แปล Free! Iwatobi Drama CD Activity Log2

ตอนที่ 1 : TRACK 01: Nagisa and Rei’s Invention Series

TRACK 01: Nagisa and Rei’s Invention Series

 

ฮารุกะ: FREE! Drama CD. Iwatobi High School Swim Club’s Activity Log.

นางิสะ: "ซีรี่ย์การประดิษฐ์ของ นางิสะ กับ เรย์"

 

เรย์: ทำไมสถิติเวลาของผมถึงไม่ดีขึ้นเลย?!
 

มาโคโตะ: อีกแล้วเหรอเรย์ ก็บอกไปแล้วนี่ ว่าที่ต้องแก้ไขคือฟอร์มของนายไม่ใช่สถิติของนาย

ฮารุกะ: อย่าปล่อยให้ถูกกลืนไปกับเวลา จงปล่อยให้น้ำโอบอุ้มร่างของนายไว้ ที่นั่นนายจะได้พบกับคำตอบ

นางิสะ: โห ฟังดูเท่ชะมัดเลยล่ะ ฮารุจัง!

ฮารุกะ: อย่าปล่อยให้ถูกกลืนไปกับเวลา จงปล่อยให้น้ำโอบอุ้มร่างของนายไว้ ที่นั่นนายจะได้พบกับคำตอบ

เรย์:ไม่ต้องพูดซ้ำก็ได้ครับ ผมรู้ว่าเวลาไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับรุ่นพี่ฮารุกะ แต่มันสำคัญกับสมาชิกใหม่อย่างผมนะครับ
ผมอยากไล่ตามทุกคนให้ทันก่อนจะถึงการแข่งใหญ่

นางิสะ: ดีล่ะ! ผมนึกอะไรออกแล้ว

เรย์: ไม่ล่ะขอบคุณ เราไม่เคยได้ผลลัพธ์ที่ดีจากความคิดของนายเลยนางิสะคุง ทั้งตอนที่โฉลมตัวผมจนลื่นไปหมด แล้วก็ตอนที่โกนขนหน้าแข้งผม
ด้วย [เรย์เสียงสะอึกแบบคนกำลังกลัว]

นางิสะ :ไม่ใช่นา ครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งก่อนๆ เราจะคิด ท่าว่ายน้ำใหม่กัน

เรย์:ท่าว่ายน้ำใหม่? แค่พวกเราจะทำกันได้เหรอครับ?

ฮารุกะ: ฉันว่ายได้แต่ฟรีสไตล์เท่านั้น

นางิสะ: ใช่แล้ว ฟรีไงล่ะ ฟรีสไตล์ ก็คือ การว่ายอย่างอิสระ ตั้งแต่ครอล (Crawl ท่าว่ายน้ำแบบที่นิยมใช้กันในการแข่งว่ายฟรีสไตล์) เป็นท่าที่ว่าย
ได้เร็วที่สุด ก็เลยไม่มีนักว่ายน้ำคนไหนว่ายท่าอื่นเลย 

แต่กฏไม่ได้ห้ามอยู่แล้วถ้านายอยากจะว่ายท่าอื่นน่ะ ดังนั้นแล้วเราแค่สร้าง สโตรก ที่เร็วกว่าครอลขึ้นมาซะสิ

เรย์: แค่พูดก็ง่ายสิครับ แต่จะ.....

นางิสะ: สบายมาก ด้วยความช่วยเหลือ จากร่างกายที่บึกบึน และสมองของนายที่แสนจะเพอเฟคซึ่งอัดแน่นไปด้วยทฤษฏีและการคำนวณทั้งหมด....

เรย์: เฮ่ะ! หัวแหลมมากนางิสะคุง  ด้วยทฤษฏี กลศาสตร์นิวตัน,  กลศาสตร์แบบแฮมิลโตเนียน, กลศาสตร์แบบลากรางจ์,
กลศาสตร์การไหล, กลวิธาน, กลศาสตร์ควอนตัม, ทฤษฏีปัจจัยด้านมนุษย์,การยศาสตร์ผมเตรียมทั้งหมดไว้ในหัวแล้ว การค้นหาสโตรกใหม่จะไม่เป็นปัญหาอีกต่อไป

นางิสะ: [ปรบมือ] โห พึ่งพาได้จริงๆเรย์จัง!

เรย์: ดีล่ะ นางิสะคุงตามผมมาเลย!

นางิสะ: เย้!

มาโคโตะ : [หัวเราะ] น่าสนใจเหมือนกันนะเนี่ย

ฮารุกะ: เรย์ จะหาฟรีสไตล์ของตัวเองสินะ [เสียงกระโดดน้ำ]

 

นางิสะ: จากนั้นก็ปล่อยมันลงไปเลย!

เรย์: เราควรจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี ผมเสนอว่าเราควรจะพัฒนาให้สามารถลดความต้านทานของน้ำให้ได้มากที่สุด-

นางิสะ: ผมคิดว่าเราควรจะเริ่มจากสว่านนะ

เรย์:สว่าน?

นางิสะ: อื้ม! ทะยานผ่านน้ำขณะที่หมนุตัวไปรอบๆเหมือนสว่านไง!

เรย์: จริงด้วย! นั่นก็ฟังดูเร็วดีนะครับ

นางิสะ: งั้นพยายามทำตามที่ผมบอกนะ ก่อนอื่นยืดแขนของนายขึ้นไปเหนือหัวของนาย....แล้วก็ประกบนิ้วเข้าด้วยกัน

เรย์: แบบนี้ใช่ไหมครับ?

นางิสะ: ใช่ๆ อย่างนั้นแหละดีแล้ว เรย์จัง มันยอดมากเลยล่ะ!

เรย์: ยิ่งไปกว่านั้น ผมจะจินตนาการว่าตัวเองกำลังหมุนควงสว่าน และทำมุม 75 องศาไปทางขวา!

นางิสะ: ว้าว! นายดูเหมือนสว่านจริงๆเลย!

เรย์: โปรดเรียกผมว่ามนุษย์สว่านเถอะครับ!

นางิสะ: งั้นมาต่อที่ขากันเลยนะ! ลองใช้ฟอร์มสำหรับการตีขาในน้ำดูสิ!

เรย์: แบบนี้ใช่ไหมครับ?

นางิสะ: สมบูรณ์แบบไปเลยเรย์จัง!

เรย์: ฮ่าๆๆ วางใจได้เลยครับ! 

นางิสะ: เอาล่ะ ขณะที่อยู่ในฟอร์มที่สมบูรณ์นี้ ลองหมุนเฉพาะท่อนบนของร่างกายไปทางขวาจริงๆดูนะ

เรย์: [เสียงหมุนตัวของเรย์] [เสียงกระดูกสันหลังหัก][กรีดร้อง] นั่นมันไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์จะทำได้เลยนะนั่น นายหมายความว่ายังไงครับให้ผมหมุนแค่ท่อนบนน่ะ?!

นางิสะ: เอ๋ ก็ผมนึกนายทำได้นี่นา

เรย์: ผมทำไมได้!

นางิสะ: แต่นายพูดเองนี่นาว่าทั้งหมดเป็นไปตาม  กลศาสตร์แฮมิลโตเนียน กับ กลศาสตร์ลากรางจ์ แล้วก็อะไรพวกนั้น

เรย์: ผมเป็นมนุษย์! ผมเคลื่อนไหวได้แค่ตามหลักที่มนุษย์จะทำได้เท่านั้น!

นางิสะ: ว้า แย่จัง งั้นถ้านายลองหมุนแขนกับขาไปทางเดียวกันด้วยความเร็วสูงสุดให้เหมือนกับ เกลียวสว่านล่ะ!

เรย์: ไม่ว่าจะอันไหนผมก็ทำไมได้ทั้งนั้นแหละ!

นางิสะ: โธ่---- เรย์จัง นี่ก็ไม่ได้นั่นก็ไม่ได้ เอาแต่ใจชะมัดเลย

เรย์: ผมเอาแต่ใจงั้นเหรอครับ? ถ้าอย่างนั้นก็ให้ผมทำเฉพาะสิ่งที่มนุษย์ทำได้สิครับ!

นางิสะ: อืมมมมม......ถ้าอย่างนั้นเอาเป็นแบบปลานกกระจอก(flying fish)ไหม?

เรย์: ปลานกกระจอกเหรอครับ.....มันไม่ได้ฟังดูงดงามเอาซะเลยนะครับ

นางิสะ: พูดอะไรอย่างนั้นน่ะเรย์จัง ปลานกกระจอกมันสวยจริงๆนะ! ประกายสีเงินยามพวกมันแล่นเหนือน้ำน่ะ
เหมือนกับผีเสื้อกำลังโบยบินเหนือมหาสมุทรเลยล่ะ!

มันเหมาะกับเรย์จังเป๊ะเลยนะ!

เรย์: [เสียงหัวเราะหึๆ] เหมือนกับผีเสื้อที่กำลังโบยบินเหนือมหาสมุทรงั้นหรือครับ ฟังดูเข้ากับผมจริงๆด้วย

นางิสะ: อย่างที่ว่าไปนั่นล่ะ ความเร็วสูงสุดที่ปลานกกระจอกใช้เดินทางข้ามทะเลคือ 70กิโลเมตรต่อชั่วโมงเชียวนา พวกมันเร็วมาก!

เรย์: โอเค! เดี๋ยวผมจะแสดงให้ดูเองว่าผมนี่แแหละคือผีเสื้อที่โบยบินเหนือมหาสมุทรของแท้

นางิสะ: ต้องอย่างนั้นสิเรย์จัง! ถ้างั้นเริ่มด้วย ท่าผีเสื้อก่อนเลย!

เรย์: ปล่อยให้ผมจัดการเอง![เสียงว่ายน้ำ]

นางิสะ: โอเค! ตอนนี้ล่ะกางปีกแล้วก็บินเลย!

เรย์: [สะอึก] ผมทำได้ที่ไหนกันเล่า! นายเห็นผมมีปีกอยู่ตรงไหนงั้นเหรอ!

นางิสะ: ผมนึกว่าแบบนี้นายน่าจะทำได้นะเนี่ย

เรย์: ทำได้ที่ไหนกันเล่าผมเป็นคนนะ!

นางิสะ:ถ้าอย่างนั้น...ก็เหลือแค่ทางเดียว อยากลองดัดแปลงร่างกายดูไหม?

เรย์: ดะ...ดัดแปลงร่างกายเรอะครับ?

นางิสะ: อื้อ เราจะดัดแปลงร่างกายของเรย์จังแล้วทีนี้ก็จะว่ายน้ำได้เร็วขึ้นไง รู้ไหมว่านักเปียโนจะ
ตัดง่ามนิ้วของพวกเขาเพื่อให้นิ้วมันยืดออกไปได้
กว้างขึ้นนักว่ายน้ำก็จะปรับเปลีย่นรูปร่างของร่างกายให้ว่ายเร็วขึ้นเช่นกัน อย่างเช่นใส่พังพืดเข้าไปที่เท้าของนายป็นต้น

เรย์: นี่พูดจริงเหรอครับเนี่ย มันไม่ขัดกับหลักจริยธรรมหรือไงครับ?!

นางิสะ: ในการแข่งทุกคนเค้าก็ทำกัน

มิโคชิบะ:ถูกต้อง!

เรย์: นะ...นั่นมันกัปตันชมรมว่ายน้ำซาเมะซึกะนี่?

มิโคชิบะ: โย่!

มิโคชิบะ: ที่ชมรมว่ายน้ำซาเมะซึกะของเรา การผ่าตัดใส่พังพืดลงไประหว่างนิ้วเป็นขั้นพื้นฐานที่ต้องทำก่อนเข้าชมรม! ลองดูมือของฉันสิ!

เรย์: มันเป็นพังพืดติดกันเลย!

มิโคชิบะ: ไม่ใช่แค่นั้นนะ ขอฉันจะถอดเสื้อก่อน แล้วนายจะได้เห็นที่มันเจ๋งกว่านี้อีก

เรย์: คุณมีกระดองอยู่บนหลังด้วย?!  (ผู้แปล:ตรงนี้มีเสียงร้อง "กัปปะ" ออกมาด้วย ทุกท่านคงเดาออกแล้วสินะว่าตอนนี้
มิโคชิบะกลายเป็นตัวอะไรไปแล้ว)

มิโคชิบะ: ฉันยังมีจานวางอยู่บนหัวด้วยนะ! (ผู้แปล: ชัดเจน กลายเป็นกัปปะไปซะแล้ว มิโคชิบะเอ้ย)

เรย์: เอ๋ออออออออ?!

 นางิสะ: เพราะงั้นแล้ว เรย์จัง..........เอ้านี่

เรย์: มะ...หมายความว่ายังไง " เรย์จัง เอ้านี่?! " ผมไม่ต้องการแบบนี้..... มะ..มือของผมกลายเป็นพังพืดไปแล้ว ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?!
แถมผมยังมีจานวางอยู่บนหัวอีก 

ที่หลังก็มีกระดองด้วย แล้วตัวก็กลายเป็นสีเขียวอีก?!

มิโคชิบะ: ดีล่ะ ถ้างั้นก็มาแข่งซูโม่กับฉันเดี๋ยวนี้เลยว่าแล้วก็ ....ลุยละนะ

เรย์: ด...เดี๋ยวก่อนครับ ทำไมเราต้องมาเล่นซูโม่กันตอนนี้ด้วย?!

มิโคชิบะ: ยังต้องถามอีกเรอะ?! สำหรับกัปปะ แล้วมันก็ต้องซูโม่เซ่! และผู้ชนะจะต้องเอามือล้วงเข้าไปในช่วงของผู้แพ้ -ช่วงล่างของผู้แพ้- แล้วก็ดึงเอาบอลวิญญาณออกมา (ผู้แปล:เสื่อมสาดดดดด มันแปลได้ตามนี้จริงๆนะ=[]= )

เรย์:ลูกบอลวิญญาณงั้นเหรอ...เดี๋ยว อย่า ม่ายยยยยยยยยยยยยยย!!!!

[เสียงกรีดร้องของเรย์]  (ผู้แปล: อันที่จริงถ้าอ้างจากตำนานกัปปะ จะมีบอกว่าชอบเล่นซูโม่กับกินแตงกวา เพราะงั้นมิโคชิบะเลยจะเล่นซูโม่ ส่วนที่ว่าดึงบอลวิญญาณก็คือประมาณลูกบอลไฟวิญญาณของญี่ปุ่น ที่เวลาวิญญาณอออกจากร่างเราจะเห็นเป็นลูกไฟนั่นแหละครับ แต่ไอที่ทะลวงช่วงล่างนั่น เอาจริงๆเหมือนว่าตามตำนานจะหนักกว่านั้นถ้าอยากรุ้กดเข้าไปอ่านที่ วิกิ ที่นี่เลยครับเหอๆhttp://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%84%E0%B8%B1%E0%B8%9B%E0%B8%9B%E0%B8%B0)

 

[เรย์สะดุ้งตื่นขึ้นในคาบของ อ. อามะ]

อามาคาตะ: ในฤดูใบไม้ผลิรุ่งอรุณจะงดงามที่สุด ยามเมื่อแสงลอดผ่านเนินเขาและอาบย้อมให้เป็นสีแดงอ่อน และสีม่วงครามของเมฆ

เรย์: [เฮือก] ทั้งหมดแค่ฝันไปงั้นเหรอ....? นี่มัน.....แย่ที่สุด ทำไมผมถึงตกเป็นของเล่นของนางิสะคุงกระทั่งในความฝันของตัวเองด้วย?!
ผมขอตั้งชื่อความฝันนี้ว่า"ซีรี่ย์การประดิษฐ์ของ นางิสะ กับ เรย์!" 

[ออดเลิกเรียนดัง]

นางิสะ:  ไหวรึเปล่าเรย์จัง? หายากนะเนี่ยที่เรย์จังจะหลับในคาบเรียน

เรย์: ผมเองก็ยังไม่อยากเชื่อตัวเองเลยครับ

นางิสะ: นายคงจะเหนื่อยเกินไปสินะ! ผมเดานะต้องเป็นเพราะว่ากังวลเรื่องที่นายยังไม่สามารถทำสถิติเวลาให้ดีขึ้นได้แน่ๆ ห๊ะนึกออกแล้ว
ผมนึกอะไรดีๆออกแล้วล่ะ

เรย์: อะ..อไรนะครับ?!

เรย์: เราแค่คิดท่าว่ายน้ำใหม่ขึ้นมาไง! ฟรีสไตล์ ก็คือ การว่ายอย่างอิสระ ตั้งแต่ครอล (Crawl ) เป็นท่าที่ว่ายได้เร็วที่สุด
ก็เลยไม่มีนักว่ายน้ำคนไหนว่ายท่าอื่นเลย แต่กฏไม่ได้ห้ามอยู่แล้วถ้านายอยากจะว่ายท่าอื่นน่ะ เพราะงั้นแล้วเรามาเริ่มกันเลยเถอะ!

เรย์: ดะ....เดี๋ยวก่อนครับ ม...ไม่เอาแล้ว อ๊ากกกกกกกกกกกกก[กรีดร้อง]