คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ϟ C H A P T E R 4 ϟ
ϟ 0 4 ϟ
-
Sunday
06.00 AM
“นี่มยองซู ฉันเกลียดนายจริงๆนะ”
“รู้ไว้ด้วย!”
“พี่ครับ!” ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงนุ่มสะดุ้งจนตัวลุกขึ้นนั่ง เขาพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นมาขยี้ตาเล็กน้อย เขาตื่นเพราะความฝันอีกแล้วถึงจะฝันดีที่ได้เห็นใบหน้าสวยนั้นแต่คำพูดดูโหดร้ายจริงๆ
บางทีก็น้อยใจคำพูดแรงๆแบบนั้นนะ..
เช้าวันอาทิตย์วันหยุดพักผ่อนของพ่อหนุ่มตากล้องร่างสูงที่มีผ้าเช็ดตัวพาดบ่าบิดขี้เกียจเดินเข้าห้องน้ำ เช้านี้ยังไงก็ต้องทำความสะอาดร่างกายใช่ไหมล่ะ
เกลียด..
ถึงแม้ว่าแอลจะกวนประสาทซองจงแค่ไหน ถึงเขาจะพอใจที่ได้แกล้งคุณเลขาคนนั้นมากแค่ไหนแต่คำว่า ‘เกลียด’ แอลไม่ค่อยอยากจะได้คำนี้จากปากซองจงสักเท่าไหร่ แค่คำว่า ‘ไม่ชอบ’ ก็รู้สึกจี๊ดๆที่หัวใจไปแล้ว
ร่างสูงเดินออกจากห้องน้ำด้วยสภาพที่มีเสื้อมีกางเกงเรียบร้อยแล้วอยู่คนเดียวแค่ไหนเขาคงไม่กล้าเดินโป๊ๆออกมาจากห้องน้ำหรอก น่าอายจะตายไป
ร่างสูงหยิบกระเป๋ากล้องมาสะพายไว้ข้างตัวก่อนจะค่อยๆสวมรองเท้า แอลไม่ค่อยจะความสุขสำหรับวันอาทิตย์นี้เท่าไหร่ คิดมากเรื่องคำพูดของคุณเลขานั่นแหละเขาไม่เคยคิดมากขนาดนี้ แต่พอเจอซองจงเขาคิดมากจนเอาไปฝันเลยล่ะ
วันนี้แอลว่าจะไปสูดอากาศข้างนอกถ่ายวิวถ่ายธรรมชาติสักหน่อยให้มานอนกกห้องเหงาๆคนเดียวมันก็ไม่มีความสุขเท่าไหร่หรอก ยิ่งเรื่องของคุณเลขาคนนั้น มือหนาค่อยๆเปิดประตูก่อนจะก้าวขาออกจากห้องพักของเขา ใช่แล้วถ้าเขาออกมาจากห้องเมื่อไหร่อย่างน้อยก็อยากให้คุณเลขาออกมาพร้อมเขาเช่นกัน
แต่ฝันน่าจะสลาย..
ห้องของคุณเลขาไม่มีใครออกมาเลยสักนิด คงนอนอยู่งั้นสิ หรือไปข้างนอกแล้ว..
แอลพ่นลมหายใจออกมานิดหน่อยก่อนจะก้มหน้าเดินไปทางที่ที่มีลิฟต์นั่นแหละ ขายาวค่อยๆก้าวก่อนจะชะงักทันทีเมื่อห้องที่เขาอยากให้มีคนออกมามันมีคนออกมาจริงๆ
ไม่กล้าเงยหน้ามองเลย ถ้าเงยหน้าไปมองแล้วไม่ใช่คุณเลขาเดี๋ยวก็ฝันสลายอีก คนอย่างแอลไม่อยากหวังอะไรลมๆแล้งๆหรอกน่า..
“อารมณ์ไม่ดีแต่เช้าอีกละ..”
เสียงที่คุ้นเคย..
แอลรีบเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้าทันทีเมื่อรู้ว่าเสียงที่เขาได้ยินเป็นเสียงของคุณเลขาซองจง ใบหน้าสวยไร้เครื่องสำอาง มีเพียงแว่นดำที่อยู่ในใบหน้าของเขา แอลยิ้มก่อนมือหนาจะรีบล้วงกระเป๋า
“วันนี้ไม่ทาลิปมันหรอครับ”
“ยุ่ง”
“พี่นี่ชอบพูดจาทำร้ายจิตใจผมอยู่เรื่อย” พูดจบมืออีกข้างของแอลก็ยกขึ้นจิ้มที่อกซ้ายแสดงท่าทางทันที ซองจงส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะรีบหันหลังใส่หนุ่มตาก้าวขาเรียวยาวรีบเดินออกไปจากตรงนั้น แต่เวรกรรมไอคนขี้ดื้ออย่างแอลก็ต้องเดินตามสิครับรออะไร
“แหน่ะ.. ไม่ตอบ” เสียงทุ้มดังขึ้นทันทีเมื่อเขาเดินทันคุณเลขาหน้าสวย ซองจงจิ๊ปากใส่ทันทีก่อนจะยืนรอลิฟต์เงียบๆ ซองจงเหนื่อยที่จะมาเถียงกับคนกวนประสาทและวันนี้หยุดนี้เขาก็ต้องการพักผ่อนเช่นกัน
“ไม่กวนประสาทสักวันได้ปะ” ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงใส่อารมณ์ก่อนจะก้าวขาเข้าลิฟต์ทันทีนิ้วเรียวยาวรีบกดปิดลิฟต์ทันทีแต่ก็หนีหนุ่มตากล้องไม่ทันอยู่ดี ร่างสูงรีบกระโดดเข้ามาในลิฟต์ก่อนจะยิ้มบีบลักยิ้มออกมา
“ไม่กวนแล้วครับ แต่พี่อย่าว่าผมบ่อยสิ” แค่ซองจงพูดเขาก็ว่านอนสอนง่ายขึ้นมาทันที มือหนาจับสายสะพายกระเป๋าก่อนจะมองไปที่ริมฝีปากสวยอีกครั้ง
“พี่ครับ”
“ว่า”
“พี่ปากลอกนะครับ ทำไมวันนี้ไม่ทาลิปอย่างที่ผมถามไปเมื่อกี้ล่ะ” แอลถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลมากขึ้นไม่ดูกวนประสาท ไม่ได้ทำให้ซองจงหัวเสียขึ้นเลย
“ก็.. ลืม”
“ขี้ลืมจัง”
“ยุ่ง”
“ยุ่ง” เสียงใสพูดจบนิสัยกวนประสาทก็เริ่มขึ้นอีกครั้งแอลพูดล้อเลียนซองจงก่อนใบหน้าสวยทำตาขวางใส่ แอลรีบยิ้มจนตาปิดก่อนประตูลิฟต์จะเปิดอีกครั้งทั้งคู่เดินออกจากลิฟต์พร้อมกัน ขาข้างเดียวกันด้วย ใช่แล้วล่ะแอลมองมันอยู่
“ไปไหนก็ไปเลยไป” ซองจงทำมือไล่ให้แอลไปจากเขาซะตอนนี้ก่อนใบหน้าคมจะทำหน้าบึ้งๆเหมือนเด็กน้อยออกมาเสียอย่างนั้น แอลส่ายหัวเบาๆก่อนซองจงจะเอียงคอสงสัยนิดๆคิ้วค่อยขมวดจนติดกันกันแอลจะหลุดยิ้มออกมา
“พี่จะไปไหนล่ะครับ”
“หาอะไรกิน ไปไหนก็ไปเลยไป” พูดจบซองจงก็ไล่แอลอีกครั้งก่อนคนถูกไล่จะส่ายหัวตามสเต็ปมือหนาชิงจับข้อมือเล็กให้เดินตามเขา ด้วยแรงของแอลก็กระตุ้นให้คนถูกจับข้อมือนั้นเดินตามทันที ซองจงจิ๊ปากก่อนจะสะบัดข้อมือออก เขาหยุดเดินและกอดอกมองแอลอีกครั้ง ยั่วโมโหซองจงอีกแล้ว
“มีสิทธิ์ไรมาแตะต้องตัวฉัน”
“เป็นลูกน้องพี่ไง” พูดจบแอลก็หัวเราะออกมาซะอย่างนั้นน้ำในหัวซองจงเริ่มเดือดแล้ว เขาเริ่มโมโหมากกว่าเดิมก่อนจะกระทืบเท้าไม่พอใจออกมา
“เข้าใจแล้วว่ากำลังโมโห ผมแค่อยากไปหาอะไรกินกับพี่”
“อันนี้ถือว่าขอร้องนะครับพี่ซองจง”
เหมือนคำขอร้องของแอลจะได้ผลซองจงทำหน้าเหมือนกับลังคิดอะไรบางอย่างในหัว เขาถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าตกลงเพราะซองจงรู้ว่าปฏิเสธยังไงไอตากล้องนี่คงตามเขาอยู่ดี
“จะไปก็รีบไปสิฉันจะรีบขึ้นไปนอนต่อ” น้ำเสียงซองจงดูใจเย็นขึ้นริมฝีปากสวยค่อยๆยิ้มมุมปากออกมานิดๆเหมือนกำลังจะคิดแผนเอาคืนตากล้องที่กำลังก่อกวนเขาอยู่
“กินแล้วนอนอ้วนนะครับ” แอลพูดแซวทันทีก่อนซองจงจะจิ๊ปากตามสเต็ปเช่นเดิม ขาเรียวยาวรีบก้าวขาเดินนำหนุ่มตากล้องออกไปก่อน มือหนาค่อยๆเปิดกระเป๋าก่อนจะหยิบกล้องตัวโปรดออกมา เขาค่อยๆยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปแรกของวันหยุด ตอนแรกก็เหมือนจะลองกล้องแต่พอรูปนี้มันติดคุณเลขาเขาก็ไม่ยอมลบมันซะงั้น
หันหลังยังสวยเลย..
“เร็วๆ!” เสียงใสตะโกนเรียกคนที่กำลังเพลิดเพลินกับการถ่ายรูปซองจงไม่ได้กันมามองคนกวนประสาทแต่ก็พอรู้ว่าแอลยังไม่ได้เดินตามเขามา ร่างสูงรีบวิ่งไปให้ทันคุณเลขาก่อนจะเปลี่ยนเป็นการเดินแทนใบหน้าสวยค่อยๆหันไปมองกล้องในมือของแอลก่อนจะเอ่ยปากทันที
“เลิกถ่ายรูปไม่ได้สักนาทีเลยหรอ” เสียงใสเอ่ยถาม
“มันอยู่กับผมมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ผมถ่ายจนเป็นนิสัยแล้วครับ”
“ถ่ายนู่นนี่ ตอนนี้เหลือแต่นายแบบ”
“...ทำงานที่บริษัทพ่อฉันก็มีนายแบบนางแบบให้นายแล้วนะ”
“ผมหมายถึงนายแบบส่วนตัวครับ” แอลหลุดขำออกมาเบาๆก่อนซองจงจะทำตาขวางใส่เขาอีกครั้ง แขนของร่างบางยกขึ้นกอดอกตัวเองก่อนแอลจะยกกล้องหันไปทางคุณเลขา
แช๊ะ!
“รูปที่สองของวันนี้ก็คือคุณเลขาซองจง” แอลดัดเสียงให้เหมือนเสียงพากย์หนังก่อนมือบางจะฟาดเข้ากลางหลังหนุ่มตากล้องทันที
“โอ้ย!”
“ลบเลยไอเด็กบ้า!” เสียงใสตะโกนเสียงดังก่อนนคนบริเวณนั้นจะหันมามองทั้งคู่ แอลมองรอบๆก่อนจะหลุดขำออกมา ซองจงที่เผลอตะโกนลั่นก็รีบก้มหน้าเช่นกัน
“อายเลยอ่ะดิ”
“หุบปากไปเลยมยองซู..” ซองจงรีบพูดสวนทันทีเมื่อแอลพูดจบ ร่างสูงค่อยๆคลี่ยิ้มก่อนจะดึงข้อมือเล็กให้เข้าร้านอาหารย่านหนึ่งใกล้ๆกับคอนโดของพวกเขานั่นแหละ
“เดี๋ยวเลยครับ พี่ก้มหน้าซะขนาดนั้น”
มือหนาค่อยๆปล่อยข้อมือเล็กก่อนโชว์ฟันครบ 32 ซี่ ออกมาร่างบางรีบหันมามองหน้าคนที่แตะต้องตัวเขาไปรอบที่สอง ใบหน้าสวยจ้องไปที่ใบหน้าคม เช่นกัน ใบหน้าคมก็จ้องกลับ
สบตากันอีกแล้ว..
ตึกตัก..
หัวใจที่เต้นรัวและแรงแทบจะหลุดออกมาจากตัวแอลตอนนี้มันเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆแล้ว นับวันยางเต้นแรงผิดปกติ จากที่แอลยิ้มก็ค่อยๆหุบยิ้ม ใจของเขาก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน
ตึกตัก..
ภายใต้แว่นดำดวงตากลมโตก็แทบไม่พระพริบตาเช่นกัน ใบหน้าของซองจงเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆก่อนจะมีเสียงดังมาจากฝั่งขวาจากซองจง
..เพล้ง!
เหมือนหลุดออกจากภวังค์อีกครั้ง เหมือนเวลาที่หยุดหมุนก็เริ่มเดินต่อ ทั้งคู่สะดุ้งพร้อมกันก่อนจะหันไปมองเสียงที่ดังไปเมื่อตะกี้
“ขอโทษครับ..” พนักงานประจำร้านรีบกล่าวขอโทษทันทีเมื่อตัวเองทำแก้วน้ำแตก ทั่วทั้งร้านจากที่เงียบไปสักครู่ก็เริ่มมีเสียงพูดคุยกันอีกครั้ง แอลส่ายหัวเสียดายนิดๆก่อนจะมองหาโต๊ะที่ว่างและพอสำหรับทั้งสองคน
“ตรงนั้นไหมครับ”
“ตรงไหนก็ได้”
หลังจากที่แอลถามซองจงก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว ใช่แล้วตอนนี้ซองจงหิวมือบางลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆก่อนตาคมจะเหลือบมองท่าทางของซองจง
น่ารัก..
“พี่อยากกินอะไรก็สั่งเลยนะครับ” ทั้งคู่นั่งตรงข้ามกัน เสียงทุ้มบอกคนที่หน้าตรงข้ามก่อนมือหนาจะหยิบเมนูขึ้นมาอ่าน เช่นเดียวกับซองจงมือบางก็หยิบเมนูตามเขาเหมือนกัน
“ผมเอา สเต็กหมู 1 สปาเก็ตตี้คาโบนาราอีก 1 นะครับ” ซองจงบอกเมนูกับพนักงานที่กำลังยืนรอทั้งสองแอลที่ก้มหน้าอ่านเมนูถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมามองคุณเลขาทันที
“กินเยอะขนาดนี้เลยหรอครับ”
“อือ” ซองจงตอบสั้นๆก่อนจะยักคิ้วกวนๆใส่คนตรงหน้าคืนบ้าง แอลส่ายหัวเบาๆก่อนจะก้มหน้าเลือกเมนูต่อ ซองจงกระตุกยิ้มมุมปากนิดๆก่อนจะมองกระเป๋าตังค์ที่กางเกง
แผนนี้สำเร็จแน่ซองจง..
♡
“อิ่มยังอ่ะครับ” แอลรีบถามทันทีพ่อมือของตัวเองวางช้อนส้อมไว้อย่างเป็นระเบียบ ร่างบางพยักหน้าแทนคำตอบก่อนจะค่อยๆยิ้มโชว์ฟันออกมา
เหมือนตกหลุมรักอีกรอบ..
ตั้งแต่ร่วมงานมายังไม่เคยเห็นซองจงยิ้มอย่างมีความสุขขนาดนี้ หรือของกินจะทำให้เขาสบายใจและใจดีขึ้น
แต่ตอนนี้..
แผนซองจง เริ่ม!
“ไปยังอ่ะ” ผมถามไอตากล้องตรงหน้าก่อนจะมองไปทางพนักงานที่กำลังจะเดินมา
“ยังไปไม่ได้ถ้ายังไม่ได้จ่ายเงินครับ” แปปๆไอตากล้องคนนี้ก็กวนประสาทผมอีกแล้ว ผมถลึงตาใส่เขาก่อนจะก้มลงมองกระเป๋ากางเกงตัวเอง
ละครเริ่มได้ซองจง..
“อ่า..” ผมออกเสียงออกมานิดๆ แผนกำลังเริ่มต้นขึ้นแล้ว ผมใช้มือทั้งสองข้างของตัวเองลูบๆคลำตามตัวตัวเองเหมือนหากระเป๋าตังค์
ใช่แล้ว ผมกำลังจะให้ไอตากล้องนี่จ่ายค่าอาหารมื้อเช้าให้ผม
“อะไรครับพี่” มยองซูเอ่ยปากถามผมก่อนผมจะตีหน้าเศร้า ผมแกล้งถอนลมหายใจเบาๆก่อนจะส่ายหัวนิดๆ
“ฉันลืมเอากระเป๋าตังค์มา..” ผมพูดด้วยน้ำเสียงหงอยๆ ก่อนตากล้องนั่นจะหัวเราะออกมาเขาพยักหน้าเข้าใจก่อนจะล้วงกระเป๋าตังค์ของตัวเองออกมา
“เดี๋ยวผมจ่ายให้ก็ได้ครับ”
สำเร็จ!
“เฮ้ย.. ไม่เป็นไรหรอกน่า” ผมแกล้งพูดอีกนิดก่อนมยองซูจะส่ายหัว เขาหยิบบัตรเครดิตก่อนจะยื่นพนักงานที่กำลังยืนรอเราทั้งสองคนอยู่
โอเคแผนสำเร็จจริงๆแล้ว นายต้องเจอฉันหน่อยแล้วล่ะมยองซู
“ถือว่าผมเลี้ยงแล้วกัน”
“แทนคำขอโทษที่กวนตีนวันนี้..”
“เกี่ยวด้วยหรือไง?” ซองจงย้อนถามแอลทันทีก่อนใบหน้าหล่อจะยิ้มออกมาอีกครั้ง แต่เปลี่ยนไปคือซองจงก็ยิ้มตามเช่นกัน
ทั้งคู่ทำอะไรเสร็จเรียบร้อยก่อนจะเดินออกมาจากร้านอาหารร้านนั้น แอลเช็คตัวเองก่อนจะหันไปมองคุณเลขาที่กำลังกอดอกยืนมองเขาอยู่เช่นกัน
“ครับ?”
“ขอบคุณนะ” ซองจงเงียบสักพักก่อนจะพูดคำคำนั้นออกมา ฟังไม่ผิดหรอกซองจงขอบคุณไอคนที่กวนประสาทเขามาตลอดนั่นแหละ
“โห.. พูดคำนี้เป็นด้วยหรอคร้าบ” กำลังจะดูเป็นคนที่ใจดีแต่กลับฟิวส์ขาดเพราะคำพูดและน้ำเสียงกวนตีนของตากล้องคนนี้จนได้ จากที่ซองจงยิ้มๆอยู่ก็หุบยิ้มจิ๊ปากใส่ทันที
“โอ๋ๆ ผมล้อเล่นครับ”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับผมเต็มใจ”
“…”
“เผื่อพี่จะมีใจให้ผม”
“หุบปากไปเลย!” ซองจงพูดทันทีที่ได้ยินคำนั้นออกมาจากปากแอล อย่างที่เคยบอกไปซองจงไม่ชอบเรื่องแบบนี้ เขาไม่เคยคิดจะมีความรัก และก็ไม่ชอบคนที่มาพูดหยอดเขาแบบนี้ด้วย
ไร้สาระ..
“ฮึบ!” แอลรีบยกมือมาปิดปากตัวเองก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ ดูก็รู้ว่าหมอนี่กำลังกวนตีนซองจงเข้าให้ซะแล้วแต่ก็ยังดีกว่าเขาพูดอะไรไม่เข้าหูซองจงอีก
“ง่วงแล้วจะกลับไปนอน” ซองจงพูดต่อก่อนแอลจะทำหน้าเสียดายนิดๆ เขาเงียบก่อนจะก้มหน้าร่างบางเอียงคอมองนิดๆก่อนแอลจะเงยหน้าขึ้นมา เขายิ้มนิดๆก่อนจะพูดขึ้นมา
“เย็นนี้พี่ไปไหนไหมครับ”
“คงไม่ ฉันจะทำงาน”
“เสียดายแย่ งั้นสู้ๆนะครับพี่ซองจง” แอลพูดต่อจากซองจงก่อนจะยกมือขึ้นกำหมัดแน่นซองจงมองก่อนจะส่ายหัวนิดๆ
“กำหมัดแล้วเอามาชนกับมือผมสิครับพี่”
“ไร้สาระนะ” ซองจงพูดตัดบทก่อนจะรีบเดินนำแอลกลับไปที่คอนโดของตัวเอง ร่างสูงเลือกที่จะไม่เดินตามเขายิ้มนิดๆก่อนจะยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปซองจงอีกครั้ง
ท่าทางการเดินที่เหมาะกับการเป็นนายแบบ..
“ผมหมายถึงนายแบบส่วนตัวครับ..”
06.00 PM
“เผื่อพี่จะมีใจให้ผม”
“ฮึ่ย.. คิดอะไรอยู่เนี่ย!” ซองจงยกมือเขกหัวตัวเองเบาๆก่อนจะสะบัดความคิดออกจากหัวสมอง ร่างบางเอนตัวพิงกับเบาะของเก้าอี้ก่อนจะหมุนไปมา ตั้งแต่เจอแอลมาเขาไม่เคยปวดหัวขนาดนี้มาก่อน ปวดหัวกว่าพี่ซองยอลก็ไอบ้ามยองซูนี่แหละ..
ซองจงรีบหมุนเก้าอี้กลับไปที่โต๊ะทำงานก่อนมือบางจะจับปากกาขึ้นมาเขียนงานต่อ ซองจงชอบแฟชั่นเหมือนแม่ของเขาและตอนนี้ซองจงกำลังออกแบบเสื้อในจินตนาการของเขาอยู่ หวังว่าจะได้เก็บไว้ใช้กับบริษัทของพ่อตัวเอง
จากปากกาซองจงก็เปลี่ยนเป็นดินสอ มือบางค่อยๆขยับมือร่างแบบในกระดาษแข็ง ตอนนี้ใจซองจงกำลังไม่อยู่กับเนื้อกับตัวร่างบางขยับมืออย่างไม่ได้สนใจว่าตัวเองกำลังวาดหรือเขียนอะไรอยู่
Rrrr
ซองจงสะดุ้งอีกครั้งก่อนจะหันไปมองโทรศัพท์บนโต๊ะ ก็เหมือนเดิมคนที่ชอบโทรมาก่อกวนเขาก็มีแต่ ‘ซองยอล’ นั่นแหละ ซองจงเลือกที่จะไม่รับแน่นอนถ้ารับอีกคงปวดสมองตาย เขาส่ายหัวเบาๆก่อนจะก้มหน้าวาดรูปต่อแต่เขาก็ต้องชะงักอีกครั้งเมื่อเขาเห็นตัวอักษรที่เขียนด้วยลายมือตัวเอง
김명수..
“…”
“ไอบ้าเอ๊ย..” ซองจงบ่นเบาๆก่อนจะรีบหายางลบบนโต๊ะแล้วรีบลบชื่อของตากล้องออกจากกระดาษที่เขาจะวาดรูป ซองจงใจเต้นแรงขึ้นก่อนจะรีบฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
ตึกตัก..
“ห้ามคิดเรื่องแบบนั้นเชียวซองจง..”
..ติ๊ง
เสียงกริ่งดังขึ้นซองจงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะยกตัวออกจากเก้าอี้ขาเรียวค่อยๆก้าวเดินไปหน้าประตูก่อนจะจับลูกบิดเอาไว้
“ใครครับ”
“…ไม่ใช่นายแบบซองยอลครับ” เสียงจากนอกห้องขานตอบก่อนซองจงจะถอนหายใจแล้วค่อยๆเปิดประตูห้อง
ว่าแล้ว..
เดี๋ยวนี้มากวนประสาทกันยันหน้าห้องเลยนะ..
“อะไร” ซองจงพูดด้วยน้ำเสียงหุดหงิดก่อนคนตรงหน้าจะยิ้มบีบลักยิ้มออกมาเขายื่นถุงบางอย่างมาให้ซองจงก่อนร่างบางจะก้มหน้ามอง
หอม..
ไก่ทอดหรอ..
“ผมซื้อมาฝาก เห็นพี่บอกทำงานอ่ะ” แอลพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลก่อนซองจงจะรีบรับมาไว้ที่มือตัวเอง ซองจงทำตามลอกแลกก่อนจะพยักหน้า
“ใจ” ขอบคุณแบบส่งๆ ซองจงรีบปิดประตูใส่หน้าแอลก่อนจะก้มมองถุงที่หนุ่มตากล้องซื้อให้มา ซองจงอมยิ้มนิดๆก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน เขาวางถุงนั้นไว้ที่โต๊ะก่อนจะล้มตัวลงนั่งเก้าอี้ตัวนุ่ม
ไม่ๆ ห้ามผิดคำพูดตัวเองซองจง..
ตึกตัก..
Monday
07.00 AM
ร่างสูงเดินมาที่โรงจอดรถก่อนะยกหมวกกันน็อคใส่ที่หัว เขาหันไปมองรถเก๋งสีดำที่จอดตรงข้ามกับเขาก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
ไปบริษัทแล้วแน่ๆ..
ตรงเวลามากจริงๆ..
ภายใต้หมวกกันน็อคสีดำแอลอมยิ้มก่อนจะเดินไปที่มอเตอร์ไซค์ของตัวเองแต่เขากลับหัวเสียอีกครั้งเมื่อพบว่ายางล้อรถของเขามันแบนหมด
ยางแบนหรอ..
...
พี่ซองจง!
ϟ
แชป4มาแล้วนะคร้าบ 555555555 ของเริ่มมาแล้วยังไงฝากติดตามแล้วก็คอมเมนท์ให้กำลังน้องกิมคนนี้ด้วยนะครับ แชป5ตามมาแน่นอนครับผมยังไงฝากติดตามด้วยนะ
ps. พิมพ์ผิดยังไงขออภัยด้วยนะครับ #สตูดิโอแอลจง ♥♥♥
ความคิดเห็น