คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ - กาลเวลาที่กำลังหายไป กับการกำเนิดของสิ่งใหม่
ยามดึกดื่นบรรยากาศอันเย็นเฉียบ ชายหนุ่มคนหนึ่งสะดุ้งลุกจากเตียงภายในห้องนอนของเขา สาเหตุที่ทำให้เขาสะดุ้งตื่นคงจะเป็น.. เสียงแปลกๆที่ดังแว่วๆ มาจากชั้นใต้ดิน...
เขาลุกขึ้นยืนก่อนจะปล่อยเปลวไฟสีแดงฉ่านราวกับเลือดออกมาจากนิ้วมือแล้ว จุดไฟที่ตะเกียงข้างเตียงนอน
เพื่อเป็นแสงสว่างให้กับเขา กับการเผชิญกับความมืดมิดนี้.. เขาเดินออกจากห้องนอน ก่อนจะเดินลงไปยังชั้นใต้ดิน ... ไปหา ‘ต้นเหตุ’ ที่ทำให้เกิดเสียงแปลกๆนี้ขึ้น ..
ตามทางเดินที่ทำจากโลหะ ส่งผลให้แต่ล่ะก้าวที่เดินลงไปนั้นให้ความรู้สึกหนาวเหน็บเป็นอย่างยิ่ง หลอดไฟที่เคยส่องสว่างไสว่ในตอนนี้กลับใช้การไม่ได้ เนื่องจากว่า.. วันนี้ไฟดับ(- -“) จนทำให้การเคลื่อนไหวแต่ละก้าวช่างลำบากเสียเหลือเกิน..
เขาเดินลงต่อไปเรื่อยๆอาศัยไฟจากตะเกียงคอยส่องสว่างในที่มืดมิดเช่นนี้
เมื่อเดินมาถึงจุดหมาย ดวงตาของเขาเบิกกว้าง เมื่อ ‘พบว่า’ ….
มี “ร่าง” ร่างหนึ่ง อยู่ในสิ่งที่คล้ายๆกับแท็งน้ำ ตามร่างของร่างนั้นเต็มไปด้วยสายไฟระโยงระยางไปตามจุดต่างๆของร่างกาย บริเวณใบหน้าของเขามีหน้ากากถ่ายโอนอากาศติดอยู่
เขาเดินเหยียบสายไฟและสิ่งของโลหะต่างๆนาๆเดินเข้าไปใกล้ร่างนั้น เพื่อมองให้ชัดขึ้น แต่..ก็ได้เกิดเสียงเรียกทักชื่อของเขาขึ้นจากด้านหลัง
“อ้าว!! ตื่นแล้วหรอฟราเอล!” เขาเมื่อได้ยินเสียงอันคุ้นเคย ก็หันหลังกลับไปหาผู้มีสถานะเป็น “เจ้านาย” ของเขา
“เพราะใครบางคนส่งเสียงรบกวนตอนนอน จนน่าสงสัย ผมเลยลงมาดูน่ะ ท่านโคคุริว” คนตรงหน้ายิ้มเก้อๆ
โคคุริวเป็นหญิงสาวที่ไว้ผมยาวสีดำอมน้ำตาลถึงไหล่ สวมเสื้อกาวน์ยาวถึงข้อเท้า สภาพของหญิงสาวตรงหน้าดูอ่อนโรยยิ่งนัก แต่ก็มีใบหน้าที่สดใสตลอดเวลา เธอวางของที่เธอถือมาด้วยวางกับโต๊ะข้างๆที่อยู่ใกล้ๆ
“แหม ขอโทษทีนะที่กวนเวลาตอนนอน แต่พอดีฉันคิดว่ามีสัตว์เลี้ยงเพียงแค่ฟราเอลตัวเดียว เลยอยากจะหาเพื่อนใหม่ให้ เลยต้องทำงานกันตอนดึกเนี้ยล่ะ! พอดีกลัวว่าเวลาจะมีไม่พอด้วย” โคคุริวอธิบาย พลางทำท่าภูมิอกภูมิใจกับสิ่งที่ตัวเองกำลังทำเต็มที่ ฟราเอลหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า
“ขอโทษด้วยนะ ฉันยอมรับว่าเป็นคนรับใช้เธอ แต่ฉันไม่ได้เป็นสัตว์เลี้ยงอย่างพวกสุนัขหรอกนะ..” ฟราเอลพูดอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าใดนัก
“อ่ะ แหมๆ เขาล้อเล่น..” หญิงสาวนามโคคุริวพูดจบเธอก็เดินไปตรงแท็คน้ำที่มี “ร่าง” นั้นอยู่ โคคุริวส่งสายตาอ่อนโยนไปให้กับร่างที่อยู่ในแท็งน้ำนั้นทำให้ฟราเอลตะงิดใจเล็กน้อย ก่อนจะหันมากล่าวกับฟราเอลว่า
“บางที.. เวลาที่เด็กคนนี้ออกมาจากสิ่งนี้.. ฉันอาจจะไม่อยู่แล้วก็ได้นะ ฟราเอล” ฟราเอลเบิกตากว้าง ไม่เข้าใจกับสิ่งที่หญิงสาวกล่าวอย่างปุบปับซักเท่าไหร่นัก
“หมายความว่ายังไงกัน...”
โคคุริวเพียงแค่ส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินไปหาฟราเอลแล้วดึงมือของเขาวางลงตรงตำแหน่ง “หัวใจ” ของเธอ...
“นายน่าจะรู้อยู่แล้ว... ว่าฉันมี “โรค” ประหลาด ที่รักษาไม่หาย และ เวลาของฉันคงจะเหลือเวลาอีกไม่มาก” ฟราเอลแสดงสีหน้าเจ็บปวดทันทีเมื่อได้ยินคำกล่าวของคนตรงหน้า...
แม้จะทำเป็น “ไม่รู้” แต่สุดท้ายก็ “รู้” อยู่ดี โรคประหลาดที่ไม่สามารถหาสาเหตุ และ วิธีแก้ได้... โคคุริวเมื่อเห็นสีหน้าของฟราเอลก็อดขำออกมาไม่ได้
“นายโตพอที่จะอยู่คนเดียวได้แล้วนี้นา ไม่เห็นจะต้องมาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เลย”
เธอปาดหยดน้ำใสที่อยู่ใต้ตาของฟราเอล แต่เมื่อกระทำเช่นนั้น.. เหมือนจะเป็นการยุให้น้ำตาของเขาไหลออกมาซะมากกว่า...
‘ยิ่งเธออ่อนโยนมากเท่าไหร่.. มันก็เหมือนยิ่งเจ็บปวดนะ’
โคคุริวเมื่อเห็นเช่นนั้นยิ่งทำอะไรไม่ถูก เพราะนี้อาจจะเป็น..“ครั้งแรก” ที่เธอน้ำตาของคนตรงหน้า ก็ว่าได้
“หน่ะ นี้!! ถึงจะนายจะมาร้องไห้มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกนะ ดีไม่ดีจะทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีด้วย!!” โคคุริวพยายามทำให้ฟราเอลหยุดร้องไห้ แต่เหมือนจะไม่มีอะไรขึ้นเลย
เธอพยายามคิดหาวิธีอื่น จึงคิดว่าถ้าเอาของที่ฟราเอลชอบมาให้คงจะดีใจ เธอจึงหันหลังกลับคิดจะไปเอาของสิ่งนั้น... แต่ทว่า...
ตุบ!! เธอดันไปสดุดสายไฟที่อยู่ตรงพื้นซะงั้น!!! =___=!
“แอ๊ฟซ์...” เกิดอาการขายหน้าสุดขีดของโคคุริว กับสิ่งที่เธอได้ทำไปอย่างยิ่ง!!
“อุ๊บ... ฮ้าๆๆ”
ฟราเอลที่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ตอนนี้กับเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะกับกริยาการกระทำของคนตรงหน้าที่พยายามจะปลอบใจเขาแต่ก็พลาดไปสะดุดสายไฟเข้า เสียได้
โคคุริวเมื่อเห็นเช่นนั้นก็โล่งอก อย่างน้อย.. มันก็ทำให้คนตรงหน้าหายซึมล่ะนะ..
ฟราเอลยื่นมือไปหาโคคุริวให้ลุกขึ้น เธอรับมือนั้น..แต่แล้วเธอกลับดึงตัวฟราเอลให้เข้ามาใกล้แทน ก่อนจะสวมกอดร่างนั้น
ฟราเอลตกใจกับการกระทำของคนตรงหน้า ก่อนที่เขาจะเอ่ยถาม โคคุริวก็ขัดขึ้นมาซะก่อน
“ถึงแม้ว่า ฉันจะไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว แต่ฉัน ก็ยังคงอยู่ในความทรงจำของเธอ และเมื่อถึงตอนนั้น ฉันจะช่วยฝากเด็กคนนี้ไว้กับเธอได้ไหม?” โคคุริวพูดจบก็มองไปที่ร่างในแท็งน้ำด้วยสายตาออนโยน พลางลูบหัวฟราเอลไปด้วย
ฟราเอลนั้นจ้องมองแผ่นหลังของโคคุริวที่ดูอ้างว้างเสียเหลือเกิน... ฟราเอลกอดร่างที่อ้างว้างนั้นไว้...
“สิ่งที่คุณขอ... ผมจะเป็นพ่อมดที่ทำให้สิ่งนั้นเป็นจริงเอง”
อะแห่ม!! ขอประทานอภัยที่เปิดบทมาก็เข้าดราม่าเลย =w=
ฟิค/นิยาย เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อหาคาแรคเตอร์ของเจ้าของบทความ ผมก็เพิ่งแต่งครั้งแรกเองอ่ะ ฮา TwT
ถ้ามีตรงไหนที่ผิดพลาด หรือ คำไม่คล้องจองกัน ก็ช่วยติกันด้วยนะครับ จะได้แก้ไข และพัฒนาต่อไป ขอบคุณครับ!!
ความคิดเห็น