คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : level 8
level" 8
"ก๊อกๆ คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ คุณหนู ลุงเปิดเข้าไปเลย" ป้าแม่บ้านเอ่ยถามพร้อมกับเคาะประตูเสียงดัง
แต่นั่นก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาเลยแม้แต่น้อย
"คุณหนูจะไม่ว่าแน่นะ" ชายร่างท้วมเอ่ยถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างหวั่นๆ ใครจะอยากให้คุณหนูคนเดียว
อาละวาดกันละ ถ้าเปิดเข้าไปไม่ถูกเวลามีหวังโดนแช่แข็งแน่ๆ
"ไม่หรอก แล้วถ้าคุณหนูเป็นอะไรไปละ ถ้าไม่ให้เข้าก็ต้องตอบกลับบ้างสิ" ป้าแม่บ้านตอบพร้อมกับเร่งอีกฝ่าย
ให้เปิดประตูเร็วขึ้นอีก
"แกร๊กๆ คุณหนู!!!"
"ไม่ต้องโทรบอกคุณพ่อกับยูรินะค่ะป้า"
"ค่ะ รีบไปโรงพยาบาลก่อนเถอะนะค่ะ (><")"
ชายร่างสูงที่รักษาอาการของเจสสิก้า จะเรียกว่าเป็นแพทย์ส่วนตัวที่ดูแลก็ว่าได้ เปิดแฟ้มเอกสารการตรวจร่างกายพร้อมดูอาการของคนที่นอนหลับอยู่ ไม่นานนัก ร่างบางผู้ป่วยก็ตื่นขึ้น พร้อมกับหันมายิ้มบางให้หมอหนุ่มคนนี้ โดยส่วนใหญ่แล้วจะไม่เรียกว่าหมอหรอก แต่จะเรียกว่าพี่ชายซะมากกว่า
"การรักษาต้องเป็นไปตามขั้นตอนต่อไปนะครับ พี่คิดว่าซูยอนต้องพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลสักระยะ
ไม่น่าจะเกินสามวัน"
"ไม่ต้องโทรบอกคุณพ่อนะคะพี่" ซูยอนได้แต่เอ่ยบอกคุณหมอเบาๆ
ชายคนนั้นพยักหน้าพร้อมกับส่งยิ้มบางก่อนจะเอ่ย
"เอางั้นก็ได้ครับ แต่น้องสาวคนนี้ต้องทานยาตามที่พี่สั่ง ไม่เอาเหมือนคราวที่แล้วนะ"
"ค่ะ แฮะๆ ^^"
.
"ฮาโหล พี่ชายอยู่โรงพยาบาลหรือเปล่า"
"โอ่ เพิ่งตรวจเสร็จ ว่าแต่ยูลอยู่ไหน"
"ฉันกำลังจะไปโรงพยาบาล กะจะเข้าไปหาพี่ซะหน่อย"
"จะมาทำอะไรละ เล่นซนอีกละสิไม่ว่า หรือว่าจะเข้ามาหาลีน่า"
"อะไรพี่ น้องแค่จะไปล้างแผล ทำตื่นเต้นไปได้ แล้วนี่ไม่รู้ว่าจะเอาออกวันไหน ลำบากฉันนะเนี่ย"
"แผลนั้นเอง คงอีกสองสามวันและ เข้ามาแล้วก็ไปหาลีน่าแล้วกัน งั้นแค่นี้ก่อนนะยูล พี่มีผ่าตัดด่วน"
"อื้อ" ฉันได้แต่ตอบกลับสั้นๆพร้อมกับกดวางสาย เมื่อบทสนทนาจบลง ก่อนจะเริ่มขับรถออกจากตัวบ้าน
ใช้เวลาประมาณ ยี่สิบกว่านาทีจึงมาถึงที่หมาย วันนี้เป็นวันที่หิมะตกด้วยและ และสภาพอากาศนั้นไม่ต้องพูดถึง
มันหนาวมากๆ แล้วฉันก็ใส่เสื้อกันหนาวกับถุงมือเรียบร้อยแล้ว ^^
ฉันรีบเดินจ้ำอ้าวจ้ำอ้าวเข้ามาในโรงพยาบาลเมื่อนำรถไปจอดไว้แล้ว เดินตรงไปที่ห้องฉุกเฉินทันทีเพื่อทำแผล
ก่อนจะสะกิดพี่สาวคนสนิทให้รู้ว่าฉันมาแล้วนะ ^^
"อ่าว ยูล ไปไหนมาแต่งตัวซะหล่อเชียว กลัวพยาบาลไม่เหลียวหรือไง"
พี่พยาบาลคนสนิทได้แต่ยิ้มกว้าง พร้อมกับหยิบถุงมือมาใส่เพื่อเตรียมจะทำแผล
"อ่า พี่ก็พูดไป แล้วแผลนี่เอาออกเมื่อไหร่อ่ะ" ฉันเอ่ยถามพร้อมกับนั่งนิ่งๆ ให้พี่เค้าทำแผลให้ดีๆ
"อีกสองสามวัน ใกล้จะหายแล้วละ ยูล ว่าแต่ทำไมแผลมันเป็นแบบนี้ ไปโดนน้ำมาใช่ไหม (- -")"
พี่คนนั้นเอ่ย พร้อมใช้เครื่องมือแตะเข้าที่บาดแผล ก่อนจะเคาะเข้าที่ศีรษะฉันเบาๆด้วย ฉันได้แต่หัวเราะแห้งๆเท่านั้น
"วันนี้พี่เห็นซูยอนคนนั้นด้วยละ แต่ยูลก็คงไม่ได้สนใจอยู่แล้วใช่ไหม"
"หื้อ เห็นที่ไหนอะพี่ คงไม่ใช่ที่นี่หรอกนะ (><")"
"ใช่ พี่เห็นที่นี่และ เห็นว่ารีบเข้ารักษาตัวด้วย ตอนนี้คงจะปลอดภัยแล้ว"
"ห๊ะ O_o!! รักษาอะไรอ่ะ แล้วอยู่ไหน งั้นยูลไปก่อนนะ"
"อ้าว ยูลยังทำแผลไม่เสร็จเลย ว่าแต่ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วยน้า"
ขณะที่ทำแผลยังไม่เสร็จฉันก็รีบตรงดิ่งออกมาจากห้องเพื่อไปประชาสัมพันธ์เพื่อถามถึงห้องที่ซูยอนพักรักษาตัวอย่างกระวนกระวายใจ ว่าแต่ทำไมไม่มีคนโทรบอกฉัน ทั้งๆที่สั่งป้าแม่บ้านของซูยอนไว้แล้วเชียวว่า มีอะไรให้โทรหา หรือว่าพวกเค้ายุ่งจนไม่มีเวลาโทร
และแล้วไม่นานนักฉันก็เดินมาหยุดตรงหน้าห้องของซูยอน พร้อมกับเคาะประตูทีสองทีเท่านั้น แต่ปรากฏว่าไม่มีเสียงใดใดตอบรับกลับมาเลย ฉันเลยตัดสินใจจับลูกบิดประตูและเปิดมันเข้าไปเพื่อดูอาการ ภาพที่ฉันเห็น มีเพียงร่างบางที่นอนนิ่ง ใบหน้าขาวซีดๆทำให้ฉัน รู้สึกไม่ดีเลย เดินเข้าไปหยุดใกล้ๆ พร้อมลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงนั้น ใช้หลังมือแตะเข้าที่หน้าผากของซูยอนเบาๆ อุณหภูมิร่างกายก็ปกติดี เมื่อมองไปมองมาฉันก็ฟุบลงและหลับไปในที่สุด
"ยูริมาอยู่นี่ได้ไง" ซูยอนที่ตื่นขึ้นจากภวังค์ลืมตามามองรอบห้องๆ ก่อนจะสะดุ้งนิดหน่อยที่เห็นคนร่างสูงที่เดินมาดูเธอแทบทุกวัน ถึงมานอนเฝ้าเธออยู่ตรงนี้ได้ และนั่นก็ได้แต่ทำหน้าสงสัย ก่อนจะแกล้งนอนหลับเมื่อยูริขยับตัว
"หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะเรา สาเหตุของการป่วยครั้งนี้คงจะมาจากที่เธอตกลงไปในสระเมื่อวานสินะ ToT"
ฉันขยับขึ้นมานั่งดีๆพร้อมกับกระชับผ้าห่มให้อีกฝ่ายอุ่นขึ้น จับมือซูยอนเบาๆพร้อมกับนวดให้โดยไม่ใช้แรงนัก
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าซูยอนจะหลับสบายขึ้นหรือเปล่า แต่ฉันชอบเวลามีคนมานวดมือให้แบบนี้มาเลยล่ะ
"ซูยอน เวลาป่วยทำไมไม่โทรมาบอกฉัน เธอเคยถามว่า ทำไมฉันต้องเป็นห่วงเธอขนาดนี้ด้วย ตอนนี้ฉันเหมือนจะรู้คำตอบแล้วละ ว่าทำไม ฉันต้องกระวนกระวายใจทุกครั้งที่เธอป่วย ทุกครั้งที่เธอร้องไห้ และอยากให้เธอยิ้มทุกวันอย่างมีความสุข เพราะว่าฉันคงหลงรักเธอเข้าแล้วยังไงล่ะ ฉันเป็นห่วงเธอ และไม่ต้องการให้เธอคิดว่าอยู่คนเดียวบนโลก ถึงเราจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ฉันก็มั่นใจแล้วละว่าฉันรักเธอเข้าแล้ว ตอนเธอตื่นขึ้นมาฉันคงไม่กล้าพูดอะไรแบบนี้หรอก ฮ่าๆ ^^"
เมื่อได้ยินคำสารภาพรักจากร่างสูง ซูยอนได้แต่นอนนิ่งๆและเงียบ อยู่แบบนั้น ไม่กล้าแม้แต่จะขยับสักนิดเดียว ทั้งๆที่จะตื่นแล้วก็ตาม แม้บางทีในใจของซูยอนเองก็บอกว่าให้ตื่นขึ้นมาเลยเหมือนกัน ดูสิยูริจะว่ายังไง
.
"ฟานี่ทำอะไรอ่ะ เก็บเสื้อผ้าจะไปไหนเหรอ" แทยอนเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเข้ามาในห้องนอน พร้อมกับเห็นคนรักเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเสร็จเรียบร้อย สิ้นเสียงนั้น ทิฟฟานี่ก็เก็บเสร็จพอดี จึงได้ยินเสียงติดกระเป๋าเสียงดัง
"แป๊ะ!! แทแท ฟานี่ว่า เราเลิกกันเถอะ"
"........." มีแต่ความงุนงงเท่านั้นที่อยู่บนใบหน้าของแทยอน และมีคำถามที่ผุดขึ้นมากมายในใจ เพียงแค่สิ่งที่
ทิฟฟานี่พูดออกมา แทยอนคิดซะว่ามันเป็นแค่ฝันร้ายที่ไม่นานก็จะตื่นขึ้นมาพบกับโลกความเป็นจริง และยังคงมีคนรักอยู่ข้างๆเหมือนเดิม
"แทยอน ฉันไม่ได้พูดเล่น เราเลิกกันเถอะ และคงจะมีอะไรดีๆกว่านี้ เราสองคนเข้ากันไม่ได้หรอก
ขอบคุณที่ให้ความทรงจำดีกับฉัน ลาก่อน"
"ไม่ ฟานี่อย่าทิ้งแท อย่าไปเลย แทไม่เห็นเลยนะ ว่าเราจะเข้าไม่ได้กันตรงไหน แทก็ไม่มีกิ๊กแล้วไง ฟานี่อย่าทิ้งฉันไป แล้วแทจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีฟานี่" แทยอนเอ่ยออกไปอย่างคนขอร้อง พร้อมรั้งแขนอีกฝ่ายไว้ก่อนที่คนรักจะเดินออกจากห้องไป
มีเพียงน้ำตาใสๆที่เริ่มไหลออกมาคลอรอบดวงตา
"แทยอน ฉันรู้ แทไม่ได้ผิดอะไร แต่สิ่งที่ฉันพูดออกไป ฉันคิดว่าฉันพูดชัดแล้วนะ อย่ามาเจอกันอีกเลย"
ทิฟฟานี่ตอบกลับพร้อมแกะมือแทยอนออกจาแขนของตัวเอง พร้อมกับลากกระเป๋าเพื่อเดินออกไปจากห้องนอน
"อย่าไปเลยนะ อย่าทิ้งฉัน" แทยอนได้แต่กัดริมฝีปากแน่นจนเลือดซึมอกมา คำพูดที่ถูกส่งออกมาให้อีกคนดูจะไม่มีผลอะไร เมื่อทิฟฟานี่ไม่ได้สนใจแทยอนเลยแม้แต่น้อย พร้อมเดินลากกระเป๋าใบใหญ่ออกไปจากคอนโด ปล่อยให้แทยอนร้องไห้อยู่เพียงลำพัง
"มีเหตุผลอะไร ทำไมไม่บอกฉัน T_T"แทยอนยังคงพูดกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมาและร้องไห้ออกมาหนักขึ้นเรื่อยๆ
ก่อนจะพยายามควานหากุญแจรถและพาร่างอันไร้เรี่ยวแรงของตัวเองออกมาจากคอนโดเพื่อไปหา ทิฟฟานี่ที่บ้าน
"ปิ๊งป่องๆๆๆ!!!! ฟานี่ ทิฟฟานี่ ฉันรู้ว่าเธออยู่บนนั้น ออกมาหาฉันหน่อยสิ ฟานี่" แทยอนกดกริ่งหน้าบ้าน ทิฟฟานี่รัวๆ พร้อมกับตะโกนออกไปเสียงดัง ครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่ได้ยินเสียงใดใดตอบกลับออกมาจากบ้านหลังนี้เลยแม้แต่น้อย
มีเพียงแต่เสียงของชาวบ้านแถวนั้นที่ตะโกนออกมาว่า แทยอนที่ตอนนี้ดูเหมือนคนกำลังจะเป็นบ้าเลย
"นี่มันน่ารำคราญนะไอ้หนู รบกวนคนอื่นเค้าไปหมดแล้วนะ"
"แล้วลุงจะทำไมเล่า ฟานี่ เธออยู่บนนั้นใช่ไหม ลงมาหาฉันที ฮือๆ"
แทยอนได้แต่ตะโกนกลับไปพร้อมกับน้ำตาใสๆที่ไหลล้นออกมารอบดวงตาจนอาบแก้ม พร้อมทำหน้าดุๆใส่
นั่นก็ทำให้ชาวบ้านแถวนั้นเริ่มปลงกับเด็กคนนี้ ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านตัวเองไป
"ฟานี่ไม่อยากเจอแกหรอก ไอ้หนู กลับบ้านของแกไปซะ" ยุนโฮที่เริ่มทนไม่ไหวกับเด็กคนนี้ที่เค้าเรียกว่า
ไอ้หนู จึงเดินเปิดประตูบ้านออกมาว่าพร้อมกับไล่ ให้กลับบ้านตัวเองไป
"ไม่ ฉันไม่กลับ" แทยอนยังคงยืนยันหนักแน่นพร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างปาดน้ำตาให้แห้งด้วย ตอนนี้แก้มของ
แทยอนแดงไปทั้งสองข้างแล้ว สภาพอากาศด้านนอกก็ดูไม่ดีเท่าไหร่ เพราะแทยอนใส่แค่เสื้อยืดบางๆพร้อมกับกางเกงขายาวเท่านั้น และไม่คิดเลยว่าชุดชุดนี้จะให้ความอบอุ่นได้มากนัก
"อยากจะอยู่แบบนั้นก็ตามใจ ตึ่ง!!" ยุนโฮบอกออกไปอย่างไร้ความปราณีอย่างไม่สนใจอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย
ก่อนจะปิดประตูเสียงดัง
"พี่ยุนโฮ จะไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอค่ะ" ซอฮยอนน้องสาวคนเล็กมองแทยอนแฟนพี่สาวตัวเองอยู่ที่หน้าต่างก็เอ่ยถาม เป็นห่วงแทยอนไม่น้อยเลยทีเดียวที่เป็นแบบนี้ โดยเหตุผลบางประการที่พี่สาวต้องบอกเลิกและ ไม่สามารถพบเจอได้
"ไม่ ก็มันไม่ฟังเองก็ปล่อยไปเถอะ" ยุนโฮตอบกลับพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างเซ็งๆ เพราะแทยอนยังคงตะโกนเรียกชื่อน้องสาวตัวเองอยู่แบบนั้น
ซอฮยอนเห็นดังนั้นก็สงสาร ก่อนจะเดินขึ้นไปเรียก พี่สาวของตนให้ลงมาดูคนรักของตัวเองหน่อย
"พี่ฟานี่ ก๊อกๆ พี่ค่ะ พี่แทยอนมาหาแนะ อยู่ข้างล่าง"
"พี่รู้แล้ว T^T" ทิฟฟานี่ที่นั่งอยู่บนเตียงหลังใหญ่ในห้องได้แต่ร้องไห้ออกมา โดยที่ไม่ได้ต่างจากร่างเล็กเท่าไหร่
"ลงไปหาเถอะค่ะ เดี๋ยวซอช่วยพี่ฟานี่เองนะ" ซอฮยอนเอ่ยออกไปพร้อมกับดึงพี่สาวมากอดไว้ จูงมือมาถึงบันไดก่อนจะบอกอะไรนิดหน่อย แล้วตัวเองถึงจะลงมาจนถึงด้านล่าง
"พี่ยุนโฮ ทำบะหมี่ให้กินหน่อยสิ"
"อะไร เมื่อกี้เพิ่งกินไปไม่ใช่เหรอ"
"ก็ซอหิวแล้วอะ น่านะ ^^"
"หัดทำเองมั้งสิ"
"แทแท ทำไมไม่ใส่เสื้อหนาๆละ T^T" ทิฟฟานี่รีบเปิดประตูบ้าน เมื่อพี่ชายตัวเองเข้าห้องครัวไปกับน้องสาวคนเล็ก คว้าตัวร่างเล็กที่เกิดอาการหนาวสั่นๆมากอดไว้ เพราะนั่งอยู่ที่พื้นติดกำแพงหน้าบ้านพร้อมหิมะที่ตกลงมาโดนนิดหน่อย
"ฟานี่ อย่าทิ้งแทไป อย่าไปไหนเลยนะ" ร่างเล็กเอ่ยออกไปเสียงเบาๆ จนแทบจะไม่ได้ยิน พร้อมกับกอดคนรักของตัวเองตอบ ไม่นานนักก็สลบไปเพราะพิษไข้
"แทแท T_T"
"ที่นี่" แทยอนเอ่ยขึ้นเมื่อรู้สึกตัว พร้อมกับหันไปมองรอบห้อง เห็นผู้หญิงยืนตรวจเครื่องมืออยู่ข้างๆด้วย
"คุณแทยอนฟื้นแล้วเหรอค่ะ พยาบาลถาม เพราะคนไข้เริ่มฟื้นแล้ว"
"ที่นี่ โรงพยาบาล?"
"ใช่ค่ะ คุณร่างกายอ่อนเพลียมาก เพราะฉะนั้นนอนพักเถอะค่ะ"
"โทรศัพท์ฉันอยู่ไหน"
"นี่ค่ะ มีคนฝากจดหมายมาให้คุณด้วยนะค่ะ"
แทแท ฉันขอโทษนะ ที่บอกเลิกแท แต่ฉันมีเหตุผลจริงๆ เพราะฉะนั้นถ้าแทจะโกรธฟานี่ยังไง ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก
แค่อยากให้รู้ว่าฟานี่เป็นห่วงแทมากๆ ตอนนี้ก็ไม่สบายแล้วนะ กินยาด้วยรู้ไหม เพราะฟานี่ไม่ได้อยู่ดูแลแทแล้ว
แทต้องดูแลตัวเองมากๆ ฉันจะไปที่อื่นสักพัก ไม่ต้องมาตามหาละ ไว้มีโอกาสเราคงได้เจอกันใหม่
รักสมอ จากทิฟฟานี่ ฮวัง
"มีเหตุผลอะไรที่สำคัญกว่าฉันเหรอ แค่บอกมาแค่นั้นมันยากมากมายเลยใช่ไหม ฉันทำใจรับมันไม่ได้หรอกนะฟานี่ รักฉัน แล้วทำไมไม่ดูแลฉันละ ทำไม T^T"
แทยอนดึงสายน้ำเกลือออกจากหลังมือก่อนจะเริ่มอาละวาดข้าวของในห้องกระจุยกระจายไปหมด แจกันที่ตั้งอยู่ก็ปัดลงพื้น แก้วทั้งหมดทั้งมวลก็เอาไม่อยู่ซะแล้ว จนเสียงดังออกจากห้องนี้ไป พวกเพื่อนที่เดินมากำลังจะถึงก็รีบพากันวิ่งมาที่ห้องของแทยอน เมื่อเปิดประตูเข้าไป ก็พบแทยอนนั่งร้องไห้อยู่มุมห้อง พร้อมมือที่อาบเลือดเนื่องจากการโดนบาดจากเศษแก้ว
"แทยอน !!" ยุนอาตะโกนเสียงดัง ก่อนจะรีบคว้าร่างเล็กๆนี้มากอดไว้
"ฮือๆ ยุนอา ฟานี่ทิ้งฉัน ทิ้งไปแล้ว" แทยอนได้แต่พึมบอกเพื่อนที่สูงกว่าตัวเองหน่อย หยั่งคนไม่ได้สติ
พร้อมกับน้ำตาที่มันไหลออกมาไม่หยุด
"ไม่เป็นไรนะ ฟานี่คงมีเหตุผล"
"ไม่ ฉันกำลังจะบ้า แกรู้ใช่ไหมยุนอา ฉันกำลังจะเป็นบ้า T_T"
เพื่อนทั้งสองที่เดินตามเข้ามาก็กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ฮโยยอนรีบวิ่งไปเรียกพยาบาล
ส่วนซันนี่ก็ค่อยๆเก็บเศษแก้วที่ตกอยู่บนพื้น
"ขึ้นไปนอนบนเตียงเถอะนะ ฉันรู้ว่าแกอยากพักผ่อน"
"ยุน ฉันเจ็บตรงนี้ แทบจะทนไม่ไหวแล้ว หัวใจฉันมันเหมือนแตกเป็นเสี่ยงๆ
ฟานี่จะกลับมาหาฉันหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฮือๆ อึก"
".. ฉันจะไปตามหา ฟานี่ให้นะ แกนอนพักเถอะ"
"อื้อ อึกๆ T_T"
"ระวังนะซัน ฉันว่าไปเรียกแม่บ้านมาเก็บดีกว่า" ยุนอาบอกพร้อมดึงร่างเล็กๆนั้นไปนั่งที่โซฟา
ก่อนจะเดินออกไปตามแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดให้เรียบร้อย
ไม่นานนักหมอและพยาบาลก็รีบตรงเข้ามาจัดการติดเข็มเข้าเส้นเลือดของแทยอนให้เสร็จ พร้อมพันแผลให้ตอนนี้แทยอนก็นอนหลับนิ่งๆไปแล้ว เพราะพิษไข้และความเหนื่อยอ่อน
"แล้วฟานี่ไปไหน แกติดต่อได้ป่าว" ฮโยยอนเอ่ยถามเพื่อนทั้งสองที่นั่งอยู่ที่โซฟา ดูสีหน้าแล้วไม่ค่อยดีนักทั้งคู่
"ไม่อะ ปิดเครื่อง" ซันนี่ตอบกลับพร้อมกับส่ายหน้า
"ส่วนฉันก็ไปหาที่บ้านแล้ว แต่ไม่มีใครอยู่เลย เห็นคนแถวนั้นบอกว่าเพิ่งจะออกไป ฉันว่ามันน่าสงสัยจริงๆนะ ทั้งๆที่ ฟานี่ออกจะรักแทยอนมากขนาดนั้น เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันจะเข้าไปดูใหม่แล้วกัน"
ยุนอาเอ่ยพร้อมทำหน้าตาสงสัย ไม่คิดหรอกนะว่าคนรักของเพื่อนจะทิ้งแทยอนไปอย่างไม่มีเหตุผลเพราะดูสองคนนี้ก็รักกันดี ไม่ใช่เวลาที่อยู่ต่อหน้าเพื่อนๆเท่านั้น แต่เออยู่กันสองคนจะยิ่งรักกันมากกว่าซะอีก
..................................................................... TCB
writer talk : เง้ออ ทำไมคนไม่ค่อยเม้นกันเลยละค้าบ
นี่เค้าแต่งไม่ดี หรือว่าไม่อยากคอมเม้นกันนะ ToT
น่าเศร้าใจจริงๆ ตอนหน้ารออีกสี่วัน กำลังใจไรท์เตอร์หายหมดแล้ว
อึกๆ ตอนนี้คิมแทน่าสงสาร T_T พอกะไรท์เตอร์นะและ ฮ่าๆๆ
โอเคไม่พูดมากและ เดี๋ยวจะรำคาญเอาเปล่าๆ ขอบคุณทุกคอมเม้นนะที่นี้ด้วย
ความคิดเห็น