คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : level 6
level 6"
"ปิ๊งป่อง!!" ฉันเดินไปกดกริ่งหน้าประตูบ้านของซูยอนทันที เมื่อเดินมาถึง พร้อมกับรอคนมาเปิดประตูให้ อย่างเอื่อยๆ
"มาหาใครค่ะ" ป้าแม่บ้านเอ่ยถาม
"ซูยอนค่ะ ป้า ^^" ฉันตอบกลับพร้อมกับส่งยิ้มกว้างอย่างเป็นกันเองไปให้
ป้าคนนั้นได้แต่พยักหน้ารับ พร้อมยิ้มตอบ เปิดประตูบ้านให้กว้างขึ้นเชิงเชิญฉันเข้าสู่ตัวบ้าน
"ยังไม่ลงมาเลยค่ะ เดี๋ยวป้าไปตามให้นะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ นั่งรอก่อนก็ได้ หนูไม่รีบหรอกค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับยิ้มกว้างให้ ทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มๆ
"เอางั้นตามสบายค่ะ" ป้าแม่บ้านตอบกลับ พร้อมกับเดินออกไปยกน้ำมาให้ ก่อนที่ตัวเองจะไปทำงานที่คั่งค้างอยู่
"นี่ รูปเธอตอนเด็กๆเหรอเนี่ย ยัยลูกเป็ดน้อย" ฉันนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นบ้านซูยอน ขณะที่นั่งรอเฉยๆไม่มีอะไรทำฉันเลยเดินไปเดินมาในห้องนั้น
และเหลือบไปเห็นรูปซูยอนกับใครอีกคนในวัยเด็ก ฉันคิดว่าเด็กอีกคนที่ยืน อยู่ข้างๆคงจะเป็นซูจองแน่นอน รอยยิ้มกว้างๆในตอนเด็กนี่เธอดูสดใสจังน่ะ ฉันได้แต่คิดในใจ มีรูปๆนึงว่าคว่ำอยู่ด้วย ฉันเลยหยิบมาจะพลิกขึ้น แต่ก็ต้องปิดลงทันทีเมื่อเสียงซูยอนดังขึ้น
"นี่เธอ การดูรูปคนอื่นที่เค้าอุตสาห์ปิดไว้ นี่มันจะไม่เสียมารยาทไปหน่อยเหรอ"
"*-* ขอโทษ" ฉันหน้าเสียเลยล่ะ ที่ซูยอนพูดแบบนั้น แต่ก็คงจะจริง ฉันคงเสียมารยาทเกินไป ที่จะดูรูปที่เข้าไม่ต้องการให้ใครเห็น ว่าแต่จะมาตั้งอยู่ในห้องนี้ทำไมล่ะ น่าสงสัยใช่ไหม
"คุณหนูจะทานอาหารเช้าเลยหรือเปล่าค่ะ" ป้าแม่บ้านเอ่ยถามคุณหนูคนโตอย่างหวั่นๆ
"หนูยังไม่หิวเลยค่ะป้า" ซูยอนตอบกลับพร้อมทำสีหน้าเรียบเฉย นั่นก็ทำให้คนฟังพยักหน้าให้
"งั้นเดี๋ยวไปลงเรียนก่อนแล้วฉันพาไปกินนะ" ฉันบอก ซูยอนเลยหันมามองนิดหน่อย ก่อนจะเดินไปใส่รองเท้าของตัวเองที่อยู่ไม่ห่างนัก
ไม่นานเมื่อมาถึงที่ตึกลงทะเบียนเรียนต่อ ฉันเดินขึ้นตึกไปพร้อมๆกับอีกคน ตอนนี้รู้สึกว่าเริ่มอึดอัดแล้วล่ะ
เพราะตั้งแต่เข้าไปอยู่ในรถ ซูยอนก็ไม่ได้พูดอะไรกับฉันเลยแม้แต่น้อย และนั่นมันเป็นอะไรที่ฉันไม่ค่อยชอบเลย
ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอคนนี้คิดอะไรอยู่จริงๆ ฉันก็คิดพยายามหาเรื่องคุยน่ะ แต่อีกฝ่ายได้แต่เงียบนะสิ เห้อ !!
"หิวหรือยัง" ฉันก็ได้แค่นี้และนะวันๆ ฉันไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรกับคนที่พูดน้อยแบบนี้เหมือนกัน
"นิดหน่อย ว่าแต่เธอ หิวแล้วเหรอ"
"อื้อๆ ไปหาอะไรกินกันเถอะ"
"อยากกินผลไม้เคลือบน้ำตาลอีกจัง"
"เหรอ ไว้จะไปหาซื้อมาให้นะ ว่าแต่ในโซลมีรึเปล่าน้า ผลไม้เคลือบน้ำตาล ปุก!!!! โอ้ย จมูกฉัน -*-"
ฉันพูดอยู่ดีๆลูกบอลกลมๆก็ลอยเข้ามาโดนหน้าฉันเต็มๆ ตอนนี้ฉันเดินมาถึงสนามฟุตบอลของมหา'ลัยแล้ว และคิดว่า มันคงจะหาตัวการไม่ยากนัก ที่ทำให้จมูกฉันต้องโดนลูกบอลกระทบเข้าไปเต็มๆ (--") เห้อ ทำไมช่วงนี้ฉันเจอแต่อะไรแบบนี้นะ หรือว่าสวรรค์อย่างช่วยให้ซูยอนยิ้ม แต่ทำไมต้องมาลงที่ฉันล่ะ T^T
"เป็นอะไรหรือเปล่า ท่าทางเจ็บหน้าดูเลย" ผิดคาด นึกว่าคนข้างๆฉันจะหัวเราะซะอีก แต่ซูยอนเอ่ยถามพร้อมกับหันมามองหน้าฉันที่กำลังแดงอยู่
"ห่วงฉันเหรอ ^^" ฉันตอบกลับเพราะตอนนี้หน้าฉันชาไปแล้ว และไม่ได้รู้สึกอะไรเท่าไหร่
"ขอโทษครับ T_T" ชายคนนึงวิ่งมาเก็บบอลพร้อมหันไปขอโทษ
"วันหลังเล่นก็ให้มันดูดีๆหน่อยสิ ไม่ใช่ให้มันลอยมาโดนคนอื่นแบบนี้ ว้าย!!! เลือดกำเดาไหล"ซูยอนเอ่ยเสียงเรียบอย่างเย็นๆ ทำเอาคนฟังหนาวกันไปข้าง แต่ก็อุทานออกมาในที่สุด เมื่อเลือดกำเดาของยูริไหลออกมา โดยที่เจ้าตัวคงจะไม่รู้สึกอะไรด้วยซ้ำ
"ไหน ว้าก เลือดออก =[]=" ฉันถามพร้อมกับแตะที่จมูก และเลือดก็ออกจริงๆด้วย ก่อนจะถูกร่างบางดึงลากไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆ
"นั่งเฉยๆสิ (- -") บอกให้นั่งเฉยๆ แล้วก็เงยหน้าขึ้นด้วย" เจสสิก้าถึงกับบ่นอุบอิบเมื่อร่างสูงๆของยูริเอาแต่ก้มหน้า
และพยายามคว้าหากระดาษทิชชู่มาซับเลือด ตัวเจ้าคนร่างสูงเองที่อยู่ไม่สุก จะร่างบางถึงกับต้องเอ่ย
"โอ อะ อื้อ ทำไมต้องดุด้วยเล่า >O<" ฉันเอ่ยถาม พร้อมทำแก้มป่อง นี่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อยน้า ซูยอน อยากจะบอกว่าลูกบอลเมื่อกี้มันทำให้เราได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นก็เป็นได้ แต่มันก็เป็นเพียงช่วงสั้นๆเท่านั้นและนะ นี่ไม่รู้จะโทษมัน หรือขอบคุณดีน่ะ หรือว่าทั้งสองอย่าง ^^
"ก็ เอ่อ งั้นเธอจัดการไปเองแล้วกัน" ได้ยินดังนั้นร่างบางถึงกับอึกอักไม่รู้จะตอบอย่างไร สุดท้ายแล้วก็ตอบกลับตามสไตล์ของตัวเอง
"เง้อ ฉันแค่ถามเธอว่าทำไมต้องดุ ไม่ใช่ไม่ต้องการให้ดูแลซะหน่อย ....." ว้ากก ฉันหลุดพูดและ TOT ทำไงดีล่ะ แล้วฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อด้วย ที่สำคัญคือไม่มีคำพูดใดใดหลุดออกมาจากปากของซูยอนเลยแม้แต่น้อย
พอเลือดหยุดไหลเท่านั้น ฉันก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้ พร้อมจับมืออีกคนที่มองเหม่อไปที่อื่นโดยไม่ได้สนใจฉันเลยแม้แต่น้อย เดินมาที่รถ ก่อนจะพาคนคนนี้ไปหาอะไรทานที่ร้านอาหารร้านอร่อยประจำที่ฉันชอบมากับพวกเพื่อนๆ ^O^
ตอนแรก ซูยอนก็เหมือนจะไม่ชอบล่ะ เมื่ออาหารมาวางตรงหน้า ได้แต่ค่อยๆกินคำเล็กๆ รู้สึกว่าพอทานเข้าไปได้รสชาติเท่านั้นและ ถึงกับเอ่ยชมยกใหญ่ พร้อมกับบอกว่า ชอบร้านนี้ด้วย
"ถ้าเธอชอบฉันพามาบ่อยๆเลยก็ได้ ^^" ฉันบอกออกไปขณะที่กำลังจะดื่มน้ำ ร่างบางได้แต่พยักหน้าหงึกๆ
"ไปเดินเล่นกันไหม" เมื่อมาถึงที่บ้านของซูยอนฉันจงเอ่ยออกไป ก็ตอนนี้ไม่อยากกลับบ้านนิ กลับไปก็ไม่มีคนอยู่ คุณพ่อคุณแม่ก็อยู่ต่างประเทศ ส่วนพี่ชายก็ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันเลยไม่มีเพื่อนเล่นไม่รู้จะกลับไปทำไม
"นี่ ไม่มีอะไรทำหรือไง" ซูยอนเอ่ยเสียงเรียบ พร้อมกับทำหน้าตาเฉยชาอีกแล้ว
"ก็ทำอยู่นี่ ^0^"
"ทำอะไร ที่ว่าของเธอน่ะ"
".... น่านะ ไปเดินเล่นกัน" ซูยอนใครบอกว่าฉันไม่มีอะไรทำ ฉันก็กำลังรักษาโรคเย็นชาของเธออยู่ยังไงล่ะ ^0^
"ไม่เอาหรอก ฉันไม่ไปกับคนแปลกหน้า"
"((- -;))" ฉันได้แต่ทำแก้มป่องเมื่ออีกคนเห็นฉันเป็นแค่คนแปลกหน้าเท่านั้น เย็นชาที่สุดในโลก เง้อ
ซูยอนหันหน้าไปมองยูริที่ได้แต่เงียบ ก่อนจะเดินตรงออกจากบ้านไปที่สวนของตน อย่างว่าและ ฉันก็ได้แต่เดินตามไปต้อยๆเท่านั้น
"คุณหนู O_O!!!" ลุงที่กำลังรดน้ำต้นไม้ในยามเย็นอยู่ถึงเอ่ยเอ่ยขึ้นทันทีด้วยน้ำเสียงและหน้าตาที่ดูค่อนข้างตกใจเลยทีเดียว ที่คุณหนูคนโตออกมาเดินเล่น
"อะไรค๊ะลุง ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้" ซูยอนตอบกลับพร้อมกับยิ้มบาง
"เอ่อ เปล่าครับ ^^" ชายคนนั้นพยักหน้าตอบกลับ พร้อมส่งยิ้มกว้างมาให้ นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้จากคุณหนูของตน
"อ่ะ" ฉันหันไปมองทั้งสองยิ้มๆ ถอดเสื้อกันหนาวของตัวเองออกไปใส่ให้ซูยอน เพราะอากาศข้างนอกมันค่อนข้างเย็นเลยล่ะ
"ขอบคุณ แล้วเธอไม่หนาวเหรอ" ซูยอนหันมาถาม
"นิดหน่อยน่ะ ฉันกลัวเธอไม่สบายมากกว่า เธอพูดเยอะๆหน่อยก็ได้น่ะ ฉันไม่กัดหรอก ^^" ฉันตอบกลับไปตามความจริง และแน่นอนว่าฉันคงจะแข็งแรงกว่าซูยอนเยอะนะ
"....."
"ไปกันเถอะ" ฉันเอ่ยพร้อมจับมือคนร่างบางนี้เอาไว้ จะได้เดินไปทางเดียวกัน
"จะพาฉันไปไหน (>,<)" ร่างบางได้แต่โวยวาย
นั่นทำให้ลุงที่รดน้ำต้นไม้อยู่หันมามองด้วยรอยยิ้ม เพราะคุณหนูไม่ค่อยพูดกับใครเลยตั้งแต่คุณท่านเสียไป แต่เห็นแบบนี้แล้วก็วางใจในตัวยูรินัก
"ซูยอน เธอน่ะ เป็นแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว ฉันก็อยากให้เธอยิ้มบ้าง เพราะฉะนั้นไปเดินเล่นกับฉันเถอะ"
"เดี๋ยวฉันมา นั่งรอตรงนี้ก่อนน่ะ ^^" ฉันบอกเมื่อมาถึงสวนสาธารณะใกล้ๆบ้าน เมื่อนั่งเล่นไปสักพัก ฉันหันไปเห็นรถขายขนมพอดี แต่ไม่รู้ซูยอนจะเห็นหรือเปล่า เลยขอตัวออกมาซื้อขนมซะหน่อย
ร่างบางนั้นได้แต่พยักหน้าตอบก่อนจะมองไปรอบๆสวนอย่างสบายใจ และไม่ได้มองทางทียูริลุกออกไปเลยสักนิด
"พี่ค๊ะ ช่วยเก็บลูกบอลให้หนูหน่อยนะค่ะ ^0^" เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆเดินมาขอความช่วยเหลือจากเจ้าหญิงน้ำแข็งคนนี้
"อ่ะ จ๊ะ อยู่ตรงไหนล่ะ" ซูยอนได้แต่ยิ้มบาง ก่อนจะถูกจูงมือไปเมื่อตอบรับคำแล้ว
"ตรงนั้นค่ะ" เด็กน้อยชี้ไปยังสระน้ำที่อยู่ไม่ห่าง พร้อมกับลูกบอลที่ลอยอยู่
"โอ่ มันอยู่ในน้ำนิ แล้วพี่จะเก็บยังไงดี"
เมื่อเดินกลับมาถึงที่ ฉันก็มองไม่เห็นแม้แต่เงาของซูยอนเลย นั่นทำให้ฉันค่อนข้างวิตกกังวลเป็นอย่างมาก ไม่รู้ว่าทำไมหรอก แต่ฉันต้องหาซูยอนให้เจอ พร้อมกับวิ่งไปทั่วๆ จู่ๆสายตาฉันก็ไปหยุดอยู่ที่ ร่างบางคนที่ฉันกำลังหาตัวอยู่พร้อม กับเด็กตัวน้อย ที่ดูพยายามกำลังจะเก็บลูกบอลในสระ
"อ่าว ซูยอนหายไปไหน =[]= ตายล่ะหว่า อ่ะ อยู่ตรงนั้นเอง ว่าแต่ไปทำอะไรนั่น (><")"
"น้องสาว พี่ฝากนี่ไปให้พี่คนนั้นหน่อย แต่รออีกก่อนนะ เดี๋ยวพี่เก็บลูกบอลให้ ^^"
ฉันเอ่ยเมื่อเดินไปใกล้ๆพร้อมกับส่งอมยิ้มอันใหญ่ไป
"ค่ะ ^0^" เด็กคนนั้นพยักหน้ายิ้มๆ
"ว้ายยย ตู้ม!!" ซูยอนได้แต่ร้องออกมาเสียงดัง ก่อนที่ร่างกายของตนจะตกลงไปในน้ำ นั่นทำให้ฉันได้แต่อ้าปากค้าง พร้อมกับกระโดดลงไปอย่างไม่ลังเล เพื่อไปช่วยอีกคนที่ว่ายน้ำไม่เป็น และกำลังจะจมน้ำด้วย O_O!!! ฉันล๊อกคอคนจมน้ำมา และพยายามส่งร่างนั้นขึ้นจากสระ ก่อนจะกระโดดตามขึ้นมา เด็กน้อยคนนั้นได้แต่ทำหน้าวิตกกังวล
"พี่เค้าไม่เป็นไรหรอกนะ ^^" ฉันเอ่ยออกไป ก่อนจะเริ่มกดที่หน้าอกของร่างบางเพื่อช่วยชีวิตด้วยมือทั้งสองข้าง แต่กลับไม่มีปฏิกริยาตอบสนองใดใด ฉันจึงตัดสินใจจะเป่าลมเข้าไปในปากของอีกฝ่าย ไม่นานนักร่างบางก็สำลักน้ำออกมา และนั่นทำให้ฉันค่อยสบายใจหน่อย
"ไม่เป็นไรน่ะ เธอปลอดภัยแล้ว" ฉันกอดคนตรงหน้าคลายๆเพราะซูยอนกำลังมองลงไปที่สระน้ำ ด้วยสายตาหวั่นๆ
"อะ อื้อ >///<" ซูยอนได้แต่พยักหน้ารับ พร้อมกับพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ถูกฉันกดลงไปนอนบนตักก่อน
"นอนเฉยๆเถอะ เดี๋ยวฉันไปเก็บลูกบอลให้น้องเค้าก่อน ^^
"ทำไมต้องเป็นห่วงฉันขนาดนี้ด้วย"
"เอ่อ ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ ไม่มีเหตุผลหรอก"
"อื้ม"
"พี่ค๊ะ พี่คนนั้นเค้าฝากมาให้พี่ค่ะ"
"เอ๊ะ >,.<"
"ไม่ดีใจเหรอค่ะ แฟนพี่ให้เลย น่ารักดีนะคะ"
"เอ่อ คือเค้าไม่ใช่....."
ฉันว่ายน้ำไปเก็บลูกบอลสีชมพู ก่อนจะปีนขึ้นมาจากบ่อ ส่งให้เด็กตัวเล็กๆที่ยิ้มแป้นอยู่
"ขอบคุณน่ะคะพี่สุดหล่อ รักกับแฟนพี่ไปนานๆเลยน่ะ ^0^"
"อื้อๆ วันหลังเล่นระวังๆหน่อยนะ"
"ค่ะ ^^"
"ลุกไหวหรือเปล่า ไม่ไหวสินะ ขี่หลังฉันแล้วกัน อากาศก็เริ่มเย็นแล้วด้วย"
"ไม่เอา น่าอายจะตายไป >o<"
"เอาเหอะน่า เดี๋ยวก็ได้หนาวตายหรอก" ฉันบอกออกไปก่อนจะหันหลังให้ซูยอนขี่คอ พร้อมกับกระชับแขนให้แน่นขึ้นเมื่อร่างบางขึ้นมาแล้ว
"เห็นฉันเป็นเด็กรึไง ถึงซื้ออมยิ้มมาให้น่ะ" ซูยอนเอ่ยพร้อมกับใช้อมยิ้มหลากสีตีเข้าที่ศีรษะฉันเบาๆ
"ก็เวลาเธอกินมัน เธออาจจะยิ้มขึ้นมาบ้างก็ได้นิ ^^"
ติงต๊อง นั่นเป็นคำคำหนึ่งที่ผุดขึ้นในใจของซูยอน พร้อมกับอาการหนาวสั่นๆอยู่น้อยๆ
"ตายล่ะ มือฉัน =[]=" ฉันลืมนึกไปเลย เพราะว่ามือฉัน พี่ลีน่าย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามโดนน้ำ แต่ตอนนี้มันก็ไม่ได้รู้เจ็บอะไรเท่าไหร่หรอก
"O_O!! เป็นอะไรหรือเปล่า แล้วทำไงล่ะทีน... เอ่อ เปล่าหรอกนะ ฉันไม่ได้เป็นห่วงเธอสักหน่อย"
"(^_________^)" ฉันได้แต่ยิ้มกว้างเท่านั้นและ รู้ๆอยู่ว่าคนข้างหลัง ฉันก็น่าจะเป็นห่วงฉันบ้าง ไม่งั้นคงไม่ถามอะไรเยอะขนาดนี้หรอก
"ไม่ต้องมายิ้มแบบนั้นเลย"ซูยอนเอ่ยพร้อมกับเอาอมยิ้มเคาะเข้าที่ศีรษะของฉันอย่างไม่หยุดหย่อน
"อ่าว ฉันยิ้มมันผิดด้วยเหรอ เป็นห่วงฉันก็บอกมาเถอะ"
"เปล่า (- -")"
"หึหึ น่ารักจริงๆเลยนะเธอเนี้ย ถึงภายนอกจะดูเป็นคนเย็นชาสักหน่อย แต่จริงๆแล้วเธอเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นมากๆเลย แค่ไม่รู้จะแสดงออกมาด้วยวิธีไหนใช่ไหมล่ะ ^^"
"พูดมาก รีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ"
..................................................................................................
Writer Talk: ขอโทษอีกครั้งที่เอามาลงช้า เน็ตบ้านไรท์เตอร์ไม่ไหวจะเคลียร์มากๆ ToT
ให้ตายเถอะ แง่ๆๆ งานเยอะ โทรศัพท์หาย อะไรนักหนา - -" ก๊ากก ไรท์เตอร์ขี้บ่น
ไว้ตอนหน้าจะมีเคลียร์ คราวนี้ลงให้สองตอนเลยเอา จะทันไหมนี่ 0_0 ฮ่าๆ ทันๆ
ขอบคุณทุกคอมเม้นจ้า รู้สึกว่าช่วงนี้ลดน้อยถอยลงไปเยอะมากเลยแหะ
ไม่ค่อยมีกำลังใจ เง้อออ แต่ยังไงก็จะสู้ต่อไป ฮ่าๆ บะบาย เจอกันตอนหน้า หลับฝันดีนะ ^^
ความคิดเห็น