คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 เรื่องที่คาดไม่ถึง
แดดยามเช้าส่องเข้ามาในห้องสีชมพูจนแยงตาร่างอวบที่นอนอยู่บนเตียงซึ่งยังคงนอนกอดตุ๊กตากระต่ายสีชมพูต้องยอมตื่นจากการหลับ
"แสบตาจัง" ร่างท้วมพลิกตัวพร้อมหันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างๆที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่อง พร้อมกับยิ้มให้ร่างที่ยังคงหลับอยุ่
"ซองมินตื่นหรือยังลูก" ฮีซอลพูดผ่านประตูห้องเข้าไป
"เยซอง!!! เยซอง!!!ตื่นเร็ว!!!!" ซองมินรีบปลุกคนที่ยังนอนไม่รู้เรื่อง
"อะไรอ่ะมิน ผมยังง่วงอยู่เลย" เยซองบ่นอุบอิบ พลางโบกมือไล่ เพราะตนอยากนอนต่อ
"แม่มา!!!" ซองมินตะโกนบอกคนที่ยังง่วงอยู่ พร้อมกับวิ่งไปเปิดหน้าต่างที่ระเบียงเพื่อเป็นช่องทางให้คนรักหนี
"เฮ้ย!!!ซวยแต่เช้าเลย" เยซองตาสว่างทันที
"เย่ นายไม่ต้องห่วงชั้นนะ รีบปีนหน้าต่างออกไปหลบตรงระเบียงก่อน!!!" ซองมินกวักมือเรียกเยซองให้รีบหนี
"แต่..." เยซองยังคงลังเล เพราะยังเป็นห่วงซองมิน
"มิน ตื่นยังลูก" ฮีซอลยังคงยืนถามอยุ่หน้าห้อง ทำให้คนในห้องรีบร้อนยิ่งขึ้น
"เร็วเข้าเย่!!!' ซองมินย้ำ
"ก็ได้ดูต้นทางหน่อยนะ" เยซองพูด พร้อมกับค่อยปีนลงไป โชคดีที่อยู่เเค่ชั้น 2
ไม่ถึง5นาที เยซองก็ปีนออกไปด้วยความรวดเร็ว ส่วนซองมิน พอเห็นว่าคนรักลงไปเรียบร้อยก็รีบเปิดประตู
" ครับแม่ มีไรครับ" ซองมินตีหน้าซื่อ แล้วพยายามทำตัวตามปกติ
" ชั้นเรียกตั้งนานทำไมไม่เปิดประตูฮะ ซ่อนเย่ไว้ใช่มั้ย" คนเป็นแม่พูดเย้าลูกเล่น
" แม่ ผมบอกแล้วว่าผมกะเย่เป็นแค่เพื่อนสนิทกัน ไม่มีอะไรเกินเลยครับ" คนเป็นลูกโกหกน่าตาย
" แล้วไป แม่กะพ่อมีเรื่องจะพูดกับลูกเกี่ยวกับเรื่องนี้พอดี ลงไปกินข้าวได้แล้ว"ฮีซอลพูดพลางดันซองมินให้ออกจากห้องนอน
" ฮะแม่ "ซองมินตอบรับแม่ พลางเกาหัวอย่างงง
@ ห้องอาหาร
" วันนี้ตื่นเช้าจังนะ เรียว" ซองมินพูดกับน้อง
"....."แต่คนเป็นน้องกลับไม่ตอบและยังคงมองออกไปนอกบ้าน
"เรียว เรียว" คนเป็นพี่เรียกชื่อน้องซ้ำอีกครั้งเพื่อเรียกสติ
" อะ ฮะ อะไรครับพี่" ในที่สุดเรียวอุคก็เรียกสติมาเพราะเสียงที่ดังของพี่
" เป็นอะไรเนี้ยเรา เหม่อจัง เป็นไรเปล่า" ซองมินถามน้องด้วยความเป็นห่วง
"ปะ เปล่าครับพี่ ไม่มีอะไรครับ" เรียววุคตอบตะกุกตะกัก แล้วหันไปกินข้าวในจานตามปกติ จนพี่ต้องส่ายๆหัวอย่างเหนื่อยใจ
" แปลกคนนะเรา คิดถึงใครอยุ่เนี้ย มีความลับอะไรกับพี่เปล่า"ซองมินพูดจี้จุดน้อง
" ปะ เปล่านะครับ ไม่มีอะไรจริงๆครับ" เรียวอุคพูดแก้ตัวเป็นพัลวัน
" เป็นอะไรเนี้ยลูก ใจลอยจัง มีอะไรบอกพ่อได้นะลูก" ซีวอนถามลูกด้วยความเป็นห่วงแกมสงสัยเล็กน้อย
" คุณก็อย่าไปซักไซร้ลูกซิ ดูดิลูกเค้าลำบากใจนะ" ฮีซอลซึ่งเข้าใจลูกมากที่สุดหันมาดุสามี
" เรื่องเรียวไว้ก่อน มินพ่อมีเรื่องสำคัญจะคุยกับลูก กินข้าวเสร็จแล้วคุยกับพ่อหน่อย "ซีวอนพูดพลางยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มรวดเดียว แล้วเดินเข้าห้องทำงานไป
" ฮะ?" ซองมินตอบรับอย่างสงสัยว่าพ่อมีอะไรจะคุยกับตนกันแน่
@ ห้องทำงานของซีวอน
"พ่อมีอะไรจะคุยกับผมหรอ"ซองมินถามคนเป็นพ่อ
"ลูกคิดอย่างไรกับเยซองหรอ" ซีวอนถามอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
" ผะ ผมคิดกับเค้าแค่เพื่อนสนิทครับ" ซองมินยังคงปากแข็งต่อไป
" แน่ใจนะ"ซีวอนย้ำเพื่อความแน่ใจ
" นะ แน่ใจครับ" ซองมินพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ทั้งที่ใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ
" คือพ่อเคยบอกลูกใช่มั้ยว่า อยากให้ลูกได้แต่งงานกับคนที่ดี และใช่ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุข" ซีวอนกล่าวพร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับคิดอะไรบางอย่างอยู่
" พ่อพูดงี้หมายความว่าไงครับ ผมไม่เข้าใจ" ซองมินยังคงไม่เข้าใจในสิ่งที่พ่อต้องการจะสื่อกับตน
"ก็อย่างที่พูดนั่นแหละ พ่อจะไม่อ้อมค้อมนะ" ซีวอนพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
" ................." ซองมินยังคงไบ้กิน พ่อกำลังจะสื่ออะไรกับผมกันแน่ เขาคิดในใจ
" ถ้าพ่อจะบอกว่า พ่อจะให้ลูกแต่งงานกับคนที่พ่อเลือกล่ะ ว่าไง" ซีวอนพูดแล้วทำหน้าเครียดราวกับกังวลอะไรบางอย่าง
" ว่าไงนะครับ !!!!! พ่ออำผมเล่นใช่มั้ย "ซองมินร้องออกมาด้วยความตกใจ เหงื่อไหลพลาก
" แกเห็นชั้นเป็นคนชอบพูดเล่นหรือไง"ซีวอนตะหวาดกลับอย่างหัวเสีย
" ไม่จริง ไม่จริงใช่มั้ย"ซองมินรับไม่ได้ในสิ่งที่พ่อของตนได้แจ้งไปเมื่อครู่
" ลูกอย่าทำเป็นเรื่องตลกเลย ลูกก้รู้อยู่ว่าบริษัทของเรากำลังจะล่มละลาย "ซีวอนพูดเสียงเข้มราวกับดุลูก
" พ่อจะให้ผมไปแต่งงานกับเค้าเพื่อเงินหรอครับ" ซองมินชี้แจง
" เราไม่มีทางเลือกจริงๆ พ่อขอโทษ"ซีวอนกล่าวขอโทษลูก เพราะก็รู้สึกอะไรไม่ต่างกับซองมิน ทั้งคู่ก็ไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเหมือนกัน แต่พวกเขาไม่มีทางเลือก
" ละ แล้วเขาคือใครหรอครับ" ซองมินพูดเสียงสั่น และพยายามกลั่นน้ำตาเอาไว้เพราะไม่อยากให้คนตรงหน้าเห็นถึงความอ่อนแอของตน
" ชินดง" ซีวอนตอบเสียงเรียบ
" อะไรนะครับ ไออ้วนลูกมหาเศรษฐีน่ะหรอครับ "ซองมินร้องออกมาทันทีเมื่อรู้ว่าคนที่ตนจะต้องแต่งงานด้วยคือใคร
" ใช่ ลูกต้องแต่งเพื่อครอบครัวของเรา" ซีวอนพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นราวกับกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
" แต่เค้าเป็นผู้ชายนะครับ " ซองมินแย้ง
" ไม่เห็นเป็นไรเลย ดูอย่างพ่อกะแม่ดิ "(ไม่เข้าใจว่า2คนนี้มีลูกได้ยังไง)
ซองมินพยายามอดทนต่อการฟังเรื่องไร้สาระของคนเป็นพ่อ ทั้งที่จริงแล้ว ตอนนี้เขาแทบจะทรงตัวไม่อยู่ อยากจะเข้าไปต่อยคนตรงหน้า อยากร้องไห้เพราะคนที่เขารักคือเยซอง เขาคนเดียวเท่านั่น
" ผมไม่แต่งครับ" วองมินพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น และจะไม่เปลี่ยนใจ
" ไม่ได้ ลูกต้องแต่ง" ซีวอนเลิกคิ้วให้กับคำตอบของลูกชาย
" ไม่ครับ" วองมินยังคงหนักแน่นในความคิดของตน
" ลูกต้องแต่ง"
" ผมไม่แต่ง"
" ลูกต้องแต่ง ไหนลองบอกเหตุผลของลูกซิ !!!!! "ซีวอนเหลืออดที่จะเถียงกับลุก
" ก็เพราะผม "
" แกยังไง!!!" ซีวอนเค้นให้ซองมินตอบคำถาม
" ผมรักเยซองได้ยินมั้ย!!!! ผมรักเยซอง"
[ To Be Continue In Chapter 2 เร็วๆนี้ ]
******************************************************************************************************************************
ความคิดเห็น