ใส่ร้ายป้ายรัก

ลำดับตอนที่ #2 : เลี้ยงก๋วยเตี๋ยวไถ่โทษ

"กร นายคิดว่าน้องเค้าจะอ่านจดหมายนั่นรึยังอะ"กุลบุตรถามพลางเอามือไปจวก

ข้าวเหนียวมาจิ้มน้ำส้มตำกินอย่างเอร็ดอร่อย

"น้องเขาคงอ่านแล้วแหละ เล่นยัดไว้ใต้โต๊ะขนาดนั้นอ่ะ"เมื่อทิวากรพูดจบก็รีบเอา

มือไปหยิบข้าวเหนียวก้อนสุดท้ายก่อนที่จะไม่ได้กินข้าวเพราะโดนกุลบุตรแย่งกินจน

เกือบหมดจาน

"ขอโทษทีลืมดูว่ามันจะหมดแล้ว รีบจวกไปหน่อย ...ว่าแต่นายรู้ได้ยังไงว่าน้องเขา

นั่งตรงนั้น"กุลบุตรถามต่อ คำถามนี้เล่นเอาทิวากรอึ้งไปเหมือนกัน เพราะจริงๆแล้ว

เขาไม่รู้เลยว่าภัทรินนั่งตรงไหน เพียงแต่เดาๆเอาแล้วถูก แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่รู้ว่าจะเดา

ถูก หรือ เดาผิด

"คือว่า..เราเดามั่วๆเอาน่ะ ขอโทษด้วยนะ ถ้าเกิดนัดผิดคนยังไงก็ไปแอบดูก่อนถ้าไม่

ใช่ก็ค่อยเบี้ยวแล้วกัน"ทิวากรตอบอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย

"เอาอย่างนี้ดีมั้ย ถ้าเกิดว่านายเดาถูก เราจะเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวตอนเย็น2วันเลย แต่ถ้า

หากนายเดาผิด พรุ่งนี้เราจะไม่เลี้ยงข้าวกลางวันให้นาย"กุลบุตรพูดเสนอข้อตกลง

ข้อตกลงแนวนี้ทำให้ทิวากรตอบตกลงได้อย่างทันทีทันควันได้เลย เพราะถ้าเดาผิดก็

แค่เสียผลประโยชน์แค่ไม่เลี้ยงข้าวกลางวัน ซึ่งทิวากรสามารถเอาเงินเก็บของตัว

เองมาซื้อข้าวกินได้สบายๆอยู่แล้ว เพียงแต่ว่ากุลบุตรชอบออกตัวว่าจะเป็นคนเลี้ยง

จึงทำให้ทิวากรแทบจะไม่เคยต้องจ่ายเงินค่าอาหารกลางวันเองเลยสักครั้ง และถ้า

เดาถูก ก็จะได้กินก๋วยเตี๋ยว2วันซ้อนซึ่งเป็นอาหารที่ทิวากรชอบที่สุด จึงทำให้แทบ

จะไม่ต้องคิดเลยว่าจะเอาหรือไม่เอา

*****************************

เมื่อถึงเวลาหลังเลิกเรียน....

ภัทรินและการเวกก็มารอที่โต๊ะม้าหินตามนัด

"ริน...เธอแน่ใจหรอว่าโต๊ะนี้อ่ะ"การเวกถามอย่างไม่แน่ใจ ที่เธอถามเพราะว่าไม่เห็นมี

ใครสักคนเดินมาที่โต๊ะม้าหิน แต่อันที่จริงแล้วพวกเธอมาเร็วมาก จึงยังไม่มีใครมา

"แน่ใจสิเวก เราว่านะทำการบ้านที่ครูสั่งไว้ตอนนี้เลยดีกว่า จะได้ใช้เวลาว่างให้เป็น

ประโยชน์"ภัทรินพูดเรียบๆอย่างเคยชิน เพราะตอนสมัยมัธยม เธอก็ใช้เวลาหลังเลิก

เรียนในการทำการบ้านเป็นปกติทุกวันอยู่แล้ว........เวลาผ่านไป10นาทีก็มีผู้ชาย2คน

เดินมา นั่นก็คือกุลบุตร กับ ทิวากรนั่นเอง

"กุล ใช้น้อง2คนนั้นหรอ"ทิวากรถาม

"ใช่ น้องคนซ้ายนั่นไงที่เราเคยชน ส่วนคนขวานี่สงสัยจะเป็นเพื่อนน้องเขาละ

มั้ง"กุลบุตรตอบ พลางเดินไปที่โต๊ะมาหิน  แต่ดูว่าทั้งคู่จะไม่รู้เลยว่ามีคนแอบสะกด

รอยตามอยู่

"สวัสดีครับน้องๆ พี่คือคนที่เขียนจดหมายไปหาน้องเองนะครับ พี่ต้องขอโทษด้วย

ถ้าทำให้น้องตกใจ"กุลบุตรพูดกับภัทรินและการเวก

"ไม่เป็นไรค่ะพี่ แล้วพี่รู้ได้ยังไงว่าหนูนั่งติดริมประตูคะ"ภัทรินถามกุลบุตร

"เพื่อนพี่เขาเดาเอาน่ะครับ อ้อ!ลืมบอกไป พี่ชื่อกุลบุตรนะครับ เรียกว่ากุลเฉยๆก็ได้

ครับ ไม่ทราบว่าน้องชื่ออะไรครับ"กุลบุตรแนะนำตัวอย่างเป็นมิตร  ภัทรินได้ยินดัง

นั้นก็จึงกล่าวแนะนำตัวเองบ้าง

"หนูชื่อภัทรินนะคะ เรียกว่ารินก็ได้ค่ะ ส่วนข้างๆนี่เพื่อนหนูเองค่ะ ชื่อว่าการเวก"

"เรียกเวกเฉยๆก็ได้นะคะ แล้วพี่อีกคนชื่ออะไรหรอคะยังไม่ได้ถามเลย"การเวกพูด

สวนขึ้นมาทันทีที่ภัทรินพูดจบ

"ครับผม...พี่ชื่อ..."ทิวากรยังไม่ทันจะพูดจบภัทรินก็ได้ทีพูดขึ้นมาเลยว่า

"พี่กร!! ป..ป..ประธานสีของสีเขียวตอนสมัยหนูอยู่มัธยมนี่นา"

"รินรู้จักพี่เขาด้วยหรอ"การเวกถามอย่างรู้สึกสงสัย

"พี่คนนี้แหละที่ขอให้เราไปเป็นดัมเมเยอร์  ควงคฑายากจะตาย คฑานี่ก็อันย้าว...

ยาวเหวี่ยงพลาดนิดเดียวก็คงฟาดหัวตัวเองแล้ว จำไม่ได้ก็บ้าแล้วเวก"ภัทรินพูด

พลางนึกถึงเหตุการณ์ที่ตนเคยเหวี่ยงคฑาพลาดจึงทำให้คฑาฟาดตัวเองอยู่หลาย

รอบ

"นี่น้องรินใจเย็นๆหน่อยสิครับ พี่ยังพูดไม่จบเลย พี่ชื่อทิวากรนะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก
ครับ"

"ว่าแต่...พี่กรมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะเนี่ย"ภัทรินถาม

"ก็เอ็นท์มาสิครับ จะให้พี่ขุดอุโมงค์เป็นขอมดำดินมาหรือไงน้องริน"ทิวากรตอบภัท
รินอย่างกวนๆ