ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    INFINITE FIC ; STUDIO, STORY♡ ϟ #MYUNGJONG

    ลำดับตอนที่ #5 : ϟ C H A P T E R 4 ϟ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 160
      0
      20 ต.ค. 59





    ϟ 0 4 ϟ
    -
     

           Sunday

                06.00 AM          

     

    นี่มยองซู ฉันเกลียดนายจริงๆนะ

    รู้ไว้ด้วย!”

     

    พี่ครับ!” ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงนุ่มสะดุ้งจนตัวลุกขึ้นนั่ง เขาพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นมาขยี้ตาเล็กน้อย เขาตื่นเพราะความฝันอีกแล้วถึงจะฝันดีที่ได้เห็นใบหน้าสวยนั้นแต่คำพูดดูโหดร้ายจริงๆ

    บางทีก็น้อยใจคำพูดแรงๆแบบนั้นนะ..

     

    เช้าวันอาทิตย์วันหยุดพักผ่อนของพ่อหนุ่มตากล้องร่างสูงที่มีผ้าเช็ดตัวพาดบ่าบิดขี้เกียจเดินเข้าห้องน้ำ เช้านี้ยังไงก็ต้องทำความสะอาดร่างกายใช่ไหมล่ะ

              เกลียด..

     

              ถึงแม้ว่าแอลจะกวนประสาทซองจงแค่ไหน ถึงเขาจะพอใจที่ได้แกล้งคุณเลขาคนนั้นมากแค่ไหนแต่คำว่า  เกลียด แอลไม่ค่อยอยากจะได้คำนี้จากปากซองจงสักเท่าไหร่ แค่คำว่า ไม่ชอบ ก็รู้สึกจี๊ดๆที่หัวใจไปแล้ว

     

                ร่างสูงเดินออกจากห้องน้ำด้วยสภาพที่มีเสื้อมีกางเกงเรียบร้อยแล้วอยู่คนเดียวแค่ไหนเขาคงไม่กล้าเดินโป๊ๆออกมาจากห้องน้ำหรอก น่าอายจะตายไป

              ร่างสูงหยิบกระเป๋ากล้องมาสะพายไว้ข้างตัวก่อนจะค่อยๆสวมรองเท้า แอลไม่ค่อยจะความสุขสำหรับวันอาทิตย์นี้เท่าไหร่ คิดมากเรื่องคำพูดของคุณเลขานั่นแหละเขาไม่เคยคิดมากขนาดนี้ แต่พอเจอซองจงเขาคิดมากจนเอาไปฝันเลยล่ะ

                วันนี้แอลว่าจะไปสูดอากาศข้างนอกถ่ายวิวถ่ายธรรมชาติสักหน่อยให้มานอนกกห้องเหงาๆคนเดียวมันก็ไม่มีความสุขเท่าไหร่หรอก ยิ่งเรื่องของคุณเลขาคนนั้น มือหนาค่อยๆเปิดประตูก่อนจะก้าวขาออกจากห้องพักของเขา ใช่แล้วถ้าเขาออกมาจากห้องเมื่อไหร่อย่างน้อยก็อยากให้คุณเลขาออกมาพร้อมเขาเช่นกัน

     

                แต่ฝันน่าจะสลาย..

               

                ห้องของคุณเลขาไม่มีใครออกมาเลยสักนิด คงนอนอยู่งั้นสิ หรือไปข้างนอกแล้ว..

     

                แอลพ่นลมหายใจออกมานิดหน่อยก่อนจะก้มหน้าเดินไปทางที่ที่มีลิฟต์นั่นแหละ ขายาวค่อยๆก้าวก่อนจะชะงักทันทีเมื่อห้องที่เขาอยากให้มีคนออกมามันมีคนออกมาจริงๆ

                ไม่กล้าเงยหน้ามองเลย ถ้าเงยหน้าไปมองแล้วไม่ใช่คุณเลขาเดี๋ยวก็ฝันสลายอีก คนอย่างแอลไม่อยากหวังอะไรลมๆแล้งๆหรอกน่า..

     

                อารมณ์ไม่ดีแต่เช้าอีกละ..

     

              เสียงที่คุ้นเคย..

                แอลรีบเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้าทันทีเมื่อรู้ว่าเสียงที่เขาได้ยินเป็นเสียงของคุณเลขาซองจง ใบหน้าสวยไร้เครื่องสำอาง มีเพียงแว่นดำที่อยู่ในใบหน้าของเขา แอลยิ้มก่อนมือหนาจะรีบล้วงกระเป๋า

     

                วันนี้ไม่ทาลิปมันหรอครับ

              ยุ่ง

              พี่นี่ชอบพูดจาทำร้ายจิตใจผมอยู่เรื่อย พูดจบมืออีกข้างของแอลก็ยกขึ้นจิ้มที่อกซ้ายแสดงท่าทางทันที ซองจงส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะรีบหันหลังใส่หนุ่มตาก้าวขาเรียวยาวรีบเดินออกไปจากตรงนั้น แต่เวรกรรมไอคนขี้ดื้ออย่างแอลก็ต้องเดินตามสิครับรออะไร

     

                แหน่ะ.. ไม่ตอบเสียงทุ้มดังขึ้นทันทีเมื่อเขาเดินทันคุณเลขาหน้าสวย ซองจงจิ๊ปากใส่ทันทีก่อนจะยืนรอลิฟต์เงียบๆ ซองจงเหนื่อยที่จะมาเถียงกับคนกวนประสาทและวันนี้หยุดนี้เขาก็ต้องการพักผ่อนเช่นกัน

     

                ไม่กวนประสาทสักวันได้ปะ ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงใส่อารมณ์ก่อนจะก้าวขาเข้าลิฟต์ทันทีนิ้วเรียวยาวรีบกดปิดลิฟต์ทันทีแต่ก็หนีหนุ่มตากล้องไม่ทันอยู่ดี ร่างสูงรีบกระโดดเข้ามาในลิฟต์ก่อนจะยิ้มบีบลักยิ้มออกมา

     

                ไม่กวนแล้วครับ แต่พี่อย่าว่าผมบ่อยสิ แค่ซองจงพูดเขาก็ว่านอนสอนง่ายขึ้นมาทันที มือหนาจับสายสะพายกระเป๋าก่อนจะมองไปที่ริมฝีปากสวยอีกครั้ง

     

                พี่ครับ

              ว่า

              พี่ปากลอกนะครับ ทำไมวันนี้ไม่ทาลิปอย่างที่ผมถามไปเมื่อกี้ล่ะแอลถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลมากขึ้นไม่ดูกวนประสาท ไม่ได้ทำให้ซองจงหัวเสียขึ้นเลย

     

                ก็.. ลืม

              ขี้ลืมจัง

              ยุ่ง

              ยุ่ง เสียงใสพูดจบนิสัยกวนประสาทก็เริ่มขึ้นอีกครั้งแอลพูดล้อเลียนซองจงก่อนใบหน้าสวยทำตาขวางใส่ แอลรีบยิ้มจนตาปิดก่อนประตูลิฟต์จะเปิดอีกครั้งทั้งคู่เดินออกจากลิฟต์พร้อมกัน ขาข้างเดียวกันด้วย ใช่แล้วล่ะแอลมองมันอยู่

     

                ไปไหนก็ไปเลยไป ซองจงทำมือไล่ให้แอลไปจากเขาซะตอนนี้ก่อนใบหน้าคมจะทำหน้าบึ้งๆเหมือนเด็กน้อยออกมาเสียอย่างนั้น แอลส่ายหัวเบาๆก่อนซองจงจะเอียงคอสงสัยนิดๆคิ้วค่อยขมวดจนติดกันกันแอลจะหลุดยิ้มออกมา

     

                พี่จะไปไหนล่ะครับ

              หาอะไรกิน ไปไหนก็ไปเลยไป พูดจบซองจงก็ไล่แอลอีกครั้งก่อนคนถูกไล่จะส่ายหัวตามสเต็ปมือหนาชิงจับข้อมือเล็กให้เดินตามเขา ด้วยแรงของแอลก็กระตุ้นให้คนถูกจับข้อมือนั้นเดินตามทันที ซองจงจิ๊ปากก่อนจะสะบัดข้อมือออก เขาหยุดเดินและกอดอกมองแอลอีกครั้ง ยั่วโมโหซองจงอีกแล้ว

     

                มีสิทธิ์ไรมาแตะต้องตัวฉัน

              เป็นลูกน้องพี่ไง พูดจบแอลก็หัวเราะออกมาซะอย่างนั้นน้ำในหัวซองจงเริ่มเดือดแล้ว เขาเริ่มโมโหมากกว่าเดิมก่อนจะกระทืบเท้าไม่พอใจออกมา

              เข้าใจแล้วว่ากำลังโมโห ผมแค่อยากไปหาอะไรกินกับพี่

              อันนี้ถือว่าขอร้องนะครับพี่ซองจง

     

              เหมือนคำขอร้องของแอลจะได้ผลซองจงทำหน้าเหมือนกับลังคิดอะไรบางอย่างในหัว เขาถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าตกลงเพราะซองจงรู้ว่าปฏิเสธยังไงไอตากล้องนี่คงตามเขาอยู่ดี

     

                จะไปก็รีบไปสิฉันจะรีบขึ้นไปนอนต่อ น้ำเสียงซองจงดูใจเย็นขึ้นริมฝีปากสวยค่อยๆยิ้มมุมปากออกมานิดๆเหมือนกำลังจะคิดแผนเอาคืนตากล้องที่กำลังก่อกวนเขาอยู่

                กินแล้วนอนอ้วนนะครับ แอลพูดแซวทันทีก่อนซองจงจะจิ๊ปากตามสเต็ปเช่นเดิม ขาเรียวยาวรีบก้าวขาเดินนำหนุ่มตากล้องออกไปก่อน มือหนาค่อยๆเปิดกระเป๋าก่อนจะหยิบกล้องตัวโปรดออกมา เขาค่อยๆยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปแรกของวันหยุด ตอนแรกก็เหมือนจะลองกล้องแต่พอรูปนี้มันติดคุณเลขาเขาก็ไม่ยอมลบมันซะงั้น

     

                หันหลังยังสวยเลย..

     

                เร็วๆ!” เสียงใสตะโกนเรียกคนที่กำลังเพลิดเพลินกับการถ่ายรูปซองจงไม่ได้กันมามองคนกวนประสาทแต่ก็พอรู้ว่าแอลยังไม่ได้เดินตามเขามา ร่างสูงรีบวิ่งไปให้ทันคุณเลขาก่อนจะเปลี่ยนเป็นการเดินแทนใบหน้าสวยค่อยๆหันไปมองกล้องในมือของแอลก่อนจะเอ่ยปากทันที

     

                เลิกถ่ายรูปไม่ได้สักนาทีเลยหรอ เสียงใสเอ่ยถาม

     

                มันอยู่กับผมมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ผมถ่ายจนเป็นนิสัยแล้วครับ

              ถ่ายนู่นนี่ ตอนนี้เหลือแต่นายแบบ

              ...ทำงานที่บริษัทพ่อฉันก็มีนายแบบนางแบบให้นายแล้วนะ

              ผมหมายถึงนายแบบส่วนตัวครับ แอลหลุดขำออกมาเบาๆก่อนซองจงจะทำตาขวางใส่เขาอีกครั้ง แขนของร่างบางยกขึ้นกอดอกตัวเองก่อนแอลจะยกกล้องหันไปทางคุณเลขา

     

                แช๊ะ!

     

              รูปที่สองของวันนี้ก็คือคุณเลขาซองจง แอลดัดเสียงให้เหมือนเสียงพากย์หนังก่อนมือบางจะฟาดเข้ากลางหลังหนุ่มตากล้องทันที

     

                โอ้ย!”

              ลบเลยไอเด็กบ้า!” เสียงใสตะโกนเสียงดังก่อนนคนบริเวณนั้นจะหันมามองทั้งคู่ แอลมองรอบๆก่อนจะหลุดขำออกมา ซองจงที่เผลอตะโกนลั่นก็รีบก้มหน้าเช่นกัน

     

                อายเลยอ่ะดิ

              หุบปากไปเลยมยองซู.. ซองจงรีบพูดสวนทันทีเมื่อแอลพูดจบ ร่างสูงค่อยๆคลี่ยิ้มก่อนจะดึงข้อมือเล็กให้เข้าร้านอาหารย่านหนึ่งใกล้ๆกับคอนโดของพวกเขานั่นแหละ

     

                เดี๋ยวเลยครับ พี่ก้มหน้าซะขนาดนั้น

     

              มือหนาค่อยๆปล่อยข้อมือเล็กก่อนโชว์ฟันครบ 32 ซี่ ออกมาร่างบางรีบหันมามองหน้าคนที่แตะต้องตัวเขาไปรอบที่สอง ใบหน้าสวยจ้องไปที่ใบหน้าคม เช่นกัน ใบหน้าคมก็จ้องกลับ

     

                สบตากันอีกแล้ว..

     

                ตึกตัก..

     

                หัวใจที่เต้นรัวและแรงแทบจะหลุดออกมาจากตัวแอลตอนนี้มันเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆแล้ว นับวันยางเต้นแรงผิดปกติ จากที่แอลยิ้มก็ค่อยๆหุบยิ้ม ใจของเขาก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน

     

                ตึกตัก..

     

                ภายใต้แว่นดำดวงตากลมโตก็แทบไม่พระพริบตาเช่นกัน ใบหน้าของซองจงเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆก่อนจะมีเสียงดังมาจากฝั่งขวาจากซองจง

     

                ..เพล้ง!

     

              เหมือนหลุดออกจากภวังค์อีกครั้ง เหมือนเวลาที่หยุดหมุนก็เริ่มเดินต่อ ทั้งคู่สะดุ้งพร้อมกันก่อนจะหันไปมองเสียงที่ดังไปเมื่อตะกี้

     

                ขอโทษครับ.. พนักงานประจำร้านรีบกล่าวขอโทษทันทีเมื่อตัวเองทำแก้วน้ำแตก ทั่วทั้งร้านจากที่เงียบไปสักครู่ก็เริ่มมีเสียงพูดคุยกันอีกครั้ง แอลส่ายหัวเสียดายนิดๆก่อนจะมองหาโต๊ะที่ว่างและพอสำหรับทั้งสองคน

     

                ตรงนั้นไหมครับ

              ตรงไหนก็ได้

              หลังจากที่แอลถามซองจงก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว ใช่แล้วตอนนี้ซองจงหิวมือบางลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆก่อนตาคมจะเหลือบมองท่าทางของซองจง

     

                น่ารัก..

     

                พี่อยากกินอะไรก็สั่งเลยนะครับ ทั้งคู่นั่งตรงข้ามกัน เสียงทุ้มบอกคนที่หน้าตรงข้ามก่อนมือหนาจะหยิบเมนูขึ้นมาอ่าน เช่นเดียวกับซองจงมือบางก็หยิบเมนูตามเขาเหมือนกัน

     

                ผมเอา สเต็กหมู 1 สปาเก็ตตี้คาโบนาราอีก 1 นะครับ ซองจงบอกเมนูกับพนักงานที่กำลังยืนรอทั้งสองแอลที่ก้มหน้าอ่านเมนูถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมามองคุณเลขาทันที

     

                กินเยอะขนาดนี้เลยหรอครับ

              อือ ซองจงตอบสั้นๆก่อนจะยักคิ้วกวนๆใส่คนตรงหน้าคืนบ้าง แอลส่ายหัวเบาๆก่อนจะก้มหน้าเลือกเมนูต่อ ซองจงกระตุกยิ้มมุมปากนิดๆก่อนจะมองกระเป๋าตังค์ที่กางเกง

     

                แผนนี้สำเร็จแน่ซองจง..

     

     

     

     

                อิ่มยังอ่ะครับ แอลรีบถามทันทีพ่อมือของตัวเองวางช้อนส้อมไว้อย่างเป็นระเบียบ ร่างบางพยักหน้าแทนคำตอบก่อนจะค่อยๆยิ้มโชว์ฟันออกมา

     

                เหมือนตกหลุมรักอีกรอบ..

     

                ตั้งแต่ร่วมงานมายังไม่เคยเห็นซองจงยิ้มอย่างมีความสุขขนาดนี้ หรือของกินจะทำให้เขาสบายใจและใจดีขึ้น

     

    แต่ตอนนี้..

     

    แผนซองจง เริ่ม!

     

     

                ไปยังอ่ะ ผมถามไอตากล้องตรงหน้าก่อนจะมองไปทางพนักงานที่กำลังจะเดินมา

     

                ยังไปไม่ได้ถ้ายังไม่ได้จ่ายเงินครับ แปปๆไอตากล้องคนนี้ก็กวนประสาทผมอีกแล้ว ผมถลึงตาใส่เขาก่อนจะก้มลงมองกระเป๋ากางเกงตัวเอง

     

                ละครเริ่มได้ซองจง..

     

                อ่า.. ผมออกเสียงออกมานิดๆ แผนกำลังเริ่มต้นขึ้นแล้ว ผมใช้มือทั้งสองข้างของตัวเองลูบๆคลำตามตัวตัวเองเหมือนหากระเป๋าตังค์

     

                ใช่แล้ว ผมกำลังจะให้ไอตากล้องนี่จ่ายค่าอาหารมื้อเช้าให้ผม

     

                อะไรครับพี่มยองซูเอ่ยปากถามผมก่อนผมจะตีหน้าเศร้า ผมแกล้งถอนลมหายใจเบาๆก่อนจะส่ายหัวนิดๆ

     

                ฉันลืมเอากระเป๋าตังค์มา.. ผมพูดด้วยน้ำเสียงหงอยๆ ก่อนตากล้องนั่นจะหัวเราะออกมาเขาพยักหน้าเข้าใจก่อนจะล้วงกระเป๋าตังค์ของตัวเองออกมา

     

                เดี๋ยวผมจ่ายให้ก็ได้ครับ

     

                สำเร็จ!

     

                เฮ้ย.. ไม่เป็นไรหรอกน่า ผมแกล้งพูดอีกนิดก่อนมยองซูจะส่ายหัว เขาหยิบบัตรเครดิตก่อนจะยื่นพนักงานที่กำลังยืนรอเราทั้งสองคนอยู่

     

                โอเคแผนสำเร็จจริงๆแล้ว นายต้องเจอฉันหน่อยแล้วล่ะมยองซู

     

                ถือว่าผมเลี้ยงแล้วกัน

                แทนคำขอโทษที่กวนตีนวันนี้..

                เกี่ยวด้วยหรือไง?” ซองจงย้อนถามแอลทันทีก่อนใบหน้าหล่อจะยิ้มออกมาอีกครั้ง แต่เปลี่ยนไปคือซองจงก็ยิ้มตามเช่นกัน

     

                ทั้งคู่ทำอะไรเสร็จเรียบร้อยก่อนจะเดินออกมาจากร้านอาหารร้านนั้น แอลเช็คตัวเองก่อนจะหันไปมองคุณเลขาที่กำลังกอดอกยืนมองเขาอยู่เช่นกัน

     

                ครับ?”

                ขอบคุณนะ ซองจงเงียบสักพักก่อนจะพูดคำคำนั้นออกมา ฟังไม่ผิดหรอกซองจงขอบคุณไอคนที่กวนประสาทเขามาตลอดนั่นแหละ

     

                โห.. พูดคำนี้เป็นด้วยหรอคร้าบ กำลังจะดูเป็นคนที่ใจดีแต่กลับฟิวส์ขาดเพราะคำพูดและน้ำเสียงกวนตีนของตากล้องคนนี้จนได้ จากที่ซองจงยิ้มๆอยู่ก็หุบยิ้มจิ๊ปากใส่ทันที

     

                โอ๋ๆ ผมล้อเล่นครับ

                ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับผมเต็มใจ

                “…”

                เผื่อพี่จะมีใจให้ผม

     

                หุบปากไปเลย!” ซองจงพูดทันทีที่ได้ยินคำนั้นออกมาจากปากแอล อย่างที่เคยบอกไปซองจงไม่ชอบเรื่องแบบนี้ เขาไม่เคยคิดจะมีความรัก และก็ไม่ชอบคนที่มาพูดหยอดเขาแบบนี้ด้วย

     

                ไร้สาระ..

     

                ฮึบ!” แอลรีบยกมือมาปิดปากตัวเองก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ ดูก็รู้ว่าหมอนี่กำลังกวนตีนซองจงเข้าให้ซะแล้วแต่ก็ยังดีกว่าเขาพูดอะไรไม่เข้าหูซองจงอีก

     

                ง่วงแล้วจะกลับไปนอนซองจงพูดต่อก่อนแอลจะทำหน้าเสียดายนิดๆ เขาเงียบก่อนจะก้มหน้าร่างบางเอียงคอมองนิดๆก่อนแอลจะเงยหน้าขึ้นมา เขายิ้มนิดๆก่อนจะพูดขึ้นมา

     

                เย็นนี้พี่ไปไหนไหมครับ

                คงไม่ ฉันจะทำงาน

                เสียดายแย่ งั้นสู้ๆนะครับพี่ซองจง แอลพูดต่อจากซองจงก่อนจะยกมือขึ้นกำหมัดแน่นซองจงมองก่อนจะส่ายหัวนิดๆ

     

                กำหมัดแล้วเอามาชนกับมือผมสิครับพี่

                ไร้สาระนะ ซองจงพูดตัดบทก่อนจะรีบเดินนำแอลกลับไปที่คอนโดของตัวเอง ร่างสูงเลือกที่จะไม่เดินตามเขายิ้มนิดๆก่อนจะยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปซองจงอีกครั้ง

     

                ท่าทางการเดินที่เหมาะกับการเป็นนายแบบ..

     

              ผมหมายถึงนายแบบส่วนตัวครับ..

     

     

                06.00 PM

     

              เผื่อพี่จะมีใจให้ผม

     

                ฮึ่ย.. คิดอะไรอยู่เนี่ย!” ซองจงยกมือเขกหัวตัวเองเบาๆก่อนจะสะบัดความคิดออกจากหัวสมอง ร่างบางเอนตัวพิงกับเบาะของเก้าอี้ก่อนจะหมุนไปมา ตั้งแต่เจอแอลมาเขาไม่เคยปวดหัวขนาดนี้มาก่อน ปวดหัวกว่าพี่ซองยอลก็ไอบ้ามยองซูนี่แหละ..

     

                ซองจงรีบหมุนเก้าอี้กลับไปที่โต๊ะทำงานก่อนมือบางจะจับปากกาขึ้นมาเขียนงานต่อ ซองจงชอบแฟชั่นเหมือนแม่ของเขาและตอนนี้ซองจงกำลังออกแบบเสื้อในจินตนาการของเขาอยู่ หวังว่าจะได้เก็บไว้ใช้กับบริษัทของพ่อตัวเอง

                จากปากกาซองจงก็เปลี่ยนเป็นดินสอ มือบางค่อยๆขยับมือร่างแบบในกระดาษแข็ง ตอนนี้ใจซองจงกำลังไม่อยู่กับเนื้อกับตัวร่างบางขยับมืออย่างไม่ได้สนใจว่าตัวเองกำลังวาดหรือเขียนอะไรอยู่

     

                Rrrr

     

                ซองจงสะดุ้งอีกครั้งก่อนจะหันไปมองโทรศัพท์บนโต๊ะ ก็เหมือนเดิมคนที่ชอบโทรมาก่อกวนเขาก็มีแต่ ซองยอล นั่นแหละ ซองจงเลือกที่จะไม่รับแน่นอนถ้ารับอีกคงปวดสมองตาย เขาส่ายหัวเบาๆก่อนจะก้มหน้าวาดรูปต่อแต่เขาก็ต้องชะงักอีกครั้งเมื่อเขาเห็นตัวอักษรที่เขียนด้วยลายมือตัวเอง

     

                김명수..

     

              “…”

     

                ไอบ้าเอ๊ย.. ซองจงบ่นเบาๆก่อนจะรีบหายางลบบนโต๊ะแล้วรีบลบชื่อของตากล้องออกจากกระดาษที่เขาจะวาดรูป ซองจงใจเต้นแรงขึ้นก่อนจะรีบฟุบหน้าลงกับโต๊ะ

     

                ตึกตัก..

     

                ห้ามคิดเรื่องแบบนั้นเชียวซองจง..

     

     

                ..ติ๊ง

               

    เสียงกริ่งดังขึ้นซองจงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะยกตัวออกจากเก้าอี้ขาเรียวค่อยๆก้าวเดินไปหน้าประตูก่อนจะจับลูกบิดเอาไว้

     

                ใครครับ

     

                “…ไม่ใช่นายแบบซองยอลครับเสียงจากนอกห้องขานตอบก่อนซองจงจะถอนหายใจแล้วค่อยๆเปิดประตูห้อง

     

                ว่าแล้ว..

     

                เดี๋ยวนี้มากวนประสาทกันยันหน้าห้องเลยนะ..

     

                อะไร ซองจงพูดด้วยน้ำเสียงหุดหงิดก่อนคนตรงหน้าจะยิ้มบีบลักยิ้มออกมาเขายื่นถุงบางอย่างมาให้ซองจงก่อนร่างบางจะก้มหน้ามอง

     

                หอม..

                ไก่ทอดหรอ..

     

                ผมซื้อมาฝาก เห็นพี่บอกทำงานอ่ะ แอลพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลก่อนซองจงจะรีบรับมาไว้ที่มือตัวเอง ซองจงทำตามลอกแลกก่อนจะพยักหน้า

     

                ใจ ขอบคุณแบบส่งๆ ซองจงรีบปิดประตูใส่หน้าแอลก่อนจะก้มมองถุงที่หนุ่มตากล้องซื้อให้มา ซองจงอมยิ้มนิดๆก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน เขาวางถุงนั้นไว้ที่โต๊ะก่อนจะล้มตัวลงนั่งเก้าอี้ตัวนุ่ม

     

                ไม่ๆ ห้ามผิดคำพูดตัวเองซองจง..

     

              ตึกตัก..

     

     

                Monday

              07.00 AM

     

              ร่างสูงเดินมาที่โรงจอดรถก่อนะยกหมวกกันน็อคใส่ที่หัว เขาหันไปมองรถเก๋งสีดำที่จอดตรงข้ามกับเขาก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

     

                ไปบริษัทแล้วแน่ๆ..

                ตรงเวลามากจริงๆ..

     

                ภายใต้หมวกกันน็อคสีดำแอลอมยิ้มก่อนจะเดินไปที่มอเตอร์ไซค์ของตัวเองแต่เขากลับหัวเสียอีกครั้งเมื่อพบว่ายางล้อรถของเขามันแบนหมด

                ยางแบนหรอ..

                ...

    พี่ซองจง!

     

     

    ϟ

     

     

         แชป4มาแล้วนะคร้าบ 555555555 ของเริ่มมาแล้วยังไงฝากติดตามแล้วก็คอมเมนท์ให้กำลังน้องกิมคนนี้ด้วยนะครับ แชป5ตามมาแน่นอนครับผมยังไงฝากติดตามด้วยนะ

    ps. พิมพ์ผิดยังไงขออภัยด้วยนะครับ #สตูดิโอแอลจง ♥♥♥

    CR.SQW
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×