คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Chapter18: Genocide
Chapter18: Genocide
ภายในห้องโถงอันใหญ่โตโออ่า แม้จะมีฝุ่นจับและหยากไย่ขึ้นไปทุกหนแห่งแต่สภาพเดิมของห้องนี้เคยเป็น
ห้องที่ประดับประดาและตกแต่งด้วยเครื่องทองมากมาย ภายในห้องยังมีโลงศพใหญ่ตั้งอยู่บนแท่นพิธี
ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นโลงศพที่ไว้รองรับร่างไร้วิญญาณของราชาแห่งทะเลทราย ทว่าในตอนนี้ราชาผู้นั้นกลับเป็นขึ้นมาจากตาย มันจึงแปลสภาพกลายเป็นเก้าอี้บัลลังก์จำเป็นไปแทน มาโอห์จักรพรรดิ แห่งอาณาจักรทะเลทรายที่ล่มสลายลงเมื่อหลายพันปีก่อน ยอมถวายตนขายวิญญาณให้กับปีศาจเพื่อบรรลุซึ่งความปรารถนาของเขา จึงได้ลากเอาเหล่าผู้กล้าแห่งนครแสง มาร่วมในเกมเอาชีวิตรอดที่กำลังจัดขึ้นภายใน พีรามิด อันศักดิ์สิทธิ์ของตน
“เริ่มแล้วรึ ที่สะพานแห่ง ไนล์ห้องแห่งโอซี ริส ”
มาโอห์เปรยกับตัวเองเบาๆพลางใช้สายตาจับจ้องกับลูกแก้วใสในอุ้งมือของตน มันเป็นลูกแก้วที่เสก
อาคมเอาไว้ เขาสามารถจับตามองดูทุกเหคุการณ์ที่เกิดขึ้นใน พีรามิด แห่งนี้ผ่านทางลูกแก้วนี้ได้
“คนที่เจ้า คามิโอส่งมาให้เป็นสาวกของ สัจจะแห่งไฟรึนี่ ถ้าอาละวาดขึ้นมา พวกข้าจะทำยังไงกัน วงศ์แห่งความเสื่อมสลาย น่ะแพ้ไฟนะ ชิ… ”
มาโอห์สบถพร้อมกับ ขบฟันระงับโทสะของตนเอาไว้ดวงตาสีหม่นของเขาจับจ้องเหตุการณ์ทรยศของ
คากามิ อย่างใจจดใจจอ
…………………………
"แอกเกรเซอร์..."
ไนติงเกลทวนกับตัวเองเบาๆท่ามกลางสถานการณ์ที่ฉุกละหุกเช่นนี้ หัวเธอถึงกับตื้อไปชั่วขณะ
"ไม่ เจอกันนานเลยนะ เฟนเลอร์"
คากามิ ผู้กล้าหมาป่าที่ได้แปรพรรค์กลายเป็นศัตรูอย่างกะทันหัน น้ำเสียงของเขาเหี้ยมลึกและดุดันขึ้น
มันไม่ใช่น้ำเสียงของเขา แต่เป็นของใครบางคนที่ ทอลดูเหมือนจะรู้จักเป็นอย่างดี
" แก..."
ทอลสบถพร้อมกับพยายามจะยันตัวลุกขึ้นยืน ทว่าบาดแผลของเขาฉกรรจ์ไม่ใช่น้อย ลำพังแค่การทรงตัวในท่านั่งชันเข่าที่เป็นอยู่นี้ก็แทบแย่แล้ว หมาป่าดำ ใช้สายตาจ้องมองไปยังหมาป่าฟ้า ผู้เรียกเขาว่า เฟนเลอร์
นามนั้นมีเพียงเขาที่รู้ว่ามันคืออะไร แม้แต่น้องชายหรือพ่อเขาก็ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใคร
ชื่อ ทอลเป็นนามที่เขาได้รับมาจาก โอดิน ที่รับเขามาเป็นบุตรบุญธรรม บัดนี้ยามเมื่อได้ยินนามเรียกขาน
นั้นอีกครั้ง ชื่อเก่าของเขา เฟนเลอร์หมาป่าผู้กลืนกินมารดาของตน เหตุการณ์อันขมขื่นในอดีตก็
เริ่มที่จะกลับวนเวียนอยู่ในหัวของเขา
"เกิดอะไรขึ้นน่ะไหงมาสู้กันเองซะงั้น"
ลิซ่า ซึ่งพรางตัวติดอยู่กับกำแพง ที่สุดปลายสะพาน ถามขึ้นด้วยความฉงน งง งวยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"ไม่รู้เหมือนแต่ยังไงก็ต้องห้ามศึกก่อนล่ะ"
ไนติงเกลตอบเสียงห้วนพร้อมกับหยิบเอากระสุนยาชาขึ้นมาบรรจุใส่กระบอกปืน แล้วตั้งลำเล็ง
ที่ขาของ คากามิทันที เธอลั่นไกออกไปโดยไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความลังเล สำหรับผู้นำแล้วการตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวถือเป็นความสามารถที่จำเป็นต้องมี ดังนั้นสำหรับเธอแล้วในสถานการณ์ที่จะต้องทำ การขจัดความลังเลออกไปคือหน้าที่ของเธอ
กระสุนถูกขับดันให้หมุนเกลียววิ่งออกจากปากกระบอกไปด้วยความเร็วที่สายตาไม่อาจมองได้ทัน
ทว่าเรื่องน่าตลกก็บังเกิดขึ้นกับความเร็วที่ไม่ควรจะมีใครหรือสิ่งใด แตะต้องมันได้กระสุนยาสลบนัดนั้น
ก็กลายเป็นสองท่อนในพริบตา ที่ดาบคาตานะของคากามิ ตวัดผ่ามันไปโดยที่ไม่มีใครมองทันเช่นเดียวกัน
"บ้าน่ะ. .ฟันกระสุนขาดสองท่อนเนี่ยนะ สายตาหมอนั่นไม่ใช่ปกติแล้ว!"
ไนติงเกลสบถเธอวางกระเป๋าสัม ภาระลงแล้วเริ่มค้นเอากระสุนในกระเป๋าออกมาเททิ้งไว้ข้างตัว
เพื่อเตรียมจะหยิบมาบรรจุลงไปใหม่
"ทอลนายห้ามออมมือนะไม่ งั้นได้ถูกฆ่าแน่ตอนนี้เจ้านั่นไม่ใช่คากามิที่นายรู้จักอีกแล้ว"
เธอ พูดโดยคิดว่า ทอลจะลุกขึ้นมาต่อสู้กับคากามิ เพื่อช่วยยื้อเวลาให้เธอได้บรรจุกระสุนนัดต่อๆไป
ทว่า กลับไม่มีการตอบกลับหรือเสียงของการโต้ตอบใดๆเกิดขึ้นเลย สายตาของเธอย้ายไปโดยอัตโนมัติ
"ทอล....."
ไนติงเกลแทบไม่อยากเชื่อสายตาเธอ ทอลไม่ได้ลุกจากตรงนั้นเลย จากจุดนี้ทำให้เธอเข้าใจขึ้นมาว่าบาดแผลที่ ทอลได้รับนั้นหนักหนาเพียงใด มันถึงกับทำให้ พาลาดิน อัศวินที่ขึ้นชื่อว่าไม่มีวันล้ม
จนกว่าชีวิตจะหาไม่นั้น ต้องล้มตัวเลียแผลอยู่กับที่จนแทบไม่ต่างจากหมา เธอประเมินความสามารถของ ทอลสูงเกินไปยัง งั้นหรือ ไม่ใช่เลย เธอมิได้ประเมินความสามารถของเขาผิดไป แต่เธอประมาณสถานการณ์
ผิดไปต่างหาก เธอลืมนึกไปว่าศัตรูในคราวนี้เป็นใครกับ คากามิ ต่อให้ ทอลอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์พร้อม
ก็คงไม่กล้าลงไม้ลงมือกับคากามิอย่างแน่นอน เมื่อสถานการณ์เป็นแบบนี้เธอจึงต้องกัดฟันลุยด้วยตัวเอง
กระต่ายสาวละทิ้งความเห็นใจต่อลูกน้องคนสนิทไป แล้วคว้าเอากระสุนจริงขึ้นมาจากพื้นบรรจุใส่กระบอกปืนอย่างรวดเร็ว พร้อมกับลั่นไกยิงออกไปโดยไม่ต้องเสียเวลาเล็งเลยแม้แต่นิด
แต่แล้วกระสุนนัดนี้เองก็ยังถูกผ่าเป็นสองเสี่ยงเหมือนเดิม ด้วยพลังของปีศาจที่สิงสู่อยู่ในร่างของ
คากามิ
"กระสุนจริงเลยหรือครับใจร้ายจัง กะจะฆ่าผมจริงๆเลยสินะ"
"นี่นายมันยังไงกันแน่ ไหงถึงกลายเป็นศัตรูได้ล่ะ"
ไนติงเกลตะหวาด พร้อมกับบรรจุกระสุนลงในรังเพลิง
"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับหัวหน้าหรอกครับถ้ายอมอยู่เงียบๆก็จะรับรองความปลอดภัยให้…."
“ ขอปฏิเสธ! ”
เสียงตะคอกของ ไนติงเกล ลั่นออกไปพร้อมกับเสียงรังเพลิงที่ขับกระสุนออกจากลำกล้อง โดยที่ไม่ได้เฉลียวใจแม้แต่น้อย คากามิ คิดว่ามันคงจะเป็นกระสุนปืนเหมือนๆที่ผ่านมา กว่าจะทันรู้ตัวว่าสิ่งที่ยิงออกมา
หาใช่กระสุนเหมือนครั้งก่อนๆ แต่เป็นแสงสว่างเจิดจ้าแสงซึ่งจะสาปทุกสิ่งที่มันฉายใส่ให้กลายเป็นหิน
==============Gorgon Shot=============
คากามิ เบิกตากว้างแม้ว่าแสงสว่างนั้นจะแยงตาใส่จนต้อง หลบสายตาเวลาเพียงเสี้ยววินาที ที่การรับรู้
จากดวงตาจะไปถึงสมอง และ จากสมองจะสั่งการไปยังร่างกาย อิมพัลส์(Impulse) หรือ
ประสาทการตอบสนอง ในระดับปกติไม่มีทางที่จะตอบโต้ในสถานการณ์นี้ได้ทันอย่างแน่นอน
แต่แล้วมือของเขาก็ขยับ ทุกอย่างเป็นไปโดยอัตโนมัติ จากตาไปยังร่างกาย โดยไม่ต้องผ่านการสั่งการจากสมอง ราวกับ
ร่างกายขยับไปเองเหมือนหุ่นเชิด คากามิ ไขว้แขนกอดเข้าหาลำตัว พร้อมกับก้มหัวลงด้วยท่าคำนับ เกิดกระแสลมหมุนก่อตัวขึ้นเหนือศรีษะของเขา มันพุ่งทะยานออกไปด้านทะลุทะลวงผ่านลำแสงคำสาป และกระแทกใส่ ไนติงเกล ร่างของกระต่ายสาว ล่องลอยขึ้นไปบนอากาศ
================Art Breaker==============
คากามิ วิ่งห้อฝ่าลำแสงคำสาปที่พึ่งจะสลายตัวลงและกระจายตัวเป็นกลุ่มหมอก
ร่างสีฟ้าทะยานตัวผ่านละอองเวทซึ่งฟุ้งกระจายเหมือนหมอกน้ำฝน มือขวากระชับดาบคาตานะ ไว้มั่น
คากามิตวัดข้อมือเบาๆเพียงเท่านั้น ลำคอของไนติงเกล ก็ได้ขาดสะบั้น ศรีษะกับลำตัวแยกขาดออกจากกันสนิทเลือดสดๆทะลักออกมาจากลำคอ สาดกระจายเต็มทางเดิน แต่คากามิ ยังไม่ได้หยุดมือเอาไว้แค่นั้น ใบดาบคาตานะ
ชุ่มโชกไปด้วยเลือดของไนติงเกล แต่ก็แห้งเหือดไปในทันที เมื่อไฟสีดำ ลุกโชนขึ้นมา แล้วดาบก็ตวัดออกไปอีกครั้ง
แรงตวัดสร้างกระแสลมขึ้นมา และพัดเอาไฟสีดำไปพร้อมๆกันสายลมแหวกตัวผ่านอากาศราวกับฉีกผ่านมันไป
มันคือคลื่นดาบสุญญากาศซึ่งหอบเอาไฟสีดำไว้ คลื่นดาบลอยไปกระแทกกับกำแพงที่ปลายสะพาน ซึ่งลิซ่าพลางตัวหลบอยู่ ร่างของเธอถูกคลอกด้วยไฟสีดำ รวมไปถึงเรื่องที่ว่าเธอขาดใจตายคาที่ตั้งแต่ที่คลื่นดาบสัมผัสถูก จนลำตัวขาดออกจากกัน เธอจึงไม่ต้องทรมานจากการถูกไฟครอกทั้งเป็น พร้อมกันนั้น
ศีรษะและลำตัวของไนติงเกล ก็ได้หล่นลงบนพื้นสะพานอย่างสงบ ก่อนจะเริ่มการสลายตัวเป็น
อณูแสงสว่างเช่นเดียวกับเมื่อครั้งที่ ป๋ายหวู่ ถูก อาร์ไมม่อน หักคอจนตาย ร่างกายสูญสลายหายไปราวกับ
เวทมนต์ ทุกอย่างเกิดขึ้นในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น กว่าที่ ทอล ซึ่งได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดจะรู้ตัว
“ไนติงเกล!!!! ”
ทอล ตะโกนสุดเสียงอการช็อกจากความเครียดเข้าจู่โจมใส่ ความสุขุม รอบคอบ และการไตร่ตรองอย่าง
แยบยลที่ควรจะมีได้ถูกกลืนลงไปกับแรงช็อกนั่นแล้ว
“อุตส่าห์พูดดีด้วยแล้วนะถ้ายอมอยู่เฉยๆก็จะปล่อยให้รอดแล้วแท้ๆ ”
“คากามิ นี่นายเป็นบ้าไปแล้วรึไงกัน ! ”
“โธ่! รุ่นพี่นี่ล่ะก็ ” คากามิ บ่นออกมาเหมือนเสียดาย
“ ทั้งที่รุ่นพี่เป็นฝ่ายทิ้งผมไปเข้าสังกัดทัพพาลาดิน แท้ๆแล้วนี่มันอะไรกันครับทั้งที่ควรจะเก่งขึ้นกว่าแต่ก่อนแต่การต่อสู้เมื่อกี้มันอะไรกัน ไม่มีทั้งเชิงดาบหรือความดุดันเลยของท่วงท่าเลย ที่สะท้อนอยู่ในสายตาของผม มันก็แค่พวกอ่อนหัดที่เอาแต่พึ่งแต่พระสูตรจนปล่อยปละละเลยเชิงดาบไป นี่รุ่นพี่กลายเป็นแบบเดียวกับพวกพาลาดินพรรค์นั้นแล้วหรือไงกัน! ”
ดวงตาของคากามิ ฉายแววของความเสียใจอยู่ภายใต้สีดำของอำนาจที่เคลือบดวงตาของเขา
“ ทำแบบนี้น่ะผมเสียใจนะ 4ปีที่รอคอยมามันสูญเปล่า….. ”
“ มะ…ไม่ใช่นะนายเข้าใจผิดแล้วคากามิฉันน่ะ! ”
ทอล พยายามจะอธิบายแม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะรู้สึกสับสนอยู่ก็ตามที่คากามิ ทรยศแต่เรื่องที่พูดเมื่อครู่ มีบางสิ่งที่เขาจะต้องให้ความกระจ่างกับมัน
“ ฟีรัลสไตรค์ ”
===============Feral Strike===============
ทอล ยกดาบขึ้นจากพื้นแล้วล้มตัวลงไปนั่งเพื่อให้สามารถส่งแรงต้านไปยังดาบได้ในขณะที่ขายัง
ไม่มีแรงจะยืน ทั้งหมดนี้เป็นไปโดยสัญชาตญาณ วินาทีที่คากามิ พุ่งเข้ามาดาบคู่ของทอล ก็ยกขึ้นตั้งรับดาบคาตานะของเขาเอาไว้ได้ทันหวุดหวิด
คากามิ พ่นลมหายใจเบาๆ เลิกคิ้วขึ้นด้วยความพอใจสีหน้าของเขาผ่อนคลายลง เขาดีใจที่ ทอล รับกระบวนท่าจู่โจมฉับพลัน ฟีรัลสไตรค์ ไว้ได้
“ แบบนี้ค่อยหายใจได้ทั่วท้องหน่อย อย่างน้อยๆรุ่นพี่เองก็ยังไม่ได้สนิมเกาะทั้งหมดสินะครับ ไอตัวผมล่ะเกิดรำคาญขึ้นมาทันทีเลยถ้าจะมาชนะรุ่นพี่ได้ง่ายๆเอาตอนที่ขายวิญญาณตัวเองไปแล้วเนี่ยมันชวนให้เสียอารมณ์นะครับ เพราะงั้นแล้ว รุ่นพี่ครับ….. ”
คากามิออกแรงกดดาบคาตานะจนดันเอาดาบของทอลกลับไปรวมไปถึงผลักให้ร่างของทอลที่นั่งอยู่
ล้มลงไปนอนแผ่ แล้วตัวเขาก็ตามลงไปคร่อมใส่ คากามิพูดขึ้นอีกครั้งหลังจากกดตัวทอลจนติดพื้น
“ …..ช่วยฆ่าผมทีเถอะครับรุ่นพี่…. ”
******************โปรดติดตามตอนต่อไป**********************
ความคิดเห็น