คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #301 : Last Log : The Root True Messiah
Last
Log : The Root True Messiah
เมื่อถูกถามว่าวางแผนในอนาคตไว้อย่างไรบ้าง
“เรียนต่อล่ะมั้ง”
อิงศรก็ตอบออกไปโดยไม่ทันคิด
“ต่อมหาลัยสิน้า
งั้นฉันก็คงเหมือนกันล่ะมั้ง”
เมษาพูดอย่างเปิดเผย
มันเป็นหัวข้อสนทนาที่พูดกันเมื่อหลายชั่วโมงก่อนที่จะลงจากสวนศักดิ์สิทธิ์
ในตอนนั้นเขาได้พูดโกหกเมษาไป
เพราะตัวเลือกของซูลวานยังคงคาใจเขาอยู่ตลอดหลังจากผ่านพ้นการทดสอบของต้นไม้แห่งชีวิตมา
หากการแยกจากคือหนทางเดียวที่จะกอบกู้ทุกสิ่งเธอจะเลือกมันไหม
เมื่อหวนนึกถึงคำถามนั้นจิตใจก็สั่นคลอน
“ขอโทษ...เมื่อกี้ฉันพูดโกหก
ที่จริงแล้วฉันน่ะ...”
อิงศรตัดสินใจว่าจะพูดความจริง
พูดมันกับเมษาที่ซื่อตรงคนนี้
“อะ เฮ้ย
นี่อย่าบอกนะว่านายเตรียมใจไว้แล้วก็เลยไม่คิดเรื่องอนาคตเลยน่ะ”
เมษาหยุดเท้าที่กำลังเดินซึ่งจะมุ่งหน้าไปยังกระโจมสำหรับทำการประชุมแผนครั้งสุดท้ายก่อนออกศึกจริง
“ฉันก็ไม่ได้อยากจะตายหรอกน่าแต่ว่า....ฉันมีเรื่องจะขอร้องนาย”
“เรื่องอะไรล่ะ”
“มันมีเรื่องที่ยังไม่ได้บอกใครเลยอยู่น่ะแต่ฉันคิดว่าจะบอกกับนาย”
“ไอ้ที่จะพูดเนี่ยมันจริงจังขนาดนั้นเลยสินะ”
“…..”
เมษาจ้องเขม็งมาที่อิงศร
พวกเราสบตากันและไม่มีใครที่เลือกจะพูดโกหกที่นี่อีกต่อไป
“เข้าใจล่ะจะฟังให้ละกัน”
เมษาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
ดังนั้นอิงศรจึงเริ่มพูด
“เมอร์คาบาห์แอบบอกกับฉันตอนที่กลับมาแล้วน่ะว่ามีวิธีที่จะชนะราหูได้แบบเด็ดขาดอยู่”
“จริงดิ
วิธีแบบไหนกันน่ะ!”
อิงศรล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงแล้วควักเอาหอกที่ได้จากมิ่งขวัญที่มาจากโลกคู่ขนานซึ่งมันหดเล็กเหลืออันเท่าไม้จิ้มฟันขึ้นมา
“ที่ออร์ฟี่กลายเป็นซูลวานลอร์ดน่ะเป็นแค่หนทางที่พวกเราเลือกกันเอาเองดูเหมือนซูลวานจะยอมรับความตั้งใจของพวกเราเลยให้พลังมาเพื่อเป็นทางเลือกที่จะต่อสู้กับราหูให้ถึงที่สุดและได้กลับไปใช้ชีวิตกันตามเดิมอีกครั้ง”
“เดี๋ยวก่อนนะถ้าลองนายพูดแบบนี้แล้วงั้นวิธีชนะแบบเด็ดขาดที่นายกำลังจะพูดเนี่ยถ้าใช้มันแล้วก็จะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นรึเปล่า”
อิงศรพยักหน้าให้คำพูดนั้น
“แต่แรกแล้วลำพังด้วยพลังของซูลวานก็สามารถจัดการาหูเองได้แต่เพราะว่าถูกทำให้แยกออกจากกัน
ก็เลยคืนสภาพสมบูรณ์ไม่ได้
แต่ว่าตอนนี้เงื่อนไขสำหรับการคืนชีพที่แท้จริงมันครบแล้ว
ครบตอนที่เมอร์คาบาห์กลับมาอยู่กับฉันอีกทีนี่แหละ”
“หมายความว่าไงน่ะ”
อิงศรชูหอกในมือให้ดู
“หอกเล่มนี้คือเศษเสี้ยวของซูลวานที่กระจายไปตามโลกต่างๆ
หรือก็คือเป็นตัวฉันในโลกคู่ขนานอื่นๆ
เขาบอกมาอย่างนั้นน่ะดูเหมือนว่าถ้ารวมมันเข้ากับตัวฉันแล้วล่ะก็จะทำให้ซูลวานคืนชีพอีกครั้งภายในตัวฉันได้”
“ของ่ายกว่านี้ได้ไหมเนี่ย”
เมษาเกาหัวดังแกรกๆ
ทำหน้ามุ่ยเหมือนจะตามที่เล่าไม่ทัน
“ถ้าใช้หอกนี่ฉันจะกลายเป็นซูลวานน่ะเท่ากับว่ากลายเป็นพระเจ้าที่ทำได้ทุกอย่างแม้แต่จัดการาหูก็ทำได้ง่ายๆ
ไงล่ะ”
“แล้วนายจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้รึเปล่า”
อิงศรส่ายหน้า
“ไม่รู้สิ
แต่ว่าถ้าเกิดว่ามันกลายเป็นแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ
ถ้าเกิดว่าจะไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ขึ้นมาล่ะก็
ถึงตอนนั้นอยากจะให้นายช่วยหยุดทุกคนที่จะห้ามฉันที
ช่วยยืนเคียงข้างฉันจนถึงวินาทีสุดท้ายที”
“…”
เมษาไม่พูดแต่จ้องเขม็งมาที่เขาด้วยสายอันมุ่งมั่นและจริงจัง
ถึงแม้ว่านั่นจะเป็นสายตาที่ปกติสำหรับเมษา
แต่ว่าไม่เหมือนกับทุกที ภายในแววตาที่จริงจังนั่นเขาแลเห็นความเจ็บปวด และ
ความเศร้า เจือปนอยู่ด้วย
สายตาแบบนี้เขาเคยเห็นมันเมื่อตอนที่
เมษาท้าสู้ที่วัดอารย-สนธยา เพราะว่ามีนาถูกจับเป็นตัวประกัน
ตัวเองมีความสำคัญต่อเมษาถึงขนาดนั้นมันก็น่าดีใจอยู่หรอก
แต่ก็เพราะแบบนั้นเขาถึงได้ตัดสินใจแล้วว่าจะฝากฝังมันกับเมษา
มีแต่หมอนี่เท่านั้นที่มองเขาด้วยความนับถือที่แตกต่างไปจากพวกพ้องคนอื่นๆ
ตรงนั้นเองที่ทำให้เขาพูดกับเมษาได้
พูดเรื่องที่ไม่สามารถบอกได้แม้แต่กับมิ่งขวัญที่เป็นครอบครัว
เรื่องแบบนี้มีแต่
‘เพื่อน’ เท่านั้นที่จะช่วยได้
“…”
เมษาจ้องมองมาทางนี้พลางขบฟันดังกรอด
“…”
เมื่ออิงศรไม่ได้พูดอะไรอีกเมษาจึงสูดลมหายใจเข้าแล้วผ่อนออก
“เข้าใจละถึงห้ามไปนายก็ไม่ฟังสินะฉันจะยอมรับคำขอร้องนั่นเอง”
“ขอบ...”
“แต่ว่า!!”
เมษาพูดแทรกคำขอบคุณที่เขายังพูดไม่จบ
“ยังไงฉันก็คิดว่าการเสียสละเพียงคนเดียวแบบนั้นมันเห็นแก่ตัวเกินไป
ฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้น แต่ว่าฉันจะไม่เมินเฉยต่อคำขอร้องของเพื่อนที่เคยช่วยชีวิตตัวเองเด็ดขาด
นายเคยช่วยมีนาไว้ด้วยฉันเป็นหนี้บุญคุณนายเฉพาะเรื่องนั้นฉันจะช่วยตามที่นายขอ”
สรุปก็คือเมษายอมช่วยเพราะว่าเป็นหนี้บุญคุณกันมาก่อน
ถ้าหากไม่มีเรื่องนั้นแล้วในฐานะเพื่อนเมษาคงไม่ยอมรับฟังความเห็นแก่ตัวนี้อย่างนั้นสินะ
“เพราะงั้น....”
มือของเมษาเอื้อมมาจับหัวไหล่เขาทั้งสองข้างพยายามบังคับให้เขาสบตากับเจ้าของมือ
“...”
“สัญญาสิว่ามันจะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นแล้วฉันที่เป็นเพื่อนของนายจะขอสัญญาเหมือนกัน
ฉันจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นเด็ดขาด”
แทนที่ในส่วนของคนที่เป็นเพื่อน
ตัวเมษาในฐานะพวกพ้องยื่นคำมั่นให้เขารักษาเป็นการแลกเปลี่ยนนั่นเอง
“ขอบใจนะที่ยอมให้กับคำขอเห็นแก่ตัวของฉัน”
@@@@
“ขอโทษที่รักษาสัญญาไม่ได้”
“ขอโทษนะทุกคน”
อิงศรกล่าวขอโทษกับพวกพ้องต่อหน้าหอกแห่งผู้กอบกู้
ปากกาสำหรับเซ็นสัญญาเป็นพระเจ้าของโลกใบนี้ได้เรียกให้ใบสัญญาปรากฏออกมาตรงหน้า
หน้าจอซึ่งมีตัวเลือก
[ใช่] และ [ไม่]
‘หากการแยกจากคือหนทางเดียวที่จะกอบกู้ทุกสิ่งเธอจะเลือกมันไหม’
คำถามบนหน้าจอบ่งบอกข้อแลกเปลี่ยนต่อสัญญาที่จะทำ
หากกลายเป็นพระเจ้าแล้วก็ไม่อาจกลับไปยืนเคียงข้างทุกคนได้อีก
เหล่าคนสำคัญที่เขารัก
พวกพ้องที่ร่วมทางกันมา
ตัวตนซึ่งเคยเป็นส่วนหนึ่งของช่วงเวลาที่ผ่านมาจะกลายเป็นไม่เคยเกิดขึ้นอิงศรคนนี้จะหายไปและหลงเหลือเพียงแต่ซูลวานผู้ควบคุมบังเหียนของโลกนี้
ฉันตัดสินใจแล้ว…
อิงศรคิดและพูดออกมา
“ฉันขอมอบตัวเองเพื่อทำให้ซูลวานคืนชีพ”
กำหอกที่ขยายจากขนาดเท่าไม้จิ้มฟันจนกลับมามีขนาดเท่าเดิม
ทันทีที่ทำแบบนั้นพวกมังกรและอินโดร่าก็แสดงท่าทีตกใจกัน
“อย่าให้มันทำสำเร็จ!”
อินโดร่าตะโกนแล้วพุ่งออกมาพร้อมๆกับพวกมังกร
แต่เมอร์คาบาห์ก็บินลงมายืนขวางหน้าอิงศรแล้วกางสนามพลังงานที่กันไม่ให้พวกนั้นเข้ามาแทรกแซงพิธีกรรมได้
“บาเรียนี่มันฝีมือซูลวานเรอะ”
อินโดร่าพูด
พลังของมันกับพวกมังกรทำอะไรสนามพลังไม่ได้เลย
“ตัดสินใจได้แล้วสินะ”
เมอร์คาบาห์ถาม
“…”
ต้องก้าวต่อไปข้างหน้า
“ฉันจะ…”
มนุษยชาติมีแต่ต้องทำแบบนั้นเพื่อให้อยู่รอด
“ก้าวต่อไปข้างหน้า!”
แล้วเอื้อมมือไปหาตัวเลือกบนหน้าจอ
นี่เป็นทางเลือก
ทางเลือกว่าจะหยุดอยู่ที่ตรงนี้เพื่อความปรารถนาของตัวเอง
ปรารถนาที่จะได้ใช้ชีวิตร่วมไปกับทุกคนแต่ก็เป็นทางเลือกที่พ่ายแพ้ให้กับราหูไปถ้ายังฝืนต่อก็จะกลายเป็นผู้รุกรานถ้าเป็นแบบนั้นก็จะได้อยู่ร่สมกับทุกคนแบบที่อินโดร่าเป็น
แต่แบบนั้นก็ไม่ใช่หนทางที่พวกพ้องและตัวเขาต้องการเลยแม้แต่น้อย
หรืออีกทางเลือกที่จะหยุดแค่ตัวเขาเองคนเดียวไว้ที่ตรงนี้เพื่อให้ทุกคนยังก้าวต่อไปข้างหน้าได้
ทุกคนยกเว้นเขา
ไม่จำเป็นต้องลังเลต่อคำตอบอีกต่อไปแล้ว
อิงศรเลือก
[ใช่] เลือกที่จะเสียสละตัวเองเพื่อช่วยพวกพ้องและโลกใบนี้เอาไว้
เมอร์คาบาห์ยืนยันการทำสัญญานั่น
“พิธีกรรมบรรลุผลแล้วจงตื่นขึ้นผู้กอบกู้ที่แท้จริง
ทรูเมสสิยาห์ (True
Mesiah)”
สิ้นคำหน้าจอทำสัญญาก็หายไป
หอกในกำมือได้ยอมรับเอาตัวตนของเขาเข้าไปแล้ว
“…”
แต่ก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิม
นอกจากความรู้สึกที่เปลี่ยนไป
ตัวเขายังคงเป็นอิงศรคนเดิมแต่ว่า…
“ราหู”
อิงศรเล็งปลายหอกไปที่อินโดร่า
ภายในกายที่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปนี่เองมันได้เปลี่ยนไปจากเดิมแล้ว
เปลี่ยนไปทั้งหมดเลย
“ขอใช้อำนาจในฐานะผู้กอบกู้ที่แท้จริงฉันขอบบแกออกไปจากรากแห่งระบบ”
วาจาที่ปกติแล้วเป็นแค่คำพูดธรรมดาๆ
แต่ตอนนี้เขารู้สึกถึงพลังที่เอ่อล้นออกมา
รับรู้ได้ว่าเพียงแค่คำพูดของตัวเองก็สามารถปรับเปลี่ยนโครงสร้างความเป็นจริงได้ตามใจปรารถนา
“ทำอะไรลงไปรู้ตัวรึเปล่าถ้าทำแบบนั้นตัวแกจะต้องแบกรับ
‘บท’ เอาไว้นะ”
ราหูในตัวอินโดร่าพูดตีโพยตีพายมาอย่างร้อนรนพยายามทำให้จิตใจของเขาหวั่นไหว
แต่มันไม่ได้ผลอีกแล้วตัวเขาได้ตัดสินใจลงไปอย่างแน่วแน่ตั้งแต่ตอนที่เลือกทำสัญญา
“ยะ…อย่า!”
ราหูยื่นมือมาพยายามจะฝ่าสนามพลังเข้ามา
“อ๊ากกกกกก!”
แต่ร่างของมันกับพวกมังกรก็แหลกสลายไปเสียก่อน
“ฉันจะแบกรับทุกอย่างเอง”
อิงศรพูด
“แบบนี้แหละ…ดีแล้ว”
และร้องไห้ออกมา
@@@@@
“…”
มิ่งขวัญปรือตาขึ้น
แสงสว่างแยงลงมา
ทุกอย่างสว่างจ้าจนแทบจะมืดบอด
เด็กหนุ่มรอให้สายตาชินกับแสงก่อนจึงเปิดเปลือกตาอีกครั้ง
“…”
แล้วลุกขึ้นนั่ง
“…”
แล้วมองไปรอบๆ
“ที่นี่…บนสวนศักดิ์สิทธิ์เหรอ”
ตัวเขานั่งอยู่บนทุ่งหญ้าท่ามกลางบรรยากาศเขียวชอุ่มแสนสงบของสวนศักดิ์สิทธิ์
ทุกคนก็นอนกระจัดกระจายอยู่บนพื้นรอบๆ
ตัวเขาเช่นกัน
แต่ในจำนวนนั้นไม่มี
อิงศร เมษา แฟรนเซียม และซีลอร์ด
การที่ไม่เห็นตัวสี่คนนี้ทำให้สังหรณ์ไม่ค่อยดีนัก
“…”
มิ่งขวัญพยายามนึกว่ามันเกิดอะไรขึ้น…
เขาเสียท่าให้กับราหูจากนั้นก็มาโผล่ที่นี่
หรือที่นี่จะเป็นภายในเพลนับนี้บ็อกซ์ที่ทุกคนโดนส่งมากันล่ะ…
มิ่งขวัญเกือบจะเชื่ออย่างนั้นถ้าหากไม่นึกขึ้นมาได้ว่าเมษาซึ่งตกลงมาก่อนนั้นไม่อยู่ที่นี่ด้วย
ที่นี่ไม่ใช่ในเพลนัลตี้บ็อกซ์
“…”
แล้วก็มีบางอย่างกำลังเกิดขึ้นที่นี่ด้วย
“นั่นมัน”
มิ่งขวัญแหงหนน้ามองเพราะรู้สึกว่ามีแสงสว่างแยงตาลงมา
แสงนั่นส่องมาจากตรงใจกลางของสวนศักดิ์สิทธิ์
ที่นั่นมองเห็นเสาแสงที่เชื่อมไปถึงทะเลแห่งท้องฟ้า
“หรือว่า…”
เพียงแค่เห็นเสานั่นก็รู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก
“…”
แล้วเมื่อสายตาระดับมนุษย์ต่างดาวที่มองเห็นได้ไกลเหมือนกับมองกล้องส่องทางไกลซูมเข้าไปหาเสาแสงต้นนั้นก็มองเห็นว่าภายในนั้นมีเงาคนกำลังลอยขึ้นไปตามเสาแสง
“ศร!”
เงานั่นคืออิงศร
คือพี่ชายของตน
มิ่งขวัญถีบตัวพุ่งออกไปทันทีมุ่งหน้าไปยังที่ๆ
เสาแสงผุดขึ้นมา
@@@@
“เฮ้อ~”
แฟรนเซียมถอนหายใจ
สายตาอันเย็นชาของเขากำลังสั่นไหว
ต่อหน้าผู้กอบกู้ที่แท้จริงความกระด้างกระเดื่องแทบจะละลายหายไปทั้งหมด
เกิดความรู้สึกว่าตัวเองยอมรับในผลลัพธ์ที่ไม่สนวิธีการอันนี้ไม่ได้
ทั้งที่ผ่านมาเขามุ่งเอาแต่ผลลัพธ์อยู่เสมอ
แต่คราวนี้มันต่างออกไป
“นี่คือการก้าวเดินต่อไปข้างหน้าของแกงั้นเรอะอิงศรถ้าเจ้านั่นรู้เข้าคงได้หัวเราะเยาะแน่”
เขาหมายถึงซีลอร์ดผู้ที่ไม่ได้ยืนอยู่ที่นี่
มีสาเหตุบางอย่างที่ทำให้หมอนั่นไม่กลับคืนมาหลังจากอิงศรทำลายราหูไปแล้ว
สถานที่คือสระน้ำกลางทุ่งหญ้าซึ่งเกิดขึ้นจากหลุมที่ต้นไม้แห่งชีวิตถูกถอนออกไปก่อนหน้านี้
หลุมแห่งนั้นต่อมาก็ถูกเติมเต็มด้วยน้ำอมฤตที่หยดลงมาจากทะเลแห่งท้องฟ้า
ว่ากันว่ามันเป็นวิธีซ่อมศูนย์ควบคุมรากระบบอาคาชิก
อิงศรซึ่งกลายเป็นพระเจ้าแล้วจำต้องกลายเป็นต้นไม้แห่งชีวิตเพื่อค้ำจุนรากระบบทั้งหมด
ดังนั้นจึงลอยอยู่ท่ามกลางแสงสว่างของเสาแห่งแสง
อิงศรพูด
“เพราะการลบราหูออกไปทำให้ข้อมูลของแอดมินิสเทรเตอร์ที่เคยมีอยู่ทั้งหมดหายไปด้วยออร์ฟี่ที่เป็นส่วนหนึ่งของระบบแอดมินิสเทรเตอร์ก็เลยหายไปด้วยน่ะ”
“แล้วไง
ตอนนี้แกก็เลยครอบครองบัลลังก์สวรรค์แบกรับโลกใบนี้ในฐานะพระเจ้า
ถ้าความปรารถนาแบบนั้นเป็นจริงแล้วจะไม่มีสถานที่ให้แกกลับไปอยู่กับพวกขยะนั่นอีกต่อไปนี่น่ะเหรอทางเลือกทั้งหมดที่แกคิดได้น่ะ”
ถึงคำพูดจะประชดประชันสักเพียงใดก็ตาม
แต่ใบหน้าของแฟรนเซียมก็บ่งบอกอย่างชัดเจนทั้งที่เป็นคนแสดงอารมณ์ไม่เก่งแท้ๆ
กำลังแสดงความเสียดายออกมา
“…..”
เพราะอิงศรไม่พูดอะไรออกมา
“ชิ”
แฟรนเซียมจิกปากด้วยความไม่พอใจ
“ฉันจะอยู่ต่อไปในโลกที่นายเป็นคนชี้นำทำให้ดีๆ ล่ะ”
“แล้วจะคอยเฝ้าดูพวกนายนะ”
อิงศรพูด
แล้วแฟรนเซียมก็ยอมถอยออกจากขอบสระ
ยังพอมีเวลาอีกเล็กน้อย
“….”
อิงศรเงยหน้าเลื่อนระดับสายตาให้ไกลออกไปและเห็นเมษายืนห่างถัดไปจากแฟรนเซียม
ดูเหมือนจะยังโกรธเรื่องที่เขาทำเองตามอำเภอใจ
“…..”
คงไม่จำเป็นต้องพูดคุยให้มากกว่านี้แล้วถ้าหายตัวไปตั้งแต่ตอนนี้ก็จะได้ไม่มีใครต้องเศร้าเสียใจอีก
การจากลาให้มันเป็นแค่เรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นก็เพียงพอแล้….
ทว่า
กลับมีเสียงตะโกนมา
เสียงตะโกนที่พยายามจะหยุดยั้งการจากลานี้ไว้
“ศรรรรรรรรรรรร!!!”
“ขวัญ....”
มิ่งขวัญวิ่งตรงมาทางนี้และชะลอฝีเท้าลง
น้องชายชะงักฝีเท้าเพราะแฟรนเซียมกำลังขวางทางอยู่
“นี่เป็นการตัดสินใจของหมอนั่น”
มิ่งขวัญน่าจะไม่รู้ว่าพวกเขากำลังจะทำอะไรแต่จากสีหน้าและคำพูดที่เหมือนกับชี้นำที่แฟรนเซียมพูดไป
มิ่งขวัญคงจะเข้าใจขึ้นมาแล้วว่ากำลังจะสูญเสียพี่ชายไป
“อึก..ปัดโธ่ เว้ย!”
แล้วชักเท้าจะวิ่งฝ่าแฟรนเซียมไป
“พอได้แล้วนี่เป็นทางเลือกที่ศรตัดสินใจด้วยตัวเอง”
แต่เมษาคว้าแขนมิ่งขวัญเอาไว้เสียก่อน
“ปล่อย!”
“เข้าใจหน่อยเซ่ถึงไปทำอะไรเอาตอนนี้ก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว!”
เมษาพยายามทำตามที่สัญญาเอาไว้
สัญญาที่ว่าจะยืนเคียงข้างอิงศรในวินาทีสุดท้าย
ต่อให้คนที่จะเข้ามาขัดขวางจะเป็นน้องชายของอิงศรก็ตามเมษาก็พยายามจะรักษาสัญญานั่น
แต่มิ่งขวัญไม่ยอมเข้าใจในเรื่องนั้น
“ปล่อยเซ่!”
หรืออาจจะเข้าใจอยู่แล้วก็ได้
ถ้าหากว่ามิ่งขวัญพยายามจะบุกเข้ามา
ถ้าเอาจริงล่ะก็สามารถกระชากแขนตัวเองให้หลุดจากมือเมษาได้ง่ายๆ เลย
แต่ก็ไม่ยอมทำแบบนั้น
“ขวัญ”
“ศร”
สำหรับน้องชายที่แสนเอาแต่ใจคนนั้น
สำหรับน้องชายที่แสนสำคัญ
มีเพียงคำพูดเดียวที่จะพูดในฐานะพี่ชาย
“ดูแลตัวเองด้วยล่ะอย่าทำให้พ่อกับแม่ลำบากใจแล้วก็อย่าเอาแต่ใจมากเกินไป”
“อึก....”
“...นะ ขวัญ”
อิงศรพูดแล้วคลี่ยิ้มออกมา
แต่รอยยิ้มนั่นกลับทำให้มิ่งขวัญทรมานทั้งที่เขาตั้งใจจะยิ้มส่ง
ไม่อยากให้มันเป็นการจากลาเลย
สุดท้ายแล้วช่วงเวลานี้ก็จะถูกลบหายไปเหมือนกันเมื่อตัวตนของเขากลายเป็นสิ่งที่ค้ำจุนโลกใบนี้แล้วทุกคนจะลืมทุกอย่างเกี่ยวกับเขาไปจนหมด
การร้องไห้เสียใจในเวลานี้จะกลายเป็นเรื่องสูญเปล่าทันที
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไปบังคับไม่ได้
พูดว่าให้มิ่งขวัญหยุดร้องไห้ไม่ได้
เขาที่ตัดสินใจเลือกหนทางเช่นนี้ไม่อาจพูดในฐานะพี่ชายได้อีกต่อไป
“ทำไม!”
จู่ๆ
มิ่งขวัญก็ตะโกน
“ทำมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!”
แล้วทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น
ส่งเสียงครางสะอื้นทั้งน้ำตา
ในตอนนั้นเอง
“ไม่ต้องห่วงพี่ชายของเธอหรอก
ฉันจะไม่ปล่อยให้อิงศรต้องเดียวดายจะไปด้วยกันกับเขาเอง”
เมอร์คาบาห์ก็ปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าเหล่าพวกพ้อง
มาปรากฏตัวเพื่อจะทำให้พิธีกรรมนี้เสร็จสมบูรณ์
มิ่งขวัญเงยหน้าขึ้น
ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา
มิ่งขวัญไม่เข้าใจที่พูด
“นาย....พูดเรื่องอะไรน่ะ”
เขาถาม
“ด้วยพันธะสัญญาที่อิงศรทำไว้เพื่อแลกเปลี่ยนกับการค้ำจุนรากระบบพวกเธอจะได้ใช้ชีวิตอย่างถูกต้องและตามใจปรารถนาอีกครั้งโดยไม่มีการทดสอบอีกต่อไปตราบใดที่พวกเธอยังก้าวเดินต่อไปข้างหน้าเพื่อเป็นตัวแทนคำมั่นนั้นฉันจะไปกับเขาด้วยจะกลายเป็นเครื่องทำสวนศักดิ์สิทธิ์ที่คอยปกป้องค้ำจุนเขาอีกที”
เมอร์คาบาห์พูดแล้วลอยตัวถอยหลังไปจนถึงกึ่งกลางสระเกือบจะชนเข้ากับเสาแห่งแสง
“จงชื่นชมยินดีเถิด
จงอย่าได้เศร้าเสียใจไป ยุคสมัยของมนุษย์นั้นได้เริ่มขึ้นแล้วจงก้าวต่อไปมนุษย์เอย
สายตาของซูลวาน สายตาของอิงศรจะคอยเฝ้ามองพวกเจ้าตลอดไป.....ตลอดไป”
พอพูดแบบนั้นแล้วร่างของอิงศรก็ลอยขึ้นไปตามเสาแสงและหายลับเข้าไปในทะเลแห่งท้องฟ้า
ส่วนเมอร์คาบาห์ก็จมลงใต้ก้นสระ
เสาแห่งแสงขยายวงกว้างออกมาจนกระทั่งกลืนกินสระและยังขยายตัวไม่หยุด
แสงสว่างกลืนพื้นแผ่นดิน
มิ่งขวัญ
และคนอื่นๆ ถูกกลืนหายเข้าไปในแสงสว่าง
….
…..
……
เมื่อแหงนหน้ามองท้องฟ้าความรู้สึกที่ไม่รู้จักก็จะผุดขึ้นมา
“ขวัญ…..”
พอหลับตาลงภาพความทรงจำที่มีแต่ตัวอักษรก็เหมือนจะลอยออกมา
“ขวัญ....ฟังฉันอยู่รึเปล่าเนี่ย”
กระทั่งตัวอักษรก็ยังเลือนรางอ่านเป็นคำศัพท์แทบไม่ได้
“เฮ้ยยยยย!”
มิ่งขวัญปรือตาแล้วหันไปทางซ้าย
“นายเหม่ออยู่รึไงฉันถามไปตั้งหลายรอบแล้วนะเฟ้ย”
กวินทร์กำลังทำหน้ามุ่ยและมองมาทางนี้ด้วยสายตาเหมือนกับเป็นห่วง
“เรื่องเรียนต่อน่ะเหรอ
เรื่องนั้นไม่รู้หรอก”
“แต่พรุ่งนี้ต้องเขียนเอกสารส่งวิชาแนะแนวไม่ใช่เหรออย่างน้อยก็ควรมีคณะที่สนใจเอาไว้ซักหน่อยนะ”
“ไว้ค่อยคิดทีหลังก็แล้วกัน”
“นี่
ฉันเป็นห่วงนายจริงๆ นา ทำไมเวลาต้องเลือกอะไรนายไม่เคยตัดสินใจให้มันจริงจังซักที”
หลังจากกวินทร์ถามคำถามนั้น
มิ่งขวัญก็หยุดเท้าที่เดินอยู่ตลอดลง
พวกเขาเป็นนักเรียน
ม.ปลาย ช่วงชั้น มัธยมปีที่5 และปีหน้าก็จะต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัย
“ฉัน…รู้สึกไม่ดีทุกครั้งเลยที่ต้องเลือกหนทางน่ะ”
พอพูดไปแบบนั้นกวินทร์ก็เอียงคอด้วยความฉงนแล้วถาม
“ทำไมล่ะ”
“มันเหมือนกับว่าฉันกำลังจะเสียสิ่งสำคัญบางอย่างไปเวลาที่ต้องตัดสินใจเลือกน่ะ”
ทุกครั้งเมื่อต้องตัดสินใจในทางเลือกความทรงจำที่ไม่รู้จักและแสนเลือนรางก็จะผุดขึ้นมาทำให้รู้สึกไม่สบายใจ
ความเศร้าที่ไม่เข้าใจมักจะพองขึ้นมาในอกในเวลาเช่นนั้น
”บางอย่างที่สำคัญมากๆ
แต่ก็ไม่รู้ว่าคืออะไร”
“ขวัญ…นี่นายร้องไห้เหรอ”
มิ่งขวัญส่ายหน้า
เขาสัมผัสไม่ได้ว่าดวงตาของตัวเองเปียกชื้นตั้งแต่เมื่อไหร่
“ไม่รู้สิ…”
รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลย
”แต่ว่าฉันเคยฝัน”
แล้วในเวลาแบบนี้ร่างกายก็มักจะเคลื่อนไหวไปเอง
มักจะแหงหนน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ต่ออะไรบางอย่าง
อะไรบางอย่างที่สูญเสียไปแต่ก็เกิดความรู้สึกขัดแย้งที่ไม่อยากจะนึกออกมาด้วย
“ฝันว่ามีสิ่งที่สำคัญมากๆ
หายไป””
@@@@
มนุษย์จะยังคงก้าวเดินต่อไป
ต่อให้ล้มลุกคุกคลาน
ก็จะลุกขึ้นมาและก้าวต่อไป
ด้วยความสงบสุขอันเกิดจากการเสียสละอย่างยิ่งใหญ่
The Root True Messiah is end.
The Great Peaceful as Great
Sacrifice…
are not eternal.
แต่แล้วก็มีเสียงดังขึ้น
“แต่มันมันไม่จีรังหรอกนะ“
เสียงดังกล่าวก้าวข้ามความเป็นไปได้และหวนคืนมา
ไม่ยอมให้จบ
ไม่ยอมให้จบหรอก
“ไม่ยอมให้จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งหรอกนะ
ไฮพีเรี่ยนอิมแพ็ก!”
เกิดความผิดพลาดขึ้นภายในระบบ
เกิดความผิดพลาดขึ้นภายในระบบ
ยืนยัน Event Code นี่คือตอนจบ...
ยืนยัน Even Code นี่คือตอนจ...จ...จบ....ไม่ได้
ยืนยัน Event Code Extra Log ยังคงทำงานต่อไป
ทำการค้นหา
ทำการค้นหา....
ยืนยันการค้นหา พบ ‘ผู้รุราน’
ยืนยัน Code
Name ของผู้รุกราน ‘Turn Bringer’
“ไฮพีเรี่ยนอิมแพ็ก (Hyperion
Impact) ตัวข้าจะวิวัฒนาการจากไนท์แมร์โซดิแอก เป็นจ้าวแห่งจักราศีมืด”
แล้ว จู่ๆ
ความรู้สึกก็กลับคืนมา
“นี่มัน!”
อิงศรรู้สึกตัวขึ้นอีกครั้งภายในมิติอันว่างเปล่า
เบื้องหน้าตนนั้นมังกรแห่งความว่างเปล่าทั้งห้ายังคงยืนประจันหน้าตนเองอยู่
ทุกอย่างหวนคืนกลับมาราวกับว่าการทำพันธะสัญญาไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเว้นเสียแต่
มีเพียงสิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไป
อีกตัวตนหนึ่งของเขาอินโดร่าหายไปและกลายเป็นราหูมาอยู่แทนที่
ราหูประกาศก้อง
”รีเวิร์สแอกเกรเซอร์ดาร์คโซดิแอกซีล็อท
(Re-Verse Aggressor Dark Zodiac Zealot) !!”
เทพมารแห่งความมืดและแสงสว่างกางแขนของมันออก
วงแหวนสีดำโอบล้อมตัวมันราวกับวงแหวนของดาวเคราะห์
“สกิลทำงานเมทลิงค์กิ้ง
(Mate Linking)
จงกลับมาเวิร์สแอกเกรเซอร์แห่งการล่มสลายอินโดร่า!”
เมื่อราหูพูด
ทันใดนั้นเอง อินโดร่าที่หายไปก็กลับมายืนเคียงข้างราหูอยู่ภายในวงแหวนสีดำที่เหมือนกับจะเชื่อมโยงทั้งสองเอาไว้
“นี่คือพลังของข้าที่วิวัฒนาการไปอีกขั้นยังไงล่ะอิงศร
นี่คือพลังที่สามารถก้าวข้ามตรรกะของ ‘บท’ ไปได้พลังที่บังคับให้ตอนจบเป็นโมฆะ เอ้า
ลองมองดูหอกแห่งเมสสิยาห์ที่ทำให้ ‘บท’ เคยอวสานไปดูสิ”
ราหูชี้มาที่หอกแห่งผู้กอบกู้ในมือเขา
เปรี้ยะ
หอกส่งเสียงประหลาดออกมาจากนั้นมันแตกร้าวไปทั้งหมด
“อ...อะไรกันน่ะ
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
อิงศรอุทาน
เขาไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น
เท่าที่นึกได้เขาจำได้ว่าตนเองได้เซ็นสัญญากับเมอร์คาบาห์เพื่อกลายเป็นซูลวานไปแล้ว
พวกเขาชนะมันไปแล้วนี่
พริบตานั้นเอง
พริบตาที่ความหวังถูกทำให้เกิดขึ้นเป็นรูปเป็นร่างแล้ว
แค่พริบตาเดียวก็พลันแตกสลายลง
หอกแห่งผู้กอบกู้....
“หอก....แตกไปแล้ว”
อิงศรพูด
หอกในมือแหลกสลายไปคาตาของเขา
ราหูกล่าวต่อ
“ยังจำได้รึเปล่าล่ะอิงศรตอนที่ข้ากวนอมฤตขึ้นมาจากการรวมทุกโลกคู่ขนานเข้าด้วยกันมันได้ให้กำเนิดไพ่ตายนี้ขึ้นมา
ตัวขาที่เมทลิงค์กับอินโดร่าจะได้รับความสามารถของอินโดร่ามาด้วยสาวกทั้งหมดจึงยังคงสภาพไฮพีเรียลไลซ์เอาไว้ได้ส่วนตัวเจ้าไพ่หมดมือหมดสนามและความหวังสุดท้ายก็พังพินาศไปแล้ว”
ดูเหมือนว่าจะทุกอย่างจะสูญเปล่า
ความหวังถือกำเนิดขึ้นและแตกสลาย
ความสิ้นหวังถือกำเนิดขึ้นและมลายหาย
เหลือแต่เพียงความว่างเปล่าที่หมุนพัดกวัดแกว่งในรูปของ
สวัสติกะสีดำทะมึน
“ไม่ยอมให้ซูลวานถือไพ่เหนือกว่าไปตลอดหรอกครั้งนี้ข้าจะชนะ”
Last Log is canceled…
Extra
Log 297: The Root True Messiah
****
ไรท์: อ้าวเฮ้ย! ตอนจบแสนดราม่าเคล้าน้ำตาที่หนูเขียนไว้ล่ะโอเมก้า!!
ราหู: ไฮพีเรี่ยนอิมแพ็ก รีเวิร์สแอกเกรเซอร์ดาร์คโซดิแอกซีล็อท
!
ไรท์: เดี๋ยว
เดี๋ยวววก่อนนนมีอย่างที่ไหนตัวละครในเรื่องหักมุมตอนจบเองแบบนี้น่ะห๊า!!!
ราหู: ประมาทเทิร์นบริงเกอร์ไปก็เป็นแบบนี้แหละ สกิลทำงาน
เทิร์นออฟ ไรทเตอร์ จงหายไปซะเจ้าคนเขียน
ไรท์: หน่านี๊~~ (โดนจับขังในกังหันเรียบร้อย)
ราหู: ทีนี้ตอนต่อไปก็จะจบโดยที่ข้าเป็นผู้ชนะทุกๆ อย่างจะดำเนินไปตาม
‘บท’ ที่ข้าเป็นผู้ชี้นำ
อิงศร:
ความจริงมันก็แค่ว่าตอนนี้เป็นหนึ่งในฉากจบที่เคยคิดไว้เฉยๆ ไม่ใช่เรอะ
ราหู:
ใช่แล้วล่ะแต่ว่าจบแบบนั้นมันแฮปปี้เอนดิงไปหน่อยน่ะนะแถมไม่เคลียอะไรหลายๆ
อย่างเลยด้วยเหมือนบอกให้จบแบบตอนที่ชนะโซลาริสนั่นแหละคิดว่าแค่ฝังหลุมพล็อตโฮลบานตะไทที่ขุดเอาไว้ด้วยดราม่าสังเวยตัวละครแล้วจะบอกว่าจบได้งั้นเรอะคิดอะไรตื้นๆ!
--(ผู้บรรยาย)ดังนั้นเรื่องราวจึงยังคงดำเนินต่อไปอีกเล็กน้อย--
****
ความคิดเห็น