Apocalypse Online เกมโกงวันโลกาวินาศ

ลำดับตอนที่ #290 : Extra Log 286: Grand God Beast 5

Extra Log 286: Grand God Beast 5

            ที่เขตแดนทะเลทราย

            ทีมของเมษาที่อยู่ในระหว่างค้นหาเสาส่งพลังงานหลังจากที่จัดการมหาเทพสัตว์เทวะเบฮีมอทลงแล้ว พวกเขาค้นหากันอย่างถี่ถ้วนเพราะว่าไม่มีตัวจัดขวางอยู่ที่นี่อีกแล้วทั้งที่คิดแบบนั้น

            …แต่ทว่า

            จู่ๆ ทรายก็พูนตัวขึ้นมาแล้วกลายเป็นเบฮีมอท แต่นั่นยังไม่แย่เท่ากับจำนวนที่เพิ่มขึ้นเป็นห้าตัว

            ”ฝันร้ายชัดๆ”

            เมษาจ้องมองด้วยสีหน้าสิ้นหวัง

            จ้องมองเจ้าสิ่งมหึมาที่ผุดขึ้นมาสร้างเงาบดบังแสงตะวันได้เกือบจะมิดทั้งทะเลทราย

            พวกเขาที่มีกันตั้งเป็นร้อยพอเทียบกับสัตว์เทวะที่มีแค่ห้าแล้วพวกเขายังกลายเป็นแค่มดปลวกไปเลย

            “ชิ เจ้าพวกนี้มันยังไงกันนะ”

            เมษาสบถ

            สถานการณ์ย่ำแย่เป็นอย่างมาก

            “เสาพลังงานก็อยู่ตรงหน้านี่แล้วแท้ๆ”

            เสาส่งพลังงานที่เป็นเป้าหมายถูกค้นพบอยู่ในจุดที่พื้นลาดเอียงลงไปเป็นแอ่งกระทะซึ่งตั้งอยู่ด้านหลังพวกเขาที่หันหน้าเผชิญสัตว์เทวะนี่เอง

            สัตว์เทวะตัวหนึ่งจากทางซ้ายสุดของกลุ่มเริ่มเคลื่อนไหว มันยกขาหน้าที่เป็นกรงเล็บตะปบใส่พวกทหารธรรมดาที่อยู่แถวนั้น พลอยก็อยู่ตรงนั้นด้วย

            “ว้าย!!”

            หล่อนกำลังใช้หน้าจอสื่อสาร ติดต่อไปหาพวกเน็กส์ทำให้ไม่ทันระวังตัวไม่อย่างนั้นด้วยพลังของร่างไฮพีเรี่ยนของหล่อนในตอนนี้คงดันขาหน้ายักษ์นั่นกลับไปได้ง่ายๆ

            “เฮ้ เป็นไรป่าว”

            เมษาตะโกนถามเขาวิ่งไปที่นั่นทันทีตั้งแต่ตอนที่เห็นมันยกขาหน้าขึ้น แต่เสียงตะโกนก็ถูกกลบด้วยเสียงร้องของพวกทหารแถวนั้นที่หนีกันหัวซุกหัวซุนไปคนละทิศละทาง ทั้งที่เป็นพวกชั้นยอดที่ถูกกุมภา ธุวดารกะหรือรูบิเดียมฝึกวินัยมาเมื่อไม่กี่วันมานี้

            แต่เอาเถอะเขาไม่คิดจะโทษพวกนั้นหรอกเพราะพลังมันต่างกันเกินไปจริงๆ

            พลอยที่ล้มลงไปเพราะกระโดดหลบเท้าของสัตว์เทวะกะทันหันก็ลุกขึ้นมาชักดาบเตรียมต่อสู้กลับ

            “โซเดียเซเบอร์ฮอร์น”

            พริบตาที่ร่ายสกิลอมฤตในอากาศก็กลั่นตัวเป็นแสงสว่างสีแดงสถิตลงยังตัวดาบ หล่อนตวัดดาบสีแดงที่กำลังยืดตัวออก ตัดขาของสัตว์เทวะขาดกระเด็นไปข้างหนึ่ง ขาข้างนั้นละลายเป็นทรายก่อนจะตกถึงพื้น

            แต่ถ้าทำแบบนั้นล่ะก็

            “ยัยบ้าเอ้ย รีบหนีออกมาเร็วเข้า!”

            คำเตือนของเขาดูจะไม่ทันการเสียแล้ว สัตว์เทวะที่สูญเสียขาจึงทรงตัวไว้ไม่ได้และโน้มตัวลงมาทับทั้งพลอยแล้วพวกทหารที่ยังหนีไม่ทัน ด้วยขนาดตัวของมันแล้วกับจำนวนคนที่อยู่แถวนั้นคงมีซักสิบคนที่จะโดนทับตายอยู่ตรงนั้นซึ่งพลอยไม่มีโอกาสรอดจากการเป็นหนึ่งในสิบนั้นได้เลย

            “ต้องยิงไปจากตรงนี้”

            ทางเดียวที่จะกอบกู้สถานการณ์นี้คือใช้ถังมิสไซล์บนหลังระดมยิงทำลายร่างกายของวัตว์เทวะให้หมดก่อนที่มันจะล้มทับ

            ‘ไม่ได้หรอกกระสุนกับพลังงานหมดไปแล้วแถมเวลาคงร่างกายนี้ก็เหลือไม่พอจนสะสมสำหรับยิงครั้งต่อไปด้วย’

            เสียงของโดโกบาร์บอกมาอย่างนั้น

            “บ้าเอ้ย ทำไมต้องตอนนี้ด้วยนะ”

            เมษาสบถแล้วยื่นแขนทั้งสองข้างที่ติดสนับปืนกลแต่พอลั่นไกมันแล้วก็มีแต่เสียงดัง กริ๊ก แต่ไม่มีอะไรออกมา ดูเหมือนว่ากระสุนตรงนี้ก็จะหมดไปตั้งแต่ที่ใช้จัดการเจ้าตัวแรกแล้ว

            ‘แคสออฟสิ ทิ้งปืนที่กระสุนหมดไปแล้วสู้ด้วยโหมดประชิดตัวแทน’

            โดโกบาร์เสนอมาซึ่งนั่นคงเป็นวิธีเดียวที่จะต่อสู้ต่อไปด้วยร่างนี้ได้ แต่ว่ามันต้องทำอย่างไรกันล่ะ

            โดยที่ไม่ต้องเอ่ยถามความนึกคิดของเขาก้จะส่งไปให้โดโกบาร์อยู่แล้ว

            ‘แค่สั่งแคสออฟก็พอ’

            “แคสออฟ (Cast off) !!”

            เมษาตะโกนตามที่ว่า

            ถังมิสไซล์ที่ลอยตามมา จู่ๆ ก็ร่วงลงพื้น รวมถึงอุปกรณ์ส่งสัญญาณควบคุมที่แบกอยู่บนหลังเขาก็ปลดตัวเองออกโดยอัตโนมัติ ปืนกลแยกออกเป็นสองส่วนกรอบที่หุ้มไว้หลุดหล่นเท้งเต้งไปทั้งแบบนั้น

            จากนั้นกรงเล็บที่พับเก็บไว้ด้านในของปืนกลมาโดยตลอดก็ดีดตัวประกบกับกำปั้น เครื่องแบบเกราะอ่อนที่สวมอยู่ตอบสนองกับคำสั่งที่ดูเหมือนจะเป็นสกิล เกราะเสื้อผ้าส่วนท่อนบนหายวับไปเหมือนกับกำลังใช้สกิล ‘เชิ้ตออฟ’ ร่างกายเบาขึ้นเป็นอย่างมาก

            เบาหวิวจนวิ่งเร็วขึ้นมากกว่าเดิมแค่พริบตาก้ย่นระยะห่างไปถึงพลอยได้แล้ว

            “อ๊ะ”

            เด็กสาวเพิ่งจะรู้ตัวด้วยซ้ำ

            เมษากระโดดพร้อมกับซัดหมัด ส่วนที่เป็นกรงเล็บเสียบทะลุหนังหนาๆ ของสัตว์เทวะส่วนแรงส่งจากการกระโดดผลักร่างมหึมานั้นเอนกลับไปทิศตรงข้าม

            เมษาถอนหมัดออกแล้วถีบเท้าดีดตัวกระดอนกลับมายืนข้างๆ พลอยขณะที่สัตว์เทวะหงายหลังล้มตึงจนทรายลอยคลุ้งเต็มอากาศ

            “เหลือเวลาคงร่างไฮพีเรี่ยนอีกไม่นานแล้วเราต้องเปลี่ยนแผนกันแล้ว”

            พลอยทำหน้าไม่เข้าใจที่เขาพูดดังนั้นจึงต้องพูดใหม่

            “รีบแจ้งไปที่เรือก่อนเถอะ”

            “เข้าใจแล้วค่ะ”

            เด็กสาวเรียกหน้าจอสื่อสารขึ้นมาใหม่

            สัตว์เทวะก็ยังอาละวาดอยู่ รูบิเดียมกับวิเชียรมาศนำทหารเข้าไปบุกตะลุยกันบ้างแล้วก็จริงแต่คงจัดการหมดทั้งห้าตัวไม่ทันเวลา

            เมษาเดาะลิ้นด้วยความหงุดหงิดแล้ววิ่งควงกำปั้นเข้าไปตะลุยกับพวกมัน

 

            @@@@@@

            ขณะเดียวกันที่เขตแดนทะเล

            หลังจากฆ่ามหาเทพสัตว์เทวะเลเวียธานไปแล้ว....

            “นี่มันหมายความว่ายังไงกันคะเนี่ย”

            หล่อนพูดเล่นอย่างสิ้นหวัง เพราะจู่ๆ ทะเลก็พูนตัวสูงขึ้นเป็นเสาน้ำมหึมาถึงห้าต้นด้วยกัน

            เสาน้ำพวกนั้นกลายเป็นสัตว์เทวะที่พวกเขาเพิ่งฆ่าไปแถมเพิ่มจำนวนเป็นห้าตัว สถานการณ์เกินจะควบคุมได้  แค่พวกมันเริ่มเคลื่อนไหวก็เหมือนทะเลทั้งแผ่นมีชีวิตลุกขึ้นมาต่อสู้กับพวกเขาแล้ว

            พวกมันโถมร่างกายที่เป็นน้ำกลืนพวกทหารต่างดาวทั้งหมดลงไปใต้น้ำในเวลาแค่อึดใจเดียว จากนั้นเป้าหมายของพวกมันก็ย้ายมาที่เมืองจำลองที่เธอ กับ ฟู และ ซีเซียมยืนอยู่

            โดยที่ไม่มีเวลาให้พักหายใจหรือคิดจะจะหนีด้วยซ้ำ สึนามิสัตว์เทวะก็โถมลงมาจากทุกทิศทาง

            เลเวียธานทั้งห้าตัวกระโจนใส่เมืองโดยพร้อมเพรียง

            ทุกอย่างถูกกลืนลงสู่ใต้ทะเล

            มีนาลืมตาขึ้นในน้ำก็พบว่าความเสียหากของพวกเธอนั้นหนักมาก

            รอบตัวมองเห็นซากของเมืองจำลองที่โดนคลื่นถล่มจนพังยับแตกหักเป็นชิ้นเป็นอันลอยละล่องไปหมด

            พอมองไกลออกไปหน่อยก็เห็นทั้งแขน ขา ชิ้นส่วนร่างกายของพวกทหารต่างดาวที่โดนเล่นงานไปก่อนอยู่เกลื่อนกลาดกำลังจะลอยขึ้นไปเหนือผิวน้ำ น้ำในบริเวณนั้นกลายเป็นสีปรอทเพราะเลือดของเผ่าต่างดาว

            เท่ากับว่าเหลือแค่เธอ....

            ตอนที่จะสรุปแบบนั้นสายตาก็ควานหาจนเจอพวกพ้องอีกสองคนที่ยังไม่เป็นอะไรไปเพราะอยู่ด้วยกันก่อนจะจมลงมา

            มีฟูกับซีเซียม เท่านี้ก็เหลือกันอยู่แค่สามคนแล้ว

            ตกลงมาอยู่ในน้ำที่เป็นถิ่นของศัตรูแถมยังมีกันตั้งห้าตัวไม่มีทางกำจัดทั้งหมดนั่นทันเวลาก่อนร่างไฮพีเรี่ยนหายไปแน่ ตั้งแต่เริ่มภารกิจเวลาคงร่างกายก็ผ่านไปครึ่งหนึ่งแล้ว

            ต้องเปลี่ยนแผน ถึงจะไม่พูดออกไปเพราะอยู่ใต้น้ำตาพวกเขาส่งสายตากันเป็นสัญญาณก็เข้าใจตรงกันแล้ว

            “…..”

            ซีเซียมชี้ลงไปข้างล่าง พอลองมองตามไปก็พบว่ามีแสงสว่างโทนสีม่วงเปล่งขึ้นมาจากใต้ทะเล

            ซีเซียมทำท่าทางชี้ไปที่ตาตัวเองเป็นนัยจะบอกให้ใช้ไซเบอร์อายยูนิทส่องไปที่นั่น มีนาทำตามนั้นส่องไซเบอร์อายยูนิทลงไปที่ข้างล่าง

            แล้วภาพของเสาส่งพลังงานที่พวกเขากำลังหากันอยู่ก็ลอยขึ้นมา

            ตอนนี้เจอเป้าหมายแล้ว

            มีนาเปิดหน้าจอสื่อสารแล้วใช้มือป้อนข้อความติดต่อไปแทนการพูดด้วยเสียง ติดต่อไปหาซากิริที่อยู่บนเรือ

            @@@@@@@@

            “เร็วเข้ามันจะไล่ทันแล้วนะ!”

            เน็กส์พูดเสียงดังเพื่อเร่งให้นิวที่เขากำลังจูงมืออยู่เร่งความเร็วในการบินหนีจากมหาเทพสัตว์เทวะซิส

            สัตว์เทวะซึ่งมีร่างกายเป็นพายุที่พัดหอบทุกอย่างในเขตแดนไล่ตามพวกเขาที่เพิ่งจะเข้ามาที่นี่

            นอกจากสัตว์เทวะแล้วก็ไม่เห็นวี่แววของพวกนรินทร์ที่รับหน้าที่มาโจมตีเขตนี้เลย หรือว่าจะเสร็จมันไปแล้ว

            เด็กชายส่ายหัวพยายามไล่ความคิดด้านลบนั่นออกไป ตอนนี้ต้องตั้งสมาธิกับการหนีออกไปจากเขตแดนเสียก่อน ต้องไปตั้งหลักกันใหม่

            แต่สัตว์เทวะรวดเร็วจนน่าเหลือเชื่อพวกเขาบินหนีมันไม่ทัน

            “หวา!!”

            “กรี้ดดดด!!”

            ถูกกลืนเข้าไปในวังวนของลมพายุอันบ้าคลั่ง

            สายลมภายในนั้นรุนแรงเป็นอย่างมาก ร่างกายแทบจะถูกลมฉีกขาดเอาง่ายๆ

            พวกเขากำลังไหลไปตามกระแสของพายุและคงจะเข้าไปถึงแกนตรงกลางที่เป็นตาพายุในอีกไม่ช้าที่นั่นเป็นจุดที่ลมสงบตามธรรมชาติของพายุอยู่แล้วถ้าไปถึงตรงนั้นคงพอจะตั้งหลักกันใหม่ได้

            แต่นั่นก็เป็นในกรณีที่ถ้าพวกไปถึงที่นั่นโดยไม่โดนวัตถุที่ถูกพายุหอบบี้ร่างกายเละเทะไปซะก่อนล่ะนะ

            ภายในพายุสัตว์เทวะมีแต่ก้อนหินน้อยใหญ่บินกันให้ว่อนไปหมด พวกเขาบินหลบหินก้อนใหญ่ได้แต่พวกก้อนเล็กๆ ที่มากันเป็นกระจุกนั้นไม่สามารถหลบออกไปได้

            ท่ากลางเศษซากที่พุ่งเข้ามาเน็กส์ปัดป้องมันด้วยไม้เท้า แต่ก็ปัดไม่ได้ทั้งหมด

            ก้อนหินก้อนหนึ่งกระแทกเข้ามาที่คิ้วซ้าย

            “โอ้ย”

            แต่เด็กชายฝืนทนความเจ็บปวดลืมตาข้างนั้นค้างเอาไว้โดยใช้แขนคอยปกป้องดวงตาข้างนั้นเพื่อจะมองกะระยะทางที่หินก้อนใหญ่ซึ่งพวกเขาหลบมันไม่พ้นจะมาถึง

            เมื่อก้อนหินเข้ามาใกล้พอเน็กส์ก็ร่ายสกิล

            “วาโยเบลด”

            แล้วตวัดไม้เท้าฟาดคลื่นดาบเวทผ่าก้อนหินขาดเป็นสองซีกแยกออกจากกันและลอยผ่านพวกเขาไป

            รู้สึกแสบบริเวณคิ้วซ้ายขึ้นมา พอลืมตาข้างนั้นก็มีเลือดไหลเข้าจนต้องปิดตาอีก คิ้วข้างนั้นคงจะแตกตอนที่ถูกเศษหินกระแทกใส่

            “สปิริตเน็ต (Spirit Net)”

            นิวไล่ขึ้นมาจนแซงเขาไป ในมือเธอมีเส้นใยที่ถักเป็นรังแมงมุมอยู่ด้วย เมื่อขว้างออกไปจากมือแล้วเส้นใยนั้นก็ขยายตัวกลายเป็นม่านที่ช่วยกันเศษก้อนหินชิ้นเล็ก

            จากนั้นเด็กสาวก้หันมาถามอาการด้วยความเป็นห่วง

            “เน็กส์เลือด…”

            สีหน้าของเด็กสาวที่เห้นเลือดไหลอาบใบหน้าเขานั้นซีดเผือดด้วยความกลัว

            เขาจึงพูดปลอบเธอทันที

            “ไม่เป็นไร รีบหาทางออกจากที่นี่ก่อนเถอะ”

            ตอนที่คิดว่าจะพักคิดหาทางอยู่ที่นี่ไปก่อน ไซเบอร์อายยูนิทก็ดันจับความเคลื่อนไหวบางอย่างได้

            “เมื่อกี้มัน…แสงเหรอ”

            เน็กส์หันไปยังทิศที่จับความเคลื่อนไหวนั้นได้ มีแสงสะท้อนเล็กๆ ปรากฏวูบไหวอยู่ที่ใจกลางของตาพายุนี้

            พอลองเพ่งสายตาไปยังจุดที่ว่าแล้วไซเบอร์อายยูนิทก็ช่วยดึงภาพบริเวณนั้นเข้ามาใกล้ ด้วยระบบของมันจึงมองทะลุวัตถุที่บดบังและมองเห็นเป้าหมายอย่างชัดเจน

            “เสาส่งพลังงานอยู่ตรงนั้นน่ะเอง”

            เสาส่งพลังมาอยู่ในตัวสัตว์เทวะแบบนี้ถ้าไม่โดนดูดเข้ามาคงหาไม่เจอ

            ตาข่ายที่ขึงไว้ส่งเสียงตึงเครียดดัง ปึด ปึด มันใกล้จะขาดเต็มทีแล้ว

            “เน็กส์”

            นิวพูดเร่งให้เขาตัดสินใจ

            ถึงจะลังเลอยู่นิดหน่อยแต่ก็…

            เน็กส์ยกไม้เท้าสีฟ้าไปเหน็บไว้ที่หลัง

            “ไปที่นั่นกันเถอะ”

            แล้วจูงมือนิวพุ่งไปข้างหน้าโดยที่ยิงทำลายก้อนหินที่มาขวางทาง

            “โซเดีย!”

            ด้วยการเหวี่ยงไม้เท้าสีดำที่มีพลังทำลายสูง ลำแสงอมฤตแบบลูกกระสุนที่มีอำนาจทำลายต่ำแต่สามารถโปรยกระจายเป็นวงกว้างได้ก็ทำลายส่งกีดขวางทั้งหมด

            แล้วจูงมือบินโฉบออกจากกระแสพายุเข้าสู่ใจกลางที่ลมสงบนิ่งกว่ารอบนอก

            ที่นี่อากาศสงบนิ่งเป็นจุดที่เหมือนกับจะเป็นตาของพายุ

            สภาพของมันเหมือนเป็นดินแดนที่เหมือนหลุดออกมาจากโลกแฟนตาซี แผ่นดินซึ่งเคยเป็นเมืองมาก่อนลอยเคว้งคว้างกระจัดกระจายอย่างเอื่อยเฉื่อยในเขตดวงตาพายุแห่งนี้

            ที่ตรงใจกลางของตาพายุนี่เองมีแผ่นดินขนาดย่อมลอยอยู่โดดเดี่ยวและมีเสาสีดำกำลังเปล่งแสงโทนสีม่วงออกมา

            สัมผัสอันชั่วร้ายของไอพลังที่อยู่รอบๆ เสานั่นชวนให้นึกถึงราหูที่เคยเผชิญหน้ากันมาก่อน

            เป็นสัมผัสที่ชวนให้สันหลังเย็นวาบเลยทีเดียว

            ตอนนั้นเองก็มีสายติดต่อเข้ามาหลังจากที่การติดต่อขาดมาได้ซักพัก

            ซากิรินั่นเอง

            ‘ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง’

            เน็กส์ตอบ

            “ปลอดภัยดีครับแล้วก็พวกเราเจอเสาส่งพลังงานแล้วด้วยครับ”

            ‘งั้นเหรอจังหวะพอดีไปหน่อยนะเนี่ย’

            “มีอะไรรึเปล่าครับ”

            ‘ก็นะ ตอนนี้ติดต่อกับกลุ่มอื่นๆ ได้แล้วล่ะแต่สัญญาณไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่น่ะ’

            พอได้ยินว่ากลุ่มอื่นๆ ยังติดต่อกันอยู่ก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมานิดหน่อย

            ”แต่ว่าทำไมถึงยังติดต่อกับกลุ่มของผมได้ชัดแจ๋วทั้งที่สัญญาณไม่ดีแบบนี้ล่ะครับ”

            ‘เรื่องนั้นน่ะซีลอร์ดบอกว่าเป็นผลมาจากพลังของร่างไฮพีเรี่ยนของเด็กผู้หญิงที่อยู่กับเธอน่ะ’

            “พลังของนิวน่ะหรือครับ”

            ‘อืม เห็นว่าตอนเป็นเครื่องทำสวนมีพลังในการขยายกำลังส่งหรืออะไรนี่ล่ะพอไปอยู่ใกล้ๆ กันสัญญาณเลยแรงจนไม่ถูกรบกวนล่ะมั้ง แต่ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะตอนนี้อยากจะเปลี่ยนแผนนิดหน่อย’

            “เปลี่ยนแผน?”

            …ตอนนี้เนี่ยนะ

            ถึงจะไม่บอกแต่ก็พอเดาได้ว่าจะดำเนินแผนการไปทางไหนถึงตัวเขาจะไม่ได้เก่งกาจเหมือนอิงศรหรือคนอื่นๆ ที่มีประสบการณ์ต่อสู้มากกว่าตัวเองก็ตาม

            เดิมทีแผนการนี้ต้องรักษาเรื่องเวลาเป็นอย่างมากดังนั้นถ้าเกิดอะไรที่ทำให้แผนการล่าช้าล่ะก็คงจะต้องข้ามขั้นตอนบางอย่างไป มันคิดได้แต่วิธีแบบนั้นแล้วการข้ามขั้นตอนที่ว่าก็คือ

            ‘เราจะไม่ฆ่าสัตว์เทวะกันแล้วแต่ให้ค้นหาเสาพลังงานแล้วทำลายมันโดยตรงจากนั้นรีบหนีออกจากเขตแดนทันที’

            เป็นอย่างที่เดาเอาไว้ เน็กส์ทำความเข้าใจต่อการเปลี่ยนแผนการได้ในทันทีเพราะว่าเขาคิดเผื่อเอาไว้ก่อนจะได้ยินคำสั่งแล้ว

            “แต่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”

            ก่อนจะเริ่มแผนต่อไปคงจะต้องขอทำความเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันกันก่อน

            เขาจำได้ว่าก่อนที่จะย้ายมาเขตแดนแห่งนี้สัตว์เทวะเขตอื่นถูกจัดการไปแล้วแน่ๆ แต่ทำไมกลุ่มอื่นถึงขาดการติดต่อไปโดยที่ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือมา

            ‘ดูเหมือนว่าพวกเราจะถูกหลอกน่ะ’

            “ถูกหลอกเหรอครับ”

            ‘อืม พวกเราไปคิดว่าเขตแดนถูกสร้างโดยมหาเทพสัตว์เทวะแต่ความจริงแล้วร่างจริงก็คือเขตแดนนั่นต่างหาก’

            “ดะ เดี๋ยวก่อนนะครับเมื่อกี้บอกว่าเขตแดนคือตัวสัตว์เทวะ…ถ้างั้นพวกเราก็สู้อยู่ข้างในตัวพวกมันมาตลอดเลยน่ะสิ”

            เรื่องน่าเหลือเชื่อแบบนั้น?

            อย่างไรก็ตามในสถานการณ์แบบนี้อีกฝ่ายคงไม่ได้พูดล้อเล่นแน่ๆ

            ‘ดูเหมือนว่ากลุ่มอื่นจะเจอกับสัตว์เทวะที่เพิ่งจัดการไปแต่กลับโผล่ออกมาใหม่สี่ห้าตัวน่ะนะ’

            นั่นเองที่เป็นสาเหตุให้พวกเขาส่งเสียงขอความช่วยเหลือมา

            ‘จากการคาดเดาของฉันเองคิดว่าที่สัญญาณติดต่อขาดหายแบบนี้น่าจะเป็นเพราะมหาเทพสัตว์เทวะรู้ตัวแล้วก็เลยทำอะไรบางอย่างที่ไปกระตุ้นให้สัญญาณสื่อสารขาดไปด้วยดีไม่ดีมันอาจจะพยายามตัดภายในเขตแดนออกจากโลกภายนอกก็ได้’

            “เดี๋ยวสิครับถ้าเกิดว่ามันทำสำเร็จพวกเราก็จะติดอยู่ในนี้ไปเลยไม่ต่างกับถูกกินเลยสิ”

            ‘ก็ประมาณนั้นแหละ’

            ซ่อนเสาส่งพลังงานไว้ข้างในตัวมหาเทพสัตว์เทวะเป็นการซ่อนที่แยบยลจริงๆ สมแล้วที่เป็นราหูที่ทำพวกเขาลำบากกันถึงขนาดนั้นได้แม้แต่ตอนนี้พวกเขาที่แข็งแกร่งขึ้นก็ยังเข้าตาจนทั้งที่ยังไม่ได้ไปเผชิญหน้ากันตรงๆ เลยด้วยซ้ำ

            แต่ก็ยังมีเรื่องน่าแปลกใจอยู่

            ”แล้วเรื่องนี้คุณซีลอร์ดเขาไม่รู้มาก่อนเหรอครับ”

            คนที่บอกรายละเอียดของพวกมหาเทพสัตว์เทวะมาให้อย่างซีลอร์ดทำไม่ถึงไม่พูดเรื่องนี้นั่นล่ะที่แปลก

            ‘ดูเหมือนเจ้าตัวเขาจะไม่รู้นะบางทีราหูคงเล่นตุกติกล่ะมั้ง เพราะงี้ถึงต้องเปลี่ยนแผนไงพวกเราไม่มีเวลาแล้วล่ะ’

            เวลาที่จะคงร่างไฮพีเรี่ยนไว้ก็ด้วย ถ้าหมดเวลาขึ้นมาคราวนี้คงจนตรอกจริงๆ แน่

            “ครับ ถ้างั้นจะเริ่มทำลายเสาเลยนะครับ”