ใส่ร้ายป้ายรัก

ลำดับตอนที่ #4 : ด้อมๆมองๆ ไม่แอบมองไม่ใช่ฉัน

วันรุ่งขึ้น..........

"เฮ้ยแก้ว ฉันมีอะไรให้เธอช่วยทำแล้วล่ะ"กรวิกพูดพลางยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

"เรื่องอะไรอีกละวิกกี้ อย่าบอกนะจะให้ฉันวางแผนอะไรอีก ฉันไม่ได้ทำแบบนั้นมา

นานแล้วนะ ตั้งแต่เธอเลิกกับกุล"มณีแก้วกล่าว

"ใช่ เธอรู้จักยัยภัทรินไหม ที่เป็นน้องปี1อ่ะ"กรวิกถาม

"รู้จักสิ!! รู้จักดีซะด้วย ลืมไปแล้วหรอไงว่าฉันเป็นใคร"เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจาก

หลังต้นไม้ต้นเล็กๆที่อยู่ข้างหลังเก้าอี้ที่พวกเธอนั่งอยู่

"ไง ดา เธอเป็นอะไรกับยัยภัทรินนะ"กรวิกหันไปถามผู้หญิงคนที่ชื่อว่า"วิชชุลดา"

"นี่เธอจำไม่ได้จริงๆหรอ ก็ยัยภัทรินนี่แหละเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันที่ฉันเกลียดที่สุด

ที่ฉันเคยเล่าให้เธอฟังเมื่อตอนปิดเทอมไง"วิชชุลดาพูดกับกรวิก

"อ๋อจำได้แล้ว ดาช่วยเล่าประวัติและนิสัยใจคอมันให้หน่อยสิ แล้วก็แก้ว ฟังประวัติ

ให้ดีนะจะได้วางแผนง่ายๆ แต่เอาเบาๆก่อน แค่ให้รู้ว่าอย่ามายุ่งกับกุลก็พอ"จากนั้นก็

เริ่มวางแผนกันโดยมณีแก้วเสนอให้วิชชุลดาไปแอบสะกดรอยตามภัทรินเพื่อที่จะไป

แอบดูว่าไปไหนกับกุลบุตรรึเปล่าและจะต้องทำแบบนี้ไปประมาณ1สัปดาห์ เพื่อสร้าง

ความมั่นใจว่าเวลาโผล่ไปเจ๊าะแจ๊ะขั้นประชดจะได้ไม่เสียหน้าแบบคราวที่แล้วที่

กรวิกไปคนเดียว
*******************************
"รินรีบไปเรียนเถอะเดี๋ยวจะสาย"การเวกบอกภัทรินซึ่งกำลังนั่งทาลิปมันอยู่

"จ้ะ จ้ะ ไปก็ไป"ภัทรินพูดพลางเดินไปหยิบกระเป๋าล้วเดินออกไปจากห้องพักกับ

การเวกอย่างไม่รอช้า ระหว่างทาง เธอพบกุลบุตรกำลังพูดกับทิวากรอยู่จึงแอบฟัง

อยู่ห่างๆ

"กร เราว่าน้องรินนี่เค้าก็น่ารักดีนะ ทั้งไม่หยิ่ง ไม่ชอบประชด ไม่แกล้งคนอื่น พูดจาดี

ด้วยแม้กระทั่งคนที่น้องเค้าไม่รู้จัก ดีกว่ายัยวิกกี้เยอะเลย"กุลบุตรเอ่ยปากชมภัทริน

"แน่อยู่แล้ว น้องรินเค้าออกจะดูดีมีชาติตระกูล ผู้ดี๊...ผู้ดีซะขนาดนั้น จริงๆแล้วเราว่า

น้องรินเค้ารวยกว่าอีนังวิกกี้อีก เพียงแต่เค้าไม่ยึดติดกับฐานะตรงนั้น เลยไม่หยิ่ง

และเป็นกันเองมากๆแม้กระทั่งกับคนไม่รู้จัก แถมไม่งกด้วย"ทิวากรบอก กลับมาที่

ฝ่ายภัทรินซึ่งตอนนี้เธอก็แอบยิ้มและค่อยๆก้าวเท้าเดินออกไปอย่างไม่เร่งรีบเท่าไหร่

นัก เพราะวันนี้เธอทั้งสองเพิ่งนึกได้ว่าไม่มีคาบแรกตอนเก้าโมงเช้า จึงสามารถมี

เวลาเดินเล่นได้พอสมควร แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่เดินเอ้อระเหยชมนกชมไม้จนลืม

เรียน  เมื่อเดินไปนั่งที่โต๊ะของเธอในห้องเรียน เธอก็พบกับกระดาษที่พับเป็นรูปหัวใจ

(ผู้แต่งมามุขไหนอีกคะเนี่ย55)อยู่ใต้โต๊ะ เธอจึงยิ้มและค่อยๆเปิดกระดาษนั้นออกมา

ปรากฏว่ามีลูกอมฮาร์ทบีทอยู่ข้างในและข้างหลังซองลูกอมเขียนว่า"น่ารักจัง" เมื่อ

เธอลองดูอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรในซองอีก แต่กลับมีกระดาษแผ่นเล็กๆ

เขียนไว้ว่า"อยากบอกว่าน้า...นา จาก ใครสักคนที่เฝ้ารอเธออยู่ห่างๆ"นั่นทำให้เธอ

ยิ่มกว้างขึ้นไปอีก แต่กระนั้นเธอก็ยังสงสัยว่าใครเป็นคนส่งมาอยู่ดี ภัทรินนั่งเหม่อ

ลอยจนอาจารย์เริ่มออกจากห้องประชุมกันแล้ว ซึ่ง1ในนั้นก็มีอาจารย์ที่สอนพวกเธอ

เดินออกมาด้วย การเวกเห็นดังนั้นจึงรีบร้องเตือนภัทริน

"ริน!!  อาจารย์จะมาแล้ว ริน!!" แต่นั่นก็ยังไม่ทำให้ภัทรินหลุดออกจากภวังค์นั้นได้

"ยัย!! พ้าดด!! ทา!! รินนน!!!!"การเวกตะโกนซ้ำพลางเอามือข้างซ้ายตบที่ไหล่ของ

ภัทรินเป็นการปลุกให้หลุดจากภวังค์

"ห๊ะ ห๊ะ อาจารย์มาแล้วหรอเวก"ถามอย่างสงสัยเพราะเมื่อสักครู่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าใคร

เดินไปไหนอะไรยังไง

"ก็ใช่น่ะสิ ข้างหน้านั่นไง"การเวกพูดอย่างตะกุกตะกักเพราะเธอถูกอาจารย์จ้องอยู่

เป็นเชิงว่าให้หยุดคุย

"ภัทริน!!" "คะ อาจารย์" "เธอเอางานที่ฉันสั่งมารึเปล่า" "เอามาค่ะ งานอยู่นี่ค่ะ

อาจารย์" "ดี เอามานี่ซิ"อาจารย์สั่งให้ภัทรินหยิบงานที่เธอสั่งไว้เมื่อวานมาส่งหน้า

ห้อง ภัทรินจึงรีบหยิบงานออกไปส่ง เมื่ออาจารย์ได้รับงานของภัทรินก็เริ่มลงมือ

อ่าน และให้ภัทรินอธิบายงานให้นักศึกษาคนอื่นฟัง พอภัทรินอธิบายจบ เพื่อนๆก็

ปรบมือกันทั้งห้องเพราะทึ่งในความสามารถในการทำงานของเธอ
*******************************
        เมื่ออาจารย์สั่งปล่อยพักกลางวัน ภัทรินก็หยิบกระดาษที่พับเป็นรูปหัวใจให้

การเวกดู

"ริน..ฉันว่าลายมือนี้มันคุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน"การเวกพูด"เธอเก็บ

จดหมายของพี่กุลไว้หรือเปล่า"การเวกถามภัทรินต่อ

"เก็บไว้นะ ลองเอามาเทียบกันดูดีกว่าว่าจะใช่หรือเปล่า"พอพูดจบเธอก็เอามือควาน

หาจดหมายของกุลบุตรในกระเป๋า

"นี่ไง เจอแล้ว"ภัทรินพูดพลางเปิดจดหมายทั้ง2ฉบับมาเทียบกัน

"นั่นไง ฉันว่าแล้ว...ใช่จริงๆด้วย พี่กุลต้องชอบเธอแน่ๆริน ไม่งั้นคงไม่ลงทุนขนาดนี้

หรอก"การเวกพูดในขณะที่เธอกำลังกวาดสายตาไปมาระหว่างจดหมายทั้ง2ฉบับ

**************************
"หนอย....ตากุล แกกล้าทำอย่างี้กับเพื่อนชั้นเรอะ ส่งจดหมายใต้โต๊ะนี่เอง"วิชชุลดา

พึมพำพลางหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายและซูมให้ใกล้ที่สุดเพื่อที่จะได้เห็นลายมือชัดๆ

เมื่อถ่ายรูปเสร็จเธอก็เดินไปร้านข้าวผัดร้านประจำที่นัดกันกินกับมณีแก้ว และ กรวิก

บ่อยๆ ซึ่งกรวิกและมณีแก้วก็จองโต๊ะรอไว้แล้ว

"ได้ความมาว่ายังไงบ้างดา"กรวิกถาม

"ได้ยังไงก็ดูเอาเองสิ"วิชชุลดาพูดพลางหยิบมือถือในกระเป๋าออกมาเปิดรูปที่ตนถ่าย

ไว้ให้ดู

"ลายมือกุลนี่นา งั้นก็แสดงว่าหมายความว่า..."กรวิกตะลึงกับรูปภาพที่วิชชุลดาถ่าย

มา ทันใดนั้นมณีแก้วก็พูดสวนขึ้นมาทันที

"ใช่..กุลชอบยัยภัทรินนั่นจริงๆ ถึงกับขนาดเอาจดหมายยัดฮาร์ทบีทไปวางไว้ใต้โต๊ะ

เลยนะนั่น"

"นังภัทริน!!มันจะมากไปแล้วนะ"กรวิกเอามือทุบโต๊ะดังลั่น

"วิกกี้ใจเย็นๆ ตอนนี้เราได้แต่ดูสถานการณ์ไปก่อนนะ"มณีแก้วพูด

"แต่ถ้านังนั่นมันชอบกุลด้วยล่ะ ชั้นไม่ยอมนะ"กรวิกพูดอย่างหัวเสีย

"ภัทรินเนี่ยมันเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้ว เดาใจไม่ถูกหรอก มันเก็บความรู้สึกเก่งมากๆ

ถ้าเกิดมันชอบกุลของแกนะวิกกี้ ชั้นก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะทำอะไรต่อไป เพราะฉะนั้น

ทำอย่างที่แก้วบอกเถอะ ใจเย็นๆค่อยๆดูไปเรื่อยๆ"วิชชุลดาพูดอย่างใจเย็น

"ก็ได้ แล้วแผนการต่อไปของเธอล่ะแก้ว จะทำยังไงกับนังนั่นดี"กรวิกค่อยๆถามมณี

แก้วช้าๆอย่างใจเย็นลง

"แผนต่อไปก็ยุให้มันแตกกันเองสิ ชั้นหมายถึงนังการเวกน่ะ"มณีแก้วพูดแบบคิดแต่จะ

ปั่นป่วนภัทรินเล่นๆไม่ได้ทำจริงๆจังๆ เธอจึงโดนกรวิกต่อว่าเข้าไปเต็มๆ

"แล้วมันจะเกิดประโยชน์อะไรถ้า2คนนั้นเกลียดกันเอง เพราะถ้าเธอคิดจะให้นัง

การเวกมาอยู่พวกเรานะไม่มีทางหรอก มันมียัยพี่2ลุคคุ้มหัวอยู่นี่"กรวิกยังพูดไม่ทัน

จะจบ มณีแก้วก็พูดสวนขึ้นมาทันทีว่า"ใครคือยัยพี่2ลุคของเธอ เธอหมายถึงใครน่ะ

วิกกี้"มณีแก้วถามอย่างสงสัย"ถามไม่คิด ก็คุนพี่เพริศพลอยของกุลสุดที่รักชั้นไง

แหมต่อหน้านังภัทรินล่ะปากหว๊าน..ปากหวาน พออยู่กับชั้นละคนละคน หวงน้องตัว

เองมากนักหรือไงไม่รู้นะ แล้วก็ชั้นจะบอกให้นะ แผนนี้มันเหมือนเด็กอนุบาลคิดกัน

ตื้นๆ คิดให้มันละเอียดซับซ้อนกว่านี้ได้ไหมคิดให้เหมือนเมื่อก่อนที่เธอไม่เคยพลาด
เฉดหัวผู้หญิงคนอื่นที่เข้ามายุ่งกับกุลไปได้ตั้งกี่สิบคน แล้วจะให้ชั้นต้องมาแพ้นังเด็ก

ภัทรินแค่นี้น่ะหรอ ไม่มีทาง ชั้น!! ไม่!! ยอม!! เด็ด!! ขาด!!"กรวิกพูดอย่างดุเดือดขึ้น

มาอีกครั้ง จากนั้นพวกเธอจึงเริ่มคิดแผนการขั้นต่อไปกันต่อ