INFINITE FIC ; STUDIO, STORY♡ ϟ #MYUNGJONG

ลำดับตอนที่ #17 : ϟ C H A P T E R 1 6 ϟ ILY♡

ϟ 16 ϟ
-

“พ่อครับ..” เสียงใสดังขึ้นในห้องทำงานขนาดใหญ่ สมาร์ทโฟนเครื่องใหญ่แนบกับหูของร่างบาง เสียงปลายสายที่ยังไม่มีผู้ใดตอบกลับแต่กลับได้ยินเสียงดังออกมาจากทางฝั่งนั้น

“ว่าไงเจ้าตัวเล็ก” เสียงของประธานซองจินดังขึ้นถึงแม้เสียงจากทางนั้นจะดังจนแทบจะไม่ได้ยินเสียงของผู้เป็นพ่อของตัวเองแต่ซองจงก็พอจะฟังออก ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากันเขาไม่รู้ว่าควรบอกเรื่องแบบนี้กับพ่อตัวเองหรือเปล่า แต่อย่างน้อยมันก็พอจะทำให้ซองจงรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

ไอรักครั้งแรกนี่มันน่าอายขนาดนั้นเลยหรือไง

“ผมมีอะไรจะบอกพ่อครับ” จากที่เงียบไปสักพักซองจงก็พูดขึ้นมาต่อ เสียงปลายสายที่เหมือนกำลังพูดบางอย่างแต่ซองจงก็ฟังไม่รู้เรื่องอยู่ดี ดวงตาสวยค่อยๆปิดลงร่างบางหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะปล่อยออกมา ซองจงกำลังทำใจในสิ่งที่กำลังจะบอกกับพ่อของตัวเอง ตอนนี้ใจของหนุ่มเลขากำลังเต้นแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

“ผม...”

“ผมกำลังมีความรักครับ” ซองจงตัดสินใจพูดออกไป สิ่งที่เขาเคยคิดว่าจะไม่สนใจเรื่องความรักในช่วงเวลาที่ทำงาน ซองจงที่มุ่นมั่นกับคำว่าจะใช้ชีวิตให้กับงานเท่านั้น ตอนนี้มันหายไปแล้ว

ซองจงกำลังสนใจเรื่องความรัก

ซองจงกำลังมีความรัก

รักครั้งแรกที่เกิดกับเพศเดียวกัน

รักครั้งแรกที่มีคนที่ชื่อคิม มยองซูเป็นคนสร้างให้ซองจง..

“เสียงที่นี่มันดังมากเลย พ่อไม่ได้ยิน”

“พูดอีกทีได้ไหม”

อ่า... อะไรกันเนี่ย

ประธานซองจินตอบประโยคที่ทำเอาซองจงไปไม่ถูก ทั้งๆที่ตัดสินใจพูดออกไปแล้วแต่พ่อของตัวเองกลับไม่ได้ยินซะอย่างนั้น ซองจงถอนหายใจอย่างแผ่วเบาก่อนมือบางจะขยี้ผมตัวเองเบาๆ

ในเมื่อพ่อของเขาไม่ได้ยินแล้ว ซองจงขอเลือกที่จะไม่พูดอีกครั้งแล้วกัน..

“ไม่มีอะไรแล้วครับพ่อ ตั้งใจทำงานล่ะ” ซองจงเฉไฉไปอีกเรื่อง เขารีบตัดบทสนทนาทันทีก่อนเสียงปลายสายจะดังขึ้นมาอีกครั้ง

“นี่ซองจง”

“พ่อให้เราดูแลบริษัทแทนก็ทำดีๆล่ะ”

“เดี๋ยวพ่อก็กลับไปแล้ว สู้ๆนะเจ้าตัวเล็ก”

เสียงของหนุ่มวัยทองพูดกับซองจง ใบหน้าสวยที่นิ่งๆกลับคลี่ยิ้มออกมา เขาดีใจที่อย่างน้อยพ่อของเขาก็ยังสนใจเขาอยู่ กำลังใจของคนเป็นพ่อน่ะสำคัญกับซองจงที่สุดแล้ว

“ครับ พ่อก็เช่นกันนะครับ”

“…ครับ รักพ่อนะครับ” เสียงใสของซองจงพูดตอบไปมากับพ่อของเขาก่อนบทสนทนาจะจบลง นิ้วเรียวสัมผัสที่หน้าจอก่อนจะมองไปที่หน้าจอสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่

หายไปไหน

ใบหน้าสวยที่จดจ้องไปที่แอพลิเคชั่นที่ไว้ใช้คุยกับหนุ่มตากล้องตลอด ซองจงรู้สึกเหงาและเศร้าทุกครั้งที่ไม่เห็นแอล หรือซองจงจะทำให้แอลหายไปแบบนี้

“จะไม่โผล่มาให้รำคาญแล้วหรือไง”

“หรือนายต้องการจะหลบหน้าฉัน”

“ไอ้งี่เง่า”

เสียงใสที่พูดใส่หน้าจอสี่เหลี่ยมตรงหน้า การใส่อารมณ์ของซองจงมันดูตลกถ้ามีคนมาเห็นแต่ซองจงกลับไม่ตลกซะเลย ใบหน้าสวยที่เริ่มแย่ลงคิ้วที่เริ่มขมวดเป็นปม น้ำใสๆที่เริ่มคลอที่เบ้าตาสวย ซองจงกำลังเสียใจ

ซองจงกำลังจะงอแง..

“ไอเด็กบ้า..” เสียงใสพูดอย่างแผ่วเบา นิสัยของเด็กผู้ชายที่ชื่อซองจงมากลับมาอีกครั้ง ตั้งแต่โตมาซองจงไม่เคยร้องไห้อีกเลยจนเจอแอลนั่นแหละ แอลทำให้ซองจงทำทุกอย่างเหมือนตอนเด็กๆที่เขาทำ

และแอลทำซองจงร้องไห้..

01:00 PM

ร่างบางที่เดินดูงานแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เขาดูตั้งใจมากกว่าเดิมและเคร่งขรึมกว่าเดิม ซองจงไม่พูดอะไรตั้งแต่เดินออกมาจากห้องทำงานของตัวเอง ใบหน้าสวยที่นิ่งเรียบทำให้พนักงานรู้สึกกลัวเขาแปลกๆ

“คุณเลขาครับ” เสียงทุ้มของโฮวอนดังขึ้นก่อนร่างบางจะหันไปมองตามเสียงที่เรียกเขา ใบหน้ายิ้มแย้มของโฮวอนทำให้ซองจงต้องคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย

“ว่าไง”

“อืม อันนี้เป็นโปรเจคใหม่ของเราครับ”

แผ่นกระดาษเอสี่สองถึงสี่แผ่นถูกมือบางคว้าเอาไว้ ใบหน้าสวยที่จ้องตัวหนังสือในกระดาษซองจงเพียงแต่พยักหน้าก่อนจะยื่นแผ่นกระดาษกลับไปให้หนุ่มแว่นตรงหน้า

“ทำไมต้องเชจูล่ะ ที่สวยๆที่อื่นก็มี”

“ก็ทางฝั่งนั้นเขาบอกมาแบบนี้ครับ พูดตรงๆนะครับมันสถานที่ซ้ำๆอ่ะ”

“ถ้าเขาเลือกมาแล้ว เราก็ขัดไม่ได้จริงไหม”

ซองจงคิดเหมือนกับที่โฮวอนคิด สถานที่ที่ให้มาก็ที่ซ้ำๆ เกาหลีไม่ได้มีแค่เกาะเชจูที่สวยที่อื่นก็มีตั้งเยอะแยะ ใบหน้าสวยมองโฮวอนก่อนหนุ่มแว่นจะคลี่ยิ้มออกมา

“คุณเลขาครับ”

“ว่า”

“ไม่มีอะไรครับ ผมไม่อยากถามกลัวจะเสียมารยาท”

“ผมขอตัวทำงานต่อนะครับ”

โฮวอนเลือกที่จะไม่ถามต่อร่างหนารีบหมุนตัวก่อนจะวิ่งออกไป ใบหน้าสวยที่มองหนุ่มพนักงานจากปูซานวิ่งออกไปเหมือนเด็ก ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้มออกมานิดๆ เขารู้ว่าโฮวอนจะถามอะไรมันก็คงมีอยู่เรื่องเดียวที่โฮวอนอยากจะรู้นั่นแหละ

เรื่องของแอล..

ไม่ใช่แค่โฮวอนที่อยากรู้ซองจงก็อยากรู้เช่นกัน ร่างบางที่ยืนนิ่งเหมือนคิดอะไรบางอย่าง เขาหมุนตัวกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเองก่อนใบหน้าสวยจะคลี่ยิ้มมุมปากออกมา

ถ้านายไม่มาฉันจะไปลากคอนายออกมาเองมยองซู

ซองจงคิดในใจก่อนมือบางจะเปิดประตูห้องทำงานของตัวเอง ร่างบางที่รีบเดินไปเก็บของตัวเองใส่กระเป๋า เขาตัดสินใจว่าจะอู้เวลางานไปจัดการกับไอตากล้องตัวดีที่คอนโดซะเลย ในเมื่อพ่อของเขาไม่อยู่ซองจงก็ขอเลือกทำตัวไม่ดีสักครึ่งวันก็พอ

นายเลือกเองไองี่เง่า..

♡

ร่างบางที่ลงออกมาจากรถเก๋งสีดำรีบเร่งฝีเท้าตรงดิ่งมาที่ห้องของไอหนุ่มตากล้องเจ้าปัญหาของเขา ริมฝีปากสวยที่เม้มเข้าหากันซองจงตัดสินใจถูกแน่นอนที่จะไปหาแอลแทน

ขืนรอให้หนุ่มตากล้องนั่นมาหาซองจงเองก็คงไม่ได้อยู่ดี แค่ไม่เจอกันสองสามวันก็คิดถึงจะตายอยู่แล้ว

คิดถึงหรอ..

ร่างบางที่ใจเต้นแรงขึ้นหลังจากที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูของห้องหนุ่มตากล้อง ขาเรียวที่อยู่ไม่เป็นสุขเขากระดิกขาเพื่อรวบรวมสติของตัวเอง ลมหายใจที่เข้าไปเต็มปอดก่อนจะปล่อยออกมา ซองจงพร้อมที่จะเจอสภาพของคนตรงหน้าแล้ว

...กรี๊ง

เสียงกริ่งของห้องไม่ได้ปลุกให้คนที่นอนโทรมลุกขึ้นรู้สึกตัวเลย ร่างสูงที่นอนห่มผ้าตั้งแต่ปลายเท้ายันหัวของตัวเอง ร่างที่สั่นเล็กน้อยกำลังแสดงให้เห็นว่าแอลกำลังหนาว

...กริ๊ง กริ๊ง

เสียงกริ่งที่ดังขึ้นครั้งที่สอง สาม สี่ ห้า ดังจนคนที่นอนอยู่ต้องรู้สึกตัวขึ้นมา แอลค่อยๆยันตัวขึ้นมานั่งบนเตียงนุ่ม เสียงจิ๊ปากที่ดังออกมาจากหนุ่มตากล้อง กำลังมีคนมารบกวนการพักผ่อนเอาพลังงานของเขากลับคืนมาอยู่

“ใครมันมากดเล่นเนี่ย...” เสียงบ่นพึมพำพลางลุกขึ้นออกจากเตียงใหญ่ อาการเวียนหัวของแอลเกิดขึ้นอีกครั้งหลังจากที่เขาลุกขึ้นออกจากเตียง ร่างสูงก้าวขายาวไปที่หน้าประตูก่อนมือหนาจะจับลูกบิดประตูไว้

โอเค แอลเลือกที่จะต้องเปิดอยู่แล้วคนที่กำลังมารบกวนการพักผ่อนของเขาอาจจะมีเรื่องด่วน อาจจะเป็นโฮวอน อาจจะเป็นครอบครัวของเขาที่กลับมาจากต่างประเทศ หรืออาจจะเป็น

คุณเลขาซองจง..

มือหนาตัดสินใจเปิดประตูก่อนจะชะงักทันทีที่เห็นคนตรงหน้าของเขาเป็นคนที่นึกถึงตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมา เช่นกันกับซองจงที่ตกใจสภาพของหนุ่มตากล้องที่ดูโทรมต่างจากสองสามวันก่อน เจลลดไข้ที่แปะไว้บนหน้าปากของแอลทำให้ซองจงพอจะรู้ว่า คนตรงหน้าของเขากำลังป่วย

“…”

“ทำไมนายไม่ไปทำงาน” ซองจงเลี่ยงที่จะไม่แสดงอาการเป็นห่วงหนุ่มตากล้องออกไป จากสีหน้าของแอลที่ดูโอเคขึ้นกลับแย่ลงหลังจากที่ได้ยินคำถามของคนตรงหน้า

“ผมไม่สบายครับ ขอโทษที่ไม่ได้บอก” แอลเลือกที่จะไม่หยอดมุกอะไรกลับเหมือนแต่ก่อน เขายังคงจำคำที่ซองจงพูดได้ เขาไม่อยากที่จะแสดงอาการที่ดูน่าเบื่อหรือน่ารำคาญออกไป

“...นาย”

“ครับ”

“ทำไมถึงไม่บอกฉัน”

“ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกครับ”

“ตอบคำถามฉัน”

“ผมตอบไปแล้ว”

น้ำเสียงที่นิ่งของแอลทำให้ซองจงรู้สึกแปลกๆ เขาไม่ชินกับแอลในอารมณ์แบบนี้ คนที่เคยหยอดมุกเสี่ยวๆใส่เขา คนที่ยิ้มแย้มตลอดเวลา คนที่กวนตีนและขี้เล่นตอนนี้มันไม่ได้อยู่ในตัวแอลเลย

แอลดูโทรมและไม่มีความสุขเอามากๆ ซองจงรู้สึกได้แบบนั้น

“นั่นไม่ใช่คำตอบของนายจริงๆ ฉันไม่ชอบคนโกหกนะมยองซู”

จบประโยคของซองจง แอลจากที่คอตกกลับเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าสวยอีกครั้ง ใช่ ซองจงไม่ชอบโกหกและตอนนี้แอลกำลังโกหกซองจงอยู่

“ครับ ผมโกหก”

“ผมแค่ไม่อยากทำให้พี่รำคาญ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน” คำพูดของแอลทำให้ซองจงจี๊ดที่หัวใจเล็กน้อย ถูกต้อง ซองจงเคยพูดแบบนั้นกับแอล เขายังจำคำพูดของเขาได้ดี แอลก็เช่นกัน

“…”

“พี่เข้ามาในห้องก่อนก็ได้นะครับ” ซองจงเงียบไปครู่ใหญ่ก่อนร่างสูงโปร่งจะเอ่ยปากออกมาต่อ ทั้งๆที่ซองจงยังไม่ได้ที่จะตอบรับ มือหนากลับเอื้อมมือไปดึงร่างบางเข้ามาในห้องของตัวเองทันที

ซองจงรับรู้ถึงความร้อนจากมือหนา พอจะรู้แล้วล่ะว่าแอลดูจะป่วยมากๆ ป่วยจนหน้าซีดแถมยังตัวสั่นๆอีกต่างหาก

เป็นห่วง ซองจงเป็นห่วงแอลมากตอนนี้ ร่างสูงมองใบหน้าสวยนิ่งๆก่อนแอลจะหมุนตัวเดินหลังโก่งไปที่ห้องนอนของตัวเองช้าๆ เหมือนแอลไม่มีแรงที่จะทำอะไรเลยสักนิด

“ทำไมต้องเข้าไปในห้องนอนด้วย” เสียงใสดังขึ้น เห็นเจ้าตากล้องนั่นพาซองจงเดินไปในห้องแบบนั้นสองต่อสองไปเรื่องเมื่อตอนนั้นมันก็ผุดขึ้นมาในหัว กลัวไอคนป่วยตรงหน้าจะคิดอกุศลกับเขานั่นแหละ

“ผมแค่จะนอนนี่ครับ มีอะไรก็คุยตอนผมนอนนี่แหละ”

“คนป่วยน่ะต้องการพักผ่อนนะครับ นั่นเห็นยาที่หมอให้ผมมาไหม”

“เม็ดใหญ่มาก”

คนป่วยทำตัวเหมือนเด็กอวดของเล่นแต่เปลี่ยนจากพวกของเล่นเป็นยาในถุงพร้อมกับไอเม็ดยาใหญ่ๆในนั้นนั่นแหละ ท่าทางการชี้นิ้วไปทางถุงยาบนโต๊ะทำเอาซองจงหลุดยิ้มออกมา

เหมือนตากล้องฟอร์มจัดพอๆกับซองจงจะหลุดฟอร์มนิ่งๆของตัวเองออกมา เหมือนแอลคนเดิมกำลังจะกลับมาภายในพริบตา

“ช่วงนี้มีงานอะไรไหมครับ” ร่างสูงโปร่งเอนนอนพิงหลังกับพนักเตียง ผ้าห่มหนาถูกมือหนายกขึ้นมาคลุมช่วงขาของตัวเองก่อนจะมองใบหน้าสวยอีกครั้ง

“เยอะ” ซองจงตอบเพียงประโยคสั้นๆ ใบหน้าสวยกลับมานิ่งอีกครั้งหลังจากที่เขานั่งลงกับเก้าอี้ที่ถูกลากมาไว้ในห้องนอนข้างๆกับเตียงของเจ้าของห้อง

“แย่จัง ขอโทษที่อาจจะทำให้ดูวุ่นวายไปหน่อยนะครับ” ร่างสูงตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ สายตาที่มองซองจงด้วยความเศร้ากลับมาอีกครั้ง เวลาคิดถึงตอนที่ซองจงพูดทิ่มแทงใจเขาวันนั้นมันทำให้แอลรู้สึกแย่ตลอดเลย

“อืม”

“ครับ” ต่างคนต่างพูดจบประโยคแบบไปต่อไม่ถูก ร่างบางที่ไม่แม้แต่จะมองคนป่วยที่นอนอยู่บนเตียงต่างกับแอลที่เอาแต่มองคนที่กำลังเมินเขาอยู่ในตอนนี้

“…” เงียบไปสักพักเสียงไอของคนที่นอนอยู่ก็ดังขึ้น อาการไอที่รุนแรงกลับทำให้ซองจงหันมามองแอลทันที ร่างสูงที่ไอไม่หยุด เขาไอจนหูแดงหน้าแดงไปหมด

อาการป่วยของไอหนุ่มตากล้องนี่มันหนักมากจริงๆ

“ขอโทษที่เสียงดังครับ” แอลพูดกับคนที่หันมามองหน้าเขาเหมือนไม่พอใจ พูดจบก็ยังคงไอต่อ เสียงที่ค่อยข้างแหบจนแอลต้องกระแอมเสียงบ่อยๆยิ่งทำให้ซองจงอยู่รู้เป็นห่วงมากกว่าเดิม

“…” หนุ่มเลขาไม่ตอบอะไรเพียงแต่เขากลับฟุบหน้าลงกับเตียงนุ่ม เสียงที่เงียบสงัดในห้องนอนของแอล ไม่มีเสียงคุย ไม่มีเสียงโต้เถียงกัน ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีเสียงอะไรในห้องนอกจากเสียงลมหายใจของคนที่กำลังป่วย ทั้งๆที่มันไม่น่าจะมีอะไรแต่ทั้งคู่กับรู้สึกเศร้าเหมือนกัน

ซองจงควรจะทำยังไงดี..

เขาควรพูดกับแอลไปตรงๆไหม

หรือเขาควรจะเลิกคิดเรื่องแบบนั้น

“พี่ซองจงครับ..” เสียงของหนุ่มตากล้องดังขึ้นทันที่ที่ได้ยินเสียงแปลกๆของคนที่กำลังฟุบหน้าอยู่ข้างๆกับเขา ร่างบางที่ดูสั่นๆยิ่งทำให้แอลรู้สึกแปลกใจมากขึ้น

“พี่ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกซองจงก่อนเสียงสะอื้นน้อยๆของร่างบางจะดังออกมา ดวงตาคมเบิกกว้างขึ้นเมื่อได้ยินเสียงแบบนั้น มือหนาเอื้อมไปแตะที่ไหล่ของคนที่ฟุบอยู่ แอลไม่รู้ว่าซองจงร้องไห้ทำไม หรือมันเป็นเพราะเขาหรือเพราะคนอื่น

“พี่..”

“ไอ้งี่เง่า นายทำให้ฉันแทบบ้านะรู้ไหม!” ยังไม่ทันที่แอลจะพูดซองจงก็เงยหน้ามาพูดใส่คนที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมกับน้ำตา น้ำตาที่เอ่อออกมาจนแอลตกใจกับคนตรงหน้าที่ขึ้นชื่อว่าคุณเลขาจอมโหดนั่นแหละ

เลขาซองจงอายุ 25 กำลังร้องไห้

เลขาซองจงกำลังงอแงเหมือนเด็ก

เลขาซองจงเป็นแบบนี้เพราะแอล

“ฮ..ฮึก..”

“อ..ไองี่เง่า” ซองจงที่เอาแต่ว่าคนตรงหน้าว่าไองี่เง่า แอลไม่เข้าใจกับสิ่งที่ซองจงกำลังเป็นในตอนนี้ถึงแม้ว่าตอนนี้เลขาตรงหน้าของเขาจะน่ารักเหมือนเด็กน้อยก็ตาม

หรือพี่ซองจงกำลังจะสื่ออะไรบางอย่าง

“พี่ร้องไห้เพราะผมหรอ” ใบหน้าหล่อที่แฝงไปด้วยความสงสัยยกนิ้วชี้มาที่ตัวเองพร้อมกับเอียงคอเล็กน้อย แอลไม่เข้าใจอารมณ์ซองจงตอนนี้จริงๆนะ พี่เขาสื่ออะไรออกมา จะสารภาพรักหรือไง

“อย่าร้องสิครับ” ทันทีที่ถามคำถามไปซองจงกลับสะอื้นหนักขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยน้ำตายิ่งทำให้แอลรู้สึกผิดถ้ามันเป็นเรื่องของตัวเอง มือหนาเลื่อนไปลูบแก้มสวยแอลค่อยๆเช็ดน้ำตาของคนขี้แงออกช้าๆ และการกระทำแบบนั้นมันโคตรที่จะอบอุ่น

“ผมรู้สึกผิดนะครับถ้าเป็นต้นเหตุทำให้พี่ร้องไห้น่ะ”

“อื้อ.. รู้ตัวก็ดี..ฮึก”

“งั้นพี่เป็นอะไรครับ บอกคนนิสัยไม่ดีแบบผมสิ”

มือหนาทั้งสองข้างยังคงประคองใบหน้าสวยไว้ถึงแม้เขาจะเป็นคนป่วยคนนึงแต่ตอนนี้เหมือนแอลจะลืมว่าตัวเองเป็นอะไร เขายังคงเพียงจ้องใบหน้าสวยที่กำลังยกนิ้วเรียวขึ้นมาขยี้ตาของตัวเอง

“ฉัน..”

“ฉันกำลังทำผิดกับสิ่งที่ตัวเองเคยคิดเอาไว้”

คำตอบของซองจงที่ทำให้คนอย่างแอลไม่เข้าใจอยู่ดี ใบหน้าหล่อที่ทำหน้าไม่เข้าใจกับสิ่งที่ซองจงพูด ห้องนอนที่เงียบสงัดแต่ก็เริ่มมีเสียงพูดคุยของทั้งสองคนขึ้นมา แอลยังคงต้องการคำตอบที่ชัดเจนกว่านี้

“ฉันตอบไปแล้ว”

“เอ๊ะ.. กวนผมหรอครับ”

“...ฉันกำลังมีความรัก”

จบประโยคที่แอลพูดซองจงก็รีบพูดขึ้นออกมาทันที แอลได้ยินชัดเจนเลยกับสิ่งที่ซองจงพูด หนุ่มเลขาที่บอกว่าตัวเองกำลังมีความรัก คำตอบที่ทำให้กระจ่างกับประโยครอบแรกของซองจง

แอลจำได้แล้วล่ะ ซองจงเคยบอกว่าจะไม่สนใจเรื่องความรัก จะสนใจแต่งาน ไม่ว่าใครจะมาจีบเขาซองจงเลือกที่จะปฏิเสธแน่นอน แต่ตอนนี้แอลได้ยินคำพูดแบบนั้นจากปากซองจง

ใช่เขาหรือเปล่า..

หรือซองยอล..

“ความรัก?” แอลทวนคำพูดอีกครั้งก่อนคนตรงหน้าของเขาที่หยุดร้องไห้จะพยักหน้าแทนคำตอบ ริมฝีปากหยักที่ค่อยๆเริ่มคลี่ยิ้มออกมา เขาไม่รู้ว่าซองจงคิดอะไรกับใครหรือเปล่า อีกใจก็คิดว่าตัวเองแต่อีกใจก็คิดเป็นคนอื่น..

“คุณซองยอลหรอครับ ใช่วันที่ไปดูหนังด้วยกันหรือเปล่า” คำพูดที่แฝงการประชดไปด้วยจากปากแอลกระตุกฝ่ามือบางยกขึ้นมาตบที่ใบหน้าหล่ออย่างแรง คำพูดที่ขัดใจซองจงจนหัวเสียและเขาไม่ชอบคำพูดแบบนี้เอามากๆเลยล่ะ

เพี้ยะ!

“…พี่ตบผมทำไมครับ”

“…”

“ไอเด็กโง่! ฉันร้องไห้ก็เพราะนาย ฉันเป็นห่วงนาย ฉันคิดถึงนาย คิดสนใจแต่นายทุกวันตั้งแต่นายหายไป จะให้ฉันมีความรักกับใคร!”

“กับหมาข้างบริษัทหรือไง..” ร่างบางถึงกับฟิวส์ขาดซองจงพูดทุกอย่างที่อยู่ในใจออกมาทั้งหมด คำพูดที่ทำให้แอลเบิกตากว้างขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม ยิ้มที่แก้มแทบจะแตก ยิ้มแบบที่โคตรจะมีความสุข

ซองจงยอมเขาแล้ว

ซองจงยอมความรักที่แอลมีให้ซองจงแล้ว..

“อ..อะไรนะครับ”

“พี่มีความรักเพราะผมหรอ”

“ผมไม่ได้ฝันใช่ปะ”

แอลจากคนป่วยที่นอนโทรมเหมือนตายกลับดูเหมือนคนที่ไม่เป็นอะไรเลยสักนิด จากที่นอนอยู่ร่างสูงก็รีบยกตัวขึ้นมานั่งน้ำเสียงที่ดีใจของแอลมันดูเป็นเสียงที่ดีใจมากจริงๆ

เขาจีบคนที่ใจแข็งที่สุดติดแล้ว เขาชนะใจคนที่ชื่ออี ซองจงได้ เขาทำทุกอย่างให้คนที่ชื่ออี ซองจงประทับใจได้แล้ว เขาทำให้คนอย่างซองจงยอมยกใจให้เขาดูแลแล้วล่ะ

“...ที่ฉันร้องไห้เพราะฉันทำตามที่ตัวเองเคยพูดไม่ได้ต่างหาก”

“ฉันชนะใจตัวเองไม่ได้หลังจากที่เจอคนแบบนาย”

“ไอบ้าเอ๊ย...”

ซองจงก้มหน้างุดพลางพูดออกมารัวๆ ความน่ารักของซองจงตอนนี้ทำให้แอลลืมไปว่าซองจงอายุครึ่งห้าสิบปี ตอนนี้ซองจงเหมือนเด็กอายุสิบห้าซะด้วยซ้ำ เสียงหัวเราะของคนป่วยดังขึ้นเขาหัวเราะกับความน่ารักของซองจง ความน่ารักและสดใสที่ไม่มีใครเทียบกับซองจงได้

“หัวเราะอะไร”

“ขำมากหรือไง”

“ผมขำเพราะพี่น่ารัก”

“มีความรักแต่ก็ทำงานได้นี่ครับ.. มันไม่ได้ทำลายการงานของพี่ซะหน่อย”

“ฉันไม่มั่นใจ”

“มั่นใจเถอะครับ เพราะผมจะช่วยพี่ในทุกๆเรื่องเลย”

พูดจบมือหนาประคองใบหน้าสวยไว้ไม่ทันที่ซองจงจะพูดอะไรริมฝีปากสวยก็ถูกหนุ่มตากล้องครอบครองไปแล้ว ร่างสูงประทับจูบอ่อนโยนไปที่ริมฝีปากสวย ความร้อนของริมฝีปากหยักทำให้ซองจงรู้สึกได้ อยากจะต่อต้านรสจูบแบบนี้แต่มันก็รู้สึกชอบอย่างบอกไม่ถูก

ความรู้สึกของตอนนี้เหมือนตอนนั้น เหมือนจูบครั้งแรกของทั้งสอง ร่างบางที่เริ่มรู้สึกชอบกับรสจูบที่อีกฝ่ายมีให้ริมฝีปากสวยก็เริ่มที่จะโต้ตอบกลับ ริมฝีปากสวยที่บดเบียดกับริมฝีปากหยักกลับบ้าง แอลแปลกใจกับการกระทำของซองจง แต่นั่นยิ่งทำให้แอลต้องการมากกว่านั้น

มือบางจากที่อยู่นิ่งๆตอนนี้ก็ยกขึ้นไปคล้องคอของหนุ่มตากล้องทันทีซองจงเปลี่ยนจากบทจูบที่แสนหวานเป็นบทจูบที่รุนแรงขึ้น บทจูบที่แอลเริ่มต้นก่อนกลับกลายเป็นซองจงที่คุมทุกอย่างในตอนนี้

“อื้อ..” เสียงครางในลำคอของหนุ่มเลขาดังขึ้นเหมือนซองจงจะขาดอากาศหายใจมือบางที่เลื่อนมาทุบแผงอกให้หยุด บทจูบที่เนิ่นนานควรจะจบลงได้แล้ว แต่คนที่ส่งสัญญาณให้หยุดกลับคิดที่จะเริ่มอีกครั้ง

เพียงแต่คราวนี้แอลกลับปฏิเสธบทจูบนี้แทน

“สติหลุดแล้วหรอครับคุณเลขาซองจง” ใบหน้าหล่อยังคงจดจ้องใบหน้าสวย ดวงตาของซองจงที่หวานเยิ้มยิ่งทำให้แอลรู้สึกแปลกๆขึ้นมาทันที ถ้าเขาไม่หยุดตอนนี้เขาต้องทำกับซองจงมากกว่าจูบแน่นอน

ให้ตายเถอะทำไมถึงกลายเป็นแอลที่ต้องหยุดทุกอย่างแบบนี้ล่ะ..

มันเป็นหน้าที่ของซองจงไม่ใช่หรือไง

“ป..เปล่า” ร่างบางที่ได้สติรีบก้มหน้างุดพลางตอบคำถามของแอลออกมาอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากสวยที่เม้มเข้าหากัน มือหนายกขึ้นลูบไปที่ผมนุ่มของหนุ่มเลขาที่อายุมากกว่า

น่าเอ็นดูจนไม่อยากเรียกว่าพี่..

“ผมอยากจะทำอะไรที่มันถูกต้องทุกอย่างเพราะฉะนั้นพี่ต้องตอบรับคำถามผมนะครับ”

“พี่จะเป็นแฟนกับผมไหม?”

ไม่ต้องคิดคำตอบใดๆทั้งสิ้นใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นริมฝีปากสวยที่คลี่ยิ้มออกมา เขาเลือกที่จะฝากทุกอย่างไว้กับแอลแล้ว ซองจงคิดถูกแล้วล่ะ ริมฝีปากสวยที่กดจูบลงกับริมฝีปากหยักเข้ารูปบทจูบที่ไม่ได้เนิ่นนานมันก็เหมือนแค่จุ้บกันธรรมดาแต่ทำเอาแอลรู้สึกชอบอย่างบอกไม่ถูก

ริมฝีปากสวยถอนจูบออกอย่างช้าๆพร้อมกับรอยยิ้มที่น่าหลงใหล แอลชอบและซองจงก็ชอบเช่นกัน ใบหน้าของทั้งสองที่แดงอยู่แล้วกลับแดงยิ่งขึ้น จากที่เงียบไปสักพักซองจงก็เอ่ยปากออกมา

“อื้ม..”

“ฉันตกลงที่จะเป็นแฟนกับนาย แล้วก็..”

“ฉันยอมให้นายดูแลฉันตั้งแต่วันนี้แหละ”

ϟ

     สวัสดีครับครับ! แชป16มาแล้ว! (ไม่ใช่แชปสุดท้ายครับเอา ily ขึ้นให้รู้ว่านางรักกันแล้วเฉยๆ) นี่คือสิ่งสะไพ้ที่บอกครับเย่ๆ สงสารเจ้าแอลที่เอาแต่ตามจีบๆ เลยให้คุณซองจงยอมซะเลย ดีใจไหมครับเนี่ย.. ยังไงก็ฝากติดตามต่อนะครับมีกุ๊กกิ๊กดราม่าเยอะแยะแน่นอน

     ฝากเมนท์ให้กำลังใจด้วยนะครับตอนนี้ต้องการกำลังใจมากๆ ถ้าไม่มีก็คงพักไม้พักมือไปยาวๆครับ
     ยังไงฝากสกรีมแท็ก #สตูดิโอแอลจง ในทวิตเตอร์ด้วยนะคร้าบ
     ps. พิมพ์ผิดตรงไหนขออภัยด้วครับ มีเวลาว่างจะมาแก้ไขให้น้า

CR.SQW