คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Affiance of my mind [Ruby&Sapphire]
ตอนที่ 1 Affiance of my mind
เมืองที่มีต้นไม้สีเขียวขจีล้อมรอบและบ้านหลังเล็กๆอยู่เพียงไม่กี่หลัง มีโปเกมอนต่างๆอาศัยอยู่นาๆชนิดเพราะความสมบูรณ์ของธรรมชาติที่นี่ ด้านในของเมืองมีแล็บที่ทำการวิจัยและรักษาโปเกมอน เจ้าของแล็บก็คือ ‘โอดามากิ’ พ่อของหญิงสาวชาวป่าที่อยู่บ้านทางขวามือบนของเมืองนั่นเอง
และบ้านทางซ้าย ก็คือบ้านของชายหนุ่มผู้รักสวยรักงามที่ชอบกัดกับเจ้าของบ้านทางขวาอยู่เรื่อยๆ...
ถึงจะบอกอย่างงั้นก็เถอะ สองคนนี้เขาเป็นแฟนกันมาตั้งนานแล้วนี่นะ -.,-
วันนี้ทั้งสองออกมาช่วย ดร.โอดามากิหรือพ่อของแซฟไฟร์ทำ ‘ฟิลด์เวิร์ก’ อยู่ในป่าแถวๆนั้น เมื่อช่วยงานเสร็จแล้ว จึงมานอนเล่นอย่างสบายอารมณ์...
“Beautiful!! *O*”
ยกเว้นด้านหญิงสาวอ่ะนะ...
“นี่ ตารูบี้! อย่ามาทำให้ฉันหมดอารมณ์ enjoy สิยะ!” แซฟไฟร์ตะโกนควันออกหู ก็เขามาขัดจังหวะตอนที่เธอกำลังนอนเล่นอยู่บนต้นไม้ ถ้าไอ้หมอนี่ไม่ตะโกนว่า beautiful นะ! เธอก็ไม่ต้องมารำคาญเขาอย่างนี้หรอก!
“ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย -_- ว่าแต่เดี๋ยวนี้เธอหัดพูดภาษาอังกฤษกะเค้าเป็นด้วยเหรอ!? Wow! Amazing! O.O” รูบี้ไม่สนใจแล้วยังมากวนใส่หญิงสาวอีกด้วย -O-;
“อย่ามากวนฉันนะยะ!” พูดจบเธอจึงกระโดดลงมาจากต้นไม้แล้วเข้าไปข่วนหน้ารูบี้อย่างแรง
แคว่ก!
“อ๊ากกกกก! นี่เธอทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย!? TOT” เขาเริ่มโวยวายเมื่อหญิงสาวเข้ามาข่วนหน้าของเขา
“ทำไม! รึว่าอยากโดนอีกรอบ?” เธอพูดจบก็ยกมือขึ้นเตรียมข่วนหน้าเขาอีกครั้ง
“อย่านะๆ ฉันไม่อยู่ให้เธอข่วนหรอก! ไปละนะ! บาย~” พูดจบเขาก็วิ่งหายไปทันที
“อย่าหนีสิยะ!” แซฟไฟร์ตะโกนไล่ตามหลังเขาไปแล้วก็นึกแค้นทีเขามาขัดขวางเวลานอนของเธอ (ขัดขวางเลยเหรอ -_-;) เอ...ว่าแต่...เขาตะโกนว่า beautiful ขึ้นมาทำไมกันนะ ช่างเถอะ นายนั่นไปก็ดีเหมือนกัน เธอจะได้นอนอยู่อย่างสงบได้สักที
แซฟไฟร์ปีนขึ้นไปบนต้นไม้ที่ตนนอนอีกครั้ง ในที่สุดเธอก็สามารถนอนได้อย่างสบายใจแล้วสักที รู้สึกดีจริงๆเลยนะเนี่ยที่ได้ไล่ตารูบี้ไป ^w^
จะว่าไป พอพูดถึงรูบี้ไป มันก็อดเศร้าไม่ได้เลยสักทีสินะ...
พอพูดถึงรูบี้...มันก็ต้องนึกถึงวันที่เราเจอกันทั้งแรก...
เหตุผลก็คือ คุณพ่อของเธอมาเชียร์คุณพ่อของเขาที่จะทำการ ‘ทดสอบ’ เพื่อไปเป็นยิมลีดเดอร์ แล้วเราสองคนก็เลยไปเล่นกันอยู่ที่สวนข้างๆกันอย่างสนุกสนาน...
ไม่เคยลืมเลย...เธอไม่เคยลืมเลยล่ะ ว่าวันนั้นเราเล่นกันอย่างสนุกสนานและมีความสุขมากขนาดไหน แล้วนั่นก็เป็นสิ่งแรก ที่ทำให้เขาและเธอใจเต้นเป็นจังหวะตรงกัน
เธอไม่เคยลืมเลย...ที่วันนั้นเธอยังเป็นเด็กสาวที่เรียบร้อย ที่กำลังเล่นกับเด็กชายที่นิสัยเป็นนักเลงคนหนึ่ง...
เธอไม่เคยลืมเลย...ที่วันนั้นเธอจับเอเนโกะ หรือ ‘coco’ ของเขามาแต่งตัวอย่างสวยงาม และเขาก็คอยยืนดูโปเกมอนของตนเองอยู่ห่างๆแบบรู้สึกแปลกไปนิดๆที่โปเกมอนแต่งตัวแบบนั้น
เธอไม่เคยลืมเลย...ที่วันนั้นเธอถูกเขาชวนขึ้นไปปีนต้นไม้เล่น ถึงเธอจะปีนไม่เป็นเลยก็ตาม
วันวันนั้น เป็นวันแห่งความทรงจำที่แสนพิเศษสำหรับเธอ วันที่เธอ...มีความสุขมาก...จนแทบจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปเลย
แต่ว่า...ถ้าโบมันด้าไม่ออกมาล่ะก็...
เธอคงได้ใช้เวลาอยู่กับเขาได้นานกว่านี้สินะ...
เธอผิดเอง เธอผิดเองที่เธอต่อสู้ไม่ได้ มันเป็นเพราะเธอ เลยทำให้เขาต้องบาดเจ็บ เธออยากเป็นตัวของเธอในตอนนั้นจริงๆ เขาจะได้ไม่ต้องบาดเจ็บอย่างนี้...
...
.........
................
...............................
‘ฉันจะไม่...เป็นแบบนั้นอีกแล้ว’ แซฟไฟร์พูดกับตัวเองก่อนจะหลับไป
‘‘เฮ้อ อะไรขอบเขาน้า...” รูบี้เดินตามทางไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย ก่อนที่จะไปหยุดนั่งที่ใต้ร่มเงาต้นไม้ต้นหนึ่ง เขาไม่อยากจะบอกเล้ย ว่าโครตเซ็งยัยคนป่านั่นเลยอ่ะ -_-; คนอุตสาห์ชมแท้ๆว่าสวย! ยังมาข่วนหน้าเขาอีก!
อุ๊บ...เผลอบอกไปว่าชมยัยนั่นไปซะแล้ว -///-
‘แซฟไฟร์ก็น่ารักดีนะ’ เขาเผลอพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าจะชอบเธอมากกว่าเดิม เธอเริ่มทำอะไรเรียบร้อยขึ้น ไม่ใจร้อนแบบเมื่อก่อน แล้วก็ยังเป็นผู้หญิงขึ้นมากกว่าเดิมด้วย
ความรู้สึกนี้น่ะ...มันคืออะไรกันนะ...
เขานอนครุ่นคิดอยู่นานพอสมควรก่อนจะค่อยๆคล้อยไปกับสายลมที่แผ่วเบา เขารู้สึกหนักที่เปลือกตาจนอยากจะหลับตาลงให้สนิทเหลือเกิน ตาของเขาค่อยๆปิดลง แต่ในตาของเขา ก็ยังคงฉายภาพของเด็กผู้หญิงคนนั้นอยู่ตลอดเวลา แม้ตอนนี้เปลือกตาของเขาจะปิดลงไปแล้ว ภาพของเด็กผู้หญิงนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลคนนั้นก็ยังคงฉายอยู่ในหัวสมองของเขาเสมอ...
เขาไม่อยากลืมเธอ ไม่อยากลบภาพเธอออกจากความทรงจำเลยแม้แต่เพียงนิดเดียว
สวบ!
ก่อนที่รูบี้จะหลับไปนั้น เขาได้ยินเสียงอะไรบางอย่างอยู่ตรงพุ่มไม้ที่เขานอนอยู่ แล้วรู้สึกว่าเสียงมันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ก่อนจะออกมาจากที่ตรงนั้น ทำให้รูบี้ตกใจสุดขีด
“กรรรรร!”
“บ...โบมันด้า!”
....
........
..................
“รูบี้!” แซฟไฟร์ตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงของรูบี้ดังมา เธอรีบกระโดดลงจากต้นไม้อย่างรวดเร็วแล้วรีบวิ่งไปทางถนนสายที่ 1 รูบี้! นายต้องไม่เป็นอะไรนะ...
แซฟไฟร์วิ่งมาจนถึงจุดที่ได้ยินเสียงแล้วก็ตกใจสุดขีดเมื่อศัตรูของเธอคือโบมันด้า และรูบี้ก็ถูกไล่ต้อนจนจนมุม! ไม่ได้การละ! จาโมะ!
แล้วเธอก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเธอนึกขึ้นได้ว่าโปเกมอนทั้งของเธอและรูบี้อยู่กับพ่อของเธอนี่นา พ่อนะพ่อ หน้าสิ่วหน้าขวานทีไรต้องเอาโปเกมอนไปทุกทีเลยสิน่า!
“กรรรรร!” เธอมัวแต่ครุ่นคิดจนลืมไปว่าชายข้างหน้าของเธอกำลังตกอยู่ในอันตรายอยู่ แต่เสียงของมันก็ทำให้เธอออกจากภวังค์ในทันที
“รูบี้! ระวัง!” แซฟไฟร์วิ่งเข้ามาแล้วผลักรูบี้ออกไปทำให้เขาไม่โดนท่า ‘ดราก้อนคลอว์’ ที่โบมันด้าเอาออกมาใช้
“รูบี้ ไม่เป็นอะไรนะ!” แซฟไฟร์ถามเขาอย่างรีบร้อนและร้อนรน เธอกลัวเหลือเกิน...กลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไปอีก...
“อืมไม่เป็นไรหรอก” รูบี้ตอบกลับ “แซฟไฟร์ ระวัง! โบมันด้า!” รูบี้พูดจบก็บังตัวของแซฟไฟร์ไว้ในขณะที่มันกำลังพุ่งเข้าชน ทำให้เขาโดนไปอย่างแรงจนกระเด็นออกไปไกลแล้วจึงสลบลงไปทันที
“รูบี้!!” แซฟไฟร์ทรุดลงไปกับพื้นโดยไม่รู้ตัว เธอทั้งตกใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน รูบี้บาดเจ็บและมีเลือดไหลออกมาตรงที่โบมันด้าพุ่งชน
นี่เธอ...ทำให้เขาต้องบาดเจ็บอีกแล้ว...
แซฟไฟร์หันกลับไปมองที่โบมันด้าอย่างเคียดแค้น โบมันด้า...ชื่อๆนี้ทำให้คนที่เธอรักต้องกลายมาเป็นแบบนี้อีกครั้ง เธอไม่มีวันยอม...เธอไม่มีวันยอมเด็ดขาด!
แซฟไฟร์ตัดสินใจเพื่อจะวิ่งเข้าไปสวนโจมตีกลับสักรอบ แต่เธอก็ต้องหยุดชะงักเมื่อโบมันด้าขู่คำรามออกมา...
น่ากลัว...น่ากลัวเหลือเกิน...
เธอกลัวมาก เธอกลัวโบมันด้าจริงๆ เธอไม่ได้กลัวโบมันด้าในตอนนี้ แต่ที่เธอกลัวโบมันด้า เพราะเมื่อมันคำรามออกมาทำให้เธอนึกถึงเรื่องราวในอดีตในความทรงจำของเธออีกครั้ง วันที่เธอทำให้เขาต้องเจ็บตัว และวันนี้เธอก็ทำสิ่งนั้นซ้ำเป็นครั้งที่สอง...
แต่สิ่งที่เธอไม่ทำ...ไม่ทำเหมือนการต่อสู้ครั้งนั้น คือเธอจะไม่กลัวเขายังไงล่ะ!
“โบมันด้า!” เธอพูดพร้อมทั้งชี้นิ้วไปทางมัน เมื่อก่อนเธอเคยกลัว กลัวโบมันด้า แต่ตอนนี้ ขณะนี้ เวลานี้ จะไม่มีคำๆนั้นอีกแล้ว คำว่า ‘กลัว’ กำลังลบออกจากพจนานุกรมที่อยู่ในหัวสมองของเธอ!
“โบมันด้า นายรู้มั๊ยว่าเคยมีครั้งหนึ่งที่นายมาทำลายความสุขของฉันและเขา เราสองคนจึงต้องแยกจากกัน นายไม่มีวันเข้าใจหรอก ว่าทำไม แต่ว่าฉันพอโตขึ้น ฉันได้เจอกับคนๆนึง ฉันเคยเกลียดเขา เพราะเขาอ่อนแอ ต่อสู้ไม่ได้ ทำอะไรไม่เป็น ต่างจากคนๆนั้น คนที่เคยช่วยฉันไว้จากโบมันด้าเมื่อหลายปีก่อน แต่ตอนนี้ฉันก็ได้รู้ความจริงว่าคนๆนั้น ก็คือคนที่เคยช่วยฉันเอาไว้จากโบมันด้า เขาก็เป็นคนที่นายพุ่งชนเมื่อกี้ไงล่ะ!”
“กรรรร!” โบมันด้าพุ่งชนเข้าหาแซฟไฟร์อีกครั้งอย่างรวดเร็ว แต่ความเร็วนั้นก็ยังไม่เท่ากับเธอ เธอกระโดดหลบมันได้อย่างรวดเร็ว แต่ครั้งหน้าเธอจะหลบไปแบบนี้ไม่ได้อีก เพราะโบมันด้าปิดทางเอาไว้หมดแล้ว
“ฉันยังพูดไม่ทันจบเลยนะ ถึงแม้ว่าในตอนนี้เขาจะอ่อนแอไม่เหมือนเมื่อก่อน แต่ฉันก็ดีใจที่ได้เจอเขา เพราะเขาน่ะเคยสอนอะไรบางอย่างไว้ให้หัวใจของฉันอย่างนึง และแม้คนอื่นจะมาสอนฉัน ฉันก็ไม่เคยเข้าใจ เพราะหัวใจของฉันน่ะ มันมอบให้เขาเป็นคนสอนไปหมดแล้วไงล่ะ สอนคำว่ารัก!!!”
“เข้ามาเลย โบมันด้า!!” แซฟไฟร์พูดกับโบมันด้าอย่างท้าทาย ทำให้โบมันด้าโมโหแล้วพร้อมจะพุ่งมาหาเธอทันที
ฟึ่บ!
แซฟไฟร์กระโดดขึ้นไปบนหัวของโบมันด้าแล้วกระโดดลงมาทางด้านหลัง แล้วเธอก็รีบวิ่งออกไป วิ่งออกไปเพื่อให้มันห่างจากเขามากที่สุด...เธอกลัวเขาจะบาดเจ็บเพราะเธออีกเป็นครั้งที่สาม
เธอวิ่งมาจนมาถึงถ้ำแห่งหนึ้ง เธอตัดสินใจล่อให้โบมันด้าเข้ามาข้างใน โบมันด้าโจมตีเธอด้วยท่าหลายๆท่า เธอหลอกไปเรื่อยๆจนกว่าท่านั้นจะมาถึง...
ในที่สุดโบมันด้าเมื่อเป้าหมายหลบการโจมตีของตนได้ทุกครั้ง ในที่สุดมันก็โมโหแล้วยิงท่าที่เธอรอจากมัน ‘มังกรพิโรธ’!!
การโจมตีอย่างรุนแรงจากโบมันด้าทำให้ถ้ำเริ่มสั่นไหวแล้วมีเศษหินเล็กๆร่วงลงมาจากด้านบน จนเริ่มหนักขึ้น หนักขึ้น จนกลายเป็นหินถล่ม! เธอใช้จังหวะที่โบมันด้ากำลังตื่นตระหนกวิ่งออกมานอกถ้ำ ได้ทันเวลาพอดีก่อนที่ปากถ้ำจะปิด
เธอหลังจากออกมาได้แล้วก็รีบวิ่งกลับไปหารูบี้ทันที เธอลืมไปเลยว่ารูบี้กำลังบาดเจ็บอยู่ เธอวิ่งกลับมาอย่างเหนื่อยหอบจนมาถึงที่ที่รูบี้นอนสลบอยู่ เธอมองเขาด้วยการยืน แต่เข่าของเธอก็ทรุดลงกลายเป็นนั่งเมื่อเห็นเลือดที่ซึมออกมาจากบาดแผล เธอเจ็บปวด...เธอเจ็บปวดเหลือเกินที่เขาเจ็บตัวเพราะเธออีกครั้ง
แซฟไฟร์ประคองรูบี้ขึ้นมาแล้วพากลับไปที่ศูนย์วิจัย หลังจากที่เธอทำแผลให้รูบี้เสร็จเรียบร้อยเธอก็ไปต่อว่าดร.โอดามากิหรือพ่อของเธอเลยทันทีข้อหาเอาโปเกมอนไปใช้ไม่ดูเวลา หมด แต่ตัวเธอเองใจจริงๆเป็นห่วงรูบี้มากกว่า...
เธอเดินกลับไปที่รูบี้นอนพักอยู่ เธอไปนั่งที่โซฟาเพื่อคอยดูอาการของเขา เธอไม่สามารถทำตามใจได้เลย เธอไม่สามารถปกป้องเขาไว้ได้เลยสักครั้ง...
‘‘ฉันอาจจะปกป้องนายไม่ได้ แต่ว่า...” แซฟไฟร์หยุดจังหวะพูด ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้เขาใจเต้นได้ทันที เธอไม่พูดอะไรแบบนี้ออกมาให้ใครได้ยินบ่อยนัก แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันอยู่ภายใต้จิตใตของเธอ แล้วตอนนี้เธอก็จะกำลังพูดประโยคนั้นออกมา
“แต่ว่า...ฉันขอเป็นคนดูแลนายนะ รูบี้ ตั้งแต่ตอนนี้ และตลอดไปเลย” แซฟไฟร์พูดอย่างอ่อนโยน นานทีนักที่ใครจะได้ยินคำพูดที่อ่อนโยนนี้จากคนป่าอย่างเธอ
แซฟไฟร์เดินออกไปข้างนอกห้อง เพื่อให้เขาได้พักผ่อนได้เต็มที่ เธอเดินออกไปพร้อมทั้งยิ้มเล็กๆ เธอกลัวจริงๆเลยน้า...การที่พูดอะไรแบบนี้ออกไปแล้วอีกฝ่ายได้ยินเนี่ยสิ แต่ไม่เป็นไรหรอกเนอะ...เขานอนหลับอยู่นี่นา ^ ^
แต่ความคิดของเธอนั้น...มันผิดมหันต์เลยทีเดียว...
รูบี้แอบลอบยิ้มหลังจากที่แซฟไฟร์เดินออกไป เธอคงคิดว่าเขาหลับอยู่สินะ แต่จริงๆแล้วเขาไม่ได้หลับเลย...เขาตื่นอยู่ตลอด เพียงแต่ไม่มีแรงลุกขึ้น ไม่มีแรงพูด แล้วก็ยังไม่สามารถเปิดตาได้เพราะดวงตายังปรับแสงไม่ได้ต่างหาก เขาจึงได้แค่พูดตอบกลับแซฟไฟร์ในใจเท่านั้น ถึงจะอยู่ในใจ แต่เขาก็อยากให้มันสื่อไปถึงเธอคนนั้นเหลือเกิน...
“แซฟไฟร์ ฉันอาจจะดูแลเธอไม่ได้ แต่ฉันก็ขอเป็นคนที่ปกป้องเธอตลอดไปนะ”
_________________________________________________________________________________________________
ตอนแรกแต่งจบไปแล้ว 1 ตอนค่ะ ^ ^
มีตรงไหนจะติจะชมก็บอกมาเลยค่ะ จะนำไปปรับปรุงค่ะ ^ ^
_________________________________________________________________________________________________
ความคิดเห็น