ผมชื่อคุณ...เมื่อผมต้องเจอกับยัยตัวร้าย...

ลำดับตอนที่ #1 : (การพบกันที่ไม่น่าจดจำเอาเลย)

แต่ละตอนจะยาวมากๆนะ  ยังไงก็ติ-ชมกันด้วยน่อ
----------------------------------------



สวัสดีครับ...

วันนี้ท้องฟ้าก็ยังสดใสเหมือนเดิม   แสงแดดจ้ามากจนทำให้ผมที่เงยหน้าขึ้นมองอดแสบตาไม่ได้...  อากาศก็ร้อนมากด้วยเช่นกัน  แต่ผมว่าวันแบบนี้ถ้าได้เจออะไรตื่นเต้นมันคงทำให้ชีวิตมีสีสันมากขึ้นนะ   ตอนนี้ผมกำลังเดินทางไปโรงเรียน...    ก็ไกลจากบ้านผมพอสมควรเลยแหละ  

โครม!!!!!!!!!!!

สะ...เสียงอะไรเนี่ย ?   ผมรีบหันหลังกลับไปดูทันที   ...และสิ่งที่ผมพบก็คือเด็กสาวมหา'ลัยคนหนึ่ง  เธอกำลัง... เอ่อ...เตะหรือกระทืบดีนะ ?  เตะละกัน  เธอเตะมอเตอร์ไซค์ของเธออยู่ครับ   นี่ไม่เสียดายเลยหรือไงนะ ?   ...อันที่จริงเอาพาหนะมา รร. มันผิดกฏนี่นา

"คุณครับ  มอเตอร์ไซค์เป็นอะไรหรือครับ"   

เธอหันขวับกลับมามองผมด้วยสายตาเหมือนจะขย้ำผมให้ตายเดี๋ยวนั้นเลย   ...ผมทำอะไรผิดรึเปล่าเนี่ย ?

"จะไปไหนก็ไปเลยไป๊!!!!!!!"    โอ้ว...  อะไรกันเนี่ย  

"ผมหวังดีนะครับ  เผื่อผมจะช่วยคุณได้บ้าง"    

"ฟังไม่รู้เรื่องเหรอไง !?  รีบไปก่อนที่ฉันจะถีบนายเหมือนรถเซงกะบ๊วยนี่!!!"

เธอพูดแล้วยกเท้าขึ้นมาทำท่าเหมือนจะถีบผมจริงๆ   ผมเลยหันหลังกลับแล้วเดินไปแต่โดยดี...  แต่เธอจะรู้ไหมนะ  ตอนที่ยกเท้าน่ะ...  กระโปรงมัน...  เฮ่อ  ไม่อยากจะพูด   แต่เธอเนี่ยสุดๆไปเลย  ผมยังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนอารมณ์ร้อนขนาดนี้มาก่อน  

"แอ๊ฟ!!!!"    เจ็บ!

"โย่ว  วันนี้มาเร็วกว่าทุกวันแฮะ ไอ้คุณ"
 

โธ่  ที่แท้ก็เพื่อนของผมนี่นา  ไอ้เต้ย...

"เออ  นี่  วันนี้เรียนเสร็จแล้วไปเดินสยามกันมั้ย"  

"ไม่เอา  เบื่อ  ไปทุกวี่ทุกวัน"

"โห่  'ไรว้า  ที่สยามสาวสวยเยอะนะเว้ย!"    เต้ยยังคงคะยั้นคะยอผม

"แต่ไปทีไรก็ไม่เห็นได้แฟนกลับมาซักที...  ไม่เห็นจะสนุกเลย" 

"ตามใจ  ข้าไปเรียนก่อนนะ...เอ็งรีบตามมาล่ะ"

พอเต้ยเดินไปแล้ว  ผมก็รู้สึกว่าตัวเองหิวน้ำ  เลยไปกดน้ำมะพร้าวกระป๋องจากตู้มา

กึง!

"เฮ้ นายน่ะ!"

ผมหันไปมองตามเสียงเรียก

แม่สาวมหาประลัยที่จะถีบผมตรงหน้าโรงเรียนนี่นา!   คราวนี้อะไรอีกล่ะ ? 

"ครับ  มีอะไรครับ?"

"ฉันอยากกินน้ำมะพร้าว"

"อ๋อ...  เชิญกดได้เลยครับ"     ผมรีบถอยออกห่างจากตู้

"ฉันอยากกินน้ำมะพร้าวกระป๋องนั้น!"    เธอชี้มาที่มือผม   น้ำมะพร้าวที่ยังไม่ได้เปิด

"มันก็เหมือนกันทุกกระป๋องไม่ใช่เหรอ..."

"มันจะไปเหมือนได้ไงเล่า!  ก็ไอ้ที่นายกดไปน่ะมันกระป๋องสุดท้าย!!"

ผมหันไปมองปุ่มสถานะ   ...เออ  จริง  มันหมดจริงๆด้วย   แถมคุณเธอก็ท่าทางจะเอาให้ได้อีกต่างหาก

"อ้ะ...งั้นคุณเอาอันนี้ไปก็ได้"

"อืม  ดี  แต๊งกิ้ว"   เธอคว้ากระป๋องในมือผมแล้วเดินก้าวฉับๆไป   โดย... ไม่จ่ายตังค์

"เดี๋ยวครับ  ยังไม่ได้จ่ายตังค์"

"อะไร ?  แค่น้ำกระป๋องเดียวก็งกเหรอ...   ผู้ชายสมัยนี้ทำไมใจแคบกันจังห๊า !?"

"อย่าเสียงดังได้มั้ย   ค่อยๆคุยกันสิ"  

"โว้ย!! ไม่คงไม่คุยแล้วโว้ย!!"

พอตะโกนใส่ผมจนพอใจแล้ว  เธอก็เดินกระแทกเท้าจากไปโดยไม่จ่ายเงินค่าน้ำอีก
ตามเคย.... แบบนี้มันปล้นกันชัดๆ! 

"เอาเถอะ"   ผมปลอบตัวเองแล้วรีบเดินไปที่ห้อง   ในใจก็หวังว่าวันนี้คงไม่ได้เจอยัย
มหาโหดเมื่อกี้อีก

แต่ทันทีที่ผมเดินเข้าห้อง   ความหวังของผมก็พังทลายลงในทันที   ...เธอกำลังนั่งอยู่ตรงที่ประจำของผม  ฟังเพลง  ควงปากกา  และผิวปาก    และก็เหมือนสายตาของผมจะไปสะกิดเธอเข้าทำให้เธอหันมามองและขยับปากพออ่านออกมาได้ว่า  ..."มองอะไร"...  

"สวัสดีครับ  เจอกันอีกแล้วนะ"    ผมทัก

"อือ  แต่ก็ไม่ได้อยากเจอหรอก"     เหอะๆ  ทำอย่างกับว่าผมอยากเจอคุณจะเป็นจะ
ตาย...

"วันนี้อารมณ์ไม่ดีเหรอ"  

"แล้วนายเห็นฉันนั่งหัวเราะเอิ๊กอ๊ากหรือยังไง ?  ถามอะไรไม่ดูมั่งเลย"  

"ผมแค่อยากรู้ว่าคุณเป็นอะไร"

"เราเคยรู้จักกันด้วยเหรอ ?"   

"หา..  เปล่า"

"ใช่มั้ยล่ะ  เพราะฉะนั้นฉันไม่จำเป็นต้องตอบนาย"

"....เหอะๆ  ตรงนี้มันที่ผมนะ"    ผมเปลี่ยนเรื่อง

"ตลก  นี่มันที่ของฉันบ้างเหอะ"  เธอหัวเราะ  "....นายย้ายมาจากห้อง 2 ใช่ม้า ?" 

"อือ"

"งั้นก็ใช่แล้วล่ะ  ฉันนั่งตั้งแต่เปิดเทอม 1 โน่นแล้ว"

"เหรอ  แต่ตอนที่ผมย้ายมาไม่เห็นมีใครนั่งเลย"

"ก็ตอนนั้นฉันเข้าโรง'บาลไงล่ะ  เซ่อที่สุด..."     จบบทสนทนาด้วยการว่าผมไปหนึ่งดอก

ผมไม่อยากเถียงอะไรกับเธอมากเลยหันหน้าไปคุยกับคนอื่นๆ  แล้วก็ย้ายไปนั่งตรงที่ที่ว่างอยู่   สักพัก อ.ก็เข้ามาสอนและทวงรายงานที่สั่งให้ไปทุกคนไปทำเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว   
  

"ไอ้คุณ"

"ว่าไง"

"แกทำเสร็จแล้วเหรอ"

"อืม"

"ไอ้เพื่อนบ้า  ทำไมไม่บอกกันมั่งวะ ?  กะจะขอลอกซะหน่อย"   เต้ยบ่นใส่ผม 

"ช่วยข้าทำหน่อยเร้ว"

"มันจะทันเหรอ ?"

"เออน่า  แกก็ปั่นๆไปไม่ต้องสวยมาก  อีกแค่ 2 หน้าก็จะเสร็จแล้วเนี่ย"

ผมเลยก้มหน้าก้มตาเขียนสิ่งที่ผมพอจะจำได้ทั้งหมดลงไปในกระดาษ  

"โอ้  ยอดเยี่ยมๆ  เก่งจริงๆเลยนะ"   เสียงอาจารย์ชมผลงานของใครบางคน  ทำให้
ผมเงยหน้าขึ้นมอง

"ชื่ออะไรนะเรา"

"ณัฐวรรณค่ะ"   

อ่ะ...  นั่นมัน  ยัยสาวโหดมหาประลัย!  ไม่อยากจะเชื่อ!  ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะได้
คำชมจากอาจารย์เหม่งที่แสนเข้มงวด! 

"เก่งมากๆ  เขียนได้ดีมากเลยนะ"

"ขอบคุณค่ะอาจารย์"   อะไรเนี่ย...  ทีอยู่ต่อหน้าอาจารย์ทำเป็นพูดจาดียิ้มอ่อนยิ้ม
หวาน    

ผมเผลอแสดงสีหน้าออกไปในจังหวะที่เธอหันกลับมาพอดีเป๊ะ!   ยัยณัฐวรรณทำตาโตแยกเขี้ยวใส่ผมทันที!

"ไอ้คุณเว้ย!"   

"เสร็จยังวะไอ้ท่านคุณ"

"ใกล้แล้วๆ"     ผมสลัดเรื่องยัยณัฐวรรณทิ้งแล้วก้มหน้าก้มตาเขียนต่อไป...

เฮ้อ...  และในที่สุดก็เสร็จครับ   วันนี้เลิกเรียนแล้วผมเลยเก็บข้าวของทั้งหมดใส่กระเป๋าและเตรียมจะเดินออกไป  แต่....

"เดี๋ยว!"

นั่นไง...  เสียงแหลมๆแบบนี้ 

"ทำไมเหรอ"   

"ในชั่วโมง  นายทำหน้าแบบนั้นใส่ฉันมันหมายความว่าไง"

"หน้าแบบไหน?"

"ยังจะมากวนโอ๊ยอีก!  ...พอกันที!  นายตายแน่!"   

ทันทีที่พูดจบ  เธอก็เดินมากระชากคอเสื้อผมจนขาลอยจากพื้นแล้วเหวี่ยงไปรอบๆ  

อุ๊บ อ่อก  แอ๊ก! ...ที่แน่ๆคือผมอึดอัดมาก  หายใจไม่ออก   ไอ้เต้ยก็มัวแต่ยืนมองตา
ค้างไม่วิ่งเข้ามาช่วยเลยสักนิด   ไม่ไหวแล้ว...  ปล่อยผมเถ๊อะ!

โครม!

แล้วเธอก็ปล่อยจริงๆ  แต่ผมลงพื้นได้ไม่สวยงามนัก

"โอย  ทำไมต้องรุนแรงด้วยเนี่ย ?"  

"ก็นายอยากกวนอารมณ์ฉันก่อนนี่  ไม่กวนก็ไม่โดนแล้ว"  

"พอเถอะลูกนัท  คุณเขาอาจไม่ได้ตั้งใจก็ได้นะ"   

หา ?  นี่ยัยปลา  เพื่อนสมัยเรียน ม. ต้นของผมรู้จักยัยถึกมหาโหดนี่ด้วยรึเนี่ย ?

"อ้อ  ชื่อคุณเหรอ"  

"คุณ  รีบกลับบ้านไปก่อนเถอะ"   ปลาบอก 

"เฮ้ย  กลับๆ คุณกลับบ้านกัน"   เจ้าเต้ยรีบเข้ามาลากผมออกไปทันที

ทันทีที่ออกจากห้อง  เต้ยก็รีบยิงคำถามใส่ผมจนผมตอบแทบไม่ทัน

"คุณ  แกไปรู้จักลูกนัทตอนไหนวะ ?  แล้วทำไมเขาถึงอัดแกไม่เป็นท่าอย่างนี้?"

"เฮ่อ...  ผมก็ไม่รู้เว้ย"

"จะบอกอะไรให้นะเว้ย...  ลูกนัทอะ  ถือว่าดังพอสมควรเลยนา   มีคนมาขอเบอร์ทุก
วันเลย"   

ผมได้แต่คิดในใจว่าถ้าคนพวกนั้นได้มาเห็นยัยนี่ตอนที่เหวี่ยงผมซะปลิวจะทำหน้ายัง
ไงกันนะ?  สงสัยเผ่นป่าราบและไม่กล้ากลับมาจีบยัยนี่อีกเลยแหงๆ

"แล้วปกติยัยนี่เป็นแบบนี้หรือเปล่า ?"   ผมถามเต้ย

"ก็... ไม่ถึงขนาดนี้ว่ะ   ส่วนใหญ่เขาก็แค่โวย"

"เวรกรรมจริงๆ"

"เออๆ  รถมาแล้ว  ข้าไปล่ะนะ  จะไปจีบสาว  ฮ่าฮ่าฮ่า"    เต้ยโบกมือให้ผมแล้ววิ่งขึ้น
รถไป
    

ส่วนผมก็ไปหาอะไรกินที่ร้านข้าวแกง   พอผมล้วงมือเข้าไปหยิบกระเป๋าสตางค์ก็พบว่าบางอย่างหายไป    มือถือไม่อยู่แล้ว!  ทำตกไว้ตรงไหนเนี่ย     ผมพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออกเลยว่าผมจะไปทำมันตกตรงไหน    หนทางเดียวคือต้องโทร

ตรู๊ดดดดดดด  ตรู๊ดดดดดดดดด

'สวัสดีค่ะ'

"ฮัลโหล  นั่นใครพูดครับ"

'ไม่ใช่เจ้าของเครื่องละกันค่ะ  เขาทำตกไว้'

"ครับ  ก็ผมนี่แหละเจ้าของ"

'เหรอ... นายชื่ออะไรน่ะ'

"ชื่อคุณครับ  ผมชื่อคุณ"  

"อ๋อ  นายนี่เอง"

"เอ๋ ?  รู้จักผมด้วยเหรอ"    จะว่าไปเสียงแบบนี้  ลักษณะการพูดแบบนี้มันคุ้นๆ   

"หรือว่า... ยัยถึกงั้นเหรอ!!!!!"   ผมพลั้งปากออกไปดังลั่น

"อะไรนะ!?  นายว่าฉันถึกเหรอ  งั้นไอ้มือถือนี่ก็อย่าหวังจะได้คืนเลยละกัน!!!!!!!!!"

ตรู๊ด  ตรู๊ด  ตรู๊ด  ตรู๊ด

อ่า...  เธอวางสายไปซะแล้ว   ซวยครับ...  ผมไม่น่าพลั้งปากออกไปเลย   ...แต่นั่นมันมือถือของผมยังไงผมก็ต้องเอาคืน  พอคิดได้ผมก็เดินกลับเข้าไปในโรงเรียน   ตรงไปที่ห้องและผมก็ได้เจอกับเธอจริงๆ

"นี่"

เธอที่กำลังนั่งดูดน้ำอยู่  เงยหน้าขึ้นมามองผม

" 'ไร"

"ขอมือถือคืนด้วย"

"ก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าหวังจะได้คืนน่ะ"

"แต่นั่นมันของผม"

"ก็ไม่ให้อะ  มี'ไรมั้ย ?"

"นี่  เลิกเล่นแล้วเอามือถือผมคืนมาได้แล้ว"

"....อยากได้คืนมากมั้ย ?"

"ทำไม?  จะเอาอะไรอีกล่ะ"

"มาร่วมกลุ่มวิจัยของฉันสิ  แล้วฉันจะให้คืน"   ลูกนัทพูดด้วยแววตามุ่งมั่นแล้วแสยะยิ้มออกมา  

"มันคือกลุ่มค้นหาประวัติศาสตร์ที่ไม่ได้ถูกบันทึกไว้"

"................."   กลุ่มอะไรวะ ?

"เงียบอีก...  งั้นก็ไม่ต้องเอามันแล้วไอ้มือถือเนี่ย"

"....แล้วกลุ่มนั่นมีใครบ้าง ?"  

"ฉัน  ปลา  ทราย  นุ่น  แล้วก็นาย"

เฮ้ย!  ผมตอบตกลงไปตอนไหนเนี่ยว่าจะเข้า ?  

"ยังไม่ได้ตกลงเลยว่าจะเข้า"

"เดี๋ยววันนี้ฉันจะไปร้านรับซื้อมือถือล่ะ"  เธอพูดแล้วดูดน้ำพลางอ่านนิตยสารภาษา
อังกฤษต่อ

"ก็ได้! เข้าก็เข้า!  พอใจมั้ย!"   

"ดีมาก!!  นับแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปนายต้องมาประชุมกลุ่มทุกวัน  เข้าใจมั้ย!?"   

ทันทีที่ผมตอบตกลงเธอก็ลุกพรวดขึ้นมาสั่งผมด้วยรอยยิ้มชวนสยองทันที

"อือๆ  ขอโทรศัพท์คืนด้วย"   

เมื่อได้โทรศัพท์มือถือคืน  ผมก็ขอตัวกลับ   ...จากนี้ไปผมต้องเจออะไรบ้างเนี่ย   เห็นรอยยิ้มนั่นแล้วรู้สึกเหมือนคิดผิดเลยแฮะ   เฮ้อ...  ชีวิตผม

----------------------------------------------------------------