คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #124 : Login 121: อาชาอนธกาลแห่งความตาย 1
Login
121: อาชาอนธกาลแห่งความตาย 1
“นี่รู้กันอยู่แล้วเหรอ”
มิ่งขวัญเบ้ปากหลังจากเล่าความจริงที่เกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อนที่ถูกพวกมนุษย์ต่างดาวโจมตีรวมถึงเรื่องที่ตัวเองกลายมาเป็นมนุษย์ต่างดาวได้อย่างไรแต่ทุกคนกลับรู้อยู่ก่อน
ฟูชี้ไปที่อิงศรซึ่งวิ่งนำกลุ่มอยู่ข้างหน้า
“พี่ศรเขาเล่าให้ฟังแล้ว
เห็นบอกว่าไปเจอพี่สีดาก็เลยรู้น่ะ”
“ก็แค่บังเอิญไปเจอระหว่างทำงานนั่นแหละ”
อิงศรพูด แต่ความจริงคือเขาไม่ได้บอกเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นไปทั้งหมด
เพียงแต่เล่าให้ฟังแค่เรื่องตัวจริงของสีดาไม่ได้บอกเรื่องการทดลองเมอร์คาบาห์
แล้วเมอร์คาบาห์ที่ว่าตอนนี้ก็มาอยู่ในกำมือซะอย่างนั้น
ตั้งแต่เข้ามาที่อารย-สนธยา
ก็เจอการต่อสู้หลายครั้ง
เมื่อเข้าตาจนก็ได้อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นช่วยเอาไว้ราวกับปาฏิหาริย์
ประหนึ่งนิทาน
ดั่งภาพยนตร์
นี่คงเป็นแผนของใครบางคนที่จัดฉากเอาไว้เพราะโลกคงไม่ง่ายดายแบบนั้น
ไม่ใช่แค่ว่าพยายามแล้วจะได้ผลตอบแทน
โลกแห่งความจริงมันโหดร้ายกว่านั้นตัวเขาเองที่ค้นพบว่าความเป็นจริงไม่ได้ง่ายเข้าใจเป็นอย่างดี
ว่าไม่มีใครเชื่อถือได้…แต่สุดท้ายก็เชื่อไปแล้วไม่ใช่เรอะ!
เชื่อในตัวพวกพ้อง
เชื่อใจกวินทร์
มีนา เมษา นรินทร์
แล้วก็เกือบจะทำลายโลก
แล้วตอนนี้ก็ได้ครอบครัวที่เสียไปคืนมา
เริ่มจะเชื่อใจมากขึ้น
ไหลตามสถานการณ์อย่างนี้มีแต่จะตกเป็นเหยื่อของผู้บงการ
ผู้บงการที่ว่านั่นอาจจะเป็นราชาของเหล่ามนุษย์ต่างดาว
ถ้าเชื่อตามที่ไทเทเนียมพูด…
อิงศรเบรกตัวเองไว้แค่นั้น
เกือบจะหลงปล่อยใจให้เชื่อเรื่องที่ศัตรูพูด
เชื่อใจง่ายเกินไปจริงๆ
นั่นแหละ
“…”
ถึงคิดต่อไปก็เท่านั้นตอนนี้ต้องไปรวมตัวกับคนที่เหลือก่อน
หลังจากใช้ระบบของปาร์ตี้ยืนยันตำแหน่งของ
กวินทร์ พลอย
มิกซ์แล้วก็นิวได้ว่าทั้งหมดอยู่ในสถานที่เดียวกันก็ฝากให้ซากิริที่มีแผนที่นำทางให้
ตอนนี้ซากิริจึงวิ่งนำอยู่หัวแถว
ข้างหลังเป็นมิ่งขวัญ
ฟู เน็กส์ ถัดไปอีกก็เป็นอิซานามิกับโซเดียม
ที่หนนี้ปล่อยให้มนุษย์ต่างดาวไปวิ่งอยู่หลังแถวได้ก็เพราะระหว่างโซเดียมกับฟูเหมือนจะมีความสัมพันธ์แปลกๆ
ที่ทำให้สนิทกันและแสดงให้เห็นตอนที่ร่วมมือกันจัดการมิตราพุทธะ…
นี่ก็เชื่อใจเอาง่ายๆ
อีกเหมือนกัน
การเดินทางดำเนินมาเกือบหนึ่งชั่วโมงทั้งวิ่งขึ้นวิ่งลง
บางทีก็หยุดรอเพื่อให้สะพานเปลี่ยนทิศเลยอาศัยช่วงนั้นพักเอาแรงได้
ตอนนี้อยู่ระหว่างรอให้สะพานที่กำลังจะหมุนมาทางนี้เข้าเทียบแผ่นดินจึงใช้เวลานี้ตรวจสอบสภาพของทุกคน
โดยที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่มอย่างเน็กส์
เด็กชายหอบหายใจหนักแถมยังหน้าซีดคงพยายามฝืนวิ่งอย่างเต็มที่เพื่อตามทุกคนให้ทัน
พักซักหน่อยไหม…อิงศรคิดจะพูดอย่างนั้น
แต่เพราะมิ่งขวัญเดินเข้าไปอุ้มตัวเน็กส์ขึ้นซะก่อนแล้วให้ขี่หลัง
ฟูที่เห็นเข้าก็พูดว่า
“เฮ้ๆ
แบบนั้นนายจะไม่ไหวเอานา”
“แค่นี้เองจะให้แบกนายอีกคนก็ยังไหว”
มิ่งขวัญพูดอย่างสบายๆ
ก็คงเป็นอย่างที่ว่าเพราะพลังเหนือมนุษย์ถึงสิบสองเท่าแค่แบกเด็กไปด้วยวิ่งไปด้วยน่าจะทำได้สบาย
ฟูได้แต่เบ้ปากให้คำพูดนั้นด้วยความขยาดโดยที่ไม่พูดอะไร
“…”
จังหวะนั้นเองสะพานก็เทียบท่าพอดี
ซากิริหันกลับมาสอบถามความพร้อม
“จะไปกันต่อแล้วนะ”
“…”
ไม่มีใครพูดตอบแต่ก็พยักหน้าแทน
แล้วเริ่มขึ้นสะพานข้ามไปยังอีกฝั่ง
จู่ๆ
ก็มีเสียงวิ้งยาวๆ ดังขึ้น รู้สึกเหมือนมีภาพแทรกเข้ามาในหัวโดยตรง
สถานที่ในภาพนั่นคือสถานีรถไฟฟ้า
บนชานชาลา
ตัวแสดงมีอิงศรกับมิ่งขวัญในวัยเด็กกับมนุษย์ต่างดาวอีกสองตน
“นี่มัน…”
เหมือนกับเมื่อสามปีก่อน
ไม่สิมันคือภาพอดีตของเมื่อสามปีก่อน
ในภาพคือวันแห่งการจากลา
เรื่องราวดำเนินไปตามความเป็นจริงทุกระเบียดนิ้ว
มิ่งขวัญผลักเขาเข้าไปในรถไฟช่วงที่ควันจากระเบิดตลบอบอวลจากนั้นภาพก็ตัดออกมาด้านนอก
มิ่งขวัญถูกฟันจนร่างขาดเป็นสองท่อน ภาพตัดไปอีก
บนรถไฟตัวเขาที่ยังเด็กอยู่นั้นมองดูสถานีระเบิดพร้อมกับกรีดร้อง
“ชิ..”
อิงศรเดาะลิ้น…ไม่ชอบเอาเสียเลย
รู้สึกหงุดหงิด
อยากอาละวาด
ทั้งที่ภาพแค่นั้นไม่น่าจะกระตุ้นความรู้สึกได้ขนาดนี้
ในตอนนั้นเอง...
“อย่าหวั่นไหวนะทำจิตใจให้เข้มแข็งซะถ้าหวั่นไหวจะถูกปีศาจเล่นงานเอานี่คือกฎเหล็ก”
เสียงเตือนสติของซากิริก็ดึงเขากลับมาจากความรู้สึกอันมืดบอด
“คงจะเป็นฝีมือของยฮวฮ ใช้วิธีเดียวกับอวโลกิตะเลยนะเนี่ยเพราะเจ้านั่นเป็นคนบ่มเพาะตอนยังเป็นจอกอยู่สินะ”
หล่อนกลับไปพูดพึมพำกับตัวเอง
อิงศรหันมองรอบตัว
ภาพที่มองเห็นกับความเป็นจริงแยกกันอย่างเป็นเอกเทศ
น่ากลัวว่าถ้าไม่ได้สติซะก่อนอาจจะหลงไปกับภาพจนก้าวเท้าพลาดและตกจากสะพานเอาได้
แล้วก็...
ดูเหมือนว่าภาพอดีตจะไม่ได้มีแต่เขาที่เห็นคนอื่นๆ
ก็คงจะมองเห็นมันเหมือนกัน จากสีหน้าของมิ่งขวัญที่ซีดขึ้นมานั่นช่วยยืนยันได้ดีเพราะคนที่จะตอบสนองต่ออดีตนั่นก็มีแค่เขากับน้องชาย
พอเริ่มจะปรับตัวกับการจู่โจมด้วยภาพของศัตรูได้
ระลอกถัดไปก็มาถึง
ภาพใหม่ถูกฉายลงในสมอง
ฟูพูดราวกับจะตอบโต้ภาพฉายนั่น
“จะอะไรก็มาเถอะไม่หวั่นไหวหรอกน่า!”
สถานที่ในภาพฉายปรากฏเป็นที่ไหนซักแห่งที่เหมือนกับคุก
ตัวแสดงในคราวนี้คือ ฟูกับพลอยในวัยปัจจุบัน
บางทีคงจะเป็นความทรงจำของฟูดูจากรูปร่างของทั้งสองคนแล้วน่าจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ไม่ถึงปี
พอลองหันไปมองก็เห็นฟูกำลังทำหน้าอิหลักอิเหลื่อ
ภาพอดีตดำเนินเรื่องราวของเด็กหนุ่มกับเด็กสาว
ฟูในภาพฉายใบหน้ากำลังขึ้นสีแดงระเรื่อ
ราวกับอยู่ในฉากสารภาพรักอะไรเทือกนั้น
แต่พลอยที่เป็นฝ่ายรับคำสารภาพกลับทำหน้าลำบากใจ
“คือว่าสำหรับฉันแล้วคิดว่าฟูกับมิกซ์เป็นสิ่งที่ไม่ควรแยกออกจากกันน่ะเพราะงั้นคงตอบรับความรู้สึกของฟูไม่ได้หรอกแล้วก็ฉันรู้สึกเหมือนพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันมากกว่าจะให้รู้สึกแบบนั้นคงใม่ได้จริงๆ”
ภาพฉายจบลงที่ตรงนี้
ใบหน้าของฟูที่อยู่ตรงนี้ก็กำลังขึ้นสีแดงเหมือนในภาพฉาย
แดงก่ำราวกับลูกมะเขือเทศ
เด็กหนุ่มก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย
แล้วมิ่งขวัญที่ไม่ประสีประสาก็หันไปพูดว่า
“โดนปฏิเสธเหรอ”
พอโดนถามจี้จุดเข้าแบบนั้นฟูก็ยกมือปิดหน้า
“ทำไมต้องเอาเรื่องพรรค์นี้ออกมาแฉด้วยฟร้า~~~”
พลางกรีดร้องอย่างเจ็บใจ
จากนั้นซากิริก็หัวเราะลั่น
“ฮะฮะฮะ โชโจคนนั้นที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง”
หล่อนพูดแบบเข้าใจอยู่คนเดียว
เข้าใจถึงสารลับที่แฝงมากับคำปฏิเสธคำสารภาพของฟู
นี่พลอยเป็นผู้หญิงแบบนั้นเหรอ...
แล้วฟูก็พูดพร้อมกับทำท่านึกไปด้วย
“แต่จนเดี๋ยวนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่ามิกซ์มาเกี่ยวอะไรด้วยอยู่ดีแหะ”
มิ่งขวัญพูด
“ไม่ใช่ว่าพลอยเขาสนใจมิกซ์หรอกเหรอก็ทั้งฉลาดแถมหล่อกว่า
ไอ้บ้าอย่างนายด้วย”
“ว่าไงนะไอ้ตัวบ้าพลังอย่างนายไม่ต้องมาว่าคนอื่นเขาบ้าเลยนะคนที่ว่าคนอื่นบ้าตัวเองนั่นแหละบ้า”
แลกบทสนทนากันไปได้ครู่เดียวก็เริ่มจะวางมวยกันซะแล้ว
เด็กกันหรือไงฟะเจ้าพวกนี้...อิงศรคิดในใจ
พอเริ่มจะเอะอะขึ้นมาซากิริก็หันมาพูดปราม
“นี่ๆ เพิ่งจะพูดไปเมื่อกี้เองอย่าไปหวั่นไหวกับกลลวงของมันซี่”
แต่ภาพฉายก็แทรกเข้ามา
คราวนี้ดูเหมือนจะเป็นตาของซากิริ
ตัวหล่อนในภาพฉายอยู่ในห้องนั่งเล่นที่ดูธรรมดาเอามากๆ
หล่อนในภาพฉายกำลังกอดเด็กผู้หญิงและตัวสั่นหงึกๆ
แถมยังพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น ไม่สิกรีดร้องอย่างขมขื่นเลยล่ะ
“โทโมโกะ!!!”
ภาพฉายจบลงเพียงแค่นั้น
เพียงแค่นั้นซากิริที่อยู่หัวแถวก็หวั่นไหว
“…”
ร่างกายของหล่อนโอนเอนไปมา
จังหวะก้าวเท้าผิดไปไปก้าวหนึ่งทำให้ผลัดตก
ซากิริหล่นลงไปจากสะพาน
“ระวัง!”
อิงศรพ่นคำพูดเตือนสติแต่มันสายเกินไปดังนั้นจึงพุ่งตัวตามไปทันทีและคว้าแขนซากิริไว้ทัน
แม้จะห้อยต่องแต่งอยู่กลางอากาศแต่ซากิริก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ภาพนั่นมันคืออะไร
มันดูเหมือนว่าหล่อนกำลังสูญเสียใครไป
เด็กผู้หญิงในอ้อมกอดของเธอคนนั้นหรือ?
แค่คนรู้จักหรือว่าเป็นลูกสาวของหล่อนแต่ว่าแต่งงานแล้วเหรอเธอคนนี้น่ะ
นิสัยแบบนั้นชายที่มาหลงชอบจนกระทั่งมีลูกได้เนี่ยคงไม่ใช่คอมพิวเตอร์หรอกมั้ง
“อึก...หนักแหะ”
คงเพราะน้ำหนักของคอมพิวเตอร์พกพาทำให้ตัวเขาเกือบจะร่วงลงไปด้วย
แขนเกร็งจนเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นมา
แม้จะเป็นสถานการณ์แบบนี้ซึ่งควรจะลดน้ำหนักของตัวเองให้เบาที่สุดแต่กลับกอดเครื่องคอมฯนั่นแน่นยิ่งกว่าอะไร
คงชอบคอมพิวเตอร์จริงๆ
นั่นแหละยัยคนนี้
ฟูที่วิ่งตามเป็นดึงเขากับซากิริขึ้นด้วยตัวคนเดียว
พลังของสายอาชีพหรือว่าเป็นพลังของเดโมนอยด์กัน?
แต่ก็กลับขึ้นมาได้อย่างปลอดภัยต้องขอบคุณพลังมหาศาลนั่น
อิงศรหันไปพูดกับซากิริที่ยังคงเงียบกริบ
“เป็นอะไรของเธอล่ะเนี่ยเตือนคนอื่นซะดิบดีแต่ดันมาโดนเองเนี่ยนะ”
“ขอบใจนะ”
หล่อนพูดเบาเหมือนกระซิบแต่ไมได้หันมามองทางนี้เลย
ยังคงเอาแต่ก้มหน้า
“เมื่อกี้มันอะไรกันน่ะไอ้ความทรงจำนั่น”
“เป็นอดีตของเจ้าของร่างนี้มันทำให้นึกถึงตอนที่ไปหยุดอับราฮัมไม่ให้ฆ่าบุตรของตัวเองขึ้นมาก็เลยเผลอใจไปหน่อย”
คำตอบที่เหมือนกับขุดไบเบิลมาตอบนั่นควรจะเชื่อดีรึเปล่า...ถึงอย่างไรตัวจริงของหล่อนก็เป็นเทวทูตแล้วที่บอกว่าเจ้าของร่างนั่น...
“หมายความว่าเธอฆ่าเจ้าของร่างแล้วเข้าสิงเหรอ”
แต่ซากิริส่ายหน้า
“เปล่าตอนที่เข้ามาอยู่หล่อนก็ตายไปแล้ว...ฆ่าตัวตายน่ะ”
....
ที่รูนรูม
ผู้ถูกลืมเลือนกำลังต้อนรับแขกคนใหม่
ที่จริงแล้วเป็นแขกที่แวะเวียนมาบ่อยๆ
แต่ไม่สามารถเข้ามาในห้องได้
ทุกครั้งที่หลับหรือว่าหมดสติไปแขกคนนั้นจะมองเห็นห้องแห่งนี้แต่ว่าสัมผัสไม่ได้พูดคุยไม่ได้และไม่สามารถทำให้ตัวตนเป็นที่รับรู้ของคนอื่นได้
ผู้ถูกลืมเลือน...ซีลอร์ดได้พูดต้อนรับเด็กหนุ่มผู้เป็นแขกอย่างเป็นทางการในคราวนี้
“ว่าไงแขกผู้ถูกบทละครแห่งโชคชะตาเลือกมาแต่วันนี้เธอไม่ใช่แขกแล้วสินะเพราะตั้งแต่วันนี้ไปเธอคือผู้ฟันเฟืองเลือก
กวินทร์ วชิระ”
***ใครจะไปนึกว่าตื่นเช้ามาปุบก็โดนลากให้ไปทรูเพื่อยกเลิกโปรโมชั่นแล้วพนักงานก็ลีลาเหลือเกิน TwT เลยต้องกลับมาปั่นงกๆ เอาตอนเย็นแทนนี่ล่ะครับถึงเลทซะขนาดนี้แอ่วว~~~ เลยทำให้ตอนนี้สั้นตามไปด้วย(ต้องติดเลขแบ่งพาร์ทอีกแย้ว) เอาเป็นว่าเจอกันใหม่ตามตารางใหม่คือวันพุธนะคร้าบ อาิทตย์หน้าจะเป็นสัปดาห์สองตอนวันพุธกับศุกร์เน่อ****
ความคิดเห็น