คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ϟ C H A P T E R 1 0 ϟ
ϟ 10 ϟ
-
‘..I Lu V.. Y O U..’
ใบหน้าสวยที่ค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆหลังจากที่เห็นข้อความที่ตัวเองเขียนเรียงกัน ความสงสัยที่หามาตั้งนานเขายกมือขึ้นขยี้ผมตัวเองเบาๆ ริมฝีปากสวยค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา ยิ้มที่เต็มไปด้วยความเขินที่หนุ่มตากล้องอย่างแอลจะทำขนาดนี้
ไอบ้ามยองซู
ฝ่ามือของซองจงเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองพร้อมเข้าแอพกล้องทันที เขาจับวัตถุสี่เหลี่ยมไว้ที่มือค่อยๆเลื่อนไปที่ประโยคที่ซองจงค้นหาได้ กล้องที่โฟกัสกระดาษตรงหน้านิ้วเรียวสัมผัสได้จอก่อนรูปที่ถ่ายจะถูกเก็บไว้ในอัลบั้มของโทรศัพท์
นิ้วเรียวแตะหน้าจอไปที่แอพ Kakao Talk ก่อนเขาจะปัดนิ้วขึ้นลง ใบหน้าสวยจ้องที่วัตถุสี่เหลียมอย่างจริงจังก่อนจะพิมพ์อะไรบางอย่างหาอีกคนและแนบรูปลงไปด้วย
“?” 07.30 PM
ซองจงส่งไปแค่นั้นพร้อมแนบรูปไปพร้อมด้วย เขาวางวัตถุสี่เหลี่ยมไว้บนโตสายตาที่ยังคงจ้องหน้าจอไม่ละสายตา
Read
[เก่งจัง..]
[พี่ไปถามโฮวอนมาแล้วล่ะสิครับ] 07.32 PM
[น่ารักจัง...] 07.33 PM
แอลตอบกลับมาหลังจากที่ข้อความของซองจงถูกคนทางนั้นอ่านไปแล้ว ฝ่ามือของซองจงรีบจับวัตถุสี่เหลี่ยมบนโต๊ะขึ้นมาไว้บนมือทันที นิ้วเรียวค่อยๆพิมพ์ไปก่อนริมฝีปากสวยจะค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“พิลึก”
“นายพอที่จะรู้เหตุผลปฏิเสธการจีบของนายได้แล้วแหละ” 07.35 PM
นิ้วเรียวกดส่งข้อความไปก่อนมันจะเด้งว่าถูกอ่านทันที จากที่ยิ้มอยู่แล้วเขากลับยิ้มมากว่าเดิม ซองจงแทบไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองกับยิ้มกับเรื่องอะไรแบบนี้อยู่
[…]
[ผมไม่เคยมีแฟน ผมเลยไม่รู้วิธีจีบที่หวานมากนัก]
[ผมมีคนที่ชอบนะครับแต่เล่นมุกเสี่ยวแล้วเขาก็ปฏิเสธ..] 07.36 PM
[ผมเลยลองแบบนี้กับพี่คนแรก ไม่ซ้ำกับคุณซองยอลด้วย] 07.37 PM
จบประโยคที่แอลตอบเขาส่งอีโมจิหัวเราะมาเป็นสิบๆตัว เหมือนซองจงจะพอรู้ว่าแอลก็คงจะหัวเราะจริงๆเหมือนกัน เขาหลุดหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนนิ้วเรียวจะรีบพิมพ์ต่อ
“ขำมากหรือไง” 07.38 PM
[พี่มีคาทอกผมได้ยังไงครับ]
[^_^]
“…”
“ฉันมีเบอร์นาย” 07.38 PM
[อา.. ผมลืมไปเลยพี่มิมิจ้ง] 07.39 PM
“ฉันเพื่อนเล่นนายหรอ” 07. 39 PM
[เป็นพี่ผมครับ แต่เจ้านายด้วย เหลือแต่เป็นแฟนนี่แหละ]
[จะเป็นไหม]
[?] 07.40 PM
ประโยคที่ทำซองจงใจสั่นอีกครั้ง หัวใจที่เต้นแรงขึ้นแทบไม่เป็นจังหวะ เหมือนกำลังโดนเด็กคนนึงปั่นหัวจนงงไปหมด ประโยคคำถามที่ไม่รู้ว่าเขาถามจริงจังหรือเปล่า
หรือแอลกำลังขอซองจงคบ..
จากที่ยิ้มอยู่ก็ค่อยๆหุบยิ้ม คิ้วค่อยๆขมวดอย่างไม่เข้าใจ ซองจงไม่เข้าใจตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว ซองจงไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครแต่เขาต้องมาใจเต้นกับตากล้องคนนี้ ซองจงแทบไม่เข้าใจเลยแม้แต่นิดเดียว
ไม่เข้าใจตัวเอง
ไม่เข้าใจว่ากำลังรู้สึกอะไรอยู่
ไม่เข้าใจว่าแอลมีอิทธิพลต่อหัวใจเขาตรงไหน
ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงไม่ทำตามคำพูดของตัวเองเลย..
[…]
[ไปหาอะไรกินกันไหมครับ ผมรอพี่ข้างล่างนะครับ]
[ภายใน 5 นาทีถ้าพี่ไม่มาผมไม่กินก็ได้ครับ] 07.45 PM
เหมือนจะรอไม่ไหวแอลตอบมาอีกครั้งซองจงที่กำลังเหม่อก็รีบอ่านข้อความที่เด้งขึ้นมา เขาเม้มปากเบาๆ ซองจงรีบลุกออกจากเก้าอี้ทำงานฝ่ามือรีบถือโทรศัพท์ไว้กับมือตัวเอง ขาเรียวรีบก้าวออกจากห้องอย่างรวดเร็ว เร็วจนน่าตกใจมากจริงๆ
“กำลังลงไป” 07.46 PM
ร่างสูงโปร่งที่นั่งบนโซฟาของคอนโดที่ตั้งไว้สำหรับคนทั่วไปพร้อมกับขายาวที่กระดิกไปมา เขาหยิบกล้องออกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ เสียงชัตเตอร์ที่ดังเป็นระยะๆ เขากำลังถ่ายรูปแก้เบื่อเท่านั้นเอง
[กำลังลงไป] 07.46 PM
ข้อความที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอทำให้เขายิ้มออกมาเล็กน้อย เขาดูรู้สึกไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่กับคำถามที่เขาถามซองจงไปเอง บางทีเขาคิดว่าการทำอะไรแบบนี้มันเร็วเกินไปหรือเปล่า แอลนั่งคิดสิ่งที่ตัวเองถามซองจงไปพร้อมกับถ่ายรูปในบริเวณที่ตัวเองนั่งไป เขาไม่มั่นใจที่จะเจอซองจงเท่าไหร่ตั้งแต่ที่ถามคำถามแบบนั้นไปเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
แอลกลัวซองจงจะไม่ชอบ..
เสียงฝีเท้าของใครบางคนที่ดังขึ้นเข้ามาใกล้หนุ่มตากล้องอย่างแอลที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาดูรูปที่ถ่ายด้วยฝีมือตัวเอง เสียงฝีเท้าหยุดลงตรงหน้าของเขาแอลที่ก้มหน้าอยู่มองเห็นรองเท้าแตะราคาค่อนข้างสูงสีดำ เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่กำลังมายืนอยู่ตรงหน้าเขาช้าๆ
ใช่แล้ว ซองจงอยู่ตรงหน้าของเขา
“เร็วจังเลยครับ..” แอลเอ่ยปากทันทีที่เห็นคนตรงหน้ายืนมองเขาด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม ไม่เหมือนแต่ก่อนที่จ้องหน้าแทบจะกินเลือดกินเนื้อ เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปลดกระดุมเม็ดแรกพร้อมเนคไทที่อยู่หลวมๆตรงคออย่างไม่สุภาพ
“ฉันหิวอ่ะ” เสียงใสพูดจับคนที่นั่งอยู่บนโซฟาวางกล้องตัวโปรดไว้ข้างตัวก่อนจะลุกขึ้นมาดึงเนคไทของคนตรงหน้าออก เหมือนจะใกล้ชิดกันมากขึ้นซองจงที่ตกใจกับการกระทำของแอลทำได้เพียงยืนนิ่งๆ เขามองการกระทำของแอลพร้อมใบหน้าที่แดงออกมา
“มันดูไม่น่ารักครับ พี่แต่งตัวเหมือนคนขี้เกียจเลย”
“ถอยออกไปเลย”
“ไม่ทำอะไรหรอกครับ” แอลพูดจบก็ม้วนเนคไทยาวใส่กระเป๋ากล้องพร้อมมืออีกครั้งก็หยิบกล้องขึ้นมาเก็บใส่กระเป๋าเช่นกัน เขายกกระเป๋าขึ้นมาสะพายไว้ข้างกายก่อนจะหันมามองร่างบางอีกครั้ง
“พี่เคยไปหาอะไรกินกับคุณซองยอลไหมครับ”
“ถามทำไม” ซองจงถามกลับทันทีที่ได้ยินคำถามของแอล ซองจงขมวดคิ้วอีกครั้งอย่างไม่พอใจก่อนแอลจะค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา
“ตอบหน่อยสิครับ”
“สี่”
“งั้นผมจะไปหาอะไรกินกับพี่ห้าครั้ง”
“รวมตอนที่อยู่ในสตูดิโอเป็นสามครั้ง ครั้งนี้ครั้งที่สี่ครับ” พูดจบแอลก็ฉีกยิ้มกว้าง สำหรับแอลแล้วถ้าจะต้องแข่งกับใครเขาคิดแต่ว่าต้องทำให้มากกว่าคนนั้น
มากกว่าหนึ่งครั้งก็ยังดี
“ทำไมคิดจะทำแบบไหน” ซองจงขมวดคิ้วด้วยความสงสัยถามเขา ก่อนทั้งคู่จะค่อยก้าวขาเดินออกจากคอนโด แอลยิ้มจนตาแทบปิดก่อนมองไปที่ฝ่ามือสวยข้างๆเขา
“ผมเป็นพวกที่อยากมีอะไรมากกว่ากับคนที่กำลังแข่งกับผม”
“ถามจริงๆนะ”
“ครับ”
“คิดจะจีบฉันเพราะแค่อยากชนะหรือชอบจริงๆกันแน่” สีหน้าของซองจงที่เริ่มจริงจังบวกกับความหงุดหงิดไปด้วย เขาขมวดคิ้วจนแทบจะติดกันแต่แอลทำเพียงแค่ยิ้ม มือหนาขยับไปจับมือบางข้างๆทำเอาซองจงเริ่มไม่พอใจอีกครั้ง
“มือ”
“พี่ครับ พี่เป็นผู้ชายคนแรกที่ผมชอบพี่ว่าผมคิดเล่นๆหรอครับ” เหมือนจะไม่สนใจสิ่งที่ซองจงพูดเขากลับจับมือบางแน่นขึ้นใบหน้าหล่อที่คลี่ยิ้มออกมาอย่างดูดี
“…”
“ชอบจริงๆครับ ผมไม่แข่งก็ได้” มือที่จับอยู่แอลค่อยๆขยับออก เขามองใบหน้าสวยที่แดงก่ำจากที่หงุดหงิดกลับลายเป็นเขินอายซะอย่างนั้น ซองจงรีบเบือนหน้าไปทางอื่นทันที
“ง่ะ”
“เมินผมอ่ะ”
“อย่าเมินสิครับ”
“ปิ้งย่างกัน”
“เดี๋ยวผมตัดหมูให้เลย”
คำพูดเอาในที่เหมือนจะเอาใจ แอลเลื่อนใบหน้าหล่อไปเกยไหล่ของร่างบางใบหน้าหล่อที่หน้านิ่งหน้าตายเหมือนไม่รู้สึกรู้สาว่าตัวเองกำลังทำอะไร ร่างบางหยุดเดินทันทีก่อนฝ่ามืออีกข้างจะดันใบหน้าออกไป
“ไปไกลๆ”
“แต่ก็ตัดหมูให้ด้วยล่ะ”
ใบหน้าสวยหันมาพูดประโยคที่ทำให้แอลยิ้มจนแก้มแทบแตก ร่างสูงพยักหน้ารับฟังเหมือนเด็กเขามองใบหน้าสวยพร้อมกับจับมือซองจงอีกครั้ง แต่เหมือนคราวนี้เลขาซองจงคงจะยอมแล้วล่ะ
“พี่ครับ”
“อะไร”
“เลี้ยงไอติมผมหน่อยดิ”
“…”
“นะ”
♡
“โห เท่อ่ะ”
“…”
“พี่ดูดิ” มือหนาที่ถือตะเกียบชี้ไปที่จอสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ข้างหลังของซองจง ใบหน้าสวยที่ไม่ค่อยสบอารมณ์หันไปมองตามที่แอลบอก เขาพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่พร้อมกับหันมาขมวดคิ้ว
“กิน!” เสียงดุของเลขาที่ทำให้แอลสะดุ้งเล็กน้อย ใบหน้าหล่อที่หงอยเหมือนเด็ก แอลรีบก้มหน้าก้มตาจัดการหมูบนจานของเขาก่อนจะเงยหน้ามองคนตรงหน้าอีกครั้ง
“หมูหมดแล้วครับ..”
“ย่างเองดิ”
“ถ้าผมย่างพี่ต้องตัดให้ผมนะครับ” พูดจบแอลรีบคีบหมูชิ้นสุดท้ายลงไปย่างทันที เขาวางที่คีบไว้บนโต๊ะพร้อมเท้าคางมองคนตรงหน้า แอลคลี่ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว แอลมีความสุขทุกครั้งที่ได้มองซองจงในแบบที่ซองจงไม่ได้ตะหวาดหรือขัดใจเขาสักนิด
เขามีความสุขมากๆที่ซองจงยอมให้จับมือก่อนเข้าร้านมาด้วย
แต่..
“ดาร์ธ เวเดอร์เท่อ่ะ!” จากที่มองซองจงอยู่เขากลับไปสนใจหนังที่กำลังถึงฉากที่แอลกำลังรอ ใบหน้าหล่อจ้องไปที่โทรทัศน์ขนาดใหญ่ ริมฝีปากหยักที่ค่อยเปิดกว้างขึ้นเขาแทบจะไม่สนใจซองจงเลยแม้แต่นิดเดียว
บางทีนิสัยที่แย่ที่สุดสำหรับแอลคงจะเป็นคนที่ถ้าสนใจสิ่งหนึ่งเขาจะไม่สนใจอะไรเลยรอบตัว และตอนนี้เขากำลังเป็นแบบนั้นอยู่
“…”
“โห..”
“…”
ใบหน้าสวยจากที่ไม่ดีอยู่แล้วกลับยิ่งไม่ดีขึ้นเรื่อย คิ้วที่ขมวดเป็นปมจนแทบจะติดกันตะเกียบที่ถืออยู่ก็เริ่มทิ่มเนื้อหมูบนจานของตัวเอง เขาเริ่มไม่มั่นใจแล้วล่ะว่าแอลชอบเขาจริงๆหรือเปล่า
หรือไอนี่มันนิสัยเด็กมากจริงๆ
“…จะกินปะ”
“…”
“เค๊..”
เหมือนแอลจะไม่ฟังสิ่งที่ซองจงถามเลยแม้แต่นิดเดียว เหมือนถามเองตอบเองซองจงคีบเนื้อหมูขึ้นมาตัดตามที่แอลบอกแต่เหมือนเนื้อที่ตัดมันไม่ได้ลงจานของคนที่กำลังสนใจหนังบนโทรศัพท์เลยแม้แต่นิดเดียว
ใช่ ซองจงตัดใส่จานตัวเองหมดเลย
“งั้นฉันกินหมดเลยละกัน”
เหมือนซองจงจะเฟลกับเดทครั้งที่สี่สำหรับเขากับแอลแล้วล่ะ ซองจงถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบาไม่ว่าจะทำอะไรแอลไม่ได้สนใจเลยสักนิด แม้กระทั่งเสียงจิ๊ปากที่แอลได้ยินบ่อยๆแอลก็ไม่ได้สนใจเหมือนเดิม
เดี๋ยว..
เดทหรอ..
“พี่กินหมูหมดเลยหรอครับ..”
“ทำไมไม่เหลือให้ผมอ่ะ”
“โห..”
เหมือนจะกลับมาสนใจสิ่งตรงหน้าเหมือนเดิม เขามองหาเนื้อหมูที่ตัวเองหย่อนลงไปแต่ตอนนี้มันไม่ได้อยู่ที่เดิมแล้ว ซองจงเพียงแต่จิ๊ปากขึ้นอีกครั้งใบหน้าสวยเงยขึ้นพร้อมคีบเนื้อหมูชิ้นสุดท้ายเข้าปากตัวเอง
“ไม่กินหนังของนายเข้าไปแทนอ่ะ”
“…”
“รู้งี้ฉันไปหาอะไรกินคนเดียวดีกว่า”
“เหมือนมาคนเดียวซะด้วยซ้ำ”
คำพูดของซองจงที่ทำเอาแอลพูดไม่ออก ใบหน้าหล่อเพียงแต่ก้มหน้าลงยอมรับความผิดสีหน้าที่เริ่มสำนึกผิด เขาทำหน้าหงอยๆก่อนจะเงยหน้ามองคนตรงหน้าอีกครั้ง
“ฉันเป็นคนขี้เบื่อด้วยสิ”
“ไม่ๆ! ผมไม่ทำแล้วครับ!” หลังจากที่ได้ยินประโยคที่ซองจงพูดแอลก็รีบตอบกลับทันที เขายืดตัวตรงพร้อมกับใบหน้าที่จริงจัง
“ผมแค่.. ชอบสตาร์วอร์มากๆ..”
“ฉันไม่เห็นจะชอบ”
“ผมอยากให้พี่ชอบนะครับ เดี๋ยวภาคใหม่ก็ออกแล้ว”
“บังคับได้ด้วยหรือไง”
แอลชอบสตาร์วอร์มาตั้งแต่เด็กจริงๆ สิ่งที่พ่อของเขาชอบทำให้เขาชอบไปซะทุกอย่างบวกกับตอนที่อยู่อเมริกาเพื่อนของเขาก็เช่นกัน ไม่แปลกใจถ้าเขาจะเจอหนังเรื่องนี้เขาจะต้องสนใจมากๆ
ไม่ว่าจะเคยดูมากี่รอบเขาก็ยังชอบมันอยู่ดี
“แต่ว่ายังไงผมก็ชอบพี่มากกว่าอยู่ดีครับ”
“งั้นพี่ชอบเหมือนที่ผมชอบด้วยสิ”
คำขอที่ฟังดูตลกแต่ก็ทำให้ซองจงรู้สึกใจสั่นขึ้นมาอีกครั้ง ซองจงกรอกตาไปมาเขารีบก้มหน้าล้วงกระเป๋าตังค์ออกมาจากกางเกง ริมฝีปากที่เม้มติดกันก่อนจะบังคับให้ตัวเองพูดออกไปเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร
“จะพยาพยามดูให้จบละกัน”
เหมือนซองจงกำลังทำเพื่อผู้ชายอายุยี่สิบที่ทำตัวเป็นเด็กสิบขวบเลย
แต่ก็พูดไปแล้วนี่เนอะ..
“ขอบคุณครับ” ใบหน้าหล่อฉีกยิ้มกว้างเขาก้มหน้าล้วงประเป๋าตังค์ตามคนตรงหน้าเช่นกัน แอลค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองซองจงพร้อมกับวางบัตรเครดิตไว้บนโต๊ะ การกระทำที่ซองจงสงสัยไม่เขาเลิกคิ้วมองก่อนแอลจะทำหน้าตาเหรอหราใส่
“ครับ”
“วางไว้ทำไม”
“รอบนี้ผมเลี้ยงครับ” พูดจบ ซองจงก็รีบส่ายหัวไม่ยอมรับคำตอบของแอล ฝ่ามือบางยกขึ้นไปเลื่อนบัตรเครดิตไว้ตรงหน้าแอลทันที
“ไม่เอาอ่ะ เกรงใจ ไม่มีเหตุผลที่นายต้องเลี้ยงด้วย”
“ใครบอกว่าผมจะเลี้ยงพี่แบบไม่มีเหตุผลล่ะครับ”
“ผมรู้สึกผิดที่ชวนพี่มาหาอะไรกินแต่ไม่สนใจพี่สักเท่าไหร่”
“…”
“แต่ว่ารอบหน้าพี่ต้องเลี้ยงผมครับ” พูดจบแอลรีบสะพายกระเป๋าไว้ข้างกายมือหนาหยิบบัตรเครดิตก่อนมันจะล่วงลงกับโต๊ะอีกครั้ง
อืม...
นี่ก็ไม่ได้ตัดเล็บนี่นา..
เกือบเท่..
ใบหน้าหล่อส่ายหัวเบาๆก่อนจะก้มหน้าใช้เล็บแงะบัตรเครดิตพอที่เขาจะจับมันขึ้นมาไว้บนมือได้ เขาหัวเราะตลกความเด๋อด๋าของตัวเอง ซองจงจากที่มองการกระทำของแอลเรื่อยเขาก็หลุดหัวเราะตามขึ้นมาทันที
เวลาพี่ซองจงยิ้มหรือหัวเราะ เขาน่ารักมากๆเลย..
“ทีหลังเอารถมาได้ไหม ฉันปวดท้องแล้วเนี่ย” ทั้งคู่เดินไปตามทางก่อนร่างบางจะรีบย่อตัวลงไปเขาเงยหน้ามองหนุ่มตากล้องยืนจับสายสะพายที่กำลังมองเขาอยู่
“เป็นเพราะพี่ไม่แบ่งหมูให้ผม”
“ไม่เกี่ยวเหอะ”
“โหย” แอลยู่ปากขึ้นมาเหมือนเด็ก จากมือที่จับสายสะพายเขากลับยื่นมือไปหาคนที่กำลังย่อตัวอยู่กับพื้น ซองจงที่เงยหน้ามองอยู่มองมือของคนที่ตรงหน้าที่ยื่นมา
“คิดว่าฉันจะจับมือนายปะ”
หมับ
มือเรียวสวยยกขึ้นมาจับมือหนาที่ยื่นรออยู่ เขายกตัวขึ้นมายืนข้างๆแอลก่อนใบหน้าหล่อจะคลี่ยิ้มออกมาอีกครั้ง
“จับ” แอลรีบตอบคำถามที่ซองจงถามทันที ใบหน้าหล่อที่หน้าตายทำเอาซองจงอยากจะยกมือขึ้นมาฟาดหัวไอบ้านี่อีกสักครั้งสองครั้ง
“ด่าผมในใจอยู่เหรอ”
“เออ”
“ทีหลังด่าออกมาสิ ผมจะได้บอกรักพี่”
“ไอ!..บ้านี่” ซองจงพูดขึ้นเสียงดังก่อนจะแผ่วเบาลง เขาจิ๊ปากขึ้นอีกครั้งก่อนแอลจะล้อเลียนตามทันที เสียงจิ๊ปากดึงขึ้นหนึ่งครั้งอีกหนึ่งครั้งก็ต้องตามมาทันที
แอลน่าโดนมือฟาดแรงๆจริงๆ
“พี่เก่งนะครับวันนี้”
“อะไร”
“ก็.. ที่ผมให้พี่ไปหาไง” พูดจบแอลฉีกยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าหล่อจ้องมาทางของซองจงอีกครั้ง จ้องแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน นี่ถ้าเป็นปลากัดซองจงต้องท้องกับไอบ้านี่แน่ๆ
“คิดอะไรแปลกๆ”
“ผมเคยเรียนมา เลยอยากใช้ให้เป็นประโยชน์” แอลตอบคำถามทันทีที่เขาถูกถาม ใบหน้าหล่อยังคงจ้องซองจงอยู่เหมือนเดิม มือของซองจงที่อยู่เฉยๆเหมือนต้องทำหน้าที่ของตัวเอง
ใช่..
เพี๊ยะ!
”โอ้ย!” ฝ่ามือบางฟาดลงที่หัวของหนุ่มตากล้องอย่างแรง มือหนายกขึ้นมากุมหัวตัวเองพร้อมกับหัวเราะออกมาด้วย แต่เหมือนจะหัวเราะพร้อมน้ำตานะ..
“เฮ้ย..”
“ผมไม่ได้ร้องไห้นะพี่..”
“ผมหัวเราะจนน้ำตาไหลเฉยๆ..” น้ำเสียงที่เหมือนเด็ก แอลพูดออกมาพร้อมขยี้ตาตัวเองเบาๆ เขายังคงหัวเราะอยู่เหมือนเดิมซองจงก็เช่นกัน
“บ้าปะเนี่ย..”
“บ้ารักพี่เนี่ย”
“เสี่ยวแดกนะ” ประโยคเสี่ยวๆออกมาจากปากแอลอีกแล้ว ใช่ซองจงเขินแต่เหมือนบางทีไอมุกกากๆของแอลเริ่มจะฝืดแล้วล่ะ
“พี่ไม่เขินบ้างหรอครับ” แอลเอ่ยปากถามอีกครั้ง ริมฝีปากค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาอีกครั้ง ซองจงที่ต้องทำหน้าตาเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรก็ยังคงทำมันได้ดี
“น่าเบื่อ”
“งั้นผมจะไปหาอย่างอื่นมาพูดกับพี่”
“พี่จะได้ไม่เบื่อ”
แอลพูดอีกครั้งพร้อมกับมือของตัวเองที่อยู่ไม่สุข
“อย่าเบื่อผมเลยนะครับ” มือหนาค่อยๆขยับไปจับมือบางเอาไว้ ซองจงสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะทำตาขวางใส่แอลทันที นี่คือสัญญาณเตือนบอกให้แอลปล่อยมือเขา
แต่ไม่เลย
“ขอจับมือพี่จนถึงคอนโดได้ไหมครับ ถึงคอนโดจะยอมปล่อยเลย”
“…”
“อืม”
ϟ
แชป10มาแล้วครับเย้ๆ หายไปหลายวันเลยคือไม่ค่อยว่างด้วย 55555555555555 พอเริ่มมีเรียนแล้วก็แบบขี้เกียจนิดนึง บวกกับกลับบ้านเย็นไม่มีเวลาแต่งเลย แต่มาแล้วนะครับ ขอบคุณที่ติดตาม!
ฝากคอมเมนท์ให้กำลังใจด้วยนะครับ ตอนนี้ต้องการกำลังใจมากๆ
ps. ฝากสกรีมแท็ก #สตูดิโอแอลจง ด้วยนะครับ!
ps. พิมพ์ผิดตรงไหนขออภัยด้วยค้าบ
ความคิดเห็น