คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หนึ่งวันที่สดใส..และวันสุดท้ายของรอยยิ้มที่อบอุ่น 40%
รุ่งอรุณของยามเช้ากับกลิ่นของหยาดน้ำค้างจากน้ำฝนที่ตกตอนเย็นของเมื่อวาน ส่งกลิ่นชื่นเข้ามาทางหน้าต่าง ละอองกลิ่นจากธรรมชาติทำให้รู้สึกสบายตัวเป็นอย่างยิ่ง บางทีอากาศยามเช้าของวันนี้เขาน่าจะนอนต่อ เพียงแต่...
ถ้าไม่เกิดเสียงเหมือน “บางอย่าง” ระเบิดเขาคงจะได้หลับต่ออย่างสบายแต๊ๆ...
ตูม!! กรี๊ดดดด
“เกิดอะไรขึ้น!!” ฟราเอลลุกเด้งขึ้นจากเตียงแล้วเดินตรงไปหาต้นเสียงที่ดังสนั่นสั่นไหวเหมือนกับมีอะไรบางอย่างระเบิดด้วยความตื่นตระหนก พลางคิดว่าเมื่อไปจะพบเจอกับอะไร... ‘รึว่า.. ไฟไหม้!!? O[]o!!’
เมื่อมาถึงห้องครัวที่เต็มไปด้วยหมอกควันสีดำถมึน
“เกิดอะไรขึ้นท่านโคคุริว!!” ฟราเอลเอ่ยถามร่างตรงหน้าที่ตอนนี้ล้มกลิ้งไปกับพื้น แถมตามตัวยังเต็มไปด้วยคราบบางอย่างสีดำๆ รึว่าไฟจะไหม้จริงๆ = =..
ร่างตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาก่อนจะเกาแก้มเขินๆ พลางอธิบายว่า
“ขอโทษทีนะ... ฉันกะจะทำอาหารเช้า.. แต่รู้สึกจะทำผิดขั้นตอน หม้อไฟมันเลยระเบิดอ่ะ” โคคุริวลุกขึ้นพลางปัดฝุ่นตามตัว ในขณะที่ฟราเอลกำลังจ้องมองกริยานั้น กำลังคิดว่า ไอ้ “ส่วนผสม” ที่เจ้านายของเขาใส่ลงไปมันเอาไว้ทำระเบิดหรือทำข้าวเช้ากันแน่ ทำไมมันถึงมีอนุภาพแรงขนาดนี้...
ฟราเอลสำรวจห้องรอบด้าน.. พบว่า.....
หม้อไฟที่เหมือนจะกำลังต้ม “อาหารเช้า” นั้น เป็นสีดำถมึนที่ดูไม่ออกเลยว่าส่วนผสมนั้นมีอะไรบ้าง บริเวณพื้นมีคราบน้ำแห้งกรากคาดว่าจะเป็นน้ำร้อนที่ทำไมมันเป็นสีม่วง?? รอบด้านนั้นดูจะสกปรกพอสมควร
ฟราเอลถึงกับปลงตกกับการทำอาหารเช้าของเจ้านายของเขาเอง ที่ปกติไม่น่าจะเป็นเช่นนี้ รึวันนี้กินยาผิดขนาด???
“เอาเป็นว่า... ท่านโคคุริว ‘กรุณา’ ออกไปรอข้างนอกก่อนแล้วช่วย ‘อยู่นิ่งๆ’ ด้วย” ฟราเอลควานหาผ้ากันเปื้อนก่อนจะลงมือทำความสะอาด ห้องครัว โคคุริวที่โดนฟราเอลไล่ให้ออกไปข้างนอกก็ยังยืนอยู่หน้าประตูเข้าครัวอยู่ พลางเพิ่งนึกได้ว่า... ‘ไอ้หมอนี้มันมีมาตรฐานในการทำความสะอาดน้อยกว่าตัวเขานี่นา...’
เพล้ง!! ไปแล้ว.. จานใบแรก..
เคร้ง!! เพล้ง!! ... แก้ว ช้อนโปรดฉัน...
ตุบ!! เพล้ง!! เคร้ง!! ...................
“ฟราเอล...ขอร้อง.. เรื่องทำอาหารฉันยอมรับว่าวันนี้กินยาผิดขนาด.. แต่อย่าลืม ความสามารถในการทำความสะอาดของนายด้อยกว่าคนปกติเป็น 3 เท่า.. แต่เรื่องพละกำลังของนายนั้นยอดเยี่ยม แต่เรื่องงานบ้าน.. ค่อนข้างจะผิดปกตินะ” โคคุริวสารยายข้อมูลที่น่าจะทำให้คนที่กำลัง ‘พยายาม’ ทำความสะอาดนั้นหยุดลง ชายหนุ่มตรงหน้าเขาหันกลับมาหาเขาเล็กน้อย ก่อนจะเป็นฝ่ายยิ้มเก้อแทน...
ผ่านไป 25 นาที
กลิ่นหอมโชยออกมาจากห้องครัว เรียกความยากอาหารของฟราเอลที่ตอนนี้กำลังนั่งรอกับข้าวอยู่ที่โต๊ะอาหาร
“มาแย้วววววววว ขอโทษที่ทำให้รอ~” [วิบัติมาเลยนะเธอว์...]
โคคุริวยกถาดที่เต็มไปด้วยอาหารเช้าที่หน้าตาธรรมด๊าธรรมดา เพียงแต่รสชาตินั้นมักจะอร่อยเสมอ โคคุริวจัดการยกอาหารจัดวางบนโต๊ะทีละอย่าง ปริมาณพอกินกันสองคน
“อาหารเช้าวันนี้คือ กุ้งชุบแป้งทอด กับชุดอาหารไท๊ยยยไทย(?) ของกินเล่นคือขนมครัวซอง มองบลัง และของหวานเล็กๆน้อยๆ” โคคุริวบรรยายอาหารเช้าในวันนี้ที่ดูเรียบง่ายและ มักง่าย สุดๆ ไม่รู้จะบรรยายให้เหมือนพวกพ่อบ้านกันทำไม สุดท้ายก็ยัดเข้าปากแล้วลงพุงก็จบข่าว
ฟราเอลจ้องมองอาหารตรงหน้า ก่อนจะเตรียมจานชาม ช้อนส้อมช่วยเจ้านายของเขา
“เอาล่ะ เมื่อพร้อมแล้ว... ทานได้แร่นนนน” เมื่อโคคุริวกล่าวจบ ทั้งสองฝ่ายก็กินอาหารเช้าเหมือนปกติที่ผ่านมา.. เพียงแต่... คงจะมีเพียงแค่ฟราเอลเท่านั้น ที่เปลี่ยนไป...
ฟราเอลจ้อมมองคนตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังกินอาหารด้วยสีหน้าเป็นเปี่ยมสุข ..
‘ผมยังคงจ้องหน้าของเธอต่อไปแม้มันจะเป็นเรื่องไม่ดี...
ผมคิดเรื่องต่างๆนาๆขณะที่จ้องหน้าท่านโคคุริว ผมไม่อยากจะลืมเรื่องของเธอคนนี้ ยังไม่อยากจะคิดถึงอนาคตที่เธอจะต้องจากไป.. ผมอยากจะจดจำนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของเธอเอาไว้ เส้นผมของเธอที่ตอนนี้ยังคงสภาพสีดำอมน้ำตาล เมื่อร่างตรงหน้ากระทบกับแสงอาทิตย์ในยามเช้านี้ช่างดูงดงามจริงๆ... บวกกับรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นนั้น..’
‘หากสิ่งนี้หายไปจากชีวิตของผม... ผมจะอยู่ได้อย่างไรนะ’
โคคุริวเมื่อรู้สึกถึงรังสีอัมหิต(?) ที่ส่งมาจากอีกฝั่งทำให้เธอต้องหยุดกินอาหารทีเธอสุดแสนจะโปรดปรานนี้ลง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับนัยตาสีแดงดั่งโลหิตนั้น... ตอนนี้ใบหน้าของฟราเอลนั้นดูไม่ออกเลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่
เอาไว้แค่นี้ก่อนนะครับ แล้วจะมาต่อนะครับ ขอบคุณที่เข้ามาแวะๆเวียนๆกันนะครับ =w =
มีอะไรที่ผมพิมพ์ผิดๆก็ช่วยชี้แนะด้วยนะครับ เพิ่งแต่งแฮะๆ
ความคิดเห็น