คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : level 4
Level 4"
Jessica side"
ฉันจอง ซูยอน พวกเธอคงรู้จักฉันดีแล้วสินะ ฉันลงมาจากรถของคนร่างสูงที่ดูโตกว่าฉันหน่อย เดินเข้าบ้านมาด้วยความไว เห็นเธอคนนั้นกำลังคุยกับป้าแม่บ้านอยู่ด้วยละ ฉันรีบวิ่งขึ้นมาก่อนที่ใครจะได้ถามอะไร พวกเค้าทำหน้าเซ็งๆกันด้วย ฉันพาตัวเองเข้าไปในห้องนอนเพื่อล้างหน้าและแต่งตัวซะใหม่ ตอนนี้หน้าฉันโทรมมากๆเลยล่ะ = =;
ฉันพาตัวเองออกมาจากห้องนอน ถัดไปคือห้องนอนของซูจอง ฉันได้แต่กลืนน้ำลายฝืดคอ ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไป ทุกๆอย่างในห้องนี้ยังเป็นเหมือนเดิม เพียงก็แต่ว่า สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือซูจองไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว
ฉันพยายามกลั่นน้ำตาที่มันกำลังจะไหลออกมา รีบปิดประตูลงและพาตัวเองมายังรถของยัยร่างสูง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเค้าถึงอาสาพาฉันไป จริงๆแล้วเค้าเคยบอกชื่อกับฉัน แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก ตอนนี้จึงยังไม่รู้ชื่อเค้าเลยด้วยซ้ำ เพียงแต่เค้าเป็นคนดีมากๆคนนึงเลยล่ะ แต่ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าเค้าจะคิดอะไรไม่ดีกับฉันหรือเปล่า
เมื่อรออยู่ในรถนานสองนานก็พบว่าร่างบางกำลังเดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่ของตน แถมแต่งตัวซะน่ารักเชียวละ ^-^
"เธอแต่งตัวน่ารักดีนะ" ฉันเอ่ยชมออกไปก่อนจะคาดเข็มขัดของตนเองซะ
"จะไปกันได้หรือยัง เธอรู้แน่นะว่าอยู่ไหน"
"แน่นอนสิ ^^" ฉันขับรถออกและได้แต่บ่นพึมพำในใจ "ยังเย็นชาเหมือนเดิมเลยแฮะ"
ขณะนี้ขับออกมาได้เวลานานพอควรกว่าจะมาถึงที่หมาย ที่นี่เป็นที่ที่สวยที่นึ่งเลยล่ะ เป็นภูเขาที่พ่อซูยอนได้ซื้อไว้
มองไปข้างหน้าเป็นทะเลอันกว้างใหญ่ลมพัดเรื่อยๆ บริเวรนั้นเป็นพื้นหญ้าสีเขียวมีดอกไม้นานาชนิดส่งกลิ่นหอมไปทั่ว
ฉันได้แต่ระบายยิ้มออกมาเท่านั้น
"คริสหลับให้สบายนะ พี่รักเธอมากกว่าใครๆ เพราะงั้นเธอคงมองลงมาเห็นพี่บ้าง" ซูยอนได้แต่บอกออกไปกับสายลมที่พัดมาเรื่อยๆ หลับตาพริ้ม คิดซะว่าสายลมนั้นคือน้องสาวของตน ฉันยิ้มออกมา เมื่อทอดสายตาออกไปกว้างๆ มองทะเลสีครามตรงหน้าเช่นเดียวกับอีกคน
"ซูจองคงมองเธออยู่ที่ไหนสักแห่งแน่ๆ ฉันมีสัมผัสที่หกน่ะ จะบอกให้ ^^"
"หื้อ ?"
"อ่าว ไม่เชื่อเหรอ รอบๆนี้ มีคนมองเราอยู่หลายคนเลยล่ะ"
"เอ๊ะ T0T เธออย่ามาทำให้ฉันกลัวน่า"
"^^"
"อื้อ ซูจอง พี่จะไม่ร้องแล้ว ต่อจากนี้ไปพี่จะ.."
"ยิ้ม ? ใช่ไหม"
"...." ซูยอนได้แต่เงียบ ฉันเริ่มรู้สึกเลยว่าการทำให้คนคนนึงยิ้มให้ได้ออกมาอย่างจริงใจนี่เป็นอะไรที่ยากลำบากเสียจริง
แต่ถึงยังไง ฉันก็ยังต้องพยายามต่อ เพราะว่าฉันสัญญากับตัวเองไว้ ว่าจะทำให้เธอยิ้มให้ได้
"พี่ไปก่อนน่ะ ไว้จะมาใหม่" ซูยอนที่ลุกขึ้นอย่างรีบๆทำให้ฉันหันไปมองอย่างสงสัย ก่อนจะตรงเข้าไปคว้าข้อมือคนที่กำลังจะเดินออกไป
"ซูยอน"
ร่างบางได้แต่ใช้มืออีกข้างปาดน้ำตาไว้ ไม่ให้ไหลออกมา ดูแล้วน้ำตาที่อัดอั้นไว้ในใจก็ไม่สามารถจะเก็บมันได้อีกต่อไป ปล่อยมันออกมาพร้อมเสียงโฮ เพียงเล็กน้อย ฉันเลยดึงคนคนนั้นมากอดไว้พลางลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ เผื่อเค้าจะรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ฉันส่งไปบ้าง ไม่ใช่จะให้คิดว่าอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ลำพังเหมือนที่อีกฝ่ายคิด
"ไหนบอกว่าจะไม่ร้องแล้วไง"
"ฮือๆ ฮึก" นั่นเป็นเสียงที่เล็ดลอดออกมาเพียงเบาๆ ซูยอนยังคงเงียบ และร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ
จากร่างกายที่ไม่ค่อยแข็งแรงอยู่แล้วจึงทำให้สลบไป
"ซูยอน จอง ซูยอน ฟื้นสิ (><;)" ฉันได้แต่เขย่าร่างบางๆตรงหน้า
ก่อนจะรีบอุ้มกลับมาไว้ที่รถและพอจะหาที่พักแถวนั้นเพื่อรักษาคนป่วยก่อน
.
.
"นี่เธอ ที่นี่"
"เธอเป็นลมนะซูยอน ฉันเลยพามาหาที่พักใกล้ๆก่อน ไว้ดีขึ้นแล้วค่อยกลับ"
"กินนี่ก่อนแล้วกัน จะได้กินยานะ ระวังร้อนล่ะ"
"ขอบคุณนะ"
"อื้อ ทำไมชอบคิดว่าอยู่คนเดียวบนโลกที่สวยงามใบนี้ล่ะ ซูยอน ^^"
"ก็ มันไม่ได้สวยอย่างที่เธอคิดไว้หรอกนะ"
"จริงๆแล้ว โลกใบนี้มันมีอะไรสวยงามอีกเยอะ เพียงแต่ว่าเธอ อยู่กับอดีตมากเกินไปหรือเปล่า"
"....."
"ฉันจะทำให้เธอมองโลกในมุมกว้างๆเอง แต่ตอนนี้เธอต้องกลับมายิ้มเหมือนตอนเด็กๆก่อน ^^"
"เรื่องอะไรฉันจะต้องฟังเธอด้วย"
"น่านะ ยิ้มนะยิ้ม"
"ใครจะมายิ้มได้ น้องสาวฉันเพิ่งเสียนะ -.-"
"แต่นี่มันก็หลายอาทิตย์จนจะเดือนนึงแล้วนะ ซูยอน"
"ก็นั่นและ"
"=[]= เห้อ เอาละยังไงเธอก็ต้องยิ้มให้ได้"
"เมื่อไหร่จะได้กลับบ้าน --"
"แต่เธอยังไม่หายเลยนะ" ฉันมองอีกฝ่ายนิดหน่อย ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ร่างบางคนนี้ ซูยอนได้แต่ขยับหน้าหนี ฉันใช้มือเรียวยาวเปิดผมที่ปิดหน้าฝาขึ้น ก่อนจะดันไปแตะกับหน้าผากของอีกฝ่าย
"ตัวยังร้อนอยู่เลย กินยาแล้วนอนพักเถอะ ^^"
"อะ อื้อ >//<" หน้าแดงเพราะเป็นพิษไข้หรือว่าหน้าแดงเพราะถูกยูริเอาหน้าผากมาแตะก็ไม่รู้
"งั้นเดี๋ยวฉันมา ลงไปหาอะไรกินก่อนนะ" เมื่อฉันบอกออกไป ซูยอนได้แต่พยักหน้ารับ
Rrrr rrrr~ เสียงโทรศัพท์ของยูริดังขึ้นเมื่อยูริเดินออกไปจากห้องพัก พร้อมกับวางโทรศัพท์ของตนไว้ที่โต๊ะข้างเตียง
ซูยอนที่คิดอยู่ว่าจะรับดีหรือไม่รับ สุดท้ายแล้วก็ต้องกดรับในที่สุดเมื่อคนปลายสายโทรมาถึงสามสี่ครั้ง
"สวัสดีค่ะ"
"ยูล แกอยู่บ้านรึเปล่า"
"เอ่อ คือว่าคนนั้น ออกไปหาอะไรกินนะค่ะ มีอะไรฝากไว้ที่ฉันก็ได้"
"อ่าวเหรอ แล้วนั่นใครเอ่ย"
"ฉันซูยอนค่ะ"
"ซูยอน งั้นฝากบอกยูลด้วยว่า ให้โทรกับหาฉัน แทยอน"
"ค่ะ"
"แค่นี้และ ขอโทษทีรบกวนนะ" แทยอนบอกออกไปเสียงเรียบ ก่อนจะกดวางสายเมื่อรู้ว่าปลายสายรับทราบแล้ว
"เพื่อนงั้นเหรอ ทำไมไม่เคยได้ยินชื่อ (><")"
.
.
"ซูยอน ขอโทษที่ทำให้ตื่น (><")" ฉันเอ่ยขอโทษอีกฝ่ายไปเมื่อร้องเพลงออกมาเบาๆและคิดว่าปลุกอีกคนให้ตื่นขึ้น
"ไม่เป็นไร นี่เธอ เมื่อกี้เพื่อนโทรมาแนะ" ซูยอนตอบกลับพร้อมยื่นโทรศัพท์เครื่องสวยของฉันส่งมาให้
"เหรอ ใครอะ"
"เค้าบอกว่าชื่อแทยอนนะ คิดว่า"
"อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวค่อยโทรกลับ นี่กี่โมงและเนี่ย โอ สองทุ่ม วันนี้ค้างที่นี่แล้วกันพรุ่งนี้เช้าจะได้กลับบ้าน"
ฉันบอกออกไปแบบนั้นเพราะถ้าให้ขับรถกลับโซลตอนนี้คงจะไม่ปลอดภัยเท่าไหร่ กว่าจะถึง เที่ยงคืนพอดี เง้อ
"ออกไปเดินดูของกันไหม ที่นี่มีของขายเยอะแยะเลยตอนกลางคืน ^^"
"ไปกันๆ" ฉันจูงมือซูยอนออกมาจากห้องพักเพราะอีกฝ่ายได้แต่เงียบ ซูยอนนอนพักมาเยอะแล้ว ต้องออกไปสูดอากาศซะหน่อยก็คงจะดีกว่า คิดเหมือนฉันไหม ^^
"นี่อะไรอ่ะ" ซูยอนเอ่ยถามเมื่อมาเจอของแปลกตา เห็นว่ามันเป็นอะไรเสียบไม้ และมีสีน้ำตาลๆ คงไม่ใช่ลูกชิ้นหรอกนะ ><"
"เอ่อ ผลไม้เคลือบน้ำตาลไง อร่อยนะ ลองกินดูไหม พี่เอาไม้นึง ^^"
"ขอบคุณนะครับ ^^"
"แง่มๆ"
"อร่อยหรือเปล่า"
"อื้อๆ อร่อย"
"แปะ (--") อะไรเย็นๆ"
"ฮา ฮ่าๆ" เสียงผู้คนที่อยู่แถวนั้นหัวเราะกันเสียงดัง ไม่ต่างจากร่างบางที่ยืนอยู่ข้างๆ รายนั้นก็หัวเราะออกมาเหมือนกัน
"น่าสงสาร" มีเสียงหนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้น ฉันก็ว่าอย่างงั้นและ ทำไมต้องเป็นฉันที่โดนเนี่ย (==")
"ไอติมมาจากไหน !!! ฉันไม่ได้สั่งนะ T^T"
"ขอโทษครับ พอดีโยนแรงไปหน่อย ถ้าไม่รังเกียจ เราให้คุณทานฟรีไม่อั้นเลยนะครับ ผมต้องขอโทษจริงๆ"
"ฉันขอล้างหน้าก่อน ==" อายเค้านะเนี่ย ดูเด่เด็กหัวเราะเต็มเลย"
"ฮ่าๆ คิคิ ตลกเนอะ"
"ไปตรงโน้นเถอะ หรือว่าจะกินไอติมฟรีก่อน ฮ่าๆ"
"ไม่ล่ะ เรียกค่าเสียหายดีไหมนี่"
"(-.-) แค่ไอติมหล่นใส่"
"ล้อเล่น ทำหน้าซีเรียสไปได้ ฮ่าๆๆ ไปๆเดินไปตรงไหน"
"โน้น"
"จ๊ะๆ อะไรนี่ เขียนคําอธิษฐานลงไปในเรือใบไม้นี่เหรอ ถึงว่าทำไมคนเยอะ ซูยอน อ่าว ไปไหนแล้วอ่ะ
ซูยอน คนเยอะขนาดนี้จะหาเจอได้ไง ><;"
"อ่า ซูยอนอยู่นี่เอง หาตั้งนาน นึกว่าจะหายไปซะแล้ว (><")
"^^" ร่างบางได้ยิ้มออกมาน้อยๆพร้อมส่งใบไม้แผ่นเรียบมาให้
"^0^ ขอบคุณนะ" ฉันแต่ยิ้มกว้างตอบ ยังไงซูยอนคนนี้ก็ยิ้มออกมาบ้างแล้ว ดีใจจัง วู้วู้ ถ้าพ่อเธอเห็น
คงจะมีความสุขนะ ฉันคิดว่า
"เขียนเสร็จแล้วเหรอ"
"อื้อ"
"ขออะไรอ่ะ"
"บอกแล้วคำอธิษฐานก็จะไม่เป็นจริงสิ" ซูยอนเอ่ย ฉันได้แต่พยักหน้ารับก่อนจะเดินเอาใบไม้ใบนี้ไปลอยน้ำพร้อมๆกัน
"ฉันขอให้เธอยิ้มกว้างๆในทุกทุกวันน่ะ ซูยอน ^^"
ฉันได้แต่ยิ้มออกมาเมื่อใบไม้ที่ฉันขอพรไป มันไปไกลแล้ว ก่อนจะจับมือร่างบางคนนี้เดินไปด้วยกัน เพราะกลัวจะคลาดกันอีกรอบนะสิ ^^
"หนึ่งปีขอได้กี่ครั้งเหรอ"
"ครั้งเดียวและมั้ง"
"อ๋อๆ หิวหรือยัง ไม่เหรอ งั้นไปเดินเล่นเกมกันไหม"
"เธอหิวหรือเปล่า"
"ไม่นิ เพิ่งกินมาเอง ฉันกลัวเธอไม่สบายอีก ถ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ จะได้สบายใจหน่อย"
"....."
นี่ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไม ฉันต้องห่วงซูยอนขนาดนี้ด้วย ทั้งๆที่ปกติฉันก็ค่อนข้างดูแลคนรอบข้างอยู่เสมอๆ
แต่กับคนนี้ฉันรู้สึกแปลกๆและ ใบหน้าที่เรียบเฉยนั้นทำให้ฉันอยากทำให้เธอยิ้ม ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข
เห้อ ฉันเริ่มไม่เข้าใจตัวเองซะแล้วสิ หรือว่า ฉันจะรักเธอเข้าแล้ว จอง ซูยอน
.................................................................. TCB
ไรท์เตอร์กลับมาแล้ววว มาส่งฟิคก่อนจะไม่ได้ส่ง =="
ยังอึนๆกันต่อไป ฮ่าๆ สิก้าเริ่มยิ้มมั้งและ ดีใจไหม
น่าจะถามยูล ก๊ากก ไปแล้วค้าบ ไว้มาส่งตอนหน้า เร็วๆนี้ ^^
ขอบคุณทุกคอมเม้น ^________________________^
ความคิดเห็น