คิดที่จะตอบด้วยเขาทำเพียงเหลือบตามองอย่างหงุดหงิด มือหนากระชับเสื้อโค้ทตัวโตก่อนไฟในงานจะดับลง และงานแฟชั่นในคืนนี้ก็เริ่มต้นขึ้น
หวังว่ามันจะทำให้มยองซูรู้สึกดีขึ้นมานิดนึงนะ..
09:30 PM
งานทุกอย่างจบ หนุ่มตากล้องยืนถ่ายรูปกับแฟนคลับมากมายที่เดินมาขอเขาให้ถ่ายรูปรวมไปถึงการถ่ายรูปรวมงานครั้งนี้ด้วย เขาเลิกแขนเสื้อขึ้นให้เห็นนาฬิกาข้อมือที่กำลังบอกเวลาในตอนนี้ มยองซูพยายามเอาตัวเองออกมาจากสถานที่ชุลมุนก่อนรถเก๋งสีดำจะมาจอดรับเขาถึงที่
คนตัวสูงรีบเปิดประตูรถก่อนจะรีบเข้าไปในนั่งตัวรถทันที ประตูรถถูกปิดลงพร้อมกับรถเก๋งสีดำจะเคลื่อนตัวออกไป เสียงพ่นลมหายใจดังขึ้นอีกครั้งก่อนเสียงหัวเราะจะดังขึ้นตาม
“ว่าไงครับคุณแอล เครียดอีกแล้วหรอ”
เสียงคุ้นหูเช่นเดิม โฮวอนเพื่อนของเขาอาสามาขับรถไปรับไปส่งมยองซูให้ถึงที่ด้วยรถยนต์ที่เพิ่งถอยด้วยเงินของโฮวอนเอง ร่างสูงเอนตัวพิงเบาะนุ่มพร้อมกับหันใบหน้าไปทางหน้ากระจกเพื่อมองวิวข้างนอก
“เบื่อ”
“แต่ก่อนเห็นมาก็ไม่ได้เบื่อนี่”
“ทะเลาะกับคุณซองจงหรอ”
“อืม”
เสียงดังขึ้นในลำคอ โฮวอนเดาไม่ผิดเลยล่ะตั้งแต่ไปรับเจ้าเพื่อนตั้งแต่ช่วงเย็นก็ดูหงอย ๆ แบบนี้มาตั้งแต่ตอนนั้น รถยนต์เคลื่อนตัวไปด้วยความเร็ว เสียงเพลงในรถที่ดังขึ้นเบา ๆ สบายหูทำให้มยองซูรู้สึกง่วง
“ไปดื่มด้วยกันไหม เผื่อช่วยได้บ้าง”
“…”
โฮวอนถามขึ้นในรถที่มีแต่เสียงเงียบ มยองซูยังคงเงียบเหมือนเดิมเพียงแต่เขาค่อย ๆ หันใบหน้ามามองเพื่อนของเขา
“แปปเดียวแล้วกัน”
หวังว่าจะเป็นความคิดที่ดีสำหรับเขาในตอนนี้นะ รถสีดำเคลื่อนตัวไปอีกทางที่ไม่ใช่ทางกลับคอนโดของมยองซู ร่างสูงเริ่มยืดตัวนั่งตรงก่อนจะกวาดสายตามองไปที่ด้านนอก ผู้คนมากมายที่เดินสวนกันไปมา ร้านอาหารที่มีไฟสาดความสว่างออกมา
บางทีพวกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ก็ช่วยเขาได้บ้างล่ะนะ..
“ทะเลาะอะไรกับพี่ซองจงล่ะ”
โฮวอนเอ่ยถามอีกครั้งพร้อมกับยกขวดโซจูรินใส่แก้วทั้งสอง มยองซูค่อย ๆ ยกแก้วขึ้นมาดมกลิ่นก่อนจะดื่มมันเข้าไป มยองซูไม่ค่อยชอบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เพราะมันมักจะทำให้เขาเสียสติ และเขาพยายามที่จะดื่มมันให้น้อยที่สุด
“เรื่องเดิม ๆ ฉันเบื่อตัวเอง”
“นายนี่นะ.. โอ๊ะ.. พรุ่งนี้วันเกิดนายนี่”
เหมือนจะมีแค่โฮวอนล่ะมั้งที่จำวันเกิดของมยองซูได้ มยองซูพยักหน้าขึ้นลงสองสามครั้งก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่มโซจูอีกครั้งหนึ่ง เสียงหัวเราะฉบับโฮวอนดังขึ้นอีกครั้งเพร้อมกับทำทางเหมือนล้วงอะไรบางอย่าง
“เออ.. ฉันลืมเอาของขวัญมาให้นาย”
พูดจบทั้งสองก็หัวเราะออกมา และโฮวอนได้สัญญากับเขาว่าในวันพรุ่งนี้เขาจะเอาของขวัญมาให้กับมยองซู อย่างน้อยเพื่อนนี้ก็ไม่ได้ลืมและยังใส่ใจเขาตลอดเวลา
ขอบคุณที่ทำให้รู้สึกดีขึ้นนะโฮวอน
11:30 PM
‘ขอโทษที่เป็นแฟนที่นิสัยไม่ดีนะครับ’
‘แค่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้ถูกใจพี่ แค่นั้น’
‘…แต่ผมยังอยากพยายามให้ดีกว่านี้นะครับ’
ร่างบางยืนมองเค้กที่วางเรียง ๆ กันในตู้แช่เย็นขนาดใหญ่เขากวาดสายตามองขนาดปานกลาง และรสชาติที่คนคนนั้นชอบมันมาก ๆ เขาสั่งพนักงานก่อนหยิบบัตรใช้แทนเงินสด
ซองจงคลี่ยิ้มให้กับพนักงานก่อนกล่องเค้กขนาดพอเหมาะจะถูกใส่ลงในถุงกระดาษของร้าน ฝ่ามือบางหิ้วถุงนั้นก่อนเขาจะเดินหาสิ่งที่ต้องซื้อไปเพื่อฉลองวันเกิดของผู้ชายคนหนึ่งที่ยังคงทำตัวเป็นเด็กเหมือนเคย
‘พี่จะลืมวันเกิดวันไหมครับ’
ไม่ลืมหรอก
พอนึกถึงเด็กไม่รู้จักโตเขาก็เผลอคลี่ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว มีไม่กี่คนหรอกนะที่เขายอมเสียเวลาช่วงพักผ่อนแถมยังดึกออกมาซื้อของอะไรแบบนี้ มือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยอาหารมากมาย ร่างบางเร่งฝีเท้าออกจากซุปเปอร์มาร์เก็ตข้าง ๆ คอนโด เขาเดินกลับคอนโดโดยใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาที
ของทุกอย่างถูกวางไว้บนโต๊ะสำหรับทานอาหาร ซองจงกวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้อง ตั้งแต่หน้าห้องจนถึงตรงกลางของห้องเต็มไปด้วยรูปโพลารอยด์ รูปของมยองซูที่ถ่ายด้วยกันรวมไปถึงรูปเดี่ยว ๆ ของมยองซูที่ซองจงได้แอบถ่ายเด็กนั่นไว้
ซองจงคิดถูกใช่ไหมเนี่ยทำแบบนี้น่ะ..
มันไม่น่าแย่นะ..
เค้กก้อนพอเหมาะวางไว้อยู่บนโต๊ะ ฝ่ามือบางจับเทียนปักลงที่หน้าเค้กช้า ๆ อย่างบรรจง ใบหน้าสวยค่อย ๆ คลี่ยิ้มออกมา
รีบมาได้แล้ว..
11:50 PM
ร่างสูงค่อย ๆ ก้าวขาเข้าไปยืนในลิฟต์ เสื้อโค้ทสีดำถูกถอดออกมาพาดไหล่ของเขาไว้ เสียงเงียบในลิฟต์ทำให้มยองซูได้ยินเสียงพ่นลมหายใจของตัวเอง เขาถอนหายใจก่อนก่อนลิฟต์จะถูกเปิดออกช้า ๆ
รู้สึกกลัวยังไงไม่รู้ ซองงจะไม่สนใจเขาจริง ๆ หรอ
ฝ่ามือหนาที่ยังคงถือสมาร์ทโฟนยกขึ้นเปิดหน้าจอเพื่อดูว่ามีอะไรอัพเดทมาบ้าง สุดท้ายก็มีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีการแจ้งเตือนจากใครหรือมีข้อความใด ๆ ส่งมาเลยแม้แต่นิดเดียว
11:57 PM
ฝ่ามือหนากดรหัสผ่านของห้องช้า ๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ทุกอย่างเงียบสนิท ไม่มีเสียง ไม่มีแสงไฟ ทุกอย่างมืดไปหมดและนั่นทำให้เขาถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
ช่างมันเถอะ..
เขาปิดประตูห้องทันทีก่อนจะค่อย ๆ ถอดรองเท้าของตัวเองออก ร่างสูงก้าวขาเข้ามาในห้องก่อนจะชะงักทันทีที่เห็นแสงสว่างสีส้ม เขาจ้องมองเค้กก้อนโตที่ตั้งอยู่บนโต๊ะก่อนเสียงนาฬิกาจะดังขึ้น
00:00
ไฟทุกดวงถูกเปิดขึ้นก่อนคนตัวสูงจะกวาดสายตามองรอบ ๆ ห้องที่เต็มไปด้วยรูปภาพของเขากับซองจง ใบหน้าคมที่ค่อย ๆ ขมวดคิ้วเป็นปมก่อนจะได้รับสัมผัสอุ่น ๆ จากด้านหลังของเขา
“...สุขสันต์วันเกิดนะ”
“แก่ขึ้นอีกปีแล้ว รีบ ๆ โตเป็นผู้ใหญ่สักทีสิ”
เสียงใสดังขึ้นก่อนเรียวแขนจะกระชับกอดแน่นขึ้น ใบหน้าสวยแนบกับแผ่นหลังพร้อมกับรอยยิ้มสดใสที่ค่อย ๆ เผยออกมา
“ทำไมพี่ทำแบบนี้ล่ะครับ..”
เสียงทุ้มแหบดังขึ้นพร้อมกับเสียงสูดน้ำมูก ร่างบางชะงักทันทีก่อนจะคลายกอดและจับตัวอีกคนให้หันมามองเขา
มยองซูเป็นเด็กขี้แงจริง ๆ นะ..
“นายร้องไห้ทำไมเนี่ย!”
พูดพร้อมกับหัวเราะกับความเด็กน้อยของมยองซู นิ้วเรียวสวยลูบแก้มของคนตัวสูงก่อนเสียงหัวเราะเราะปนเสียงสะอึกจะดังขึ้น ไม่ว่าจะกี่ปีมยองซูก็ยังคงเป็นมยองซูเหมือนเดิม
ยังไงเขาก็ยังเป็นเด็กน้อยสำหรับซองจง
“อย่าร้องไห้สิ ไม่เห็นจะเป็นคุณแอลเท่ ๆ แบบที่ทุกคนบอกไว้เลย”
“ก็พี่แกล้งผม!”
“ใครแกล้ง “”
คนตัวสูงขมวดคิ้วเป็นปมเหมือนเด็กจนซองจงหลุดขำออกมา นิ้วเรียวบีบแก้มนุ่มของมยองซูอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนฝ่ามือหนาจะจับมือบางนั้นไว้
“ผมคิดว่าพี่ลืมวันเกิดวันแล้ว”
“นายคิดว่าฉันใจร้ายขนาดนั้นเลยหรอ”
“เปล่า พี่แก่แล้ว”
ตุ้บ!!
“คิม มยองซู!!”
หมัดเล็กที่ทุบหลังของมยองซูเข้าไปเต็มแรงจนคนโดนต้องแอ่นหลังพร้อมกับเสียงร้องเจ็บออกมา เสียงหัวเราะดังขึ้นก่อนคนตัวสูงจะกอดคนตัวเล็ก จมูกโด่งฝังลงที่แก้มนุ่มซองจงเบา ๆ ทั้งสองข้าง
“ผมน่ะ รักพี่นะครับ”
“ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีผมก็รักพี่เหมือนเดิม ถึงพี่จะแก่กว่าเดิมก็ตาม..”
พูดจบริมฝีปากหนาก็ค่อย ๆ กดจูบกลีบปากสวยเบา ๆ ร่างสูงคลี่ยิ้มจนตาแทบปิดก่อนฝ่ามือบางจะลูบหัวทุยเบา ๆ อย่างเอ็นดู
“เลิกเป็นเด็กได้แล้ว...”
“ฉันก็รักนาย ถึงนายจะปากหมาแค่ไหนก็ตาม..”
“มยองซู อยู่กับฉันไปนาน ๆ นะเข้าใจไหม”
ดวงตาคู่สวยจ้องดวงตาคมก่อนมยองซูจะค่อย ๆ พยักหน้าออกมาอย่างว่าง่าย ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้มหวานออกมาก่อนริมฝีปากนั้นจะค่อย ๆ ประทับจูบลงบนกลีบปากหนา
จุ๊บ..
“มีของขวัญให้มยองซูไหมครับ”
“ไม่มี”
“…พี่จะเอาตัวพี่เป็นของขวัญให้ผมใช่ไหมล่ะ”
“อือ ยอม”
“ไปเป่าเค้กก่อน!”
“…”
“เป่าแล้วพี่ต้องเข้าห้องพร้อมผมนะ..”
“อือฮึ”
ไอเด็กบ้าเอ๊ย..
แฮปปี้เบิร์ธเดย์แอลคิม
______________________
สกรีม : #สตูดิโอแอลจง
ความคิดเห็น