ดาวดวงน้อยกับรักที่สุดขอบฟ้า

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1 ด้วยความคิดถึง

“ติ๊งต่อง..ติ๊งต่อง..!”

“มาแล้วเหรอฟ้า  เข้ามาสิประตูไม่ได้ล็อค”  ดารินทร์ตะโกนบอกคนที่มายืนกดกริ่งอยู่หน้าบ้านเธอ

“รอเดี๋ยวนะ  นั่งเฉยๆล่ะ อย่าซนนะ”  ดารินทร์บอกด้วยอาการรีบร้อน

นภนต์ไม่ฟังคำเตือนของคนรักเดินตามกลิ่นหอมเข้าไปในครัว

“ทำอะไรอยู่เหรอ  หอมเชียว”  นภนต์ถามคนรักด้วยอาการอยากรู้อยากเห็นและกำลังจะสวมกอดเข้าที่เอวเธอแต่ไม่ทันเสียแล้ว   ดารินทร์หันมาเผชิญหน้ากับนภนต์พร้อมกับถาดขนมที่เพิ่งอบเสร็จ    ควันฉุย  ที่สำคัญมันร้อนมากขนาดที่ดารินทร์ยังต้องใส่ถุงมือกันร้อนยกและมันชนเข้ากับแขนของนภนต์เต็มๆ  ทำเอานภนต์สะดุ้งโหยง

“โอ๊ยย..!  ร้อนๆๆ  จะหันมาก็ไม่บอกบ้างเลย”  นภนต์ร้องโอดครวญเหมือนเด็กโดนแกล้ง

“ก็บอกแล้วไงให้นั่งรอเฉยๆ  อยากซนดีนัก  ได้แผลเลยเห็นมั้ย”  ดารินทร์ดุคนตัวโตที่นิสัยเหมือนเด็ก

“โห..ซิงซิงอะยังมาว่ากันอีก” นภนต์เริ่มมีอาการน้อยใจเล็กๆ

“ยังงี้ต้องลงโทษฐานที่ทำให้คนรักเจ็บ” นภนต์ไม่พูดเปล่า  ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มคนรักอย่างรวดเร็วเกินกว่าดารินทร์จะหลบได้ทัน  เล่นเอาดารินทร์หน้าแดงขึ้นมาทันควัน

“เล่นอะไรน่ะ  ไหนบอกจะลงโทษไง   แล้วเมื่อกี้มัน..”ยังไม่ทันที่ดารินทร์จะพูดจบ  นภนต์ก็พูดแทรกขึ้นมา

“ก็ลงโทษไง ใช้จมูกต่อยแก้มเลยแบบนี้ไง” อีกครั้งที่ดารินทร์ไม่ทันตั้งตัว  นภนต์หอมแก้มอีกข้างเร็วปานงูฉก  คนถูกหอมถึงกับเงียบไปชั่วขณะและหน้าขาวๆ นั้นก็แดงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

“เป็นอะไร  เงียบเลยน้าาา   หรือว่าจะให้หอมอีกถึงจะยอมพูด” นภนต์ได้ทีเลยลุกใหญ่  กำลังจะยื่นหน้าเข้าไปหอมอีกที  แต่คราวนี้ไม่ทันดารินทร์  เธอเอี้ยวหน้าหลบทัน

“พูดแล้วๆ” ดารินทร์รีบพูดก่อนที่เธอจะตัวแข็งเป็นหินอยู่ตรงนั้น   พร้อมกับรีบเดินยกถาดขนมมายังส่วนที่เป็นห้องนั่งเล่น  ปล่อยให้คนที่ลืมว่าโดนถาดขนมร้อนๆ ลวกยืนอยู่ที่เดิม

“อ้าวซิงซิงไปไหนอะ   ฟ้าโดนถาดขนมชน  แขนพองแล้วน้าาา  ไม่ทำแผลให้หน่อยเหรอ”  นภนต์พูดด้วยเสียงขี้อ้อนแบบที่เขารู้ว่าถ้าพูดแบบนี้จะทำให้คนรักของเขาใจอ่อน

“ไม่ทำแล้ว  ทำเองเลย”  ผิดคาดครั้งนี้ดารินทร์ไม่ยอมใจอ่อน  แถมยังพูดเสียงแข็งด้วย

“โห่  ซิงซิงคร้าบบ  ทำแผลให้ฟ้าหน่อยน้าาา  นะ นะ นะ” นภนต์เดินมานั่งลงข้างดารินทร์  แล้วพูดอ้อนเธอด้วยเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิมอีก

“ทำให้ก็ได้  ไม่ต้องอ้อนแล้ว” ได้ผลครั้งนี้ดารินทร์ยอมใจอ่อนจนได้   เธอต้องใจอ่อนทุกทีที่เขาพูดเสียงแบบนี้

“ใจดีจังเยยคร้าบบ  ที่รักของผม” นภนต์พูดด้วยใบหน้ายิ้มแป้น

ดารินทร์ไม่พูดอะไร  ใบหน้ายังคงแดงอยู่เล็กน้อย  ลุกขึ้นเดินไปหยิบกล่องยามาทำแผลให้เด็กขี้อ้อน  และเดินกลับไปนั่งที่เดิมเพื่อทำแผลให้นภนต์   เมื่อทำแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว  ดารินทร์ก็พูดขึ้น

“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ  เดินมาข้างหลังไม่ให้สุ้มให้เสียงใครจะไปรู้ล่ะ”

“รู้แล้วครับ  อันนั้นน่ะไม่ทำแล้วครับ   แล้วว..แบบนี้ล่ะ..” นภนต์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ดารินทร์มากกว่าเดิมอีก  แล้วหยุดอยู่ในระยะที่ทำให้ดารินทร์ต้องหลบตา  “ทำได้เปล่า” นภนต์ยื่นหน้าเข้าไปจนเกือบจะชิด  ทำเอาดารินทร์ต้องหลับตาลงด้วยความเขิน  แล้วนภนต์ก็ถอยห่างออกมาอยู่ในระยะปกติ  ดารินทร์ถึงได้ลืมตาขึ้นมา

“โอ๋ๆๆ  ไม่ทำแล้วคร้าบบ  วันนี้ไม่ทำแล้ว  เดี๋ยวคนแถวนี้จะหน้าแดงไม่หยุด” นภนต์พูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“อะไรเล่า  ไม่ต้องมาแซวเลยนะ” ดารินทร์เถียงพร้อมกับยิ้มเขินๆ

“มากินขนมนี่ดีกว่า  ซิงซิงทำเองเลยนะ” ดารินทร์เปลี่ยนเรื่องทันที

“ไม่เอาอะ  กินเข้าไปเดี๋ยวท้องเสียกันพอดี” นภนต์พูดพร้อมกับทำท่าขยาดกับขนมที่ดารินทร์ทำ

“ง่า..ไม่กินก็ไม่ต้องกินเลย   เอาไปทิ้งก็ได้” ดารินทร์พูดพร้อมกับทำท่ายกถาดขนมขึ้นเหมือนกับจะเอาไปทิ้ง

“โอ๋ๆๆ  ล้อเล่นน่าาา   กินสิครับ  ซิงซิงทำทั้งที  หากินที่ไหนไม่ได้เลยนะเนี่ย” นภนต์พูดพร้อมกับหยิบขนมเข้าปาก 1 ชิ้น

“เป็นไงอร่อยมั้ย”

“อร่อยสิ”

“จริงนะ”

“จริงที่สุดเลย  ซิงซิงทำอร่อยอยู่แล้ว”

“ว่าแต่คุณป้าไปไหนล่ะ  ตั้งแต่มายังไม่เห็นท่านเลย”  นภนต์ถามถึงผู้ใหญ่คนเดียวในบ้านหลังนี้

“อ๋อ  แม่ไม่อยู่บ้านอะ  ออกไปสังสรรค์กับเพื่อนๆ  เย็นๆ ถึงกลับน่ะ”  ดารินทร์อธิบายให้ฟัง

“งั้นไปนั่งที่สนามหญ้ากันมั้ย”

“ไปสิ  เริ่มจะง่วงขึ้นมาแล้วล่ะ” ดารินทร์พูดพร้อมกับยกมือขึ้นปิดปากหาว

“ง่วงตลอดเลยนะเราอะ” นภนต์โยกหัวคนรักเบาๆ ยิ้มให้กับท่าทางของเธอที่เหมือนลูกแมวขี้เซาไม่มีผิด

“ก็วันนี้ตื่นเช้านี่นา  ตื่นมาทำขนมให้ฟ้านั่นแหละ” ดารินทร์พูดเสียงเล็กเสียงน้อยเหมือนลูกแมวจริงๆ

“งั้นเดี๋ยวให้นอนตัก  ดีเปล่า”

“ดีๆๆ  แต่ห้ามถ่ายรูปนะ”

“ไม่ถ่ายๆ”

ดารินทร์ลุกขึ้นหยิบหมอนคู่ใจกับเสื่อตรงข้างประตูแล้วจูงมือนภนต์ออกไปอย่างอารมณ์ดี   ทั้งคู่เดินไปยังใต้ต้นหูกวางต้นใหญ่ที่ให้ร่มเงาเป็นบริเวณกว้างในมุมหนึ่งของสนามหญ้า  แล้วจัดแจงปูเสื่อ   นภนต์นั่งลงพิงกับโคนต้นไม้ใหญ่  ส่วนดารินทร์พอนภนต์นั่งลงเธอก็นอนตะแคงลงบนตักเขาทันที  พร้อมกับกอดหมอนคู่ใจ

“จะหลับเหรอเนี่ย” นภนต์ถาม เมื่อเห็นดารินทร์นอนมองเขาตาแป๋ว

“หลับสิ  นอนแบบนี้อะหลับอยู่แล้ว” ดารินทร์พูดยิ้มแป้น

นภนต์นั่งมองหญิงสาวบนตักด้วยความรักที่เต็มเปี่ยมหัวใจ   เขาชอบที่จะมองดูเธอนานๆ โดยเฉพาะเวลาที่เธอหลับน่ารักอย่าบอกใครเลย  เขานั่งมองเธอเนิ่นนานด้วยรอยยิ้มจนคนที่นอนอยู่มีลมหายใจสม่ำเสมออันเป็นสัญญาณว่าเธอหลับแล้ว  มือเธอที่จับมือเขาไว้เริ่มจะคลายออก  เขาจึงจับมากุมไว้หลวมๆ พอไม่ให้หลุดจากกัน  ใช้มืออีกข้างลูบผมออกจากหน้าเธอเบาๆ  และลูบไปตามใบหน้าขาวนวลเนียนที่ไม่มีเครื่องสำอางใดๆ  เขาชอบเล่นผมของเธอ ด้วยเหตุผลที่ว่าผมเธอยาวสลวย  สีน้ำตาลเข้มเป็นธรรมชาติ   ลมพัดผ่านโชยมาทำให้ไม่รู้สึกร้อน นภนต์ก้มลงจูบหน้าผากดารินทร์เบาๆ เพื่อให้เธอฝันดี   เขานั่งนึกถึงเมื่อ 6 ปีที่แล้ว ในวันนี้