ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เราจะอยู่เคียงข้างกัน ตลอดไป.......
หลังจากที่ทั้งสองดูดาวเสร็จ มินวูก้ต้องทำหน้าที่ไปส่งยองมินที่โรงพยาบาล
"ยองมินพรุ่งนี้ชั้นอาจจะไม่มาเยื่ยมนะแต่ถ้ามาได้คงจะเป็นตอนเย็น"มินวูทำหน้าหงอยๆเพราะพรุ่งนี้อาจไม่ได้เจอยองมิน
"นายมาตอนไหนก้ได้ขอแค่ชั้นได้เจอนายก้พอ"ยองมินยิ้มให้ก่อนจะกอดลามินวู
ยองมินมองตามมินวูด้วยสายตาอ้อนวอน อยากจะข้อร้องพระเจ้าให้ต่อชีวิตให้เขาที น้ำตาที่เริ่มไหลรินลงมาบนใบหน้าของยองมิน
บรรยากาศเงียบเชียบ ไม่มีใครอยู่มันทำให้รู้สึกอ้างว้างยองมินเป็นคนที่ไม่ชอบอยู่คนเดียวจึงโทรเรียกน้องชายฝาแฝดให้มานอนเป็นเพื่อน
I want nobody nobody but you
เสียงเรียกเข้าของกวังมินดังขึ้นทำให้กวังมินสดุ้งตื่น เมื่อมองดูก้พบว่าพี่ชายฝาแฝดของตนเป็นคนโทรมา
"อะไรของฮยองเนี่ยหายไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วเพิ่งโทรหาเนี่ยนะ"กวังมินอารมณ์เสียสุดๆที่ยองมินไม่ติดต่อเขาเลยแถมหายไปตั้งนานอีก
"ชั้นอยู่โรงพยาบาลนายเก็บของมาอยู่เป็นเพื่อนชั้นหน่อยสิ"กวังมินตกใจมากว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไมฮยองของเขาถึงอยู่โรงพยาบาล
"ฮยองเป็นอะไรทะไมถึง...."กวังมินพูดไม่ทันจบยองมินก้ขัดขึ้นว่า
"นายมานี่ก่อนเเล้วเดี๋ยวชั้นจะอธิบายให้ฟัง"เท่านั้นแหละกวังมินรีบเก็บกระเป๋าและเรียกแท็กซี่เวลามันผ่านไปไวมาก แค่10นาทีกวังมินก้ถึงโรงพยาบาลเป็นที่เรียบร้อย "ยองมินชั้นมาแล้ว"กวังมินตะโกนบอก "มาเร็วกว่าที่คิดนะเนี่ย"ยองมินยิ้มกลบเกลื่อนคราบน้ำตาที่อยู่บนใบหน้าของเขา "ยองมินนายร้องไห้หรอ อ้ะจริงด้วยเล่ามาก่อนมันเกิดอะไรขึ้นทำไมนายถึงต้องเข้าโรงพยาบาล"กวังมินไม่สนใจคราบน้ำตาที่อยู่บนหน้าของยองมิเลยแม้แต่นิดเดียว "กวังมินชั้นบอกแล้วนายห้ามช็อคนะ"กวังมินพยักหน้าแล้วยองมินก้เอ่ยว่า....."ชั้นเป็นลูคิเมียระยะสุดท้าย อยู่ได้อีกไม่นาน"กวังมินอ้าปากค้าง "น..นา..นายอย่าล้อเล่นสิ"กวังมินตกใจมากเค้าจึงคิดว่ายิงมินแค่พูดเล่น
"นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นนะ กวังมิน"โห พระเอกมาจุติ
"แล้วมินวูรู้รึยัง"ยองมินพยักหน้าตอบ กวังจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า "วันนี้ชั้นนอนโซฟาละกัน"
"อืม" หลังจากนั้นสองพี่น้องก้ตกอยู่ห้วงแห่งนิทรา
เช้าวันรุ่งขึ้น
"ฮ้าว อ้ะ7โมงแล้วหรอเนี่ย สายแน่ๆยองมินชั้นไปโรงเรียนแล้วนะ"กวังมินรีบแต่งตัวและวิ่งสายฟ้าแลบออกไปทันที
"อ้าว กวังมินลืม.....ไม่ทันซะแล้ว"กวังมินลืมเอาตุ๊กตาปิกาจูไปต้้องร้องกรี๊ดแน่เลย
@โรงเรียนมัธยมปลายอินแจ
มินวูเดินมาโรงเรียนด้วยความโศรกเศร้า ไม่สนใจสายตาใครทั้งนั้นว่าจะมองเค้ายังไง
"ออมม่าาาา เป็นอารายยยยยย"จองมินตะโกนเรียกมินวูสุดเสียง แต่มินวูไม่ได้ยินอะไรเลย จองมินเห็อย่างนั้นก้หนักใจ
"อ้าว ที่ร้ากกกกกก"เฮือก เสียงคุ้นๆจองมินวิ่งมาหลบตรงเสาทันใดนั้น "หลบทำไม"ทำยังไงถึงจะหนีสายตาของกวังมินไปได้น้าT^T
เย็นวันนั้นเอง
มินวูวิ่งมาถึงโรงพยาบาล ก้พบว่ายองมินนั้นอาการแย่มาก
"ยอง...ยองมินชั้นมาแล้ว"ยองมินหัวมามองแล้วยิ้มให้ "มาแล้วหรอ นั่งก่อนสิ"ยองมินชี้ไปยังเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆกับเตียงของเขา
"รู้มั้ยวันนี้ชั้นจะมาถักผ้าพันคอให้นาย..นี่ไง"มินวูยกไหมพรมให้ยองมินดู แล้วระหว่างที่มินวูกำลังถักผ้าพันคออยู่ยองมินแอบถ่ายรูปเขาไปหลายรูปเลยทีเดียว ตอนนี้มินวูกำลังหลับยองมินก้ยังถ่ายรูปต่อไปเพื่อบันทึกความทรงจำเวลาที่เขาและมินวูอยู่ด้วยกัน
"ฮ้าววววว"มินวูอ้าปากกว้าง ก่อจะมีเสียงปริศนา
แชะ แชะ แชะ
"เสียงกล้องนี่นา ยองมินข้างหลังนายมีอะไรน่ะ"มินวูที่สังเกตุเห็นว่ายองมินซ่อนอะไรไว้ข้างหลัง จึงถามด้วยความเจ้าเล่ห์
"ซ่อนอะไร ไม่มี๊"โอโห เสียงสูงได้อีก "ไหนขอดูหน่อยซิ"มินวูคว้ากล้องมาได้แล้วก้เปิดดูรูป ทุกรูปนั้นเปฝ้นรูปเขาเพียงคนเดียว
แชะ เสียงกล้องถ่ายรูปดังขึ้นคราวนี้ไม่ใช่ฝีมือยองมินแต่เป็นมินวูที่พยายามถ่ายยองมินแต่ถ่ายได้แค่รูปเดียว
59วันผ่านไป
วันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ยองมินถ่ายรูปมินวูไว้เยอะมากแต่ทุกครั้งมินวูมักไม่รู้ตัว
"ยองมินวันนี้ชั้นจะไปข้างนอก ชั้นจะไปล้างรูปให้นะ"มินวูยื่นมือของเขาไปตรงหน้ายองมิน เพื่อขอกล้องถ่ายรูป
"อ่ะนี่ แล้วเอามาให้ชั้นดูด้วนะ"ยองมินยิ้มอย่างสดใส แต่ใบหน้าของเขาที่เคยมีเลือดฝาด แก้มสีชมพูแต่ตอนนียองมินหน้าตาซีดเซียว
ริมฝีปากแห้ง ดวงตาไม่เปล่งประกายเหมือนเมื่อก่อน มินวูกอดลาคนรักก่อนจะออกไปข้างนอก
มินวูนั้นลืมไปเลยว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของยองมิน เขาขี่จักรยานไปอย่างมีความสุข เมื่อซื้อไหมพรมเสร็จก้ไปร้านรูป
มินวูมองดูรูปของเขาแล้วยิ้มกว้างเพราะคิดว่ายองมินป่วยขนาดนี้แล้วยังถ่ายรูปเขาตลอกเวลาอีก น่าดีใจจริงๆ
นัน นอเอ Boyfriend นัน นอเอ Girlfriend
เสียงเรียกเข้าของมินวูดังขึ้น มินวูรับสายอย่างรวดเร็วแล้วจากนั้น......
"มินวูแย่แล้วยองมินอาการแย่มาก ตอนนี้หมอกำลังช่วยอยู่"ซานดึลบอกด้วยอาการร้อนรนสุดๆ
"ซานดึล ฮยองขอคุยกับยองมินหน่อย"มินวูบอก
"ยองมิน มินวูจะคุยด้วยนะ"ซานดึลเปิดวีดีโอให้ยองมินดู
"ยองมินนายต้องสู้นะ เราจะต้องอยู่ด้วยกันตลอกไปสิ"มินวูขี่จักรยานเร็วมากจนเสียหลักรูปภาพกระจัดกระจายแต่มินวูไม่สนเขารีบวิ่งไปโดยไม่คิดชีวิต จากนั้นยองมินก้ชู2นิ้วแล้วพูดอย่างแผ่วเบาว่า.....
"มิน...วู...ช..ชั้น..รัก..นาย.....นะ"หลังจากประโยคนั้นยองมินมีน้ำตาไหลมาหนึ่งหยดและหลับตาลง
ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
"รีบปั๊ปหัวใจเร็วเข้า"คุณหมอตะโกนบอกแต่พยาบาลกลับบอกว่า "ไม่มีประโยชน์แล้วค่ะคุณหมอ พอเถอะค่ะ"
มินวูทรุดเมื่อได้ยินแบบนั้น น้ำตาเริ่มไหลรินลงมามันไหลมามากขึ้นเรื่อยๆจนมินวูตะโกนออกมาว่า
"ทำไมกัน...เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่ใช่หรอ ฮือๆๆๆๆๆ"มินวูร้องไห้ออกมาไม่หยุด
หลังจากงานศพของยองมิน
มินวูเปลี่ยนเป็นคนละคนเก็บตัวเงียบๆอยู่บนห้อง เอาแต่มองฟ้าแล้วร้องไห้ ไม่ยอมกินข้าว จนซานดึลทนไม่ไหวเอาสมุดโน๊ตของยองมินมาให้ "สมุดโน๊ตนี่ยองมินฮยองเป็นคนเขียน ถ้านายอยากอ่านเมื่อไหร่ก้อ่านเลยนะจะได้หายซึม"
ปังงงงงงงงงงงง ซานดึลปิดประตูเสียงดัง
มินวูหันไปมองหนังสือ แล้วหยิบมันขึ้นมาอ่าน
"วันทีี21 วันนี้มินวูถักผ้าพันคอมาให้ด้วยดีจัง"
"วันที่4 วันนี้มินวูไม่สบายรึปล่าว"
"วันที่16 วันนี้มินวูน่ารักยิ่งกว่าทุกวัน"
มินวู มินวู มินวู ในสมุดโน๊ตมีแต่ชื่อของเขาคนเดียว เมื่ออ่านจบน้ำตามันไหลรินออกมาไม่หยุด
3ปีผ่านไป
3ปีแล้วสินะที่ยองมินจากผมไป ตั้งแต่วันนั้นวันที่ได้อ่านสมุดโน๊ตผมก้พกสมุดเล่มนั้นติดตัวไว้เสมอ
ผมรู้ว่าถ้าผมร้องไห้ยองมินคงจะไม่มีความสุขเพราะว่ายองมินนั้นมองผมอยู่บนฟ้า ท้องฟ้าที่จะอยู่กับผมตลอดไปและผม...
ก้จะรักท้องฟ้า.....รักเหมือนกับที่ผมรักยองมิน เราทั้ง2จะต้องได้อยู่ด้วยกัน ตลอดไป...................
"ยองมินพรุ่งนี้ชั้นอาจจะไม่มาเยื่ยมนะแต่ถ้ามาได้คงจะเป็นตอนเย็น"มินวูทำหน้าหงอยๆเพราะพรุ่งนี้อาจไม่ได้เจอยองมิน
"นายมาตอนไหนก้ได้ขอแค่ชั้นได้เจอนายก้พอ"ยองมินยิ้มให้ก่อนจะกอดลามินวู
ยองมินมองตามมินวูด้วยสายตาอ้อนวอน อยากจะข้อร้องพระเจ้าให้ต่อชีวิตให้เขาที น้ำตาที่เริ่มไหลรินลงมาบนใบหน้าของยองมิน
บรรยากาศเงียบเชียบ ไม่มีใครอยู่มันทำให้รู้สึกอ้างว้างยองมินเป็นคนที่ไม่ชอบอยู่คนเดียวจึงโทรเรียกน้องชายฝาแฝดให้มานอนเป็นเพื่อน
I want nobody nobody but you
เสียงเรียกเข้าของกวังมินดังขึ้นทำให้กวังมินสดุ้งตื่น เมื่อมองดูก้พบว่าพี่ชายฝาแฝดของตนเป็นคนโทรมา
"อะไรของฮยองเนี่ยหายไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วเพิ่งโทรหาเนี่ยนะ"กวังมินอารมณ์เสียสุดๆที่ยองมินไม่ติดต่อเขาเลยแถมหายไปตั้งนานอีก
"ชั้นอยู่โรงพยาบาลนายเก็บของมาอยู่เป็นเพื่อนชั้นหน่อยสิ"กวังมินตกใจมากว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไมฮยองของเขาถึงอยู่โรงพยาบาล
"ฮยองเป็นอะไรทะไมถึง...."กวังมินพูดไม่ทันจบยองมินก้ขัดขึ้นว่า
"นายมานี่ก่อนเเล้วเดี๋ยวชั้นจะอธิบายให้ฟัง"เท่านั้นแหละกวังมินรีบเก็บกระเป๋าและเรียกแท็กซี่เวลามันผ่านไปไวมาก แค่10นาทีกวังมินก้ถึงโรงพยาบาลเป็นที่เรียบร้อย "ยองมินชั้นมาแล้ว"กวังมินตะโกนบอก "มาเร็วกว่าที่คิดนะเนี่ย"ยองมินยิ้มกลบเกลื่อนคราบน้ำตาที่อยู่บนใบหน้าของเขา "ยองมินนายร้องไห้หรอ อ้ะจริงด้วยเล่ามาก่อนมันเกิดอะไรขึ้นทำไมนายถึงต้องเข้าโรงพยาบาล"กวังมินไม่สนใจคราบน้ำตาที่อยู่บนหน้าของยองมิเลยแม้แต่นิดเดียว "กวังมินชั้นบอกแล้วนายห้ามช็อคนะ"กวังมินพยักหน้าแล้วยองมินก้เอ่ยว่า....."ชั้นเป็นลูคิเมียระยะสุดท้าย อยู่ได้อีกไม่นาน"กวังมินอ้าปากค้าง "น..นา..นายอย่าล้อเล่นสิ"กวังมินตกใจมากเค้าจึงคิดว่ายิงมินแค่พูดเล่น
"นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นนะ กวังมิน"โห พระเอกมาจุติ
"แล้วมินวูรู้รึยัง"ยองมินพยักหน้าตอบ กวังจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า "วันนี้ชั้นนอนโซฟาละกัน"
"อืม" หลังจากนั้นสองพี่น้องก้ตกอยู่ห้วงแห่งนิทรา
เช้าวันรุ่งขึ้น
"ฮ้าว อ้ะ7โมงแล้วหรอเนี่ย สายแน่ๆยองมินชั้นไปโรงเรียนแล้วนะ"กวังมินรีบแต่งตัวและวิ่งสายฟ้าแลบออกไปทันที
"อ้าว กวังมินลืม.....ไม่ทันซะแล้ว"กวังมินลืมเอาตุ๊กตาปิกาจูไปต้้องร้องกรี๊ดแน่เลย
@โรงเรียนมัธยมปลายอินแจ
มินวูเดินมาโรงเรียนด้วยความโศรกเศร้า ไม่สนใจสายตาใครทั้งนั้นว่าจะมองเค้ายังไง
"ออมม่าาาา เป็นอารายยยยยย"จองมินตะโกนเรียกมินวูสุดเสียง แต่มินวูไม่ได้ยินอะไรเลย จองมินเห็อย่างนั้นก้หนักใจ
"อ้าว ที่ร้ากกกกกก"เฮือก เสียงคุ้นๆจองมินวิ่งมาหลบตรงเสาทันใดนั้น "หลบทำไม"ทำยังไงถึงจะหนีสายตาของกวังมินไปได้น้าT^T
เย็นวันนั้นเอง
มินวูวิ่งมาถึงโรงพยาบาล ก้พบว่ายองมินนั้นอาการแย่มาก
"ยอง...ยองมินชั้นมาแล้ว"ยองมินหัวมามองแล้วยิ้มให้ "มาแล้วหรอ นั่งก่อนสิ"ยองมินชี้ไปยังเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆกับเตียงของเขา
"รู้มั้ยวันนี้ชั้นจะมาถักผ้าพันคอให้นาย..นี่ไง"มินวูยกไหมพรมให้ยองมินดู แล้วระหว่างที่มินวูกำลังถักผ้าพันคออยู่ยองมินแอบถ่ายรูปเขาไปหลายรูปเลยทีเดียว ตอนนี้มินวูกำลังหลับยองมินก้ยังถ่ายรูปต่อไปเพื่อบันทึกความทรงจำเวลาที่เขาและมินวูอยู่ด้วยกัน
"ฮ้าววววว"มินวูอ้าปากกว้าง ก่อจะมีเสียงปริศนา
แชะ แชะ แชะ
"เสียงกล้องนี่นา ยองมินข้างหลังนายมีอะไรน่ะ"มินวูที่สังเกตุเห็นว่ายองมินซ่อนอะไรไว้ข้างหลัง จึงถามด้วยความเจ้าเล่ห์
"ซ่อนอะไร ไม่มี๊"โอโห เสียงสูงได้อีก "ไหนขอดูหน่อยซิ"มินวูคว้ากล้องมาได้แล้วก้เปิดดูรูป ทุกรูปนั้นเปฝ้นรูปเขาเพียงคนเดียว
แชะ เสียงกล้องถ่ายรูปดังขึ้นคราวนี้ไม่ใช่ฝีมือยองมินแต่เป็นมินวูที่พยายามถ่ายยองมินแต่ถ่ายได้แค่รูปเดียว
59วันผ่านไป
วันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ยองมินถ่ายรูปมินวูไว้เยอะมากแต่ทุกครั้งมินวูมักไม่รู้ตัว
"ยองมินวันนี้ชั้นจะไปข้างนอก ชั้นจะไปล้างรูปให้นะ"มินวูยื่นมือของเขาไปตรงหน้ายองมิน เพื่อขอกล้องถ่ายรูป
"อ่ะนี่ แล้วเอามาให้ชั้นดูด้วนะ"ยองมินยิ้มอย่างสดใส แต่ใบหน้าของเขาที่เคยมีเลือดฝาด แก้มสีชมพูแต่ตอนนียองมินหน้าตาซีดเซียว
ริมฝีปากแห้ง ดวงตาไม่เปล่งประกายเหมือนเมื่อก่อน มินวูกอดลาคนรักก่อนจะออกไปข้างนอก
มินวูนั้นลืมไปเลยว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของยองมิน เขาขี่จักรยานไปอย่างมีความสุข เมื่อซื้อไหมพรมเสร็จก้ไปร้านรูป
มินวูมองดูรูปของเขาแล้วยิ้มกว้างเพราะคิดว่ายองมินป่วยขนาดนี้แล้วยังถ่ายรูปเขาตลอกเวลาอีก น่าดีใจจริงๆ
นัน นอเอ Boyfriend นัน นอเอ Girlfriend
เสียงเรียกเข้าของมินวูดังขึ้น มินวูรับสายอย่างรวดเร็วแล้วจากนั้น......
"มินวูแย่แล้วยองมินอาการแย่มาก ตอนนี้หมอกำลังช่วยอยู่"ซานดึลบอกด้วยอาการร้อนรนสุดๆ
"ซานดึล ฮยองขอคุยกับยองมินหน่อย"มินวูบอก
"ยองมิน มินวูจะคุยด้วยนะ"ซานดึลเปิดวีดีโอให้ยองมินดู
"ยองมินนายต้องสู้นะ เราจะต้องอยู่ด้วยกันตลอกไปสิ"มินวูขี่จักรยานเร็วมากจนเสียหลักรูปภาพกระจัดกระจายแต่มินวูไม่สนเขารีบวิ่งไปโดยไม่คิดชีวิต จากนั้นยองมินก้ชู2นิ้วแล้วพูดอย่างแผ่วเบาว่า.....
"มิน...วู...ช..ชั้น..รัก..นาย.....นะ"หลังจากประโยคนั้นยองมินมีน้ำตาไหลมาหนึ่งหยดและหลับตาลง
ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
"รีบปั๊ปหัวใจเร็วเข้า"คุณหมอตะโกนบอกแต่พยาบาลกลับบอกว่า "ไม่มีประโยชน์แล้วค่ะคุณหมอ พอเถอะค่ะ"
มินวูทรุดเมื่อได้ยินแบบนั้น น้ำตาเริ่มไหลรินลงมามันไหลมามากขึ้นเรื่อยๆจนมินวูตะโกนออกมาว่า
"ทำไมกัน...เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่ใช่หรอ ฮือๆๆๆๆๆ"มินวูร้องไห้ออกมาไม่หยุด
หลังจากงานศพของยองมิน
มินวูเปลี่ยนเป็นคนละคนเก็บตัวเงียบๆอยู่บนห้อง เอาแต่มองฟ้าแล้วร้องไห้ ไม่ยอมกินข้าว จนซานดึลทนไม่ไหวเอาสมุดโน๊ตของยองมินมาให้ "สมุดโน๊ตนี่ยองมินฮยองเป็นคนเขียน ถ้านายอยากอ่านเมื่อไหร่ก้อ่านเลยนะจะได้หายซึม"
ปังงงงงงงงงงงง ซานดึลปิดประตูเสียงดัง
มินวูหันไปมองหนังสือ แล้วหยิบมันขึ้นมาอ่าน
"วันทีี21 วันนี้มินวูถักผ้าพันคอมาให้ด้วยดีจัง"
"วันที่4 วันนี้มินวูไม่สบายรึปล่าว"
"วันที่16 วันนี้มินวูน่ารักยิ่งกว่าทุกวัน"
มินวู มินวู มินวู ในสมุดโน๊ตมีแต่ชื่อของเขาคนเดียว เมื่ออ่านจบน้ำตามันไหลรินออกมาไม่หยุด
3ปีผ่านไป
3ปีแล้วสินะที่ยองมินจากผมไป ตั้งแต่วันนั้นวันที่ได้อ่านสมุดโน๊ตผมก้พกสมุดเล่มนั้นติดตัวไว้เสมอ
ผมรู้ว่าถ้าผมร้องไห้ยองมินคงจะไม่มีความสุขเพราะว่ายองมินนั้นมองผมอยู่บนฟ้า ท้องฟ้าที่จะอยู่กับผมตลอดไปและผม...
ก้จะรักท้องฟ้า.....รักเหมือนกับที่ผมรักยองมิน เราทั้ง2จะต้องได้อยู่ด้วยกัน ตลอดไป...................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น