ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 ของขวัญ...เครื่องลางแห่งโชคลาภ
ชนิตสิรีมองตัวเองในประจก แล้วหมุนไปหมุนมา
เธออยู่ในชุดพื้นเมืองของเอมเมอรัลด์ เป็นชุดผ้าพลิ้วบางๆ ซ้อนกันเป็นชั้นๆ เรียงสีอ่อนแก่จากด้านในไปด้านนอก แขนเสื้อฝ่ายาวจั้มต้นแขนใกล้กับข้อศอกแล้วฝ่ายาวลงมาอีกจั้มอีกทีตรงข้อมือ ตรงเอวมีผ้าเป็นสายๆ ขาดผูกข้างหลังเป็นโบกระโปงยาวเลยหัวเข่ามาพอสมควร ชุดที่เธอใส่เป็นสีฟ้า ผ้าพันคอสีขาวและถุงมือสีขาวน่ารักเข้ากับชุดเนื่องจากอากาศตอนกลางคืนจะเย็นมากกว่าปกติ
“สวยจัง” เคียร์ที่เข้ามาช่วยเพื่อนสาวแต่งตัวซึ่งแต่งตัวคล้ายๆ กันแต่เป็นชุดสีเขียวชื่นชมอย่างจริงใจ
“ปากหวาน…ลงไปข้างล่างกันเถอะฉันหิวแล้ว”
“ไม่ไหวเลยนะเธอเนี่ย คิดถึงแต่เรื่องกิน ระวังจะอ้วนไม่รู้ด้วยนะ”
“คุณเพื่อนที่แสนจะน่ารักขา ถ้าดิฉันกลัวอ้วนคงจะไม่กล้ากินหรอกค่า ไปเร็วๆ อย่าชักช้าฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว”
“เฮ้อ!! บ้านฉันจะจนก็เพราะเลี้ยงเธอเนี่ยแหละ”
“บนจังระวังแกเร็วนะจ๊ะ”
งานเลี้ยงต้อนรับถูกจัดที่บริเวณริมสระน้ำ บริเวณโดยรอบตกแต่งตามสไตล์พื้นเมือง กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ลอยมาตามลม อากาศเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ แขกดูเหมือนจะมีไม่มากส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนบ้าน อาหารก็เป็นอาหารพื้นเมืองซึ่งทานไม่ยาก ลักษณะอาหารคล้ายกับอาหารของไทย
“เชอร์ลีย์พี่เซนด์ฝากของไว้ต้อนรับเธอด้วยล่ะ” พูดจบเคียร์ก็ลากแขนเพื่อนสาวให้เดินมายังโต๊ะใกล้ซึ่งมีกล่องไม้กล่องหนึ่งวางอยู่
เคียร์หยิบกล่องไม้ขึ้นมายื่นให้เพื่อน
“พี่เซนด์เขาฝากมาบอกว่าเขาขอโทษที่ไม่ได้อยู่ต้อนรับและนี่ก็เป็นของแทนคำขอโทษ”
ชนิตสิรีรับกล่องไม้มาอย่างงงๆ
“ที่จริงมันไม่จำเป็นเลยนะ”
“เถอะน่า…ลองเปิดดูสิฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าข้างในเป็นอะไร”
ชนิตสิรีค่อยๆ เปิดกล่อง เธอบรรจงหยิบสร้อยออกมาจากกล่อง…มันเป็นสร้อยรูปดาวหกแฉกประดับเพชร ส่วนตรงกลางเป็นช่องว่าง
“อ๋อ…เส้นนี้นี่เอง เส้นนี้เป็นเครื่องลางตกทอดมาหลายสมัย รูปดาวหกแฉกเป็นสัญลักษณ์แห่งโชคลาภเพราะเป็นตราสัญลักษณ์ของเทพมัยอา เทพเจ้าแห่งโชคลาภ ลองใส่ดูสิ”
“ใส่เลยเหรอ?”
“มาเดี๋ยวฉันใส่ให้ ถอดผ้าพันคอออกก่อน”
เคียร์หยิบสร้อยจากมือเพื่อนสาวมาสวมให้ สวมเสร็จเคียร์ก็ถอยหลังออกมามอง
“อือม์…สร้อยเส้นนี้เหมาะกับเธอดีนะ ใส่แล้วอย่าถอดล่ะ”
“ทำไมล่ะ?”
“ขี้สงสัยจริงเพื่อนฉัน”
“แล้วจะบอกไม่บอก”
“ทำไมเธอไม่ลองใช้ความสามารถพิเศษเดาเอาเองล่ะ”
ชนิตสิรีมีสัมผัสพิเศษ มันเหมือนกันสัมผัสที่หก แต่เธอสัมผัสไม่ได้ด้วยการเห็น เธอสามารถสัมผัสได้จากความรู้สึก เธอสามารถรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าที่จะเกิดในไม่ช้า ในการสัมผัสเหตุการณ์หรือสิ่งต่างๆ นั้นสิ่งที่สำคัญคือ เธอจะต้องมีสมาธิด้วย เรื่องนี้มีเพียงพ่อแม่และเคียร์เท่านั้นที่รู้
“อ้าว ไหงงั้นล่ะ”
“ก็เธอเก่งไสยศาสตร์ไม่ใช่เหรอ?”
“โทษที ฉันไม่ใช่แม่มดนะที่จะได้รู้ทุกอย่างที่อยากจะรู้ ก็แค่ฉันมีสัมผัสที่ไวกว่าคนอื่นเท่านั้นเอง”
“จ้า…บอกก็ได้ เมื่อเธอใส่สร้อยแล้ว สร้อยจะคุ้มครองเธอ แต่ถ้าเธอถอดมันออกถ้าเธอโชคร้ายก็จะร้ายที่สุด ถ้าโชคดีก็จะดีที่สุด เพราะฉะนั้นใส่เอาไว้แหละดี”
“ฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ”
“มันเป็นความเชื่อของที่นี่”
“ที่นี่ทำให้ฉันรู้สึกดีอย่างประหลาด และก็มีความลึกลับที่ทำให้ฉันรู้สึกกลัวอยู่ลึกๆ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นมั้ง”
“จริงๆ ฉันสัมผัสได้แบบนั้น”
“เอาน่า อย่าคิดมาก พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอเที่ยวให้ลืมความกลัวไปเลย รับรองเธอต้องชอบแน่ๆ”
“พรุ่งนี้เราจะไปเที่ยวที่ไหนบ้าง?”
“ในช่วงเช้าเราจะไปพิพิธภัณฑ์ของกษัตริย์ เซนด์ เวสท์ ตอนบ่ายเราก็จะไปช๊อปที่ตลาดเซนด์ใกล้ๆ”
“อ๋อ…ฉันนึกออกแล้วชื่อของพี่เธอนี่ก็คงมาจากกษัตริย์องค์นี้สินะ”
“แหม…ช่างแสนรู้อะไรอย่างนี้”
“ชมหรือด่ายะ?”
“โง่อีก”
“อันนี้ด่าแหงเลย” แล้วสองสาวก็ประสานเสียงหัวเราะ
+ +
เธออยู่ในชุดพื้นเมืองของเอมเมอรัลด์ เป็นชุดผ้าพลิ้วบางๆ ซ้อนกันเป็นชั้นๆ เรียงสีอ่อนแก่จากด้านในไปด้านนอก แขนเสื้อฝ่ายาวจั้มต้นแขนใกล้กับข้อศอกแล้วฝ่ายาวลงมาอีกจั้มอีกทีตรงข้อมือ ตรงเอวมีผ้าเป็นสายๆ ขาดผูกข้างหลังเป็นโบกระโปงยาวเลยหัวเข่ามาพอสมควร ชุดที่เธอใส่เป็นสีฟ้า ผ้าพันคอสีขาวและถุงมือสีขาวน่ารักเข้ากับชุดเนื่องจากอากาศตอนกลางคืนจะเย็นมากกว่าปกติ
“สวยจัง” เคียร์ที่เข้ามาช่วยเพื่อนสาวแต่งตัวซึ่งแต่งตัวคล้ายๆ กันแต่เป็นชุดสีเขียวชื่นชมอย่างจริงใจ
“ปากหวาน…ลงไปข้างล่างกันเถอะฉันหิวแล้ว”
“ไม่ไหวเลยนะเธอเนี่ย คิดถึงแต่เรื่องกิน ระวังจะอ้วนไม่รู้ด้วยนะ”
“คุณเพื่อนที่แสนจะน่ารักขา ถ้าดิฉันกลัวอ้วนคงจะไม่กล้ากินหรอกค่า ไปเร็วๆ อย่าชักช้าฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว”
“เฮ้อ!! บ้านฉันจะจนก็เพราะเลี้ยงเธอเนี่ยแหละ”
“บนจังระวังแกเร็วนะจ๊ะ”
งานเลี้ยงต้อนรับถูกจัดที่บริเวณริมสระน้ำ บริเวณโดยรอบตกแต่งตามสไตล์พื้นเมือง กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ลอยมาตามลม อากาศเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ แขกดูเหมือนจะมีไม่มากส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนบ้าน อาหารก็เป็นอาหารพื้นเมืองซึ่งทานไม่ยาก ลักษณะอาหารคล้ายกับอาหารของไทย
“เชอร์ลีย์พี่เซนด์ฝากของไว้ต้อนรับเธอด้วยล่ะ” พูดจบเคียร์ก็ลากแขนเพื่อนสาวให้เดินมายังโต๊ะใกล้ซึ่งมีกล่องไม้กล่องหนึ่งวางอยู่
เคียร์หยิบกล่องไม้ขึ้นมายื่นให้เพื่อน
“พี่เซนด์เขาฝากมาบอกว่าเขาขอโทษที่ไม่ได้อยู่ต้อนรับและนี่ก็เป็นของแทนคำขอโทษ”
ชนิตสิรีรับกล่องไม้มาอย่างงงๆ
“ที่จริงมันไม่จำเป็นเลยนะ”
“เถอะน่า…ลองเปิดดูสิฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าข้างในเป็นอะไร”
ชนิตสิรีค่อยๆ เปิดกล่อง เธอบรรจงหยิบสร้อยออกมาจากกล่อง…มันเป็นสร้อยรูปดาวหกแฉกประดับเพชร ส่วนตรงกลางเป็นช่องว่าง
“อ๋อ…เส้นนี้นี่เอง เส้นนี้เป็นเครื่องลางตกทอดมาหลายสมัย รูปดาวหกแฉกเป็นสัญลักษณ์แห่งโชคลาภเพราะเป็นตราสัญลักษณ์ของเทพมัยอา เทพเจ้าแห่งโชคลาภ ลองใส่ดูสิ”
“ใส่เลยเหรอ?”
“มาเดี๋ยวฉันใส่ให้ ถอดผ้าพันคอออกก่อน”
เคียร์หยิบสร้อยจากมือเพื่อนสาวมาสวมให้ สวมเสร็จเคียร์ก็ถอยหลังออกมามอง
“อือม์…สร้อยเส้นนี้เหมาะกับเธอดีนะ ใส่แล้วอย่าถอดล่ะ”
“ทำไมล่ะ?”
“ขี้สงสัยจริงเพื่อนฉัน”
“แล้วจะบอกไม่บอก”
“ทำไมเธอไม่ลองใช้ความสามารถพิเศษเดาเอาเองล่ะ”
ชนิตสิรีมีสัมผัสพิเศษ มันเหมือนกันสัมผัสที่หก แต่เธอสัมผัสไม่ได้ด้วยการเห็น เธอสามารถสัมผัสได้จากความรู้สึก เธอสามารถรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าที่จะเกิดในไม่ช้า ในการสัมผัสเหตุการณ์หรือสิ่งต่างๆ นั้นสิ่งที่สำคัญคือ เธอจะต้องมีสมาธิด้วย เรื่องนี้มีเพียงพ่อแม่และเคียร์เท่านั้นที่รู้
“อ้าว ไหงงั้นล่ะ”
“ก็เธอเก่งไสยศาสตร์ไม่ใช่เหรอ?”
“โทษที ฉันไม่ใช่แม่มดนะที่จะได้รู้ทุกอย่างที่อยากจะรู้ ก็แค่ฉันมีสัมผัสที่ไวกว่าคนอื่นเท่านั้นเอง”
“จ้า…บอกก็ได้ เมื่อเธอใส่สร้อยแล้ว สร้อยจะคุ้มครองเธอ แต่ถ้าเธอถอดมันออกถ้าเธอโชคร้ายก็จะร้ายที่สุด ถ้าโชคดีก็จะดีที่สุด เพราะฉะนั้นใส่เอาไว้แหละดี”
“ฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ”
“มันเป็นความเชื่อของที่นี่”
“ที่นี่ทำให้ฉันรู้สึกดีอย่างประหลาด และก็มีความลึกลับที่ทำให้ฉันรู้สึกกลัวอยู่ลึกๆ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นมั้ง”
“จริงๆ ฉันสัมผัสได้แบบนั้น”
“เอาน่า อย่าคิดมาก พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอเที่ยวให้ลืมความกลัวไปเลย รับรองเธอต้องชอบแน่ๆ”
“พรุ่งนี้เราจะไปเที่ยวที่ไหนบ้าง?”
“ในช่วงเช้าเราจะไปพิพิธภัณฑ์ของกษัตริย์ เซนด์ เวสท์ ตอนบ่ายเราก็จะไปช๊อปที่ตลาดเซนด์ใกล้ๆ”
“อ๋อ…ฉันนึกออกแล้วชื่อของพี่เธอนี่ก็คงมาจากกษัตริย์องค์นี้สินะ”
“แหม…ช่างแสนรู้อะไรอย่างนี้”
“ชมหรือด่ายะ?”
“โง่อีก”
“อันนี้ด่าแหงเลย” แล้วสองสาวก็ประสานเสียงหัวเราะ
+ +
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น