ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : heart calculate คำนวณรัก จับจังหวะหัวใจยัยตัวดี#1 (100%)
เสียงคนจ้อกแจ้กจอแจเบียดเสียดยัดเยียด อยู่หน้าบอร์ดในโรงเรียน ginusQueen ฉันละเกลียดเวลาประกาศสอบแบบนี้ชมัด แทนที่ท่านอาจารย์ทั้งหลายจะประกาศผลสอบห้องใครห้องมัน จำเป็นจะต้องให้ฉันมาเบียดเสียดเพื่อจะเข้าไปดูเลข1หรือ2ตัวที่อยู่ในใบสอบ = =*
ยัยช้างที่อยู่ข้างหน้านั่นหน่ะ ฉันเห็นหล่อนยืนดูมานานแล้วน่ะ ให้ฉันดูม้างเซ่ สุดท้ายฉันอุส่าใช้วิชามุดพื้นมาโผล่หน้าบอร์ดประกาศจนได้ คิดว่าจะขาดออกซิเจนตายแล้วซธอีก รู้สึกดีใจที่ตัวเล็กเหมือนกันน่ะเนี่ย > <
ฉันไล่ลูกตาหาชื่อตัวเองจากแผ่นแรก โจว วีนัส...โจว วีนัส.... เจอแล้ว
กรี๊ดกร๊าดนี่มันบ้าอะไรเกรดฉัน 3.98!!! ปีที่แล้วมัน 3.99น่ะ มันต้องอะไรผิดพลาด ไม่มีทางที่เกรดฉันจะออกมาแบบเน้ (>< ) ( ><) (>< )
"นี่ ยัยก้างถอยไป" ยัยช้างน้ำ คิมทันกูม* พลักฉันจนหัวชนบอร์ด ทานาโอะTT*(มันเจ็บน่ะ) ฉันกระแดะพูดภาษาญี่ปุ่น ในใจ ชื่อก็ดีแต่ดันมาเป็นฝันร้ายซะนี่ แน่นอนว่าคนอย่างฉันมีสติมากพอที่จะไม่ลงไปต่อล้อต่อเถียงกับคนแบบนั้น
"ยัยกุ้งแห้ง คิดว่าได้ที่1 แค่3ปีซ้อนแล้วจะเดินอวดได้น่ะย่ะ โรงเรียนนี้พวกที่โลว-โซล์กว่า ไร้อำนาจอยู่แล้วล่ะย่ะ" ยัยทันกูมเน้นพยางค์โลว์-โซล์ ใส่ฉันชัดๆ เหอะ ฮูแคร์ (- 3 -) ป๊ะป๋าฉันเป็นถึงผู้จัดการบริษัทยักษ์ใหญ่ในเอเมริกาเลยน่ะ ฉันซึ่งสอบติดทุนมาเรียนที่เกาหลี จึงระเห็ดระหนจากบ้านเกิด เพื่อมาเรียนที่นี่ เพราะไม่อยากรบกวน ป๊ะป๋า ฉันถึงมาเรียนนี่โดนใช้เงินตัวเองล้วนๆ ดังนั้น ฉันว่าฉัน ฮายโซววววววววว กว่าเธอ โฮะๆๆๆๆ (ทั้งหมดนี่คิดในใจ ไม่กล้าตะโกน)
"โจว เธอโอเคน่ะ" ซังกุก ถามฉัน
"อืม^ ^ ว่าแต่นาย เอ้ย เธอเถอะ ตกได้ทุกปี ปีนี้ว่าไงล่ะ" หลายคนมองว่า พ่อซังกุกสุดหล่อ น่ารักคนนี้ เท่ซะจริง ใครที่จะหลงเสน่ห์หมอนี่ วีนัสขอเตือนให้คิดใหม่ เพราะไอ้นี่ เกย์แท้ๆเลยค่ะ ท่านผู้ชม- - นี่ละเพื่อนสุดหล่อ เอ้ย สุดสวยคนเดียวของฉัน
" แหะๆ วิทย์ คณิต อังกฤษ ภาษา สังคม แต่ว่าๆ อีกแค่25คะแนนก็ผ่านแล้วน๊าา><"
"ตั้ง 25 คะแนน" ฉันแก้ให้ แค่ทุกปีแหละ ซังกุกเอ้ยย
"แล้วเทอมนี้ทำงานอะไรล่ะจ๊ะ ถ้าเป็นงานที่มีผู้ชายหล่อๆ ฉันขอทำด้วยน่ะ><" แม่สาว(เทียม) เพื่อนเลิฟฉันถามพลางทำท่ากระดี๊กระด๊า เพลาๆบ้างก็ได้ ซังกุก ฉันละอายแทนเลยว่ะ ใช่ ทุกๆเทอมฉันจะเปลี่ยนงานที่ทำ เนื่องจากไม่อยากรบกวนป๊ะป๋า ถึงต้องมานั่งทำงานอยู่ไง
"ยังไม่รุ้เลย" ฉันตอบเซ็งๆ เดี๋ยวนี้งานแต่ละอย่างหายากเป็นบ้า แถมได้เงินไม่คุ้มอีกตั้งหาก
"ต๊ายย 4 โมงแล้ว ฉันกลับมาบ้านก่อนน่ะ เดี๋ยวแม่ด่าเอา บ๊าย บาย ซารางเฮ เพื่อนเลิฟฟ>3<" ซังกุกโบกมือบ๊ายบายฉัน ก็ที่จะเดินไปขึ้นรถ
หลังจากที่ส่งซังกุกขึ้นรถ และโบกมือบ๊ายบายเสร็จแล้ว ฉันก็เดิน เลียบไปตามฟุตบาทเพื่อจะกลับบ้าน เทอมนี้ จะทำงานอะไรดีหว่า คิดไปก็ปวดหัว ไว้กลับบ้านแล้วอาบน้ำ ทำการบ้าน แล้วค่อยเสิร์ชหาในเน็ตดีกว่า ฉันเดินตะแตะๆ ไปเรื่อยๆจนถึงหน้าร้านขาย วีซีดี ดีวีดี แห่งหนึ่ง เด็กผู้หญิงกลุ่มใหญ่มุงอยู่หน้าร้าน รู้มั้ยว่าฉันเกลียดสถานการณ์แบบนี้ที่สุด มันทำให้ฉันเดินต่อไปไม่ได้-*-
"อ้ายยบีสท์ ออกอัลบัมใหม่แล้ววว ><" เรื่องของมันเซ่ -*- ก่อนอื่นหล่อนถอยไปก่อนได้มั้ย คนยิ่งรีบกลับบ้านอยู่
"อ้ายย ฉันต้องไปซื้อมาซะแล้วว" ก็ไปซื้อเซ่-*- มาโวยหน้าร้านแล้วมันจะหาซื้อจากไหนเล่าา
"นั่น บีสท์ นี่ กรี๊ดดดดดด!!!!!!!" ยัยผู้หญิงหนึ่งเหลือบไปเห็นกลุ่มคน 5 คนที่เดินคลุมหน้าคลุมตาออกมาจากร้าน แล้วเอามือชี้ไปที่คนกลุ่มนั้น ส่วนผลที่ตามาคือ.........
"บีสท์ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! " เสียงกว่าสองล้านเดซิเบลกระแทกหูฉัน ส่วนเด็กผู้หญิงที่อยู่รอบบริเวณนั้น พากันแหกรูไปที่กลุ่มคนชุดดำที่พากันวิ่งหนี ให้ตายซิ วันนี้เป็นวันที่วุ่นวายที่สุด ไอ้ที่วิ่งตามก็ไม่ว่าหรอก แต่มันดันเป็นทางเดียวกับที่ฉันต้องกลับบ้านหน่ะเซ่ นึกไม่ออกว่า สภาพหน้าบ้านที่มีกระถางต้นวางเรียงอยุ่ จะถูกเหยียบเละขนาด ฉันถอนหายใจใส่ตัวเอง พลางเดินตามขนกลุ่มบ้านคลั่งไปอย่างเงียบๆ
ปึก!!! ตุ้บ โครมม กรี๊ดดดด ไอ้บ้าที่ไหนมาวิ่งมาชนช้านนน รุ้มั้ยว่าวันนี้เป็นวันที่ฉันโคตรประสาทแตกเลยน่ะ ทั้งเกรดตก ยังไม่รู้ว่าจะหางานจากไหน เสื้อ กระโปรง บ้าสิ เลอะโคลนไปหมด รู้มั้ยว่ากว่าจะซักออกมันใช้เวลาขนาดไหน ตอนนี้ประสาทฉันแตกอย่างสุดขีด ฉันไม่สนแล้วว่า ไอ้บ้าที่มาชนฉันจะเจ็บแค่ไหน....
ย้อนไปเมื่อ 20นาทีที่แล้ว
leekikwang part#
เพราะไอ้เพื่อนบ้าดันทิ้งผมไว้ในห้องน้ำ บอกให้รอๆๆ ดันล่วงหน้าไปที่ร้านเนื้อย่างกันหมด รู้มั้ยว่าเป็นนักร้องดังหน้าตาดี แล้วเดินคนเดียวมันเสียวสันหลังวาบขนาดไหนT^T จำไว้ ไอ้ซอบตัวแสบ ฉันรู้น่ะว่าแกบอกให้ทุกคนแกล้งฉัน เดี๋ยวพ่อจะแย่งหมูย่างแกให้หมดเลย (ทำไมรู้สึกเหมือนลงอัปลงคลตามมา//ซอบ) ผมรีบวิ่งตามพวกนั้นมา สัญชาตญาณผมบอกเลยว่าไอ้พวกนั้นโดนแฟนคลับไล่ตาม เพราะ ปกติ บริเวณนี้จะมีคนพลุ่งพล่าน แต่ตอนนี้มีเพียงไม่กี่คนที่เดินไปมา แสดงว่าไอ้พวกนั้นโดนแฟนคลับไล่ตามไปอยู่ สมน้ำหน้า ขอให้แกโดนจับได้คนแรก ดงอุน เสนอหน้าอยากออกมากินเนื้อย่างวันนี้-*- และทิ้งฉันไว้ในห้องน้ำ ผมรีบเอาฮู้ดคลุมหัว แล้วออกวิ่งตามมา เมื่อวานฝนตกวันนี้จึงมีน้ำนองขลังเป็นแอ่ง แล้วมันก็ทำให้ผม ลื่นน พรึ่ดดดด!!!!!!! เฮ้ยย เธอคนนั้นหน่ะ หลบๆๆๆๆ ไปทันแล้ววว><
ปึก ไหล่ผมชนกับเธอ จนเธอล้มคว่ำลงก่อนที่..
ตุ้บ!! ของในกระเป๋าเธอหล่นออกมาจนหมดเกลี้ยง และ
โครมมม!!!!!!!!! ตัวผมล้มคะมำไปข้างหน้าาาT^T เจ็บ โว้ยย ถ้าหน้าผมเป็นแผลน่ะ จำไว้ ซอบ แกเป็นทำให้ฉันมีราคี-*- (พระเอกเริ่มพาล)
"เจ็บๆๆๆ" ผมอุทานเบาๆกับตัวเอง จะให้เธอรู้ไม่ได้ว่าคือ อีกีกวังแห่งบีสท์ ไม่งั้น ผมจะต้องโดนรุมทึ้งแน่ เพราะชนตะกี้นี้ ฮู้ดผมจึงหลุดออกจากหัว ผมรีบเอามันมาใส่ไว้ที่หัวตามเดิม แล้วก้มหน้างุด
อา..เธอคนนั้นก็ท่าทางเจ็บอยู่ไม่น้อย เธอค่อยพยุงตัวเองลุกขึ้น ผมจึงไปช่วยพยุง จะทิ้งไว้ก็น่าสงสารอ้ะ
"บ้าจริงๆๆ" เธอสบถเบาๆ แล้วก็ เธอหันกลับมา คว้าคอเสื้อผมไว้ แล้วกระชากแรงๆ แว้กก ก หายใจไม่ออT^T ฮู้ดผม มันหลุดอีกแล้วว จะให้เธอรู้ว่าผมคือ อีกีกวังไม่ด้ายยย
"เดินมองตาม้าตาเรือซะมั่งซิ!!!! ตาหน่ะมีมั้ย!!! ชนคนอื่นแล้วหัดขอโทษหน่ะเป็นมั้ย คิดมาแค่มาช่วยพยุงแล้วมันจะหายหรอ!!! ฉันไม่รู้น่ะว่านายเป็นใครมาจากไหน!!! แต่ไอ้ที่ทำแบบนี้มันหมายความอะไรกัน ฮ้า!!!!" เธอตะโกน โวกเวกใส่ผมอย่างรุนแรง เธอเห็นหน้าผมแล้วว ชะตาดับล่ะT^T
"ยังจะมาหลับตาหนีหรอ!! รู้มั้ยว่า หนังสือเล่มนี้ราคาเท่าไหร่ แล้วมันก็ เปื้อนโคลนหมดแล้ว แล้วฉันก็เครียดมากด้วย!!! ฉันจะ ...ฉันจะ...โว้ยยย" เธอสะบัดชายเสื้อใส่ผม และผลักผม จนถอยไปก้าวหนึ่ง เฮ้ ผมคือ อีกีกวังแห่ง บีสท์เชียวน่ะ ทำไมเธอถึงไม่มีปฏิกริยาที่จะดีใจหรือ ประหลาดใจมั่งเลยล่ะ นี่ล่ะที่ทำให้ผมประหลาดโคตรๆ ไม่น่าจะมีใครไม่รู้จักผมนี่ ไปถามคนแก่อายุ60 หรือเด็ก3ขวบมันยังรู้จัก บีสท์เลยน่ะ แม่สาวคนนี้หลุดมาจากยุคไหนกัน(ว่ะ) ไม่รู้จักผมหรออ (ทีคราวนี้อยากให้เค้ารู้- -)
"อึ้งอะไร ขอโทษสิ พูดเป็นมั้ย เป็นใบ้หรอ ใช้ภาษามือก็ได้เอ้า" เธอจ้องผมด้วยสายตาจะกินเลือดกินเนื้อT^T
"ทะ...โทษที" ผมเอ่ยเบาๆ
"ว่าไงน่ะ-*-" เธอเน้นเสียงสูง
"ขะ..ขอโทษที" พูดผมดังขึ้นมาอีกนิด ปล่อยผมซักที ผมจะไปฆ่าไอ้เพื่อนบ้าาา
"บ้านนายเค้าพูดขอโทษกันแบบนี้หรออ ขอโทษครับ หน่ะ พูดเป็นมั้ย พูดให้มันดีๆหน่อย" ยัยเรื่องมากT^T
"ขะ...ขอโทษครับ" ปล่อยโผ้มมมมTT^TT
"แค่นี้หรอ-*-" แล้วจะเอาอะไรผมอีกกกT^T
"แล้วจะให้ผมทำอะไรไถ่โทษ ขะ...ครับ"
"เห็นหนังสือนี่มั้ย" เธอหยิบหนังสือ ปกสีน้ำตาลดูท่าทางเก่าๆหน่อย ใส่ในหนังสือ หลุดดห้อยต่องแต่งลงมา กระดาษเลอะโคลน จนมองตัวหนังสือไม่เห็น หน้าปกเขียนโดยภาษาญี่ปุ่น ซึ่งผมอ่านไม่ออก
"ครับ" ไอ้เล่มนี้มันทำม้ายยย
"รู้มั้ยมันราคาเท่าไหร่-*-"
"มะ..ไม่ทราบครับ"
"3แสนวอน และมันก็เป็นเล่มสุดท้ายที่ฉันไปซื้อ ตอนนี้มัน-ไม่-มี-ขาย-อีก-แล้ว" เสียงของเธอเริ่มเดือดขึ้นเรื่อยๆ
"....."
"และฉันต้องการให้นายไป-หาซื้อ-มา-ให้-ได้" เธอเริ่มเน้นที่ละพยางค์ชัด ก็มันไม่มีขายอีกแล้ว แล้วผมจะไปหาซื้อจากหนายยย
"ฉันต่อคิวแทบตาย กว่าจะได้เล่มนี้แล้วมันก็เป็นเล่มสุดท้าย แถมยัยแม่ค้าก็โก่งราคาซะเวอร์" เธอโวยวายใส่ผม ละ...แล้ว เนื้อย่างของผม ป่านนี้ ไอ้ซอบมันเขมือบไปหมดแล้วมั่งT ^ Tนั่นมันข้าวเย็นผมเชียวน่ะ
"งั้นๆ...เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปซื้อให้เอามั้ย^ ^" ตอนนี้ปล่อยผมไปก่อนนนนนนน
"ไม่ได้ พรุ่งนี้ฉันมีเรียนทั้งวัน ไม่ว่างนัดพบใคร ฉันต้องเอาตอนนี้"
"ตอนนี้!!!!"
"ฉันยินดีออกค่ารถให้ แต่นายต้องไปหาหนังสือเล่มนี้มาให้ฉันให้ได้" ยัยบ้าเริ่มกดดันผมอีกแล้ว
"คือ....." เอาไงดี
"ไม่ได้รึไง-*- งั้นก็ด้ายยย" เธอหยิบโทรศัพท์ lolipop ออกจากกระเป๋าเสื้อสีขาวนั่น ติ้ดๆๆ นิ้วเรียวขาวของเธอไล่เลี่ยกดไปตามปุ่มโทรศัพท์
"เธอจะ...ทำอะไร"
"โทรหาแม่-*-" เฮ้ยย หนังสือขาดโทรหาแม่ เธอทำบ้าร้ายย
"แล้วโทรทำไมอ่ะ"
"แม่ฉันเป็นลูกสาวมาเฟีย อิธิพลเยอะจะตาย แค่โทรตึ้งเดียว ลูกน้องก็ยกขโยงมากันแล้ว"
"งั้นปะ...เราไปหาซื้อหนังสือกันเถอะ!!!" ผมเอาฮู้ดคลุมหัวแล้วจับมือเธอลากมาด้วยกันทันที
ผมยังไม่อยากเป็นเสต๊กหรอกน่ะ บ๊ายบาย เนื้อย่างของผมT^T
Vinus part#
แน่นอนว่า หม่าม้าสุดที่รักของฉันมีเชื้อมาเฟียอยู่ด้วย ถึงท่านจะไปได้อยู่ในเกาหลี แต่ถ้ามีเรื่องอะไรไม่ดีกับฉันละก็ ลูกน้องจะแห่กันมาเลยทีเดียว ฉันเป็นคนมีความอดทนสูงน่ะ ปกติฉันจะไม่ใช้วิธีนี้ ถ้าฉันไม่โกรธ หรือ เครียดจริงๆ ฉันเคยฟ้องหม่าม้า ให้เอาลุกน้องมาตื้บคนที่ทำให้ฉันหงุดหงิด แค่ครั้งเดียวเอง ครั้งนั่นรู้สึกว่า มีเด็กจากโรงเรียน อะไรซักอย่างนี่แหละ ยกพวกมาตบฉัน และวันนั้นเป็นวันที่ ฉันโดนยัยทันกูมทำน้ำหกใส่รายงาน วันนั้นฉันปรอทแตกสุดๆ แต่ว่า พักหลังๆนี่ ฉันก็ไม่ค่อยได้โทรเพราะเรื่องนี้เท่าไหร่ นี่คือครั้งที่2 ในรอบ 4ปี ที่ฉันจะโทรฟ้อง แน่ละ ฉันไม่อยากมีเรื่องไร้สาระกับพวกอย่างว่า เพระาฉันมีสติมากพอที่จะไม่ลงไปตบกับพวกอย่างยัยทันกูม
หมอนั่นฉุดกระชากลากถูฉันขึ้นรถแทกซี่ แทกซี่!!0.0 มันแพงระเบิดเชียวน่ะเฮ้ยย ย้อนกลับไปเมื่อ3นาทีที่แล้ว
'ฉันยินดีจ่ายค่ารถให้ แต่นายต้องไปหาซื้อหนังสือเล่มนี้มาให้ได้' ขอถอนคำพูดดดด ค่ารถแทกซี่มันคือค่าข้าวเย็นฉันน๊าาา ปกติฉันเดินไม่ก็ใช้รถประจำทางกลับบ้าน
"ไม่ต้องทำตาโต เรื่องค่ารถเดี๋ยวฉันจ่ายให้^ ^" หมอนั่นหันมาบอกกับฉัน ขอบคุณ คงกลัวฉันโทรฟ้องหม่าม้าล่ะสิ(- - )++ เรานั่งรถประมาณ 20นาที ก็มาถึงห้าง QWRT หมอนั่นยัดแบ๊งใส่มือคนขับ
"ไม่ต้องทอนครับ" อะไรจะรวยปานนั้น อิจฉาาา( - -)+++ เราเดินเข้ามาในห้าง (-(-(- -)-)-) มีแต่คนมองฉัน-////- ทำไม ฉันเดินห้างนี้เเล้วมีอะไรแปลก ก็ได้ ฉันแปลกเอง ห้างนี่มีแต่พวก ไฮโซมาเดินทั้งนั้นหล่ะ คุณหญิงคุณนายเดินกัน แต่...แต่...ฉันก็ไฮโซน่ะ หม่าม้าเป็นถึงลูกสาวมาเฟีย ป๊ะป๋าฉันเป็นเจ้าของบริษัทปราด้าในอเมริกาเชียวน่ะ กระเป๋าที่หล่อผมฟูถืออยู่นั่น พ่อฉันผลิตน่ะย่ะ หน้าฉันก็ไม่ได้บ้านนอกอะไรมากมายนี่ แน่ล่ะ ผู้หญิงหลายคนที่มองฉันกับหมอนั่น ก็พากัน ซุบซิบไปทั่ว
"ทุ่มกว่าแล้ว หาอะไรกินก่อนเถอะน่ะTT" หมอนั่นหันมาทำตาปริบๆใส่ฉัน
"งั้นฉันไปรอที่ร้านหนังสือแล้วกัน" ฉันทำท่าจะเดินไปร้านหนังสือ หมับ จับมือฉันทำไม- - ไม่มีใครสอนนายว่าห้ามแต๊ะอั๋งผู้หญิงก่อนได้รับอณุญาตหรอ- -*
"ไปด้วยกันเหอะ น่ะ..ฉันเลี้ยงเองก็ได้*-*" หมอนั่นพูดอ้อนวอน ราวกับว่า ถ้าไปนั่งกินคนเดียว จะโดนสาวๆรุมทิ้งยกใหญ่ คิดว่าตัวเองเป็นดารารึไง (<<<<ไม่ใช่ดารา แต่เป็นนักร้องจ่ะ)
"ก็ได้ๆ.." นานๆทีมีคนเลี้ยงเล่นตัวมากๆเดี๋ยวอดกิน-..-
หมอนั่นเดินจูงมือฉันอย่างกับเป็นเด็กติดแม่ ฉันไม่ใช่แม่นายน่ะ- -
"ฉัน อีกีกวัง"
จู่ๆก็แนะนำตัว ก็ดี จะได้รู้ชื่อรู้นามกันหน่อย อีกีกวัง ทำไมรู้สึกคุ้นหูแปลกๆน่ะ เหมือนเคยได้ยินจากไหนหว่า อีกีกวัง อีกีกวัง นึกไม่ออก ฉันล่ะเกลียดตัวเองเวลาอ่านหนังสือจนมั่วไปหมด แล้วคุ้นแปลกๆเนี่ย ชั่งเถอะ รู้แค่ว่าไม่ใช่โจรก็พอแล้ว
"ฉัน โจว วีนัส"
"ลูกครึ่งหรอ"
"อืม" เราเดินเข้าร้านเนื้อย่างTVXQ (ดงบังมาเปิดร้านเนื้อย่างงง คนเขียนจะไปกินด้วยยย) หมอนั่นตรงปรี่เข้าไปในร้าน
"ยินดีต้อนรับค่าา" เสียงพนักงานไร้ความหมายไปแล้ว หมอนั่นเดินตรงเข้าไปมุมในสุด โต๊ะ VIP ชั้น2 จะรีบอะไรปานนั้น หิวอะไรของนาย ถ้าหิวมากก็นั่งโต๊ะข้างล่างเซ่ จะท่อขึ้นมาข้างบนทำเพื่อ- -
โต๊ะไม้ริมสุด มีผู้ชาย5คนนั่งกินเนื้อย่างกันอย่างเฮฮา
"เฮ้ ไอ้กวังมาแล้วพวก" คนที่นั่งริมชโงกหน้าตะโกนมา เพื่อนกันหรอ??
"ลากใครมาด้วยหน่ะ" คนผมทองชโงกมาบ้าง คนนี้หน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นใน โทรศัพท์ของ ซังกุกแหะ ยง ยาง..โยซุง โยซุน...ยางโย นึกไม่ออก รู้สึกจะเป็นนักร้องวง บีสท์ หรือ บัสท์ น่าจะบีสท์น่ะถ้่าจำไม่ผิด
0.0
0()0
0[ ]0
บีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสท์ นักร้องดังนั่นหน่ะน่ะ
ย้อนไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
'นี่ไงๆ วีนัส วงบีสท์ ที่กำลังดังอยู่ นี่คนนี้ อีกีกวัง คนนี้ยางโยซอบ คนนี้ก็ ดงอุน หล่อใช่ัม้ัยล่าา นี่ๆแล้วก็มี..' ฉันปล่อยให้ซังกุกุแพ่มดารานั่นต่อไป ส่วนฉันก็นั่งอ่านหนังสือต่อ
นี่-ฉัน-เดิน-อยู่-กับ-บีสสสสสสสสสสท์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ยัยช้างที่อยู่ข้างหน้านั่นหน่ะ ฉันเห็นหล่อนยืนดูมานานแล้วน่ะ ให้ฉันดูม้างเซ่ สุดท้ายฉันอุส่าใช้วิชามุดพื้นมาโผล่หน้าบอร์ดประกาศจนได้ คิดว่าจะขาดออกซิเจนตายแล้วซธอีก รู้สึกดีใจที่ตัวเล็กเหมือนกันน่ะเนี่ย > <
ฉันไล่ลูกตาหาชื่อตัวเองจากแผ่นแรก โจว วีนัส...โจว วีนัส.... เจอแล้ว
กรี๊ดกร๊าดนี่มันบ้าอะไรเกรดฉัน 3.98!!! ปีที่แล้วมัน 3.99น่ะ มันต้องอะไรผิดพลาด ไม่มีทางที่เกรดฉันจะออกมาแบบเน้ (>< ) ( ><) (>< )
"นี่ ยัยก้างถอยไป" ยัยช้างน้ำ คิมทันกูม* พลักฉันจนหัวชนบอร์ด ทานาโอะTT*(มันเจ็บน่ะ) ฉันกระแดะพูดภาษาญี่ปุ่น ในใจ ชื่อก็ดีแต่ดันมาเป็นฝันร้ายซะนี่ แน่นอนว่าคนอย่างฉันมีสติมากพอที่จะไม่ลงไปต่อล้อต่อเถียงกับคนแบบนั้น
"ยัยกุ้งแห้ง คิดว่าได้ที่1 แค่3ปีซ้อนแล้วจะเดินอวดได้น่ะย่ะ โรงเรียนนี้พวกที่โลว-โซล์กว่า ไร้อำนาจอยู่แล้วล่ะย่ะ" ยัยทันกูมเน้นพยางค์โลว์-โซล์ ใส่ฉันชัดๆ เหอะ ฮูแคร์ (- 3 -) ป๊ะป๋าฉันเป็นถึงผู้จัดการบริษัทยักษ์ใหญ่ในเอเมริกาเลยน่ะ ฉันซึ่งสอบติดทุนมาเรียนที่เกาหลี จึงระเห็ดระหนจากบ้านเกิด เพื่อมาเรียนที่นี่ เพราะไม่อยากรบกวน ป๊ะป๋า ฉันถึงมาเรียนนี่โดนใช้เงินตัวเองล้วนๆ ดังนั้น ฉันว่าฉัน ฮายโซววววววววว กว่าเธอ โฮะๆๆๆๆ (ทั้งหมดนี่คิดในใจ ไม่กล้าตะโกน)
"โจว เธอโอเคน่ะ" ซังกุก ถามฉัน
"อืม^ ^ ว่าแต่นาย เอ้ย เธอเถอะ ตกได้ทุกปี ปีนี้ว่าไงล่ะ" หลายคนมองว่า พ่อซังกุกสุดหล่อ น่ารักคนนี้ เท่ซะจริง ใครที่จะหลงเสน่ห์หมอนี่ วีนัสขอเตือนให้คิดใหม่ เพราะไอ้นี่ เกย์แท้ๆเลยค่ะ ท่านผู้ชม- - นี่ละเพื่อนสุดหล่อ เอ้ย สุดสวยคนเดียวของฉัน
" แหะๆ วิทย์ คณิต อังกฤษ ภาษา สังคม แต่ว่าๆ อีกแค่25คะแนนก็ผ่านแล้วน๊าา><"
"ตั้ง 25 คะแนน" ฉันแก้ให้ แค่ทุกปีแหละ ซังกุกเอ้ยย
"แล้วเทอมนี้ทำงานอะไรล่ะจ๊ะ ถ้าเป็นงานที่มีผู้ชายหล่อๆ ฉันขอทำด้วยน่ะ><" แม่สาว(เทียม) เพื่อนเลิฟฉันถามพลางทำท่ากระดี๊กระด๊า เพลาๆบ้างก็ได้ ซังกุก ฉันละอายแทนเลยว่ะ ใช่ ทุกๆเทอมฉันจะเปลี่ยนงานที่ทำ เนื่องจากไม่อยากรบกวนป๊ะป๋า ถึงต้องมานั่งทำงานอยู่ไง
"ยังไม่รุ้เลย" ฉันตอบเซ็งๆ เดี๋ยวนี้งานแต่ละอย่างหายากเป็นบ้า แถมได้เงินไม่คุ้มอีกตั้งหาก
"ต๊ายย 4 โมงแล้ว ฉันกลับมาบ้านก่อนน่ะ เดี๋ยวแม่ด่าเอา บ๊าย บาย ซารางเฮ เพื่อนเลิฟฟ>3<" ซังกุกโบกมือบ๊ายบายฉัน ก็ที่จะเดินไปขึ้นรถ
หลังจากที่ส่งซังกุกขึ้นรถ และโบกมือบ๊ายบายเสร็จแล้ว ฉันก็เดิน เลียบไปตามฟุตบาทเพื่อจะกลับบ้าน เทอมนี้ จะทำงานอะไรดีหว่า คิดไปก็ปวดหัว ไว้กลับบ้านแล้วอาบน้ำ ทำการบ้าน แล้วค่อยเสิร์ชหาในเน็ตดีกว่า ฉันเดินตะแตะๆ ไปเรื่อยๆจนถึงหน้าร้านขาย วีซีดี ดีวีดี แห่งหนึ่ง เด็กผู้หญิงกลุ่มใหญ่มุงอยู่หน้าร้าน รู้มั้ยว่าฉันเกลียดสถานการณ์แบบนี้ที่สุด มันทำให้ฉันเดินต่อไปไม่ได้-*-
"อ้ายยบีสท์ ออกอัลบัมใหม่แล้ววว ><" เรื่องของมันเซ่ -*- ก่อนอื่นหล่อนถอยไปก่อนได้มั้ย คนยิ่งรีบกลับบ้านอยู่
"อ้ายย ฉันต้องไปซื้อมาซะแล้วว" ก็ไปซื้อเซ่-*- มาโวยหน้าร้านแล้วมันจะหาซื้อจากไหนเล่าา
"นั่น บีสท์ นี่ กรี๊ดดดดดด!!!!!!!" ยัยผู้หญิงหนึ่งเหลือบไปเห็นกลุ่มคน 5 คนที่เดินคลุมหน้าคลุมตาออกมาจากร้าน แล้วเอามือชี้ไปที่คนกลุ่มนั้น ส่วนผลที่ตามาคือ.........
"บีสท์ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! " เสียงกว่าสองล้านเดซิเบลกระแทกหูฉัน ส่วนเด็กผู้หญิงที่อยู่รอบบริเวณนั้น พากันแหกรูไปที่กลุ่มคนชุดดำที่พากันวิ่งหนี ให้ตายซิ วันนี้เป็นวันที่วุ่นวายที่สุด ไอ้ที่วิ่งตามก็ไม่ว่าหรอก แต่มันดันเป็นทางเดียวกับที่ฉันต้องกลับบ้านหน่ะเซ่ นึกไม่ออกว่า สภาพหน้าบ้านที่มีกระถางต้นวางเรียงอยุ่ จะถูกเหยียบเละขนาด ฉันถอนหายใจใส่ตัวเอง พลางเดินตามขนกลุ่มบ้านคลั่งไปอย่างเงียบๆ
ปึก!!! ตุ้บ โครมม กรี๊ดดดด ไอ้บ้าที่ไหนมาวิ่งมาชนช้านนน รุ้มั้ยว่าวันนี้เป็นวันที่ฉันโคตรประสาทแตกเลยน่ะ ทั้งเกรดตก ยังไม่รู้ว่าจะหางานจากไหน เสื้อ กระโปรง บ้าสิ เลอะโคลนไปหมด รู้มั้ยว่ากว่าจะซักออกมันใช้เวลาขนาดไหน ตอนนี้ประสาทฉันแตกอย่างสุดขีด ฉันไม่สนแล้วว่า ไอ้บ้าที่มาชนฉันจะเจ็บแค่ไหน....
ย้อนไปเมื่อ 20นาทีที่แล้ว
leekikwang part#
เพราะไอ้เพื่อนบ้าดันทิ้งผมไว้ในห้องน้ำ บอกให้รอๆๆ ดันล่วงหน้าไปที่ร้านเนื้อย่างกันหมด รู้มั้ยว่าเป็นนักร้องดังหน้าตาดี แล้วเดินคนเดียวมันเสียวสันหลังวาบขนาดไหนT^T จำไว้ ไอ้ซอบตัวแสบ ฉันรู้น่ะว่าแกบอกให้ทุกคนแกล้งฉัน เดี๋ยวพ่อจะแย่งหมูย่างแกให้หมดเลย (ทำไมรู้สึกเหมือนลงอัปลงคลตามมา//ซอบ) ผมรีบวิ่งตามพวกนั้นมา สัญชาตญาณผมบอกเลยว่าไอ้พวกนั้นโดนแฟนคลับไล่ตาม เพราะ ปกติ บริเวณนี้จะมีคนพลุ่งพล่าน แต่ตอนนี้มีเพียงไม่กี่คนที่เดินไปมา แสดงว่าไอ้พวกนั้นโดนแฟนคลับไล่ตามไปอยู่ สมน้ำหน้า ขอให้แกโดนจับได้คนแรก ดงอุน เสนอหน้าอยากออกมากินเนื้อย่างวันนี้-*- และทิ้งฉันไว้ในห้องน้ำ ผมรีบเอาฮู้ดคลุมหัว แล้วออกวิ่งตามมา เมื่อวานฝนตกวันนี้จึงมีน้ำนองขลังเป็นแอ่ง แล้วมันก็ทำให้ผม ลื่นน พรึ่ดดดด!!!!!!! เฮ้ยย เธอคนนั้นหน่ะ หลบๆๆๆๆ ไปทันแล้ววว><
ปึก ไหล่ผมชนกับเธอ จนเธอล้มคว่ำลงก่อนที่..
ตุ้บ!! ของในกระเป๋าเธอหล่นออกมาจนหมดเกลี้ยง และ
โครมมม!!!!!!!!! ตัวผมล้มคะมำไปข้างหน้าาาT^T เจ็บ โว้ยย ถ้าหน้าผมเป็นแผลน่ะ จำไว้ ซอบ แกเป็นทำให้ฉันมีราคี-*- (พระเอกเริ่มพาล)
"เจ็บๆๆๆ" ผมอุทานเบาๆกับตัวเอง จะให้เธอรู้ไม่ได้ว่าคือ อีกีกวังแห่งบีสท์ ไม่งั้น ผมจะต้องโดนรุมทึ้งแน่ เพราะชนตะกี้นี้ ฮู้ดผมจึงหลุดออกจากหัว ผมรีบเอามันมาใส่ไว้ที่หัวตามเดิม แล้วก้มหน้างุด
อา..เธอคนนั้นก็ท่าทางเจ็บอยู่ไม่น้อย เธอค่อยพยุงตัวเองลุกขึ้น ผมจึงไปช่วยพยุง จะทิ้งไว้ก็น่าสงสารอ้ะ
"บ้าจริงๆๆ" เธอสบถเบาๆ แล้วก็ เธอหันกลับมา คว้าคอเสื้อผมไว้ แล้วกระชากแรงๆ แว้กก ก หายใจไม่ออT^T ฮู้ดผม มันหลุดอีกแล้วว จะให้เธอรู้ว่าผมคือ อีกีกวังไม่ด้ายยย
"เดินมองตาม้าตาเรือซะมั่งซิ!!!! ตาหน่ะมีมั้ย!!! ชนคนอื่นแล้วหัดขอโทษหน่ะเป็นมั้ย คิดมาแค่มาช่วยพยุงแล้วมันจะหายหรอ!!! ฉันไม่รู้น่ะว่านายเป็นใครมาจากไหน!!! แต่ไอ้ที่ทำแบบนี้มันหมายความอะไรกัน ฮ้า!!!!" เธอตะโกน โวกเวกใส่ผมอย่างรุนแรง เธอเห็นหน้าผมแล้วว ชะตาดับล่ะT^T
"ยังจะมาหลับตาหนีหรอ!! รู้มั้ยว่า หนังสือเล่มนี้ราคาเท่าไหร่ แล้วมันก็ เปื้อนโคลนหมดแล้ว แล้วฉันก็เครียดมากด้วย!!! ฉันจะ ...ฉันจะ...โว้ยยย" เธอสะบัดชายเสื้อใส่ผม และผลักผม จนถอยไปก้าวหนึ่ง เฮ้ ผมคือ อีกีกวังแห่ง บีสท์เชียวน่ะ ทำไมเธอถึงไม่มีปฏิกริยาที่จะดีใจหรือ ประหลาดใจมั่งเลยล่ะ นี่ล่ะที่ทำให้ผมประหลาดโคตรๆ ไม่น่าจะมีใครไม่รู้จักผมนี่ ไปถามคนแก่อายุ60 หรือเด็ก3ขวบมันยังรู้จัก บีสท์เลยน่ะ แม่สาวคนนี้หลุดมาจากยุคไหนกัน(ว่ะ) ไม่รู้จักผมหรออ (ทีคราวนี้อยากให้เค้ารู้- -)
"อึ้งอะไร ขอโทษสิ พูดเป็นมั้ย เป็นใบ้หรอ ใช้ภาษามือก็ได้เอ้า" เธอจ้องผมด้วยสายตาจะกินเลือดกินเนื้อT^T
"ทะ...โทษที" ผมเอ่ยเบาๆ
"ว่าไงน่ะ-*-" เธอเน้นเสียงสูง
"ขะ..ขอโทษที" พูดผมดังขึ้นมาอีกนิด ปล่อยผมซักที ผมจะไปฆ่าไอ้เพื่อนบ้าาา
"บ้านนายเค้าพูดขอโทษกันแบบนี้หรออ ขอโทษครับ หน่ะ พูดเป็นมั้ย พูดให้มันดีๆหน่อย" ยัยเรื่องมากT^T
"ขะ...ขอโทษครับ" ปล่อยโผ้มมมมTT^TT
"แค่นี้หรอ-*-" แล้วจะเอาอะไรผมอีกกกT^T
"แล้วจะให้ผมทำอะไรไถ่โทษ ขะ...ครับ"
"เห็นหนังสือนี่มั้ย" เธอหยิบหนังสือ ปกสีน้ำตาลดูท่าทางเก่าๆหน่อย ใส่ในหนังสือ หลุดดห้อยต่องแต่งลงมา กระดาษเลอะโคลน จนมองตัวหนังสือไม่เห็น หน้าปกเขียนโดยภาษาญี่ปุ่น ซึ่งผมอ่านไม่ออก
"ครับ" ไอ้เล่มนี้มันทำม้ายยย
"รู้มั้ยมันราคาเท่าไหร่-*-"
"มะ..ไม่ทราบครับ"
"3แสนวอน และมันก็เป็นเล่มสุดท้ายที่ฉันไปซื้อ ตอนนี้มัน-ไม่-มี-ขาย-อีก-แล้ว" เสียงของเธอเริ่มเดือดขึ้นเรื่อยๆ
"....."
"และฉันต้องการให้นายไป-หาซื้อ-มา-ให้-ได้" เธอเริ่มเน้นที่ละพยางค์ชัด ก็มันไม่มีขายอีกแล้ว แล้วผมจะไปหาซื้อจากหนายยย
"ฉันต่อคิวแทบตาย กว่าจะได้เล่มนี้แล้วมันก็เป็นเล่มสุดท้าย แถมยัยแม่ค้าก็โก่งราคาซะเวอร์" เธอโวยวายใส่ผม ละ...แล้ว เนื้อย่างของผม ป่านนี้ ไอ้ซอบมันเขมือบไปหมดแล้วมั่งT ^ Tนั่นมันข้าวเย็นผมเชียวน่ะ
"งั้นๆ...เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปซื้อให้เอามั้ย^ ^" ตอนนี้ปล่อยผมไปก่อนนนนนนน
"ไม่ได้ พรุ่งนี้ฉันมีเรียนทั้งวัน ไม่ว่างนัดพบใคร ฉันต้องเอาตอนนี้"
"ตอนนี้!!!!"
"ฉันยินดีออกค่ารถให้ แต่นายต้องไปหาหนังสือเล่มนี้มาให้ฉันให้ได้" ยัยบ้าเริ่มกดดันผมอีกแล้ว
"คือ....." เอาไงดี
"ไม่ได้รึไง-*- งั้นก็ด้ายยย" เธอหยิบโทรศัพท์ lolipop ออกจากกระเป๋าเสื้อสีขาวนั่น ติ้ดๆๆ นิ้วเรียวขาวของเธอไล่เลี่ยกดไปตามปุ่มโทรศัพท์
"เธอจะ...ทำอะไร"
"โทรหาแม่-*-" เฮ้ยย หนังสือขาดโทรหาแม่ เธอทำบ้าร้ายย
"แล้วโทรทำไมอ่ะ"
"แม่ฉันเป็นลูกสาวมาเฟีย อิธิพลเยอะจะตาย แค่โทรตึ้งเดียว ลูกน้องก็ยกขโยงมากันแล้ว"
"งั้นปะ...เราไปหาซื้อหนังสือกันเถอะ!!!" ผมเอาฮู้ดคลุมหัวแล้วจับมือเธอลากมาด้วยกันทันที
ผมยังไม่อยากเป็นเสต๊กหรอกน่ะ บ๊ายบาย เนื้อย่างของผมT^T
Vinus part#
แน่นอนว่า หม่าม้าสุดที่รักของฉันมีเชื้อมาเฟียอยู่ด้วย ถึงท่านจะไปได้อยู่ในเกาหลี แต่ถ้ามีเรื่องอะไรไม่ดีกับฉันละก็ ลูกน้องจะแห่กันมาเลยทีเดียว ฉันเป็นคนมีความอดทนสูงน่ะ ปกติฉันจะไม่ใช้วิธีนี้ ถ้าฉันไม่โกรธ หรือ เครียดจริงๆ ฉันเคยฟ้องหม่าม้า ให้เอาลุกน้องมาตื้บคนที่ทำให้ฉันหงุดหงิด แค่ครั้งเดียวเอง ครั้งนั่นรู้สึกว่า มีเด็กจากโรงเรียน อะไรซักอย่างนี่แหละ ยกพวกมาตบฉัน และวันนั้นเป็นวันที่ ฉันโดนยัยทันกูมทำน้ำหกใส่รายงาน วันนั้นฉันปรอทแตกสุดๆ แต่ว่า พักหลังๆนี่ ฉันก็ไม่ค่อยได้โทรเพราะเรื่องนี้เท่าไหร่ นี่คือครั้งที่2 ในรอบ 4ปี ที่ฉันจะโทรฟ้อง แน่ละ ฉันไม่อยากมีเรื่องไร้สาระกับพวกอย่างว่า เพระาฉันมีสติมากพอที่จะไม่ลงไปตบกับพวกอย่างยัยทันกูม
หมอนั่นฉุดกระชากลากถูฉันขึ้นรถแทกซี่ แทกซี่!!0.0 มันแพงระเบิดเชียวน่ะเฮ้ยย ย้อนกลับไปเมื่อ3นาทีที่แล้ว
'ฉันยินดีจ่ายค่ารถให้ แต่นายต้องไปหาซื้อหนังสือเล่มนี้มาให้ได้' ขอถอนคำพูดดดด ค่ารถแทกซี่มันคือค่าข้าวเย็นฉันน๊าาา ปกติฉันเดินไม่ก็ใช้รถประจำทางกลับบ้าน
"ไม่ต้องทำตาโต เรื่องค่ารถเดี๋ยวฉันจ่ายให้^ ^" หมอนั่นหันมาบอกกับฉัน ขอบคุณ คงกลัวฉันโทรฟ้องหม่าม้าล่ะสิ(- - )++ เรานั่งรถประมาณ 20นาที ก็มาถึงห้าง QWRT หมอนั่นยัดแบ๊งใส่มือคนขับ
"ไม่ต้องทอนครับ" อะไรจะรวยปานนั้น อิจฉาาา( - -)+++ เราเดินเข้ามาในห้าง (-(-(- -)-)-) มีแต่คนมองฉัน-////- ทำไม ฉันเดินห้างนี้เเล้วมีอะไรแปลก ก็ได้ ฉันแปลกเอง ห้างนี่มีแต่พวก ไฮโซมาเดินทั้งนั้นหล่ะ คุณหญิงคุณนายเดินกัน แต่...แต่...ฉันก็ไฮโซน่ะ หม่าม้าเป็นถึงลูกสาวมาเฟีย ป๊ะป๋าฉันเป็นเจ้าของบริษัทปราด้าในอเมริกาเชียวน่ะ กระเป๋าที่หล่อผมฟูถืออยู่นั่น พ่อฉันผลิตน่ะย่ะ หน้าฉันก็ไม่ได้บ้านนอกอะไรมากมายนี่ แน่ล่ะ ผู้หญิงหลายคนที่มองฉันกับหมอนั่น ก็พากัน ซุบซิบไปทั่ว
"ทุ่มกว่าแล้ว หาอะไรกินก่อนเถอะน่ะTT" หมอนั่นหันมาทำตาปริบๆใส่ฉัน
"งั้นฉันไปรอที่ร้านหนังสือแล้วกัน" ฉันทำท่าจะเดินไปร้านหนังสือ หมับ จับมือฉันทำไม- - ไม่มีใครสอนนายว่าห้ามแต๊ะอั๋งผู้หญิงก่อนได้รับอณุญาตหรอ- -*
"ไปด้วยกันเหอะ น่ะ..ฉันเลี้ยงเองก็ได้*-*" หมอนั่นพูดอ้อนวอน ราวกับว่า ถ้าไปนั่งกินคนเดียว จะโดนสาวๆรุมทิ้งยกใหญ่ คิดว่าตัวเองเป็นดารารึไง (<<<<ไม่ใช่ดารา แต่เป็นนักร้องจ่ะ)
"ก็ได้ๆ.." นานๆทีมีคนเลี้ยงเล่นตัวมากๆเดี๋ยวอดกิน-..-
หมอนั่นเดินจูงมือฉันอย่างกับเป็นเด็กติดแม่ ฉันไม่ใช่แม่นายน่ะ- -
"ฉัน อีกีกวัง"
จู่ๆก็แนะนำตัว ก็ดี จะได้รู้ชื่อรู้นามกันหน่อย อีกีกวัง ทำไมรู้สึกคุ้นหูแปลกๆน่ะ เหมือนเคยได้ยินจากไหนหว่า อีกีกวัง อีกีกวัง นึกไม่ออก ฉันล่ะเกลียดตัวเองเวลาอ่านหนังสือจนมั่วไปหมด แล้วคุ้นแปลกๆเนี่ย ชั่งเถอะ รู้แค่ว่าไม่ใช่โจรก็พอแล้ว
"ฉัน โจว วีนัส"
"ลูกครึ่งหรอ"
"อืม" เราเดินเข้าร้านเนื้อย่างTVXQ (ดงบังมาเปิดร้านเนื้อย่างงง คนเขียนจะไปกินด้วยยย) หมอนั่นตรงปรี่เข้าไปในร้าน
"ยินดีต้อนรับค่าา" เสียงพนักงานไร้ความหมายไปแล้ว หมอนั่นเดินตรงเข้าไปมุมในสุด โต๊ะ VIP ชั้น2 จะรีบอะไรปานนั้น หิวอะไรของนาย ถ้าหิวมากก็นั่งโต๊ะข้างล่างเซ่ จะท่อขึ้นมาข้างบนทำเพื่อ- -
โต๊ะไม้ริมสุด มีผู้ชาย5คนนั่งกินเนื้อย่างกันอย่างเฮฮา
"เฮ้ ไอ้กวังมาแล้วพวก" คนที่นั่งริมชโงกหน้าตะโกนมา เพื่อนกันหรอ??
"ลากใครมาด้วยหน่ะ" คนผมทองชโงกมาบ้าง คนนี้หน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นใน โทรศัพท์ของ ซังกุกแหะ ยง ยาง..โยซุง โยซุน...ยางโย นึกไม่ออก รู้สึกจะเป็นนักร้องวง บีสท์ หรือ บัสท์ น่าจะบีสท์น่ะถ้่าจำไม่ผิด
0.0
0()0
0[ ]0
บีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสท์ นักร้องดังนั่นหน่ะน่ะ
ย้อนไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
'นี่ไงๆ วีนัส วงบีสท์ ที่กำลังดังอยู่ นี่คนนี้ อีกีกวัง คนนี้ยางโยซอบ คนนี้ก็ ดงอุน หล่อใช่ัม้ัยล่าา นี่ๆแล้วก็มี..' ฉันปล่อยให้ซังกุกุแพ่มดารานั่นต่อไป ส่วนฉันก็นั่งอ่านหนังสือต่อ
นี่-ฉัน-เดิน-อยู่-กับ-บีสสสสสสสสสสท์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น