คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ϟ C H A P T E R 6 ϟ
ϟ 0 6 ϟ
-
“พี่ชอบคุณซองยอลหรือเปล่าครับ”
“คิดอะไรถึงถาม” ซองจงถามกลับทันทีที่หนุ่มตากล้องถาม สายตายังคงเพ่งไปทางด้านหน้าไม่หันมามองคนที่กำลังจ้องเขาไม่ละสายตา ซองจงเหลือบมองคนข้างๆก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา
“แค่อยากรู้ครับ”
“เหมือนเขาจีบพี่”
“ทำไมอ่ะ เขาก็จีบฉันมาสองปีแล้วนะ” ซองจงเริ่มพูดแหย่ดวงตาคมที่จ้องเขาอยู่เบิกกว้างขึ้นคิ้วทั้งสองที่ขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจ มือหนาตบไปที่ต้นขาของตัวเองอย่างไม่พอใจท่าทางของหนุ่มตากล้องทำเอาคุณเลขาแทบจะหลุดขำออกมา ริมฝีปากสวยรีบเม้มก่อนจะทำหน้านิ่งๆเหมือนเดิม
“แล้วพี่ชอบเขาไหมครับ..”
“เอาจริงๆนะครับ” น้ำเสียงจริงจังของแอลเอ่ยขึ้นคิ้วที่ยังขมวดติดกันอยู่อย่างนั้นสายตาที่ยังจ้องคนที่กำลังขับรถอย่างไม่ละสายตา รถที่เคลื่อนตัวช้าลงใบหน้าสวยค่อยๆหันไปมองใบหน้าหล่อที่จ้องเขามาตั้งนาน ริมฝีปากสวยจิ๊ปากใส่เบาๆก่อนจะพยักหน้ายอมตอบในสิ่งที่แอลต้องการ
“ไม่ชอบ”
“ฉันไม่ชอบใครทั้งนั้นแหละ”
“ทั้งนายและพี่ซองยอลฉันไม่ชอบหมดเลย” เสียงใสพูดจบพร้อมกับหันไปมองทางถนนเหมือนเดิมรถที่เคลื่อนตัวช้าเร่งเร็วขึ้นตามปกติ แอลพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะหลุดยิ้มอย่างดีใจ มือหนายกนิ้วโป้งขึ้นมาใส่คนที่กำลังขับรถ
“ดีจังครับ” ถึงแม้คำตอบของซองจงจะไม่ได้ดีนักแต่อย่างน้อยแอลก็ดีใจที่ซองจงไม่ได้มีใครมีวิ่งในหัวใจของเขาอยู่แล้ว ถึงมีเขาขอแค่ไม่มีซองยอลก็ดีมากแล้วล่ะ ไม่ว่าซองจงจะบอกว่าไม่ชอบเขาก็ตามแต่หนุ่มตากล้องคนนี้คงไม่ยอมง่ายๆ
“ทำไม?” ซองจงถาม
“เปล่าครับ.. ไม่มีอะไร” พูดพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆแอลค่อยๆเอนตัวพิงเบาะนุ่มๆหลังจากที่นั่งตัวตรงเกร็งกับคำตอบของซองจง ใบหน้าหล่อหันไปมองทางกระจกฝั่งของตัวเองริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มอย่างพอใจเขามองวิวจากด้านนอกอย่างมีความสุข
รถเก๋งสีดำที่เลี้ยวเข้าไปในตรอกที่มีแต่ร้านอาหารมากมาย ผู้คนที่เดินตามทางเสียงที่ดังลอดเข้ามาในรถ หนุ่มตากล้องที่เผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ในรถที่ไม่มีเสียงของหนุ่มตากล้องทำเอาซองจงสบายหูมากขึ้นเหมือนอยู่ในรถคนเดียว
รถเก๋งสีดำเคลื่อนตัวไปที่โซนจอดรถของร้านอาหารปิ้งย่างในย่านนั้นรถที่ค่อยเคลื่อนตัวเข้าไปจอดในโซนที่เหลืออยู่ไม่กี่ที่ ช่วงเที่ยงที่มีแต่คนได้พักกับงานถึงแม้จะเป็นวันธรรมดาแต่คนก็ยังเยอะเหมือนวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ซองจงก้มหน้าลงปลดเข็มขัดนิรภัยออกใบหน้าสวยที่หันไปมองคนที่กำลังหลับไม่รับรู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
“มยองซู..” เสียงใสเอ่ยชื่อของหนุ่มตากล้องที่กำลังเอนตัวหลับอยู่ตอนนี้ ใบหน้าสวยขมวดคิ้วก่อนมือบางจะเขย่าแขนแอลเบา
“คิม มยองซู”
ไม่ได้ผล นี่ซองจงไม่คิดมาก่อนเลยว่าคนอย่างแอลจะหลับลึกเหมือนตายขนาดนี้ ใบหน้าสวยค่อยๆยื่นหน้าไปใกล้กับคนที่หลับตรงหน้า คิ้วที่ขมวดติดกันอย่างหงุดหงิดมือบางค่อยๆยกขึ้นไปตบที่หน้าผากของแอลเบาๆ
“มยองซู” ได้ผล แอลตื่นด้วยน้ำหนักมือของซองจงที่ตบหน้าผากเขาเบาๆ ใบหน้าสวยที่ไม่ได้กะระยะความใกล้ชิดไว้ ใบหน้าเรียวที่รู้สึกตัวหันมาอย่างเร็วจนจมูกของทั้งสองแทบจะชนกัน สายตาคมที่ปรือๆเหมือนคนเพิ่งตื่นเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อเห็นใบหน้าของคุณเลขาใกล้เขามากขนาดไหน
ต่างจากซองจงที่แทบจะไม่สะทกสะท้านอะไร
ไม่ใช่ไม่รู้สึกว่ามันใกล้เกินไป
แต่ช็อคไปแล้วต่างหาก..
ใบหน้าของทั้งสองที่ห่างกันไม่ถึงคืบ ทั้งสองจ้องตากันอยู่นาน นานจนเหมือนเวลาหยุดหมุนไปไม่รู้ว่ากี่นาทีที่เขาทั้งสองอยู่แบบนี้ เหมือนคนที่ช็อคจะเริ่มได้สติกลับคืนมามือบางรีบยกขึ้นมาดันใบหน้าของหนุ่มตากล้องออกห่างอย่างไว
แรงดันของซองจงทำเอาคนที่กำลังเคลิ้มกับการจ้องใบหน้าสวยนั้นได้สติกลับมา มือหนาค่อยๆยกขึ้นมาจับข้อมือเล็กไว้ เขาหัวเราะออกมาเบาๆข้อมือเล็กที่ถูกจับไว้ด้วยมือของแอลรีบสะบัดออกมาทันที
“โห.. พี่อยากมองผมใกล้ๆก็ไม่บอก” น้ำเสียงแซวเลขาที่กำลังหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาเรียวสวยทำตาลอกแลกคิ้วที่ขมวดติดกันอย่างไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเอง ริมฝีปากหยักที่ฉีกยิ้มกว้างก้มหน้าลงปลดเข็มขัดนิรภัยออก
“อ้าว.. คุณเลขาอี ซองจงครับ” แอลปรบมือหนึ่งครั้งเรียกสติของคนที่ดูจะเหม่อๆไปครู่หนึ่ง ซองจงสะดุ้งก่อนจะเงยหน้ามองแอลอีกครั้ง แอลที่ยิ้มอยู่แล้วกลับยิ้มจนตาปิด
เอาจริงๆแล้วสำหรับแอลซองจงคือคนที่น่าค้นหามากๆ แค่เห็นครั้งแรกเขาก็ตกหลุมรักเอาซะแล้วยิ่งเห็นมุมน่ารักแบบนี้แอลยิ่งอยากรู้มากขึ้น
อยากรู้ว่าซองจงเป็นคนยังไง
อยากรู้ว่าซองจงใช้ชีวิตยังไง
อยากรู้ว่าซองจงชอบคนแบบไหน
แล้วก็อยากรู้ว่าซองจงจะรู้สึกชอบเขาบ้างไหม..
ทั้งสองก้าวขาไปที่ร้านอาหารปิ้งห้างในย่านนั้น คนที่แฮปปี้ที่สุดตอนนี้น่าจะเป็นตากล้องหนุ่มที่เดินยิ้มออกมาตั้งแต่ในรถ เช่นเดียวกับคนที่หน้าบึ้งตึงก็เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ในรถเหมือนกัน มือหนาผลักประตูของร้านอาหารมือหนายังคงดันไว้รอให้คุณเลขาเดินเข้าไปก่อน
แน่นอนว่าแอลต้องทำแบบนี้อยู่แล้ว จะเข้าไปก่อนเจ้านายตัวเองนี่นะฝันไปเถอะ ขาเรียวก้าวเข้าร้านอาหารอย่างไวเขากอดอกมองรอบๆก่อนหนุ่มตากล้องจะรีบเดินตามเข้ามา
พนักงานที่เดินตรงเข้ามารับลูกค้าก่อนจะเชิญให้ไปนั่งตามที่ว่างที่ยังเหลืออยู่ ทั้งคู่เดินตรงที่ไปโต๊ะตามที่พนักงานบอกอย่างพร้อมเพรียงกัน ตอนนี้ทั้งแอลและซองจงต้องการอาหารลงท้องที่สุด
“คิดไงถึงอยากกินปิ้งย่างครับเนี่ย” เสียงทุ้มถามขึ้นมาทันทีพอทั้งคู่นั่งตรงข้ามพร้อมกัน เขายิ้มให้คนตรงหน้าอีกครั้งก่อนซองจงที่ก้มหน้าอยู่จะเงยหน้าขึ้นมามอง
“ก็ฉันอยาก ไม่อยากก็ไปร้านอื่นเลยไป” น้ำเสียงที่หงุดหงิดเอ่ยขึ้นทันทีใบหน้าสวยที่แสดงความไม่พอใจออกมาทำเอาหนุ่มตากล้องหลุดขำออกมาทันที แอลส่ายหัวทันทีแทนคำตอบ
“แค่ถามเฉยๆ ทำไมชอบไล่กันจังครับ..”
“ไล่มากๆเดี๋ยวก็ไปจริงๆซะหรอก” แอลพูดหยอกนิดๆแต่สีหน้าของซองจงกลับจริงจังเสียอย่างนั้น คิ้วขมวดติดกันอย่างไม่พอใจ
“เชิญ”
“เฮ้ย ผมล้อเล่นครับ” แค่แอลพูดหยอกเฉยๆแต่ซองจงกับคิดจริงจัง สีหน้าที่จริงจังทำแอลรีบตอบปฏิเสธทันที เขาแค่อยากจะลองใจคุณเลขาตรงหน้าแต่กลับได้คำตอบที่ตัวเองไม่อยากได้ซะอย่างนั้น
“เก่งแต่ปาก..”
“รู้ได้ไงครับเคยจูบผมหรอ”
“ไอบ้านี่!” เสียงดังลั่นของซองจงทำเอาคนแทบทั้งร้านหันมามองทั้งคู่ แอลถึงกับหลุดขำกับความขี้วีนของคุณเลขาตรงหน้าซองจงที่เพิ่งฟิวส์ขาดรีบก้มหน้าหลบสายตาของคนในร้านที่จ้องมองมา
“อายหรอครับพี่ซองจง”
“เออ!” ซองจงที่ทำเสียงอู้อี้ไม่พอใจตอบสั้นๆแต่น้ำหนักเสียงที่กระแทกแสดงความหงุดหงิดออกมา แอลยักคิ้วกวนๆใส่ก่อนพนักงานจะเดินมาเตรียมเตาเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อย ไม่ถึงห้านาทีเครื่องเคียง เนื้อหมูทั้งหลายก็มาเสิร์ฟไว้บนโต๊ะมากมาย ดวงตาของคุณเลขาทำตาวาวเมื่อเห็นอาหารตรงหน้า
“เอาลงดิ”
“อะไรครับพี่”
“หมูอ่ะ”
ใบหน้าสวยขมวดคิ้วสั่งให้หนุ่มตากล้องทำตามที่เขาบอก แอลพยักหน้าทำตามคำสั่งเจ้านายตัวเอง ยางทีซองจงที่อายุครั้งห้าสิบกลับทำตัวเป็นเด็กเอาแต่มันก็น่ารักไปอีกแบบ ทั้งๆที่เขาคีพตัวเองให้เป็นผู้ใหญ่ที่ดูเรียบร้อยไว้อยู่แล้ว
มือหนาเอื้อมไปจับที่คีบก่อนจะคีบเนื้อหมูที่เจ้านายของตัวเองชี้สั่งลงกับตะแกรง ไฟที่ร้อนพอจะทำให้หมูที่ลงไปสุกไม่เกิดห้านาที ดวงตาสวยเหลือบมองคนที่กำลังทำหน้าที่ตามที่ตัวเองสั่งอย่างตั้งใจ
“ตัดให้ด้วยดิ”
“ให้ผมป้อนด้วยปะครับ”
“ก็ดี.. เอ้ย ไม่ๆ!” ซองจงที่เผลอพูดอะไรไม่รู้ออกมาทำเอาแอลฉีกยิ้มกว้างออกมาซะอย่างนั้น ใบหน้าสวยทำหน้าตาหงุดหงิดปิดบังความเขินอายของตัวเอง
“โห ปฏิเสธเฉยเลยครับ” พูดแซวคนตรงหน้าแม่มือทั้งสองก็ยังทำหน้าที่เหมือนเดิมมืออีกข้างคีบหมูไว้ส่วนมืออีกข้างก็จับกรรไกรตัดเนื้อให้เป็นชิ้นเล็กๆเช่นเดียวกัน
มือบางรีบจับตะเกียบคีบเนื้อหมูมาใส่จานตัวเองอย่างไว แอลตัดลงไปเมื่อไหร่ก็รีบคีบมาไว้ในจานตัวเองเมื่อนั้นรีบจนหนุ่มตากล้องมองจนหลุดยิ้มออกมาอีกครั้ง
“พี่กินเยอะจัง ที่ผมตัดให้จะไม่แบ่งหน่อยหรอครับ” แอลพูดก่อนใบหน้าสวยจะเงยหน้ามองคนตรงหน้าเขายักไหล่อย่างไม่รู้ไม่ชี้
เอาจริงๆแล้ววันนี้ซองจงดูสดใสมากๆเสียด้วยซ้ำถ้าไม่ติดว่าเมื่อเช้าคนตรงหน้าของเขากับนายแบบขี้ตื้ออย่างซองยอลมาทำให้เขาหงุดหงิดเอามากๆนั่นแหละ
ถ้าไม่มีเรื่องเมื่อตอนเช้าซองจงคงจะดูสดใสมากกว่านี้ด้วยซ้ำ
เวลาผ่านไปเกือบๆครึ่งชั่วโมง เนื้อหมูที่เริ่มน้อยลง เหลือไม่กี่ชิ้นในจานเครื่องเคียงที่ทั้งสองซัดกันไปแทบหมด หมูที่ยังคงปิ้งอยู่ดวงตาสวยจ้องไปที่เนื้อหมูที่กำลังสุก แอลที่ยังคงก้มหน้าจัดการเนื้อหมูในจานของเขาเอง มือหนาก้มมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะขมวดคิ้วเขารีบเงยหน้าขึ้นมามองคุณเลขาก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
“พี่ครับรีบๆกินสิ ถ้าผมเข้างานสายขึ้นมาทำไง”
“นายตามฉันมาทำไมอ่ะ”
“พูดง่ายจัง งั้นวันนี้ผมมีอภิสิทธิ์เข้างานสายวันนึงได้ใช่ไหมครับ” แอลรีบพูดขึ้นมาทันทีก่อนซองจงจะทำตาเขียวใส่ริมฝีปากหยักยิ้มออกมาทันทีก่อนจะตัดเนื้อหมูให้อย่างที่ซองจงไม่จำเป็นต้องสั่งเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
“กินเยอะๆนะครับคุณเลขา” พูดด้วยเสียงสุขุมดูน่าอบอุ่นซองจงทำตาลอกแลกก่อนจะรีบยัดๆเนื้อหมูเข้าไปในปาก ท่าทางที่น่ารักของซองจงทำเอาแอลหลุดขำออกมาอีกครั้งมือหนาเอื้อมไปเช็ดมุมปากสวยเบาๆ
นุ่ม..
คุณเลขาที่ไม่ทันจะได้ตั้งตัวแต่โดนคนตรงหน้าจู่โจมแบบนั้น แน่นอนว่ายังไงก็ต้องใจสั่นกันบ้างแต่แปลกอย่างนึงคือ ซองจงไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน
ตึกตัก..
“พี่ครับ”
“…”
“ทำไมพี่น่ารักแบบนี้อ่ะ”
♡
06.00 PM
ร่างสูงนั่งเก้าอี้ข้างประตูห้องประจำของคุณเลขาขาที่กระดิกไปมามือที่ถือกล้องกดชัตเตอร์ไปที่ทางเดินที่ไม่มีพนักงานเลยสักคน เขาถอนหายใจเบาๆก่อนจะก้มมองนาฬิกาข้อมือ
ประตูห้องของคุณเลขาถูกเปิดออกขาเรียวก้าวออกมาจากห้องใบหน้าสวยค่อยๆหันมามองคนที่กำลังยกกล้องขึ้นมาถ่ายคนที่กำลังยืนอยู่
แช๊ะ!
“ไอบ้านี่!” มือบางยกมือฟาดไปที่ไหล่ของหนุ่มตากล้องแรงๆ แรงจนคนโดนเกือบทำกล้องตัวโปรดของเขาตกพื้น มือหนารีบวางกล้องไว้บนตักก่อนจะยกมืออีกข้างมาลูบที่ไหล่ตัวเอง
“พี่ทำร้ายผมอีกแล้ว”
“มารออะไร”
“รอกลับพร้อมพี่” พูดจบริมฝีปากหยักฉีกยิ้มกว้างแต่คุณเลขากลับทำตาถลึงใส่ซะอย่างนั้น คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ค่อยๆลุกขึ้นยืนข้างกับร่างบางกล้องที่มือหนายกเก็บใส่กระเป๋าที่สะพายไว้ข้างกายก่อนจะหันมายิ้มให้คุณเลขาอีกครั้ง
“ฉันจะไปงานวันเกิดแม่” ซองจงตอบสั้นๆก่อนรีบเร่งฝีเท้าเดินนำหนุ่มตากล้องกวนประสาท ขายาวรีบเร่งฝีเท้าตามคุณเลขาไปอย่างเร็ว
“แล้วพี่ไม่ผ่านทางคอนโดหรอครับ”
“ผ่านแต่ไม่ส่ง”
“นะครับ..” น้ำเสียงที่ดูขอร้องทำซองจงใจอ่อนง่ายๆดวงตาสวยเหลือบมองคนที่เดินข้างๆ ตั้งแต่เมื่อตอนเที่ยงใจเขายังเต้นแรงไม่หยุด ยิ่งคิดถึงเรื่องนั้นหัวใจนี่แทบจะหลุดออกจากร่าง
“อือ” ซองจงตอบสั้นๆ
“ขอบคุณครับ” แอลยิ้มบีบลักยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนทั้งสองจะเดินไปถึงโรงจอดรถ ทั้งคู่ขึ้นรถเก๋งสีดำพร้อมกันต่างคนต่างก้มหน้าติดเข็มขัดนิรภัยก่อนแอลจะเงยหน้าขึ้นมามองคนที่กำลังสตาร์ทรถ
“แล้วพี่จะกลับมากี่ทุ่มครับ”
“ถามทำไม”
“เอาตรงๆผมก็เป็นห่วงพี่นั่นแหละครับ”
ตึกตัก..
“อย่ามาพูดอะไรบ้าๆ” ซองจงรีบพูดตัดบทใบหน้าสวยเริ่มแดงขึ้นเมื่อได้ยินคำที่คนข้างๆเขาเอ่ยออกมา ยิ่งแอลพูดอะไรแบบนี้ซองจงยิ่งใจสั่นมากขึ้นไปอีก หรือเป็นเพราะผู้ชายด้วยกันเองพูดมันเลยดูแปลกๆนะ
แต่พี่ซองยอลก็เคยพูดแบบนี้
‘พี่เป็นห่วงซองจงนะ’ คำพูดเมื่อหลายเดือนก่อนของซองยอลผุดขึ้นมาในหัวซองจงทันที เอาจริงๆเขาไม่รู้สึกพิเศษอะไรกับคำพูดของซองยอลเลยด้วยซ้ำ แต่ทำไมกับแอลมันถึงแปลกขนาดนี้
ไม่ชอบเวลาตัวเองเป็นแบบนี้เลย..
“พี่ครับผมขอยืมโทรศัพท์หน่อย”
“ทำไม”
“เหมือนโทรศัพท์ผมจะหาย..” ใบหน้าหล่อที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์แผนที่ไม่ได้ดูเนียนเลยสักนิด เหมือนซองจงจะตามแผนเขาทัน
“มันคงไม่ตกบนรถฉัน”
“แต่ว่ามันเหมือนจะหายไปตั้งแต่ตอนที่กลับเข้าบริษัทนะครับ..” แต่ซองจงกลับตามแผนบ้าๆของแอลไม่ทันอยู่ดี มือบางหยิบวัตถุสี่เหลี่ยมออกจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะยื่นให้คนที่นั่งข้างๆเขา มือหนารีบรับโทรศัพท์ของคนตรงหน้าเอาไว้ก่อนแผนที่เขาคิดไว้จะเริ่มต้นขึ้น
ถ้าขอเบอร์พี่ตรงๆพี่คงไม่ให้ใช่ไหมล่ะครับ..
มือหนากดเบอร์ของเขาก่อนจะยิงเข้าโทรศัพท์ตัวเอง ไม่ถึงสิบวินาทีเสียงโทรศัพท์ของอีกคนก็ดังขึ้น ดังขึ้นในกระเป๋ากางเกงของเขานั่นแหละ
“อ่า.. อยู่นี่เอง” มือหนาล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเองก่อนจะหยิบวัตถุสีเหลี่ยมออกมาโชว์คนทุถลึงตาใส่เขาอยู่ตอนนี้
ซองจงตามคนกวนประสาทอย่างแอลไม่ทันจริงๆ..
“เอามานี่เลยไอเด็กเวร!” ซองจงพูดเสียงดังอีกครั้งก่อนมือบางจะรีบแย่งโทรศัพท์ของตัวเองออกจากมือหนานั่น แอลหัวเราะกับความขี้วีนของคุณเลขาตรงหน้าเขาก้มหน้าก้มตาบันทึกเบอร์ของซองจงทันที
“โห เด็กอะไรกันครับปีหน้าผมก็บรรลุนิติภาวะแล้วนะ”
“เรื่องของนาย”
“เมมชื่อพี่ว่าอะไรดีอ่ะครับ” ทำเหมือนหูทวนลม ไม่สนใจคำพูดของคุณเลขาเลยสักนิดเขาสนใจแต่เรื่องของตัวเอง รถเก๋งสีดำที่เคลื่อนตัวออกจากบริษัทอย่างเร็วแต่แอลกลับไม่สะทกสะท้านหรือกลัวอะไรเลย
ก็เพราะว่าเขากำลังวุ่นกับการตั้งชื่อของคุณเลขาซองจงอยู่นี่ไง นิ้วเรียวยาวที่แตะโทรศัพท์ไปมาเหมือนจะพิมพ์แล้วก็ลบเป็นประมาณสิบๆรอบ คุณเลขาเหลือบมองก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
“ก็พิมพ์ชื่อฉันลงไปดิ”
“มิมิจ้ง”
“น่าเกลียด”
“น่ารัก” พูดจบแอลก็เมมชื่อของคุณเลขาว่า ‘มิมิจ้ง’ จริงๆ เหมือนจะไม่สนใจว่ากำลังมีคนทำตาขวางใส่เขาอย่างไม่พอใจ หนุ่มตากล้องที่ไม่สนใจสิ่งรอบข้างตอนนี้กำลังเล่นเกมในสมาร์ทโฟนอย่างตั้งใจ เสียงเกมส์ที่ดังจนซองจงรำคาญ พ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่จนแอลเงยหน้าขึ้นมามอง
“ครับ?”
“เบาเสียงเกมส์ได้ปะ ไหนบอกว่าโตแล้วไง ปัญญาอ่อน”
“ดุจังเลยครับ ไม่เล่นแล้วก็ได้” แอลรีบปิดเกมส์ทิ้งทันทีก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ที่ตักของตัวเอง ริมฝีปากหยักยิ้มอย่างพอใจที่คนข้างๆดุเขา ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงหัวเสียไปแล้วแต่ถ้าเป็นซองจง
จะด่าอะไรก็ชอบไปหมด..
รถเก๋งสีดำจอดที่หน้าคอนโดหนุ่มตากล้องที่รู้หน้าที่ก้มหน้าลงปลดเข็มขัดนิรภัยออกทันทีเขาสะพายกระเป๋ากล้องไว้ข้างกายก่อนจะหันไปมองคนที่มองหน้าเขาอยู่
“มองทำไมหรอครับ”
“ก็จะบอกให้ลงไปได้แล้ว ฉันรีบ” ซองจงตอบ ใบหน้าสวยขมวดคิ้วอย่างไม่พอก่อนคนตรงหน้าเขาจะพยักหน้าเข้าใจทันที
“พี่ครับ รีบกลับนะครับถ้ามีอะไรก็..”
“โทรมานะครับพี่มิมิจ้ง” พูดจบมือหนารีบเปิดประตูรถกระโดดตัวออกจากรถทันทีเมื่อเห็นมือบางที่กำลังจะยกขึ้นมาฟาดเขาอีกครั้ง
“ยุ่ง! ไปไหนก็ไปเลย!” พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจแอลฉีกยิ้มกว้างก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ มือหนาดันประตูรถให้ปิดก่อนจะยกมือขึ้นมาโบกลา รถเก๋งสีดำที่ค่อยๆเคลื่อนตัวออกออกไปจากบริเวณนั้น เขายิ้มมุมปากอย่างพอใจร่างสูงหมุนตัวหันเข้าไปทางคอนโด
ขายาวรีบก้าวเข้าคอนโดดไปอย่างเร็วจากที่ไม่เคยสนใจโทรศัพท์เวลาจะขึ้นห้องวันนี้กลับสนใจมากกว่าเดิมซะอย่างนั้น ห่างกันไม่ถึงห้านาทีเขาแทบจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาทิ่มหน้าตัวเองอยู่แล้ว
หวังว่าซองจงจะโทรมาหาเขาจริงๆ..
00.00 AM
Rrrr
เสียงสั่นของโทรศัพท์ที่วางไว้บนหัวเตียงทำเอาคนที่นอนหลับอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที ท่าทางที่งัวเงียนิ้วเรียวยาวขยี้ตาเบาๆก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาดู
คนที่เขาหวังว่าจะโทรมาตอนนี้ฝันเป็นจริงแล้วล่ะแอล..
“ครับ?” เขาเลื่อนหน้าจอก่อนจะยกขึ้นมาไว้ที่หัว เสียงเงียบจากปลายสายทำเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เหมือนจะได้ยินเสียงเดินออกมาจากปลายสายนั่นแหละ
“มยองซูวววว! นายน่ะ!” จากที่เงียบก็มีเสียงจากปลายสายดังขึ้น เสียงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนจากปากของคุณเลขา เสียงลากยาวที่ดูน่ารักแต่ก็เหมือนจะแปลกๆ
“พี่อยู่ไหนครับ”
“เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยนะ!” พูดจบสายก็ถูกตัดทันที แอลรีบปล่อยโทรศัพท์ลงกับเตียงนุ่มก่อนจะลุกขึ้นวิ่งไปที่หน้าประตู เขารู้ว่าตอนนี้ซองจงดูแปลกๆไป ไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนอย่างคุณเลขาซองจงจะมาถึงหน้าห้องเขาแบบนี้
ดีใจนะแต่ยังไงมันก็แปลกเอามากๆ มือหนารีบเปิดประตูออกก่อนจะตะลึงกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ตะลึงมากจริงๆ..
ร่างบางกับเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว กระดุมที่ถูกปลดออกประมาณสองเม็ดใบหน้าที่แดงอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าสวยปรือตามองคนที่เปิดประตูมองเขาอยู่นิ้วเรียวยกขึ้นชี้หน้าแอลก่อนจะยื่นมาหยุดที่หน้าผากของใบหน้าหล่อ
ใช่แล้วล่ะ..
ตอนนี้เลขาที่ดูดุที่สุดกลายเป็นเลขาขี้เมาไปแล้วภายในไม่กี่ชั่วโมง..
ϟ
แชป6มาแล้วครับเย่ๆ แบบว่าวันนี้มาดึกหน่อยครับสมองไม่แล่นต้องบิ้วท์อารมณ์ตั้งนาน ยังไงถ้าดูงงๆตรงไหนขอโทษด้วยนะครับ วันนี้เหมือนจะมึนๆ
อ่านแล้วคอมเมนท์ด้วยนะครับ จริงจังและจริงใจไอว้อนกำลังใจนะบอกไว้ก่อน ^,^
ps. พิมพ์ผิดตรงไหนขออภัยด้วยนะครับ
#สตูดิโอแอลจง ♥♥♥
ความคิดเห็น