(( รักนี้ไม่มีตัวตน.))

ข้อมูลเบื้องต้น

เพลง  รัก

เนื้อเรื่อง

   

           เหมือนฝนตกตอนหน้าแล้ง  เหมือนเห็นสายรุ้งขึ้นกลางแจ้ง เหมือนลมหนาวเดือนเมษา  เหมือนว่าใจอ่อนล้ากลับแข็งแกร่ง  เหมือนคนกำลังมีรัก  เหมือนคนหลงทางพบคนรู้จัก  เหมือนเจอของสำคัญที่หล่นหาย  เหมือนร้ายนั้นกลายเป็นดีมาก  เหมือนที่ฉันนั้นได้มาพบกับเธอ  ชีวิตฉันจึงได้เจอ ...ว่ารักคืออะไร 

เสียงเพลงจากวิทยุดังก้องอยู่ในห้องนอนสีฟ้าของหญิงสาวคนหนึ่ง  ซึ่งเจ้าของห้องนั้นกำลังนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง สายตาของเธอมองทอดออกไปยังทุ่งหญ้าสีเหลือง พร้อมกับฝนที่โปรยปรายมาอย่างเบาเบา  ชั่งเป็นภาพที่สวยงามสำหรับใครหลายๆคน  แต่สำหรับหญิงสาวคนนี้ไม่มีใครอ่านสายตาที่ว่างเปล่าของเธอได้  เธอนั่งมองสายฝนที่ตกลงมาอย่างโปรยปรายบวกกับมองดูสมุดอัลบั้มรูปที่มีปกลายดอกไม้แห้งที่ผ่านการทำมาอย่างประณีตเธอนั่งมองเจ้าสมุดนั้นแล้วค่อยๆบรรจงเปิดกระดาษทีละหน้า  ทีละหน้า แล้วหยดน้ำใสๆก็หยดลงมา...  แก้ว  เสียงเรียกจากสตรีวัยกลางคนดังขึ้น  คะแม่  หญิงสาวตอบกลับไปพลางเช็ดหยดน้ำตาอย่างรวดเร็ว  โดยผู้ที่เป็นมารดาไม่ทันได้สังเกตเห็น  ทำอะไรอยู่จ๊ะลูกแม่เห็นลูกเงียบไปเลยขึ้นมาถาม  อ๋อ  แก้วกำลังทำการบ้านค่ะแม่  เธอตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพร้อมกลับไขว้มือไปข้างหลังแล้วเอานิ้วไขว้กันเป็นเชิงบอกว่าเธอไม่ตั้งใจที่จะโกหกแต่ไม่รู้ว่าจะตอบผู้เป็นแม่อย่างไร  จ้า  งั้นทำการบ้านเสร็จแล้วลงไปกินข้าวนะลูก  ผู้เป็นแม่บอกด้วยความเป็นห่วงแล้วเดินลงบันไดไปยังด้านล่าง  แก้วมองแม่จนลับสายตาแล้วจึงหันกลับเข้าไปในห้อง  เธอตรงเข้าไปยังสมุดอัลบั้มรูปแล้วรีบเก็บใส่ลิ้นชักโต๊ะสีขาว  ที่มีปฏิทินตั้งโต๊ะวางอยู่  สายตาของเธอหยุดมองที่วันที่  3 มิถุนาคม

ย้อนกลับไป  ห้าปี  #$%@$%#

ติ๊ด ติ๊ด  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น  เด็กสาวเดินไปหยิบมันขึ้นมาพร้อมกับดูว่าผู้ที่โทรเข้ามาคือใคร...  แต่เธอกับยืนถือโทรศัพท์นิ่ง  ปล่อยให้มันดังไปเรื่อยเรื่อยโดยที่ผู้เป็นเจ้าของไม่คิดที่จะกดรับมันแต่กลับยืนมองมันนิ่งๆราวกลับมันเป็นเพียงก้อนหินก้อนหนึ่งเท่านั้น  แต่เจ้าเสียงต้นสายนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยแม้แต่น้อย  นิ้วเรียวยาวจึงเลื่อนไปกดยังปุ่มสีเขียว  แก้ว  แก้ว  แก้ว  เสียงปลายสายดังขึ้น  อืม  มีไรรึเปล่า  เธอตอบกลับไปด้วยเสียงเรียบเฉย  เอ่อ  แก้ว  คือว่า…  ยังไม่ทันที่  ปลายสายจะได้พูดอะไรต่อ เธอก็พุดแทรกขึ้นว่า  แค่นี้ก่อนนะแม่เรียกไปกินข้าว  แล้วนิ้วเรียวยาวนั้นก็กดตัดสายทิ้งอย่างไม่ใยดี  พลางล้มตัวลงนอนบนเตียงสีขาว  เห้ออออออออออออออ  เสียงถอนหายใจยาวดังขึ้นเป็นห้วงๆ  เธอรู้ไหมทำไมฉันจึงรักเขา  เธอรู้ไหมกับการที่ถูกหมางเมิน  และการต้องทนเผชิญความเหงาเปล่าเปลี่ยวทุกวันมันเกินจะทน …  แก้วร้องเพลงพึมพำกับตัวเอง  แล้วเธอก็พูดต่อด้วยเสียงอันแผ่นเบาว่า .. ใช่เธอไม่เคยรู้อะไรเลย  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งเด็กสาวก้มลงหยิบมันขึ้นมา  แล้วกดรับอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าคนที่โทรมานั้นเป็นคนที่เธอรอคอยอยู่ ( รึเปล่า )  ฮัลโหล  เธอกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์  แก้วทำอะไรอยู่หรอ  กร  ชายหนุ่มน่าตาน่ารักพูดขึ้น  นอนเล่นนะไม่มีอะไรทำ  !! แหมอารมสุนทรีจังนะแม่คุณ  เสียงปลายสายพูดแหย่คนต้นสาย  จ้า  สุนทรีอยู่แล้วละแก้วซะอย่าง  แก้วตอบกลับไปพลางหัวเราะแก้เก้อ  เอ่อ แก้ว  ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างติดขัด  มีไรหรอ ^ 0 ^  เราถามอะไรหน่อยได้ไหม…  ได้สิจ๊ะ จะถามไรดีไก่กะไข่อะไรเกิดก่อนกัน หญิงสาวตอบกลับไปอย่างขำขำ  แต่คนปลายสายนั้นกลับไม่ได้ขำด้วยเลยแล้วเขาก็พูดขึ้นมาว่า ว่า…  แก้วรักเราบ้างไหม  ??  เงียบทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ  หญิงสาวตกอยู่ในภวังค์เหมือนไม่รับรู้สิ่งต่างๆจากภายนอกจนรู้ตัวอีกทีเมื่อ  แก้ว ได้ยินที่เราพูดไหม  กรพูดออกมาด้วยเสียงร้อนรน  เอ่อ  เอ่อ  ได้ยินจ้า  เธอตอบกลับไปแบบนิ่มๆ   รักเราบ้างไหม  เขาถามกลับมาอีกครั้ง  แก้วรวบรวมสติทั้งหมดเพราะเธอไม่คิดว่าเพื่อนที่เธอทั้งสนิท  ทั้งรักจะมาคิดกลับเธอมากเกินเพื่อน  กร  ฟังแก้วน่ะ  แก้วว่ากรไม่ได้รักแก้วแบบนั้นหรอก  แต่แก้วก็ขอโทษที่อาจทำให้กรเข้าใจผิดไปขอโทษนะ  หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเศ้ราสร้อย  อืมไม่เป็นไรหรอกแก้ว  กรเข้าใจ  แก้วยังรักเขาอยู่ใช่ไหม  ชายหนุ่มถามกลับมาด้วยน้ำเสียงแน่นิ่ง  เปล่าแก้วไม่ได้รัก  แก้วอย่ามาโกหกกรนะ  จะรักให้ช้ำใจไปถึงไหน  ร้องไห้มากี่หนแล้ว  แล้วมันมีอะไรดีขึ้นมาบ้างไหมแก้ว  ทุกครั้งที่แก้วร้องไห้รู้ไหมมันทำให้กรเจ็บมากแค่ไหน  เจ็บที่ไม่สามารถปกป้องผู้หญิงที่ตัวเองรักได้เลย  เลิกโง่ได้แล้วแก้วมันไม่มีวันกลับมาหาแก้วหรอก ..  แล้วกรจะให้แก้วทำยังไงคิดว่าแก้วอยากเป็นแบบนี้ นักรึไง ตอนนี้แก้วกำลังจะเข้มแข็งแล้วแล้วทำไมต้องมารื้อฟื้นด้วย หะ  ไหนบอกว่ารัก  คนที่รักกันเขาไม่พูดจาบาดหมางกันยังงี้หรอกน่ะ  เธอตัดสายทิ้งอย่างไม่ใยดี  น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด  นี่เธอไม่เหลือใครแล้วใช่ไหม  คนที่คอยรับฟังทุกปัญหาของเธอ  คนที่คอยปลอบใจในทุกๆเรื่อง  แต่เธอกลับเสียเขาไปแล้ว เด็กสาวร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง …

ไม่รู้ทำไมต้องรับเธอมาในหัวใจ

ก่อนนั้นก็ไม่เคยจะสนใคร

สิ่งที่ทำลงไปไม่ควร  ฉันเองก็รู้ห้ามอย่างไร

มันอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม  กลับไปวันที่ไม่มีใครให้สบตา…  กรขอโทษ

$#%$#@%###$$

โหมดปกติ

             หญิงสาวมองที่ปฏิทิน  ด้วยดวงตาที่เศ้ราสร้อย  อยู่อยู่น้ำตาก็ไหลรินอาบแก้มสีชมพูทั้งสองข้างดั่งสายน้ำตกที่ไหลออกมาอย่างไม่มีวันหมด เธอคิดถึงเขาเหลือเกิน  เธอรักเขาเหลือเกิน  เธอยังนึกถึงภาพในวันเก่าๆเสมอ  ไม่เคยมีใครรุ้เลยว่าปกติดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสดใสนั้น  กลับแฝงไปด้วยความเศ้ราสร้อยในจิตใจมากพียงใด…  กาลเวลาผ่านไปต่อให้รู้ว่ารักมากเพียงใด  เมื่อมันผ่านไปแล้วก็ไม่สามารถย้อนมันกลับขึ้นมาได้ …

ไม่มีใครรู้ว่าจุดจบจะเป็นเช่นไร                

แต่เราสามารถกำหนดทุกวันของเราให้มีความสุขได้

อดีตไม่สามารถทำให้ปัจจุบันดีขึ้นได้  ฉะนั้นอย่าไปจมปลักกับมัน

จงอยู่กับปัจจุบันเพราะมันสามารถทำให้อดีตเป็นสิ่งที่สวยงามได้  ตลอดไป    


The  END ...