ผจญภัยไม่รู้จบ

ลำดับตอนที่ #1 : ได้เพื่อนใหม่

          ยามเช้าวันหนึ่ง ณ เมืองแห่งเนินเขาเขียวขจีนามว่า \"นาว่า\" ได้มีเด็กชายคนหนึ่งถือกำเนิดขึ้น เด็กน้อยมีดวงตาสีน้ำตาลเข้มปากนิดจมูกหน่อยและมีสุขภาพแข็งแรงดีแม่ของเขาได้ตั้งชื่อให้เขาว่า \"ไลน์\"

          เวลาผ่านไปดั่งสายน้ำที่ไหลรินไปเรื่อย ๆ ไลน์โตขึ้นเป็นเด็กน้อยหน้าตาน่ารักดวงตาสีน้ำตาลเข้มส่องประกายถึงความซนตามประสาเด็กวันนี้เป็นครบรอบวันเกิดอายุครบ 10 ปีของไลน์เขาบอกกับแม่ว่าจะขอไปเล่นในป่า \"กาม่า\" ใกล้หมู่บ้าน

   \" แม่ฮะ วันนี้ข้าขอออกไปเล่นในป่ากาม่าได้ไหมฮะ\" ไลน์ถามมารดาของตน

   \"แต่วันนี้เป็นวันเกิดของลูกนะ ลูกยังจะไปเล่นในป่าอีกหรือ\"

   \"แต่ข้าจะรีบกลับ นะฮะท่านแม่ นะฮะ\"

    \"เอ้า จะไปก็รีบไปเถอะลูกแล้วรีบกลับก็แล้วกัน\" นางทนการขอร้องของไลน์ไม่ไหวจึงอนุญาติให้ไป

    \"เอาข้าวห่อไปด้วยซิลูกจะได้ไม่หิว\" นางยื่นห่อข้าวให้และไลน์รับมันมาใส่ในกระเป๋าของเขา

     \"แล้วรีบกลับนะจ๊ะ\"

    \" ฮะ\" ไลน์พูดพร้อมกับเดินจากไป

           ไลน์ออกเดินผ่านหมู่บ้านและได้พบกับ \"มีม\" เพื่อนของเขา

   \"ไง ไลน์ สุขสันต์วันเกิดนะเพื่อน ที่นี้นายก็อายุเท่าชั้นแล้วสินะ เอ้านี่ของขวัญชั้นให้\"  เขายื่นแผ่นไม้สลักที่ทำเป็น ร็อกเก็ตให้ไลน์ซึ่งเขารับมันไว้และเปิดดู ข้างในมีรูปวาดของไลน์และมีมยืนกอดคอกันอยู่ มีมเป็นคนที่วาดรูปได้เก่งกว่าใครในหมู่บ้านเขาเป็นคนชอบวาดรูปมากและมักจะนำผลงานที่ตนวาดมาให้ไลน์ดูเสมอและมีมยังเป็นเพื่อนที่ไลน์สนิทที่สุดในหมู่บ้านอีกด้วยครอบครัวของมีมมีอาชีพเป็นช่างแกะสลักไม้ที่มีฝีมือประณีตมากและพ่อและแม่ของมีมเป็นคนใจดีมากทีเดียว

   \"ขอบใจมากนะมีม เอ้อ วันนี้นายจะไปเล่นในป่ากาม่ากับชั้นมั้ย\"  ไลน์ถาม

   \"วันนี้สงสัยจะไม่ได้นะชั้นต้องอยู่ช่วยพ่อแกะสลักไม้ก่อนน่ะ ขอโทษนะเพี่อน\"

   \"ไม่เป็นไรหรอกชั้นไปคนเดียวก็ได้ ไปก่อนนะ แล้วเจอกัน\"

   \"แล้วเจอกัน\"  มีมตอบ

          ไลน์ออกเดินไปเรื่อย ๆ ผ่านหมู่บ้านทุกคนในหมู่บ้านพากันอวยพรวันเกิดให้ไลน์ เขาได้รับขนมมากมายจากทุกคนในหมู่บ้าน พอเดินมาจนสุดปลายหมู่บ้านกระเป๋าใส่อาหารกลางวันของเขาก็อมีขนมใส่อยู่มากมายจนแทบล้น

          ไลน์เดินต่อไปจนถึงป่ากาม่าและเดินเข้าไปในป่าเรื่อย ๆ ลึกเข้าไปในป่ามีเห็ดมากมายหลายชนิดทั้งที่กินได้และกินไม่ได้ มีทั้งสีแดง สีม่วง เต็มไปหมด ไลน์เดินผ่านหมู่เห็ดมาอย่างช้า ๆ พลางนับดอกเห็ดที่ตนเดินผ่านมา \"หนึ่ง สอง สาม สี่\"  ไลน์เดินนับไปเรื่อย ๆ จนมาถึง

ที่โล่งแห่งหนึ่งซึ่งมีลำธารสายเล็ก ๆ ไหลอยู่ใกล้ ๆ กัน ที่นั่นเขาได้พบกับกระรอกน้อยตัวหนึ่งกำลังเก็บลูกไม้กินด้วยมือทั้งสองของมันเมื่อมันเห็นไลน์มันก็กระโดดหลบไปทันที ไลน์ล้างหน้าที่ลำธารสายเล็กและตัดสินใจที่จะใช้ที่นั่นเป็นที่รับประทานอาหารกลางวัน เขานั่งลงบนขอนไม้อันหนึ่งและเริ่มแกะห่อข้าวออก เมื่อเขากำลังจะลงมือกินเขาก็ได้ยินเสียงร้องดังมาแต่ไกล เขาชะงักตั้งใจฟังเสียงนั้น และรู้สึกว่าตัวเองสั่นน้อย ๆ แต่ก็ลุกขึ้นวางห่อข้าวลงและเดินตามเสียงนั้นไป เขาเดินผ่านหมู่ไม้ลึกเข้าไปในป่าและเขาพบรอยเลือดบนพื้นหญ้า เขาเดินตามรอยเลือดนั้นไปและเริ่มเห็นเงาลาง ๆ ของอะไรสักอย่างที่มีขนาดใหญ่โตมากและเมื่อใกล้พอที่จะเห็นได้เขาก็ณู้ในทันทีว่ามันคือหมีกูล่าเพราะเขาเคยเห็นมันมาก่อนแล้วในป่ากาม่านี่แหละหมีกูล่ามีขนาดใหญ่มากซึ่งนอนตายอยู่โดยมีลูกน้อยของมันร้องโหยหวลอยู่ข้าง ๆ  ไลน์เดินเข้าไปหามันอย่างช้า ๆ แต่มันหยุดร้อง จ้องมองไลน์ เริ่มขู่และกระโดดเข้าใส่มันกัดไลน์อย่างบ้าคลั่ง

   \"โอ้ย\"  เขาร้องและเริ่มมีน้ำตาคลอ เขาล้มลงเพราะน้ำหนักของลูกหมี

         ลูกหมีกูล่าแม้จะยังไม่มีฟันแต่โดนมันกัดเอาอย่างนี้ไลน์ก็อดเจ็บไม่ได้ เขาตั้งสติได้เขาเอามือลูบหัวมันเบา ๆ มันเริ่มสงบลงและหยุดกัดไลน์ มันกระโดดออกจากร่างของไลน์และกลับเข้าไปซบกับอกของแม่ของมันและเริ่มส่งเสียงร้องโหยหวนอีกครั้งไลน์ใช้มือยันกายลุกขึ้นและเดินเข้าไปใกล้แม่หมีอีก ไลน์พบว่าแม่หมีตายโดยการถูกกับดักของนายพรานที่มีชื่อว่า \" ศรรอบร่าง\"  โดยจะทำคันธนูที่มีลูกศรเตรียมไว้พร้อมจำนวนมาเมื่อแม่หมีมากินน้ำผึ้งและหเยียบกับดักเข้าจึงทำให้ลูกศรทิ่มแทงทั่วร่างจนถึงแก่ชีวิตเขาสงสารลูกหมีจับใจและเริ่มคิดว่าจะทำอย่างไรดี



     “เอาไปเลี้ยงที่บ้านดีมั้ยน้า” ไลน์คิด คิด คิด แล้วเขาก็ตัดสินใจว่าจะนำลูกหมีไปเลี้ยงที่บ้าน คิดดังนั้นแล้วไลน์ก็เดินเข้าไปหาลูกหมีแล้วอุ้มมันขึ้นมาแล้วพูดว่า

“เจ้าหมีน้อยไปอยู่กับชั้นนะ” ลูกหมีร้องเบา ๆ แล้วไลน์ก็อุ้มลูกหมีกลับมาถึงที่โล่งและพบว่าเจ้ากระรอกน้อยที่เขาพบในตอนแรกนั้นได้จัดการกับอาหารกลางวันของเขาจนเรียบร้อยไปแล้ว

“โถ่ ข้าวกลางวันของชั้น” ไลน์คร่ำครวญ เขาเดินไปสำรวจดูและดีใจเหลือหลายที่ขนมที่อยู่ในกระเป๋าของเขายังอยู่เขาจึงนั่ลงบนขอนไม้แล้วเริ่มลงมือรับประทาน เขานำขนมปังไปให้ลูกหมีอันหนึ่งและวางมันลงบนขอนไม้ข้าง ๆ เขา ในตอนแรกมันดม ๆ อยู่พักหนึ่งแล้วมันจึงเริ่มกัดกินขนมปังนั้นทีละน้อย เมื่อไลน์รับประทานจนอิ่มแล้วเขาหันมาดูลูกหมีและพบว่ามันอิ่มก่อนเขาเสียอีกมันกินไปได้ครึ่งเดียวเท่านั้น มันนั่งมองไลน์ด้วยดวงตาอันใสแจ๋ว ไลน์ลุกขึ้นแล้วปัดเศษขนมปังออกจากกางเกงของเขาแล้วพูดกับลูกหมีว่า

    “ กลับบ้านกันเถอะ”  ลูกหมีลุกขึ้นยืนสี่ขาอย่างว่าง่าย ไลน์เริ่มออกเดินอีกครั้งโดยมีลูกหมีเดินตามมาด้านหลัง เขาเดินไปร้องเพลงไปอย่างมีความสุข

    “ฉันมีแอปเปิล 2 ลูก แบ่งให้เธอลูกหนึ่งเอาไหม กินเสร็จแล้วพวกเราเดินไป ร้องเพลงไปเราสุขใจจัง “  เขาร้องเพลงไปอย่างมีความสุขเขาเดินต่อไปและหยุดเป็นครั้งคราวเพื่อให้ลูกหมีเดินตามได้ทัน เมื่อเขาเดินมาถึงทางเข้าหมู่บ้าเขาได้พบกับ “ลุงมาดีน” เขาเป็นพ่อของมีมและมักจะออกไปตัดไม้เพื่อนำมาทำงานแกะสลักไม้ของเขา

    “อ้าวไลน์ไปไหนมาล่ะนั่น”

    “ ผมไปเล่นในป่ากาม่ามานะฮะ วันนี้ตัดไม้ได้เยอะไหมฮะลุง” ไลน์ถาม

    “เออวันนี้ก็ได้เยอะหน่อยล่ะ” เขาตอบ

    “นั่นมันลูกหมีกูล่านี่ไปเอามาจากไหนล่ะ” เขาพูดเมื่อเห็นลูกหมีเดินพันแข้งพันขาไลน์

    “ผมไปเจอมันในป่าน่ะฮะแม่มันถูกกับดักของนายพรานจนตายน่ะฮะ ผมเลยตัดสินใจเอามันมาเลี้ยงแต่ไม่รู้ว่าแม่จะว่ายังไงบ้าง”

    “น่าสงสารจริง ๆ ลุงขอให้โชคดีก็แล้วกัน ลุงไปก่อนนะพอดีวันนี้ลุงงต้องรีบทำงานที่ค้างอยู่ให้เสร็จน่ะ” เขาพูดพร้อมกับเดินจากไป

ไลน์อ้มลูกหมีขึ้นมาและมองเข้ไปในดวงตาใสแจ๋วของมัน

    “ฉันจะอ้มนายกลับบ้านก็แล้วกัน” เขาพูดพร้อมกับเดินต่อไป

เมื่อเข้าไปในหมู่บ้านพวกชาวบ้านพาหันมามุงดูลูกหมีกูล่ากันใหญ่

     “เอามาจากไหนน่ะไลน์” เสียงถามจากหญิงชราผู้หนึ่งดังขึ้น

     “ผมไปเจอมันมาจากในป่าน่ะฮะ แม่ของมันถูกกับดักของนายพรานจนตายผมเลยพามันกลับมาด้วยฮะ ถ้าปล่อยมันไว้ในป่าผมกลัวว่ามันจะถูกสัตว์ตัวอื่นรังแกเอาน่ะฮะ”

      “อื้อจริงด้วย น่าสงสารจริง ๆ เจ้าลูกหมีน้อย”   พวกชาวบ้านในหมู่บ้านพากันส่งเสียงอื้ออึงแล้วผลัดกันเข้ามาลูบหัวลูกหมีที่ละคน ลูกหมีมองพวกเขาด้วยดวงตาใสแจ๋ว

    “ผมต้องรีบไปก่อนนะฮะ ผมต้องไปขออนุญาตแม่ให้เลี้ยงมันไวีที่บ้านก่อนฮะ”

    “ได้ความว่ายังไงก็มาบอกพวกเราด้วยนะ”

    “ฮะ”

ไลน์อ้มลูกหมีเดินต่อไปจนถึงบ้าน เขาเข้าไปในบ้านและพบว่าแม่ของเขานั่งรออยู่แล้ว

    “กลับมาแล้วหรือลูกนั่นลูกหมีกูล่านี่เอามาจากไหนน่ะลูก”  นางถามด้วยความประหลาดใจ

    “แม่ฮะ เลี้ยงมันไว้ได้ไหมฮะ แม่ของมันโนกับดักจนตายไปแล้วล่ะฮะ เราเลี้ยงมันไว้ได้มั้ยฮะ”  ไลน์ถามมารดาของตน

    “แต่มันเป็นสัตว์ป่านะลูกเราเลี้ยงมันไว้ไม่ได้หรอก”

     “แต่มันยังเล็กอยู่เลยนะฮะถ้าปล่อยมันไปมันต้องตายในป่าแน่ ๆ เลยฮะ”  ไลน์ให้เหตุผลนางใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วนางจึงได้บอกกับไลน์ว่า

    “ตกลงจ๊ะเราจะเลี้ยงมันไว้ แต่ลูกต้องดูแลมันให้ดีด้วยนะจ๊ะ”  

    “ขอบคุณฮะแม่ นี่คือของขวัญที่วิเศษที่สุดสำหรับวันเกิดอายู 10 ปีของผมเลยครับ”